ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Το ξενοδοχείο μας στο Lehλεγόταν DragonHotel, το δωμάτιο μας ήταν τεράστιο με ένα διπλό κρεβάτι και ουρανό και ένα φαρδύ μονό. Εκείνο το ευλογημένο πρωί τα αυτονόητα ήταν πραγματικότητα. Μπορούσαμε να πάμε τουαλέτα χωρίς συνοδεία και χωρίς φακούς, ήταν δύο βήματα από τα άνετα κρεβάτια μας. Χουζούρεψα στο διπλό κρεβάτι που μοιραζόμουν με την Ιωάννα μέχρι οι άλλοι δύο τελειώσουν με εκείνη την ιεροτελεστία που ονομάζουμε ντουζ, είναι αλήθεια ότι βγαίνοντας από το μπάνιο ήμασταν όλοι πιο άσπροι. Το πρωινό ήταν δυτικών προδιαγραφών, και εκτός από το τσάι με κάρδαμο και τον απαράδεκτο καφέ, υπήρχε και μπύρα. Δεν κατάλαβα ποτέ αν έφταιγε η λανθασμένη άποψη που είχαν για τους Δυτικούς, ή ήταν οι λάθος δυτικοί που είχαν μείνει στο ξενοδοχείο. Μετά το τσάι μας εγκαινιάσαμε και την διαδικασία του παιδιού – κλειδιού, και γνωρίσαμε και τον ξενοδόχος μας, που έγινε γνωστός ανάμεσα μας με το όνομα «don’tworry».
Μετά άρχισαν τα ωραία, σε μια απλή βόλτα στον κεντρικό δρόμο του Leh ερωτεύθηκα τις αγορές της Ινδίας. Όχι τα ρούχα και τα τουριστικά είδη, αλλά τις τοπικές αγορές με τα μικρά απίστευτα μαγαζάκια, τα φρούτα και λαχανικά, τους πλανοδίους με το πανέρι στο κεφάλι και το φαγητό του δρόμου. Όλη η πόλη είναι ένα άναρχο σχέδιο από πλίθινα και χωμάτινα σπίτια σε αργιλώδες χρώμα, εκτός από τους δύο τρεις κεντρικούς δρόμους, οι υπόλοιποι είναι στενοί, λασπεροί, με την χαρακτηριστική βρωμιά της Ινδίας. Οι κάτοικοι ντυμένοι με παραδοσιακά ρούχα. Μας έκανε εντύπωση πόσοι πολλοί τουρίστες υπήρχαν σε αυτήν την πόλη. Χωθήκαμε μέσα στα στενά, έχοντας για γνώμονα το παλιό εγκαταλελειμμένο παλάτι που υψωνόταν σε ένα λόφο, χαιρετούσαμε χαμογελαστές νοικοκυρές, κρυφοκοιτούσαμε μέσα στα μικρά τετράγωνα οικήματα με την λυτή έως ανύπαρκτη επίπλωση, πώς να είναι να ζεις εκεί μέσα; χαζολογούσαμε με τα παιχνίδια των παιδιών και κάποτε φτάσαμε στο παλάτι. Εκεί μάθαμε και τον λόγο της ύπαρξης τόσων τουριστών στην πόλη. Ο δρόμος προς Manaliήταν κλειστός και όλοι οι τουρίστες που θέλανε να κάνουν trekkingστην περιοχή περίμεναν να ανοίξει ο δρόμος για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αυτός ο δρόμος άνοιξε για πρώτη φορά για τους τουρίστες το 1988, ως τότε μόνο ο στρατός και οι κάτοικοι τον χρησιμοποιούσαν. Τα δικά μας σχέδια ήταν να φτάσουμε στο Lehκαι να συνεχίσουμε Manali, να μείνουμε σε σκηνές και να περιδιαβούμε στην εξοχή. Κινήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να συσκεφθούμε με τους υπόλοιπους, αλλά ο καλός θεός των ταξιδιωτών έριξε στο δρόμο μας ένα από εκείνα τα θαυμαστά μοναχάκια, που κόλλησε κοντά μας σαν βεντούζα. Μετά από λίγα αγγλικά, και πολλά χαμόγελα αποφασίσαμε να πανικοβληθούμε αργότερα για τον δρόμο και ακολουθήσαμε την μικρή πορτοκαλί σκιά που έτρεχε όλο ενθουσιασμό για να μας δείξει κάτι αλλά δεν είχαμε καταλάβει τι. Τελικά βρεθήκαμε σε ένα χώρο του μοναστηριού που βρισκόταν πίσω από το παλάτι, με μάσκες χορού για τους μοναχούς κρεμασμένες κυκλικά στον τοίχο. Άρχισε να τις φοράει την μία μετά την άλλη και οι δύο φίλοι μου φωτογράφιζαν συνεχώς τις εναλλαγές των προσωπείων.
Το μεσημέρι φάγαμε στο Dreamlandrestaurant, που ο Σταύρος μου το περιγράφει ως «ένα κακορίζικο παραδοσιακό μαγαζί, στον επάνω όροφο με θέα στον δρόμο» και εγώ το θυμάμαι ως μια μισοσκότεινη αίθουσα μόνο για τουρίστες με αργό πολύ αργό σέρβις. Οι τιμές ήταν γελοία φτηνές, αλλά παράγγελνες τώρα για να φας σε μία ώρα. Παραγγείλαμε κεμπάπ, πατάτες, καυτά noodles, και η Βούλα διάλεξε ένα carryrice, ήταν από τις λίγες φορές που είδα την Βούλα να τρώει κάτι άλλο εκτός από τις κονσέρβες της. Δεν ξέρω πόσες είχε πάρει μαζί, φρόντιζε να μην μας παρουσιάζει τις προμήθειες της, αλλά ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαμε καταναλώσει ότι είχαμε μαζί μας, μοιραζόμενοι ότι είχαμε και προσφέροντας στους οδηγούς, ότι τρώγαμε και εμείς, η Βούλα συνέχιζε κατά την διάρκεια των γευμάτων να εξαφανίζεται κάπου μόνη της και να αδειάζει μια κονσέρβα, πόσες ακόμα θα μπορούσε να έχει; Εγώ από την άλλη ζούσα το δικό μου δράμα, διότι μετά από τόσες μέρες υποτυπώδης διατροφής είπα να φάω κάτι απλό και κλασικό. Παράγγειλα λοιπόν κάτι που περιγραφόταν ως τηγανιτές πατάτες με κόκκινη σάλτσα, για να μου σερβίρουν ένα τεράστιο μπολ τίγκα σε ένα κόκκινο καυτερό υγρό και τρία κομματάκια πατάτας να κάνουν κρόουλ, αν και τρώω καυτερά αυτό μου ήταν αδύνατον να το κατεβάσω, ανάσαινα και έβγαζα φωτιές. Ο Νίκος είδε την απότομη αλλαγή μου σε δράκο και παρά τις αντιρρήσεις μου, έβαλε όλο το πιάτο του με τα νουντλς μπροστά μου, εξαφανίστηκε για λίγο στην κουζίνα και μετά από λίγο γύρισε ακολουθούμενος από ένα σερβιτόρο που κουβαλούσε μια πιατάρα με ομελέτες.
Το απογευματάκι πήγαμε στο Shey το παλιό καλοκαιρινό παλάτι. Είχε καταπληκτική θέα στον Ινδό ποταμό και στις καλλιέργειες που υπήρχαν γύρω από αυτό. Περπατήσαμε για δύο ώρες στην περιοχή και όταν άρχισε να βραδιάζει γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο don’tworryμας σέρβιρε σάντουιτς και μπύρες στον όμορφο κήπο του. Μείναμε ως αργά μελετώντας τις εναλλακτικές μας, τα αεροπορικά εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και η ουρά αναμονής ήταν τεράστια, χρόνος για να μείνουμε στο Lehκαι να περιμένουμε να ανοίξει ο δρόμος δεν υπήρχε, η μόνη λύση που δεν μας άρεσε καθόλου ήταν να γυρίσουμε πίσω στο Shrinagar και από εκεί στο Δελχί. Ανοίξαμε τον lonelyplanetκαι αρχίσαμε το ψάξιμο. Η πορεία μας ήταν για μένα το μόνο δεδομένο που είχε περισωθεί σε αυτό το ταξίδι και τώρα μου το γκρέμιζαν και αυτό. Όμως τελικά υπήρχε ένα δεδομένο σε αυτό το ταξίδι που το κατάλαβα μετά και αυτό ήταν η συνεχής ανατροπή.
Μετά άρχισαν τα ωραία, σε μια απλή βόλτα στον κεντρικό δρόμο του Leh ερωτεύθηκα τις αγορές της Ινδίας. Όχι τα ρούχα και τα τουριστικά είδη, αλλά τις τοπικές αγορές με τα μικρά απίστευτα μαγαζάκια, τα φρούτα και λαχανικά, τους πλανοδίους με το πανέρι στο κεφάλι και το φαγητό του δρόμου. Όλη η πόλη είναι ένα άναρχο σχέδιο από πλίθινα και χωμάτινα σπίτια σε αργιλώδες χρώμα, εκτός από τους δύο τρεις κεντρικούς δρόμους, οι υπόλοιποι είναι στενοί, λασπεροί, με την χαρακτηριστική βρωμιά της Ινδίας. Οι κάτοικοι ντυμένοι με παραδοσιακά ρούχα. Μας έκανε εντύπωση πόσοι πολλοί τουρίστες υπήρχαν σε αυτήν την πόλη. Χωθήκαμε μέσα στα στενά, έχοντας για γνώμονα το παλιό εγκαταλελειμμένο παλάτι που υψωνόταν σε ένα λόφο, χαιρετούσαμε χαμογελαστές νοικοκυρές, κρυφοκοιτούσαμε μέσα στα μικρά τετράγωνα οικήματα με την λυτή έως ανύπαρκτη επίπλωση, πώς να είναι να ζεις εκεί μέσα; χαζολογούσαμε με τα παιχνίδια των παιδιών και κάποτε φτάσαμε στο παλάτι. Εκεί μάθαμε και τον λόγο της ύπαρξης τόσων τουριστών στην πόλη. Ο δρόμος προς Manaliήταν κλειστός και όλοι οι τουρίστες που θέλανε να κάνουν trekkingστην περιοχή περίμεναν να ανοίξει ο δρόμος για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Αυτός ο δρόμος άνοιξε για πρώτη φορά για τους τουρίστες το 1988, ως τότε μόνο ο στρατός και οι κάτοικοι τον χρησιμοποιούσαν. Τα δικά μας σχέδια ήταν να φτάσουμε στο Lehκαι να συνεχίσουμε Manali, να μείνουμε σε σκηνές και να περιδιαβούμε στην εξοχή. Κινήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να συσκεφθούμε με τους υπόλοιπους, αλλά ο καλός θεός των ταξιδιωτών έριξε στο δρόμο μας ένα από εκείνα τα θαυμαστά μοναχάκια, που κόλλησε κοντά μας σαν βεντούζα. Μετά από λίγα αγγλικά, και πολλά χαμόγελα αποφασίσαμε να πανικοβληθούμε αργότερα για τον δρόμο και ακολουθήσαμε την μικρή πορτοκαλί σκιά που έτρεχε όλο ενθουσιασμό για να μας δείξει κάτι αλλά δεν είχαμε καταλάβει τι. Τελικά βρεθήκαμε σε ένα χώρο του μοναστηριού που βρισκόταν πίσω από το παλάτι, με μάσκες χορού για τους μοναχούς κρεμασμένες κυκλικά στον τοίχο. Άρχισε να τις φοράει την μία μετά την άλλη και οι δύο φίλοι μου φωτογράφιζαν συνεχώς τις εναλλαγές των προσωπείων.
Το μεσημέρι φάγαμε στο Dreamlandrestaurant, που ο Σταύρος μου το περιγράφει ως «ένα κακορίζικο παραδοσιακό μαγαζί, στον επάνω όροφο με θέα στον δρόμο» και εγώ το θυμάμαι ως μια μισοσκότεινη αίθουσα μόνο για τουρίστες με αργό πολύ αργό σέρβις. Οι τιμές ήταν γελοία φτηνές, αλλά παράγγελνες τώρα για να φας σε μία ώρα. Παραγγείλαμε κεμπάπ, πατάτες, καυτά noodles, και η Βούλα διάλεξε ένα carryrice, ήταν από τις λίγες φορές που είδα την Βούλα να τρώει κάτι άλλο εκτός από τις κονσέρβες της. Δεν ξέρω πόσες είχε πάρει μαζί, φρόντιζε να μην μας παρουσιάζει τις προμήθειες της, αλλά ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαμε καταναλώσει ότι είχαμε μαζί μας, μοιραζόμενοι ότι είχαμε και προσφέροντας στους οδηγούς, ότι τρώγαμε και εμείς, η Βούλα συνέχιζε κατά την διάρκεια των γευμάτων να εξαφανίζεται κάπου μόνη της και να αδειάζει μια κονσέρβα, πόσες ακόμα θα μπορούσε να έχει; Εγώ από την άλλη ζούσα το δικό μου δράμα, διότι μετά από τόσες μέρες υποτυπώδης διατροφής είπα να φάω κάτι απλό και κλασικό. Παράγγειλα λοιπόν κάτι που περιγραφόταν ως τηγανιτές πατάτες με κόκκινη σάλτσα, για να μου σερβίρουν ένα τεράστιο μπολ τίγκα σε ένα κόκκινο καυτερό υγρό και τρία κομματάκια πατάτας να κάνουν κρόουλ, αν και τρώω καυτερά αυτό μου ήταν αδύνατον να το κατεβάσω, ανάσαινα και έβγαζα φωτιές. Ο Νίκος είδε την απότομη αλλαγή μου σε δράκο και παρά τις αντιρρήσεις μου, έβαλε όλο το πιάτο του με τα νουντλς μπροστά μου, εξαφανίστηκε για λίγο στην κουζίνα και μετά από λίγο γύρισε ακολουθούμενος από ένα σερβιτόρο που κουβαλούσε μια πιατάρα με ομελέτες.
Το απογευματάκι πήγαμε στο Shey το παλιό καλοκαιρινό παλάτι. Είχε καταπληκτική θέα στον Ινδό ποταμό και στις καλλιέργειες που υπήρχαν γύρω από αυτό. Περπατήσαμε για δύο ώρες στην περιοχή και όταν άρχισε να βραδιάζει γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο don’tworryμας σέρβιρε σάντουιτς και μπύρες στον όμορφο κήπο του. Μείναμε ως αργά μελετώντας τις εναλλακτικές μας, τα αεροπορικά εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και η ουρά αναμονής ήταν τεράστια, χρόνος για να μείνουμε στο Lehκαι να περιμένουμε να ανοίξει ο δρόμος δεν υπήρχε, η μόνη λύση που δεν μας άρεσε καθόλου ήταν να γυρίσουμε πίσω στο Shrinagar και από εκεί στο Δελχί. Ανοίξαμε τον lonelyplanetκαι αρχίσαμε το ψάξιμο. Η πορεία μας ήταν για μένα το μόνο δεδομένο που είχε περισωθεί σε αυτό το ταξίδι και τώρα μου το γκρέμιζαν και αυτό. Όμως τελικά υπήρχε ένα δεδομένο σε αυτό το ταξίδι που το κατάλαβα μετά και αυτό ήταν η συνεχής ανατροπή.
