gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 438
- Likes
- 567
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
8η & 9η μέρα: Κούζκο - Πούνο & Λίμνη Τιτικάκα
Όπως θα έχετε καταλάβει, στο Κούζκο στο πρόσωπο του Μαρτίν και της Μαρία βρήκα δυο πολύ καλούς φίλους και όχι απλά δυο τουριστικούς πράκτορες. Στις συζητήσεις μας μοιραστήκαμε σκέψεις, συναισθήματα και αστεία. Το ταξίδι μου όμως έπρεπε να συνεχίσει και ξέραμε και οι τρεις πως αυτό το πρωινό θα ήταν η τελευταία φορά που συναντιόμαστε. Εκείνο το πρωί ήρθαν στο ξενοδοχείο για να με αποχαιρετήσουν. Φορτωμένος με το γλυκό πόνο του αποχωρισμού αλλά και με τη ζεστή αίσθηση των τόπων που με περίμεναν επιβιβάστηκα σε ένα τουριστικό λεωφορείο που θα εκτελούσε την ημερήσια διαδρομή από το Κούζκο στο Πούνο, μια διαδρομή μέσα από το αλτιπλάνο (οροπέδιο) των Άνδεων. Η συγκεκριμένη διαδρομή μπορεί να γίνει και με τρένο και μάλιστα θεωρείται από τις πιο γραφικές διαδρομές του πλανήτη μας, αλλά το λεωφορείο σου δίνει τη δυνατότητα συχνών στάσεων σε σημεία ενδιαφέροντος και επομένως ευκαιρία για φωτογραφίες. Η συνολική διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν 11 ώρες. Λίγο μετά τις 07:00 το λεωφορείο είχε αφήσει πίσω το Κούζκο και κατευθυνόταν νότια. Πρώτη στάση στο Andahuaylillas όπου επισκεφθήκαμε την εκκλησία του St. Francisco. Στο ολόχρυσο τέμπλο του ναού οι παραστάσεις μαρτυρούσαν ένα μείγμα Καθολικισμού και της θρησκευτικής πίστης των Ίνκας. Οι κατακτητές πίστευαν πως με αυτόν τον τρόπο οι Ίνκας θα μπορούσαν να χάψουν πιο εύκολα την επιβολή της νέας θρησκείας εάν εισάγουν σε αυτή ψήγματα από τη τοπική αλήθεια και κουλτούρα. Επόμενη στάση στα ερείπια του ναού που είχε χτιστεί προς τιμήν του Wiracocha (Γιουρικότσα) στην πόλη Raqchi. Σύμφωνα με τους Ίνκας ο Wiracocha γέννησε το Θεό Ήλιο -ο οποίος με τη σειρά του έδωσε τη ζωή στη γη-. Κάτι σαν το σύμπαν δηλαδή... και μετά από μια στάση σε μια βιοτεχνία κλωστοϋφαντουργίας όπου μάθαμε πώς γίνεται το λάμα πουλόβερ, το αλτιπλάνο! Μια τεράστια πεδιάδα στα 4.000 μέτρα. Ένα τοπίο μοναδικό και επιβλητικό. Το λεωφορείο πέρασε από το μέγιστο υψόμετρο των 4.300+ μέτρων και συνέχισε με ελαφρώς καθοδική πορεία προς τα 3.900 μέτρα της λίμνης Τιτικάκα. Στη διαδρομή σταματήσαμε (μεταξύ άλλων) στη πόλη Pukhara. Προτίμησα να μην ακολουθήσω την υπόλοιπη ομάδα σε κάποιο αξιοθέατο και αντί για αυτό να περιπλανηθώ λίγο στη πλατεία και τους γύρω δρόμους. Δεν άργησα να πιάσω «φιλίες» με τα παιδιά του χωριού. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και κουβεντιάσαμε. Και συνεννοηθήκαμε χωρίς να ξέρω Ισπανικά, χωρίς να ξέρουν Αγγλικά. Χωρίς να ξέρουν πως υπάρχει μια χώρα που λέγεται Ελλάδα χωρίς να γνώριζα πριν λίγο πως υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Pukhara. Το βλέμμα τους ήταν καθαρό, το γέλιο τους αληθινό, η καρδιά τους ανοιχτή. Άλλο ένα κομμάτι της καρδιάς μου έμεινε για πάντα στο μικρό χωριό των Άνδεων.
Έπαιρνε να σουρουπώνει όταν φτάσαμε στις ακτές της Τιτικάκα και περίπου στις 20:30 ήμουν στο ξενοδοχείο. Η υποδοχή μου από τη Γιολάντα, την οδηγό μου στο Puno συνοδεύτηκε για ακόμα μια φορά με matedecoca. Η Γιολάντα θα φρόντιζε για την αυριανή κρουαζιέρα στη λίμνη, και για τη μεθαυριανή μου αναχώρηση προς τη Βολιβία και τη Λα Παζ. Μετά από σύντομη ανασύνταξη δυνάμεων βρισκόμουν στο δρόμο βολτάροντας στο Puno. Η πόλη όμορφη, ζωντανή, ευχάριστη ταξίδεψε τα βήματά μου. Αργότερα συναντήθηκα με τη Γιολάντα και πήγαμε για φαγητό. Η βραδιά κύλησε ευχάριστα και με αρκετό ενδιαφέρον. Μου μίλησε για τους μεγάλους ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες της χώρας της αλλά και για τις αγωνίες των νέων της περιοχή τους, για τα όνειρά τους για τις ελπίδες τους. Για τα χαμηλά μεροκάματα στο Puno όπου ένας αγρότης ή εργάτης κερδίζει περίπου 10 δολάρια το μήνα(!) πράγμα που ωθεί τον κόσμο να πάει στη Λίμα οπού μπορούν να κερδίζουν μέχρι και 50 δολάρια το μήνα(!!!!). «Οι άνθρωποι από το Puno ονειρεύονται να βρουν δουλειά στην πρωτεύουσα. Οι άνθρωποι στην πρωτεύουσα ονειρεύονται να βρουν δουλειά στην Αμερική...έτσι είναι τα πράγματα εδώ.». Και όποτε καταλάβαινε πως η αλήθεια της με στενοχωρούσε έριχνε και ένα αστείο και το κλίμα άλλαζε ξαφνικά. Αχ ρε Γιολάντα... σα την χώρα σου και συ! Απρόβλεπτη και γεμάτη αντιθέσεις, μα ποτέ βαρετή...
Το επόμενο πρωί η Γιολάντα με συνόδεψε στην προβλήτα όπου επιβιβαστήκαμε σε ένα σκάφος που θα με ταξίδευε στα Uros Islands και στο Taquile Island. Τα Uros Islands ή αλλιώς «οι επιπλέοντας νήσοι» (Floating Islands) είναι τεχνητά νησιά που έχουν κατασκευάσει οι ντόπιοι από βούρλα, προκειμένου να αποφύγουν το φόρο γης που θα έπρεπε να πληρώνουν για να κατοικήσουν στη στεριά. Αυτός ο λόγος έχει οδηγήσει περίπου 3.000 άτομα να ζουν εκεί. Υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και ηλεκτρισμός από ηλιακά στοιχεία. Μπορούσα να νοιώσω τους κυματισμούς της λίμνης κάτω από το ιδιότυπο έδαφος. Το σκάφος συνέχισε στο TaquileIsland ένα νησί με δικό του πολιτισμό, κανόνες και ήθη. Στη πλατεία οι άντρες μαζεύονται σε παρέες και... πλέκουν. Οι γυναίκες φροντίζουν να γνέθουν το μαλλί. Επισκεφτήκαμε ένα υπαίθριο εστιατόριο όπου φάγαμε ψάρι που είχε αλιευθεί από τη λίμνη. Ήταν απογευματάκι όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής και το ηλιοβασίλεμα μας χαρίστηκε όσο ήμασταν ακόμα μέσα στη λίμνη.
Μια τελευταία βόλτα στο Puno όπου μπόρεσα να απολαύσω ένα τοπικό συγκρότημα σε ένα εστιατόριο να παίζει μελωδίες των Ίνκας του Puno και το παραδοσιακό ποτό Pisco Sour, ολοκλήρωσαν άλλη μια μέρα γεμάτη εικόνες, ήχους, γεύσεις...
Συμβουλές: Η Τιτικάκα στα 3.900 μέτρα, είναι η πλωτή λίμνη στο κόσμο με το μεγαλύτερο υψόμετρο. Φροντίστε να έχετε ισχυρό αντηλιακό μαζί σας τουλάχιστον για την κρουαζιέρα. Λόγω του μεγάλου υψομέτρου οι ακτινοβολία του ηλίου δεν φιλτράρεται και ακόμα και σε μια συννεφιασμένη μέρα μπορεί να πάθετε έγκαυμα. Επίσης, για τον ίδιο λόγο καλό είναι να φοράτε καπέλο και γυαλιά ηλίου.
Συνεχίζεται...
Όπως θα έχετε καταλάβει, στο Κούζκο στο πρόσωπο του Μαρτίν και της Μαρία βρήκα δυο πολύ καλούς φίλους και όχι απλά δυο τουριστικούς πράκτορες. Στις συζητήσεις μας μοιραστήκαμε σκέψεις, συναισθήματα και αστεία. Το ταξίδι μου όμως έπρεπε να συνεχίσει και ξέραμε και οι τρεις πως αυτό το πρωινό θα ήταν η τελευταία φορά που συναντιόμαστε. Εκείνο το πρωί ήρθαν στο ξενοδοχείο για να με αποχαιρετήσουν. Φορτωμένος με το γλυκό πόνο του αποχωρισμού αλλά και με τη ζεστή αίσθηση των τόπων που με περίμεναν επιβιβάστηκα σε ένα τουριστικό λεωφορείο που θα εκτελούσε την ημερήσια διαδρομή από το Κούζκο στο Πούνο, μια διαδρομή μέσα από το αλτιπλάνο (οροπέδιο) των Άνδεων. Η συγκεκριμένη διαδρομή μπορεί να γίνει και με τρένο και μάλιστα θεωρείται από τις πιο γραφικές διαδρομές του πλανήτη μας, αλλά το λεωφορείο σου δίνει τη δυνατότητα συχνών στάσεων σε σημεία ενδιαφέροντος και επομένως ευκαιρία για φωτογραφίες. Η συνολική διάρκεια του ταξιδιού θα ήταν 11 ώρες. Λίγο μετά τις 07:00 το λεωφορείο είχε αφήσει πίσω το Κούζκο και κατευθυνόταν νότια. Πρώτη στάση στο Andahuaylillas όπου επισκεφθήκαμε την εκκλησία του St. Francisco. Στο ολόχρυσο τέμπλο του ναού οι παραστάσεις μαρτυρούσαν ένα μείγμα Καθολικισμού και της θρησκευτικής πίστης των Ίνκας. Οι κατακτητές πίστευαν πως με αυτόν τον τρόπο οι Ίνκας θα μπορούσαν να χάψουν πιο εύκολα την επιβολή της νέας θρησκείας εάν εισάγουν σε αυτή ψήγματα από τη τοπική αλήθεια και κουλτούρα. Επόμενη στάση στα ερείπια του ναού που είχε χτιστεί προς τιμήν του Wiracocha (Γιουρικότσα) στην πόλη Raqchi. Σύμφωνα με τους Ίνκας ο Wiracocha γέννησε το Θεό Ήλιο -ο οποίος με τη σειρά του έδωσε τη ζωή στη γη-. Κάτι σαν το σύμπαν δηλαδή... και μετά από μια στάση σε μια βιοτεχνία κλωστοϋφαντουργίας όπου μάθαμε πώς γίνεται το λάμα πουλόβερ, το αλτιπλάνο! Μια τεράστια πεδιάδα στα 4.000 μέτρα. Ένα τοπίο μοναδικό και επιβλητικό. Το λεωφορείο πέρασε από το μέγιστο υψόμετρο των 4.300+ μέτρων και συνέχισε με ελαφρώς καθοδική πορεία προς τα 3.900 μέτρα της λίμνης Τιτικάκα. Στη διαδρομή σταματήσαμε (μεταξύ άλλων) στη πόλη Pukhara. Προτίμησα να μην ακολουθήσω την υπόλοιπη ομάδα σε κάποιο αξιοθέατο και αντί για αυτό να περιπλανηθώ λίγο στη πλατεία και τους γύρω δρόμους. Δεν άργησα να πιάσω «φιλίες» με τα παιδιά του χωριού. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και κουβεντιάσαμε. Και συνεννοηθήκαμε χωρίς να ξέρω Ισπανικά, χωρίς να ξέρουν Αγγλικά. Χωρίς να ξέρουν πως υπάρχει μια χώρα που λέγεται Ελλάδα χωρίς να γνώριζα πριν λίγο πως υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Pukhara. Το βλέμμα τους ήταν καθαρό, το γέλιο τους αληθινό, η καρδιά τους ανοιχτή. Άλλο ένα κομμάτι της καρδιάς μου έμεινε για πάντα στο μικρό χωριό των Άνδεων.
Έπαιρνε να σουρουπώνει όταν φτάσαμε στις ακτές της Τιτικάκα και περίπου στις 20:30 ήμουν στο ξενοδοχείο. Η υποδοχή μου από τη Γιολάντα, την οδηγό μου στο Puno συνοδεύτηκε για ακόμα μια φορά με matedecoca. Η Γιολάντα θα φρόντιζε για την αυριανή κρουαζιέρα στη λίμνη, και για τη μεθαυριανή μου αναχώρηση προς τη Βολιβία και τη Λα Παζ. Μετά από σύντομη ανασύνταξη δυνάμεων βρισκόμουν στο δρόμο βολτάροντας στο Puno. Η πόλη όμορφη, ζωντανή, ευχάριστη ταξίδεψε τα βήματά μου. Αργότερα συναντήθηκα με τη Γιολάντα και πήγαμε για φαγητό. Η βραδιά κύλησε ευχάριστα και με αρκετό ενδιαφέρον. Μου μίλησε για τους μεγάλους ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες της χώρας της αλλά και για τις αγωνίες των νέων της περιοχή τους, για τα όνειρά τους για τις ελπίδες τους. Για τα χαμηλά μεροκάματα στο Puno όπου ένας αγρότης ή εργάτης κερδίζει περίπου 10 δολάρια το μήνα(!) πράγμα που ωθεί τον κόσμο να πάει στη Λίμα οπού μπορούν να κερδίζουν μέχρι και 50 δολάρια το μήνα(!!!!). «Οι άνθρωποι από το Puno ονειρεύονται να βρουν δουλειά στην πρωτεύουσα. Οι άνθρωποι στην πρωτεύουσα ονειρεύονται να βρουν δουλειά στην Αμερική...έτσι είναι τα πράγματα εδώ.». Και όποτε καταλάβαινε πως η αλήθεια της με στενοχωρούσε έριχνε και ένα αστείο και το κλίμα άλλαζε ξαφνικά. Αχ ρε Γιολάντα... σα την χώρα σου και συ! Απρόβλεπτη και γεμάτη αντιθέσεις, μα ποτέ βαρετή...
Το επόμενο πρωί η Γιολάντα με συνόδεψε στην προβλήτα όπου επιβιβαστήκαμε σε ένα σκάφος που θα με ταξίδευε στα Uros Islands και στο Taquile Island. Τα Uros Islands ή αλλιώς «οι επιπλέοντας νήσοι» (Floating Islands) είναι τεχνητά νησιά που έχουν κατασκευάσει οι ντόπιοι από βούρλα, προκειμένου να αποφύγουν το φόρο γης που θα έπρεπε να πληρώνουν για να κατοικήσουν στη στεριά. Αυτός ο λόγος έχει οδηγήσει περίπου 3.000 άτομα να ζουν εκεί. Υπάρχουν σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και ηλεκτρισμός από ηλιακά στοιχεία. Μπορούσα να νοιώσω τους κυματισμούς της λίμνης κάτω από το ιδιότυπο έδαφος. Το σκάφος συνέχισε στο TaquileIsland ένα νησί με δικό του πολιτισμό, κανόνες και ήθη. Στη πλατεία οι άντρες μαζεύονται σε παρέες και... πλέκουν. Οι γυναίκες φροντίζουν να γνέθουν το μαλλί. Επισκεφτήκαμε ένα υπαίθριο εστιατόριο όπου φάγαμε ψάρι που είχε αλιευθεί από τη λίμνη. Ήταν απογευματάκι όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής και το ηλιοβασίλεμα μας χαρίστηκε όσο ήμασταν ακόμα μέσα στη λίμνη.
Μια τελευταία βόλτα στο Puno όπου μπόρεσα να απολαύσω ένα τοπικό συγκρότημα σε ένα εστιατόριο να παίζει μελωδίες των Ίνκας του Puno και το παραδοσιακό ποτό Pisco Sour, ολοκλήρωσαν άλλη μια μέρα γεμάτη εικόνες, ήχους, γεύσεις...
Συμβουλές: Η Τιτικάκα στα 3.900 μέτρα, είναι η πλωτή λίμνη στο κόσμο με το μεγαλύτερο υψόμετρο. Φροντίστε να έχετε ισχυρό αντηλιακό μαζί σας τουλάχιστον για την κρουαζιέρα. Λόγω του μεγάλου υψομέτρου οι ακτινοβολία του ηλίου δεν φιλτράρεται και ακόμα και σε μια συννεφιασμένη μέρα μπορεί να πάθετε έγκαυμα. Επίσης, για τον ίδιο λόγο καλό είναι να φοράτε καπέλο και γυαλιά ηλίου.
Συνεχίζεται...
Attachments
Last edited by a moderator:
