Βουλγαρία Μολδαβία Ρουμανία Βαλκάνια - Μαύρη Θάλασσα

[Mikkael Sin]

Με θέα στο mall κι έξω στο γκαζόν, ήπιαμε έναν απολαυστικό καφέ στην πρωινή δροσούλα. Εδώ είναι Βορράς... Δυστυχώς ήταν η τελευταία μέρα που είχαμε πραγματικά καλό, καλοκαιρινό καιρό, καίτοι είμασταν ακόμα στο πρώτο 10ήμερο του Αυγούστου. Βεβαίως δεν το γνωρίζαμε ακόμα αλλά ήταν ένα γεγονός που οπωσδήποτε έπαιξε το ρόλο του στην πορεία και την εξέλιξη του ταξιδιού.

Τα σύνορα της Μολδαβίας δεν απείχαν πολύ. Φτάσαμε εύκολα και μπήκαμε στη χώρα μάλλον άνετα. Εν πάση περιπτώσει δε θυμάμαι κάτι αξιοσημείωτο εδώ. Στην πορεία για την πρωτεύουσα Κισινάου, περάσαμε από χωριά τόσο φτωχά που θύμιζαν τα αντίστοιχα του σερβικού κάμπου. Στη Βουλγαρία και την Αλβανία το ύφος είναι διαφορετικό. Εδώ μου θύμιζε περισσότερο τα φτωχικά καμποχώρια Σερβίας και Ρουμανίας.

Μπήκαμε στο Κισινάου και περιηγηθήκαμε για λίγο με το αυτοκίνητο στην πόλη, το κέντρο της οποίας είναι αρκετά εντυπωσιακό οικιστικά. Φαρδιές λεωφόροι και τεράστια κτήρια κατοικιών. Παρόλα αυτά, η εικόνα είναι μάλλον απογοητευτική, το οδόστρωμα ακόμα και στο κέντρο της πόλης είχε προβλήματα, τα κτηριακά συγκροτήματα έδειχναν παραμελημένα. Στις άκρες του δρόμου και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, διάφοροι πλανόδιοι διαφήμιζαν την πραμάτεια τους. Είχε πάντως πολλή κίνηση, τόσο από αυτοκίνητα όσο κι από περαστικούς. Μόνο μοναξιά δεν ένιωθες...

Στο τέλος μιας μεγάλης λεωφόρου, δέσποζε το Hotel Chisinau. Ένα κτήριο που θύμιζε μάλλον το σοβιετικό παρελθόν της πόλης. Το ύφος και η θέση του στο κέντρο της, δεν άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις ως προς τη διαμονή μας! Ξεκίνησα τους γύρους,ψάχνοντας να παρκάρω κάπου κοντά. Σε ένα στενό πιο κάτω, άνοιξε μπροστά μου μια περίεργη πόρτα και από μέσα βγήκε ένα ακόμα πιο περίεργο αυτοκίνητο. Ένα μαύρο τζιπ με φιμέ τζάμια. Στρίβοντας μπροστά μου, είδα μια φωτογραφία με το σφυροδρέπανο από τη μέσα μεριά του πορτ μπαγκάζ! Αν μη τι άλλο, τέτοια εικόνα εν έτει 2011 μάλλον ξενίζει... Υποτίθεται οτι είχε βγει από κάτι σαν μάντρα υλικών αλλά... Αλλά! Ένας καινούριος κόσμος απλωνόταν μπροστά μας κι ήταν καιρός να τον ανακαλύψουμε! Πάρκαρα λίγο πιο πάνω και μπήκαμε μέσα.

Το λόμπι του ξενοδοχείου ήταν απολύτως φτωχικό και σε τίποτα δεν ταίριαζε με την εικόνα που σου δημιουργείται απ' έξω. Η reception στα δεξιά, εξαιρετικά μικρή για το μέγεθος του ξενοδοχείου. Στα αριστερά, ένα μπαρ που θαρρείς κι είχε βγει από βαλκανική ταινία των 60's, με λίγα ποτά πίσω, 1-2 θαμώνες στα σκαμπό και φωτεινές επιγραφές που αναβόσβηναν. Ναι, όλα αυτά πριν το μεσημέρι! Από την κεντρική σκάλα κατέβαινε ένας μάλλον πρώην Σοβιετικός Συνταγματάρχης με κώμη... Γιουλ Μπρύνερ και μια στολή που παρέπεμπε σε πτέραρχο. Δεν είμαι βέβαιος οτι έλειπαν και τα παράσημα. Ήταν πάντως χαμογελαστός, είπε 2 κουβέντες και μείναμε να συνεννοηθούμε με τις 2 κυρίες της reception. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, η απογοήτευση για το ξενοδοχείο -που εξωτερικά έμοιαζε με τα πρώην κυβερνητικά κτήρια στη Σόφια- τετραγωνίστηκε. Τα μεγάλα παράθυρα πρόσφεραν άπλετο φως και θέα προς την τεράστια λεωφόρο και το απέναντι μνημείο αλλά τα κουφώματα είχαν σαπίσει. Κάτι απαρχαιωμένα καλοριφέρ με θηριώδεις φέτες έκαναν την εικόνα μάλλον τρομακτική! Το γκροτέσκο σκηνικό συμπλήρωναν τα καλύμματα των κρεβατιών, σαν βλάχικα κεντήματα, όπως εκείνα που συναντάς παντού στη Ρουμανία. Για το τέλος, το χαρτί τουαλέτας ήταν χρώματος λαδόκολας και... σκληρό σαν χαρτόνι.

Πώς διάολο θα κοιμηθούμε εδώ;

Το πλάνο έλεγε να περιπλανηθούμε στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας και ξεχυθήκαμε στο δρόμο. Κάνοντας μια δεύτερη σκέψη, αποφασίσαμε να φύγουμε για Τίρασπολ, έτσι ώστε να μπορούμε να φύγουμε κατ' ευθείαν για το Νότο χωρίς περαιτέρω "υποχρεώσεις". Ξανά στη reception και ερώτηση σχετικά με το δρόμο. Το ύφος των 2 συμπαθητικών κυριών που έμοιαζαν επίσης με Σοβιετικές των 80's, αμέσως μόλις άκουσαν για "Τίρασπολ" τα έλεγε όλα.

4ο άκυρο...

- Μα... έχετε κλείσει δωμάτιο εδώ
- Ναι, δε θα φύγουμε για πάντα, θα γυρίσουμε ως το βράδυ
- Μα... θα πάτε στο Τίρασπολ
- Ε, ναι, κοντά δεν είναι;

...

Τις αφήσαμε λιπόθυμες στον πάγκο τους. Προνόησα πάντως να πάω στο αυτοκίνητο και να το αδειάσω εντελώς (μόνο το τιμόνι και τις ρόδες άφησα ας πούμε...).

Ο δρόμος μέχρι τα σύνορα ήταν σαν βομβαρδισμένος. Όχι σαν τους αντίστοιχους στη Βόρειο Ήπειρο βέβαια αλλά εξαιρετικά κακής ποιότητας οδόστρωμα. Εικόνες μεγάλης φτώχειας και τίποτα ιδιαίτερο σαν τοπίο. Σύντομα φτάσαμε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι όπου ένας συνοριακός (μάλλον δηλαδή) μας σταμάτησε και ζήτησε τα χαρτιά μας. Δε βγήκα καν από το αυτοκίνητο. Αρκετά πιο πίσω του, στην άκρη του δρόμου, ήταν κάτι που έμοιαζε με φυλάκιο. Δε με ρώτησε τίποτα, δε ρώτησα τίποτα και συνέχισα να οδηγώ μέχρι που έφτασα μπροστά σε ένα συρματόπλεγμα. Λίγα μέτρα πίσω του, ένα ρώσικο άρμα μάχης και Ρώσοι ένστολοι που χαζολογούσαν, άλλοι ξάπλω στο άρμα και γύρω του, άλλοι κουβεντιάζοντας. Βγήκα από το αυτοκίνητο και 1-2 ήρθαν προς το μέρος μου, από την άλλη μεριά του συρματοπλέγματος. Νομίζω κάπου υπάρχει μια φωτογραφία στην οποία εμφανίζομαι ως πολεμικός ανταποκριτής! Ρώτησα από πού πάνε για το Τίρασπολ, μου έδειξαν να γυρίσω πίσω στο σταυροδρόμι (λίγες εκατοντάδες μέτρα πίσω) και μετά... Πριάπα, πριάπα, πριάπα (οι τύποι δε μιλούσαν γρι αγγλικά -ναι, τι παράξενο- και προσπαθούσαν φιλότιμα με τη γλώσσα του σώματος). Κατάλαβα πάντως οτι επρόκειτο για... μια ευθεία δρόμο.

Στα... "άτυπα σύνορα" της Υπερδνειστερίας (πρακτικά εξακολουθείς να βρίσκεσαι σε μολδαβικό έδαφος) ταλαιπωρήθηκα όσο σε όλα τα κανονικά σύνορα αυτού του ταξιδιού μαζί. Ευτυχώς είχα αφήσει όλα τα πράγματα στο ξενοδοχείο στο Κισινάου γιατί οι άνθρωποι δεν το είχαν σε τίποτα να μας ανοίξουν όλες τις βαλίτσες (όχι πως δε μου έχει τύχει σε άλλα σύνορα)! Περάσαμε διαδοχικά από 2 ή 3 γκισέ, γραφειοκρατία όσο δεν πάει, σφραγίδες, βίζα, δείξε και ξαναδείξε χαρτιά. Εννοείται πως ζήτησαν και άνοιξα το πορτ μπαγκάζ και τα ντουλαπάκια του αυτοκίνητου. Οι ένοπλοι στρατιώτες τόνιζαν περισσότερο αυτή την περίεργη εικόνα που θαρρείς κι έβγαινε από συνοριακές γραμμές άλλων εποχών. Όλοι πάντως ήταν ευγενικοί και τυπικοί. Σε κάποια από τις "ουρές" (είχε αρκετά αυτοκίνητα κι ανθρώπους που περνούσαν από και προς τα σύνορα) έπιασα κουβέντα με έναν νεαρό που οι πινακίδες του ήταν Υπερδνειστερίας. Τον ρώτησα γιατί μετακινείται κι αν το συνηθίζει. Το ύφος του ήταν του τύπου "άσε μας ρε φίλε, κάθε μέρα ταλαιπωρία"! Μιλούσε πάντως, έστω σπαστά, κάποια αγγλικά και συνεννοηθήκαμε. Πηγαινοερχόταν λοιπόν καθημερινά για δουλειά κι η αλήθεια είναι οτι ξεμπέρδεψε πολύ γρηγορότερα απ' ότι εμείς. Μείναμε εκεί περίπου μια ώρα...

Δεν αργείς να βρεθείς στα προάστια του Τίρασπολ εφόσον έχεις περάσει τα σύνορα. Το πιο "καλοστεκούμενο" κτήριο που συναντάς είναι το γήπεδο της Σέριφ Τίρασπολ (γνωστή στους Έλληνες φιλάθλους - ανήκει στην ομώνυμη εταιρεία που πρέπει να διαχειρίζεται το μισό πλούτο της "χώρας"). Κάθε λίγο, υπήρχαν φυλάκια με ένοπλους, τα περισσότερα μάλιστα ήταν και καμουφλαρισμένα με παραλλαγές. Η εικόνα ήταν εξαιρετικά περίεργη! Σταματήσαμε σε μια από τις γέφυρες του Δνείστερου και χαζέψαμε τους ντόπιους που κατέβαιναν για το μπάνιο τους σε μια από τις παραλίες του. Είπαμε, δε ζηλεύω το μπάνιο σ' αυτά τα ποτάμια αλλά οι χαρούμενοι νεαροί δημιουργούσαν το απόλυτο κοντράστ στην εικόνα που συμπλήρωνε λίγο πιο πέρα, στην είσοδο της γέφυρας, ο φαντάρος με το όπλο του.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το κέντρο, όταν αντιληφθήκαμε οτι ένα περιπολικό μας ακολουθούσε. Σταμάτησα σε μια άκρη και σταμάτησε λίγα μέτρα πίσω μου. Ένας ευγενικός ένστολος ζήτησε τα χαρτιά μας, τα πήρε μαζί του και ζήτησε να τους ακολουθήσουμε. Τον ήπιαμε, σκέφτηκα... Δεν κάναμε μεγάλη διαδρομή και σταματήσαμε μπροστά σε κάτι που έμοιαζε με μίνι πύργο ελέγχου αεροδρομίου. Είχαμε προσπεράσει αρκετά τέτοια στο έδαφος της "χώρας". Μπήκα μόνος στο κτήριο, ακολουθώντας τον ένστολο. Έφτασα μπροστά σε ένα γραφείο που κάθονταν ο ανώτερός του, ένας ένστολος κοιλαράς, βραχύσωμος γραφειοκράτης. Μου έλεγε κάτι τρελά οτι "παρανόμησα" στο δρόμο, έστριψα λάθος κλπ. Πιθανόν να παρέκαμψα κάποιο "στρόγγυλο" αλλά οπωσδήποτε δεν το έκανα επίτηδες και οπωσδήποτε δε δημιούργησα κάποιο πρόβλημα αφού κινούμασταν ολομόναχοι στο δρόμο. Τα αγγλικά του ήταν προφοράς "ανατολικού τύπου" και μέτρια. Δε θα συνεννοούμασταν... Κάτι κατάλαβα για πρόστιμο, μου ζήτησε "τοπικά" χρήματα (ρούβλια που δε διέθετα ούτε... μισό) και είπα οτι θα πάω στην τράπεζα να του φέρω. Προφανώς δεν περίμενε την απάντησή μου και... κατάλαβα και πού το πήγαινε δυστυχώς. Του είπα να κρατήσει το δίπλωμά μου και δεν το δέχτηκε. Ήξερα οτι θα πληρώσω αλλά δεν ήξερα πόσα! Η αλήθεια είναι πως σκόπευα να δώσω το αυτοκίνητο στη φίλη μου και να φύγουμε γρήγορα για σύνορα. Από τη Μολδαβία θα οδηγούσα χωρίς δίπλωμα ως την Ελλάδα. Σιγά! Μου ζήτησε δολάρια κάνοντας κάτι πράξεις στο κομπιουτεράκι του. Φυσικά δεν είχα δολάρια μαζί μου. Του έδειξε ένα 50ευρω.

Is this money in your country?

Θα τον έκανα μαγειρίτσα τον αλήτη. Η ειρωνεία, η κλεψιά, το... "υφάκι", με τρελαίνουν! Πραγματικά αν δεν ήταν ακόμα 2-3 αργόσχολοι ένστολοι εκεί μέσα θα έτρωγε πολύ ξύλο. Πρυτάνευσε η λογική κι αφού έδωσα 4... τέτοια, λέγοντας οτι η ισοτιμία με το δολάριο είναι 1:1 (κάτι που είμαι βέβαιος οτι γνώριζε το ίδιο καλά όσο κι εγώ) έφυγα για το αυτοκίνητο με τους τύπους να με ακολουθούν, ξεπροβοδίζοντας το κορόιδο που τους εξασφάλισε τα φαγοπότια μιας εβδομάδας (και για τους 4).

Ασταδιαλα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 13
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[escursione]

Προκαταβολικά like αναμένοντας την ιστορία σου σε μία αγαπημένη περιοχή. Ίσως και το μοναδικό καλό που έκανε η καραντίνα είναι να βοηθήσει και να ωθήσει πολλά μέλη του φόρουμ να ασχοληθούν με συγγραφή ιστοριών, κατασκευή Photobook κλπ, μιας και η οργάνωση ταξιδιού φαντάζει αρκετά μακρυνή.

 

[Mikkael Sin]

Αργά το πρωί του Σαββάτου είμασταν μπροστά στο συνοριακό φυλάκιο της Νίκης για μια φορά ακόμα αν και τώρα το πρόγραμμα δεν είχε Οχρίδα αλλά Κουμάνοβο, κινούμενοι Βορειοανατολικά μέσα από την ενδοχώρα της γείτονος. Και τώρα, πέρα από ανοιχτά φώτα και πλήρη έλεγχο σε όλα τα απαιτούμενα, φορούσα και τη ζώνη μου! Μετά από λίγα λεπτά οδήγησης βρεθήκαμε στο προσφιλές μας Μοναστήρι, οπού αξίζει να περπατήσεις τις γειτονιές του αλλά και το ιστορικό του κέντρο. Η αλήθεια είναι πως μετάνιωσα που δεν είχαμε έρθει από την προηγουμένη μιας και είχα περάσει ήδη 3-4 φορές από την πόλη αλλά είχα να διανυκτερεύσω σ' αυτή (Hotel Epinal - όχι πως θα το θυμόμουν αν δεν είχα φωτογραφία μπροστά στην είσοδό του) από το μακρινό 1987 οπότε ήμουν πολύ μικρός και δεν είχα να θυμηθώ πολλά από τη νυχτερινή της ζωή. Ωστόσο, μιας και έμενα στα Γιάννενα κι ακόμα δεν είχα πάει στην Αθήνα (!) εκεί ήταν η πρώτη φορά που είδα Αφρικανό διά ζώσης κι όχι απ' την τηλεόραση! Αυτό μάλλον μου είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από την ίδια την πόλη...

Μετά από μια χορταστική βόλτα, αν και δεν το συνηθίζουμε, μπήκαμε σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών για μια ματιά στα «φημολογούμενα» καλά προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Δε νομίζω ότι με συγκίνησε κάτι. Δίπλα μας, μια παρέα νεαρών Ελλήνων με τους οποίους πιάσαμε την κουβέντα. Είχαν ξεκινήσει από την Αθήνα για τα Γιάννενα και το είδαν σαν ευκαιρία να πάνε μια βόλτα και στο Μοναστήρι! Αυτή η… «μέσω Λαμίας» παράκαμψη μου έκανε εντύπωση αν και μάλλον έκανε σ’ αυτούς μεγαλύτερη εντύπωση ότι εμείς τραβούσαμε για τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Για πολλοστή φορά σ’ ένα ταξίδι δρόμου ένιωσα να με κοιτάζουν σαν εξωγήινο! Για την ακρίβεια, τα παιδιά πήγαιναν σ’ ένα χωριό ονόματι Παρακάλαμος (που δε λέει και τίποτα εδώ που τα λέμε) κάτι που θεώρησα τουλάχιστον «καρμικό» κι εξηγώ ανοίγοντας παρένθεση

[Ήμουν στα ανοιχτά του Βαραδέρο στην Κούβα και παρακολουθούσα το θέαμα σε ένα δελφινάριο (χωρίς Σεφερλή) όταν ένιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη. Γυρίζοντας να δω ποιος είναι, αντίκρισα ένα κορίτσι που με ρώτησε αν ήμουν απ’ τα Γιάννενα, κάτι που θεώρησα φυσιολογικό μόνο όταν συνειδητοποίησα ότι φορούσα μπλούζα της Ομάδας! Όταν μου απάντησε σε σπαστά ελληνικά ότι είναι από τον… Παρακάλαμο, τον οποίο επισκέπτεται τακτικά τα Καλοκαίρια, μου φάνηκε ως γεγονός άξιο αναφοράς! Για την ιστορία, η κοπέλα έμενε μόνιμα στον Καναδά και οι 2 εβδομάδες στην Κούβα σε all inclusive ξενοδοχείο, μαζί με τα αεροπορικά, δεν τους κόστιζε παρά 800$ ΗΠΑ κατ' άτομο. Εκεί ήταν που θέλησα να βάλω τα κλάματα αλλά τέλοσπαντων… Και να πάλι ο Παρακάλαμος!]

Η παρένθεση έκλεισε και μαζί της κι η πόρτα του Μοναστηρίου. Οι στάσεις που είχαν προγραμματιστεί ήταν για το Πρίλεπ (τον Περλεπέ που έλεγαν οι παλιοί, σχολικοί μας χάρτες) πόλη που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ πριν και τα Σκόπια. Το Πρίλεπ κατά το παρελθόν φιλοξένησε ακμάζουσα και πολυάριθμη ελληνική κοινότητα αλλά τίποτα δεν έχει μείνει από την παλιά της αίγλη. Αδιάφορο μέρος που επισκεφθήκαμε μέσα στο καταμεσήμερο, με αποτέλεσμα να σκάσουμε απ’ τη ζέστη και να μην κυκλοφορεί ψυχή. Η διαδρομή από το Μοναστήρι μέχρι εδώ ήταν μάλλον αδιάφορη και εξίσου αδιάφορη ήταν και μέχρι να φτάσουμε στα Σκόπια. Η ζέστη ήταν κι εδώ αφόρητη αλλά η πόλη ήταν σαφώς πολύ πιο ενδιαφέρουσα! Περιηγηθήκαμε σε κάτι γειτονιές με ωραία σπίτια μες στο πράσινο πριν κατηφορίσουμε για το κέντρο ενώ παρά το γεγονός ότι είχε κίνηση, δεν επικρατούσε η κλασσική ενοχλητική κατάσταση της μεγαλούπολης. Στην αναζήτησή τους για ένα εθνικό αφήγημα πάνω στο οποίο μπορούν να στηρίζουν την παροντική τους ύπαρξη και τη μελλοντική τους φιλοδοξία οι γείτονες, έχουν παραγεμίσει τους δημόσιους χώρους με αγάλματα του Αλεξάνδρου και των στρατηγών του κι έχουν δώσει πλήθος ελληνικών ονομάτων σε οδούς της πρωτεύουσάς τους. Εκεί, στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων, χαρίσαμε στον εαυτό μας και μερικές στιγμές μετεφηβικής ανεμελιάς παίζοντας μπουγέλο στη σύνθεση με τους πίδακες νερού που την κοσμεί. Λίγο πιο κάτω κυλάει ο Αξιός και πήγαμε να χαζέψουμε την κοίτη του. Ανάμεσα σε κάποιους επίδοξους κολυμβητές και ψαράδες, αρκετά σκουπίδια εδώ κι εκεί που σε συνδυασμό με τη χαμηλή στάθμη του νερού (λόγω εποχής) δημιουργούσαν μια παρακμιακή εικόνα. Κρίμα γιατί σε γενικές γραμμές επικρατούσε ευταξία στην πόλη.

Νωρίς το απόγευμα αναχωρήσαμε για το Κουμάνοβο, στο οποίο εξάλλου θα διανυκτερεύαμε. Γιατί εκεί θα αναλογιστεί κάποιος και σε γενικές γραμμές θα έχει δίκιο! Η απόφαση όμως είχε ληφθεί ένα χρόνο πριν, στην επιστροφή από τα βορειότερα, όταν είχα δει πινακίδα και έριξα μια ματιά πίσω αριστερά, στη νυχτερινή άποψη του Κουμάνοβο και τα φώτα της πόλης. Ότι είχα πει στην προηγούμενη περιγραφή για το Ποζάρεβατς ισχύει και για την πόλη αυτή. Κάποιοι συγγενείς που έμεναν εδώ 200 χρόνια πριν, με έκαναν να θέλω να επισκεφθώ την πόλη και… να’ μαστε.

 

[Mikkael Sin]

Ήταν αργά το απόγευμα όταν μπήκαμε στο Κουμάνοβο που βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορα με τη Σερβία. Παίρνοντας μια γεύση απ’ την πόλη -που ήταν αρκετά πιο ζωντανή απ’ το Πρίλεπ- ρίχναμε ματιές εδώ κι εκεί για κάποιο κατάλυμα. Προφανώς και δεν είχαμε κλείσει τίποτα από πριν ούτε αυτή τη φορά! Δεν είχαμε κατέβει ακόμα από το αυτοκίνητο ούτε είδαμε κάποια επιγραφή που να παραπέμπει σε ξενοδοχείο. Οδήγησα αρκετά στους δρόμους της πόλης και τελικά φτάσαμε στα υψηλότερα σημεία της που μου θύμισαν τις αντίστοιχες παρακμιακές γειτονιές του Μοναστηρίου.

Ετοιμάζονταν πλέον να νυχτώσει και παρά τη γενικότερη θλιβερή εικόνα δρόμων και κτιρίων, πολλοί άνθρωποι κατηφόριζαν παρέες παρέες προς το κέντρο. Ένιωσα ότι κάπου χαθήκαμε κι ενώ στον ορίζοντα δεν υπήρχε υποψία χώρου φιλοξενίας... Βαλκανιολατρών! Άνοιξα το παράθυρο και ρώτησα ένα νεαρό ζευγάρι αν υπάρχει κάποιο ξενοδοχείο εκεί κοντά. Τα αγγλικά τους ανύπαρκτα κι απομείναμε να λέμε… hotel εγώ και qedar αυτοί. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, στρογγυλόκατσαν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και με νοήματα του χεριού που παραλίγο να μου βγάλουν το μάτι, βγήκαμε από ένα σχεδόν δαιδαλώδες αστικό δίκτυο ξανά στο κέντρο.

Στο μεταξύ, αφού ρώτησαν από πού είμαστε, ρώτησαν αν μιλάμε αλβανικά. Συμπέρανα ότι είχαμε επισκεφθεί την αλβανική συνοικία της πόλης, εκεί που λίγα χρόνια αργότερα θα έπεφταν πυροβολισμοί και νεκροί, σε μια συνέχεια εθνοτικών διαφορών που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τα Βαλκάνια ακόμα και σήμερα.

Μου υπέδειξαν μια πιάτσα και σταμάτησα πίσω από το τελευταίο σε μια σειρά ΤΑΞΙ έχοντας ολοκληρώσει αυτή την «πρώτη κούρσα» της ζωής μου και επίσημα! Τα παιδιά μας ευχαρίστησαν εγκάρδια που τους πήγαμε μέχρι εκεί και μας έκαναν νόημα να περιμένουμε. Το παιδί πήγε μέχρι τον ταρίφα, κάτι είπαν κι αμέσως μετά ήρθε και σαν επιβεβαίωση ότι κατάλαβε καλά τι χρειαζόμουν, μου έκανε νόημα με τα χέρια αν ψάχνω κάτι για… «νάνι νάνι». Κατένευσα και αφού ευχαρίστησα βιαστικά, ακολούθησα το ταξί που είχε ήδη βγει στο δρόμο. Βγήκαμε λίγο έξω απ’ την πόλη και στα 2-3 χιλιόμετρα μπαίναμε στο πάρκινγκ ενός ξενοδοχείου. Ο οδηγός μπροστά έστριβε ήδη για να βγει από το χώρο και με ανοιχτή ακόμα μηχανή κατέβηκα για να τον πληρώσω. Του έκανα το διεθνές νόημα τρίβοντας το δείκτη με τον αντίχειρα και απάντησε -επίσης με νόημα- ότι είμαστε εντάξει, έτσι όπως έφευγε.

Κι εγώ σκέφτηκα πόσο εντάξει ήταν ο τύπος με τη φιλενάδα του που πήραμε μαζί μας στο αυτοκίνητο.

Μετά από σύντομη τακτοποίηση φύγαμε ξανά για το κέντρο του Κουμάνοβο. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά κι έπρεπε να φάμε και να πιούμε κάτι. Παρκάραμε κοντά στην πλατεία και βολτάραμε με τα πόδια επιτέλους. Εκεί γύρω δεν υπήρχε κάτι αξιοθέατο αλλά ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η πλατεία που μου θύμισε άλλες εποχές τις οποίες ξέρω μόνο από διηγήσεις των μεγαλύτερων. Τότε που ελλείψει χρημάτων αλλά και καταστημάτων (!) ο κόσμος βόλταρε πάνω κάτω στις πλατείες μέχρι να λιώσουν οι σόλες των παπουτσιών του. Κάπως έτσι ήταν κι εδώ καμιά 50αριά χρόνια μετά την εποχή που περιέγραφαν οι διηγήσεις. Αρκετοί είχαν τάβλες που πουλούσαν ξηροκάρπια και 2-3 πλανόδιοι είχαν πάγκους με ζαχαρωτά. Βασικά, πολλή βόλτα και κουβέντα για τους μεγάλους, πολλά παιδάκια έπαιζαν και οι περισσότεροι είχαν κι ένα χωνάκι με πασατέμπο ανά χείρας. Η εικόνα, ξένη πλέον σε μας, απέπνεε μια φτώχεια αλλά και ταυτόχρονα «υγεία» και μια περηφάνια. Στον εξωτερικό χώρο ενός παρακείμενου μπαρ που καθίσαμε για τις μπύρες μας, δεν υπήρχε διαφορά με ένα αντίστοιχο μπαρ κάπου σε μια τσιμεντούπολη της ελληνικής επαρχίας το κατακαλόκαιρο. Ιδία ζέστη, ίδιο τσιμέντο, ίδιος κόσμος, ίδιες μπύρες...

 

[Mikkael Sin]

Δε θα έλεγα οτι το Κουμάνοβο αξίζει για περισσότερο από μια νύχτα κι έτσι, την επομένη το πρωί και αρκετά νωρίς ξεκινήσαμε για έναν από τους ελάχιστους βασικούς "σταθμούς" του ταξιδιού. Με το "βασικούς" εννοώ κάποιους προορισμούς που θα επισκεφθούμε "βρέξει χιονίσει" εκτός αν προκύψει κάποιο απολύτως συγκλονιστικό απρόοπτο (δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο από ένα τηλεφώνημα από την Ελλάδα ή κάποιο σοβαρό ατύχημα στο ταξίδι - το πρώτο δεν το εύχομαι σε κανέναν, για το δεύτερο συστήνω προσοχή και... απολαύστε τις μικροκακοτυχίες του ταξιδιού). Έτσι λοιπόν, παρά το γεγονός οτι ταξιδεύουμε κάπως σαν τις ταινίες του Γκοντάρ (χωρίς ιδιαίτερο ή έστω αρκούντως αποσαφηνισμένο πλάνο) υπάρχουν κάποιες διαδρομές, πόλεις ή μνημεία που ξεκινάω να τα δω.

Ένας τέτοιος σταθμός ήταν η Τιμισοάρα.

Η πόλη αυτή στα δυτικά της Ρουμανίας είχε μείνει στο μυαλό μου για τη φοιτητική εξέγερση που οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου, γεγονότα που ζούσα πολύ έντονα παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Αργότερα, γνώρισα και μια φίλη από εκεί, είχαμε συζητήσει πολύ για τα μέρη μας κι έτσι ένιωθα οτι ξέρω την πόλη πριν καν την επισκεφτώ. Εξάλλου, τα αμέσως προηγούμενα Χριστούγεννα είχαμε φτάσει μέχρι το Μπρασόβ με εκδρομικό πούλμαν και η περιοχή μας είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις. Το πώς είχαμε φτάσει τότε στον Προμαχώνα (για να βρω το πουλμαν) θα μπορούσε να είναι από μόνο του σενάριο ταινίας δρόμου αφού οδήγησα Γιάννενα - Προμαχώνα σε 12 ώρες, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με την Εγνατία κλειστή λόγω χιονοπτώσεων, τα ΚΤΕΛ να μην εκτελούν δρομολόγια και γενικά μια ατελείωτη περιπέτεια σε ολόκληρο σχεδόν το μήκος της Βόρειας Ελλάδας.

Κλείνει η παρένθεση και βγαίνουμε στο δρόμο για Ρουμανία μέσω Σερβίας και τις Σιδηρές Πύλες του Δούναβη, τις οποίες επίσης ήθελα να δω.

Ήταν πολύ νωρίς για στάση και φαΐ στο Λέσκοβατς οπότε συνεχίσαμε για Νις στο οποίο κατεβήκαμε για βόλτα. Κέντρο - ποτάμι, ποτάμι - κέντρο, κάστρο... Εκεί είχε αρκετό κόσμο που πηγαινοέρχονταν, όπως επίσης και αρκετά γκρουπ τουριστών που ξεναγούνταν στο χώρο. Δεν ενθουσιάστηκα και με την ίδια εντύπωση έφυγα από εκεί και λίγα χρόνια αργότερα, όταν ξόδεψα κι ένα βράδυ στη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Σερβίας, το Πανεπιστήμιο της οποίας έδωσε στο ελληνικό δημόσιο αρκετούς δασκάλους και γυμναστές κατά τις δεκαετίες '70-'80. Από εκεί, συνεχίσαμε το δρόμο μας βορειότερα, σε άγνωστα πλέον νερά αφού δεν είχα επισκεφθεί καν αυτή τη μεριά, πόσω δε μάλλον να έχω οδηγήσει εκεί! Αυτή τη φορά μάλιστα είχαμε πάρει μαζί μας και GPS πέρα απ' τον παραδοσιακό χάρτη. Ωραία, έ;

Δεν είχε χάρτες της Ευρώπης.

Θα πεις εντάξει, δεν το είχες δοκιμάσει πριν; Για να πω κι εγώ όχι αφού το κουτί έγραφε οτι έχει.

Παρόλα αυτά πάντως, στη Γιουγκοσλαβία νιώθω άνετα και οικεία με αποτέλεσμα να μην έχουμε κανένα θέμα πηγαίνοντας βάσει χάρτη και πινακίδων χωρίς πρόβλημα. Ήταν πλέον νωρίς το απόγευμα όταν απολαμβάναμε τη θέα του Δουνάβεως (που πάντα με εξιτάρει έτσι κι αλλιώς) από το φράγμα των συνόρων στις Σιδηρές Πύλες του. Μεγαλειώδη έργα Θεού κι ανθρώπων ολόγυρα. Σχεδόν χωρίς διατυπώσεις φεύγαμε από τα σύνορα (πέρα από το Ρουμάνο που μας κοιτούσε με δυσπιστία για το γεγονός οτι πηγαίναμε καλοκαιριάτικα στη Ρουμανία, απαριθμώντας ταυτόχρονα τα ελληνικά νησιά που έχει επισκεφτεί για διακοπές).

Λίγα χιλιόμετρα αργότερα κι ενώ ανηφορίζαμε, βλέπαμε χαρούμενες παρέες νεαρών Ρουμάνων που έπαιρναν το μπάνιο τους στα νερά του Δούναβη και των παραποτάμων του σε κάποιες αρκετά οργανωμένες παραλίες! Για εμάς αυτά τα σκηνικά είναι άγνωστα αλλά γι' αυτούς μια "καλή λύση" ελλείψει εναλλακτικών. Δεν μπορώ να πω οτι ζήλεψα τα νερά και δε στενοχωρήθηκα που δε βούτηξα. Οι ντόπιοι ωστόσο έδειχναν να το απολαμβάνουν!

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στην Τιμισοάρα και τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο που βρήκαμε στο κέντρο, ενώ λίγο πριν νυχτώσει βολτάραμε ήδη στους δρόμους της. Τρομερή ζωντάνια, πολύς κόσμος κι εδώ πια δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο βράδυ μας στη Βόρεια Μακεδονία. Οι μεγάλοι πεζόδρομοι κι οι πλατείες θυμίζουν κάτι από Ιταλία ενώ η τεχνοτροπία είναι περισσότερο σαξονική ακολουθώντας το παράδειγμα των αστικών κέντρων σ' αυτό το κομμάτι της χώρας, απόρροια της "γερμανοκρατίας" των περασμένων αιώνων.

Κι εδώ εξακολουθούσε να έχει πολλή ζέστη και πέρα από τις μπύρες, τα ατελείωτα παγωτατζίδικα καλούσαν επίμονα. Μετά από ένα σχετικό αραλίκι για φαγητό και κουβέντα, βολτάρουμε στο δρόμο μ' ένα παγωτό στο χέρι και το σκηνικό θύμιζε κάτι από πλατεία Αριστοτέλους...

 

[Mikkael Sin]

Έφυγα από την Τιμισοάρα με τις καλύτερες εντυπώσεις αν και νομίζω δε θα ξαναπήγαινα. Θα προτιμούσα δηλαδή να δω κάτι άλλο. Εξάλλου, ισχύει κι εδώ οτι αν δεις 3-4 πόλεις αυτού του στυλ είναι σαν να τις έχεις δει όλες (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά). Εννοείται πως αξίζει τον κόπο να δεις την Τιμισοάρα, ειδικά αν έχεις βρεθεί εκεί γύρω! Στα σημεία της παλιάς πόλης υπάρχουν εξαιρετικά κτίρια, πλατείες και γειτονιές ενώ στο σύγχρονο κομμάτι της τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα (και πολιτισμένα) απ' ότι στα περισσότερα αστικά κέντρα της Ρουμανίας (και της Ανατολικής Ευρώπης συνολικά). Πέραν αυτών, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι προσωπικότητες που γεννήθηκαν εδώ, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν ο Τζόνυ Βαϊσμίλερ (ο διασημότερος Ταρζάν ντε), ο Ιβανοβιτσι (συνθέτης των κυμάτων του Δουνάβεως) κι ο Ιλυ (αυτός με τους καφέδες). Για αυτόν ειδικά, το έμαθα αργότερα, για τους προηγούμενους το ήξερα απ' ότι είχα διαβάσει πριν ταξιδέψω ως εκεί.

Επίσης είναι και η πρώτη πόλη της Ευρώπης που ηλεκτροδότησε τους δημόσιους δρόμους της. Κι αυτό το γνώριζα πριν πάω...

Αναχώρηση για ανατολικότερα πλέον, με απώτερο στόχο να βγούμε κάποια στιγμή στη Μολδαβία κι από εκεί στη Μαύρη Θάλασσα. Εξάλλου 40 ώρες στο ίδιο μέρος κι ενώ είσαι σε ταξίδι δρόμου πάει πολύ!

Το πρόγραμμα είχε Άραντ - Οραντέα - Κλούζ.

Ναι, ναι, πώς...

Έχω την εντύπωση πως το σχέδιο ναυάγησε γιατί μου φάνηκε οτι απομακρυνόμαστε πολύ από τη Σιγκισοάρα (από την οποία έπρεπε να περάσουμε οπωσδήποτε ως "πόλη - σταθμός"). Αυτή τη στιγμή μου φαίνεται ανεξήγητο το γιατί και το πώς. Έγινε! Δυστυχώς δεν ξαναβρέθηκα εκεί έκτοτε και δεν έχω επισκεφθεί ακόμα αυτές τις πόλεις που υποθέτω θα συνδυάσω κάποτε με τα ανατολικότερα τμήματα Ουγγαρίας και Σλοβακίας (που 1-2 φορές αργότερα εγκαταλήφθηκαν την τελευταία στιγμή για τη χάρη άλλων διαδρομών). Σε γενικές γραμμές πάντως, ίσως να μου βγήκε και σε καλό διότι στην περίπτωση που ακολουθούσαμε το πρώτο δρομολόγιο θα έχανα μια από τις μεγαλύτερες (και σίγουρα την πλέον ευχάριστη) αποκαλύψεις του ταξιδιού.

Το Σιμπίου!

Βρεθήκαμε εκεί ύστερα από ολιγόωρη περιπλάνηση στα δάση και τους κάμπους της Τρανσυλβανίας, περνώντας και από το γραφικό Λουγκόζ που θύμισε περισσότερο Βοϊβοντίνα παρά οτιδήποτε άλλο. Αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι αν είχαμε προαποφασίσει οτι θα μείνουμε στο Σιμπίου ή απλώς προέκυψε λόγω της εντύπωσης που μας άφησε η πόλη. Το θέμα είναι οτι μείναμε πάντως και τη θυμάμαι πάντα με νοσταλγία.

Ήταν ένα όμορφο μικρό ξενοδοχείο αρκετά κοντά στο κέντρο, μέσα σε στενούς δρόμους που ξεπηδούσαν από άλλες εποχές. Η πόλη περπατιέται εύκολα και είναι ευχάριστο να γυρίζεις ξανά και ξανά γύρω από τις πλατείες, κάτω από τις πεζογέφυρες κι ανάμεσα στα πλακόστρωτα καλντερίμια της. Μια απίστευτη ατμόσφαιρα κι ένα παραμυθένιο σκηνικό που φαντάζομαι οτι πολλαπλασιάζεται το Χειμώνα (όπως αυτή τη στιγμή που γράφω κι έξω η κλασσική γιαννιώτικη ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα δημιουργώντας απόκοσμες εικόνες). Θα ήθελα να βρεθώ Χειμώνα εκεί είναι η αλήθεια και να ζήσω για λίγο αυτό το μαγευτικό σκηνικό, ένα κράμα μεσαιωνικής Ευρώπης και ψυχροπολεμικής εσωστρέφειας. Κι αν δεν είχε καμία σχέση με τη ζωντάνια της Τιμισοάρα (όλοι οι Σιμπιουάνοι πρέπει να είχαν κατέβει Λευκάδα για μπάνια), είδαμε πληθώρα διαφημίσεων πολιτιστικών εκδηλώσεων που πραγματοποιούνταν στην περιοχή. Μου "έμεινε" μια αφίσα από ένα φεστιβάλ το οποίο ήθελα πολύ να δω και νομίζω ήταν λίγο πριν ή λίγο αφότου φύγαμε (σαν "ονόματα" θυμάμαι τους My dying Bride και τους Epica - μπορεί και Type O' Negative αν και δε θυμάμαι τώρα). Κι έχω την εντύπωση οτι τα live πραγματοποιούνταν στην πλατεία. Τι να λέμε τώρα;

Επιστρέφοντας και διαβάζοντας για το Sibiu, δε μου έκανε καμία εντύπωση που αποτέλεσε την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2007. Το άξιζε και με το παραπάνω...

 

[Mikkael Sin]

Αφήσαμε το Σιμπίου και τα... ωραία του (μαζί και τον "τρελό του χωριού" που περιφέρονταν στην πλατεία - "la mia piazza" φάση απ' το αριστουργηματικό Cine il Paradiso) για την ιστορική Σιγκισοάρα. Δεν απείχε πολύ αλλά καταφέραμε να χαθούμε σε κάτι κάμπους σπαρμένους με σιτηρά κι ενώ οι άμαξες κυκλοφορούσαν κανονικά στο δρόμο ανάμεσα στ' αυτοκίνητα, φέροντας μάλιστα πινακίδες κυκλοφορίας! Απερίγραπτη εικόνα...

Η γενέτειρα του Κόμη Βλάντ Τσέπες (του Δράκουλα, έ; ) στέκει περήφανη κι αγέρωχη πάνω στη μεσαιωνική της γοητεία. Κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο Κόμης για τα.. δέοντα κι ένα ωραιότατο τοπικό απόσταγμα. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες σ' αυτό το εντυπωσιακό παλιό σπίτι (στέκει εκεί καμιά 700αριά χρόνια) που σήμερα είναι κάτι ανάμεσα σε μουσείο - καφέ - μπαρ - εστιατόριο. Ο κόσμος ήταν άπειρος, όπως εξάλλου και σ' ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της πόλης που δεν είναι εκτεταμένο και περπατιέται εύκολα.

Ήταν η πλέον τουριστική πόλη της Ρουμανίας (μιλάω για όσες είδαμε σ' αυτό το ταξίδι - εξαιρώ τα παράλια) παρόλο που είναι μικρή σε μέγεθος. Δεν μπορώ να πω οτι ένιωσα να με "πνίγει" ο μαζικός τουρισμός της περιοχής αν και θα ήθελα να τη δω κι αυτή Χειμώνα, με τους ντόπιους να υπερτερούν και να ζήσω αυτή τη μεσαιωνική αρχοντιά και τη μυστηριακή ατμόσφαιρα της Τρανσυλβανίας. Μετανιώνω επίσης που δε μείναμε κι εδώ ένα βράδυ οπότε πιστεύω οτι ο χαρακτήρας της πόλης με τα φώτα και τη λίγο περισσότερη ησυχία θα είναι οπωσδήποτε διαφορετικός. Χρόνος υπήρχε, το γιατί δε μείναμε παραμένει ένα μυστήριο αν κι έχω την εντύπωση οτι μας είχε πιάσει μια νοσταλγία για τη θάλασσα μετά από μια βδομάδα σχεδόν στην ενδοχώρα και "χρωστούσαμε" μια επίσκεψη στη Μολδαβία πριν την αντικρίσουμε. Μάλλον γι' αυτό λοιπόν...

Σε κάθε περίπτωση, συστήνω ανεπιφύλακτα μια επίσκεψη στη Σιγκισοάρα αν σας πάει ο δρόμος προς τα εκεί κι επιδιώξτε να ξοδέψετε μια νύχτα στην πόλη.

Βγήκαμε ξανά στο δρόμο για το Ιάσιο κι ενώ ήταν ήδη αργά το μεσημέρι. Σε κάτι ερημιές κι ενώ ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να καίει το ρουμάνικο κάμπο, είδαμε αρκετά περιπολικά να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις μέσα σε αγροτικούς κατά βάση δρόμους. Ήταν αρκετά περίεργο και αυτή η αίσθηση εντάθηκε όταν ένιωσα οτι κάποιο απ' όλα τα οχήματα ήταν στο κατόπι μας. Ήταν σχετικά νωρίς και δεν μπορώ να πω οτι ένιωσα φόβο - τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν σουρούπωνε. Σε κάθε περίπτωση κι αφού ο χάρτης δε βοηθούσε ιδιαίτερα, σε όργανα της τάξεως απευθύνθηκα ρωτώντας για το Ιάσιο. Εξυπηρετικοί ήταν, δεν έκαναν κανένα έλεγχο, άδικες οι "κακές" σκέψεις...

Η εικόνα με τα... οχήματα πραγματικής ιπποδύναμης 1 ή 2 κατά περίπτωση, συνεχίζει να υφίσταται κι εντείνεται κιόλας. Και φυσικά εξακολουθούν να φέρουν πινακίδα κυκλοφορίας.

Τους κάμπους διαδέχονται τα βουνά και στην απολύτως δελεαστική πλαγιά ενός εξ αυτών αράξαμε για απογευματινή σιέστα. Το τοπίο ήταν ειδυλλιακό και για την ακρίβεια επρόκειτο για ένα ορεινό κάμπινγκ (δεν έχω υπόψη μου κάτι αντίστοιχο για εδώ, πέρα από παιδικές κατασκηνώσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας). Τροχόσπιτα, σκηνές, ξύλινα σπιτάκια προς ενοικίαση... Νομίζω οτι αρκετοί παραθερίζουν εδώ πάνω αν και δεν τσέκαρα κάτι για τιμές κλπ. Το μέρος ήταν υπέροχο αλλά δε νομίζω οτι θα του αφιέρωνα περισσότερο χρόνο καλοκαιριάτικα, καίτοι ορεσίβιος! Όπως και να το κάνεις, άλλο πράγμα οι ερημιές κι άλλο το ωραίο σου χωριό με το καφενείο του, τις παρέες του και τα τσίπουρά του...

Αργά το απόγευμα πλέον και νομίζω το είχαμε πάρει απόφαση οτι δε θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο Ιάσιο την ίδια μέρα. Σχεδόν "απελευθερωμένοι" από ένα σχετικό άγχος να φτάσουμε "κάπου" θα μέναμε στην πρώτη πόλη που θα βρίσκαμε μπροστά μας και θα μας έκανε αυτό το... "κάτι"!

Ήταν γύρω στις 10 το βράδυ όταν μπήκαμε στο ξενοδοχείο, αφήναμε τα πράγματα και βγαίναμε μια βόλτα για φαγητό και μια πρώτη γνωριμία με την πόλη για την οποία μέχρι τότε δε γνώριζα ούτε καν την ύπαρξη της.

Την Πιάτρα Νεάμτς!

 

[Mikkael Sin]

Το ξενοδοχείο ήταν στο κέντρο της πόλης, καλό και απ' όσο θυμάμαι σχετικά οικονομικό. Ένα αντίστοιχο στην Ελλάδα θα κόστιζε περισσότερο. Ανεβαίνοντας με το ασανσέρ ήταν μαζί μας και παίχτες μιας ομάδας που απ' ότι έκρινα απ' τα... κυβικά τους επρόκειτο για μπαλίτσα. Δε γνώριζα το σήμα της και δεν τους ρώτησα κιόλας. Στο λόμπι πάντως ήταν μαζεμένοι αρκετοί από αυτούς. Κατεβαίνοντας, ρώτησα το ρεσεψιονίστ για το δρόμο ως τη Μολδαβία, καθώς και για την ομάδα που είχε καταλύσει εκεί. Ήταν οι παίχτες της Βασλούι, μιας ομάδας που εδρεύει στη γειτονική ομώνυμη πόλη κι έπαιζε προκριματικά για το τσάμπιονς λιγκ στο γήπεδο της Πιάτρα Νεάμτς, αφού το δικό της δεν πληρούσε τις προδιαγραφές τέτοιας διοργάνωσης. Όσο για το δρόμο προς τη Μολδαβία, ήταν μια χαρά αν κι η χώρα δεν είχε να προσφέρει κάτι αλλά... εντάξει! Τότε ήταν που ρώτησα και για την πιθανότητα να επισκεφθούμε το Τίρασπολ στην Υπερδνειστερία. Χωρίς να έχω πάρει σαφή απάντηση, το ύφος του, το ελαφρύ μειδίαμα αλλά και μια μικρή καχυποψία, με έκαναν να αισθανθώ κάπως άβολα.

Πρώτο άκυρο!

Το Βόρειο τμήμα της Μολδαβίας έχει αποσχιστεί, κατοικείται κατά βάση από Ρώσους κι έχει δικά του σύνορα, δικό του νόμισμα, δική του κυβέρνηση. Υπερδνειστερία λοιπόν, ίσως η πιο παράξενη "χώρα" της Ευρώπης που δεν αναγνωρίζεται επίσημα από κανέναν πλην των Ρώσων (φυσικά)! Για την ύπαρξή της είχα μάθει μόλις πρόσφατα και οπωσδήποτε μια επίσκεψη ως εκεί ήταν απόλυτο must γι' αυτό το ταξίδι.

Περπατήσαμε για λίγο στην πόλη που ήταν αρκετά ζωντανή αλλά δεν έλεγε και κάτι ιδιαίτερο. Στο μεταξύ, το στομάχι είχε κολλήσει στην πλάτη κι η ανάγκη να βρούμε κάτι για φαγητό ήταν επιτακτική. Ως εκ θαύματος και σε πολύ κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο, μια επιγραφή σε ένα ταχυφαγείο δεν άφηνε περιθώρια περαιτέρω συζήτησης.

Ψησταριά "ο Γιάννης"!

Ο Γιάννης ήταν ένας καλός κύριος ο οποίος κάθισε μαζί μας στην αυλή του μαγαζιού, όση ώρα η κυρία του μας έφτιαχνε τις πίτες κι όση ώρα τρώγαμε. Βρέθηκε εκεί από σπόντα και για την ακρίβεια ήταν πολύ φρέσκος στην πόλη. Η γυναίκα του είχε το κατάστημα και η κρίση στην Ελλάδα τους έφερε οικογενειακώς σ' αυτή την άγνωστη γωνιά της Ρουμανίας. Ο κουνιάδος του όμως είχε χρόνια εγκατεστημένος εκεί (από εποχή Τσαουσέσκου) και για τον οποίο είχαμε ήδη ακούσει πάρα πολλά. Δε θα αργούσαμε να τον γνωρίσουμε κι αυτόν!

Ότι τέλειωνα την μπύρα μου όταν ακούστηκαν φωνές από το δρόμο ακριβώς μπροστά κι ένας τύπος να... καντηλιάζει τους επιβάτες ενός περιπολικού που έφευγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Ύστερα από λίγο κι αφού ο "έξαλλος" κάθονταν στο τραπέζι μαζί μας, εξήγησε οτι αυτή του η συμπεριφορά θα του κοστίσει "2 σουβλάκια"...

Ήταν ο Άκης.

Μετά από σύντομη γνωριμία και λίγες κουβέντες, μας πρότειναν να μας ξεναγήσουν και να δούμε την Piatra Neamt by night! Η κούραση απίστευτη αλλά και η πρόταση δελεαστική, δε γινόταν να αρνηθούμε. Στο δικό του κάμπριο πάντως δε χωρούσαμε όλοι, μιας κι αυτοί ήταν ήδη 3 (Άκης, Γιάννης, η κόρη του Γιάννη - φοιτήτρια στην Ελλάδα) κι έτσι έπρεπε να πάρω πάλι το αυτοκίνητο. Το ξενοδοχείο ήταν απέναντι αλλά μπροστά στην μπάρα του πάρκινγκ του ένας Ρουμάνος ξεκίνησε τα ακαταλαβίστικα. Ζήτησα να μιλήσει αγγλικά, συνέχισε τα ρουμάνικα κι η μπάρα παρέμενε κλειστή. Ήμουν έτοιμος να αρχίσω κι εγώ τα... γαλλικά, όταν άκουσα καινούρια καντήλια (στα ρουμάνικα ασφαλώς) από τον Άκη προς το μέρος του. Η μπάρα άνοιξε σε 0 χρόνο και βγήκα, κολλώντας πίσω απ' το αυτοκίνητο των οδηγών μας.

Πόσα σουβλάκια θα σου κοστίσει αυτό;

Βγήκαμε λίγο έξω απ' την πόλη οδηγώντας μέσα σε ερημιές. Φτάσαμε σε ένα "κάτι-σαν-πάρκο" με ωραία φύση (όσο μπορούσαμε να δούμε) και αρκετά μαγαζιά. Περιποιημένο μέρος και απ' ότι κατάλαβα, το κέντρο της διασκέδασης της πόλης. Μπήκαμε σε ένα μπαρ και στην παρέα μας προστέθηκαν ακόμα 2-3 άνθρωποι. Μια απ' τις κυρίες μιλούσε σπαστά ελληνικά καθώς τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Κύπρο. Με τον Άκη συζητήσαμε σχεδόν για τα πάντα. Τρομερά ενδιαφέρων τύπος κι είχε άπειρα να διηγηθεί. Παράτησε το Πολυτεχνείο για το εμπόριο κι έκανε γενικώς... μπίζνες στα Βαλκάνια για περισσότερα από 20 χρόνια (τότε).

Δουλειές εδώ κάνω έχοντας συνάψει κουμπαριές με μπάτσους από εδώ ως το Vamma Veche!

Ιδέα δεν είχα γι' αυτό το τελευταίο κι ενημερώθηκα οτι ήταν ένα θέρετρο στη Μαύρη Θάλασσα, το οποίο ο ίδιος επέλεγε κάθε χρόνο για τις διακοπές του προτιμώντας το απ' τα ελληνικά νησιά που όλα είναι πανάκριβα και σε κοροϊδεύουν μες στα μούτρα.

Αποφάσισα οτι θα περνούσαμε οπωσδήποτε από εκεί!

Είπαμε για πολλά κι η ώρα ήταν αρκετά περασμένη. Λίγο πριν φύγουμε (είχαμε μείνει τελευταίοι στο μαγαζί) εξέφρασα την επιθυμία μου να πάμε στη Μολδαβία.

Ααααα, στο Κισινάου, έ; να κάνεις τα μασαζάκια σου, Έ;

Κι αυτά με φάτσα αρχηγού των Βίκινγκς στον Αστερίξ (ώστε έτσι έ; πήγατε στη Λουτέτια να χαζέψετε κοριτσάκια, έ;;; )

Μετά ζήτησα πληροφορίες για το Τίρασπολ κι εκεί ήταν που ακολούθησε σιωπή λίγων δευτερολέπτων.

Τι να πας να κάνεις εκεί;;;

"Ξέρεις, μ' αυτούς εκεί δεν έχουμε διπλωματικές σχέσεις. Αν συμβεί οτιδήποτε δε θα μπορείς να κάνεις και πολλά. Πάρε καλού κακού το τηλέφωνό μου κι αν συμβεί κάτι πάρε με".

Δεύτερο άκυρο (και τι άκυρο)!

Μπροστά στο ξενοδοχείο καληνυχτίσαμε αλλήλους. Η μέρα ήταν ατελείωτη, εξουθενωτική αλλά και τρομερά ενδιαφέρουσα...

 

[Mikkael Sin]

Κάτι η κούραση, κάτι τα ξύδια την προηγούμενη νύχτα, σηκωθήκαμε μάλλον αργά. Έτσι κι αλλιώς είμασταν 20 ώρες στο πόδι πριν πέσουμε ξεροί και μια μέρα με ήπιας μορφής γύρες ήταν κάτι που χρειαζόμασταν. Σε κοντινή απόσταση υπάρχουν αρκετά μοναστήρια και όπως μας είχαν ενημερώσει οι σύντροφοι μας της προηγούμενης βραδιάς, άξιζε τον κόπο μια επίσκεψη σ' αυτά. Σε όλα βρήκαμε πολύ κόσμο, προσκυνητές αλλά κυρίως τουρίστες. Είμαστε κοντά στη Σουτσεάβα και το μέρος αποτελεί τοπ προορισμό θρησκευτικού τουρισμού. Εδώ βλέπεις και μια αρκετά διαφορετική εικόνα της ρουμάνικης φύσης, με εκτεταμένο κάμπο και περισσότερο αγροτική "φυσιογνωμία".

Η Πιάτρα Νεάμτς δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο ούτε στο φως της μέρας αλλά είχε ένα εντυπωσιακό τελεφερίκ, στο οποίο δε χάσαμε την ευκαιρία να ανεβούμε. Ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε την πόλη και τη γύρω περιοχή από ψηλά. Τα νερά δε λείπουν, ούτε το πολύ πράσινο! Από ψηλά, βλέπεις και αδιάφορα αστικά κέντρα στον ορίζοντα, βιομηχανικές ζώνες και τσιμινιέρες να καπνίζουν... Γενικά πάντως η φάση είναι must αν σε φέρει ο δρόμος μέχρι εδώ.

Το βράδυ κύλησε ομαλά και ήσυχα. Ένα φολκλορικό φεστιβάλ μάλλον μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των ντόπιων. Είδαμε και το ελληνικό γκρούπ. 2η φορά Έλληνες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα σε ένα μέρος "εκτός χάρτη" πήγαινε πολύ! Όταν έφτασα κοντά για να πω ένα "γεια" διαπίστωσα οτι δε μιλούσαν ελληνικά.

Fake το φολκλορ ή έστω μεταμφίεσαν τους Ρουμάνους σε Έλληνες με φουστανέλες και τσαρούχια. Όσο να πεις, αυθεντικό δεν ήταν!

Κάτι συγκλονιστικά απρόοπτο δεν έτυχε μέχρι το Ιάσιο, το οποίο αν και δεν αποτελούσε "σταθμό" άξιζε μια επίσκεψη, μόνο και μόνο για ιστορικούς λόγους. Εξάλλου είμασταν πολύ κοντά στη Μολδαβία πια και την τελευταία "υποχρέωση" πριν την κάθοδό μας στη θάλασσα...

Το Ιάσιο, για χρόνια κέντρο του προεπαναστατικού ελληνισμού της Μολδοβλαχίας δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός οτι όλη η πόλη είναι σκαμμένη απ' άκρο σ' άκρο. Σε όλα αυτά τα ταξίδια δρόμου, 2 φορές βίωσα τέτοιο πράγμα (πραγματικό ξενέρωμα δηλαδή). Μια στο Μπρνό, σε επόμενο ταξίδι και μια στο Ιάσιο. Το οποίο κατά τ' άλλα είναι μια μεγαλούπολη που έχει τα πάντα κι είναι αρκετά "απλωμένη". Θέλει χρόνο να την περπατήσεις δηλαδή, κάτι που κάναμε. Το σκηνικό θύμιζε απολύτως Ελλάδα σε προεκλογική περίοδο με σκαμμένους δρόμους και φρεάτια να χάσκουν εδώ κι εκεί ενώ προφανώς η δουλειά μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Με κάποιο μαγικό τρόπο μας έπιασε το απόγευμα και δεν ξέρω γιατί (ίσως το φοβήθηκα κιόλας) δε φύγαμε για Μολδαβία. Βρήκαμε ξενοδοχείο δε μια συμπαθητική περιοχή του κέντρου, δίπλα σε ένα πάρκο με εμπορικό κέντρο που είχε γενικά πολύ κόσμο και κίνηση. Βολτάραμε κι εκεί μέχρι που καθίσαμε σε κάποια από τις πολυάριθμες καφετέριες. Για κάποιον λόγο, νομίζω οτι οι Ρουμάνοι γενικώς αγαπάνε πολύ τα εμπορικά κέντρα των πόλεών τους και τα τιμούν δεόντως.

Σε διπλανό μας τραπέζι ακούσαμε ελληνικά. Μεταξύ τους κι ένας τύπος ο οποίος ακούγονταν αρκετά "έμπειρος" σε ότι αφορά τις γνώσεις του για την περιοχή. Χαιρέτησα και είπα οτι σκοπεύουμε να πάμε στη Μολδαβία για να πάρω την απάντηση οτι είναι ασφαλές μέρος αλλά δε λέει και κάτι. Στη συνέχεια ρώτησα για το Τίρασπολ.

Σιγή ασυρμάτου

Μετά τη σύντομη παύση, ακολούθησε η προτροπή να μην πάμε μέχρι εκεί καθώς δεν είχε και τίποτα να δούμε αλλά μάλλον κι η κατάσταση ήταν περίεργη!

3ο άκυρο...

Ο άνθρωπος με ρώτησε τι αυτοκίνητο οδηγούσα και αφού βεβαιώθηκε οτι δεν ήταν καμιά λιμουζίνα, μας προέτρεψε να προσέχουμε. Όχι πως θα μπορούσε να με πτοήσει κάτι αλλά πρώτη φορά μπήκα πραγματικά σε δεύτερες σκέψεις, περισσότερο για την ασφάλεια του οχήματος.

 

[Smaragda53]

πολύ ενδιαφέροντα πράγματα!

 

[Mikkael Sin]

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους, με Καλή Τύχη!

Ταξιδιού συνέχεια...

Με θέα στο mall κι έξω στο γκαζόν, ήπιαμε έναν απολαυστικό καφέ στην πρωινή δροσούλα. Εδώ είναι Βορράς... Δυστυχώς ήταν η τελευταία μέρα που είχαμε πραγματικά καλό, καλοκαιρινό καιρό, καίτοι είμασταν ακόμα στο πρώτο 10ήμερο του Αυγούστου. Βεβαίως δεν το γνωρίζαμε ακόμα αλλά ήταν ένα γεγονός που οπωσδήποτε έπαιξε το ρόλο του στην πορεία και την εξέλιξη του ταξιδιού.

Τα σύνορα της Μολδαβίας δεν απείχαν πολύ. Φτάσαμε εύκολα και μπήκαμε στη χώρα μάλλον άνετα. Εν πάση περιπτώσει δε θυμάμαι κάτι αξιοσημείωτο εδώ. Στην πορεία για την πρωτεύουσα Κισινάου, περάσαμε από χωριά τόσο φτωχά που θύμιζαν τα αντίστοιχα του σερβικού κάμπου. Στη Βουλγαρία και την Αλβανία το ύφος είναι διαφορετικό. Εδώ μου θύμιζε περισσότερο τα φτωχικά καμποχώρια Σερβίας και Ρουμανίας.

Μπήκαμε στο Κισινάου και περιηγηθήκαμε για λίγο με το αυτοκίνητο στην πόλη, το κέντρο της οποίας είναι αρκετά εντυπωσιακό οικιστικά. Φαρδιές λεωφόροι και τεράστια κτήρια κατοικιών. Παρόλα αυτά, η εικόνα είναι μάλλον απογοητευτική, το οδόστρωμα ακόμα και στο κέντρο της πόλης είχε προβλήματα, τα κτηριακά συγκροτήματα έδειχναν παραμελημένα. Στις άκρες του δρόμου και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, διάφοροι πλανόδιοι διαφήμιζαν την πραμάτεια τους. Είχε πάντως πολλή κίνηση, τόσο από αυτοκίνητα όσο κι από περαστικούς. Μόνο μοναξιά δεν ένιωθες...

Στο τέλος μιας μεγάλης λεωφόρου, δέσποζε το Hotel Chisinau. Ένα κτήριο που θύμιζε μάλλον το σοβιετικό παρελθόν της πόλης. Το ύφος και η θέση του στο κέντρο της, δεν άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις ως προς τη διαμονή μας! Ξεκίνησα τους γύρους,ψάχνοντας να παρκάρω κάπου κοντά. Σε ένα στενό πιο κάτω, άνοιξε μπροστά μου μια περίεργη πόρτα και από μέσα βγήκε ένα ακόμα πιο περίεργο αυτοκίνητο. Ένα μαύρο τζιπ με φιμέ τζάμια. Στρίβοντας μπροστά μου, είδα μια φωτογραφία με το σφυροδρέπανο από τη μέσα μεριά του πορτ μπαγκάζ! Αν μη τι άλλο, τέτοια εικόνα εν έτει 2011 μάλλον ξενίζει... Υποτίθεται οτι είχε βγει από κάτι σαν μάντρα υλικών αλλά... Αλλά! Ένας καινούριος κόσμος απλωνόταν μπροστά μας κι ήταν καιρός να τον ανακαλύψουμε! Πάρκαρα λίγο πιο πάνω και μπήκαμε μέσα.

Το λόμπι του ξενοδοχείου ήταν απολύτως φτωχικό και σε τίποτα δεν ταίριαζε με την εικόνα που σου δημιουργείται απ' έξω. Η reception στα δεξιά, εξαιρετικά μικρή για το μέγεθος του ξενοδοχείου. Στα αριστερά, ένα μπαρ που θαρρείς κι είχε βγει από βαλκανική ταινία των 60's, με λίγα ποτά πίσω, 1-2 θαμώνες στα σκαμπό και φωτεινές επιγραφές που αναβόσβηναν. Ναι, όλα αυτά πριν το μεσημέρι! Από την κεντρική σκάλα κατέβαινε ένας μάλλον πρώην Σοβιετικός Συνταγματάρχης με κώμη... Γιουλ Μπρύνερ και μια στολή που παρέπεμπε σε πτέραρχο. Δεν είμαι βέβαιος οτι έλειπαν και τα παράσημα. Ήταν πάντως χαμογελαστός, είπε 2 κουβέντες και μείναμε να συνεννοηθούμε με τις 2 κυρίες της reception. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, η απογοήτευση για το ξενοδοχείο -που εξωτερικά έμοιαζε με τα πρώην κυβερνητικά κτήρια στη Σόφια- τετραγωνίστηκε. Τα μεγάλα παράθυρα πρόσφεραν άπλετο φως και θέα προς την τεράστια λεωφόρο και το απέναντι μνημείο αλλά τα κουφώματα είχαν σαπίσει. Κάτι απαρχαιωμένα καλοριφέρ με θηριώδεις φέτες έκαναν την εικόνα μάλλον τρομακτική! Το γκροτέσκο σκηνικό συμπλήρωναν τα καλύμματα των κρεβατιών, σαν βλάχικα κεντήματα, όπως εκείνα που συναντάς παντού στη Ρουμανία. Για το τέλος, το χαρτί τουαλέτας ήταν χρώματος λαδόκολας και... σκληρό σαν χαρτόνι.

Πώς διάολο θα κοιμηθούμε εδώ;

Το πλάνο έλεγε να περιπλανηθούμε στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας και ξεχυθήκαμε στο δρόμο. Κάνοντας μια δεύτερη σκέψη, αποφασίσαμε να φύγουμε για Τίρασπολ, έτσι ώστε να μπορούμε να φύγουμε κατ' ευθείαν για το Νότο χωρίς περαιτέρω "υποχρεώσεις". Ξανά στη reception και ερώτηση σχετικά με το δρόμο. Το ύφος των 2 συμπαθητικών κυριών που έμοιαζαν επίσης με Σοβιετικές των 80's, αμέσως μόλις άκουσαν για "Τίρασπολ" τα έλεγε όλα.

4ο άκυρο...

- Μα... έχετε κλείσει δωμάτιο εδώ
- Ναι, δε θα φύγουμε για πάντα, θα γυρίσουμε ως το βράδυ
- Μα... θα πάτε στο Τίρασπολ
- Ε, ναι, κοντά δεν είναι;

...

Τις αφήσαμε λιπόθυμες στον πάγκο τους. Προνόησα πάντως να πάω στο αυτοκίνητο και να το αδειάσω εντελώς (μόνο το τιμόνι και τις ρόδες άφησα ας πούμε...).

Ο δρόμος μέχρι τα σύνορα ήταν σαν βομβαρδισμένος. Όχι σαν τους αντίστοιχους στη Βόρειο Ήπειρο βέβαια αλλά εξαιρετικά κακής ποιότητας οδόστρωμα. Εικόνες μεγάλης φτώχειας και τίποτα ιδιαίτερο σαν τοπίο. Σύντομα φτάσαμε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι όπου ένας συνοριακός (μάλλον δηλαδή) μας σταμάτησε και ζήτησε τα χαρτιά μας. Δε βγήκα καν από το αυτοκίνητο. Αρκετά πιο πίσω του, στην άκρη του δρόμου, ήταν κάτι που έμοιαζε με φυλάκιο. Δε με ρώτησε τίποτα, δε ρώτησα τίποτα και συνέχισα να οδηγώ μέχρι που έφτασα μπροστά σε ένα συρματόπλεγμα. Λίγα μέτρα πίσω του, ένα ρώσικο άρμα μάχης και Ρώσοι ένστολοι που χαζολογούσαν, άλλοι ξάπλω στο άρμα και γύρω του, άλλοι κουβεντιάζοντας. Βγήκα από το αυτοκίνητο και 1-2 ήρθαν προς το μέρος μου, από την άλλη μεριά του συρματοπλέγματος. Νομίζω κάπου υπάρχει μια φωτογραφία στην οποία εμφανίζομαι ως πολεμικός ανταποκριτής! Ρώτησα από πού πάνε για το Τίρασπολ, μου έδειξαν να γυρίσω πίσω στο σταυροδρόμι (λίγες εκατοντάδες μέτρα πίσω) και μετά... Πριάπα, πριάπα, πριάπα (οι τύποι δε μιλούσαν γρι αγγλικά -ναι, τι παράξενο- και προσπαθούσαν φιλότιμα με τη γλώσσα του σώματος). Κατάλαβα πάντως οτι επρόκειτο για... μια ευθεία δρόμο.

Στα... "άτυπα σύνορα" της Υπερδνειστερίας (πρακτικά εξακολουθείς να βρίσκεσαι σε μολδαβικό έδαφος) ταλαιπωρήθηκα όσο σε όλα τα κανονικά σύνορα αυτού του ταξιδιού μαζί. Ευτυχώς είχα αφήσει όλα τα πράγματα στο ξενοδοχείο στο Κισινάου γιατί οι άνθρωποι δεν το είχαν σε τίποτα να μας ανοίξουν όλες τις βαλίτσες (όχι πως δε μου έχει τύχει σε άλλα σύνορα)! Περάσαμε διαδοχικά από 2 ή 3 γκισέ, γραφειοκρατία όσο δεν πάει, σφραγίδες, βίζα, δείξε και ξαναδείξε χαρτιά. Εννοείται πως ζήτησαν και άνοιξα το πορτ μπαγκάζ και τα ντουλαπάκια του αυτοκίνητου. Οι ένοπλοι στρατιώτες τόνιζαν περισσότερο αυτή την περίεργη εικόνα που θαρρείς κι έβγαινε από συνοριακές γραμμές άλλων εποχών. Όλοι πάντως ήταν ευγενικοί και τυπικοί. Σε κάποια από τις "ουρές" (είχε αρκετά αυτοκίνητα κι ανθρώπους που περνούσαν από και προς τα σύνορα) έπιασα κουβέντα με έναν νεαρό που οι πινακίδες του ήταν Υπερδνειστερίας. Τον ρώτησα γιατί μετακινείται κι αν το συνηθίζει. Το ύφος του ήταν του τύπου "άσε μας ρε φίλε, κάθε μέρα ταλαιπωρία"! Μιλούσε πάντως, έστω σπαστά, κάποια αγγλικά και συνεννοηθήκαμε. Πηγαινοερχόταν λοιπόν καθημερινά για δουλειά κι η αλήθεια είναι οτι ξεμπέρδεψε πολύ γρηγορότερα απ' ότι εμείς. Μείναμε εκεί περίπου μια ώρα...

Δεν αργείς να βρεθείς στα προάστια του Τίρασπολ εφόσον έχεις περάσει τα σύνορα. Το πιο "καλοστεκούμενο" κτήριο που συναντάς είναι το γήπεδο της Σέριφ Τίρασπολ (γνωστή στους Έλληνες φιλάθλους - ανήκει στην ομώνυμη εταιρεία που πρέπει να διαχειρίζεται το μισό πλούτο της "χώρας"). Κάθε λίγο, υπήρχαν φυλάκια με ένοπλους, τα περισσότερα μάλιστα ήταν και καμουφλαρισμένα με παραλλαγές. Η εικόνα ήταν εξαιρετικά περίεργη! Σταματήσαμε σε μια από τις γέφυρες του Δνείστερου και χαζέψαμε τους ντόπιους που κατέβαιναν για το μπάνιο τους σε μια από τις παραλίες του. Είπαμε, δε ζηλεύω το μπάνιο σ' αυτά τα ποτάμια αλλά οι χαρούμενοι νεαροί δημιουργούσαν το απόλυτο κοντράστ στην εικόνα που συμπλήρωνε λίγο πιο πέρα, στην είσοδο της γέφυρας, ο φαντάρος με το όπλο του.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας προς το κέντρο, όταν αντιληφθήκαμε οτι ένα περιπολικό μας ακολουθούσε. Σταμάτησα σε μια άκρη και σταμάτησε λίγα μέτρα πίσω μου. Ένας ευγενικός ένστολος ζήτησε τα χαρτιά μας, τα πήρε μαζί του και ζήτησε να τους ακολουθήσουμε. Τον ήπιαμε, σκέφτηκα... Δεν κάναμε μεγάλη διαδρομή και σταματήσαμε μπροστά σε κάτι που έμοιαζε με μίνι πύργο ελέγχου αεροδρομίου. Είχαμε προσπεράσει αρκετά τέτοια στο έδαφος της "χώρας". Μπήκα μόνος στο κτήριο, ακολουθώντας τον ένστολο. Έφτασα μπροστά σε ένα γραφείο που κάθονταν ο ανώτερός του, ένας ένστολος κοιλαράς, βραχύσωμος γραφειοκράτης. Μου έλεγε κάτι τρελά οτι "παρανόμησα" στο δρόμο, έστριψα λάθος κλπ. Πιθανόν να παρέκαμψα κάποιο "στρόγγυλο" αλλά οπωσδήποτε δεν το έκανα επίτηδες και οπωσδήποτε δε δημιούργησα κάποιο πρόβλημα αφού κινούμασταν ολομόναχοι στο δρόμο. Τα αγγλικά του ήταν προφοράς "ανατολικού τύπου" και μέτρια. Δε θα συνεννοούμασταν... Κάτι κατάλαβα για πρόστιμο, μου ζήτησε "τοπικά" χρήματα (ρούβλια που δε διέθετα ούτε... μισό) και είπα οτι θα πάω στην τράπεζα να του φέρω. Προφανώς δεν περίμενε την απάντησή μου και... κατάλαβα και πού το πήγαινε δυστυχώς. Του είπα να κρατήσει το δίπλωμά μου και δεν το δέχτηκε. Ήξερα οτι θα πληρώσω αλλά δεν ήξερα πόσα! Η αλήθεια είναι πως σκόπευα να δώσω το αυτοκίνητο στη φίλη μου και να φύγουμε γρήγορα για σύνορα. Από τη Μολδαβία θα οδηγούσα χωρίς δίπλωμα ως την Ελλάδα. Σιγά! Μου ζήτησε δολάρια κάνοντας κάτι πράξεις στο κομπιουτεράκι του. Φυσικά δεν είχα δολάρια μαζί μου. Του έδειξε ένα 50ευρω.

Is this money in your country?

Θα τον έκανα μαγειρίτσα τον αλήτη. Η ειρωνεία, η κλεψιά, το... "υφάκι", με τρελαίνουν! Πραγματικά αν δεν ήταν ακόμα 2-3 αργόσχολοι ένστολοι εκεί μέσα θα έτρωγε πολύ ξύλο. Πρυτάνευσε η λογική κι αφού έδωσα 4... τέτοια, λέγοντας οτι η ισοτιμία με το δολάριο είναι 1:1 (κάτι που είμαι βέβαιος οτι γνώριζε το ίδιο καλά όσο κι εγώ) έφυγα για το αυτοκίνητο με τους τύπους να με ακολουθούν, ξεπροβοδίζοντας το κορόιδο που τους εξασφάλισε τα φαγοπότια μιας εβδομάδας (και για τους 4).

Ασταδιαλα

 

[Mikkael Sin]

Αν θέλεις να δεις ένα "ζωντανό μουσείο" σοβιετικού ρεαλισμού (όχι στην τέχνη, στη... real life) αξίζει μια επίσκεψη στην Υπερδνειστερία! Στο Τίρασπολ μπορείς να δεις πώς ήταν οι ανατολικοευρωπαϊκές πόλεις μέχρι το 1989. Η αποσταλινοποίηση παραμένει, ο Λένιν υπάρχει παντού, όπως και οι σημαίες με τα σφυροδρέπανα, τα ηρωικά συνθήματα σε τοίχους κι επιγραφές, τα μνημεία υπέρ πεσόντων και ηρώων των διαφόρων επαναστάσεων κι "επαναστάσεων" κι όλων εκείνων των συρράξεων, εμφύλιων ή μη. Συνολικά η εικόνα είναι πολύ περίεργη και μάλλον πολύ αστεία για τα δεδομένα μας!

Δυστυχώς οι ένστολοι κλέφτες μού είχαν χαλάσει απολύτως το κέφι ενώ οδηγούσα πλέον με... 44 μάτια και 30 χλμ. την ώρα που ήταν και το όριο (ίσως με είχαν σταματήσει γι' αυτό κι εξ' αρχής, δε θυμάμαι). Το θέμα είναι οτι δεν είδα όσα ήθελα κι όσα μπορούσα να δω. Άφησα ανοιχτούς λογαριασμούς η αλήθεια είναι, κάτι που θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς αφού μετάνιωσα που δεν είχα προνοήσει να μείνουμε κι ένα βράδυ εκεί. Όχι οτι η πόλη λέει τίποτα, από περιέργεια και μόνο για τη νυχτερινή της ζωή και εικόνα.

Στα προάστια, πέσαμε τυχαία πάνω στο σταθμό λεωφορείων που έμοιαζε περισσότερο με εικόνα σαββατιάτικης λαϊκής αγοράς το μεσημέρι, οπότε και τα μαζεύουν! Οπωσδήποτε ο πλέον άθλιος σταθμός λεωφορείων που έχω δει ποτέ. Στη συνέχεια, ένα εντυπωσιακό μπλόκ κατοικιών σοβιετικού τύπου, στο οποίο κατεβήκαμε για μια βόλτα μπλέκοντας για λίγο με τους ντόπιους. Η εικόνα θύμιζε αντίστοιχες ελληνικές εργατικών κατοικιών, μόνο που εδώ τα κτήρια ήταν πολυώροφα και ο περιβάλλον χώρος περιποιημένος. Ήταν νωρίς το απόγευμα, κάποιοι κάθονταν στα παγκάκια, παιδάκια έπαιζαν με τα παντός είδους πατίνια τους. Η εικόνα ήταν περισσότερο "δυτικότροπη". Ρώτησα έναν συνομήλικό μου πόση ώρα δρόμος είναι ως την Οδησσό, αφού του εξήγησα οτι μένουμε στο Κισινάου. Μέσες - άκρες μου έδωσε να καταλάβω οτι θα αργήσω πολύ στα σύνορα - μάλλον περισσότερο απ' όσο είχα αργήσει για να μπω από τη Μολδαβία! Εγκαταλείψαμε το πλάνο κι η αλήθεια είναι οτι δε θα προλαβαίναμε να επιστρέψουμε στο Κισινάου το ίδιο βράδυ.

Τι ωραία χρόνια αφέλειας, αθωότητας και... θάρρους!

Στην επιστροφή για τα σύνορα, ένα μπλόκο μου έκανε νόημα να σταματήσω κι άρχισα να ψάχνω το πορτοφόλι μου για να δω τι... περίσσεψε από το προηγούμενο αντάμωμα! Ο έλεγχος ήταν τυπικός, είδαν τα χαρτιά μας και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Στην έξοδο, τα πράγματα ήταν σαφώς πιο απλά και γρήγορα είχαμε μπει στο "επίσημο" μολδαβικό έδαφος, έχοντας... φριχτά παράπονα από τη διαιτησία (τους ηλίθιους που μας ξενέρωσαν δηλαδή) και χωρίς να έχουμε ψωνίσει ούτε ένα μπουκάλι νερό.

Το στομάχι μας είχε κολλήσει στην πλάτη αλλά η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει ακόμα!

Είμαστε περίπου στα μισά του δρόμου για το Κισινάου, όταν το αυτοκίνητο ζητούσε επιτακτικά βενζίνη. Μπήκα σε ένα πρατήριο, φούλαρα σε πολύ χαμηλή τιμή (δε θυμάμαι πόσο ήταν) κι έκανα να φύγω. Στα πρώτα 30 μέτρα ένιωσα οτι κάτι πάει λάθος και στα 100 σταμάτησα στην άκρη αφού το όχημα "δεν πήγαινε".

Μας είχαν βάλει πετρέλαιο...

Και να 'μαστε πάλι πίσω, αφού έβαλα τη φίλη μου στο τιμόνι κι εγώ το έσπρωξα μέχρι εκεί. Κολλητά στο πρατήριο κι ένα συνεργείο αυτοκινήτων. 6-7 νοματαίοι εκεί, δε μιλούσε αγγλικά ούτε ένας! Κατάλαβαν βέβαια τι έπαιξε αλλά δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε ως προς το τι έπρεπε να γίνει και πόσο θα μας κόστιζε. Το ρόλο της... διερμηνέως, ανέλαβε μια φίλη κάποιου εξ' αυτών, ο οποίος την κάλεσε στο τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής, μια νεαρή με ανατολικοευρωπαϊκή προφορά, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβει πρωτίστως και να μου εξηγήσει δευτερευόντως οτι κάτι είχαν σκοπό να κάνουν κι αυτό το... "κάτι" θα μου κόστιζε 80€.

Κάπως έτσι, όπως το προηγούμενο Καλοκαίρι στη Σλοβενία, είδα πάλι το Fiesta σε έναν γερανό, εντός συνεργείου αυτή τη φορά και κάποιους να του αδειάζουν το ντεπόζιτο από το πετρέλαιο. Όταν είμασταν σχεδόν έτοιμοι να φύγουμε, ξεκίνησε ένα ψιλόβροχο, μια δροσούλα και έπαιρνε να νυχτώνει για τα καλά.

Δεν μπορούσαμε να κινηθούμε με περισσότερα από 50 χλμ/ώρα εξαιτίας του κακού οδοστρώματος, οι λακκούβες του οποίου είχαν γεμίσει νερό ενώ δεν υπήρχε ούτε διαγράμμιση, ούτε φωτισμός. Αρκετά περισσότερη ώρα -απ' όση θα δικαιολογούσε η απόσταση- μετά, έχουμε παρκάρει μπροστά στο ξενοδοχείο και φεύγουμε προς αναζήτηση φαγητού. Ήταν περασμένες 10 και δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό. Η βροχή είχε δυναμώσει και περιφερόμασταν στους σχεδόν άδειους δρόμους του Κισινάου. Ένα μίνι μάρκετ σε μια υπόγεια διάβαση που φιλοξενούσε αρκετές "παράξενες φάτσες" έδωσε μια κάποια λύση.

Λίγη ώρα μετά καθόμασταν ψιλοαπογοητευμένοι και χαζεύαμε από τα μεγάλα παράθυρα του θλιβερού δωματίου, τη μεγάλη λεωφόρο που εκτείνονταν μπροστά, μασουλώντας γαριδάκια, μπισκότα και κρουασάν. Tragic απ' λεν και στο χωριό μας! Στο μεταξύ, το βάρος της κούρασης ήταν μεγάλο αλλά η ιδέα και μόνο οτι θα κοιμόμασταν εκεί μέσα ήταν κάτι χειρότερο. Ξάπλωσα και σκεφτόμουν πώς θα ταξιδέψω την επομένη άυπνος, χωρίς να γνωρίζω με μεγάλη ακρίβεια τον επόμενο προορισμό παρά μόνο οτι είχα τρελαθεί να δω θάλασσα.

Κοιμήθηκα αμέσως.