Βολιβία Περού Διασχίζοντας τη γη του κόνδορα και αποφεύγοντας τις κακοτοπιές

[patsman]

Κεφάλαιο 10: O μελαγχολικός δρόμος της επιστροφής στο Περού
Η επόμενη βραδιά έπρεπε να μας βρει πίσω στο Πούνο. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε να κάνουμε τη διαδρομή Λα Παζ --> Κοπακαμπάνα --> Κασάνι (σύνορα) --> Πούνο, με την ελπίδα να μη μας τύχει πάλι καμία κακοτοπιά. Έτσι, αφού απολαύσαμε το τελευταίο μας τιμιότατο πρωινό στο Patio de Piedra, καλέσαμε ένα ταξί για να μας ανεβάσει στο Cementerio, από όπου θα παίρναμε ένα micro της εταιρίας «6 de Junio» για να πάμε στην Κοπακαμπάνα. Το να χρησιμοποιήσουμε το συγκεκριμένο μέσο (και όχι κάποιο από τα λεωφορεία που έφευγαν από τον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων, που ήταν η αρχική μας επιλογή) μάς το πρότεινε ο ευγενικός νεαρός ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου. Και πράγματι, αποδείχθηκε μια εξαιρετικά σωστή επιλογή: αφενός λόγω της εξαιρετικά χαμηλής τιμής (αν θυμάμαι καλά πρέπει να πληρώσαμε ένα ποσό της τάξης των 30 bolivianos για τα δύο άτομα –μπορεί και λιγότερο) και αφετέρου διότι, απ’ ό,τι διαπιστώσαμε, πρόκειται για το πιο γρήγορο μέσο, καθώς κάναμε περίπου 3 ώρες για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Σημειωτέον ότι οι αναχωρήσεις αυτών των μικρών λεωφορείων είναι πολύ συχνές (σχεδόν κάθε ώρα από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι το απόγευμα).

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι μπορεί να στριμωχτήκαμε στη θέση του συνοδηγού και οι δυό μας –για να ακριβολογούμε η Ε. στριμώχτηκε πρακτικά στη θέση του... οδηγού, σε βαθμό που, για τη χρήση του λεβιέ των ταχυτήτων, ο συμπαθέστατος οδηγούλης μας έπρεπε να την ειδοποιεί για να μετακινεί το αριστερό πόδι! Άνετα δεν ήμασταν, αλλά φτάσαμε ταχύτατα και, παρά το άγχος μας, τα σακίδιά μας δεν έπεσαν από την οροφή του micro που τα είχε πετάξει (ή μάλλον βολέψει) ο εισπράκτορας.

Ο δρόμος για την Κοπακαμπάνα μάς βρήκε αγκαζέ με μια μελαγχολία, γιατί άρχιζε η διαδρομή της επιστροφής. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την εικόνα του χιονοσκεπούς Illimani και πάντα θα τη νοσταλγούμε, όπως τη νοσταλγεί και την επιζητά όποιος φεύγει από τη Λα Παζ, σύμφωνα με την ξεναγό μας Maria. Οι τελευταίες μας στιγμές εντός Βολιβίας περιλάμβαναν το πέρασμα με το καραβάκι από τα στενά του συμπαθητικού San Pablo de Tiquina για τη διάσχιση της λίμνης Τιτικάκα και πάλι αυτήν την τρομερή θέα των χιονισμένων Βολιβιανών Άνδεων (Cordillera Real).

Με το που φτάσαμε στην Κοπακαμπάνα και ξεφορτώσαμε, επιβιβαστήκαμε σε ένα ταξί για να μας πάει στα σύνορα. Εκεί και ενώ είχε μεσημεριάσει για τα καλά, ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τον έλεγχο από τις βολιβιανές αρχές. Ωστόσο, έπρεπε να περιμένουμε περίπου μία ώρα μέσα στη ζέστη, μαζί με άλλους ταξιδιώτες, για να τελειώσουν το διάλειμμά τους οι Περουβιανοί νοσηλευτές που θα μας έκαναν ένα απαραίτητο check-up. Ω ναι, εκτός από την επίδειξη του πιστοποιητικού εμβολιασμού και μια μίνι συνέντευξη σε μέτρια αγγλικά, μας μέτρησαν και την πίεση και το οξυγόνο (το δικό μου πρέπει να ήταν γύρω στο 85), για να μας δώσουν το ΟΚ για να μπούμε στο Περού.

Κλασικά πήραμε ένα micro που περίμενε για να μας μεταφέρει στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων του Πούνο (Terminal Terrestre) μέσα σε περίπου 2,5 ώρες.

Από εκεί με ταξί οδηγηθήκαμε στο «Conde de Lemos Hotel», όπου θα διανυκτερεύαμε έναντι του ποσού των 31,50 ευρώ. Το ξενοδοχείο βρίσκεται ακριβώς πάνω από την Plaza de Armas και τον Καθεδρικό Ναό της πόλης, δηλαδή σε πολύ κεντρικό σημείο. Ήμασταν τυχεροί, καθώς το δωμάτιό μας, που ήταν και αρκετά άνετο, βρισκόταν στον τελευταίο όροφο και είχαμε ωραία θέα τόσο προς τη λίμνη Τιτικάκα όσο και προς τα ψηλότερα σημεία του Πούνο.

Έπειτα από την αναγκαία ξεκούραση και καθαριότητα, ξεχυθήκαμε για μια βραδινή βόλτα στην όμορφη κεντρική πλατεία και στον πεζόδρομο της Jiron Lima, όπου βρίσκονται πολλά τουριστικά και εμπορικά καταστήματα. Πέρα από λίγες φωτογραφίες και ένα πέρα-δώθε, δεν αξίζει για κάτι περισσότερο η συγκεκριμένη περιοχή, οπότε γυρίσαμε πίσω στην πλατεία για να βρούμε το εστιατόριο Mojsa, το οποίο μας πρότεινε η ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου (και βρισκόταν και στις προτάσεις του ταξιδιωτικού μας οδηγού). Παρά τον πολύ κόσμο, οι ευγενέστατοι σερβιτόροι μάς τακτοποίησαν σε ένα από τα τραπεζάκια του πρώτου ορόφου με θέα την πλατεία. Παραγγείλαμε σαλάτα με κινόα, causitas σε τρεις εκδοχές (με γαρίδα, με trucha και με κοτόπουλο), φιλέτο trucha, δύο τοπικές μπίρες (Cusquena) και ένα γλυκάκι με κρέμα. Όλα μας άρεσαν πολύ και πληρώσαμε 100 soles (=25 ευρώ). Not bad.

Η ιδέα που είχα να περπατήσουμε μετά το φαγητό προς τη λίμνη Τιτικάκα δεν αποδείχθηκε πολύ σώφρων. Και αυτό γιατί ήταν αρκετή απόσταση, είχε πέσει αρκετά η νύχτα και τη διαδρομή δεν την έλεγες και μαγική. Οπότε αποφασίσαμε κάποια στιγμή να τη διακόψουμε και να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Δε νομίζω να χάσαμε κάτι το ιδιαίτερο.

Το πλούσιο, μα intercontinental, πρωινό του ξενοδοχείου ήταν καλό, αλλά σίγουρα δεν μας εντυπωσίασε τόσο όσο τους φίλτατους, δίμετρους Ρώσους ταξιδιώτες, οι οποίοι καταβρόχθιζαν τα πάντα σα να μην υπάρχει αύριο. Η πτήση μας για τη Λίμα από Χουλιάκα αναχωρούσε στη 1 το μεσημέρι. Είχαμε πάντα στο νου αυτό που μας συνέβη στο πήγαινε στο Πούνο, όπου λόγω απεργίας ήταν κλειστά κομμάτια της εθνικής οδού και σίγουρα δεν θέλαμε να μας ξανασυμβεί. Η ρεσεψιονίστ μάς καθησύχασε λέγοντας πως δεν έχει ακούσει κάτι για διαδηλώσεις και μας έκλεισε ένα shuttle βανάκι, το οποίο θα μας έπαιρνε από το ξενοδοχείο για να μας πάει στο αεροδρόμιο, όπως και έγινε.

Η πτήση της Latam από το μικρό αεροδρόμιο της αδιάφορης Χουλιάκα για τη Λίμα (140 δολάρια για τα δύο άτομα συν μία μεγάλη βαλίτσα) ήταν στην ώρα της και εμείς μπαίναμε στην τελική ευθεία του ταξιδιού μας. Αλλά ευτυχώς δεν είχε μπει ακόμη τελεία σε αυτήν την περιπλάνηση…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Εξαιρετικά, χαίρομαι ιδιαίτερα που διαβάζω νέα ιστορία για το Περού, η χώρα αυτή μου χει μείνει σαν μεγάλο ταξιδιωτικό απωθημένο. Εχω συντονιστεί και περιμένω λεπτομέρειες!

 

[patsman]

Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
Η πρώτη υπερατλαντική μας πτήση ήταν γεματή από κόσμο λόγω του καθολικού Πάσχα και διήρκεσε σχεδόν 12 ώρες λόγω "κυκλοφοριακού" κοντά στη Γαλλία. Όταν βρισκόμασταν πάνω από την Καραϊβική είχαμε λίγες αναταράξεις και άλλες 4 ώρες μέχρι να προσγειωθούμε στη Λίμα. Καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, πλην των μικρών διαλειμμάτων φαγητού, φορούσαμε τις μάσκες, όπως και όλοι οι επιβαίνοντες, με συνέπεια να πληγωθεί το αριστερό μου αυτί.

Αφού περάσαμε χωρίς αργοπορία τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήραμε την αποσκευή μας, ρωτήσαμε σε ένα περίπτερο εντός του αεροδρομίου για την αγορά κάρτας sim, αλλά η τιμή μάς φάνηκε απαγορευτική. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, μας περίμενε ο άνθρωπος που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο μας (κατόπιν συνεννόησης). Για τη διαμονή μας στη Λίμα επιλέξαμε το Libre Hotel στην Av. La Paz της Μιραφλόρες (50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό) και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από πλευράς καθαριότητας, φαγητού και προσβασιμότητας. Μετά το check-in και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ξεχυθήκαμε για μια πρώτη βόλτα στη γειτονιά της Miraflores.

Πήγαμε με τα πόδια ως την πλατεία Κένεντι και καταλήξαμε για φαγητό στο καλαίσθητο Barra Maretazo για μια πρώτη επαφή με την περουβιανή κουζίνα. Σφηνάκι με γάλα τίγρης για καλωσόρισμα, σεβίτσε και τσιτσαρόνες με ψαράκι του ωκεανού και πικάντικες κροκέτες με κιμά από χταπόδι, όλα τρομερά νόστιμα! Ένα pisco sour για σβήσιμο και το σύνολο 100 soles (περίπου 25 ευρώ).

Το επόμενο πρωινό μάς βρήκε από το ξημέρωμα στους άδειους δρόμους για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν την απογευματινή μας αναχώρηση για Κούσκο. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, απ' όπου προμηθευθήκαμε και τα απαραίτητα sorochi pills, τα οποία τα ξεκινήσαμε άμεσα. Η πρωινή ομίχλη και τα γκρίζα χρώματα που επικρατούν στην ατμόσφαιρα δίνουν τον τόνο.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις μας από και προς το κέντρο το Metropolitano, με την πάντα πρόθυμη βοήθεια των άλλων επιβατών να μας "δανείσουν" τις κάρτες τους για το εισιτήριό μας. Μέχρι στιγμής οι Περουβιανοί από άποψη προσφοράς βοήθειας παίρνουν άριστα! Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε ισπανικά.

Ξεκινήσαμε από την Plaza San Martin, όπου κάναμε και συνάλλαγμα σε πολύ καλή ισοτιμία. Προχωρήσαμε στη Jiron de la Union που οδηγεί στην Plaza de Armas, στην οποία δεσπόζει η αποικιακή αρχιτεκτονική. Περιηγηθήκαμε στην ενδιαφέρουσα Casa de la Literatura Peruana (ελεύθερη είσοδος), όπου υπήρχαν κάποιες αξιόλογες εκθέσεις και ένα πολύ προσεγμένο αναγνωστήριο.

Κατά την επιστροφή μας μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και με αρκετή δυσκολία στη συνεννόηση με τους υπαλλήλους της Claro καταφέραμε να αγοράσουμε μια κάρτα sim (η τιμή δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του αεροδρομίου).

Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 12.30

το μεσημέρι, όταν κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Surquillo για να φάμε στο Al Toke Pez, που για τους μυημένους του Netflix αποτελεί έναν must γαστρονομικό προορισμό (βλ. το επεισόδιο για τη Λίμα στη σειρά street food που αφορά τη Λατινική Αμερική). Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μικροσκοπικό μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο και υπήρχε ουρά απ' έξω. Επειδή δεν είχαμε άπειρο χρόνο για χάσιμο, επιλέξαμε το take away και δοκιμάσαμε τις απίστευτες νοστιμιές του Tomás Matsufuji σε ένα κοντινό παρκάκι. Το combinado που κόστισε μόλις 25 soles ήταν ό,τι πρέπει για μεσημέρι και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια αυθεντική και οικονομική γεύση της nikkei κουζίνας.

Αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι αφιερωμένη στους δρόμους και στις γεύσεις της πόλης και ν' αφήσουμε τα μουσεία για το τέλος του ταξιδιού.


Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 3 το μεσημέρι και, αφού συμφωνήσαμε να μείνουμε πάλι εκεί κατά την επιστροφή μας στη Λίμα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ταξί που κλείσαμε μέσω του site taxidatum.com. Η πτήση της LATAM ήταν στην ώρα της. Αν και η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη λόγω Μ. Σαββάτου για τους καθολικούς, περιέργως το check-in έδωσε πρώτη θέση στην Ε, ενώ εγώ περιορίστηκα στις πίσω θέσεις παρέα με τους πολυλογάδες Περουβιανούς, που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα και μιλούσαν συνεχώς στο κινητό (ακόμη και κατά την προσγείωση-απογείωση), παρά τις ευγενικές παρατηρήσεις των αεροσυνοδών. Και για του λόγου το αληθές:

Κατά την άφιξή μας στο Κούσκο, μάς περιμένε και πάλι ο οδηγός του taxidatum και δίχως προβλήματα φτάνουμε στο τίμιο Katari Apart Hotel at Qoricancha με τον χαμογελαστό, ορεξάτο για κουβέντα (στα αγγλικά) Alex να μας υποδέχεται. Η ζαλάδα, όμως, του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνισή της και πριν την αφήσουμε να μας καταβάλει, βγαίνουμε στην πόλη για μια βόλτα και σε αναζήτηση φαγητού. Περπατώντας βασανιστικά αργά και σταθερά, φτάνουμε στην (αντίστοιχη) Plaza de Armas και στα πέριξ, όπου η κοσμοπλυμμύρα είναι το κάτι άλλο. Ναι, το μέρος είναι προφανώς εξαιρετικά τουριστικό, αλλά στην πρώτη θέα των Inca Walls μέσα στην πόλη νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Ακολουθώντας τις συμβουλές των έμπειρων στα μεγάλα υψόμετρα αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κατί ελαφρύ, όπως... μια πίτσα (προς υπεράσπισή μας, ήταν "μαργαρίτα") στο Incanto. Αν και πέσαμε πάνω σε δείγματα έξαλλης νυκτερινής ζωής στο Κούσκο, τα αγνοήσαμε ομόφωνα και η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στην ξεκούραση.

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

 

[Delmem38110]

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

προ κορονοϊού η αβιανκα είχε πτήση Μπόκοτα κουσκο.
καλυτερη προσαρμογή δεν θα μπορούσε καποιος να κάνει.. Ας το κοιτάνε οι μελλοντικοί επισκέπτες. Ίσως ξαναμπεί και είναι μια πιο ήπια είσοδος στο κουσκο λόγω του μεγαλου υψομέτρου και των δυο.

 

[Δημήτρης X.]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

 

[Yorgos]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

 

[panlek30]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

 

[Delmem38110]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

τους πιάσατε κορόιδα.

 

[patsman]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι. Κι εμάς μας είχε κάνει εντύπωση ότι η τιμή ήταν περίπου η ίδια με τα πολυήμερα τρεκ. Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Επίσης, όπως θα δείτε στην ιστορία, αν είχαμε πάει μεμονωμένα, δεν θα μπορούσαμε κατά πάσα πιθανότητα να φτάσουμε στο Άγουας Καλιέντες εκείνες τις ημέρες.

 

[Yorgos]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

τους πιάσατε κορόιδα.

Ούτε καν, είχε φτηνότερες επιλογές από τη δική μας.

Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Αυτό το έχουμε πάθει όλοι, δε γίνεται πάντα να προγραμματίζεις τα πάντα έγκαιρα και το last moment πληρώνεται και είναι και η καλύτερη υπάρχουσα λύση πολλές φορές. Δεν το έγραψα επικριτικά, αλλά για να προλάβω άλλους από το να την πατήσουν. Όπως και να έχει, όταν θα περάσουν κάποια χρόνια δε θα θυμάσαι το πόσα πλήρωσες αλλά το τι έζησες (εκτός κι αν πλήρωσες τόσα που μετά έμεινες άστεγος ξέρω γω ). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.

 

[Señor_Nada]

Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία. Το Barra Maretazo σημειώθηκε.

Αυτό με την έξαλλη νυχτερινή ζωή του Κούσκο το συζήταγα πρόσφατα. Μου λέγανε ότι έχει κλαμπς και γίνεται χαμός. Δεν το περίμενα! Ευτυχώς το έχω αφήσει ανοιχτό πόσο θα μείνω στην πόλη

 

[panlek30]

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

Πιθανόν να έχει καλύτερες δε λέω. Απλά η τιμή που παίζει για το συγκεκριμένο κάπου εκεί πρέπει να είναι.
Πάντως γενικά οι τιμές που παίζουν είναι τραγικές. Ακόμα και το 1000€ για τις 7 ημέρες. Γιατί έτσι; Είναι απλα καθαρά θέμα προσφοράς ζήτησης;