Βολιβία Περού Διασχίζοντας τη γη του κόνδορα και αποφεύγοντας τις κακοτοπιές

[patsman]

Κεφάλαιο 11 (Επίλογος): Οι τελευταίες περουβιανές νοστιμιές
Ήταν μεσημέρι όταν επιστρέψαμε από το Νότο του Περού στην πρωτεύουσα και μπήκαμε στο ταξί (που είχαμε κλείσει από το οικονομικό και αξιόπιστο site taxidatum.com) με κατεύθυνση το Libre Hotel, στο οποίο είχαμε μείνει και στην πρώτη μέρα του ταξιδιού και μας είχε αρέσει πολύ. Δεδομένου ότι είχαμε τιμήσει το φημισμένο street food και τα πιο hipster μέρη, αυτό που μας είχε μείνει ως εκκρεμότητα ήταν να φάμε και σε ένα γκουρμέ εστιατόριο, όχι βεβαίως επιπέδου Central ή Maido. Και βρισκόμασταν στην κατάλληλη πόλη για να το κάνουμε, έχοντας πάρα πολλές και καλές επιλογές.

Με μια γρήγορη έρευνα σε έντυπους και ιντερνετικούς οδηγούς καταλήξαμε στο Fiesta Restaurante Gourmet, το οποίο βρίσκεται στην Av. Reducto στη Miraflores. Ήμασταν οι πρώτοι πελάτες της απογευματινής βάρδιας, χωρίς να έχουμε κάνει κράτηση, οπότε εξυπηρετηθήκαμε εύκολα, γρήγορα και άμεσα –αν και ο σερβιτόρος δεν μιλούσε (καλά) αγγλικά, ενώ και ο κατάλογος ήταν μόνο στα ισπανικά. Παραγγείλαμε μία γεμιστή ομελέτα με χορταρικά της θάλασσας (tortilla de raya), εγώ πήρα το lomo saltado, το οποίο ήρθε με πατατούλες τηγανητές και ρυζάκι, η Ε. επέλεξε risotto με μάνγκο και σφυρίδα (grouper την έλεγε διαρκώς ο χαριτωμένος σερβιτόρος). Είχε προηγηθεί ένα amuse-bouche με σκουμπρί και κρέμα πάνω σε ένα μπισκοτοειδές φύλλο. Συνοδεύσαμε αυτά τα εξαιρετικά νόστιμα φαγητά με δύο καλοφτιαγμένα pisco sour. Όλα αυτά κόστισαν 350 soles, δηλαδή περίπου 85 ευρώ.

Το πιο αστείο κομμάτι της επίσκεψής μας στο εν λόγω εστιατόριο είχε να κάνει με την έλευση, λίγο μετά από εμάς, δύο συμπατριωτών μας, οι οποίοι βρίσκονταν στη Λίμα για μια έκθεση σχετική με ορυκτά. Οπότε είχε πλάκα που και τα δύο τραπέζια που εξυπηρετούσαν εκείνη την ώρα ήταν ελληνόφωνα! Κάναμε και λίγη φασαρία με τα γέλια μας, εδώ που τα λέμε, αλλά δεν έδειχνε και κανείς από το προσωπικό να ενοχλείται. Πάλι καλά!

Είχε βραδιάσει όταν φύγαμε από το Fiesta, αλλά δεν θέλαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Προτιμήσαμε να ζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις τελευταίες μας στιγμές στο Περού. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, όπου εντοπίσαμε μια ανοιχτή έκθεση στη Sala Luis Miro, με έργα του φωτογράφου των αρχών του 20ού αιώνα Esteban Marino. Προφανώς δεν τον γνωρίζαμε, αλλά αδράξαμε την ευκαιρία και επισκεφτήκαμε την έκθεση που είχε πράγματι αρκετό ενδιαφέρον.

Προτού πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο μας και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την όμορφη εκκλησία της Θαυματουργού Παρθένου (La Virgen Milagrosa) και από τους πεζοδρόμους με τα μπαρ και τα εστιατόρια της περιοχής (η αλήθεια είναι ότι μας φάνηκαν αρκετά τουριστικά), οδηγηθήκαμε στον τελευταίο προορισμό της ημέρας που είχε το όνομα “Picarones Mary”. Πρόκειται για μία κυρία που έχει το σταντ της μέσα στο πάρκο Κένεντι και τηγανίζει θεσπέσια picarones, που μοιάζουν πολύ με τους δικούς μας πανηγυρτζίδικους λουκουμάδες και τα συνοδεύει με μέλι ή/και σοκολάτα. Ακόμα και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μας τρέχουν τα σάλια! Και η κυρά-Μαίρη απέκτησε ιδιαίτερη φήμη μετά την προβολή του θεάρεστου έργου της στο επεισόδιο για το street food της Λίμα στο Netflix, όπως και ο Tomás στο Al Toke Pez που επισκεφτήκαμε την πρώτη ημέρα του ταξιδιού μας.

Αφού φάγαμε το πρωινό μας (πάλι πλούσιο και νοστιμότατο στο Libre), πακετάραμε τα πράγματά μας, συνεννοηθήκαμε ώστε να μας τα φυλάξουν στο ξενοδοχείο μέχρι την αναχώρησή μας το μεσημέρι, διαθέσαμε τις τελευταίες ώρες μας στο παραλιακό μέτωπο της πρωτεύουσας. Περπατήσαμε την Av. Jose Larco με κατεύθυνση προς το εμπορικό κέντρο Larcomar. Εκεί αντικρίσαμε και το θεόρατο ξενοδοχείο της Marriott, οι τελευταίοι όροφοι του οποίου ίσα-ίσα φαίνονταν από το ομιχλώδες περιβάλλον. Βγήκαμε ορισμένες φωτογραφίες με θέα τον Ειρηνικό Ωκεανό και φόντο αυτό το μάλλον μόνιμο γκρίζο που επικρατεί λόγω της υγρασίας, πήραμε κάποια αναμνηστικά και φάγαμε από ένα πιάτο ζυμαρικά, για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο για την επερχόμενη υπερατλαντική μας πτήση.

Μία πτήση που κύλησε ομαλά και μας βρήκε την επόμενη ημέρα στο Μιλάνο (Malpensa). Η πρωινή επίσκεψή μας στο Duomo και στην Galleria Vittorio Emanuele II ήταν μια απότομη επιστροφή στον υπερτουρισμό της Ευρώπης, ο οποίος σιγά-σιγά ανέκαμπτε μετά την πανδημία. Ωστόσο, εμείς είχαμε ήδη ξεκινήσει να συζητάμε για το πόσο ωραία περάσαμε σε δύο μαγικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, για το Salar de Uyuni και το Μάτσου Πίτσου, για τις ταλαιπωρίες που βιώσαμε και πώς τις ξεπεράσαμε χάρη στη συνδρομή καλοσυνάτων ντόπιων, για τη νυχτερινή εκτός προγράμματος πεζοπορία στις Άνδεις, για το περπάτημα στον αυτοκινητόδρομο προς αποφυγή των απεργιακών μπλόκων στο Πούνο, για το πόσα εκπληκτικά μέρη γνωρίσαμε, για τη Λα Παζ, ω ναι τη Λα Παζ και για τόσα άλλα.

Η μελαγχολία μας μετά από κάθε επιστροφή είναι αναπόφευκτη. Τη διασκεδάζουν μόνο τα χαμόγελα των δικών μας ανθρώπων που μας περιμένουν να γυρίσουμε με μια βαλίτσα γεμάτη ιστορίες και… ευτράπελα!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11

First Προηγούμενη 11 of 11

Go to chapter

Go

[psilos3]

Εξαιρετικά, χαίρομαι ιδιαίτερα που διαβάζω νέα ιστορία για το Περού, η χώρα αυτή μου χει μείνει σαν μεγάλο ταξιδιωτικό απωθημένο. Εχω συντονιστεί και περιμένω λεπτομέρειες!

 

[patsman]

Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
Η πρώτη υπερατλαντική μας πτήση ήταν γεματή από κόσμο λόγω του καθολικού Πάσχα και διήρκεσε σχεδόν 12 ώρες λόγω "κυκλοφοριακού" κοντά στη Γαλλία. Όταν βρισκόμασταν πάνω από την Καραϊβική είχαμε λίγες αναταράξεις και άλλες 4 ώρες μέχρι να προσγειωθούμε στη Λίμα. Καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, πλην των μικρών διαλειμμάτων φαγητού, φορούσαμε τις μάσκες, όπως και όλοι οι επιβαίνοντες, με συνέπεια να πληγωθεί το αριστερό μου αυτί.

Αφού περάσαμε χωρίς αργοπορία τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήραμε την αποσκευή μας, ρωτήσαμε σε ένα περίπτερο εντός του αεροδρομίου για την αγορά κάρτας sim, αλλά η τιμή μάς φάνηκε απαγορευτική. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, μας περίμενε ο άνθρωπος που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο μας (κατόπιν συνεννόησης). Για τη διαμονή μας στη Λίμα επιλέξαμε το Libre Hotel στην Av. La Paz της Μιραφλόρες (50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό) και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από πλευράς καθαριότητας, φαγητού και προσβασιμότητας. Μετά το check-in και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ξεχυθήκαμε για μια πρώτη βόλτα στη γειτονιά της Miraflores.

Πήγαμε με τα πόδια ως την πλατεία Κένεντι και καταλήξαμε για φαγητό στο καλαίσθητο Barra Maretazo για μια πρώτη επαφή με την περουβιανή κουζίνα. Σφηνάκι με γάλα τίγρης για καλωσόρισμα, σεβίτσε και τσιτσαρόνες με ψαράκι του ωκεανού και πικάντικες κροκέτες με κιμά από χταπόδι, όλα τρομερά νόστιμα! Ένα pisco sour για σβήσιμο και το σύνολο 100 soles (περίπου 25 ευρώ).

Το επόμενο πρωινό μάς βρήκε από το ξημέρωμα στους άδειους δρόμους για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν την απογευματινή μας αναχώρηση για Κούσκο. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, απ' όπου προμηθευθήκαμε και τα απαραίτητα sorochi pills, τα οποία τα ξεκινήσαμε άμεσα. Η πρωινή ομίχλη και τα γκρίζα χρώματα που επικρατούν στην ατμόσφαιρα δίνουν τον τόνο.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις μας από και προς το κέντρο το Metropolitano, με την πάντα πρόθυμη βοήθεια των άλλων επιβατών να μας "δανείσουν" τις κάρτες τους για το εισιτήριό μας. Μέχρι στιγμής οι Περουβιανοί από άποψη προσφοράς βοήθειας παίρνουν άριστα! Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε ισπανικά.

Ξεκινήσαμε από την Plaza San Martin, όπου κάναμε και συνάλλαγμα σε πολύ καλή ισοτιμία. Προχωρήσαμε στη Jiron de la Union που οδηγεί στην Plaza de Armas, στην οποία δεσπόζει η αποικιακή αρχιτεκτονική. Περιηγηθήκαμε στην ενδιαφέρουσα Casa de la Literatura Peruana (ελεύθερη είσοδος), όπου υπήρχαν κάποιες αξιόλογες εκθέσεις και ένα πολύ προσεγμένο αναγνωστήριο.

Κατά την επιστροφή μας μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και με αρκετή δυσκολία στη συνεννόηση με τους υπαλλήλους της Claro καταφέραμε να αγοράσουμε μια κάρτα sim (η τιμή δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του αεροδρομίου).

Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 12.30

το μεσημέρι, όταν κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Surquillo για να φάμε στο Al Toke Pez, που για τους μυημένους του Netflix αποτελεί έναν must γαστρονομικό προορισμό (βλ. το επεισόδιο για τη Λίμα στη σειρά street food που αφορά τη Λατινική Αμερική). Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μικροσκοπικό μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο και υπήρχε ουρά απ' έξω. Επειδή δεν είχαμε άπειρο χρόνο για χάσιμο, επιλέξαμε το take away και δοκιμάσαμε τις απίστευτες νοστιμιές του Tomás Matsufuji σε ένα κοντινό παρκάκι. Το combinado που κόστισε μόλις 25 soles ήταν ό,τι πρέπει για μεσημέρι και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια αυθεντική και οικονομική γεύση της nikkei κουζίνας.

Αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι αφιερωμένη στους δρόμους και στις γεύσεις της πόλης και ν' αφήσουμε τα μουσεία για το τέλος του ταξιδιού.


Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 3 το μεσημέρι και, αφού συμφωνήσαμε να μείνουμε πάλι εκεί κατά την επιστροφή μας στη Λίμα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ταξί που κλείσαμε μέσω του site taxidatum.com. Η πτήση της LATAM ήταν στην ώρα της. Αν και η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη λόγω Μ. Σαββάτου για τους καθολικούς, περιέργως το check-in έδωσε πρώτη θέση στην Ε, ενώ εγώ περιορίστηκα στις πίσω θέσεις παρέα με τους πολυλογάδες Περουβιανούς, που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα και μιλούσαν συνεχώς στο κινητό (ακόμη και κατά την προσγείωση-απογείωση), παρά τις ευγενικές παρατηρήσεις των αεροσυνοδών. Και για του λόγου το αληθές:

Κατά την άφιξή μας στο Κούσκο, μάς περιμένε και πάλι ο οδηγός του taxidatum και δίχως προβλήματα φτάνουμε στο τίμιο Katari Apart Hotel at Qoricancha με τον χαμογελαστό, ορεξάτο για κουβέντα (στα αγγλικά) Alex να μας υποδέχεται. Η ζαλάδα, όμως, του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνισή της και πριν την αφήσουμε να μας καταβάλει, βγαίνουμε στην πόλη για μια βόλτα και σε αναζήτηση φαγητού. Περπατώντας βασανιστικά αργά και σταθερά, φτάνουμε στην (αντίστοιχη) Plaza de Armas και στα πέριξ, όπου η κοσμοπλυμμύρα είναι το κάτι άλλο. Ναι, το μέρος είναι προφανώς εξαιρετικά τουριστικό, αλλά στην πρώτη θέα των Inca Walls μέσα στην πόλη νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Ακολουθώντας τις συμβουλές των έμπειρων στα μεγάλα υψόμετρα αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κατί ελαφρύ, όπως... μια πίτσα (προς υπεράσπισή μας, ήταν "μαργαρίτα") στο Incanto. Αν και πέσαμε πάνω σε δείγματα έξαλλης νυκτερινής ζωής στο Κούσκο, τα αγνοήσαμε ομόφωνα και η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στην ξεκούραση.

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

 

[Delmem38110]

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

προ κορονοϊού η αβιανκα είχε πτήση Μπόκοτα κουσκο.
καλυτερη προσαρμογή δεν θα μπορούσε καποιος να κάνει.. Ας το κοιτάνε οι μελλοντικοί επισκέπτες. Ίσως ξαναμπεί και είναι μια πιο ήπια είσοδος στο κουσκο λόγω του μεγαλου υψομέτρου και των δυο.

 

[Δημήτρης X.]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

 

[Yorgos]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

 

[panlek30]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

 

[Delmem38110]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

τους πιάσατε κορόιδα.

 

[patsman]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι. Κι εμάς μας είχε κάνει εντύπωση ότι η τιμή ήταν περίπου η ίδια με τα πολυήμερα τρεκ. Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Επίσης, όπως θα δείτε στην ιστορία, αν είχαμε πάει μεμονωμένα, δεν θα μπορούσαμε κατά πάσα πιθανότητα να φτάσουμε στο Άγουας Καλιέντες εκείνες τις ημέρες.

 

[Yorgos]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

τους πιάσατε κορόιδα.

Ούτε καν, είχε φτηνότερες επιλογές από τη δική μας.

Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Αυτό το έχουμε πάθει όλοι, δε γίνεται πάντα να προγραμματίζεις τα πάντα έγκαιρα και το last moment πληρώνεται και είναι και η καλύτερη υπάρχουσα λύση πολλές φορές. Δεν το έγραψα επικριτικά, αλλά για να προλάβω άλλους από το να την πατήσουν. Όπως και να έχει, όταν θα περάσουν κάποια χρόνια δε θα θυμάσαι το πόσα πλήρωσες αλλά το τι έζησες (εκτός κι αν πλήρωσες τόσα που μετά έμεινες άστεγος ξέρω γω ). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.

 

[Señor_Nada]

Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία. Το Barra Maretazo σημειώθηκε.

Αυτό με την έξαλλη νυχτερινή ζωή του Κούσκο το συζήταγα πρόσφατα. Μου λέγανε ότι έχει κλαμπς και γίνεται χαμός. Δεν το περίμενα! Ευτυχώς το έχω αφήσει ανοιχτό πόσο θα μείνω στην πόλη

 

[panlek30]

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

Πιθανόν να έχει καλύτερες δε λέω. Απλά η τιμή που παίζει για το συγκεκριμένο κάπου εκεί πρέπει να είναι.
Πάντως γενικά οι τιμές που παίζουν είναι τραγικές. Ακόμα και το 1000€ για τις 7 ημέρες. Γιατί έτσι; Είναι απλα καθαρά θέμα προσφοράς ζήτησης;