Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 395
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Ξεκινήσαμε το πρωί από την Κοστάντσα με κατεύθυνση νοτιότερα, πάντα κινούμενοι παραλιακά. Στο δρόμο μας, το Vama Veche στο οποίο χρωστούσαμε μια επίσκεψη χάριν της γνωριμίας μας με τον Άκη αλλά και τα βουλγαρικά παράλια τα οποία δεν είχα δει ποτέ, παρά τις 4-5 επισκέψεις που είχα ήδη πραγματοποιήσει στη χώρα.
Το πρόγραμμα έλεγε "επίσκεψη μετά διανυκτερεύσεως" στη Βάρνα. Από την Κοστάντσα ως το Vama Veche δε θυμάμαι τίποτα και πιθανόν δεν υπήρχε και τίποτα να δεις. Δεν κάναμε ούτε μια στάση και η διαδρομή ούτως ή άλλως δεν ήταν μεγάλη. Ο δρόμος για τα σύνορα περνά ακριβώς πάνω από το παραθαλάσσιο θέρετρο και η κίνηση ήταν αυξημένη αφού είμασταν στην "καρδιά" της καλοκαιρινής σεζόν. Αυτοκίνητα φορτωμένα με ολόκληρα νοικοκυριά και πολύς νεαρόκοσμος βολτάριζε στους γύρω δρόμους. Μια κλασσική εικόνα παραθαλάσσιου χωριού με πολύ κόσμο, αρκετά εναλλακτικό και πολύ διαφορετικό από τη Μαμάια. Κι εδώ ωστόσο, η θάλασσα δεν έλεγε τίποτα παρόλο που από το δρόμο φαινόταν πιο δελεαστική.
Συνεχίσαμε προς τα σύνορα, σε πολύ κοντινή απόσταση, χωρίς να υπάρχει το αίσθημα κάποιας "εκκρεμότητας". Πολλή κίνηση από και προς τη Βουλγαρία, με τροχόσπιτα, αυτοκινούμενα, πούλμαν και αυτοκίνητα παραθεριστών που μετακινούνταν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Μετά από έναν υποτυπώδη έλεγχο κι αφού φάγαμε αρκετή ώρα "σημειωτόν", φύγαμε για Βάρνα, χωρίς άλλη ενδιάμεση στάση. Η μέρα ήταν -επιτέλους- εξαιρετική και το μεσημέρι φτάσαμε στον προορισμό μας. Περιηγηθήκαμε στο κέντρο της πόλης και στα γύρω στενά. Ωραίες γειτονιές, αρκετό πράσινο και μια αίσθηση ευρωπαϊκού αέρα. Κάτι η ατμόσφαιρα, η πολλή κίνηση, ο νεαρόκοσμος και η αρχιτεκτονική, μου θύμισαν αρκετά τα Γιάννενα και ένιωσα οικεία. Προχωρήσαμε στη θάλασσα και βγήκαμε σε μια παραλία της πόλης με πολύ κόσμο. Εδώ η κατάσταση ήταν σαφώς καλύτερη, πιο όμορφη θάλασσα και περισσότερο γνώριμο ύφος σε μας. Δε βουτήξαμε, ελλείψει πετσετών και λοιπού εξοπλισμού αν και πάλι δεν μπορώ να πω οτι το ζήλεψα ιδιαίτερα. Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο κι αφού είχαμε κάνει αρκετά μεγάλο κύκλο ενώ μετά από σύντομη συζήτηση επιλέξαμε να συνεχίσουμε για Μπουργκάς, όπου θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο παραπάνω, έχοντας την ευκαιρία και για καμιά βουτιά.
Ναι, καλά...
Ήταν πλέον αργά το απόγευμα όταν αφήναμε πίσω μας την όμορφη Βάρνα (εξακολουθώ να πιστεύω οτι πρόκειται για την πιο όμορφη πόλη της Βουλγαρίας) και τραβούσαμε για τον Πύργο (Μπουργκάς)! Κανονικά θα έπρεπε να κινηθούμε παραλιακά αλλά με κάποιον τρόπο βρεθήκαμε στην ενδοχώρα και απομείναμε να χαζεύουμε τα δάση από έναν δρόμο που ήταν καλός μεν αλλά κάτι "μας έλεγε" οτι πάμε τελείως λάθος! Ευτυχώς υπήρχαν πινακίδες...
Ότι είχε νυχτώσει αλλά πλησιάζαμε πλέον στον τελικό μας προορισμό, έτσι όπως αυτός προέκυψε κατά τη διάρκεια της μέρας. Μπήκαμε στην πόλη άνετα και το ίδιο άνετα βρήκαμε κατάλυμα σε έναν όμορφο ξενώνα, κάπου κοντά στο κέντρο και την παραλιακή ζώνη αλλά σε μια όμορφη γειτονιά, μέσα στο πράσινο. Το στομάχι μας είχε φτάσει στην πλάτη (για μια φορά ακόμα) και ξεχυθήκαμε σε αναζήτηση ταβέρνας. Εδώ το σκηνικό, προς μεγάλη μας έκπληξη, ήταν απολύτως γνώριμο! Εστιατόρια και ταβέρνες διαδέχονταν το ένα το άλλο, πολύς κόσμος που έκανε τις διακοπές του αλλά κι αρκετοί ντόπιοι, συνέθεταν ένα απολύτως γνώριμο καλοκαιρινό σκηνικό, μια όμορφη και ζεστή βραδιά. Φάγαμε εξαιρετικά (και... οικονομικά), ήπιαμε κάμποσο κρασί και μετά βολτάραμε στους τουριστικούς δρόμους, ανάμεσα σε παρέες που έκαναν το ίδιο. Στενοχωρήθηκα που δεν περάσαμε περισσότερο χρόνο και μια -τουλάχιστον- βραδιά στη Βάρνα αλλά κι αυτή η φάση μας αποζημίωσε αρκετά. Πήγαμε για ύπνο όντας πολύ κουρασμένοι αλλά με τη σκέψη οτι θα ξημέρωνε μια μέρα κατά την οποία θα κάναμε επιτέλους εκείνη τη βουτιά στη Μαύρη Θάλασσα!
Το πρωινό που ξημέρωσε επέφερε και την απόλυτη αντίθεση στα συναισθήματα ευφορίας της προηγούμενης βραδιάς. Θαρρείς κι η προηγούμενη μέρα αποτελούσε μια "καλοκαιρινή παρένθεση" στο Φθινόπωρο που επικρατεί αυτές τις μέρες στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Η μουνταμάρα που αντίκρισα απ' το παράθυρο μου θύμισε τα Γιάννενα του Νοέμβρη. Με έπιασε απελπισία... Ήταν αρκετά νωρίς και βγήκαμε για μια βόλτα ως τη θάλασσα. Περάσαμε από ένα αρκετά μεγάλο κι όμορφο παραθαλάσσιο πάρκο. Αρκετός κόσμος ήταν έξω κάνοντας την πρωινή του γυμναστική ενώ είχαν ξεκινήσει να πέφτουν και λίγες ψιχάλες. Το όνειρο της "βουτιάς", της μπύρας στην παραλία και της νυχτερινής... ταβερνομπαρότσαρκας κατέρρευσε ωσάν χάρτινος... Πύργος!
Και τη στιγμή εκείνη, ατενίζοντας προς τη μουντή Μαύρη Θάλασσα (όνομα και πράγμα) έκανα εικόνα το... ωραίο κάμπινγκ στην Πρέβεζα και τη σκηνή που με περίμενε ήδη στημένη εκεί. Η κουβέντα έπεσε στο... τραπέζι και η απόφαση ελήφθη ομόφωνα.
Φεύγουμε για Πρέβεζα!
Επιστρέψαμε στον ξενώνα και μαζέψαμε τα πράγματά μας, πριν την ώρα τους! Το ψιλόβροχο συνεχιζόταν και παρόλη την ξενέρα που το ταξίδι τελείωνε πριν την ώρα του (ως τότε το είχαμε ήδη μαζέψει κατά 2 μέρες), υπήρχε μια έντονη ευφορία στη σκέψη οτι θα επιστρέφαμε σε ένα τόσο αγαπημένο μέρος για να ευχαριστηθούμε επιτέλους τη θάλασσα, την παρέα, το φαγητό και τις... μπύρες!
Στο δρόμο, τα πράγματα έγιναν χειρότερα σε ότι αφορά τον καιρό. Ως το Χάσκοβο διασχίσαμε αρκετά χιλιόμετρα εν μέσω χαλαζόπτωσης και καταιγίδας που δεν επέτρεπε ορατότητα πέραν των λίγων μέτρων. Στο Χάσκοβο πάντως, κατεβήκαμε για μια επίσκεψη, μιας και η κατάσταση είχε κάπως εξομαλυνθεί. Ψιχάλιζε δηλαδή αλλά ήταν ανεκτά. Ανεκτό δεν ήταν το γκρίζο χρώμα της πόλης και η δυστυχία στα πρόσωπα των κατοίκων. Πήγαμε σε μια λαϊκή αγορά που απέπνεε όλη εκείνη τη βαλκανική της μιζέρια, τόσο στο χώρο, όσο και στα βλέμματα των παραγωγών και πωλητών, κατά κανόνα γηραιών κυριών. Την ίδια άποψη έχω για το Χάσκοβο και από επόμενη επίσκεψή μου σ' αυτό...
Οι πρώτες πινακίδες για Ελλάδα έκαναν την εμφάνισή τους και μαζί τους βγήκε κι ο ήλιος!
Συνεχίσαμε νοτιότερα, φτάσαμε στο τέλος ενός καινούριου δρόμου πάνω απ' το νομό Ροδόπης (αν δεν κάνω λάθος) και διαπιστώσαμε οτι ήταν αδιέξοδο (!) μιας και δεν είχε ολοκληρωθεί η σύνδεση. Δεν υπήρχε δηλαδή ακόμα συνοριακό φυλάκιο. Επιστρέψαμε και ακολουθήσαμε άλλον δρόμο για συνοριακή γραμμή επάνω στο βουνό. Πρώτη φορά είδα τόσο περίεργο σύνορο! Το ίδιο κουβούκλιο μοιράζονταν ο Βούλγαρος με τον Έλληνα συνοριακό. Ένας από τη μια κι ο άλλος από την άλλη πλευρά. Πέρασα από το ίδιο φυλάκιο το 2013 και παρέμενε έτσι...
Η διαδρομή εκπληκτική, μέσα στο πράσινο των βουνών της Ροδόπης. Ο καιρός απολύτως καλοκαιρινός και επιτέλους... αυτός που πρέπει να είναι στα μέσα Αυγούστου!!! Βγήκαμε στην Εγνατία κι από εκεί πια τα πράγματα έγιναν πολύ εύκολα.
Είχε σουρουπώσει για τα καλά όταν χαιρετούσα τα Γιάννενα από την Εγνατία κι ενώ συνεχίζαμε για τα παράλια της Πρέβεζας. Από τον κόμβο της Εγνατίας καμιά ώρα δρόμος. Πλησίαζε 10 όταν πετούσα τα πράγματα στη σκηνή, έμπαινα στις ντουζιέρες κι έβγαινα στην ταβέρνα. Για περισσότερες από 12 ώρες, βολτάρισα λίγο κι οδήγησα πολύ αλλά αυτό δε με εμπόδισε απ' το να πίνω τις μπύρες μου ως τις 7 το πρωί, με καλή και μεγάλη παρέα, για να ακολουθήσει λίγος ύπνος και μια ατέλειωτη βουτιά σε μια... κανονική θάλασσα!
Νομίζω ήταν το απόλυτο... χαλαρό τελείωμα για ένα ταξίδι δρόμου που κράτησε αρκετές μέρες, με όλες τις ιδιαιτερότητες που το συνοδεύουν.
Το πρόγραμμα έλεγε "επίσκεψη μετά διανυκτερεύσεως" στη Βάρνα. Από την Κοστάντσα ως το Vama Veche δε θυμάμαι τίποτα και πιθανόν δεν υπήρχε και τίποτα να δεις. Δεν κάναμε ούτε μια στάση και η διαδρομή ούτως ή άλλως δεν ήταν μεγάλη. Ο δρόμος για τα σύνορα περνά ακριβώς πάνω από το παραθαλάσσιο θέρετρο και η κίνηση ήταν αυξημένη αφού είμασταν στην "καρδιά" της καλοκαιρινής σεζόν. Αυτοκίνητα φορτωμένα με ολόκληρα νοικοκυριά και πολύς νεαρόκοσμος βολτάριζε στους γύρω δρόμους. Μια κλασσική εικόνα παραθαλάσσιου χωριού με πολύ κόσμο, αρκετά εναλλακτικό και πολύ διαφορετικό από τη Μαμάια. Κι εδώ ωστόσο, η θάλασσα δεν έλεγε τίποτα παρόλο που από το δρόμο φαινόταν πιο δελεαστική.
Συνεχίσαμε προς τα σύνορα, σε πολύ κοντινή απόσταση, χωρίς να υπάρχει το αίσθημα κάποιας "εκκρεμότητας". Πολλή κίνηση από και προς τη Βουλγαρία, με τροχόσπιτα, αυτοκινούμενα, πούλμαν και αυτοκίνητα παραθεριστών που μετακινούνταν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Μετά από έναν υποτυπώδη έλεγχο κι αφού φάγαμε αρκετή ώρα "σημειωτόν", φύγαμε για Βάρνα, χωρίς άλλη ενδιάμεση στάση. Η μέρα ήταν -επιτέλους- εξαιρετική και το μεσημέρι φτάσαμε στον προορισμό μας. Περιηγηθήκαμε στο κέντρο της πόλης και στα γύρω στενά. Ωραίες γειτονιές, αρκετό πράσινο και μια αίσθηση ευρωπαϊκού αέρα. Κάτι η ατμόσφαιρα, η πολλή κίνηση, ο νεαρόκοσμος και η αρχιτεκτονική, μου θύμισαν αρκετά τα Γιάννενα και ένιωσα οικεία. Προχωρήσαμε στη θάλασσα και βγήκαμε σε μια παραλία της πόλης με πολύ κόσμο. Εδώ η κατάσταση ήταν σαφώς καλύτερη, πιο όμορφη θάλασσα και περισσότερο γνώριμο ύφος σε μας. Δε βουτήξαμε, ελλείψει πετσετών και λοιπού εξοπλισμού αν και πάλι δεν μπορώ να πω οτι το ζήλεψα ιδιαίτερα. Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο κι αφού είχαμε κάνει αρκετά μεγάλο κύκλο ενώ μετά από σύντομη συζήτηση επιλέξαμε να συνεχίσουμε για Μπουργκάς, όπου θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο παραπάνω, έχοντας την ευκαιρία και για καμιά βουτιά.
Ναι, καλά...
Ήταν πλέον αργά το απόγευμα όταν αφήναμε πίσω μας την όμορφη Βάρνα (εξακολουθώ να πιστεύω οτι πρόκειται για την πιο όμορφη πόλη της Βουλγαρίας) και τραβούσαμε για τον Πύργο (Μπουργκάς)! Κανονικά θα έπρεπε να κινηθούμε παραλιακά αλλά με κάποιον τρόπο βρεθήκαμε στην ενδοχώρα και απομείναμε να χαζεύουμε τα δάση από έναν δρόμο που ήταν καλός μεν αλλά κάτι "μας έλεγε" οτι πάμε τελείως λάθος! Ευτυχώς υπήρχαν πινακίδες...
Ότι είχε νυχτώσει αλλά πλησιάζαμε πλέον στον τελικό μας προορισμό, έτσι όπως αυτός προέκυψε κατά τη διάρκεια της μέρας. Μπήκαμε στην πόλη άνετα και το ίδιο άνετα βρήκαμε κατάλυμα σε έναν όμορφο ξενώνα, κάπου κοντά στο κέντρο και την παραλιακή ζώνη αλλά σε μια όμορφη γειτονιά, μέσα στο πράσινο. Το στομάχι μας είχε φτάσει στην πλάτη (για μια φορά ακόμα) και ξεχυθήκαμε σε αναζήτηση ταβέρνας. Εδώ το σκηνικό, προς μεγάλη μας έκπληξη, ήταν απολύτως γνώριμο! Εστιατόρια και ταβέρνες διαδέχονταν το ένα το άλλο, πολύς κόσμος που έκανε τις διακοπές του αλλά κι αρκετοί ντόπιοι, συνέθεταν ένα απολύτως γνώριμο καλοκαιρινό σκηνικό, μια όμορφη και ζεστή βραδιά. Φάγαμε εξαιρετικά (και... οικονομικά), ήπιαμε κάμποσο κρασί και μετά βολτάραμε στους τουριστικούς δρόμους, ανάμεσα σε παρέες που έκαναν το ίδιο. Στενοχωρήθηκα που δεν περάσαμε περισσότερο χρόνο και μια -τουλάχιστον- βραδιά στη Βάρνα αλλά κι αυτή η φάση μας αποζημίωσε αρκετά. Πήγαμε για ύπνο όντας πολύ κουρασμένοι αλλά με τη σκέψη οτι θα ξημέρωνε μια μέρα κατά την οποία θα κάναμε επιτέλους εκείνη τη βουτιά στη Μαύρη Θάλασσα!
Το πρωινό που ξημέρωσε επέφερε και την απόλυτη αντίθεση στα συναισθήματα ευφορίας της προηγούμενης βραδιάς. Θαρρείς κι η προηγούμενη μέρα αποτελούσε μια "καλοκαιρινή παρένθεση" στο Φθινόπωρο που επικρατεί αυτές τις μέρες στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Η μουνταμάρα που αντίκρισα απ' το παράθυρο μου θύμισε τα Γιάννενα του Νοέμβρη. Με έπιασε απελπισία... Ήταν αρκετά νωρίς και βγήκαμε για μια βόλτα ως τη θάλασσα. Περάσαμε από ένα αρκετά μεγάλο κι όμορφο παραθαλάσσιο πάρκο. Αρκετός κόσμος ήταν έξω κάνοντας την πρωινή του γυμναστική ενώ είχαν ξεκινήσει να πέφτουν και λίγες ψιχάλες. Το όνειρο της "βουτιάς", της μπύρας στην παραλία και της νυχτερινής... ταβερνομπαρότσαρκας κατέρρευσε ωσάν χάρτινος... Πύργος!
Και τη στιγμή εκείνη, ατενίζοντας προς τη μουντή Μαύρη Θάλασσα (όνομα και πράγμα) έκανα εικόνα το... ωραίο κάμπινγκ στην Πρέβεζα και τη σκηνή που με περίμενε ήδη στημένη εκεί. Η κουβέντα έπεσε στο... τραπέζι και η απόφαση ελήφθη ομόφωνα.
Φεύγουμε για Πρέβεζα!
Επιστρέψαμε στον ξενώνα και μαζέψαμε τα πράγματά μας, πριν την ώρα τους! Το ψιλόβροχο συνεχιζόταν και παρόλη την ξενέρα που το ταξίδι τελείωνε πριν την ώρα του (ως τότε το είχαμε ήδη μαζέψει κατά 2 μέρες), υπήρχε μια έντονη ευφορία στη σκέψη οτι θα επιστρέφαμε σε ένα τόσο αγαπημένο μέρος για να ευχαριστηθούμε επιτέλους τη θάλασσα, την παρέα, το φαγητό και τις... μπύρες!
Στο δρόμο, τα πράγματα έγιναν χειρότερα σε ότι αφορά τον καιρό. Ως το Χάσκοβο διασχίσαμε αρκετά χιλιόμετρα εν μέσω χαλαζόπτωσης και καταιγίδας που δεν επέτρεπε ορατότητα πέραν των λίγων μέτρων. Στο Χάσκοβο πάντως, κατεβήκαμε για μια επίσκεψη, μιας και η κατάσταση είχε κάπως εξομαλυνθεί. Ψιχάλιζε δηλαδή αλλά ήταν ανεκτά. Ανεκτό δεν ήταν το γκρίζο χρώμα της πόλης και η δυστυχία στα πρόσωπα των κατοίκων. Πήγαμε σε μια λαϊκή αγορά που απέπνεε όλη εκείνη τη βαλκανική της μιζέρια, τόσο στο χώρο, όσο και στα βλέμματα των παραγωγών και πωλητών, κατά κανόνα γηραιών κυριών. Την ίδια άποψη έχω για το Χάσκοβο και από επόμενη επίσκεψή μου σ' αυτό...
Οι πρώτες πινακίδες για Ελλάδα έκαναν την εμφάνισή τους και μαζί τους βγήκε κι ο ήλιος!
Συνεχίσαμε νοτιότερα, φτάσαμε στο τέλος ενός καινούριου δρόμου πάνω απ' το νομό Ροδόπης (αν δεν κάνω λάθος) και διαπιστώσαμε οτι ήταν αδιέξοδο (!) μιας και δεν είχε ολοκληρωθεί η σύνδεση. Δεν υπήρχε δηλαδή ακόμα συνοριακό φυλάκιο. Επιστρέψαμε και ακολουθήσαμε άλλον δρόμο για συνοριακή γραμμή επάνω στο βουνό. Πρώτη φορά είδα τόσο περίεργο σύνορο! Το ίδιο κουβούκλιο μοιράζονταν ο Βούλγαρος με τον Έλληνα συνοριακό. Ένας από τη μια κι ο άλλος από την άλλη πλευρά. Πέρασα από το ίδιο φυλάκιο το 2013 και παρέμενε έτσι...
Η διαδρομή εκπληκτική, μέσα στο πράσινο των βουνών της Ροδόπης. Ο καιρός απολύτως καλοκαιρινός και επιτέλους... αυτός που πρέπει να είναι στα μέσα Αυγούστου!!! Βγήκαμε στην Εγνατία κι από εκεί πια τα πράγματα έγιναν πολύ εύκολα.
Είχε σουρουπώσει για τα καλά όταν χαιρετούσα τα Γιάννενα από την Εγνατία κι ενώ συνεχίζαμε για τα παράλια της Πρέβεζας. Από τον κόμβο της Εγνατίας καμιά ώρα δρόμος. Πλησίαζε 10 όταν πετούσα τα πράγματα στη σκηνή, έμπαινα στις ντουζιέρες κι έβγαινα στην ταβέρνα. Για περισσότερες από 12 ώρες, βολτάρισα λίγο κι οδήγησα πολύ αλλά αυτό δε με εμπόδισε απ' το να πίνω τις μπύρες μου ως τις 7 το πρωί, με καλή και μεγάλη παρέα, για να ακολουθήσει λίγος ύπνος και μια ατέλειωτη βουτιά σε μια... κανονική θάλασσα!
Νομίζω ήταν το απόλυτο... χαλαρό τελείωμα για ένα ταξίδι δρόμου που κράτησε αρκετές μέρες, με όλες τις ιδιαιτερότητες που το συνοδεύουν.