patsman
Member
- Μηνύματα
- 198
- Likes
- 527
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
- Κεφάλαιο 3: Η εκτός προγράμματος περιπλάνηση στις Άνδεις
- Κεφάλαιο 4: Το Μάτσου Πίτσου, μια πρόταση γάμου και η ταλαιπωρία της επιστροφής
- Κεφάλαιο 5: H πρωινή ζάλη, η περιπλάνηση στο Κούσκο και η αναχώρηση για Πούνο
- Κεφάλαιο 6: Από το Πούνο στη Λα Παζ ένα μπλόκο-δρόμος
- Κεφάλαιο 7: Σεργιάνι στους δρόμους και επισκέψεις στα μουσεία της Λα Παζ
- Κεφάλαιο 8: Πασχαλιάτικη ημερήσια εκδρομή στο Salar de Uyuni
- Κεφάλαιο 9: Κυριακή στη μαγευτική Λα Παζ και μια συνάντηση με έναν διάσημο Βολιβιανό
- Κεφάλαιο 10: O μελαγχολικός δρόμος της επιστροφής στο Περού
- Κεφάλαιο 11 (Επίλογος): Οι τελευταίες περουβιανές νοστιμιές
Κεφάλαιο 5: H πρωινή ζάλη, η περιπλάνηση στο Κούσκο και η αναχώρηση για Πούνο
Αφού πέσαμε για ύπνο σαν κούτσουρα λόγω της κούρασης της προηγούμενης ημέρας, το ξυπνητήρι χτύπησε στις 09:00 π.μ., μια και στις 09:30 θα ερχόταν η γιατρός που μας κανόνισε ο Alex για να κάνουμε τα pcr tests. Υπενθυμίζω ότι εκείνη την εποχή (Απρίλιο του 2022) για να μπορέσεις να μπεις στη Βολιβία από τα χερσαία σύνορα, όπως προγραμματίζαμε, χρειαζόταν -εκτός από το πιστοποιητικό εμβολιασμού- να προσκομίσεις και αρνητικό pcr test, καθώς και ασφάλεια υγείας με κάλυψη ασθένειας για covid. Πράγματι, η καλοσυνάτη κυρία ήταν στην ώρα της και λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα μπήκε στο δωμάτιό μας για να μας πάρει τα δείγματα. Η πληρωμή της έγινε μέσω revolut, καθώς είχε μαζί της pos, και ανήλθε σε 520 soles (=130 ευρώ) για τα δύο άτομα.
Ακολούθως, αφού φάγαμε το πρωινό μας στο δωμάτιο και εξοφλήσαμε τον υπέροχο οικοδεσπότη καταβάλλοντας το συνολικό ποσό των 180 ευρώ για τρεις διανυκτερεύσεις, ξεκινήσαμε το πακετάρισμα. Έπρεπε ν' αφήσουμε το δωμάτιο, καθώς το βράδυ θα παίρναμε το λεωφορείο με προορισμό το Πούνο (τα εισιτήρια κλείστηκαν εκείνη την ώρα μέσω της εύχρηστης εφαρμογής Red Bus και κόστισαν μόλις 35 ευρώ τα δύο άτομα) και είχαμε συνεννοηθεί με τον Alex να μας φυλάξει τις αποσκευές μέχρι τότε. Τότε ήταν που μ΄ έπιασε ένας ντουβρουτζάς, μια ζάλη, ένας κρύος ιδρώτας, ένας πονοκέφαλος... Την ίδια ώρα η Ε. ετοίμασε τις αποσκευές. Προφανώς, η χθεσινή ταλαιπωρία, ο λίγος ύπνος και η ανάβαση εκ νέου στο υψόμετρο του Κούσκο συνέβαλαν στο να αισθανθώ έτσι. Σημειωτέον πως όταν κατεβήκαμε από το δωμάτιο, παρόμοια αισθάνθηκε και η Ε. Ωστόσο, δεν το βάλαμε κάτω! Κατευθυνθήκαμε στο πλησιέστερο μαγαζί για να πιούμε έναν καφέ (καλό και άγιο το τσάι κόκας, αλλά χρειάζεται και ένα εσπρέσο πού και πού) συνοδεία ενός παυσίπονου. Εντός μισαώρου ήμασταν και πάλι στις επάλξεις, έτοιμοι για να σεργιανίσουμε στην πρωτεύουσα των Ίνκας!
Το πλάνο περιλάμβανε τουλάχιστον επισκέψεις σε -ό,τι προλάβουμε- μουσεία και μετάβαση στα γραφεία των Alpaca Expeditions, καθώς είχαμε ήδη καταλήξει ότι θα διαπραγματευόμασταν την επιστροφή κάποιου ποσού λόγω της μη τήρησης του προγράμματος του διήμερου ακριβού trek (μη χρήση τρένου, πληρωμή του ξενώνα στο Ollantaytambo κ.λπ.). Αποκλείσαμε δε την ανάβαση στο Saqsaywaman, γιατί δεν θέλαμε να υποστούμε μια "καινούρια ζάλη". Είπαμε να το πάρουμε χαλαρά... Η πρώτη μας στάση έγινε στο Museo Inka και στη συνέχεια στο Museo Machu Picchu, με το όμορφο patio.
Σειρά είχε η εντυπωσιακή Qorikancha, που μια και θεωρείται το κέντρο του κόσμου κατά τους Ίνκας (όπως ήταν οι Δελφοί για τους αρχαίους Έλληνες) περιμέναμε να τη δούμε πώς και πώς. Όσα είχαμε διαβάσει γι' αυτήν από πριν λειτούργησαν ως αυθυποβολή και από την είσοδό μας νιώθαμε δέος για ό,τι βλέπαμε. Ακόμα πιο ενδιαφέροντες ήταν οι εξωτερικοί χώροι-κήποι της Qorikancha, όπου μπορείς να σταθείς για λίγο και να φανταστείς ότι ζεις σε μια άλλη εποχή.
Είχε μεσημεριάσει και πεινάσαμε λιγάκι. Εμπιστευθήκαμε τον οδηγό του Lonely Planet και επισκεφθήκαμε το Valeriana, έναν μοντέρνο φούρνο που βρίσκεται πάνω στην Av. El Sol, ακριβώς απέναντι από την Qorikancha.
Το σάντουιτς με το κρέας και την ωραία σάλτσα που επέλεξα ήταν εξαιρετικό, αλλά κυρίως το empanada με τυρί που δοκίμασε η Ε. ήταν τόσο φρέσκο και νόστιμο, που πήραμε δύο ακόμη πακέτο για να τα φάμε στο βραδινό λεωφορείο.
Η περιπλάνηση στους δρόμους του Κούσκο συνεχίστηκε μέχρι να φτάσουμε γύρω στις 5 το απόγευμα στα γραφεία των Alpaca Expeditions. Εκεί μιλήσαμε με τον Diego, έναν από τους υπεύθυνους της εταιρίας, του εξηγήσαμε τι συνέβη με την εκδρομή μας, πόσο μας χάλασε, του είπαμε ότι πληρώσαμε 100 soles (=25 ευρώ) από την τσέπη μας στον ξενώνα στο Ollantaytambo και του ζητήσαμε να μας επιστρέψει ένα σεβαστό ποσό από τα 550 ευρώ/άτομο που είχαμε καταβάλει. Επίσης, του είπαμε τα καλύτερα για τον Walter, τον πολυμήχανο ξεναγό μας. Εκείνος, από την πλευρά του, έδειχνε να γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη, κοινώς φάνηκε προετοιμασμένος για την όχλησή μας, καθώς η διήμερη απεργία είχε επηρεάσει πολλές από τις εκδρομές που διοργάνωνε η εταιρία του και μας πρότεινε να μας αποζημιώσει με το ποσό των 100 ευρώ/άτομο. Με λίγη διαπραγμάτευση εκ μέρους μας μπορέσαμε τελικά και πετύχαμε να μας επιστρέψει 120 ευρώ/άτομο, μια συναλλαγή που έγινε εντός δύο ημερών! Not bad at all! Στο μεταξύ, είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε με τους ήδη αρραβωνιασμένους αμερικανούς φίλους μας (παρέλειψα να το πω, αλλά είπε ναι στην πρόταση), τους οποίους «προετοιμάσαμε» κατάλληλα για τη διαπραγμάτευση με τον Diego, ενώ κανονίσαμε να φάμε μαζί τους γύρω στις 7 το βράδυ. Στον λίγο χρόνο που είχαμε μέχρι την ώρα του φαγητού έγινε η καθιερωμένη αναζήτηση αναμνηστικών στην αγορά, προσπαθώντας να αποφύγουμε τα tourist traps, τα οποία είχαμε ήδη διαγνώσει ότι στο Κούσκο ευημερούν γενικά.
Το τελευταίο μας φαγητό στο Κούσκο έμελλε να μας αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Επιλέξαμε το Green Point που βρίσκεται κοντά στη San Blas και προσφέρει αποκλειστικά εξαιρετικές vegan και vegetarian επιλογές (μπράβο το Κούσκο!). Το vegan soltado που έφαγα με ενθουσίασε, ενώ και η σούπα κινόα που διάλεξε η Ε. ήταν νοστιμότατη. Το ίδιο γευστικά πρέπει να ήταν και τα πιάτα των αμερικανών, γιατί τους είδαμε ενθουσιασμένους. Στα θετικά του καταστήματος το αγγλόφωνο μενού και το επίσης αγγλόφωνο προσωπικό. Από εμάς είναι ΝΑΙ! Αποχαιρετιστήκαμε, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το 2023 (αφού διαπιστώσαμε πόσο μικρός είναι ο κόσμος, καθώς τα παιδιά κατοικούν στο ίδιο προάστιο με τους κουμπάρους μας στο USA) και τους αφήσαμε να πάρουν το δρόμο της επιστροφής προς τη Λίμα.
Το λεωφορείο της Transzela θα αναχωρούσε στις 22:45 από τα ΚΤΕΛ του Κούσκο, οπότε κατεβήκαμε προς το Katari για να πάρουμε τα πράγματά μας και να αποχαιρετίσουμε τον Alex. Εντωμεταξύ, είχαν έρθει στο e-mail μας τα αποτελέσματα των pcr tests και ζητήσαμε από τον Alex να μας τα εκτυπώσει. Ευτυχώς ήταν αρνητικά, οπότε ένα μεγάλο ουφ βγήκε από μέσα μας. Το ταξίδι μας θα συνεχιζόταν (καλώς εχόντων των πραγμάτων) στη Βολιβία, όπως είχαμε προγραμματίσει. Στον τερματικό σταθμό των λεωφορείων επικρατούσε ένας πανικός, καθώς πολλές εταιρίες έχουν βραδινά δρομολόγια. Οι διαρκείς φωνές των κυριών «Πούνο, Χουλιάκα, Πούνο, Χουλιάκα», προκειμένου να γεμίσουν τα λεωφορεία τους, έδιναν κι έπαιρναν.
Επιβιβαστήκαμε στο αρκετά πολυτελές για την τιμή του λεωφορείο και αφού φάγαμε το πρόχειρο μα τίμιο ζεστό φαγητό που μας σέρβιραν, αποκοιμηθήκαμε στις άνετες θέσεις-κρεβάτια. Μαξιλαράκι και φλις κουβερτούλα διατίθεται από το «κατάστημα», αλλά η ιδέα να έχουμε το sleeping bag αποδείχθηκε σωστή και προσέφερε έξτρα άνεση. Δεν ξέρω αν η κούρασή μας είχε χτυπήσει κόκκινο, αλλά πραγματικά κοιμηθήκαμε απροσδόκητα καλά στο λεωφορείο αυτό. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν από τις πιο δύσκολες οργανωτικά του ταξιδιού. Σκοπός μας ήταν το επόμενο βράδυ να μας βρει, με τον οποιονδήποτε τρόπο, στη Λα Παζ. Είχαμε εικόνα ότι κανένα λεωφορείο δεν εκτελεί απευθείας το δρομολόγιο Πούνο-Λα Παζ σ΄ εκείνη την πρώιμη post-covid περίοδο, οπότε είχαμε αποφασίσει να κινηθούμε με το σύστημα «βλέποντας και κάνοντας», με πρώτο στόχο να φτάσουμε από το Πούνο στον συνοριακό σταθμό του Κασάνι. Το ξημέρωμα, όμως, μας επιφύλασσε μια ακόμη αναποδιά.
Αφού πέσαμε για ύπνο σαν κούτσουρα λόγω της κούρασης της προηγούμενης ημέρας, το ξυπνητήρι χτύπησε στις 09:00 π.μ., μια και στις 09:30 θα ερχόταν η γιατρός που μας κανόνισε ο Alex για να κάνουμε τα pcr tests. Υπενθυμίζω ότι εκείνη την εποχή (Απρίλιο του 2022) για να μπορέσεις να μπεις στη Βολιβία από τα χερσαία σύνορα, όπως προγραμματίζαμε, χρειαζόταν -εκτός από το πιστοποιητικό εμβολιασμού- να προσκομίσεις και αρνητικό pcr test, καθώς και ασφάλεια υγείας με κάλυψη ασθένειας για covid. Πράγματι, η καλοσυνάτη κυρία ήταν στην ώρα της και λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα μπήκε στο δωμάτιό μας για να μας πάρει τα δείγματα. Η πληρωμή της έγινε μέσω revolut, καθώς είχε μαζί της pos, και ανήλθε σε 520 soles (=130 ευρώ) για τα δύο άτομα.
Ακολούθως, αφού φάγαμε το πρωινό μας στο δωμάτιο και εξοφλήσαμε τον υπέροχο οικοδεσπότη καταβάλλοντας το συνολικό ποσό των 180 ευρώ για τρεις διανυκτερεύσεις, ξεκινήσαμε το πακετάρισμα. Έπρεπε ν' αφήσουμε το δωμάτιο, καθώς το βράδυ θα παίρναμε το λεωφορείο με προορισμό το Πούνο (τα εισιτήρια κλείστηκαν εκείνη την ώρα μέσω της εύχρηστης εφαρμογής Red Bus και κόστισαν μόλις 35 ευρώ τα δύο άτομα) και είχαμε συνεννοηθεί με τον Alex να μας φυλάξει τις αποσκευές μέχρι τότε. Τότε ήταν που μ΄ έπιασε ένας ντουβρουτζάς, μια ζάλη, ένας κρύος ιδρώτας, ένας πονοκέφαλος... Την ίδια ώρα η Ε. ετοίμασε τις αποσκευές. Προφανώς, η χθεσινή ταλαιπωρία, ο λίγος ύπνος και η ανάβαση εκ νέου στο υψόμετρο του Κούσκο συνέβαλαν στο να αισθανθώ έτσι. Σημειωτέον πως όταν κατεβήκαμε από το δωμάτιο, παρόμοια αισθάνθηκε και η Ε. Ωστόσο, δεν το βάλαμε κάτω! Κατευθυνθήκαμε στο πλησιέστερο μαγαζί για να πιούμε έναν καφέ (καλό και άγιο το τσάι κόκας, αλλά χρειάζεται και ένα εσπρέσο πού και πού) συνοδεία ενός παυσίπονου. Εντός μισαώρου ήμασταν και πάλι στις επάλξεις, έτοιμοι για να σεργιανίσουμε στην πρωτεύουσα των Ίνκας!
Το πλάνο περιλάμβανε τουλάχιστον επισκέψεις σε -ό,τι προλάβουμε- μουσεία και μετάβαση στα γραφεία των Alpaca Expeditions, καθώς είχαμε ήδη καταλήξει ότι θα διαπραγματευόμασταν την επιστροφή κάποιου ποσού λόγω της μη τήρησης του προγράμματος του διήμερου ακριβού trek (μη χρήση τρένου, πληρωμή του ξενώνα στο Ollantaytambo κ.λπ.). Αποκλείσαμε δε την ανάβαση στο Saqsaywaman, γιατί δεν θέλαμε να υποστούμε μια "καινούρια ζάλη". Είπαμε να το πάρουμε χαλαρά... Η πρώτη μας στάση έγινε στο Museo Inka και στη συνέχεια στο Museo Machu Picchu, με το όμορφο patio.
Σειρά είχε η εντυπωσιακή Qorikancha, που μια και θεωρείται το κέντρο του κόσμου κατά τους Ίνκας (όπως ήταν οι Δελφοί για τους αρχαίους Έλληνες) περιμέναμε να τη δούμε πώς και πώς. Όσα είχαμε διαβάσει γι' αυτήν από πριν λειτούργησαν ως αυθυποβολή και από την είσοδό μας νιώθαμε δέος για ό,τι βλέπαμε. Ακόμα πιο ενδιαφέροντες ήταν οι εξωτερικοί χώροι-κήποι της Qorikancha, όπου μπορείς να σταθείς για λίγο και να φανταστείς ότι ζεις σε μια άλλη εποχή.
Είχε μεσημεριάσει και πεινάσαμε λιγάκι. Εμπιστευθήκαμε τον οδηγό του Lonely Planet και επισκεφθήκαμε το Valeriana, έναν μοντέρνο φούρνο που βρίσκεται πάνω στην Av. El Sol, ακριβώς απέναντι από την Qorikancha.
Το σάντουιτς με το κρέας και την ωραία σάλτσα που επέλεξα ήταν εξαιρετικό, αλλά κυρίως το empanada με τυρί που δοκίμασε η Ε. ήταν τόσο φρέσκο και νόστιμο, που πήραμε δύο ακόμη πακέτο για να τα φάμε στο βραδινό λεωφορείο.
Η περιπλάνηση στους δρόμους του Κούσκο συνεχίστηκε μέχρι να φτάσουμε γύρω στις 5 το απόγευμα στα γραφεία των Alpaca Expeditions. Εκεί μιλήσαμε με τον Diego, έναν από τους υπεύθυνους της εταιρίας, του εξηγήσαμε τι συνέβη με την εκδρομή μας, πόσο μας χάλασε, του είπαμε ότι πληρώσαμε 100 soles (=25 ευρώ) από την τσέπη μας στον ξενώνα στο Ollantaytambo και του ζητήσαμε να μας επιστρέψει ένα σεβαστό ποσό από τα 550 ευρώ/άτομο που είχαμε καταβάλει. Επίσης, του είπαμε τα καλύτερα για τον Walter, τον πολυμήχανο ξεναγό μας. Εκείνος, από την πλευρά του, έδειχνε να γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη, κοινώς φάνηκε προετοιμασμένος για την όχλησή μας, καθώς η διήμερη απεργία είχε επηρεάσει πολλές από τις εκδρομές που διοργάνωνε η εταιρία του και μας πρότεινε να μας αποζημιώσει με το ποσό των 100 ευρώ/άτομο. Με λίγη διαπραγμάτευση εκ μέρους μας μπορέσαμε τελικά και πετύχαμε να μας επιστρέψει 120 ευρώ/άτομο, μια συναλλαγή που έγινε εντός δύο ημερών! Not bad at all! Στο μεταξύ, είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε με τους ήδη αρραβωνιασμένους αμερικανούς φίλους μας (παρέλειψα να το πω, αλλά είπε ναι στην πρόταση), τους οποίους «προετοιμάσαμε» κατάλληλα για τη διαπραγμάτευση με τον Diego, ενώ κανονίσαμε να φάμε μαζί τους γύρω στις 7 το βράδυ. Στον λίγο χρόνο που είχαμε μέχρι την ώρα του φαγητού έγινε η καθιερωμένη αναζήτηση αναμνηστικών στην αγορά, προσπαθώντας να αποφύγουμε τα tourist traps, τα οποία είχαμε ήδη διαγνώσει ότι στο Κούσκο ευημερούν γενικά.
Το τελευταίο μας φαγητό στο Κούσκο έμελλε να μας αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Επιλέξαμε το Green Point που βρίσκεται κοντά στη San Blas και προσφέρει αποκλειστικά εξαιρετικές vegan και vegetarian επιλογές (μπράβο το Κούσκο!). Το vegan soltado που έφαγα με ενθουσίασε, ενώ και η σούπα κινόα που διάλεξε η Ε. ήταν νοστιμότατη. Το ίδιο γευστικά πρέπει να ήταν και τα πιάτα των αμερικανών, γιατί τους είδαμε ενθουσιασμένους. Στα θετικά του καταστήματος το αγγλόφωνο μενού και το επίσης αγγλόφωνο προσωπικό. Από εμάς είναι ΝΑΙ! Αποχαιρετιστήκαμε, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το 2023 (αφού διαπιστώσαμε πόσο μικρός είναι ο κόσμος, καθώς τα παιδιά κατοικούν στο ίδιο προάστιο με τους κουμπάρους μας στο USA) και τους αφήσαμε να πάρουν το δρόμο της επιστροφής προς τη Λίμα.
Το λεωφορείο της Transzela θα αναχωρούσε στις 22:45 από τα ΚΤΕΛ του Κούσκο, οπότε κατεβήκαμε προς το Katari για να πάρουμε τα πράγματά μας και να αποχαιρετίσουμε τον Alex. Εντωμεταξύ, είχαν έρθει στο e-mail μας τα αποτελέσματα των pcr tests και ζητήσαμε από τον Alex να μας τα εκτυπώσει. Ευτυχώς ήταν αρνητικά, οπότε ένα μεγάλο ουφ βγήκε από μέσα μας. Το ταξίδι μας θα συνεχιζόταν (καλώς εχόντων των πραγμάτων) στη Βολιβία, όπως είχαμε προγραμματίσει. Στον τερματικό σταθμό των λεωφορείων επικρατούσε ένας πανικός, καθώς πολλές εταιρίες έχουν βραδινά δρομολόγια. Οι διαρκείς φωνές των κυριών «Πούνο, Χουλιάκα, Πούνο, Χουλιάκα», προκειμένου να γεμίσουν τα λεωφορεία τους, έδιναν κι έπαιρναν.
Επιβιβαστήκαμε στο αρκετά πολυτελές για την τιμή του λεωφορείο και αφού φάγαμε το πρόχειρο μα τίμιο ζεστό φαγητό που μας σέρβιραν, αποκοιμηθήκαμε στις άνετες θέσεις-κρεβάτια. Μαξιλαράκι και φλις κουβερτούλα διατίθεται από το «κατάστημα», αλλά η ιδέα να έχουμε το sleeping bag αποδείχθηκε σωστή και προσέφερε έξτρα άνεση. Δεν ξέρω αν η κούρασή μας είχε χτυπήσει κόκκινο, αλλά πραγματικά κοιμηθήκαμε απροσδόκητα καλά στο λεωφορείο αυτό. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν από τις πιο δύσκολες οργανωτικά του ταξιδιού. Σκοπός μας ήταν το επόμενο βράδυ να μας βρει, με τον οποιονδήποτε τρόπο, στη Λα Παζ. Είχαμε εικόνα ότι κανένα λεωφορείο δεν εκτελεί απευθείας το δρομολόγιο Πούνο-Λα Παζ σ΄ εκείνη την πρώιμη post-covid περίοδο, οπότε είχαμε αποφασίσει να κινηθούμε με το σύστημα «βλέποντας και κάνοντας», με πρώτο στόχο να φτάσουμε από το Πούνο στον συνοριακό σταθμό του Κασάνι. Το ξημέρωμα, όμως, μας επιφύλασσε μια ακόμη αναποδιά.
). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.
