Τουρκία Ένα καραβάνι στα βάθη της Ανατολής - Καππαδοκία.

[vasiliss]

9η ημέρα: Επιστροφή

Δυστυχώς οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Όπως λέει και ένας από την παρέα, όλα αυτά που βλέπουμε στα οδικά μας είναι τόσο πολλά και συμπυκνωμένα, που αδυνατεί να τα επεξεργαστεί εκείνη τη στιγμή ο εγκέφαλος. Μόνο αφού επιστρέψουμε, δούμε φωτογραφίες και φέρουμε στο νου μας ότι είδαμε το καταλαβαίνουμε. Αυτό ισχύει περισσότερο βέβαια για τους υπόλοιπους και λιγότερο για εμένα που τις περισσότερες φορές ξέρω ακριβώς ή περίπου, τι θα δούμε.

Το πλάνο μέχρι που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ήταν ότι θα ξοδεύαμε την ημέρα έως τη μία το μεσημέρι στο Kadikoy και έπειτα θα ξεκινούσαμε για την επιστροφή. Μέσα σε αυτές τις ώρες οι οδηγοί θα πηγαίναμε έως το PTT για να δούμε τι θα γίνει με τα διόδια και την κάρτα HGS. Τα οποία απλήρωτα βέβαια ήταν ελάχιστα, γιατί μέχρι την Κωνσταντινούπολη τα είχαμε ήδη πληρώσει στα ταμεία. Μας έμεναν αυτά της γέφυρας ή του τούνελ, ανάλογα τι θα χρησιμοποιούσαμε και της επιστροφής έως τα σύνορα.

Μία θεία επιφοίτηση όμως ήρθε στο μυαλό μου πριν κοιμηθώ και πρότεινα στην παρέα να ξεκινήσουμε νωρίτερα και με το θέμα των διοδίων να ασχοληθούμε στην Kesan. Όλοι συμφώνησαν και έτσι ξεκινήσαμε την επόμενη κατά τις 10:30.

Το μεσημεράκι φτάσαμε στην Kesan. Αφήσαμε τις οικογένειες σε ένα εμπορικό και οι οδηγοί κινήσαμε για το τοπικό PTT . Άφησα τους άλλους δύο οδηγούς να κάνουν τις πρώτες συνεννοήσεις και έψαξα να βρω κάπου να αφήσω το αυτοκίνητο. Στο ταχυδρομείο γινόταν ένας κακός χαμός από τον κόσμο. Μετά από πολλούς κύκλους άφησα για λίγο το αυτοκίνητο έξω από το ταχυδρομείο. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να συνεννοηθούν με την αρμόδια, νεότατη υπάλληλο, που άκου να δεις σύμπτωση, δεν ήξερε καθόλου αγγλικά. Τελικά μας έδωσε κάτι φόρμες να συμπληρώσουμε και μας ζήτησε να δώσουμε 200 λίρες τις οποίες όμως τις ήθελε μετρητά. Ευτυχώς είχε ένα ATM απ’ έξω. Εγώ πηγαινοερχόμουν στο αυτοκίνητο και κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι μου είχαν χώσει μια κλήση για παράνομο παρκάρισμα. Όταν ρωτήσαμε την υπάλληλο εάν μπορούμε να την πληρώσουμε εκεί κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Μετά από ώρα τελειώσαμε με τα HGS και της ξαναέδειξα την κλήση ρωτώντας που μπορούμε να την πληρώσουμε. Ουρλιάζοντας απάντησε not here, not here.

Βγήκαμε έξω και πιάσαμε τα μαγαζιά μήπως βρούμε άκρη για το πως θα πληρώσουμε την κλήση, μιλάμε για ένα αστείο ποσό. Με παντομίμα μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι έπρεπε να την πληρώσουμε στον δημοτικό υπάλληλο που τριγυρνούσε και μοίραζε κλήσεις. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα και αν τον βρίσκαμε να την πληρώσουμε, διαφορετικά να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια. Τελικά τον βρήκαμε, πληρώσαμε και επιστρέψαμε κι εμείς στο εμπορικό να φάμε κάτι και να πιούμε κανένα καφέ.

Φύγαμε από εκεί κατά τις 16.30. Ο υπάλληλος στο βενζινάδικο μας ρώτησε αν έχει κίνηση στα σύνορα αλλά εμείς του είπαμε ότι δεν μπαίναμε, αλλά φεύγαμε και δεν ξέραμε. Aυτός όμως κάτι ήξερε ή μάλλον κάτι φανταζόταν, που εμείς δεν σκεφτήκαμε εκείνη την ώρα, μένοντας με την εντύπωση της εισόδου στη χώρα, όπου τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λίγα.

Σε μισή ώρα φτάσαμε 3 χιλιόμετρα πριν από τα σύνορα και συναντήσαμε ουρά. Δεν φανταστήκαμε ότι θα κάνουμε πολύ για να περάσουμε , άντε 1-2 ώρες, μας έχει συμβεί ξανά στα οδικά ταξίδια μας. Πέρασαν οι δύο ώρες και άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια. Είχαμε κινηθεί ελάχιστα. Στις 3 ώρες οι οδηγοί άρχισαν να κορνάρουν ομαδικά, γινόταν ένα πανδαιμόνιο. Από τα μεγάφωνα των διοδίων οι υπεύθυνοι (από τα συμφραζόμενα το καταλάβαμε) έλεγαν ότι δεν ήταν δική τους ευθύνη αλλά η καθυστέρηση οφειλόταν στον ελληνικό έλεγχο. Περιττό να σας πω ότι το 99% των αυτοκινήτων ήταν τούρκοι μετανάστες που γύριζαν στην Ευρώπη από τις διακοπές τους. Τα κορναρίσματα και οι ανακοινώσεις επαναλήφθηκαν ακόμη μια δυο φορές. Οι Τούρκοι βέβαια έδειχναν να είναι συνηθισμένοι και προετοιμασμένοι. Είχαν βγει έξω, έκαναν πηγαδάκια, τα παιδιά έπαιζαν με μπάλες βόλεϊ κτλ.

Στις 10 το βράδυ άρχισα να ψάχνω στο Booking για κάποιο οικονομικό δωμάτιο μετά τα ελληνικά σύνορα. Όμως είχα μια επιφύλαξη για την ώρα που θα ξεμπερδεύαμε και δεν έκλεισα τίποτα. Όταν με το καλό στις 11 περάσαμε τη γέφυρα του Έβρου και φτάσαμε στον ελληνικό έλεγχο κατάλαβα γιατί είχαμε ταλαιπωρηθεί τόσο. Υπήρχε ένας μόνο υπάλληλος για τα επιβατικά αυτοκίνητα και ένας μόνο για τα φορτηγά. Από ότι διάβασα και άκουσα αργότερα τα 6ωρα είναι κάτι συνηθισμένο για αυτή την εποχή. Μου πέρασε από το μυαλό τι θα συναντούσαμε αν ανηφορίζαμε και προσπαθούσαμε να μπούμε στην Ελλάδα από τις Καστανιές, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα είχα μόνο εγώ αυτή την ιδέα και θα συναντούσαμε κάτι ανάλογο.
Πολύ κουρασμένος, χτύπησα έναν καφέ ακόμα και ξεκίνησα για τη Θεσσαλονίκη κατά τις 12 το βράδυ. Ένα ωραίο ταξίδι είχε τελειώσει αφήνοντάς μας μια πικρή επίγευση μετά την ταλαιπωρία στα σύνορα.

Ακολουθεί μικρός επίλογος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Πως και πως τη περίμενα αυτή την εξιστόρηση! Αναμένω τη συνέχεια!!!

 

[vasiliss]

Πως πως τη περίμενα αυτή την εξιστόρηση! Αναμένω τη συνέχεια!!!

Αγαπημένη @Sassenach77 , εδώ και πολύ καιρό ήθελα να ξεκινήσω την ιστορία, αλλά είχα αποφασίσει να μην το κάνω αν πρώτα δεν την έχω γράψει ολόκληρη, φοβούμενος ότι θα την αφήσω στη μέση.
Όχι ότι τώρα την έχω τελειώσει, αλλά είμαι στα τελειώματα.
Αν συνεχίσει έτσι βροχερός ο καιρός, σύντομα θα την ανεβάσω ολόκληρη.

 

[vasiliss]

Ημέρα 1η: Θεσσαλονίκη - Τένεδος

Και ήρθε η μέρα για να ξεκινήσει ένα οδικό 4.600 χιλιομέτρων. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν το μόνο που φόβιζε εμένα, γιατί τα χιλιόμετρα ήταν πολλά και συνεχόμενα. Και ναι, τα οδικά πολύ μου αρέσουν, όμως τα χρόνια περνούν και η κούραση μαζεύεται πιο εύκολα πια.

Όμως κι εδώ η Τουρκία μας εξέπληξε ευχάριστα. Οι δρόμοι που κινηθήκαμε εμείς ήταν εξαιρετικοί. Αρκετοί αυτοκινητόδρομοι, αλλά και οι δρόμοι που συνδέουν τις μεγάλες πόλεις και δεν είναι αυτοκινητόδρομοι, είναι με δύο λωρίδες ανά ρεύμα και διαχωριστικό στην μέση. Βέβαια σε αυτούς τους δρόμους δεν μπορείς να αναπτύξεις μεγάλη ταχύτητα, έχουν πολλούς κυκλικούς κόμβους στις διασταυρώσεις και περνούν μέσα από τις πόλεις, αλλά σε σχέση με τα βαλκάνια που κινούμασταν τα τελευταία χρόνια, μας φάνηκαν καταπληκτικοί. Έτσι αποφάσισε να πάρει το τιμόνι στα χέρια της περισσότερες ώρες η γυναίκα μου και αυτό με ξεκούρασε πολύ. Δεν έφτασε βέβαια το ⅓ της @Grerena , αλλά αυτά τα 4.600 χιλιόμετρα δεν μου φάνηκαν απελπιστικά πολλά.

Η εκδρομή μας ξεκίνησε από την προηγούμενη, με στάση στη Θεσσαλονίκη, όπου πια θα έχουμε μόνιμη βάση εκκίνησης για τα επόμενα χρόνια.
Το καραβάνι θα αποτελείται από 3 αυτοκίνητα με 12 άτομα (το 13ο είπαμε κάθισε για διάβασμα).
Κατά τις 7.30 ξεκινήσαμε γιατί ο στόχος ήταν να φτάσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα στο τελικό προορισμό μας που ήταν η Τένεδος.

Ο κύριος στόχος του ταξιδιού ήταν η Καππαδοκία, αλλά όταν διάβασα στην ιστορία του @gelf για το σύντομο πέρασμά του από την Τένεδο, είπα, θα το κάνω κι εγώ αυτό. Έτσι όταν ξήλωσα το κομμάτι από τα παράλια της Μικράς Ασίας, αυτό το άφησα ως είχε.

Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους κάπου στην Εγνατία και όλα κύλησαν ομαλά μέχρι τα σύνορα. Εκεί με ανακούφιση είδαμε ότι δεν υπήρχε ουρά ούτε στην πλευρά μας, αλλά ούτε και στην έξοδο από Τουρκία. Έτσι, λανθασμένα, πίστεψα ότι ο γυρισμός μας θα ήταν άνετος και οι τούρκοι μετανάστες είχαν ήδη επιστρέψει από τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Στάση και στα τούρκικα Duty free για να κάνουμε στην ΑΚΚ Bank το πρώτο μας συνάλλαγμα, 50€ με τραγική ισοτιμία. Αυτά τα 50 € σχεδόν μας έφτασαν μέχρι το τέλος του ταξιδιού, τα υπόλοιπα έξοδα, όλα πληρώθηκαν με Revolut.

Εκεί είχε και ένα υποκατάστημα της Turkcell και θα ήταν μια καλή ευκαιρία για να βγάλουμε την τουριστική σιμ, αλλά δυστυχώς ήταν Κυριακή και ήταν κλειστά. Ρωτήσαμε τους υπαλληλους στην τράπεζα αν θα βρούμε ανοιχτά τα PTT για να βγάλουμε την κάρτα διοδίων, αλλά μας είπαν ότι θα είναι κλειστά. Επιβεβαιώσαμε ότι μπορούμε να πληρώσουμε τα διόδια αργότερα - μέχρι 15 ημέρες μετά μας είπαν - και φύγαμε για την Κεσάνη για να βάλουμε καύσιμα.

Στο βενζινάδικο, ο υπάλληλος που σου βάζει καύσιμα, σου δίνει ένα χαρτάκι για να πας μέσα να πληρώσεις. Εκεί στο ταμείο σου δίνουν δύο χαρτάκια, το ένα πρέπει να το δώσεις πίσω στον άνθρωπο που σου έβαλε την βενζίνη.

Διαμονή για το πρώτο βράδυ, είχαμε κλείσει στο Geyikli, ένα χωριό πολύ κοντά στο λιμανάκι από όπου ξεκινούν τα φέρυ για Τένεδο και έχει αρκετά και οικονομικά δωμάτια.
Για να φτάσουμε εκεί περάσαμε ένα μικρό κομμάτι αυτοκινητόδρομου και την γέφυρα που πρόσφατα εγκαινιάστηκε και ενώνει τα στενά του Ελλησπόντου. Σύνολο διοδίων 236,5 λίρες. Στα διόδια αυτά στην είσοδο πήραμε χαρτάκι και στο τέλος πιάσαμε τέρμα δεξιά και πληρώσαμε με κάρτα σε ένα από τα δύο ακριανά κιόσκια που είχαν υπάλληλο. Τα υπόλοιπα ήταν για αυτούς που είχαν Hgs.

Εγώ στο αυτοκίνητό μου είχα Hgs από το ταξίδι στην Τουρκία το 2014 και ήμουν περίεργος αν το σύστημα αναγνωρίζει το αυτοκίνητο και τι γίνεται με τις λίγες (27) λίρες που είχαν μείνει μέσα. Τελικά έβγαλα το συμπέρασμα ότι ναι μεν το αυτοκίνητο αναγνωριζόταν, αλλά το ποσό ήταν μικρό και δεν έφτανε να πληρώσει κάποιο κομμάτι από τα διόδια. Έτσι όταν προσπάθησα να περάσω από τις λωρίδες Hgs που περνούσαν οι τούρκοι, οι μπάρες δεν άνοιξαν. Έτσι έκανα οπισθοπορεία και πήγα στα πλαϊνά κιόσκια για πληρωμή με ρεβολούτ.
Μόνο σε κάποια διόδια πριν την Κωνσταντινούπολη που τα διόδια ήταν 23 λίρες, ο υπάλληλος μου έκανε νόημα να περάσω χωρίς να πληρώσω, γιατί είχαν πληρωθεί από το υπόλοιπο που είχα.
Αυτά με τα διόδια που πολύ με είχαν αγχώσει πριν το ταξίδι. Θα γράψω περισσότερα στο τέλος της ιστορίας.

Στόχος ήταν να φτάσουμε στο Geyikli πριν τις 4 και τα καταφέραμε. Βρήκαμε τα δωμάτια και ευτυχώς τους ιδιοκτήτες. Ήταν καινούργια, τεράστια και κυρίως πάμφθηνα, μόνο 33€ το τετράκλινο. Ξεφορτώσαμε γρήγορα γρήγορα, συνεννοηθήκαμε μέσω google translate με τον πολύ ευγενικό ιδιοκτήτη και φύγαμε για το λιμάνι. Θέλαμε να προλάβουμε το φέρυ των 5 για Τένεδο. Αυτοκίνητο δεν θα παίρναμε απέναντι, γιατί ο χρόνος ήταν λίγος και πέρα από το χωριό δεν είχε τίποτα άλλο να δούμε.

Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ (νομίζω 25 λίρες για 5 ώρες), πληρώσαμε 30 λίρες το άτομο με επιστροφή και μπήκαμε στο φέρυ. Τα αυτοκίνητα στα πάρκινγκ και τους δρόμους ήταν πάρα πολλά, ο κόσμος που ερχόταν από το νησί ήταν στοιβαγμένος στο φέρυ σαν σαρδέλες και αυτοί που έκαναν μπάνιο στην παραλία ήταν εξ' ίσου πολλοί.

Σε μισή ωρίτσα φτάσαμε στο νησί, το οποίο από μακριά δεν μας γέμισε και πολύ το μάτι. Όμως κάναμε μεγάλο λάθος στην πρώτη μας εκτίμηση, το χωριό ήταν πανέμορφο, αλλά τίγκα στον κόσμο. Ήταν Κυριακή απόγευμα βέβαια και οι περισσότεροι έφευγαν από το νησί. Όσο απομακρυνόσουν όμως από το κέντρο, τα πράγματα ήταν χαλαρά.

Πρώτη στάση στο κάστρο του νησιού, 10 λίρες (λίγο πιο πάνω από μισό ευρώ) το άτομο. Έπειτα περιηγηθήκαμε στα στενά με στόχο να φτάσουμε στην εκκλησία, την οποία δυστυχώς βρήκαμε κλειστή. Επόμενη στάση οι ανεμόμυλοι για να δούμε το χωριό από ψηλά και στη συνέχεια κατηφορίσαμε από τα στενά της ελληνικής συνοικίας για να βρεθούμε πάλι στο κέντρο και να βρούμε κάπου να φάμε.

Αυτό ήταν κομματάκι δύσκολο. Πρώτον ο κόσμος ήταν πολύς και δεύτερον 12 άτομα μαζί ήταν λιγουλάκι δύσκολο να καθίσουν όλα μαζί. Τελικά καθίσαμε στο Hanife Annenin sofrasi, τύπου μαγέρικο, με πολύ μέτριο φαγητό και ακριβό για τα δεδομένα της Τουρκίας και του φαγητού που πρόσφερε. Συνεχίσαμε τις νυχτερινές βόλτες μας, φάγαμε παγωτό και ψωνίσαμε κάτι πολύ νόστιμα παραδοσιακά γλυκά που έμοιαζαν με αμυγδαλωτά. Κρασιά, για τα οποία φημίζεται το νησί, δεν δοκιμάσαμε γιατί δεν είμαστε του αλκοόλ, καμιά μπύρα που και που και αν για εμένα.

Έτσι κατά τις 10 πήραμε το τελευταίο φέρυ της ημέρας για την ηπειρωτική χώρα και τα δωμάτιά μας, πολύ ευχαριστημένοι από την πρώτη μας ημέρα.

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Τροία - Προύσα - Εσκί Σεχίρ.

Ημέρα 2η λοιπόν και έχουμε πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε και πολλά σχεδιάσει να δούμε. Για υποψιαστείτε, τα προλάβαμε;

Πρωινή εκκίνηση του καραβανιού, με πρώτη στάση την Τροία. Δεδομένα δεν έχουμε ακόμα, οπότε οι κατεβασμένοι χάρτες της Google αποφάσισαν να μας κάνουν ένα μικρό τουρ σε χωριά και χωριουδάκια της Τουρκίας. Από τα οποία συγκράτησα μόνο ότι οι Τούρκοι αγρότες είναι ετοιμοπόλεμοι, γιατί όλοι μα όλοι, είχαν ντύσει το μπροστινό μέρος των τρακτέρ τους με ένα ύφασμα παραλλαγής, κάτι σαν αυτό που βάζουν μερικοί μοτοσυκλετιστές στις μηχανές τους για να μην γδαρθούν, κάπως έτσι φανταστείτε το.

Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, και σύντομα παρκάρουμε σχεδόν μόνοι στον χώρο του πάρκινγκ.
Διαβάζοντας για την Τροία, πολλά σχόλια έλεγαν ότι είναι απογοητευτικό το θέαμα όσων βλέπεις και δεν αξίζει η επίσκεψη. Όμως είπα ότι δεν είναι δυνατόν να περάσεις δίπλα από την Τροία και να μην μπεις μέσα. Ίσως τα σχόλια να είχαν να κάνουν και με την αμφισβήτηση που υπάρχει για το αν είναι αυτή η πραγματική Τροία. Εγώ αντιθέτως πιστεύω ότι αξίζει μια στάση εκεί και αν έρθεις λίγο διαβασμένος πολλά θα καταλάβεις για αυτά που βλέπεις. Εμείς είχαμε και την κουμπάρα που το είχε μελετήσει το θέμα και μας εξήγησε αναλυτικά αυτά για την Τροία Ι,ΙΙ,ΙΙΙ,ΙΧ κτλ.

Το εισιτήριο είχε 100 λίρες για τον αρχαιολογικό και 100 για το μουσείο, ή 150 συνδυαστικό εισιτήριο. Τώρα θα μου πείτε τι μας τις λες τις τιμές, αφού με την κατρακύλα που έχει πάρει η λίρα αυτές αλλάζουν από μήνα σε μήνα. Εγώ θα βάλω εδώ ότι τιμές θυμάμαι για να έχει μια ιδέα ο επίδοξος ταξιδευτής - τουρίστας κτλ, ξέρετε εσείς, αλλά μην δίνετε μεγάλη σημασία, γιατί αυτές αλλάζουν πολύ συχνά. Τιμές για χώρους που διάβαζα εγώ σε σχόλια πριν 3 μήνες, τις βρήκα αρκετά ανεβασμένες όταν πήγαμε.
“Θα πάμε και στο αρχαιολογικό μουσείο;” σκεφτήκαμε πριν μπούμε, αλλά δεν είδαμε καμιά μεγάλη προθυμία από τα παιδιά, οπότε το παρακάμψαμε. Νομίζω ότι από όλο το σκηνικό περισσότερο τα ένοιαζε να ανεβάσουν καμιά φωτογραφία στα σόσιαλ με τον ξύλινο δούρειο ίππο παρά τα υπόλοιπα. Κάτι είπαν να πάμε μέχρι το Τσανάκαλε για να φωτογραφηθούν και με τον δούρειο από την ταινία “Τροία” που βρίσκεται εκεί, αλλά το απέκλεισα, δεν μας έφτανε η ώρα.

Σειρά είχε τώρα η Προύσα. Στον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού η διανυκτέρευση θα γινόταν στην Προύσα. Όμως αργότερα για να μοιράσω καλύτερα την διαδρομή και για να βρεθούμε πιο κοντά στην Καππαδοκία, σκέφτηκα και έβαλα - προς απογοήτευση μερικών- διανυκτέρευση στο Εσκί Σεχίρ. Ήταν επίσης μια ευκαιρία για να δούμε και μία μη τουριστική πόλη ακόμα. Όχι βέβαια ότι και η Προύσα είναι τουριστική.

Δρόμο παίρνουμε δρόμο αφήνουμε, περνάμε όπως έχω πει και από κάμποσες πόλεις και χωριά και σε μία από αυτές, την Lapseki, τσουπ, βλέπω ένα κατάστημα Turkcell. Αλάρμ, πιάνω στην άκρη και βγαίνουμε για να βγάλουμε τις πολυπόθητες τουριστικές κάρτες σιμ.

Οι υπάλληλοι γρι αγγλικά. Μιλάμε για παιδιά 25 χρονών. Μα τι στο καλό τους μαθαίνουν στα σχολεία εκεί στην Τουρκία. Τέλος πάντων, κάποιος από αυτούς έπιασε τι θέλουμε και ανάλαβε ο “ειδήμον” να διεκπεραιώσει την υπόθεση. Του δίνουμε τα διαβατήρια, που να του πούμε για ταυτότητες, θα περιμέναμε ακόμα εκεί. Ξεκίνησε λοιπόν, πιάνει μια κάρτα από ένα πακέτο με κάρτες, ξεκινάει να συμπληρώνει τα στοιχεία, ξεφυσάει από εδώ ξεφυσάει από εκεί, στο τέλος την παρατάει και παίρνει άλλη κάρτα. Αυτό πρέπει να έγινε ίσα με 20 φορές. Πέρασε μισή ώρα και ακόμα κάρτα δεν είχαμε στα χέρια μας. Παίρνει και κάτι τηλέφωνα, αλλά μπα τίποτα δεν κατάφερε. Σε λίγο κατέφθασε άλλος “ειδικός”. Τα είπαν μεταξύ τους, κατάφεραν να φτιάξουν την πρώτη κάρτα, την δική μου και άστραψε το πρόσωπό τους. Χαρήκαμε και εμείς ότι ξεμπερδέψαμε. Αμ δε. Την επόμενη μισή ώρα είχαμε το ίδιο σκηνικό. Η μία κάρτα διαδεχόταν την άλλη αλλά εμείς δεν παίρναμε τίποτα στα χέρια μας. Πέρασε μιάμιση ώρα για να καταφέρουμε να βγούμε από το μαγαζί. Είχαμε παρκάρει και παράνομα τα αυτοκίνητα, οι υπόλοιποι έξω είχαν βαρεθεί την ζωή τους, κάνανε και κάτι ψώνια στο σουπερ μάρκετ για να περάσει η ώρα. Και επιτέλους φύγαμε με δεδομένα στους χάρτες αυτή την φορά. Η τουριστική κάρτα κόστισε 370 λίρες(20-21€) και μας έδωσε 20GB και 200 λεπτά ομιλίας, που πολύ μας βοήθησαν στη μεταξύ μας επικοινωνία.

Η πρώτη στάση στην Προύσα ήταν το μουσείο του Καραγκιόζη, ο οποίος κατά την παράδοση ήταν υπαρκτό πρόσωπο και είχε γεννηθεί εκεί. Όμως η προηγούμενη καθυστέρηση μας την έφαγε την επίσκεψη και έτσι κινηθήκαμε προς το κέντρο. Η Προύσα πολύ μεγάλη πόλη με την χειρότερη κίνηση που συναντήσαμε σε όλο το ταξίδι. Εγώ την Κωνσταντινούπολη φοβόμουν από την Προύσα το βρήκαμε. Οι γνωστές ταρζανιές των Τούρκων οδηγών έδιναν και έπαιρναν. Τελικά κατά τις 3 καταφέραμε να αφήσουμε τα αυτοκίνητα σε ένα υπόγειο πάρκινγκ και να βγούμε προς το μεγάλο παζάρι. Ο κόσμος πάρα πολύς, οπότε αποφασίσαμε να κινηθούμε η κάθε οικογένεια χωριστά, αφού κάποιοι ήθελαν να ψωνίσουν και κάποιοι δεν ήθελαν. Είχαμε και τα τηλέφωνα τώρα οπότε δεν θα χανόμασταν.

Εμείς να ψωνίσουμε δεν θέλαμε, οπότε ψάξαμε κάπου να φάμε. Κεμπάπ και γύρους δεν ήθελε η οικογένεια, οπότε κινηθήκαμε προς το Koza Han. Το Koza Han είναι η παλιά αγορά του μεταξιού, όπου στο επάνω όροφο υπάρχουν τα μαγαζιά με τα μεταξωτά και στο κεντρικό αίθριο, καφέ και φαγάδικα. Καθίσαμε σε ένα από αυτά και παραγγείλαμε το πρώτο μαντί της εκδρομής και διαφόρων ειδών γκιοζλεμέ. Με το που τελειώσαμε το φαγητό, καλό αλλά όχι κάτι αξιομνημόνευτο και ετοιμαζόμασταν να πιούμε το τσάι μας, έπιασε μια καταρρακτώδης βροχή με χαλάζι που δεν έλεγε να σταματήσει. Πλημμύρισαν τα πάντα. Τα νερά από την τέντα έπεφταν στο τραπέζι μας και τραβηχτήκαμε πιο μέσα στο μαγαζί για να φυλαχτούμε. Είχε καταφτάσει και η μία από τις δύο οικογένειες και περιμένοντας χτυπήσαμε και έναν καφέ. Οι υπόλοιποι είχαν βρει καταφύγιο στο πάρκινγκ και μας περίμεναν. Μα πως να πάμε που δεν είχαμε ομπρέλα ούτε αδιάβροχο; Όταν με τα πολλά έκοψε λίγο το πήραμε απόφαση ότι θα βραχούμε και ξεκινήσαμε για το πάρκινγκ όπου φτάσαμε όλοι παπί. Ευτυχώς ήταν υπόγειο και μπορέσαμε να αλλάξουμε μέσα στο αυτοκίνητο. Οπότε η Προύσα πήγε άκλαφτη. Ελάχιστα προλάβαμε να δούμε.

Κατά τις 6.30 φύγαμε με βροχή και απίστευτη κίνηση ακόμη. Εκεί που βγαίναμε από την πόλη, η κυρία της Google μας ανακοίνωσε ότι έχει βρει μια καινούργια διαδρομή που θα μας γλιτώσει 10 λεπτά και αν θέλουμε να επανυπολογίσει την διαδρομή; Ναι απαντήσαμε κι εμείς και μας έβγαλε από τον κεντρικό δρόμο. Ήταν η ευκαιρία μας να δούμε τα βουνά και τις ραχούλες έξω από την Προύσα. Βρήκαμε και ένα φορτηγό μπροστά που “ξύριζε” όλα τα δέντρα του επαρχιακού δρόμου και κλαδιά έμεναν πίσω του και τον ακολουθούσαμε από απόσταση. Αυτό για μισή ώρα μέχρι να ξαναβγούμε στον κεντρικό. Από τότε όταν τις επόμενες ημέρες μας ενημέρωνε η κυρία της Google ότι βρήκε μια συντομότερη διαδρομή, ΟΧΙΙΙ φωνάζαμε όλοι μέσα στο αυτοκίνητο και ακύρωνα ευθύς αμέσως την επιλογή αυτή.
Βράδυ, βροχή, ορεινοί δρόμοι με φορτηγά, πόλεις που πρέπει να τις διασχίσεις, πόσο γρήγορα να πας; Έτσι οι 2 ώρες που υπολογίζαμε έγιναν 3 και καλά πάλι να λέμε.

Στο Εσκί Σεχίρ φτάσαμε κοντά στις 10 και μέχρι να ξεφορτώσουμε και να να τακτοποιηθούμε πήγε σχεδόν 11. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ κοντά στο κέντρο και υπολόγιζα μια βραδινή βόλτα σε αυτό, αλλά έμεινα με τα όνειρα. Οι περισσότεροι πεινούσαν και μας πρότειναν το διπλανό από το ξενοδοχείο εστιατόριο, το Urfa Kebap.

Ευτυχώς εκεί υπήρχε ένα παλικάρι που ήξερε πολύ καλά αγγλικά και μπορέσαμε εύκολα να συνεννοηθούμε. Φάγαμε εξαιρετικά, μερικοί δοκίμασαν και τα γλυκά του που ήταν και αυτά πολύ καλά και πληρώσαμε πολύ λίγο, καθώς η πόλη δεν ήταν τουριστική και οι τιμές δεν είχαν πάρει την ανάλογη ανηφόρα.
Αφού τελειώσαμε το φαγητό, ένας από τους σερβιτόρους που ήταν πολύ φιλικός και χωρατατζής, μας ρώτησε: “ Italian, Italian?” Μόλις άκουσε το Γιουνάν, λίγο πάγωσε το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ίσως είχε και εκείνος κανένα παππού που πολέμησε εκείνα τα χρόνια στον “πόλεμο της απελευθέρωσης” όπως φαντάζομαι ότι θα ονομάζουν εκείνοι τα γεγονότα πριν από 100 χρόνια. Ευτυχώς που είχαμε προλάβει να φάμε, είπε κάποιος από την παρέα, γιατί το φουραντάν* δεν το γλιτώναμε.
* φουραντάν για όποιον δεν γνωρίζει = ισχυρό δηλητήριο.

Αυτά για σήμερα. Με βαρύ στομάχι δεν πήγαμε και πολύ μακριά, δυο βήματα ήταν το ξενοδοχείο μας.

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Εσκισεχίρ - Καππαδοκία (Goreme Open Air Museum- Uçhisar )

Ναι μεν θέλαμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα στο Goreme γιατί είχαμε πολλά να δούμε, όμως δεν μου πήγαινε καρδιά να φύγω από το Εσκισεχίρ χωρίς να το περπατήσω έστω και λίγο. Έτσι πληροφόρησα από το βράδυ την παρέα, ότι εγώ κατά τις 7.30 θα ξεκινούσα μια μικρή περιήγηση και όποιος θέλει πίσω μου ελθεί.

Στις 7 κατέβηκα για πρωινό και ωωω τι έκπληξη, αν και δεν το περίμενα ένας ένας κατεύθασαν όλοι.
Έλα όμως που ήθελαν να απολαύσουν το πρωινό τους και εγώ βιαζόμουν. Τους είπα ότι 8.30 βία 9 θα αναχωρήσουμε και ξεκίνησα μόνος την βόλτα και ας ακολουθήσουν ο καθένας τους ρυθμούς του.

Δίπλα από το ξενοδοχείο ήταν το ποτάμι που διασχίζει την πόλη, οπότε από εκεί ξεκίνησα. Όμορφο, περιποιημένο με τα λουλούδια και την πρασινάδα του, τις γόνδολές του για βαρκάδα, πολλά αγάλματα στις γέφυρες που το διασχίζουν, ότι πρέπει δηλαδή για έναν περίπατο.
Έπειτα διέσχισα ένα κομμάτι της σύγχρονης πόλης που ήταν πολύ καθαρό και περιποιημένο, μέχρι να φτάσω στην παλιά πόλη με τα όμορφα χρωματιστά της σπίτια με τα χαγιάτια και τα σαχνίσια, το μουσείο σύγχρονης τέχνης, το ιστορικό και εθνογραφικό μουσείο και κάποια άλλα, που δεν είχα βέβαια χρόνο να επισκεφτώ κανένα.
Σε γενικές γραμμές η πόλη μου φάνηκε συμπαθητική και της αξίζει μια μικρή περιήγηση, αν βρεθεί σε κάποιου τον δρόμο.

Η ώρα πλησίαζε 9, οπότε ως αρχηγός έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα και έβαλα φτερά στα πόδια για να φτάσω στην ώρα μου. Έκανα και μια μικρή στάση σε έναν φούρνο για να πάρω προμήθειες για τον δρόμο και γέμισα μια τσάντα με άγνωστα σε εμένα καλούδια, στην εκπληκτική τιμή των 1,30€!!!

Ξέχασα να αναφέρω ότι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι με αφίσες με πολεμιστές σε επίθεση σε στυλ Αέεεραααα, για την γιορτή της Ανεξαρτησίας, που αν θυμάμαι καλά την γιόρταζαν στις 30 Αυγούστου. Είπα να βγάλω μια φωτογραφία,αλλά τελικά δίστασα.

Είχαν και οι υπόλοιποι κάνει μια μικρή βόλτα στο ποτάμι και ήταν έτοιμοι για αναχώρηση.

Είχαμε μπροστά μας 5 ώρες οδήγηση συν τις οποιεσδήποτε στάσεις για ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Από αυτοκινητόδρομο μέχρι τώρα είχαμε συναντήσει το μικρό κομμάτι πριν τη γέφυρα του Τσανάκαλε και ένα μικρό κομμάτι πριν την Προύσα στο οποίο πληρώσαμε 37 λίρες. Μέχρι την Άγκυρα, ο δρόμος ήταν με δύο λωρίδες ανά ρεύμα μεν, αλλά μικρό όριο ταχύτητας, πολλούς κυκλικούς κόμβους στις διασταυρώσεις και πολλά μα πάρα πολλά ραντάρ είτε πάνω από τους δρόμους, είτε καμουφλαρισμένα σε ψεύτικα περιπολικά, όμως χωρίς πολύ κίνηση και εύκολα στην οδήγηση.

Διασχίσαμε ατέλειωτες στέπες στις οποίες φαινόταν να μην καλλιεργείται εκείνη την στιγμή τίποτα, όμως παντού στην άκρη του δρόμου υπήρχαν κιόσκια καλλιεργητών που πουλούσαν πεπόνια, τίποτα άλλο. Όλο έλεγα να σταματήσω να αγοράσω κανένα πεπόνι και όλο το άφηνα. Τελικά τα δοκιμάσαμε μετά δύο μέρες στην Άβανο και ήταν πεντανόστιμα.

Όταν πλησιάσαμε την Άγκυρα, ο δρόμος έγινε αυτοκινητόδρομος με διόδια, του στυλ περνάω από τα πρώτα που παίρνω ένα χαρτάκι ή καταγράφουν οι κάμερες τον αριθμό του αυτοκινήτου και στα επόμενα, εμείς που δεν είχαμε HGS, πληρώναμε στα κιόσκια με τον υπάλληλο.

Για πολλά χιλιόμετρα και σε μεγάλη απόσταση από την Άγκυρα, ξεφύτρωναν συστάδες πολυόροφων πολυκατοικιών, έτσι στο άσχετο και σε απόσταση μεγάλη από την πρωτεύουσα, που ακόμα αναρωτιέμαι τι σκοπό είχαν και ποιους προοριζόταν να στεγάσουν.

Τελικός προορισμός το Γκιόρεμε όπου και θα διανυκτερεύαμε για τις επόμενες 3 ημέρες. Περάσαμε την μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, το Νεβσεχίρ, ξακουστή φαντάζομαι για τα άλογά της, και άρχισαν να εμφανίζονται σιγά σιγά οι χαρακτηριστικές εικόνες της Καππαδοκίας, που όσο και να τις έχεις δει άπειρες φορές σε φωτογραφίες, σου προκαλούν μεγάλη εντύπωση.

Από εδώ και στο εξής αναλαμβάνει την αρχηγία η κουμπάρα, η οποία έχει σχεδιάσει το πρόγραμμα των επόμενων 3 ημερών. Όχι ότι δεν έχω κι εγώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου τι θα δούμε, αλλά με ξεκουράζει να παίρνει για λίγο κάποιος άλλος τις αποφάσεις. Για λίγο όμως.

Τακτοποίηση στα δωμάτια και φεύγουμε ευθύς για το Goreme Open Air Museum. Εκεί κάνουμε μια σύσκεψη για να αποφασίσουμε ποια αξιοθέατα θα δούμε γενικά στην Καππαδοκία και αν μας συμφέρει να πάρουμε την Cappadokia kart με 400 λίρες. Από την Ελλάδα είχα υπολογίσει ότι με αυτά που θέλουμε να δούμε, ελαφρώς μας συμφέρει. Στο ταμείο έχει και ένα χαρτί με τις τιμές εισόδου ανά μνημείο που περιλαμβάνεται στην κάρτα και επιβεβαιώνουμε ότι αξίζει να την πάρουμε.

Και ξεκινάει η επίσκεψη. Μας την “πέφτουν” και οι ξεναγοί, αλλά εμείς έχουμε ήδη τον δικό μας, την κουμπάρα η οποία έχει μελετήσει πολύ το θέμα και γνωρίζει τι θα δούμε και ποια είναι τα SOS. Εγώ στο μυαλό μου την είχα για μεγάλη την περιοχή και ότι θα μας έπαιρνε πολύ ώρα να την περιδιαβούμε. Τελικά δεν ήταν και τόσο μεγάλη. Ουσιαστικά κάνεις μία κυκλική διαδρομή. Αυτός ο χώρος επικεντρώνεται σε κάποιες εκκλησίες σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, με αποκορύφωμα την “Σκοτεινή ή μαύρη εκκλησία” με τις εκπληκτικές τοιχογραφίες οι οποίες έχουν διατηρήσει τόσο καλά τα χρώματά τους εξαιτίας του ελάχιστου φωτισμού που μπαίνει στο εσωτερικό της από έναν μικρό φεγγίτη. Η εκκλησία αυτή έχει επιπλέον εισιτήριο για όσους δεν έχουν την Cappadokia cart. Μένουμε όλοι εντυπωσιασμένοι από το Goreme Open Air Museum και είναι μόνο η αρχή. Η επίσκεψη μας πήρε κανένα δίωρο με πολύ χάζεμα και ελάχιστο κόσμο λόγω απογεύματος. Αν βιαζόμασταν, θα μπορούσαμε να είχαμε τελειώσει νωρίτερα. Η αρχηγός αποφασίζει ότι μας παίρνει για ένα αξιοθέατο ακόμη και αυτό θα είναι το Uçhisar και το κάστρο του από όπου μπορούμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα.

Σε όλους σχεδόν τους χώρους έχει πάρκινγκ επί πληρωμή, με το αντίτιμο βέβαια να είναι πολύ μικρό για εμάς, της τάξης των 8 - 10 -15 λιρών δηλ. 50-60-80 λεπτά του €. Στο Goreme Open Air Museum επειδή είμασταν οι τελευταίοι δεν υπήρχε κανείς να εισπράξει την πληρωμή, στο δε κάστρο του Uçhisar, λόγω της ώρας ο κόσμος ήταν πολύς και με δυσκολία μας βρήκαν θέση να παρκάρουμε.

Το εισιτήριο για το κάστρο του Uçhisarδεν περιλαμβάνεται στην Cappadokia cart και είναι 50 tl το άτομο.

Το κάστρο του Uçhisar είναι στην ουσία ένας αρκετά ψηλός βράχος, στον οποίο έχουν σκάψει περάσματα, δωμάτια, και σκάλες εσωτερικές και εξωτερικές, από τις οποίες ανεβαίνεις στην κορυφή του από την οποία έχεις άπλετη θέα στην ευρύτερη περιοχή. Ο κόσμος πολύς είχε ήδη πιάσει θέση για να δει το ηλιοβασίλεμα. Το ίδιο κάναμε κι εμείς. Στριμωχτήκαμε κάπου και περιμέναμε. Η κούραση της ανάβασης όμως άξιζε τον κόπο.

Όταν κατηφορίσαμε είχε ήδη βραδιάσει, η παρέα πεινούσε, αφού όλη την ημέρα την είχαμε βγάλει με σνακ στο αυτοκίνητο, οπότε αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου εκεί στο χωριό για φαγητό. Το χωριό μετά το ηλιοβασίλεμα είχε αδειάσει και ο κλήρος έπεσε στο BBQ HOUSE στο οποίο τα φαγητό ήταν συμπαθητικό, όχι όμως κάτι το καταπληκτικό.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση σε σχέση με το φαγητό στην Τουρκία. Καθώς τα τελευταία χρόνια με βασανίζει αρκετά το στομάχι μου, προσπαθώ να αποφεύγω τα πολύ βαριά και πικάντικα φαγητά. Έχοντας λοιπόν πείρα από την προηγούμενη φορά που είχαμε έρθει στην χώρα, αυτή την φορά πάντα ρωτούσαν αν το φαγητό είναι πικάντικο. Οι Τούρκοι όμως έχουν διαφορετική άποψη από εμένα για το τι είναι πικάντικό και τι όχι. Είχαμε φτάσει λοιπόν στην τρίτη ημέρα και είχα φτάσει στο σημείο να επαναλαμβάνω την ερώτηση δύο και τρεις φορές για επιβεβαίωση. Not at all spicy? Για να πάρω την απάντηση: Not at all spicy και να καταφτάσει ένα αρκετά καυτερό για το στομάχι μου (όχι για τα γούστα μου) φαγητό. Τις επόμενες ημέρες μόνο που δεν τους έβαζα να μου υπογράφουν συμβόλαιο ότι το φαγητό δεν είναι πικάντικο, όχι βέβαια πάντα με επιτυχία. Ακόμα και το κοτόπουλο από τα Burger King που πήραν μια μέρα τα παιδιά μου, δεν τρωγόταν από την αψάδα.


Εσκισεχίρ

Στον δρόμο για το Γκόρεμε.

Τι περιλαμβάνει η Cappadokia cart

Goreme Open Air Museum

Το κάστρο του Uçhisar.

 

[vasiliss]

Ημέρα 4η: Μαλακοπή - κοιλάδα της Ιχλάρα - Güzelyurt (Καρβάλη) - Ürgüp (Προκόπι) - Σινασός

Η μικρή μου κόρη ήθελε να σηκωθούμε κατά τις 6 να δούμε τα αερόστατα να πετάνε, αλλά της είπα να το αφήσουμε για την επόμενη, γιατί μας είχαν πλακώσει τα σκεπάσματα.

Η πτήση με αερόστατο ήταν ένα δικό μου απωθημένο. Και τα παιδιά το ήθελαν πολύ, μόνο η γυναίκα μου δεν ψηνόταν καθόλου μα καθόλου. Οι τιμές όμως ήταν απαγορευτικές και για τους τρεις μας οπότε τα παιδιά έκαναν πίσω και έδωσαν προτεραιότητα σε εμένα. Όταν ξεκίνησα να κοιτάζω τιμές την άνοιξη (για τις συγκεκριμένες ημέρες του καλοκαιριού) οι τιμές ξεκινούσαν από τα 120 €. Είχα αποφασίσει να τα δώσω, αλλά δεν έκλεισα εκ των προτέρων καθώς δεν ήξερα αν τελικά θα πραγματοποιηθεί το ταξίδι. Δεν θυμάμαι να πω την αλήθεια εάν οι τιμές ήταν με δωρεάν ακύρωση ή όχι, γιατί είχα μείνει με την εντύπωση ότι θα μείνουν σταθερές. Αμ δε. Στις αρχές του καλοκαιριού είχαν σκαρφαλώσει στα 150 με 200 € και όταν πήρα την τελική απόφαση ότι σίγουρα θα πάμε στην Τουρκία είχαν ξεπεράσει τα 200€. Μεγάλη θλίψη. Πέρα του ότι μου φαινόταν μεγάλη κοροϊδία η τιμή αυτή, η οικονομική μας κατάσταση αυτή την περίοδο δεν δικαιολογούσε αυτό το έξοδο. Έτσι λοιπόν έμεινα με την ελπίδα ότι θα ξαναπάμε μια δεύτερη φορά - ή σε μια δεύτερη ζωή και αρκέστηκα στο ότι θα τα δούμε απλώς να πετάνε από την γη.

Το πρόγραμμα για σήμερα ήταν βαρύ, αλλά το πρωινό που ξεκινούσε να σερβίρετε στις 8 το πρωί μας κράτησε στα δωμάτια μέχρι τις 8.30. Τις πρώτες ημέρες μας είχε φανεί εκτός του γούστου μας το τούρκικο πρωινό, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες δεν έμενε τίποτα στα πιάτα μας.

Πρώτη στάση η Μαλακοπή για να δούμε την μεγαλύτερη υπόγεια πόλη της περιοχής. Διαλέξαμε να πάμε πρώτα σε αυτή για να προλάβουμε την πολυκοσμία η οποία θα αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για την επίσκεψη στην ασφυκτική υπόγεια πόλη. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στο ακόμα άδειο χώρο στάθμευσης (10 λίρες) και κινηθήκαμε προς την είσοδο. Μόνο ένα άτομο από την παρέα μας δίστασε και δεν μπήκε. Μπροστά μας ήταν ένα γκρουπ από Έλληνες, οπότε τους πήραμε από πίσω για να ακούμε τι λέει ο ξεναγός τους. Αυτό τελικά όμως ήταν λάθος. Όταν φτάσαμε στο τρίτο επίπεδο, αυτοί άρχισαν να ανηφορίζουν και ο φύλακας που ήταν στο σημείο εκείνο έστειλε και την δική μας ομάδα προς τα πάνω (μπλε βελάκια) ενώ στο σημείο εκείνο υπήρχαν και κόκκινα βελάκια που έδειχναν ότι μπορούσες να κατηφορίσεις. Εγώ είχα μείνει τελευταίος και όταν το είδα φώναξα στους υπόλοιπους μήπως γυρίσουν πίσω αλλά ήδη είχαν προχωρήσει πολύ. Όταν βγήκαμε έπαιξε η ιδέα μήπως ξαναμπούμε αφού είχαμε τις κάρτες, όμως οι μισοί (κυρίως τα παιδιά) θέλαμε και οι υπόλοιποι όχι έτσι μείναμε με τον καημό εγώ και η μικρή μου κόρη, ότι δεν κατεβήκαμε στο κατώτερο δυνατό σημείο.

Σειρά είχε η κοιλάδα της Ιχλάρα. Η κοιλάδα είναι αρκετά μεγάλη, αλλά το κομμάτι που επισκέπτονται οι περισσότεροι είναι σχετικά μικρό, μόλις 3,5 χιλιόμετρα. Δεν το λες και μεγάλο για πεζοπορία, αν και έχει μερικά ανεβοκατεβάσματα, αν θέλεις να δεις τις εκκλησίες στα βράχια.

Το αρχικό σχέδιο έλεγε να αφήσουμε την ομάδα στην είσοδο της Ιχλάρα, να πάμε δύο οδηγοί και να αφήσουμε ένα αμάξι στην έξοδο στη Belisirma, έτσι ώστε όταν φτάσουμε εκεί να μην γυρίσουμε πίσω τα 3,5 χιλιόμετρα, αλλά να πάμε οι τρεις οδηγοί στην αφετηρία να φέρουμε τα αυτοκίνητα.
Κάπου διάβασα ότι στην έξοδο έχει ταξί που σου παίρνουν 100 λίρες να σε πάνε πίσω, οπότε προτιμήσαμε αυτή την λύση, καθώς το ποσό δεν ήταν μεγάλο.

Μερικοί στο διαδίκτυο προτείνουν να μπεις από την είσοδο της Belisirma, όπου το πάρκινγκ είναι δωρεάν. Εγώ δεν το προτείνω για δύο λόγους. Το κόστος για το πάρκινγκ στην είσοδο Ιχλάρα είναι πολύ μικρό, (25 λίρες για όση ώρα το αφήσεις) και επίσης ο χώρος στην Belisirma είναι πολύ μικρός, ίσως να μην βρεις αν πας αργά και σε ζαλίζουν οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων μπροστά να καθίσεις εκεί που το έχεις αφήσει. Άσε που αν κάνεις μόνο την μία διαδρομή και δεν επιστρέψεις, στην Ιχλάρα θα κατηφορίσεις, ενώ αν πας ανάποδα θα πρέπει να ανέβεις τα 300 περίπου σκαλιά.

Την διαδρομή την κάναμε σε 2 ώρες, πολύ χαλαρά και ανεβήκαμε να δούμε όλες τις εκκλησίες που έχει αυτό το κομμάτι. Αν και γενικά αυτή την ημέρα είχε ζέστη, μέσα στην κοιλάδα ήταν υποφερτά τα πράγματα, ίσως σε αυτό βοηθούσε και το ποτάμι που κυλούσε σε αυτήν. Στην μέση της διαδρομής είχε χώρο για καφέ, με κιόσκια μέσα στο ποτάμι. Τα παιδιά μας τα ζήλεψαν πολύ, αλλά τους είπαμε να περιμένουν μέχρι το τέλος όπου είχε κάτι ανάλογο και θα μπορούσαμε στο μεταξύ οι οδηγοί να πάμε να φέρουμε τα αυτοκίνητα από την αφετηρία.

Ωραία ήταν και στην Ιχλάρα. Οι τρεις οδηγοί βγήκαμε ενώ οι υπόλοιποι χαλαράααα για καφέ και φαγητό.

Στην είσοδο είχαμε ρωτήσει αν έχει ταξί και πόσο θα μας πάρει, και επιβεβαιώσαμε τις 100 λίρες. Ψάξαμε για ταξί από εδώ, ψάξαμε από εκεί αλλά τίποτα. Ρωτήσαμε στην έξοδο τον φύλακα και μας είπε ότι θα ερχόταν όπου να ‘ναι. Περιμέναμε κανένα τέταρτο και εμφανίστηκε το πιο σαράβαλο ταξί που έχω δει στη ζωή μου. Τι να κάνουμε, άλλη επιλογή δεν είχαμε και πήγαμε προς τα εκεί. Ρωτήσαμε πόσο θα μας πάρει, μας είπε όσο γράψει το ταξίμετρο. Αμ δε, για κορόιδα ψάχνεις σκέφτηκα να του πω. Επέμενα, και όταν του πρότεινα 100 λίρες δέχτηκε. Μπήκαμε με αμφιβολία αν θα φτάσουμε στον προορισμό μας και τελικά στην ανηφόρα επιβεβαιωθήκαμε. Το αυτοκίνητο άναψε και ο οδηγός σταμάτησε. Πήρε τηλέφωνο κάποιον και τελικά μετά από ένα τέταρτο ήρθε ένα άλλο αυτοκίνητο, μας μετακόμισε, άφησε τον φίλο του;;; με το ταξί και μας πήγε σαν σίφουνας στην είσοδο. Κάναμε τον σταυρό μας που φτάσαμε σώοι και αβλαβείς, του δώσαμε τις 100 λίρες και πήραμε τα αυτοκίνητα.

Είχαμε σκοπό να αφήσουμε τα αυτοκίνητα στην Belisirma και να πιούμε κι εμείς ένα γρήγορο καφέ, όμως ο χώρος ήταν μικρός και γινόταν της κακομοίρας από τα αυτοκίνητα. Ήρθε και ένα λεωφορείο εκείνη την ώρα και μπλοκάραμε εντελώς. Ειδοποιήσαμε τους υπόλοιπους να τα μαζέψουν και με δυσκολία φύγαμε. Η ώρα είχε πάει σχεδόν 3 και σειρά είχε η Καρβάλη ή αλλιώς Güzelyurt. Αυτό με την Καρβάλη δεν μου το είχε πει η κουμπάρα ότι είχε σκοπό να πάμε και δεν ήξερα κι εγώ κάτι για εκεί. Είναι το μέρος όπου υπάρχει ο ναός του αγίου Γρηγορίου, του οποίου τα οστά είχαν φέρει οι κάτοικοι στην Νέα Καρβάλη. Όμως η κουμπάρα εδώ δεν είχε οργανωθεί καλά. Περιφερόμασταν στο έρημο χωριό με τα αυτοκίνητα και δεν αποφάσιζε που θα πάμε και τι ακριβώς θα κάνουμε. Εγώ δεν είχα κάτι στο μυαλό μου για να βοηθήσω, οπότε τους ειδοποίησα ότι θα έπαιρνα τον δρόμο της επιστροφής για τα δωμάτια και θα τα λέγαμε το απόγευμα μετά από μικρή ξεκούραση. Έτσι αποφάσισαν και οι υπόλοιποι να πάρουν τον δρόμο του γυρισμού.

Στην επιστροφή σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για καύσιμα, όπου αντικρίσαμε αυτό το θέαμα.

Ήταν η ομάδα “Ταξίδια με μοτοσυκλέτα” από την Ελλάδα. Πιάσαμε για λίγο την κουβέντα με κάποιους από αυτούς, έψαξα μήπως βρω ανάμεσά τους τον @themischar αλλά δεν τον είδα πουθενά. Μάλλον επειδή είχε ήδη κάνει μόνος του αυτό το ταξίδι. Έρχονταν από Κωνσταντινούπολη, θα κάθονταν 3 ημέρες και θα πήγαιναν Σμύρνη. Σχεδόν το ανάποδο ταξίδι από εμάς. Ευχηθήκαμε καλά ταξίδια, τα παιδιά μου ξέροντας τον καημό μου, μου ευχήθηκαν σε λίγα χρόνια να είμαι κι εγώ μαζί τους και φύγαμε για Γκιόρεμε.

Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, φύγαμε για Ürgüp, το οποίο είχαμε δώσει για σημείο συνάντησης. Το Ürgüp δεν το λες και μικρό, ούτε και πολύ παραδοσιακό. Κάναμε μια σύντομη βόλτα και αναχωρήσαμε για Σινασό όπου ήταν το χωριό που κυρίως μας ενδιέφερε.

Η Σινασός είναι ένα από τα ελληνόφωνα χωριά της Καππαδοκίας το οποίο έχει διατηρήσει κατά πολύ το χρώμα εκείνης της εποχής και γι’ αυτό ολόκληρος ο οικισμός χαρακτηρίστηκε διατηρητέος από την UNESCO.
Οι πλούσιοι Σινασίτες που ασχολήθηκαν με το εμπόριο, έχτισαν εκεί τα αρχοντικά τους. Ένα τμήμα των σπιτιών ήταν σκαλισμένο στον μαλακό βράχο και το υπόλοιπο ήταν κτιστό. Από αυτά, 95 έχουν κριθεί διατηρητέα από το τουρκικό κράτος. Φτάσαμε εκεί σχεδόν σούρουπο και περιδιαβήκαμε όσο μπορούσαμε τον έρημο εκείνη την ώρα οικισμό. Κάθε γωνιά μαρτυρούσε τις στιγμές ευημερίας που έζησε αυτό το χωριό.

Όταν πια νύχτωσε κατευθυνθήκαμε στον τελικό στόχο της ημέρας, το Old Greek House. Ένα παλιό ελληνικό αρχοντικό, το οποίο είχε μετατραπεί σε ξενοδοχείο και εστιατόριο. Αφού παραγγείλαμε είπα να πάω στην τουαλέτα. Βασικά πρόφαση ήταν. Κάπου είχα διαβάσει ότι ανεβαίνοντας τις σκάλες μπορούσες να δεις κάποια από τα κοινόχρηστα δωμάτια του σπιτιού, τα οποία είχαν διατηρηθεί όπως ήταν παλιά. Σαν κύριος λοιπόν, άναψα τα φώτα φωτογράφισα το πολύ όμορφο χώρο του καθιστικού, αλλά δεν κρατήθηκα, μπήκα μέσα και άνοιξα και την επόμενη πόρτα όπου υπήρχε ακόμη ένα δωμάτιο από εκείνη την εποχή, ο οντάς. Είπα να μην το ξεφτιλίσω, πήρα δύο φωτογραφίες, έκλεισα τα φώτα και επέστρεψα στο τραπέζι για να δοκιμάσουμε και το φαγητό του. Το οποίο ήταν πολύ καλό, αν και μερικά πιάτα μου φάνηκαν πολύ μικρά για κυρίως. Οι τιμές ήταν στα επίπεδα της Ελλάδας ή λίγο πιο κάτω, τουριστικό μέρος γαρ.

Αυτά για σήμερα. Την επόμενη είχαμε πρωινό ξύπνημα για να δούμε τα αερόστατα να γεμίζουν τον ουρανό της Καππαδοκίας.

Μαλακοπή

Κοιλάδα Ιχλάρα

Καρβάλη από ψηλά:

Παλιό Ürgüp

Σινασός

 

[vasiliss]

Ημέρα 5η: Fairy Chimneys - Zelve Open Air Museum - imagination Valley - Άβανος - Özkonak Underground City - Καισάρεια.

Από το προηγούμενο βράδυ η κάθε οικογένεια είχε κάνει το σχέδιό της για το που θα ήταν καλύτερα να πάει για να δει τα αερόστατα να πετούν. Γι’ αυτό δεν δώσαμε κάποιο σημείο συνάντησης.

Κατά τις 5.30 ξυπνήσαμε , με δυσκολία είναι η αλήθεια και ψάξαμε να βρούμε πως θα πάμε στο δικό μας σημείο παρατήρησης, το πλάτωμα πάνω από το χωριό με την μεγάλη τουρκική σημαία. Δεν ήταν και πολύ μακριά, στρίβεις στον πρώτο δρόμο δεξιά βγαίνοντας από το χωριό καθώς πηγαίνεις προς το Goreme Open Air Museum, αφήνεις κάπου το αυτοκίνητο και ανηφορίζεις για λίγο με τα πόδια μέχρι το πλάτωμα. Εκεί βρήκαμε και την κουμπάρα, αλλά σχεδόν κανέναν άλλο. Η ώρα είχε πάει 6 και αερόστατα πουθενά στον ορίζοντα. Τελικά οι καιρικές συνθήκες προφανώς δεν ευνοούσαν την πτήση των αερόστατων, οπότε μείναμε με την όρεξη. Αλλά και την νύστα. Κατά τις 7 επιστρέψαμε, αλλά που να κοιμηθείς τώρα. Είχαμε να περιμένουμε και το πρωινό μέχρι τις 8 οπότε δεν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε νωρίτερα. Τα παιδιά βέβαια ξέκλεψαν έναν μισάωρο ύπνο.

Η κουμπάρα ήταν πολύ ευχαριστημένη με το πρόγραμμα και το ότι είχαμε καταφέρει να δούμε αυτά που ήθελε στον χρόνο που είχαμε. Βέβαια δεν περέλειπε να μου αναφέρει πού και πού ότι ο Σεφέρης είχε πει ότι: “μόνο για τις εκκλησίες της Καππαδοκίας θέλεις μία εβδομάδα”.
Κι εγώ ήμουν ευχαριστημένος, γιατί στο δικό μου πρόγραμμα έπρεπε να μπει και μία Καισάρεια, και από ότι φαινόταν αυτό θα κατορθώναμε να το κάνουμε το απόγευμα.

Για το πρωί το μενού είχε δύο ανοιχτά μουσεία, το Fairy Chimneys - Zelve Open Air Museum . Από εκεί και πέρα είχε ελεύθερο πρόγραμμα και ο καθένας θα έκανε αυτό που επιθυμούσε περισσότερο.

Έτσι κατά τις 8.30 ξεκινήσαμε για το Fairy Chimneys, όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν και μακριά. Στον δρόμο είχε ακόμα ένα αστεράκι που είχα σημειώσει εγώ στους χάρτες μου, την Çavuşin Church στο χωριό Çavuşin, η οποία όμως ήταν κλειστή λόγω εργασιών συντήρησης.

Αφήσαμε τα αυτοκίνητα στο μοναδικό (ίσως) δωρεάν πάρκινγκ που βρήκαμε στην Καππαδοκία, και φύγαμε για τον χώρο με τις νεραιδοκαμινάδες, η είσοδος στον οποίο ήταν δωρεάν με την Κappadokia museum cart. Ένας χώρος που πριν από μερικά χρόνια είχε ελεύθερη πρόσβαση, όχι όμως τώρα, όπως και τα περισσότερα μέρη πλέον. Είμαστε οι πρώτοι στον χώρο, ούτε και τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ δεν έχουν ακόμα ανοίξει. Οι σχηματισμοί είναι υπέροχοι, δεν χορταίνουμε να θαυμάζουμε και να φωτογραφίζουμε. Στο κέντρο του χώρου βρίσκεται και η περίφημη σκήτη του Αγίου Συμεών, στον μεγάλο κώνο με τα τρία κεφάλια. Ένα δεύτερο ησυχαστήριο του αγίου Συμεών βρίσκεται στη στενή χαράδρα περίπου 100 μέτρα ανατολικά.
Και αυτός ο υπαίθριος χώρος δεν είναι πολύ μεγάλος, μία ώρα είναι υπεραρκετή για να τον γυρίσεις και να χαζέψεις όσο θέλεις. Μια πρωινή επίσκεψη το καλοκαίρι, είναι το ιδανικό, για όλους βέβαια αυτούς τους ανοιχτούς χώρους, λόγω της μεγάλης ζέστης που αντιμετωπίζεις στη συνέχεια της ημέρας.

Επόμενη στάση το Zelve Open Air Museum
Και εδώ ισχύει η κάρτα μουσείων. Το Ζελβέ εκτείνεται σε μία κοιλάδα σχήματος Υ. Έχει 3 μονοπάτια, το σύντομο , το μεσαίο και το μεγαλύτερο που είναι περίπου 2 χιλιόμετρα και βέβαια αυτό που εμείς ακολουθήσαμε. Η ιστορία του χώρου ξεκινά από το 500 μΧ. και κατοικήθηκε μέχρι το 1960 περίπου. Έχει αρκετές εκκλησίες, όχι όμως σε τόσο καλή κατάσταση όσο αυτές του Göreme Open Air Museum. Όμως ο χώρος, η κοιλάδα, το πλήθος των υπόσκαφων, όλα είναι εντυπωσιακά, εξίσου με τα άλλα δύο ανοιχτά μουσεία που είχαμε επισκεφτεί. Ίσως αυτό να μας εντυπωσίασε ακόμη περισσότερο.
Η περιήγησή μας κράτησε περίπου δύο ώρες και είχε αρκετά ανεβοκατεβάσματα. Οπότε οι περισσότεροι στην επιστροφή έφυγαν προς τα έξω για να πιουν έναν καφέ και να ξεκουραστούν. Εγώ με την μικρή κόρη συνεχίσαμε για λίγο ακόμη να δούμε και την μικρή διαδρομή, η οποία εκείνη την ώρα είχε και τον περισσότερο κόσμο. Στην έξοδό μας είδαμε τους υπόλοιπους να έχουν πέσει με τα μούτρα στους γκιοσλεμέδες που έφτιαχναν δύο κυρίες στο καφέ κάτω από τα δέντρα. Παραγγείλαμε κι εμείς το κάτι τις μας και ξεκούραστοι πια και χορτασμένοι, κάναμε ένα μίνι συμβούλιο για το τι θα κάναμε τη υπόλοιπη μισή μέρα που μας έμενε. Πολλά διαφορετικά θέλω ακούστηκαν, οπότε πρότεινα να ακολουθήσει ο καθένας το πρόγραμμα που επιθυμεί και να συναντηθούμε όλοι το απόγευμα στην Καισάρεια, όπου όλοι θέλαμε να πάμε.

Εγώ σκεφτόμουν να πάμε μέχρι την Love Valley, όμως τα παιδιά μου επέμεναν ότι δεν είχαν ευχαριστηθεί την υπόγεια πόλη στην Μαλακοπή, γιατί δεν είχαμε κατέβει και τους 11; ορόφους της πόλης. Μες το μεσημέρι δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω σε Μαλακοπή ή το Καιμακλί, γιατί φανταζόμουν ότι θα είχε πολύ κόσμο μέσα, και δεν είναι και η καλύτερη αίσθηση όταν βρίσκεσαι με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους σε τόσο κλειστούς χώρους. Έτσι τους πρότεινα να πάμε σε μιαν άλλη μικρότερη μεν υπόγεια πόλη, αλλά σίγουρα με πολύ λίγο κόσμο και συμφώνησαν. Πρώτα όμως περάσαμε μια μικρή βόλτα από την Ιmagination valley, με την περιβόητη καμήλα. Φαντάζομαι σε λίγα χρόνια θα είναι και αυτή κλειστή με εισιτήριο, τώρα όμως είχε ελεύθερη πρόσβαση. Κάναμε ένα πολύ μικρό περίπατο - η ζέστη δεν μας άφηνε για πολλά πολλά- παίξαμε το παιχνίδι του να φανταστούμε με τι μοιάζουν οι σχηματισμοί των βράχων που βλέπαμε τριγύρω και φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Στον δρόμο μας ήταν και το χωριό Άβανος, διάσημο για τα κεραμικά του και κάναμε μια στάση κι εκεί. Τελικά τα κεραμικά που αγοράσαμε από εκεί, όπου αλλού, τα βρήκαμε πολύ φθηνότερα και μερικά από αυτά στον δρόμο για Κωνσταντινούπολη σχεδόν στη μισή τιμή.
Κατά τις τρεις φτάσαμε στο Ozkonak, μία ακόμη υπόγεια πόλη πολύ μικρότερη βέβαια. Ευτυχώς εκείνη την ώρα ήταν παντελώς άδειο, οπότε μπήκαμε όλοι άφοβα μέσα. Εκεί συναντήσαμε και τον πιο κλειστοφοβικό διάδρομο, από όσους είχαμε δει στις υπόλοιπες πόλεις. Όμως ο χώρος ήταν πολύ μικρός. Σε 10-15 λεπτά τον είχαμε περιηγηθεί όλο, οπότε τα παιδιά δεν έμειναν ικανοποιημένα, αλλά….

Επιστροφή στο Γκιόρεμε για μικρή ανάπαυλα και κατά τις 17.00 ξεκινάμε για την Καισάρεια. Η Καισάρεια ήταν μια δική μου επιθυμία. Δεν είχα βρει κάτι πολύ σημαντικό που έπρεπε να δούμε, όμως επειδή ήταν σχετικά κοντά -μία ώρα με το αυτοκίνητο - και ίσως τόσο ακουστό το όνομά της, από τα κάλαντα;;; ήθελα να πάω να την δω. Η κουμπάρα πάλι ήθελε να πάει για να αγοράσει παστουρμά. Ο καθένας με τις προτεραιότητές του.

Η Καισάρεια είναι μια αρκετά μεγάλη πόλη, με πλήθος εργοστασίων στα προάστιά της και αρκετή κίνηση την ώρα που πήγαμε εμείς.
Βρήκαμε ένα ανοιχτό πάρκινγκ πολύ κοντά στο Cumhuriyet Meydanı και κινηθήκαμε προς το παζάρι. Έπειτα πήραμε να γυρίζουμε το κέντρο της πόλη το οποίο δεν είχε και κανένα μεγάλο ενδιαφέρον. Αγοράσαμε ένα νοστιμότατο ταχίνι που το άλεθαν εκείνη την ώρα και διαφόρων ειδών και γεύσεων λουκούμια. Ο δρόμος μας έβγαλε και σε ένα εμπορικό κέντρο το Forum Kayseri και οι κυρίες της παρέας είπαν να ρίξουν μια ματιά στα μαγαζιά και ταυτόχρονα να βρούμε να φάμε κάτι τις. Αφού τελειώσαμε και με τα ψώνια - που δεν κάναμε τελικά - κινηθήκαμε προς το κέντρο πάλι και το κάστρο. Το οποίο κάστρο εσωτερικά ήταν γεμάτο με μερικά σύγχρονα εμπορικά, καφέ και εστιατόρια και ένα αρχαιολογικό μουσείο, που όμως εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Κάναμε μια μικρή βόλτα και εκεί και ελαφρώς απογοητευμένοι, τουλάχιστον εγώ, κατά τις 11 πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για το Γκιόρεμε.

Το Γκιόρεμε από ψηλά και στο βάθος το Uçhisar:

Fairy Chimneys

Zelve Open Air Museum

Imagination Valley

Özkonak

Καισάρεια

 

[vasiliss]

Ημέρα 6η: Αερόστατα - κοιλάδα των περιστεριών - λίμνη Tuz - Κωνσταντινούπολη

Τελικά φτάνουν 3 ημέρες για να δει κανείς την Καππαδοκία; Τα κύρια αξιοθέατα τα είχαμε δει και είχαμε πάρει ισχυρή δόση. Αν δεν είχαμε χάσει και την μισή μέρα στην Καισάρεια, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Όμως πάντα θέλεις και λίγο ακόμα. Αν είχαμε τον χρόνο και το χρήμα σίγουρα θα καθόμασταν ακόμη μία ημέρα εκεί.

Δεν είχαμε τελειώσει όμως ακόμα. Είχαμε να δούμε και τα αερόστατα να πετούν στον ουρανό της Καππαδοκίας. Αφού δεν είχαμε καταφέρει να δούμε την περιοχή μέσα από τα αερόστατα, θα βλέπαμε τα ίδια τα αερόστατα να πλαισιώνουν την περιοχή.

Για σήμερα είπαμε να μην “ξενιτευτούμε” και να απολαύσουμε το θέαμα από την ταράτσα του ξενώνα μας. Πολύ πρωινό ξύπνημα, ανεβήκαμε στην ταράτσα και ναι τα αερόστατα πετούσαν. Είχαμε και ένα άγχος μη δεν σηκωθούν πάλι σήμερα, αλλά ευτυχώς μας έκαναν την χάρη. Το θέαμα μαγικό. Δεν είχε ανατείλει ακόμα, οπότε μετά από λίγη ώρα στρωθήκαμε στις μαξιλάρες και χαζεύαμε τον ουρανό να γεμίζει πολύχρωμα “μπαλόνια”. Τα αερόστατα συνεχώς πλήθαιναν και απομακρύνονταν. Βγήκε και ο ήλιος και η εμπειρία ολοκληρώθηκε.

Η μικρή κόρη όμως δεν ήταν ακόμα ευχαριστημένη. Ήθελε να δει από κοντά την απογείωση των αερόστατων. Οπότε είπα να της κάνω την χάρη, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κινήσαμε για τον πιο κοντινό χώρο απογείωσης. Προλάβαμε τα τελευταία αερόστατα που αναχωρούσαν για τα ουράνια και κάποια που προσγειώνονταν.
Όταν επιστρέψαμε, ανταλλάξαμε τις εμπειρίες μας με του υπόλοιπους. Τελικά την καλύτερη θέση την είχε πιάσει η κουμπάρα με τα παιδιά της, οι οποίοι είχαν πάει στο χτεσινό χώρο, δηλαδή στο view point πάνω από το Γκόρεμε. Τα αερόστατα περνούσαν σχεδόν ξυστά δίπλα και πάνω τους.

Μαζέψαμε, πήραμε το πρωινό μας και ετοιμαστήκαμε για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής προς την Κωνσταντινούπολη. Όμως αφού ήταν στον δρόμο μας, είπα να περάσουμε για λίγο και από την κοιλάδα των περιστεριών, λίγο έξω από το Uçhisar . Η κοιλάδα αυτή ενδείκνυται για περπάτημα, για το οποίο όμως δεν είχαμε χρόνο. Γεμάτη με σκαλιστές φωλιές περιστεριών και πολλά περιστέρια, εξ’ ου και το όνομά της. Ήταν νωρίς όταν πήγαμε εμείς, γι’ αυτό και δεν είχε κόσμο. Δύο τρια τουριστικά και καφέ, το κλασικό δέντρο των ευχών για φωτογραφίες. Όποιος θέλει μπορεί να αγοράσει σιτάρι για να προσελκύσει και να ταΐσει τα περιστέρια. Περάσαμε λίγο χρόνο κι εκεί και ετοιμαστήκαμε για να φύγουμε. Το ταξίδι προβλεπόταν μεγάλο. Οι χάρτες μας έδιναν την διαδρομή για 7.30 ώρες, όμως σύμφωνα με μέλος του forum ήταν αρκετά παραπάνω. Εμείς είχαμε να κάνουμε ακόμα μία στάση στην λίμνη Tuz.

Η λίμνη Tuz καταλαμβάνει μια τεράστια έκταση στο οροπέδιο της κεντρικής Ανατολίας. Εντυπωσιάζει με το ροζ χρώμα της (κάποιες εποχές του έτους), το οποίο οφείλεται σε ένα φύκι, το οποίο λόγω της υψηλής αλάτωσης και της έντασης του φωτός παίρνει ένα κοκκινωπό χρώμα. Αυτή την εποχή λόγω της ξηρασίας, έχει ένα κατάλευκο χρώμα. Κάπου άκουσα ότι οι δορυφόροι εστιάζουν σε αυτή για να ρυθμίσουν τις κάμερές τους. Το 63% του αλατιού που χρησιμοποιεί η Τουρκία, προέρχεται από εκεί.

Μετά από 2 περίπου ώρες, κάναμε μια μικρή παράκαμψη από τον αυτοκινητόδρομο για να την προσεγγίσουμε. Υπάρχουν κανά 2 “ΣΕΑ”, στον δρόμο που περνά δίπλα της. Σε ένα από αυτά σταθμεύσαμε και μπήκαμε μέσα στο κατάστημα, αφού δεν υπήρχε άλλη διόδος για την λίμνη. Αμέσως μας την έπεσαν οι πωλητές. Κάποιος μας έβαλε αλάτι στο χέρι για να το τρίψουμε και να κάνουμε απολέπιση, και γενικά υπήρχε ένα μεγάλο τουριστικό αλισβερίσι. Εμείς συνεχίσαμε προς την έξοδο για την λίμνη. Φορέσαμε τις σαγιονάρες μας για να μην καταστρέψουμε τα παπούτσια από το αλάτι και αρχίσαμε να ξεμακραίνουμε από τον πολύ κόσμο. Το τοπίο ήταν απόκοσμο. Ως εκεί που έφτανε το μάτι μας η λίμνη ήταν κατάξερη και λευκή. Μόνο ένα μικρό “ρυάκι” με νερό υπήρχε που πλατσούρισαν για λίγο τα πόδια τους τα παιδιά. Στην επιστροφή υπήρχε ένα σημείο όπου επί πληρωμή μπορούσες να πλύνεις τα πόδια σου από το αλάτι. Πραγματικά άξιζε η μικρή αυτή παράκαμψη για να δούμε την “λίμνη”.
Πήραμε καφέδες και φαγητό στο χέρι και ξεκινήσαμε για Κωνσταντινούπολη.

Μετά την Άγκυρα η κίνηση άρχισε να αυξάνεται ανησυχητικά. Αν και ο δρόμος ήταν με τρεις λωρίδες, τα αυτοκίνητα ήταν πολλά, οπότε οδήγηση με προσοχή. Στάση μετά από μερικές ώρες σε ένα μεγάλο ΣΕΑ για καύσιμα και φαγητό και πάλι στον δρόμο. Σε κάποιο σημείο ο ουρανός έγινε πολύ βαρύς και ετοιμαζόταν για βροχή. Και άνοιξαν οι ουρανοί. Ορατότης μηδέν και κίνηση σημειωτόν. Κατά τις 6 το απόγευμα και αφού είχε κόψει λίγο η βροχή, κάναμε ακόμα μία στάση σε ένα ΣΕΑ για καύσιμα και ξεκούραση. Εκεί ήταν που βρήκαμε τα κεραμικά που είχαμε αγοράσει στην Άβανο στη μισή τιμή και χτυπάγαμε το κεφάλι μας. Αγοράσαμε ακόμα ένα γύρο από κεραμικά για δώρα, βάλαμε καύσιμα και ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Σε κάποια φάση άνοιξε επιτέλους ο καιρός και επιταχύναμε λίγο.

Όταν το GPS μας πρότεινε να βγούμε από τον δρόμο γιατί υπήρχε συντομότερη διαδρομή, βρέθηκα σε δίλημμα. Την είχαμε πατήσει μια φορά στην Προύσα και φοβόμουν μην την ξαναπατήσω. Σε μια αναλαμπή της στιγμής ακολουθώ την καινούργια διαδρομή και ναι, τι θαύμα, ο δρόμος αδειάζει από αυτοκίνητα. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια μην έχω κάνει καμιά πατάτα, αλλά μετά από λίγο ψάξιμο στους χάρτες διαπιστώνω ότι όλα βαίνουν καλώς και θα φτάσουμε σε μία νορμάλ ώρα στην Πόλη. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι ο δρόμος που είχαμε αφήσει ήταν αυτός που πήγαινε Κωνσταντινούπολη μέσω Νικομήδειας, Γκεμπζέ κτλ, οπότε καλά κάναμε και τον αφήσαμε.
Ο επόμενος φόβος μου ήταν τι κίνηση θα συναντήσουμε μέσα στην πόλη. Ευτυχώς όλα κύλησαν νορμάλ δεν καθυστερήσαμε καθόλου στην πόλη και κατά τις 9 ξεφορτώναμε στο ξενοδοχείο.

Την προηγούμενη φορά μας στην Πόλη, είχαμε μείνει στο Σουλταναχμέτ. Αυτή την φορά διάλεξα την συνοικία του Kadikoy, έχοντας διαβάσει τα θετικά σχόλια στο φόρουμ. Θα είχαμε και έφηβους μαζί μας, οπότε ήταν νομίζω η κατάλληλη γειτονιά για αυτούς. Αν και απέναντι από το ξενοδοχείο μου υπήρχε μικρό πάρκινγκ, τελικά προτίμησα να το βάλω στο πολυόροφο στεγασμένο πάρκινγκ Çinili Otopark, που ήταν 100 μέτρα πιο πέρα. Γρήγορη τακτοποίηση στα ξενοδοχεία και βουρ για την πρώτη γνωριμία με το Kadikoy και για να φάμε κάτι. Ήταν Παρασκευή βράδυ, οπότε καταλαβαίνετε τι γινόταν εκεί. Αδύνατον να βρούμε κάπου να καθίσουμε όλοι μαζί, οπότε επιλέξαμε το μικρό και οικονομικό Bütme Evi που βρήκαμε μέσα τραπέζι. Βέβαια είχε μόνο πολύ νόστιμα gozleme και λίγα συνοδευτικά. Δεν ήμασταν για περισσότερα, η κούραση περίσσευε.

Τα αερόστατα:

Κοιλάδα περιστεριών:

Λίμνη Tuz:

Στον δρόμο για Κωνσταντινούπολη:

 

[vasiliss]

Ημέρα 7η: Κωνσταντινούπολη

Όλοι είχαμε ξαναπεράσει από την Κωνσταντινούπολη και άλλος λίγο, άλλος πολύ είχαμε δει τα κύρια αξιοθέατα της πόλης. Σε εμάς είχε μείνει η μονή της Χώρας και το Ντολμά Μπαξέ. Από τα δύο μόνο το Ντολμά Μπαξέ ήταν ανοιχτό εκείνη την εποχή, οπότε το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.

Σε μία “γενική συνέλευση” που είχαμε κάνει, είχαμε αποφασίσει να ξοδέψουμε τις 2+ ημέρες που είχαμε σε χαλαρές βόλτες και όπου μας βγάλει.
Και οι δύο ημέρες θα αναλώνονταν στις περιοχές του Σουλταναχμέτ και του Ταξίμ και των πέριξ αυτών. Οπότε τι πιο φυσικό από το να χρησιμοποιήσουμε τα πλωτά μέσα συγκοινωνίας.

Πρώτο μας μέλημα να βγάλουμε μια κάρτα istanbulcart. Εμείς είχαμε μία από το 2014, αλλά όπως διαπιστώσαμε όταν προσπαθήσαμε να την φορτίσουμε, δεν λειτουργούσε. Την κάρτα τη βγάλαμε και τη φορτίσαμε στα μηχανήματα, έξω από τον σταθμό των φέρυ, που οι σταθμοί δεν είναι ένας αλλά διαφορετικοί ανάλογα με το που θέλεις να πας. Όμως όλοι πολύ κοντά μεταξύ τους.

Και να ‘μαστε πάνω στο φέρυ να αναπνέουμε τον δροσερό αέρα του Βοσπόρου και να χαζεύουμε τα παράλια. Δείχνουμε στα παιδιά τα βασικά αξιοθέατα από μακριά, καθώς ήταν πολύ μικρά όταν είχαμε ξαναέρθει και δεν θυμούνται και πολλά.

Αποβίβαση στον σταθμό του Karakoy και από εκεί διασχίζουμε την γέφυρα του Γαλατά. Εκεί έλαβε χώρα και μια προσπάθεια εξαπάτησης την οποία βέβαια δεν την εκλάβαμε ως τέτοια, αλλά το κατάλαβα πολύ αργότερα διαβάζοντας την ιστορία του @kabamarou . Είναι η προσπάθεια του “λούστρου’’ να σου αποσπάσει χρήματα, η οποία όμως δεν ευοδώθηκε.

Κατευθυνόμαστε στον σταθμό των λεωφορείων του Eminonu για να πάρουμε λεωφορείο για το Φανάρι. Εύκολα το βρίσκουμε, να είναι καλά η Google, και φτάνουμε γρήγορα εκεί. Πρώτη μας στάση το Πατριαρχείο και έπειτα τριγυρνάμε στα ανηφορικά στενά της περιοχής μέχρι να μας καταβάλει η ζέστη και να αναζητήσουμε μια δροσερή σκιά για ένα ρόφημα. Εγώ πίνω γρήγορα γρήγορα το τσάι μου για να συνεχίσω τις βόλτες μέχρι οι υπόλοιποι να τελειώσουν τα ψώνια τους.

Στη συνέχεια αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς την Αγία Σοφία, μπας και έχει μικρή ουρά και καταφέρουμε να μπούμε μέσα, αν και δεν το έχουμε και μεγάλο καημό.
Περιμένουμε στην στάση του λεωφορείου, όμως το ένα περνά μετά το άλλο γεμάτο. Είμαστε και πολύς κόσμος στη στάση. Όταν σταματά ένα που φαίνεται ότι χωρά μερικούς, στριμωχνόμαστε μπας και μπούμε μέσα. Τότε ακούω φωνές και φασαρία πίσω μου.
Ένας της παρέας μας έχει βουτήξει μια τουρκάλα που είχε χώσει το χέρι της στην τσάντα της συζύγου του. Δεν ήταν μία, αλλά σίγουρα δύο, οι οποίες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Ίσως να ήταν και άλλοι στο κόλπο. Απελπισμένοι, αποφασίζουμε ότι πρέπει να κάνουμε όλον αυτό το δρόμο με τα πόδια μέσα στη ζέστη.

Είναι Σάββατο μεσημέρι, η κίνηση είναι πολύ μεγάλη και όσο πλησιάζουμε προς το Mısır Çarşısı ο κόσμος είναι απελπιστικά πολύς. Κάνουμε στάση σε ένα Balkan Lokandasi όπου φάγαμε ικανοποιητικά και πολύ φτηνά. Συνεχίζουμε περπατώντας έως την πλατεία της Αγίας Σοφίας όπου την βρίσκουμε περίκλειστη και η είσοδος σε αυτή γίνεται μόνο από συγκεκριμένες φρουρούμενες εισόδους. Το να μπούμε στην Αγία Σοφία δεν το συζητούμε καν, ο κόσμος παντού είναι απελπιστικά πολύς. Μια μικρή απογοήτευση με πιάνει.

Τι μπορεί να βοηθήσει σε αυτό, μα φυσικά ένα γλυκό στον Hafız Mustafa στο Eminonu. Οι περισσότεροι καταφέραμε να μπούμε στο τραμ, οι υπόλοιποι ακολούθησαν με τα πόδια. Στου Ηafiz γινόταν το αδιαχώρητο, όμως ευτυχώς βρήκαμε δύο τραπέζια στον επάνω όροφο. Δύο ήταν τα γλυκά που ανυπομονούσα να φάω στην Κωνσταντινούπολη, το ένα ήταν ο ασουρές και το άλλο το Κιουνεφέ. Ήταν και τα δύο καταπληκτικά - μην νομίσετε ότι τα έφαγα και τα δύο, απλά δοκίμασα το Κιουνεφέ, γιατί προτίμησα τον ασουρέ που δύσκολα τον βρίσκω στην Ελλάδα.

Ξεκουραστήκαμε, βαρύναμε από τα γλυκά, αλλά είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο Mısır Çarşısı που ήταν εκεί δίπλα. Τελικά δεν είναι να κυκλοφορείς Σαββατοκύριακο σε αυτές τις περιοχές της πόλης. Με δυσκολία καταφέραμε να ψωνίσουμε τα τσάγια και τα μπαχαρικά μας. Όταν προσπάθησα να βγω από την αγορά, στα στενάκια για να αγοράσω καφέ από Kurukahveci Mehmet Efendi, με δυσκολία διέσχισα τα 20 μέτρα που με χώριζαν από το μαγαζί. Αυτό ήταν, η βόλτα μόλις είχε τελειώσει για εμένα, δεν μπορούσα άλλο αυτή την πολυκοσμία. Η οικογένεια συμφώνησε, οπότε η μισή παρέα κατά τις 7 το απόγευμα πήρε τον δρόμο του γυρισμού για το ξενοδοχείο στο Kadikoy.

Ξεκουραστήκαμε κανένα 2ωρο και βγήκαμε με μία από τις οικογένειες για βόλτα. Για φαγητό ούτε συζήτηση, το γεύμα και το γλυκό μας είχαν πέσει λίγο βαριά, οπότε αρκεστήκαμε στις βόλτες στην πολύ ζωντανή γειτονιά και λίγο πριν αποσυρθούμε καθίσαμε για ένα παγωτό στο τοπικό Mado.

 

[Grerena]

Πολύ ζηλευτό ταξίδι! Χαίρομαι πολύ που κατάφερες να το πραγματοποιήσεις.
Ένα παρόμοιο ταξίδι είχα σχεδιάσει να κάνω το 2016, το οποίο θα ήταν ... και το πρώτο μου οδικό. Επτά χρόνια πέρασαν από τότε και ... στα σχέδια έμεινα. Οπότε έχω ... άλλο ένα μικρό απωθημένο.

Χίλια μπράβο που το τόλμησες.
Και εγώ θα ξεκίναγα άνετα αυτήν την εποχή ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά κολλάω στην ... παρέα. Δεν βρίσκω τόσο ατρόμητη σαν τη δική σου.

Και ναι, τα οδικά πολύ μου αρέσουν, όμως τα χρόνια περνούν και η κούραση μαζεύεται πιο εύκολα πια.

Δεν θέλω να ακούω τέτοια. Η ταξιδιάρα ψυχή κουράζεται ποτέ;

Έτσι αποφάσισε να πάρει το τιμόνι στα χέρια της περισσότερες ώρες η γυναίκα μου και αυτό με ξεκούρασε πολύ. Δεν έφτασε βέβαια το ⅓ της @Grerena , αλλά αυτά τα 4.600 χιλιόμετρα δεν μου φάνηκαν απελπιστικά πολλά.

Να το κοιτάξεις αυτό. Το σκέφτηκες καλά;
Έτσι δειλά ξεκίνησα και εγώ, με το ¼ στην αρχή, με το 1/3 στη συνέχεια και τώρα τελευταία ... παίρνω το αυτοκίνητο και κάνω το 100% της διαδρομής.
Τώρα που η γυναίκα σου ξεπέρασε τους φόβους της και με την ...ανατολή και με τα ...χιλιόμετρα ...να προσέχεις χα,χα!

Στόχος ήταν να φτάσουμε στο Geyikli πριν τις 4 και τα καταφέραμε.

Ευτυχώς όλα κύλησαν νορμάλ δεν καθυστερήσαμε καθόλου στην πόλη και κατά τις 9 ξεφορτώναμε στο ξενοδοχείο.

Αυτό που με 12 άτομα παρέα είσαι On time πως το καταφέρνεις; Ταλέντο; Μπράβο!!!
Εγώ αν καταφέρω να φτάσω με μια μόνο ώρα off το θεωρώ ... μεγάλη επιτυχία.

Από εδώ και στο εξής αναλαμβάνει την αρχηγία η κουμπάρα, η οποία έχει σχεδιάσει το πρόγραμμα των επόμενων 3 ημερών.

Τυχερός! Εμένα καμιά κουμπαριά μου δεν μου βγήκε τόσο προκομμένη. νομίζω ότι έτσι πρέπει να γίνεται ειδικά στα οδικά ταξίδια. Να μοιράζονται οι δουλειές!

Πολύ όμορφη, όπως πάντα, η περιγραφή σου, περιεκτική, ενημερωτική, κατατοπιστική, ευχάριστη.
Να 'σαι καλά και να συνεχίσεις να ταξιδεύεις, να γράφεις, να μας εμπνέεις και να μας "οδηγείς".

 

[vasiliss]

Σε ευχαριστώ πολύ @Grerena για τα καλά σου λόγια.
Τα οδικά είναι για εμένα μεγάλη αγάπη και ο κύριος τρόπος που μου αρέσει να ταξιδεύω. Αν και έχουν κάποια κούραση, μου αρέσει η ευελιξία και αυτονομία που σου προσφέρουν. Όχι βέβαια ότι με χαλάει και οποιοσδήποτε άλλος τρόπος ταξιδιού.

Ε, αυτή την αγάπη την μοιράζομαι εκτός από την σύζυγό μου και με μερικούς φίλους τα τελευταία χρόνια και αυτό κάνει το εγχείρημα πιο δύσκολο μεν αλλά και πιο ενδιαφέρον δε. Μετά από τόσα χρόνια και τόσα οδικά έχουμε βρει πια τους κώδικες επικοινωνίας και καταφέρνουμε συμπορευόμαστε όλοι μαζί, με την λιγότερη δυνατή γκρίνια και την μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση που προσφέρει μια παρέα σε ένα ταξίδι.

Το πρόβλημα μου είναι πια ότι έχουμε σχεδόν εξαντλήσει ότι κοντινό και οικονομικό υπάρχει σε οδικό και οι επιλογές είναι πια λίγες για εμάς. Αν δεν είχε συμβεί αυτός ο καταστροφικός σεισμός ίσως σκεφτόμουν να πραγματοποιήσω στο καπάκι ένα δεύτερο οδικό στην Τουρκία. Αλλά τώρα πια δεν τολμώ ούτε να το σκεφτώ, πόσο μάλλον να το προτείνω. Ίσως σε ένα δύο χρόνια από σήμερα.

Σου εύχομαι από καρδιάς να καταφέρεις κάποια στιγμή να πραγματοποιήσεις σύντομα ότι είχες σχεδιάσει και είμαι σίγουρος ότι θα το ευχαριστηθείς πολύ.