ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Ήρθε και η αποφράδα ημέρα της αναχώρησης από το λιμνόσπιτο. Εγώ μακάρια στην άγνοια μου ήμουν ανακουφισμένη. Συναρπαστική η διαμονή στην λίμνη αλλά αυτή η ακινησία είχε αρχίσει να με ενοχλεί, δεν περπατούσαμε καθόλου, όλο σε μια βάρκα ήμασταν. Εκεί που τελείωνε η πλημμύρα στον κεντρικό δρόμο μας περίμενε το βανάκι. Μαζί μας θα έρχονταν δύο συνοδοί, και ο οδηγός, σας λέω προκαταβολικά ότι αντικατέστησαν επάξια τον ρεψιματία, αλλά ακόμα περισσότερο τον φτυσιματία. Στην οροφή του βαν είχαν στερεώσει πλατιά ομοιόμορφα κουτιά,
-τι έχουν μέσα, γιατί τα κουβαλάμε μαζί μας;
- Θα κάνουμε μια διευκόλυνση, στο δρόμο μας είναι θα τα αφήσουμε σε ένα χωριό. Αρχίσαμε τις αντιρρήσεις, κανείς μας δεν είχε όρεξη να κουβαλάμε μαζί μας ύποπτα κιβώτια,
- Μα θέλουμε χώρο για τις βαλίτσες μας
– noproblem οι βαλίτσες χωράνε μια χαρά μέσα,
-θέλουμε να ανεβαίνουμε στην οροφή για να τραβάμε φωτογραφίες (η Ιωάννα το είπε αυτό, αργότερα καταλάβαμε πόσο εξωφρενικό ήταν το επιχείρημα της)
– noproblemτα κουτιά δεν θα σας ενοχλούν καθόλου.
Με τα πολλά καταλάβαμε ότι τα κουτιά ήταν ρουσφέτι σε κάποιους για να περάσουμε ασφαλείς την περιοχή, και ότι οι διαφωνίες δεν θα έφερναν κανένα αποτέλεσμα. Συμβιβασμένοι επιβιβαστήκαμε στο βαν, προς έκπληξή μας ανακαλύψαμε ότι θα συνταξιδεύαμε με δύο κότες, τι ήθελαν οι κότες εδώ μέσα; «noproblem» η απάντηση στην απορία μας, τοποθετήσαμε τον Γιώργο με τα άψογα αγγλικά στο κάθισμα του συνοδηγού και ξεκινήσαμε.
Η ανηφορική διαδρομή μας πρόσφερε πολλαπλά ερεθίσματα, για ώρες οι μύτες μας ήταν κολλημένες στα τζάμια σχολιάζοντας συνεχώς ότι βλέπαμε. Οι λίμνες του Srinagarφαίνονταν από ψηλά με τις βάρκες τους. Ο χωματόδρομος ήταν στενός, ο οδηγός έτρεχε κορνάροντας συνεχώς, το σκίτσο μια κόρνας έκανε συχνά την εμφάνιση του στους βράχους, μετάφραση «pleasehorn». Ακουστικοί τύποι οι Ινδοί, φλας προτεραιότητες και τέτοιες αηδίες δεν εφαρμόζονται ζήτω η κόρνα. Κάθε τόσο σταματούσαμε σε τσεκπόιντς και οι στρατιώτες εξέταζαν και ξαναεξέταζαν τα στοιχεία μας. Φτάσαμε στο ZojiLaPass (3529 μ. υψόμετρο) και συνεχίσαμε προς το Drass. Ήμασταν πια μέρος ενός ατελείωτου κομβόι με φορτηγά που ξέρναγαν έναν κατάμαυρο καπνό από τις εξατμίσεις τους, τζιπ με τους ελάχιστους τουρίστες της περιοχής, και τοπικά λεωφορεία. Ο δρόμο τόσο στενός που δεν σήκωνε προσπεράσεις, γνωστός ως η υψηλότερη οδική διαδρομή του κόσμου, μονής κατευθύνσεως την μισή μέρα κυκλοφορούσαν τα οχήματα που ανέβαιναν και την άλλη μισή αυτά που κατέβαιναν, η σιωπηλή συμφωνία ήταν ότι ΔΕΝ σταματάμε για τίποτα, φορτηγά έπεφταν στον γκρεμό αλλά κανένας δεν σταματούσε, συνέχιζαν τον δρόμο τους. Παγετώνες παντού, μερικές φορές ο πάγος έφτανε τα 4 μέτρα, σε κάποιο άνοιγμα είχε λειώσει και κόλλησε το ΙΧ των Γάλλων. Εκεί ευτυχώς σταματήσαμε να βοηθήσουμε, πάλι καλά, βάλανε σανίδες κάτω από τις ρόδες και σπρώξαμε όλοι μαζί. Οδηγοί και στρατιώτες, μας φώναζαν συνεχώς να μην απομακρυνθούμε καθόλου από τον δρόμο, ούτε για τουαλέτα. Στο Drass φτάσαμε σούρουπο, ένα μικρό χωριό μέσα στο πουθενά, χωματόδρομος, δεξιά και αριστερά τάφρος και παράγκες καμωμένες από λίγες σανίδες, από καταστήματα θυμάμαι το κρεοπωλείο με τα κομμάτια κρέατος στο ράφι και τον αρτοπωλείο, ο φούρνος του ήταν θαμμένος κάτω στο έδαφος, οι άνθρωποι ντυμένοι μόνο με υποτυπώδη ρούχα με γένια και σαρίκια, νόμιζα ότι ήμουν σε σκηνικό βιβλικής ταινίας και από κάπου θα εμφανιστεί ο Χριστός με τον σταυρό. Ξέραμε ότι τα ξενοδοχεία είχαν επιταχθεί από τον στρατό, είχαμε γνωριστεί με τους Γάλλους, μας είπαν ότι θα έμεναν σε επιταγμένο ξενοδοχείο με τους στρατιώτες, αποφασίσαμε ότι θα μείνουμε και εμείς μαζί τους, οι οδηγοί μας φρίκαραν μας άφησαν και έφυγαν, δεν ήθελαν να πλησιάσουν τους Ινδούς. Έπρεπε να φροντίσουμε το γεύμα μας, αγοράσαμε ψωμί και πατάτες, αυτό ήταν εύκολο, ο ένας Γάλλος μας συστήθηκε ως καταπληκτικός ψήστης, θα αγοράζαμε κρέας και θα το έψηνε αυτός, τι να πάρουμε κοτόπουλο; Ναι κοτόπουλο καλύτερα. Στο χασάπη μάθαμε ότι αν θέλαμε κοτόπουλο θα το αγοράζαμε ζωντανό, ήταν δική μας δουλειά να το σφάξουμε και να το ξεπουπουλιάσουμε (τώρα πια ήξερα ότι τα κοτόπουλα δεν θα ήταν συνεπιβάτες μας την επομένη). Ο Σταύρος με κοίταξε με ελπίδα,
-Ιωάννα εσύ που είσαι και από χωριό και έχετε και κότες, θα το αναλάβεις;
- Δεν υπάρχει περίπτωση,
ο χασάπης κατάλαβε την δυσκολία μας και προθυμοποιήθηκε να μας το σφάξει αυτός, πάλι ο Σταύρος σε εμένα
-Ιωάννα μόνο να το ξεπουπουλιάσεις χρειάζεται θα μας το σφάξει ο άνθρωπος,
- Σταύρο ξέχνα το, πατάτες θα φάμε για βράδυ,
Ο Γάλλος όμως ήταν αποφασισμένος να ψήσει, πλησίασε τον πάγκο και διάλεξε ένα κομμάτι αρνί ή κατσίκι δεν θυμάμαι. Έστω και στην ωμή του μορφή είχαμε το φαγητό μας, καιρός να φύγουμε. Ο στρατώνας – ξενοδοχείο ήταν περισσότερο στρατώνας πια και λιγότερο ξενοδοχείο, μας έβαλαν όλους μαζί σε ένα μακρόστενο δωμάτιο χωρίς έπιπλα, και ένα παράθυρο με ένα σπασμένο τζάμι. Βάλαμε τους υπνόσακους μας στην σειρά, από την μια μεριά οι Έλληνες από την άλλη οι Γάλλοι. Οι στρατιώτες ήταν αρκετά εξυπηρετικοί μας επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουμε το σιχαμερό και λιγδερό μαγειρείο τους, ανέλαβαν οι Γάλλοι το φαγητό, ο Σταύρος και ο Νίκος έμειναν να βοηθήσουν στο ψήσιμο. Η Λίτσα και η Ιωάννα, πήγαν για ένα τσιγάρο, η Βούλα σοκαρισμένη ανακάλυπτε ότι όταν της λέγαμε ότι θα αναγκαστούμε να μείνουμε σε μέρη που δεν θα έχουν ξενοδοχειακές παροχές, το εννοούσαμε, και ότι δεν θα το κάναμε γιατί τσιγκουνευόμασταν τα χρήματα για ένα καλό ξενοδοχείο αλλά γιατί δεν θα υπήρχε καλό ξενοδοχείο, αυτή η διαπίστωση την είχε καταβάλει και από τότε άρχισε να μας αποφεύγει συστηματικά, ξάπλωσε λοιπόν στο σάκο της και είπε να την ειδοποιήσουμε για το δείπνο. Μην έχοντας που αλλού να πάω πήρα το βιβλίο μου και κάθισα στο τέως σαλόνι του ξενοδοχείου μαζί με τον Γιώργο. Σύντομα μας εντόπισε ένας λοχείας; Δεκανέας; Θα σας γελάσω, και ήρθε να μας πιάσει κουβέντα, είδε την μπλούζα μου με το σήμα γνωστής οικολογικής οργάνωσης και με ρώτησε αν είμαι μέλος της, του είπα ότι δούλευα για αυτήν (μεγάλο λάθος μου δεν το ξαναέκανα), αυτός ήταν ενθουσιασμένος που είχε μια επαφή με θηλυκό εκπρόσωπο του έξω κόσμου μου άρχισε μια ατελείωτη οικολογική συζήτηση σε άπταιστα αγγλικά, στα 10΄ με είχε υπνωτίσει, προφασίστηκα ότι δεν καταλαβαίνω καλά τα αγγλικά και τον πάσαρα στον Γιώργο. Τα αγόρια αντάλλαξαν τις εμπειρίες τους από τον στρατό για περίπου μία ώρα, το δείπνο ήταν έτοιμο και ο Ινδός στρατηγός μας κάλεσε στο ευρύχωρο δωμάτιο του για να φάμε γιατί είχε νυχτώσει και μόνο αυτός είχε φως.
Προς μεγάλη απογοήτευση του ψήστη το κρέας ήταν πολύ σκληρό και δεν τρωγόταν, περιοριστήκαμε στις πατάτες και το ψωμί. Ο δεκανέας (
μας κέρασε κεράσια, δεν μπορούσαμε να τα αρνηθούμε αλλά φοβόμασταν και να τα φάμε τα περισσότερα κατέληξαν στο εσωτερικό μιας στρατιωτικής μπότας, ακόμα λυπάμαι αυτόν που θα πήγε να την φορέσει το πρωί. Μετά βγήκε και ο ναργιλές, εκεί τον έμαθα και τον αγάπησα, δεν ξέρω τι χόρτο έβαλαν μέσα αλλά η διαδικασία του ναργιλέ που δεν την είχα δει ως τότε μου άρεσε πολύ και η γεύση του επίσης, τον περάσαμε από στόμα, σε στόμα για κάμποσο, μετά καληνυχτίσαμε και αποχωρήσαμε. Ο τελευταίος άθλος της βραδιάς ήταν η υπαίθρια τουαλέτα, χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες με ισάριθμούς κουβάδες ανά χείρας και τους φακούς μας, δεν ήταν ασφαλές να γυρίζουμε μόνοι μας το βράδυ έξω, ήμουν στην τελευταία ομάδα, όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο είχαν αρχίσει ήδη μια ψηφοφορία, τι ήταν αυτό που καπνίσαμε, χασίσι ή άλλο χόρτο; Ότι κι αν ήταν, έγινε υπό τις ευλογίες του Ινδικού Στρατού και ευθύνη δεν φέραμε. Παρά το κρύο από το παράθυρο, το άβολο πάτωμα και την πείνα που δεν είχαμε καταφέρει να ικανοποιήσουμε ο ύπνος ήρθε γρήγορα, φέρνοντας διαφορετικά όνειρα στον κάθε έναν από εμάς.
-τι έχουν μέσα, γιατί τα κουβαλάμε μαζί μας;
- Θα κάνουμε μια διευκόλυνση, στο δρόμο μας είναι θα τα αφήσουμε σε ένα χωριό. Αρχίσαμε τις αντιρρήσεις, κανείς μας δεν είχε όρεξη να κουβαλάμε μαζί μας ύποπτα κιβώτια,
- Μα θέλουμε χώρο για τις βαλίτσες μας
– noproblem οι βαλίτσες χωράνε μια χαρά μέσα,
-θέλουμε να ανεβαίνουμε στην οροφή για να τραβάμε φωτογραφίες (η Ιωάννα το είπε αυτό, αργότερα καταλάβαμε πόσο εξωφρενικό ήταν το επιχείρημα της)
– noproblemτα κουτιά δεν θα σας ενοχλούν καθόλου.
Με τα πολλά καταλάβαμε ότι τα κουτιά ήταν ρουσφέτι σε κάποιους για να περάσουμε ασφαλείς την περιοχή, και ότι οι διαφωνίες δεν θα έφερναν κανένα αποτέλεσμα. Συμβιβασμένοι επιβιβαστήκαμε στο βαν, προς έκπληξή μας ανακαλύψαμε ότι θα συνταξιδεύαμε με δύο κότες, τι ήθελαν οι κότες εδώ μέσα; «noproblem» η απάντηση στην απορία μας, τοποθετήσαμε τον Γιώργο με τα άψογα αγγλικά στο κάθισμα του συνοδηγού και ξεκινήσαμε.
Η ανηφορική διαδρομή μας πρόσφερε πολλαπλά ερεθίσματα, για ώρες οι μύτες μας ήταν κολλημένες στα τζάμια σχολιάζοντας συνεχώς ότι βλέπαμε. Οι λίμνες του Srinagarφαίνονταν από ψηλά με τις βάρκες τους. Ο χωματόδρομος ήταν στενός, ο οδηγός έτρεχε κορνάροντας συνεχώς, το σκίτσο μια κόρνας έκανε συχνά την εμφάνιση του στους βράχους, μετάφραση «pleasehorn». Ακουστικοί τύποι οι Ινδοί, φλας προτεραιότητες και τέτοιες αηδίες δεν εφαρμόζονται ζήτω η κόρνα. Κάθε τόσο σταματούσαμε σε τσεκπόιντς και οι στρατιώτες εξέταζαν και ξαναεξέταζαν τα στοιχεία μας. Φτάσαμε στο ZojiLaPass (3529 μ. υψόμετρο) και συνεχίσαμε προς το Drass. Ήμασταν πια μέρος ενός ατελείωτου κομβόι με φορτηγά που ξέρναγαν έναν κατάμαυρο καπνό από τις εξατμίσεις τους, τζιπ με τους ελάχιστους τουρίστες της περιοχής, και τοπικά λεωφορεία. Ο δρόμο τόσο στενός που δεν σήκωνε προσπεράσεις, γνωστός ως η υψηλότερη οδική διαδρομή του κόσμου, μονής κατευθύνσεως την μισή μέρα κυκλοφορούσαν τα οχήματα που ανέβαιναν και την άλλη μισή αυτά που κατέβαιναν, η σιωπηλή συμφωνία ήταν ότι ΔΕΝ σταματάμε για τίποτα, φορτηγά έπεφταν στον γκρεμό αλλά κανένας δεν σταματούσε, συνέχιζαν τον δρόμο τους. Παγετώνες παντού, μερικές φορές ο πάγος έφτανε τα 4 μέτρα, σε κάποιο άνοιγμα είχε λειώσει και κόλλησε το ΙΧ των Γάλλων. Εκεί ευτυχώς σταματήσαμε να βοηθήσουμε, πάλι καλά, βάλανε σανίδες κάτω από τις ρόδες και σπρώξαμε όλοι μαζί. Οδηγοί και στρατιώτες, μας φώναζαν συνεχώς να μην απομακρυνθούμε καθόλου από τον δρόμο, ούτε για τουαλέτα. Στο Drass φτάσαμε σούρουπο, ένα μικρό χωριό μέσα στο πουθενά, χωματόδρομος, δεξιά και αριστερά τάφρος και παράγκες καμωμένες από λίγες σανίδες, από καταστήματα θυμάμαι το κρεοπωλείο με τα κομμάτια κρέατος στο ράφι και τον αρτοπωλείο, ο φούρνος του ήταν θαμμένος κάτω στο έδαφος, οι άνθρωποι ντυμένοι μόνο με υποτυπώδη ρούχα με γένια και σαρίκια, νόμιζα ότι ήμουν σε σκηνικό βιβλικής ταινίας και από κάπου θα εμφανιστεί ο Χριστός με τον σταυρό. Ξέραμε ότι τα ξενοδοχεία είχαν επιταχθεί από τον στρατό, είχαμε γνωριστεί με τους Γάλλους, μας είπαν ότι θα έμεναν σε επιταγμένο ξενοδοχείο με τους στρατιώτες, αποφασίσαμε ότι θα μείνουμε και εμείς μαζί τους, οι οδηγοί μας φρίκαραν μας άφησαν και έφυγαν, δεν ήθελαν να πλησιάσουν τους Ινδούς. Έπρεπε να φροντίσουμε το γεύμα μας, αγοράσαμε ψωμί και πατάτες, αυτό ήταν εύκολο, ο ένας Γάλλος μας συστήθηκε ως καταπληκτικός ψήστης, θα αγοράζαμε κρέας και θα το έψηνε αυτός, τι να πάρουμε κοτόπουλο; Ναι κοτόπουλο καλύτερα. Στο χασάπη μάθαμε ότι αν θέλαμε κοτόπουλο θα το αγοράζαμε ζωντανό, ήταν δική μας δουλειά να το σφάξουμε και να το ξεπουπουλιάσουμε (τώρα πια ήξερα ότι τα κοτόπουλα δεν θα ήταν συνεπιβάτες μας την επομένη). Ο Σταύρος με κοίταξε με ελπίδα,
-Ιωάννα εσύ που είσαι και από χωριό και έχετε και κότες, θα το αναλάβεις;
- Δεν υπάρχει περίπτωση,
ο χασάπης κατάλαβε την δυσκολία μας και προθυμοποιήθηκε να μας το σφάξει αυτός, πάλι ο Σταύρος σε εμένα
-Ιωάννα μόνο να το ξεπουπουλιάσεις χρειάζεται θα μας το σφάξει ο άνθρωπος,
- Σταύρο ξέχνα το, πατάτες θα φάμε για βράδυ,
Ο Γάλλος όμως ήταν αποφασισμένος να ψήσει, πλησίασε τον πάγκο και διάλεξε ένα κομμάτι αρνί ή κατσίκι δεν θυμάμαι. Έστω και στην ωμή του μορφή είχαμε το φαγητό μας, καιρός να φύγουμε. Ο στρατώνας – ξενοδοχείο ήταν περισσότερο στρατώνας πια και λιγότερο ξενοδοχείο, μας έβαλαν όλους μαζί σε ένα μακρόστενο δωμάτιο χωρίς έπιπλα, και ένα παράθυρο με ένα σπασμένο τζάμι. Βάλαμε τους υπνόσακους μας στην σειρά, από την μια μεριά οι Έλληνες από την άλλη οι Γάλλοι. Οι στρατιώτες ήταν αρκετά εξυπηρετικοί μας επέτρεψαν να χρησιμοποιήσουμε το σιχαμερό και λιγδερό μαγειρείο τους, ανέλαβαν οι Γάλλοι το φαγητό, ο Σταύρος και ο Νίκος έμειναν να βοηθήσουν στο ψήσιμο. Η Λίτσα και η Ιωάννα, πήγαν για ένα τσιγάρο, η Βούλα σοκαρισμένη ανακάλυπτε ότι όταν της λέγαμε ότι θα αναγκαστούμε να μείνουμε σε μέρη που δεν θα έχουν ξενοδοχειακές παροχές, το εννοούσαμε, και ότι δεν θα το κάναμε γιατί τσιγκουνευόμασταν τα χρήματα για ένα καλό ξενοδοχείο αλλά γιατί δεν θα υπήρχε καλό ξενοδοχείο, αυτή η διαπίστωση την είχε καταβάλει και από τότε άρχισε να μας αποφεύγει συστηματικά, ξάπλωσε λοιπόν στο σάκο της και είπε να την ειδοποιήσουμε για το δείπνο. Μην έχοντας που αλλού να πάω πήρα το βιβλίο μου και κάθισα στο τέως σαλόνι του ξενοδοχείου μαζί με τον Γιώργο. Σύντομα μας εντόπισε ένας λοχείας; Δεκανέας; Θα σας γελάσω, και ήρθε να μας πιάσει κουβέντα, είδε την μπλούζα μου με το σήμα γνωστής οικολογικής οργάνωσης και με ρώτησε αν είμαι μέλος της, του είπα ότι δούλευα για αυτήν (μεγάλο λάθος μου δεν το ξαναέκανα), αυτός ήταν ενθουσιασμένος που είχε μια επαφή με θηλυκό εκπρόσωπο του έξω κόσμου μου άρχισε μια ατελείωτη οικολογική συζήτηση σε άπταιστα αγγλικά, στα 10΄ με είχε υπνωτίσει, προφασίστηκα ότι δεν καταλαβαίνω καλά τα αγγλικά και τον πάσαρα στον Γιώργο. Τα αγόρια αντάλλαξαν τις εμπειρίες τους από τον στρατό για περίπου μία ώρα, το δείπνο ήταν έτοιμο και ο Ινδός στρατηγός μας κάλεσε στο ευρύχωρο δωμάτιο του για να φάμε γιατί είχε νυχτώσει και μόνο αυτός είχε φως.
Προς μεγάλη απογοήτευση του ψήστη το κρέας ήταν πολύ σκληρό και δεν τρωγόταν, περιοριστήκαμε στις πατάτες και το ψωμί. Ο δεκανέας (
μας κέρασε κεράσια, δεν μπορούσαμε να τα αρνηθούμε αλλά φοβόμασταν και να τα φάμε τα περισσότερα κατέληξαν στο εσωτερικό μιας στρατιωτικής μπότας, ακόμα λυπάμαι αυτόν που θα πήγε να την φορέσει το πρωί. Μετά βγήκε και ο ναργιλές, εκεί τον έμαθα και τον αγάπησα, δεν ξέρω τι χόρτο έβαλαν μέσα αλλά η διαδικασία του ναργιλέ που δεν την είχα δει ως τότε μου άρεσε πολύ και η γεύση του επίσης, τον περάσαμε από στόμα, σε στόμα για κάμποσο, μετά καληνυχτίσαμε και αποχωρήσαμε. Ο τελευταίος άθλος της βραδιάς ήταν η υπαίθρια τουαλέτα, χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες με ισάριθμούς κουβάδες ανά χείρας και τους φακούς μας, δεν ήταν ασφαλές να γυρίζουμε μόνοι μας το βράδυ έξω, ήμουν στην τελευταία ομάδα, όταν γυρίσαμε στο δωμάτιο είχαν αρχίσει ήδη μια ψηφοφορία, τι ήταν αυτό που καπνίσαμε, χασίσι ή άλλο χόρτο; Ότι κι αν ήταν, έγινε υπό τις ευλογίες του Ινδικού Στρατού και ευθύνη δεν φέραμε. Παρά το κρύο από το παράθυρο, το άβολο πάτωμα και την πείνα που δεν είχαμε καταφέρει να ικανοποιήσουμε ο ύπνος ήρθε γρήγορα, φέρνοντας διαφορετικά όνειρα στον κάθε έναν από εμάς. 
