ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Λέω «κτήριο» γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω, ξενοδοχείο δεν ήταν, ούτε απλώ σπίτι, μας υποδέχτηκε ένας ψηλός αδύνατος μουσουλμάνος με σαρίκι, μας πληροφόρησε μέσω του συνοδού μας ότι στις 9:00 αρχίζει η συσκότιση και όλα τα κεριά (δεν φαντάζομαι να περιμένατε να είχαν ηλεκτρικό) έπρεπε να ήταν κλειστά μέχρι τότε. Μας έδωσε δύο δωμάτια, ένα μικρό με τρία ράντζα και ένα μικρό παράθυρο, και ένα μεγαλύτερο με τέσσερα ράντζα τυφλό χωρίς παράθυρο αλλά με τουαλέτα!!! Τα ράντζα ήταν πολύ στενά και δεν είχαν στρώμα μόνο σανίδες. Το ζευγάρι, ο Γιώργο και η Βούλα πήραν το μεγάλο δωμάτιο, μας ευχαρίστησαν για την μεγαλοψυχία που δείξαμε να τους προσφέρουμε το δωμάτιο με την τουαλέτα και μπήκαν ένας ένας μέσα σε απόλυτη στρατιωτική τάξη για να αφήσουν τα πράγματα τους, σε 5’’ εφάρμοσαν ηρωική έξοδο και οι τέσσερεις μαζί αυτή την φορά. Στο δωμάτιο δεν μπορούσες να σταθείς η τουαλέτα δεν είχε καθαριστεί ποτέ και μύριζε άθλια, ψάξαμε τον «ξενοδόχο» για να μας δώσει άλλο δωμάτιο, αυτός μας κοίταξε απορημένος λες και του ζητούσαμε να μας βρει καμπίνα σε διαστημόπλοιο, που νομίζαμε ότι ήμασταν; Μόνο αυτά τα δύο δωμάτια υπήρχαν και τι θα πει «μυρίζει» εκείνου δεν του μύριζε τίποτε. Μετά από αυτήν την επιτυχή και αποτελεσματική συνεννόηση οι άντρες ζαλώθηκαν τα ράντζα του μεγάλου ευωδιαστού δωματίου και μετέφεραν όσα χωρούσαν στο δικό μας δωμάτιο, κάτω από τα κρεβάτια μπήκαν τα σακίδια για να χωρέσουμε από πάνω στρώθηκαν οι υπνόσακοι, εγώ θα μοιραζόμουν το ίδιο κρεβάτι με την Ιωάννα, έτσι κάπως βολευτήκαμε, μια και η εσωτερική τουαλέτα είχε βγει εκτός συναγωνισμού, θα έπρεπε να πηγαίνουμε στην εξωτερική, όλοι μαζί με τους φακούς μας. Ευχόμουν να μην μου έρθει καμία ανάγκη το βράδυ και αναστάτωνα 6 άτομα να με πάνε μέχρι την τουαλέτα, κομμένο το βραδινό τσάι. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα για να μείνουμε στο δωμάτιο, αποφασίσαμε να βγούμε μια βόλτα στην πλατεία του χωριού, η Βούλα έμεινε πίσω, η πλατεία του χωριού ήταν ένας κυκλικός πάγκος-ψιλικατζίδικο που φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου, γύρω του στέκονταν και συζητούσαν μουσουλμάνοι με μεγάλα μουστάκια και την χαρακτηριστική φορεσιά της περιοχής. Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει πιο παρείσακτη στην ζωή μου, μπορεί ελάχιστες γυναίκες στην περιοχή να φορούσαν μπούρκα, αλλά η θρησκεία ήταν αυστηρή, τουρίστριες ή όχι γιατί κυκλοφορούσαμε ανάμεσα τους τέτοια ώρα; θυμάμαι τα μάτια τους καρφωμένα πάνω μας τόσο κοροϊδευτικά λες και ήμασταν γυμνές φύγαμε γρήγορα πίσω στο ξενοδοχείο. Στον δρόμο του γυρισμού άρχισαν να πέφτουν ιδέες για το πώς να περάσουμε την ώρα μας, είπα πως δυστυχώς δεν είχαμε μαζί μας κανένα επιτραπέζιο, ούτε χαρτιά για να παίξουμε, συνειρμικά ο Νίκος θυμήθηκε τα νιάτα τους τότε που με την Λίτσα, τον Σταύρο και άλλους μαζεύονταν για να καλέσουν πνεύματα με την γνωστή μέθοδο με το τραπεζάκι, (πως μαζευόμαστε τώρα για να παίξουμε μπιρίμπα, ένα τέτοιο πράγμα). Εγώ ξέροντας πόσο εύκολα συντονίζονται οι τρεις τους για να δουλέψουν τον ανυποψίαστο ακροατή προσπαθούσα να καταλάβω αν πράγματι κάποτε είχαν δοκιμάσει κάτι τέτοιο ή μας κορόιδευαν. Έως ότου βγάλω μια άκρη οι υπόλοιποι είχαν αποφασίσει ότι αυτό θα ήταν η ασχολία μας εκείνο το βράδυ, «τους πιστεύεις;» ψιθύρισα στην Ιωάννα «όχι», «τότε γιατί δέχτηκες;», με κοίταξε κατάματα «έχεις καμιά καλύτερη ιδέα;». Είχε δίκιο, ήμασταν επτά άτομα σε ένα θεόστενο δωμάτιο, κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, τα φώτα θα έκλεινα σε μισή ώρα και εμείς δεν νυστάζαμε, φασαρία δεν μπορούσαμε να κάνουμε να διαβάσουμε δεν μπορούσαμε, βόλτα δεν μπορούσαμε να πάμε, σκέφτεστε εσείς κάτι καλύτερο; Εγώ εκείνη την στιγμή πάντως δεν έβρισκα τίποτε άλλο, άρα πάμε να ετοιμαστούμε για την πρόσκληση των πνευμάτων.
Αυτό φυσικά αποτέλεσε και το τελειωτικό κτύπημα για την Βούλα, δήλωσε ότι δεν θέλει να παίξει να μην την συμπεριλάβουμε στην έκκληση μας και ότι αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και τι θα κάναμε αν όντως ερχόταν ένα πνεύμα; Αφού φάγαμε το υπόλοιπο του ψωμιού από το μεσημέρι και ήπιαμε λίγη από την μπύρα που είχε αγοράσει ο Νίκος από το ψιλικατζίδικο καθίσαμε όλοι πλην Βούλας, γύρω από ένα μικρό τραπεζάκι, βάλαμε στην μέση ένα ποτήρι και ένα μικρό αναμμένο κερί που θεωρήσαμε ότι έχει πολύ λίγο φως για να ενοχλήσει, κλείσαμε καλά την υποτυπώδη κουρτίνα του μικρού παραθύρου και αρχίσαμε την αυτοσυγκέντρωση. Μακριά ακούγονταν πυροβολισμοί οι Ινδοί είχαν αρχίσει να παίζουν με τους Πακιστανούς. Μετά από λίγο ο Νίκος ρώτησε «πνεύμα είσαι εδώ;» τίποτα σιγά μην ήτανε, συνεχίσαμε, μετά ξανά η ίδια ερώτηση «πνεύμα είσαι εδώ;» και τότε συμβαίνει μια σειρά τρομακτικών γεγονότων, με αυτήν την σειρά.
Τρεις καρδιακές προσβολές αργότερα, αποφασίσαμε ότι θέλαμε δεν θέλαμε θα ξαπλώναμε και θα κάναμε ησυχία. Σπρώξαμε ένα ράντζο πίσω από την πόρτα, ενώ η Λίτσα συνέφερε την Βούλα που είχε λιποθυμήσει, η Ιωάννα σκεπάστηκε με τον υπνόσακο εγώ σκεπάστηκα με την Ιωάννα και περιέργως μετά από λίγο κοιμηθήκαμε.
Αυτό φυσικά αποτέλεσε και το τελειωτικό κτύπημα για την Βούλα, δήλωσε ότι δεν θέλει να παίξει να μην την συμπεριλάβουμε στην έκκληση μας και ότι αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και τι θα κάναμε αν όντως ερχόταν ένα πνεύμα; Αφού φάγαμε το υπόλοιπο του ψωμιού από το μεσημέρι και ήπιαμε λίγη από την μπύρα που είχε αγοράσει ο Νίκος από το ψιλικατζίδικο καθίσαμε όλοι πλην Βούλας, γύρω από ένα μικρό τραπεζάκι, βάλαμε στην μέση ένα ποτήρι και ένα μικρό αναμμένο κερί που θεωρήσαμε ότι έχει πολύ λίγο φως για να ενοχλήσει, κλείσαμε καλά την υποτυπώδη κουρτίνα του μικρού παραθύρου και αρχίσαμε την αυτοσυγκέντρωση. Μακριά ακούγονταν πυροβολισμοί οι Ινδοί είχαν αρχίσει να παίζουν με τους Πακιστανούς. Μετά από λίγο ο Νίκος ρώτησε «πνεύμα είσαι εδώ;» τίποτα σιγά μην ήτανε, συνεχίσαμε, μετά ξανά η ίδια ερώτηση «πνεύμα είσαι εδώ;» και τότε συμβαίνει μια σειρά τρομακτικών γεγονότων, με αυτήν την σειρά.
- Ανοίγει απότομα το παντζούρι από έξω
- Ένα χέρι εμφανίζεται και ακούγετε μια φωνή να γαυγίζει κοφτά και ψιθυριστά μια διαταγή
- Η Ιωάννα που ήταν δίπλα στο παράθυρο γέρνει στο πλάι τρομαγμένη
- Καθώς γέρνει τραβάει την κουρτίνα και το κουρτινόξυλο πέφτει πάνω της μεταμορφώνοντας την σε βρώμικο φάντασμα.
- Στο παράθυρο παρουσιάζετε η μορφή του ξενοδόχου μας, με καλάσνικωφ ανά χείρας.
Τρεις καρδιακές προσβολές αργότερα, αποφασίσαμε ότι θέλαμε δεν θέλαμε θα ξαπλώναμε και θα κάναμε ησυχία. Σπρώξαμε ένα ράντζο πίσω από την πόρτα, ενώ η Λίτσα συνέφερε την Βούλα που είχε λιποθυμήσει, η Ιωάννα σκεπάστηκε με τον υπνόσακο εγώ σκεπάστηκα με την Ιωάννα και περιέργως μετά από λίγο κοιμηθήκαμε.
