Βολιβία Περού Διασχίζοντας τη γη του κόνδορα και αποφεύγοντας τις κακοτοπιές

[patsman]

Κεφάλαιο 9: Κυριακή στη μαγευτική Λα Παζ και μια συνάντηση με έναν διάσημο Βολιβιανό
Η Κυριακή του ορθόδοξου Πάσχα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στη Λα Παζ. Αφού είχαμε δει τα κυριότερα μουσεία κατά την πρώτη ημέρα μας εκεί και είχε μεσολαβήσει και το γκράντε διάλειμμα του Salar de Uyuni, η δεύτερη ημέρα στη βολιβιανή πρωτεύουσα θα είχε (εννοείται) πολύ περπάτημα, καθώς θέλαμε να ανακαλύψουμε κάθε μαγική γωνιά αυτής της πόλης που μας είχε γοητεύσει. Το ημερήσιο πρόγραμμα, όμως, θα περιλάμβανε και μια «εναέρια» ξενάγηση: κατά την επιστροφή μας από το Uyuni με το λεωφορείο και μέσω της πλατφόρμας viator, μας προξένησε τρομερή εντύπωση η άριστη βαθμολογία που είχε η ξενάγηση με τίτλο «Cable Car Tour of La Paz», την οποία διοργάνωνε η Hanaqpacha Travel. Διαβάσαμε το πρόγραμμα της αγγλόφωνης ξενάγησης, τις εξαιρετικές κριτικές και την κλείσαμε χωρίς πολλά-πολλά, δεδομένου ότι σκοπεύαμε, έτσι κι αλλιώς, να πάρουμε και μόνοι μας το διάσημο teleferico για να δούμε την πόλη από ψηλά. Η δε τιμή, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και όλα τα εισιτήρια που θα χρησιμοποιούσαμε, ήταν πολύ δελεαστική (8 δολάρια κατ’ άτομο). Σημειώνω ότι το teleferico της Λα Παζ, ένα αξιολογότατο τεχνολογικό επίτευγμα για μια τόσο φτωχή χώρα, έχει το πιο αναπτυγμένο δίκτυο στον κόσμο, με άνω των 10 γραμμών που καλύπτουν σχεδόν 30 χιλιόμετρα και συνεχώς επεκτείνεται. Αποτελεί το κύριο μέσο μαζικής μεταφοράς των ντόπιων, σε συνδυασμό με τα micros και τα trufis, δηλαδή τα μικρά βανάκια που εκτελούν δρομολόγια εντός της πόλης.

Το ραντεβού μας ήταν για τις 11 το πρωί στην Plaza de San Francisco, μπροστά στην ομώνυμη εκκλησία. Εκεί γνωριστήκαμε με την ευγενέστατη ξεναγό μας τη Maria που είναι mestizo (δηλαδή μίση ισπανίδα-μισή Αϊμάρα) και ένα ζευγάρι Μεξικανού και Ρωσίδας (κατοίκων Λονδίνου, βεβαίως), οι οποίοι είχαν κλείσει επίσης να κάνουν την ίδια ξενάγηση. Περπατήσαμε μέχρι τον κεντρικό σταθμό του teleferico, κάπου κοντά στην αγορά των μαγισσών, όπου υπήρχε μεγάλη ουρά και η Maria ανέλαβε να κανονίσει το οργανωτικό κομμάτι με την έκδοση των εισιτηρίων μας. Πήραμε την κρυάδα μας με την πρώτη επιβίβαση, που όμως ήταν απροβλημάτιστη (όπως και όλες οι υπόλοιπες) χάρη πάντα στην ξεναγό μας. Επειδή ήμασταν πέντε άτομα, καταλαμβάναμε κάθε φορά μια ολόκληρη καμπίνα, ενδεχομένως μαζί με έναν ή δύο ντόπιους ακόμα.

Η σταδιακή ανάβαση με το teleferico από τη Λα Παζ προς το Ελ Άλτο προσφέρει ένα εντυπωσιακό οπτικό θέαμα. Υπενθυμίζω ότι η υψομετρική τους διαφορά είναι περίπου 500 μέτρα. Συνεπώς, η πρώτη γραμμή που πήραμε ήταν αρκετά απότομη, με συνέπεια να δυσκολευτώ αρκετά μέχρι να συνηθίσω το ύψος λόγω της μέτριας υψοφοβίας μου. Τα λόγια της Maria, ωστόσο, που μας εξηγούσε τα μέρη που βλέπαμε, μαζί με ενδιαφέρουσες ιστορικές και πολιτικές πληροφορίες, λειτουργούσαν ευεργετικά, οπότε το έπαιζα άνετος!

Κατεβήκαμε στην κεντρική στάση του teleferico στο Ελ Άλτο, όπου εκείνη την ημέρα (Κυριακή), όπως και κάθε Πέμπτη, διεξάγεται το μεγαλύτερο υπαίθριο παζάρι στη Βολιβία και ένα από τα μεγαλύτερα σε ολόκληρη τη Νότια Αμερική. Πραγματικά, σοκαριστήκαμε τόσο από την πληθώρα των επιλογών που έχει κάποιος (κυριολεκτικά μπορούσες να βρεις τα πάντα εκεί πέρα, από ζωντανά μέχρι αυτοκίνητα, κάθε είδους παλιατζούρες, πρώτες ύλες, αμέτρητες επιλογές street food, βοτάνια και παραφάρμακα και ό,τι άλλο βάζει ο νους) όσο και από την τεράστια έκταση στην οποία απλώνεται. Η θέα του από το teleferico ήταν το κάτι άλλο, καθώς οι χρωματιστές τέντες χάνονταν στον ορίζοντα, δίνοντας την αίσθηση ότι η υπαίθρια αυτή αγορά δεν έχει τέλος. Η Maria μάς είχε παρακαλέσει να προσέχουμε τα υπάρχοντά μας, αλλά κυρίως να μη χαθούμε μεταξύ μας, πράγμα εξαιρετικά πιθανό να συμβεί μέσα στο συρρέον πλήθος. Κάναμε έναν πολύ μικρό περίπατο σε σχέση με τη συνολική έκταση της αγοράς, που ήταν όμως αρκετός για να πάρουμε μια γερή τζούρα από τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες αυτού του λαού, αλλά και να καταλάβουμε πόσο ζωτικής σημασίας τυγχάνουν αυτές οι αγορές του δρόμου για τη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας των Αϊμάρα που, από τον αγροτικό τρόπο ζωής και την άμεση «επαφή» με την Pachamama, προσαρμόζονται στον αστικό βίο. Θυμίζω ότι στο Ελ Άλτο χτυπά η καρδιά τού indigenous στοιχείου της πόλης, όπως μας εξήγησε χαρακτηριστικά η Μαρία.

Η συνέχεια του tour, που κράτησε περίπου 3 ακόμα ώρες, περιλάμβανε την κατάβαση από το Ελ Άλτο, ένα πέρασμα από κάποιες πλούσιες περιοχές της Λα Παζ, όπως και από το Estadio Hernando Siles (εκεί που δεινοπαθούν οι αντίπαλες εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου). Συνολικά πρέπει να αλλάξαμε πέντε γραμμές του teleferico, κάνοντας ουσιαστικά έναν πλήρη κύκλο της πόλης και έχοντας τη χαρά να τη θαυμάσουμε από ψηλά. Στο τέλος καταλήξαμε περίπου εκεί όπου ξεκινήσαμε, αφού διασχίσαμε ξανά και το περίφημο στενό της Calle Jaen. Η Maria ήταν μια καταπληκτική ξεναγός που δεν σταμάτησε να μας βομβαρδίζει με τις γνώσεις της για την πόλη και γενικότερα τη χώρα. Δεν αποφύγαμε δε τον πειρασμό να ρωτήσουμε την άποψή της για τον Evo Morales, για την πολιτική σταδιοδρομία του οποίου είχε σχηματίσει μια μέτρια εικόνα –όπως και οι περισσότεροι ντόπιοι με τους οποίους διακριτικά επιχειρήσαμε να ανοίξουμε σχετική συζήτηση.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, σκηνικό που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της ξενάγησης ήταν μια ιδιαίτερη –και προφανώς τυχαία– συνάντηση που είχαμε σε μια από τις πολλές καμπίνες του teleferico που μπήκαμε: μαζί με τη γνωστή πεντάδα του tour μπήκε στην ίδια καμπίνα και ένας διάσημος Βολιβιανός (όπως μας έγινε γνωστό απ’ τη Μαρία εκ των υστέρων) και δεν μιλάμε για κάποιον καλλιτέχνη ή αστέρα της εγχώριας showbiz (αν υφίσταται κάτι τέτοιο). Μιλάμε για τον σενιόρ Antonio Portugal Alvizuri, o οποίος είναι συγγραφέας-μυστικιστής αρχαιολόγος που ερευνά τους πολιτισμούς των Άνδεων. Μόλις τον αναγνώρισε η Maria και σιγουρεύτηκε ότι πρόκειται γι’ αυτόν, μόνο που δεν έβαλε τα κλάματα από τη συγκίνησή της! Αφότου μας χαιρέτησε θερμά ο σενιόρ Antonio και κατέβηκε σε κάποια στάση, η Maria μάς εξήγησε ότι είναι μια σημαντική προσωπικότητα στη Βολιβία, έχει γράψει αρκετά βιβλία για τους ιθαγενείς και ότι εκείνη είναι μεγάλη φαν του! Βέβαια, μας εκμυστηρεύτηκε ότι κάνει κάποιες περίεργες και αμφίβολης επιστημονικότητας συνδέσεις των διαφόρων αρχαιολογικών ανακαλύψεων με τους εξωγήινους, κάτι που επιβεβαίωσα αμέσως όταν τον ακολούθησα στο Instagram και διαπίστωσα ότι αυτοαποκαλείται… «ufologo»! Διόλου άσχημα!

Αφού ολοκληρώθηκε η ξενάγηση (την οποία συνιστούμε ανεπιφύλακτα) και είχε μεσημεριάσει για τα καλά, ρωτήσαμε τη Maria αν έχει να μας προτείνει κάποιο μέρος για φαγητό. Ήταν και Κυριακή και μεσημέρι (υπενθυμίζω ότι η σιέστα τηρείται σχολαστικά στη Λα Παζ) και άρα οι επιλογές μας ήταν μετρημένες. Τελικά, μας συνέστησε το εστιατόριο Alaya πλησίον της Plaza de San Francisco, το οποίο προτιμάται κυρίως από Βολιβιανούς, απ’ ό,τι αντιληφθήκαμε ιδίοις όμμασι. Οι επιλογές μας διά της νοηματικής και των ολίγων ισπανικών που προσπαθήσαμε να ψελλίσουμε ήταν chicharrones κοτόπουλου με συνοδεία από μοβ πατάτες, καλαμπόκι, γιούκα και ρυζάκι για εμένα και κρεολική trucha (σoλωμοπέστροφα) με πατατούλες, ρύζι και μια σαλτσούλα για την Ε. Οι μερίδες ήταν τεράστιες, χωρίς να ξεχειλίζουν πάντως από ποιότητα, αλλά καθότι πεινούσαμε πήραμε και λίγες έξτρα τηγανητές πατάτες. Για όλα αυτά μαζί με μια coca-cola πληρώσαμε συνολικά 100 bolivianos, δηλαδή περίπου 13 ευρώ.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα της ημέρας περιείχε επίσκεψη στο διάσημο νεκροταφείο (Cementerio) της Λα Παζ. Μας είχαν προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον τα όσα είχαμε διαβάσει για το συγκεκριμένο αξιοθέατο, το οποίο συγκαταλέγεται σε ένα από τα κορυφαία της πρωτεύουσας. Για να πάμε ως εκεί και θαρραλέοι όντες, πήραμε ένα micro: πρόκειται για τα μικρά βανάκια που αναγράφουν στο παρμπρίζ και στα πλαϊνά παράθυρα τα σημεία της πόλης όπου πηγαίνουν, ενίοτε δε ο συνοδηγός ή κάποιο άτομο που κάθεται πίσω φωνάζει κιόλας τους προορισμούς. Κατά την άποψή μου, για τους τουρίστες και ειδικά τους μη ισπανόφωνους, η εμπειρία μετακίνησης με τα micro δεν είναι ιδιαίτερα φιλική για πολλούς λόγους και μια σαφή ένδειξη γι’ αυτό είναι ότι οι επιβαίνοντες είναι κατά 99% ντόπιοι. Εμάς πάντως μας βόλεψαν ιδιαίτερα και τα προτιμήσαμε. Η διαδικασία θύμιζε πολύ τις μαρσρούτκες (marshrutka) που είχαμε χρησιμοποιήσει στη Γεωργία. Αυτή είναι, όμως, μια άλλη ιστορία.

Φτάνοντας στο Cementerio καταρχάς δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις τις πάμπολλες cholitas που πουλάνε την πραμάτεια τους και τα φαγητά τους πάνω στον δρόμο, όπως συμβαίνει σχεδόν παντού. Εκεί μπήκαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε και το τοπικό έδεσμα, το helado de canela, που είναι στην ουσία ένα σορμπέ με γεύση κανέλα. Το απολαύσαμε περιδιαβαίνοντας το νεκροταφείο μαζί με πολύ κόσμο ακόμα, ο οποίος έκανε την κυριακάτικη βόλτα του επισκεπτόμενος τους δικούς του νεκρούς. Για να ακριβολογούμε, στο συγκεκριμένο μέρος δεν υπάρχουν τάφοι, αλλά τεφροδόχοι προστατευμένες με τζάμια, εντός των οποίων τοποθετούνται και κάποια αγαπημένα πράγματα των νεκρών μαζί με λουλούδια, καντήλια κ.λπ. Επίσης, υπάρχουν διάσπαρτα αγάλματα, όπως και μνημεία επιφανών Βολιβιανών και ιδίως πολεμιστών. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι αφενός το μέγεθος αυτού του μέρους, καθώς πρόκειται για μια ολόκληρη νεκροπολιτεία που απλώνεται στο βόρειο τμήμα της πόλης καταλαμβάνοντας περίπου 92.000 τ.μ., αφετέρου οι όμορφες τοιχογραφίες που σχεδιάζονται πάνω στα μπλοκ των τεφροδόχων. Απ’ ό,τι καταλάβαμε, η σχέση των Βολιβιανών με τον θάνατο είναι αρκετά διαφορετική, όχι τόσο στενάχωρη και θλιβερή, σε σχέση με τα δικά μας ήθη και έθιμα.

Φάγαμε σχεδόν όλο μας το απόγευμα εκεί, μέχρι που πέρασε η ώρα και είπαμε να κατηφορίσουμε προς το κέντρο. Το περπάτημα σε αυτήν την πόλη είναι απολαυστικό, καθότι παντού υπάρχει μια υπαίθρια αγορά για να πάρεις το οτιδήποτε. Καταλήξαμε στην Plaza de San Francisco, όπου συναντήσαμε κόσμο που σουλάτσαρε, μουσικούς που έπαιζαν μουσική, παραδίπλα γινόταν κάποιο δρώμενο σε ένα θεατράκι και γενικά υπήρχε ένα τρομερό vibe. Τα όσα μας είχε πει ο Jose (ξεναγός μας στο Salar de Uyuni) για το πάθος των Βολιβιανών για τα πάρτι και τις μικρές επιτόπιες γιορτούλες το διαπιστώναμε με όλες μας τις αισθήσεις.

Μόλις βράδιασε, οδεύσαμε προς το δωμάτιό μας. Έπρεπε να ετοιμάσουμε τα πράγματά μας, δεδομένου ότι θα φεύγαμε νωρίς το πρωί με προορισμό την Κοπακαμπάνα, προκειμένου να είμαστε κάποια λογική ώρα στα σύνορα, αλλά και για να αποφύγουμε τη διαδήλωση που είχαν προγραμματίσει οι επαγγελματίες του τουρισμού με επίκεντρο την Plaza Murillo και τα κυβερνητικά κτίρια, καθώς είχαμε ήδη την εμπειρία του Περού με τους κλειστούς δρόμους. Όπως, όμως, μας ενημέρωσε ο ρεσεψιονίστ του Patio de Piedra, η διαμαρτυρία είχε να κάνει με τα πολύ αυστηρά μέτρα περιορισμού της πανδημίας του κορωνοϊού στη Βολιβία (υποχρέωση για αρνητικό pcr test, ασφάλεια για την περίπτωση νόσησης με covid κ.ά.), που ακόμα σε εκείνο το χρόνο κρατούσαν την τουριστική κίνηση της χώρας σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Η Ε. πρότεινε να πάμε και εμείς στη διαδήλωση προς υποστήριξη του δικαίου των αιτημάτων (για τα οποία αμέσως πειστήκαμε έπειτα από εκτενή συζήτηση), αλλά το έργο της μετάβασης αρχικά στην Κοπακαμπάνα, στη συνέχεια στα σύνορα και μετά στο Πούνο, υπό το καθεστώς μιας τροφικής (εικάζω) δηλητηρίασης της Ε. οδήγησε στην άμεση ανάκληση της πρότασης.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Εξαιρετικά, χαίρομαι ιδιαίτερα που διαβάζω νέα ιστορία για το Περού, η χώρα αυτή μου χει μείνει σαν μεγάλο ταξιδιωτικό απωθημένο. Εχω συντονιστεί και περιμένω λεπτομέρειες!

 

[patsman]

Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
Η πρώτη υπερατλαντική μας πτήση ήταν γεματή από κόσμο λόγω του καθολικού Πάσχα και διήρκεσε σχεδόν 12 ώρες λόγω "κυκλοφοριακού" κοντά στη Γαλλία. Όταν βρισκόμασταν πάνω από την Καραϊβική είχαμε λίγες αναταράξεις και άλλες 4 ώρες μέχρι να προσγειωθούμε στη Λίμα. Καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, πλην των μικρών διαλειμμάτων φαγητού, φορούσαμε τις μάσκες, όπως και όλοι οι επιβαίνοντες, με συνέπεια να πληγωθεί το αριστερό μου αυτί.

Αφού περάσαμε χωρίς αργοπορία τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήραμε την αποσκευή μας, ρωτήσαμε σε ένα περίπτερο εντός του αεροδρομίου για την αγορά κάρτας sim, αλλά η τιμή μάς φάνηκε απαγορευτική. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, μας περίμενε ο άνθρωπος που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο μας (κατόπιν συνεννόησης). Για τη διαμονή μας στη Λίμα επιλέξαμε το Libre Hotel στην Av. La Paz της Μιραφλόρες (50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό) και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από πλευράς καθαριότητας, φαγητού και προσβασιμότητας. Μετά το check-in και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ξεχυθήκαμε για μια πρώτη βόλτα στη γειτονιά της Miraflores.

Πήγαμε με τα πόδια ως την πλατεία Κένεντι και καταλήξαμε για φαγητό στο καλαίσθητο Barra Maretazo για μια πρώτη επαφή με την περουβιανή κουζίνα. Σφηνάκι με γάλα τίγρης για καλωσόρισμα, σεβίτσε και τσιτσαρόνες με ψαράκι του ωκεανού και πικάντικες κροκέτες με κιμά από χταπόδι, όλα τρομερά νόστιμα! Ένα pisco sour για σβήσιμο και το σύνολο 100 soles (περίπου 25 ευρώ).

Το επόμενο πρωινό μάς βρήκε από το ξημέρωμα στους άδειους δρόμους για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν την απογευματινή μας αναχώρηση για Κούσκο. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, απ' όπου προμηθευθήκαμε και τα απαραίτητα sorochi pills, τα οποία τα ξεκινήσαμε άμεσα. Η πρωινή ομίχλη και τα γκρίζα χρώματα που επικρατούν στην ατμόσφαιρα δίνουν τον τόνο.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις μας από και προς το κέντρο το Metropolitano, με την πάντα πρόθυμη βοήθεια των άλλων επιβατών να μας "δανείσουν" τις κάρτες τους για το εισιτήριό μας. Μέχρι στιγμής οι Περουβιανοί από άποψη προσφοράς βοήθειας παίρνουν άριστα! Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε ισπανικά.

Ξεκινήσαμε από την Plaza San Martin, όπου κάναμε και συνάλλαγμα σε πολύ καλή ισοτιμία. Προχωρήσαμε στη Jiron de la Union που οδηγεί στην Plaza de Armas, στην οποία δεσπόζει η αποικιακή αρχιτεκτονική. Περιηγηθήκαμε στην ενδιαφέρουσα Casa de la Literatura Peruana (ελεύθερη είσοδος), όπου υπήρχαν κάποιες αξιόλογες εκθέσεις και ένα πολύ προσεγμένο αναγνωστήριο.

Κατά την επιστροφή μας μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και με αρκετή δυσκολία στη συνεννόηση με τους υπαλλήλους της Claro καταφέραμε να αγοράσουμε μια κάρτα sim (η τιμή δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του αεροδρομίου).

Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 12.30

το μεσημέρι, όταν κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Surquillo για να φάμε στο Al Toke Pez, που για τους μυημένους του Netflix αποτελεί έναν must γαστρονομικό προορισμό (βλ. το επεισόδιο για τη Λίμα στη σειρά street food που αφορά τη Λατινική Αμερική). Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μικροσκοπικό μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο και υπήρχε ουρά απ' έξω. Επειδή δεν είχαμε άπειρο χρόνο για χάσιμο, επιλέξαμε το take away και δοκιμάσαμε τις απίστευτες νοστιμιές του Tomás Matsufuji σε ένα κοντινό παρκάκι. Το combinado που κόστισε μόλις 25 soles ήταν ό,τι πρέπει για μεσημέρι και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια αυθεντική και οικονομική γεύση της nikkei κουζίνας.

Αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι αφιερωμένη στους δρόμους και στις γεύσεις της πόλης και ν' αφήσουμε τα μουσεία για το τέλος του ταξιδιού.


Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 3 το μεσημέρι και, αφού συμφωνήσαμε να μείνουμε πάλι εκεί κατά την επιστροφή μας στη Λίμα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ταξί που κλείσαμε μέσω του site taxidatum.com. Η πτήση της LATAM ήταν στην ώρα της. Αν και η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη λόγω Μ. Σαββάτου για τους καθολικούς, περιέργως το check-in έδωσε πρώτη θέση στην Ε, ενώ εγώ περιορίστηκα στις πίσω θέσεις παρέα με τους πολυλογάδες Περουβιανούς, που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα και μιλούσαν συνεχώς στο κινητό (ακόμη και κατά την προσγείωση-απογείωση), παρά τις ευγενικές παρατηρήσεις των αεροσυνοδών. Και για του λόγου το αληθές:

Κατά την άφιξή μας στο Κούσκο, μάς περιμένε και πάλι ο οδηγός του taxidatum και δίχως προβλήματα φτάνουμε στο τίμιο Katari Apart Hotel at Qoricancha με τον χαμογελαστό, ορεξάτο για κουβέντα (στα αγγλικά) Alex να μας υποδέχεται. Η ζαλάδα, όμως, του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνισή της και πριν την αφήσουμε να μας καταβάλει, βγαίνουμε στην πόλη για μια βόλτα και σε αναζήτηση φαγητού. Περπατώντας βασανιστικά αργά και σταθερά, φτάνουμε στην (αντίστοιχη) Plaza de Armas και στα πέριξ, όπου η κοσμοπλυμμύρα είναι το κάτι άλλο. Ναι, το μέρος είναι προφανώς εξαιρετικά τουριστικό, αλλά στην πρώτη θέα των Inca Walls μέσα στην πόλη νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Ακολουθώντας τις συμβουλές των έμπειρων στα μεγάλα υψόμετρα αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κατί ελαφρύ, όπως... μια πίτσα (προς υπεράσπισή μας, ήταν "μαργαρίτα") στο Incanto. Αν και πέσαμε πάνω σε δείγματα έξαλλης νυκτερινής ζωής στο Κούσκο, τα αγνοήσαμε ομόφωνα και η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στην ξεκούραση.

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

 

[Delmem38110]

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

προ κορονοϊού η αβιανκα είχε πτήση Μπόκοτα κουσκο.
καλυτερη προσαρμογή δεν θα μπορούσε καποιος να κάνει.. Ας το κοιτάνε οι μελλοντικοί επισκέπτες. Ίσως ξαναμπεί και είναι μια πιο ήπια είσοδος στο κουσκο λόγω του μεγαλου υψομέτρου και των δυο.

 

[Δημήτρης X.]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

 

[Yorgos]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

 

[panlek30]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

 

[Delmem38110]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

τους πιάσατε κορόιδα.

 

[patsman]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι. Κι εμάς μας είχε κάνει εντύπωση ότι η τιμή ήταν περίπου η ίδια με τα πολυήμερα τρεκ. Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Επίσης, όπως θα δείτε στην ιστορία, αν είχαμε πάει μεμονωμένα, δεν θα μπορούσαμε κατά πάσα πιθανότητα να φτάσουμε στο Άγουας Καλιέντες εκείνες τις ημέρες.

 

[Yorgos]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

τους πιάσατε κορόιδα.

Ούτε καν, είχε φτηνότερες επιλογές από τη δική μας.

Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Αυτό το έχουμε πάθει όλοι, δε γίνεται πάντα να προγραμματίζεις τα πάντα έγκαιρα και το last moment πληρώνεται και είναι και η καλύτερη υπάρχουσα λύση πολλές φορές. Δεν το έγραψα επικριτικά, αλλά για να προλάβω άλλους από το να την πατήσουν. Όπως και να έχει, όταν θα περάσουν κάποια χρόνια δε θα θυμάσαι το πόσα πλήρωσες αλλά το τι έζησες (εκτός κι αν πλήρωσες τόσα που μετά έμεινες άστεγος ξέρω γω ). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.

 

[Señor_Nada]

Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία. Το Barra Maretazo σημειώθηκε.

Αυτό με την έξαλλη νυχτερινή ζωή του Κούσκο το συζήταγα πρόσφατα. Μου λέγανε ότι έχει κλαμπς και γίνεται χαμός. Δεν το περίμενα! Ευτυχώς το έχω αφήσει ανοιχτό πόσο θα μείνω στην πόλη

 

[panlek30]

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

Πιθανόν να έχει καλύτερες δε λέω. Απλά η τιμή που παίζει για το συγκεκριμένο κάπου εκεί πρέπει να είναι.
Πάντως γενικά οι τιμές που παίζουν είναι τραγικές. Ακόμα και το 1000€ για τις 7 ημέρες. Γιατί έτσι; Είναι απλα καθαρά θέμα προσφοράς ζήτησης;