ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Είχε νυχτώσει όταν δόθηκε η εντολή εκκίνησης, οι οδηγοί μας είχαν περάσει την ημέρα τους παρέα με τους φορτηγατζήδες, μασώντας εκείνο το περίεργο χόρτο που κάνει κόκκινο το στόμα, καπνίζοντας χασίς και πίνοντας ένα άχρωμο αλκοολούχο. Οι άντρες της παρέας έλεγαν μια φράση που δεν την καταλάβαινα. «Μόνο μαστουρωμένοι οι οδηγοί θα κατάφεραν να οδηγήσουν σε αυτές τις γκρεμούρες μέσα στο σκοτάδι.» Πάντα θεωρούσα ότι για να οδηγήσεις σε αυτόν το δρόμο και να επιβιώσεις έπρεπε να είσαι νηφάλιος. Ο δρόμος ήταν όπως ακριβώς τον αφήσαμε, μόνο που την πρώτη φορά τον είχαμε κάνει μέρα, την νύχτα ήταν πολύ πιο τρομακτικός. Ταρακουνιόμασταν σε κάθε λακκούβα, γέρνοντας επικίνδυνα προς τον γκρεμό, παγετώνες, λάσπες, κοτρόνες, συμπλήρωναν την διαδρομή του τρόμου, η κατάσταση του οδηγού μας δεν ανακούφιζε καθόλου το αίσθημα πανικού. Φτάσαμε στο Kargilμεσάνυχτα, σταμάτησαν το βαν στην άκρη του χωριού ο οδηγός πήρε τους υπόλοιπους τέσσερεις και έφυγαν εμάς μας είπαν να μείνουμε με τον φτυσιματία. Αυτός χάθηκε για λίγο στο σκοτάδι και γύρισε με έναν ντόπιο, μας είπε να πάρουμε τους υπνόσακους μας και να τον ακολουθήσουμε, ανεβήκαμε σε έναν λόφο σταματήσαμε σε ένα μικρό σπίτι, ο ντόπιος άρχισε να χτυπάει συνθηματικά την πόρτα, αμπάρες ακούγονται και εμφανίζεται ένας μεσήλικας με πιτζάμες, πίσω του από μια μισάνοιχτη πόρτα κρυφοκοιτάζει μια κοπέλα. Ανταλλάσουν κουβέντες, ο ντόπιος μας μπάζει μέσα και μας οδηγεί στο δεύτερο δωμάτιο του σπιτιού, μας αφήνει εκεί χωρίς ούτε καν να μας κοιτάξει και φεύγει. Ο άντρας με τις πιτζάμες κλειδαμπαρώνει πίσω του και γυρίζει στο κρεβάτι του και στην συντροφιά του. Δεν υπήρχαμε για αυτούς. Μήπως βρισκόμασταν στο ροζ ξενοδοχείο της περιοχής; Το δωμάτιο μας ήταν στενό χωρίς παράθυρα με δύο ενωμένα κρεβάτια, ένα πολύ στενό και ένα απλώς στενό, ο Σταύρος αναστενάζοντας τράβηξε το πολύ στενό προς τον τοίχο άνοιξε τον υπνόσακο του και ξάπλωσε, ήταν αστείο να βλέπεις έναν ψηλό άντρα βολεμένο σε ένα τόσο στενό χώρο, στην μέση ήταν το κρεβάτι και αριστερά και δεξιά προεξείχαν πατούσες, γόνατα, μηροί, χέρια. Ξαπλώσαμε και εμείς στο άλλο αφού τραβήξαμε τους 5 σύρτες που είχε η πόρτα. Από μακριά ακούγονταν πυροβολισμοί, από το διπλανό δωμάτιο ακούγονταν ρυθμικά τριξίματα. Η συζήτηση για τις πιθανότητες να είναι νόμιμο ή παράνομο το διπλανό ζευγάρι, ατόνησαν σύντομα, δεν ξέρω αν κοιμηθήκαμε εκείνο το βράδυ, ο καθένας μας χώνευε τα γεγονότα με τον δικό του τρόπο.
Το πρωί μας βρήκε πιασμένους και άυπνους. Έπρεπε να κάνουμε ασκήσεις για να καταφέρουμε να στηθούμε όρθιοι. Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους, αγοράσαμε κάτι πίτες από μια κυρία στον δρόμο που τις τηγάνισε μπροστά μας και ξεκινήσαμε. Όλη η μέρα πέρασε στον δρόμο. Σταματήσαμε άπειρες φορές, Το κομβόι είχε μεγαλώσει τώρα, ήμασταν και πάλι στην εμπόλεμη ζώνη. Χαλασμένα φορτηγά και μπλόκα του στρατού καθυστερούσαν συνεχώς την πορεία μας. Ο οδηγός μας συνέχιζε την δίαιτα του με αλκοόλ, κάπνιζε χασίς και μασούσε χόρτο, ο δρόμος μας σημαδεύτηκε από τις κόκκινες κηλίδες των οδηγών που έφτυναν έξω από τα παράθυρά τους. Ήμασταν μέλη μια μεγάλης μαστουρωμένης αλυσίδας που ισορροπούσε στο χείλος του κενού. Η διάταξη γνωστή, μπροστά φορτηγά του στρατού, πίσω λεωφορεία με ντόπιους, και στο τέλος φορτηγά.
Πήρε να νυχτώνει. Το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που οι πηγές φωτός δημιουργούσαν περίεργες εντυπώσεις. Οι στρατιώτες στο μπροστινό φορτηγό, άναψαν μια λάμπα θυέλλης, η καρότσα φωτιζόταν σαν σκηνή ενός απόκοσμου θεάτρου, ένας μοναχικός νομάδας στην άκρη του δρόμου άναψε μια τεράστια φωτιά, στις κόκκινες φλόγες φάνταζε σαν ξωτικό των βουνών. Όλοι αποφεύγαμε να κοιτάξουμε προς τον γκρεμό, προσποιούμασταν ότι δεν υπήρχε. Ξαφνικά το αυτοκίνητο μπροστά μας σταμάτησε, ο οδηγός μας κατάφερε να σταματήσει το βαν μας έγκαιρα, ο οδηγός του λεωφορείου πίσω μας όμως όχι. Ακούσαμε τον θόρυβο, νοιώσαμε το ταρακούνημα και το όχημα μας κύλησε επικίνδυνα προς το χάος. Τώρα πια ο γκρεμός δεν ήταν αριστερά μας ήταν μπροστά μας. Τρακάραμε, μας έτυχε και αυτό. Ο οδηγός και ο συνοδηγός βγήκαν έξω για να συναντηθούν με τον οδηγό του λεωφορείου, τρεις μαστουρωμένοι τύποι προσπαθούν να συνεννοηθούν, δεν τα καταφέρνουν. Οι δικοί μας δεν θέλουν να συνεχίσουν εάν δεν πληρωθούν αμέσως για την ζημιά, μπαίνουν στο αυτοκίνητο αλλά δεν ξεκινούν. Οι πίσω αδημονούν να φύγουν. Το αυτοκίνητο μας περικυκλώνεται από ανθρώπους. Μας σπρώχνουν, μας φωνάζουν, ροζ παλάμες πάνω στα παράθυρα, μάτια υγρά, στόματα κόκκινα, σαρίκια σε μελαψά κεφάλια, είναι εξαγριωμένοι, κουρασμένοι και μεθυσμένοι, δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, μπορούν κάλλιστα να μας πετάξουν στον γκρεμό. Ο Σταύρος ανοίγει το παράθυρο και τους φωνάζει ότι είμαστε τουρίστες, εμφανίζεται ένας στρατιώτης από το προπορευμένο φορτηγό, κάτι τους λέει, αυτό τους ηρεμεί λίγο, ο κλοιός χαλαρώνει, πείθεται και ο οδηγός μας να ξεκινήσει. Άρχισε να τρέχει για να καλύψει την απόσταση που είχαμε από τους υπόλοιπους. Η Βούλα μουρμούριζε «φοβάμαι πολύ» ήμασταν στον ψηλότερο δρόμο του κόσμου, μέσα σε ένα τρακαρισμένο βαν και με μαστουρωμένο οδηγό, σιωπούσαμε, «φοβάμαι πολύ», τρέμαμε, «φοβάμαι πολύ», «Βούλα επειδή και εμείς φοβόμαστε πολύ μπορείς να σταματήσεις να το επαναλαμβάνεις;» της λέω ήρεμα και ο Νίκος προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό του φόβου, «γιατί δεν ανοίγεις μια κονσέρβα;». Περάσαμε το Drassτρέχοντας, δεν σταματήσαμε πουθενά ώσπου φτάσαμε σε ένα νυχτερινό συνεργείο. Πίσω μας σταμάτησε ο οδηγός του λεωφορείου, δεν ξέρω αν κατάφεραν να συνεννοηθούν αλλά εντός ολίγου ήμασταν πάλι σε κίνηση για να σταματήσουμε πάλι σε λίγο, είχε σπάσει το ημιαξόνιο είπαν οι άντρες, το έδεσαν και συνεχίσαμε, το χάραμα φτάσαμε στο Srinagar
Το πρωί μας βρήκε πιασμένους και άυπνους. Έπρεπε να κάνουμε ασκήσεις για να καταφέρουμε να στηθούμε όρθιοι. Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους, αγοράσαμε κάτι πίτες από μια κυρία στον δρόμο που τις τηγάνισε μπροστά μας και ξεκινήσαμε. Όλη η μέρα πέρασε στον δρόμο. Σταματήσαμε άπειρες φορές, Το κομβόι είχε μεγαλώσει τώρα, ήμασταν και πάλι στην εμπόλεμη ζώνη. Χαλασμένα φορτηγά και μπλόκα του στρατού καθυστερούσαν συνεχώς την πορεία μας. Ο οδηγός μας συνέχιζε την δίαιτα του με αλκοόλ, κάπνιζε χασίς και μασούσε χόρτο, ο δρόμος μας σημαδεύτηκε από τις κόκκινες κηλίδες των οδηγών που έφτυναν έξω από τα παράθυρά τους. Ήμασταν μέλη μια μεγάλης μαστουρωμένης αλυσίδας που ισορροπούσε στο χείλος του κενού. Η διάταξη γνωστή, μπροστά φορτηγά του στρατού, πίσω λεωφορεία με ντόπιους, και στο τέλος φορτηγά.
Πήρε να νυχτώνει. Το σκοτάδι ήταν τόσο πυκνό που οι πηγές φωτός δημιουργούσαν περίεργες εντυπώσεις. Οι στρατιώτες στο μπροστινό φορτηγό, άναψαν μια λάμπα θυέλλης, η καρότσα φωτιζόταν σαν σκηνή ενός απόκοσμου θεάτρου, ένας μοναχικός νομάδας στην άκρη του δρόμου άναψε μια τεράστια φωτιά, στις κόκκινες φλόγες φάνταζε σαν ξωτικό των βουνών. Όλοι αποφεύγαμε να κοιτάξουμε προς τον γκρεμό, προσποιούμασταν ότι δεν υπήρχε. Ξαφνικά το αυτοκίνητο μπροστά μας σταμάτησε, ο οδηγός μας κατάφερε να σταματήσει το βαν μας έγκαιρα, ο οδηγός του λεωφορείου πίσω μας όμως όχι. Ακούσαμε τον θόρυβο, νοιώσαμε το ταρακούνημα και το όχημα μας κύλησε επικίνδυνα προς το χάος. Τώρα πια ο γκρεμός δεν ήταν αριστερά μας ήταν μπροστά μας. Τρακάραμε, μας έτυχε και αυτό. Ο οδηγός και ο συνοδηγός βγήκαν έξω για να συναντηθούν με τον οδηγό του λεωφορείου, τρεις μαστουρωμένοι τύποι προσπαθούν να συνεννοηθούν, δεν τα καταφέρνουν. Οι δικοί μας δεν θέλουν να συνεχίσουν εάν δεν πληρωθούν αμέσως για την ζημιά, μπαίνουν στο αυτοκίνητο αλλά δεν ξεκινούν. Οι πίσω αδημονούν να φύγουν. Το αυτοκίνητο μας περικυκλώνεται από ανθρώπους. Μας σπρώχνουν, μας φωνάζουν, ροζ παλάμες πάνω στα παράθυρα, μάτια υγρά, στόματα κόκκινα, σαρίκια σε μελαψά κεφάλια, είναι εξαγριωμένοι, κουρασμένοι και μεθυσμένοι, δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, μπορούν κάλλιστα να μας πετάξουν στον γκρεμό. Ο Σταύρος ανοίγει το παράθυρο και τους φωνάζει ότι είμαστε τουρίστες, εμφανίζεται ένας στρατιώτης από το προπορευμένο φορτηγό, κάτι τους λέει, αυτό τους ηρεμεί λίγο, ο κλοιός χαλαρώνει, πείθεται και ο οδηγός μας να ξεκινήσει. Άρχισε να τρέχει για να καλύψει την απόσταση που είχαμε από τους υπόλοιπους. Η Βούλα μουρμούριζε «φοβάμαι πολύ» ήμασταν στον ψηλότερο δρόμο του κόσμου, μέσα σε ένα τρακαρισμένο βαν και με μαστουρωμένο οδηγό, σιωπούσαμε, «φοβάμαι πολύ», τρέμαμε, «φοβάμαι πολύ», «Βούλα επειδή και εμείς φοβόμαστε πολύ μπορείς να σταματήσεις να το επαναλαμβάνεις;» της λέω ήρεμα και ο Νίκος προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό του φόβου, «γιατί δεν ανοίγεις μια κονσέρβα;». Περάσαμε το Drassτρέχοντας, δεν σταματήσαμε πουθενά ώσπου φτάσαμε σε ένα νυχτερινό συνεργείο. Πίσω μας σταμάτησε ο οδηγός του λεωφορείου, δεν ξέρω αν κατάφεραν να συνεννοηθούν αλλά εντός ολίγου ήμασταν πάλι σε κίνηση για να σταματήσουμε πάλι σε λίγο, είχε σπάσει το ημιαξόνιο είπαν οι άντρες, το έδεσαν και συνεχίσαμε, το χάραμα φτάσαμε στο Srinagar
