ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Η τελευταία μέρα στο Leh ξεκίνησε με το δυτικό πρωινό και τις μπύρες, είχαμε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της βραδιά μας, κάνοντας σχέδια και μελετώντας εναλλακτικές, όμως άλλες λύσεις από το να ξανακάνουμε τον ίδιο δρόμο δεν υπήρχε. Η προοπτική να ξανακάνω αυτή την διαδρομή μέσα από παγετώνες, στρατούς, παρέα με φορτηγά, ξυστά σε μια άβυσσο, με φόβιζε και με εξόργιζε. Ο πράκτορας μας ήξερε από την αρχή ότι δεν θα βρίσκαμε ανοικτό τον δρόμο και ότι φτάνοντας στο Lehδεν θα μας έμενε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να γυρίσουμε πίσω. Όμως για έναν ανεξήγητο λόγο οι άνθρωποι αυτοί απόφευγαν να πούνε οτιδήποτε θα δυσαρεστούσε, συνέβαινε συχνά και με τον οδηγό μας. Τον ρωτούσα κάτι και απαντούσε αυτό που ήθελα να ακούσω, όταν αργότερα ανακάλυπτα ότι αυτό που λέει δεν ισχύει του έκανε πολύ εντύπωση που με έβλεπε θυμωμένη. Γενικώς η επικοινωνία των γυναικών της παρέας με τους ντόπιους είχε πολλά προβλήματα, όταν μιλούσαμε σε μουσουλμάνο πολύ συχνά μας απαξιούσαν και δεν μας έδιναν απάντηση.
Αποφασίσαμε να ξεκουράσουμε τους δικούς μας οδηγούς και τους δώσαμε ρεπό για εκείνη την ημέρα, νοικιάσαμε ταξί και ξεκινήσαμε, για πού αλλού; Για ένα ακόμα μοναστήρι το πιο ενδιαφέρον από όσα είδαμε, το TikseGomga, 500 χρονών παλιό. Οι μοναχοί του φορούσαν και αυτοί τα μεγάλα κίτρινα καπέλα, και ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Τα πνευστά όργανα που έπαιζαν ήταν τεράστια, χάλκινα και ασήκωτα. Όταν έπαιζαν μουσική ακούγονταν σε όλη την κοιλάδα του Ινδού. Την ημέρα που το επισκεφτήκαμε εμείς ήταν γιορτή. Κόσμος πολύς ντόπιοι που προσεύχονταν γυρίζοντας αυτό το στρογγυλό περίεργο αντικείμενο στα χέρια τους, μοναχοί που έπαιζαν μουσική, σε μια γωνία κάποιοι από αυτούς έφτιαχναν βούτυρο, χτυπώντας με ένα μακρύ ξύλο το γάλο γιακ σε ένα ξύλινο κάδο, και πολλοί τουρίστες, ανάμεσα τους και οι Ισπανοί, η Dolores ήρθε γεμάτη χαρά κοντά μας, και μετά από λίγο ακολούθησε και ο άντρας της με τις πατερίτσες, χαμογελαστός και άνετος. Περάσαμε διάφορες αίθουσες, νόμιζα πως βρισκόμουν σε ένα από κείνα τα παλάτια των παραμυθιών που η κάθε αίθουσα κρύβει και ένα διαφορετικό θαυμαστό μυστικό. Βιβλιοθήκες με δεκάδες βιβλία, ντυμένα με το χαρακτηριστικό εμπριμέ ύφασμα, αίθουσες που μοναχοί ζωγράφιζαν τους τοίχους με φυτικά χρώματα, ένα πολύ πολύ μικρό δωμάτιο που τρείς μοναχοί έφτιαχναν μια μαντάλα από χρωματιστή άμμο, είχαμε την τύχη να μας αφήσουν να μπούμε για λίγο σε αυτόν τον χώρο, όπου πολύ προσηλωμένα φυσούσαν την άμμο στο σχέδιο με ένα καλάμι, ούτε να ανασάνουμε δεν μας επιτρεπόταν για να μην διασκορπιστεί η άμμος. Στο τέλος της γιορτής αυτή η τόσο προσεχτικά φτιαγμένη και αριστουργηματική μαντάλα θα αφηνόταν να την πάρει ο άνεμος.
Τελευταία μπήκαμε στην βασική αίθουσα του μοναστηριού, μια μεγάλη αίθουσα με πάγκους μελέτης και προσευχής και έναν μικρό απομονωμένο χώρο όπου δέσποζε ένας τεράστιος Βούδας, στολισμένος με λουλούδια. Μαγνητισμένη από την ιλαρότητα του προσώπου του μπήκα στο μικρό δωμάτιο, και τότε τον είδα, στην σκοτεινή γωνία αυτής του τόπου λατρείας ένας τουρίστας καθισμένος οκλαδόν έκανε μια ένεση ηρωίνης. Για λίγο κάρφωσε το γυάλινο βλέμμα του πάνω μου και μετά ξαναγύρισε στην ασχολία του αδιαφορώντας για την παρουσία μου. Δεν θα προσποιηθώ ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι τέτοιο αλλά σε αυτό το μικρό δωματιάκι με τα λουλούδια να μαραίνονται γύρω από την ήρεμη στρογγυλή φιγούρα του Βούδα ομολογώ ότι ήταν το τελευταίο που περίμενα.
Διέσχισα την μεγάλη αίθουσα για να βγω έξω και συνάντησα τον Σταύρο με την Dolores, θα έμεναν για να παρακολουθήσουν την άφιξη του Λάμα, εγώ όμως ήθελα να βγω έξω, ανάμεσα στους χωρικούς, μου ταίριαζαν πολύ περισσότερο εκείνη την στιγμή. Καθίσαμε σε ένα σκαλοπάτι με τον Ισπανό, μου έκανε εντύπωση η αφοσίωση της γυναίκας του, έβγαινε κάθε τόσο και του περιέγραφε τι γινόταν μέσα στην αίθουσα με την μάζωξη των μοναχών. Κάποια στιγμή έδιωξαν και τον Σταύρο και την ισπανίδα από την αίθουσα. Πήγαμε όλοι μαζί στο TibetanRefugeeCamp. Ήταν γεμάτο, γιατί ήταν η χρονιά της πολιτικής επανάστασης στην Κίνα. Επικρατούσε χάος και φτώχια. Οι Ισπανοί είχαν μαζέψει χρήματα από την χώρα τους και τα έδωσαν στο σχολείο βουδιστικής φιλοσοφίας του camp.
Γυρίσαμε πίσω στην πόλη, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο αγοράζοντας σουβενίρ, ήπιαμε τσάι με κάρδαμο και τζίντζερ, φάγαμε στο ίδιο εστιατόριο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Η μέρα της μεγάλης επιστροφής θα ξημέρωνε σε λίγες ώρες. Μόνο που τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο αυτή την φορά, ο ίδιος δρόμος αλλά τόσο διαφορετικές οι συνθήκες! Όταν όμως εκείνο το βράδυ είπαμε καληνύχτα αυτό δεν το ξέραμε ακόμα.
Αποφασίσαμε να ξεκουράσουμε τους δικούς μας οδηγούς και τους δώσαμε ρεπό για εκείνη την ημέρα, νοικιάσαμε ταξί και ξεκινήσαμε, για πού αλλού; Για ένα ακόμα μοναστήρι το πιο ενδιαφέρον από όσα είδαμε, το TikseGomga, 500 χρονών παλιό. Οι μοναχοί του φορούσαν και αυτοί τα μεγάλα κίτρινα καπέλα, και ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Τα πνευστά όργανα που έπαιζαν ήταν τεράστια, χάλκινα και ασήκωτα. Όταν έπαιζαν μουσική ακούγονταν σε όλη την κοιλάδα του Ινδού. Την ημέρα που το επισκεφτήκαμε εμείς ήταν γιορτή. Κόσμος πολύς ντόπιοι που προσεύχονταν γυρίζοντας αυτό το στρογγυλό περίεργο αντικείμενο στα χέρια τους, μοναχοί που έπαιζαν μουσική, σε μια γωνία κάποιοι από αυτούς έφτιαχναν βούτυρο, χτυπώντας με ένα μακρύ ξύλο το γάλο γιακ σε ένα ξύλινο κάδο, και πολλοί τουρίστες, ανάμεσα τους και οι Ισπανοί, η Dolores ήρθε γεμάτη χαρά κοντά μας, και μετά από λίγο ακολούθησε και ο άντρας της με τις πατερίτσες, χαμογελαστός και άνετος. Περάσαμε διάφορες αίθουσες, νόμιζα πως βρισκόμουν σε ένα από κείνα τα παλάτια των παραμυθιών που η κάθε αίθουσα κρύβει και ένα διαφορετικό θαυμαστό μυστικό. Βιβλιοθήκες με δεκάδες βιβλία, ντυμένα με το χαρακτηριστικό εμπριμέ ύφασμα, αίθουσες που μοναχοί ζωγράφιζαν τους τοίχους με φυτικά χρώματα, ένα πολύ πολύ μικρό δωμάτιο που τρείς μοναχοί έφτιαχναν μια μαντάλα από χρωματιστή άμμο, είχαμε την τύχη να μας αφήσουν να μπούμε για λίγο σε αυτόν τον χώρο, όπου πολύ προσηλωμένα φυσούσαν την άμμο στο σχέδιο με ένα καλάμι, ούτε να ανασάνουμε δεν μας επιτρεπόταν για να μην διασκορπιστεί η άμμος. Στο τέλος της γιορτής αυτή η τόσο προσεχτικά φτιαγμένη και αριστουργηματική μαντάλα θα αφηνόταν να την πάρει ο άνεμος.
Τελευταία μπήκαμε στην βασική αίθουσα του μοναστηριού, μια μεγάλη αίθουσα με πάγκους μελέτης και προσευχής και έναν μικρό απομονωμένο χώρο όπου δέσποζε ένας τεράστιος Βούδας, στολισμένος με λουλούδια. Μαγνητισμένη από την ιλαρότητα του προσώπου του μπήκα στο μικρό δωμάτιο, και τότε τον είδα, στην σκοτεινή γωνία αυτής του τόπου λατρείας ένας τουρίστας καθισμένος οκλαδόν έκανε μια ένεση ηρωίνης. Για λίγο κάρφωσε το γυάλινο βλέμμα του πάνω μου και μετά ξαναγύρισε στην ασχολία του αδιαφορώντας για την παρουσία μου. Δεν θα προσποιηθώ ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι τέτοιο αλλά σε αυτό το μικρό δωματιάκι με τα λουλούδια να μαραίνονται γύρω από την ήρεμη στρογγυλή φιγούρα του Βούδα ομολογώ ότι ήταν το τελευταίο που περίμενα.
Διέσχισα την μεγάλη αίθουσα για να βγω έξω και συνάντησα τον Σταύρο με την Dolores, θα έμεναν για να παρακολουθήσουν την άφιξη του Λάμα, εγώ όμως ήθελα να βγω έξω, ανάμεσα στους χωρικούς, μου ταίριαζαν πολύ περισσότερο εκείνη την στιγμή. Καθίσαμε σε ένα σκαλοπάτι με τον Ισπανό, μου έκανε εντύπωση η αφοσίωση της γυναίκας του, έβγαινε κάθε τόσο και του περιέγραφε τι γινόταν μέσα στην αίθουσα με την μάζωξη των μοναχών. Κάποια στιγμή έδιωξαν και τον Σταύρο και την ισπανίδα από την αίθουσα. Πήγαμε όλοι μαζί στο TibetanRefugeeCamp. Ήταν γεμάτο, γιατί ήταν η χρονιά της πολιτικής επανάστασης στην Κίνα. Επικρατούσε χάος και φτώχια. Οι Ισπανοί είχαν μαζέψει χρήματα από την χώρα τους και τα έδωσαν στο σχολείο βουδιστικής φιλοσοφίας του camp.
Γυρίσαμε πίσω στην πόλη, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο αγοράζοντας σουβενίρ, ήπιαμε τσάι με κάρδαμο και τζίντζερ, φάγαμε στο ίδιο εστιατόριο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Η μέρα της μεγάλης επιστροφής θα ξημέρωνε σε λίγες ώρες. Μόνο που τίποτε δεν θα ήταν το ίδιο αυτή την φορά, ο ίδιος δρόμος αλλά τόσο διαφορετικές οι συνθήκες! Όταν όμως εκείνο το βράδυ είπαμε καληνύχτα αυτό δεν το ξέραμε ακόμα.
