patsman
Member
- Μηνύματα
- 229
- Likes
- 678
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
- Κεφάλαιο 3: Η εκτός προγράμματος περιπλάνηση στις Άνδεις
- Κεφάλαιο 4: Το Μάτσου Πίτσου, μια πρόταση γάμου και η ταλαιπωρία της επιστροφής
- Κεφάλαιο 5: H πρωινή ζάλη, η περιπλάνηση στο Κούσκο και η αναχώρηση για Πούνο
- Κεφάλαιο 6: Από το Πούνο στη Λα Παζ ένα μπλόκο-δρόμος
- Κεφάλαιο 7: Σεργιάνι στους δρόμους και επισκέψεις στα μουσεία της Λα Παζ
- Κεφάλαιο 8: Πασχαλιάτικη ημερήσια εκδρομή στο Salar de Uyuni
- Κεφάλαιο 9: Κυριακή στη μαγευτική Λα Παζ και μια συνάντηση με έναν διάσημο Βολιβιανό
- Κεφάλαιο 10: O μελαγχολικός δρόμος της επιστροφής στο Περού
- Κεφάλαιο 11 (Επίλογος): Οι τελευταίες περουβιανές νοστιμιές
Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
Η πρώτη υπερατλαντική μας πτήση ήταν γεματή από κόσμο λόγω του καθολικού Πάσχα και διήρκεσε σχεδόν 12 ώρες λόγω "κυκλοφοριακού" κοντά στη Γαλλία. Όταν βρισκόμασταν πάνω από την Καραϊβική είχαμε λίγες αναταράξεις και άλλες 4 ώρες μέχρι να προσγειωθούμε στη Λίμα. Καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, πλην των μικρών διαλειμμάτων φαγητού, φορούσαμε τις μάσκες, όπως και όλοι οι επιβαίνοντες, με συνέπεια να πληγωθεί το αριστερό μου αυτί.
Αφού περάσαμε χωρίς αργοπορία τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήραμε την αποσκευή μας, ρωτήσαμε σε ένα περίπτερο εντός του αεροδρομίου για την αγορά κάρτας sim, αλλά η τιμή μάς φάνηκε απαγορευτική. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, μας περίμενε ο άνθρωπος που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο μας (κατόπιν συνεννόησης). Για τη διαμονή μας στη Λίμα επιλέξαμε το Libre Hotel στην Av. La Paz της Μιραφλόρες (50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό) και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από πλευράς καθαριότητας, φαγητού και προσβασιμότητας. Μετά το check-in και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ξεχυθήκαμε για μια πρώτη βόλτα στη γειτονιά της Miraflores.
Πήγαμε με τα πόδια ως την πλατεία Κένεντι και καταλήξαμε για φαγητό στο καλαίσθητο Barra Maretazo για μια πρώτη επαφή με την περουβιανή κουζίνα. Σφηνάκι με γάλα τίγρης για καλωσόρισμα, σεβίτσε και τσιτσαρόνες με ψαράκι του ωκεανού και πικάντικες κροκέτες με κιμά από χταπόδι, όλα τρομερά νόστιμα! Ένα pisco sour για σβήσιμο και το σύνολο 100 soles (περίπου 25 ευρώ).
Το επόμενο πρωινό μάς βρήκε από το ξημέρωμα στους άδειους δρόμους για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν την απογευματινή μας αναχώρηση για Κούσκο. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, απ' όπου προμηθευθήκαμε και τα απαραίτητα sorochi pills, τα οποία τα ξεκινήσαμε άμεσα. Η πρωινή ομίχλη και τα γκρίζα χρώματα που επικρατούν στην ατμόσφαιρα δίνουν τον τόνο.
Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις μας από και προς το κέντρο το Metropolitano, με την πάντα πρόθυμη βοήθεια των άλλων επιβατών να μας "δανείσουν" τις κάρτες τους για το εισιτήριό μας. Μέχρι στιγμής οι Περουβιανοί από άποψη προσφοράς βοήθειας παίρνουν άριστα! Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε ισπανικά.
Ξεκινήσαμε από την Plaza San Martin, όπου κάναμε και συνάλλαγμα σε πολύ καλή ισοτιμία. Προχωρήσαμε στη Jiron de la Union που οδηγεί στην Plaza de Armas, στην οποία δεσπόζει η αποικιακή αρχιτεκτονική. Περιηγηθήκαμε στην ενδιαφέρουσα Casa de la Literatura Peruana (ελεύθερη είσοδος), όπου υπήρχαν κάποιες αξιόλογες εκθέσεις και ένα πολύ προσεγμένο αναγνωστήριο.
Κατά την επιστροφή μας μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και με αρκετή δυσκολία στη συνεννόηση με τους υπαλλήλους της Claro καταφέραμε να αγοράσουμε μια κάρτα sim (η τιμή δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του αεροδρομίου).
Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 12.30
το μεσημέρι, όταν κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Surquillo για να φάμε στο Al Toke Pez, που για τους μυημένους του Netflix αποτελεί έναν must γαστρονομικό προορισμό (βλ. το επεισόδιο για τη Λίμα στη σειρά street food που αφορά τη Λατινική Αμερική). Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μικροσκοπικό μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο και υπήρχε ουρά απ' έξω. Επειδή δεν είχαμε άπειρο χρόνο για χάσιμο, επιλέξαμε το take away και δοκιμάσαμε τις απίστευτες νοστιμιές του Tomás Matsufuji σε ένα κοντινό παρκάκι. Το combinado που κόστισε μόλις 25 soles ήταν ό,τι πρέπει για μεσημέρι και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια αυθεντική και οικονομική γεύση της nikkei κουζίνας.
Αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι αφιερωμένη στους δρόμους και στις γεύσεις της πόλης και ν' αφήσουμε τα μουσεία για το τέλος του ταξιδιού.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 3 το μεσημέρι και, αφού συμφωνήσαμε να μείνουμε πάλι εκεί κατά την επιστροφή μας στη Λίμα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ταξί που κλείσαμε μέσω του site taxidatum.com. Η πτήση της LATAM ήταν στην ώρα της. Αν και η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη λόγω Μ. Σαββάτου για τους καθολικούς, περιέργως το check-in έδωσε πρώτη θέση στην Ε, ενώ εγώ περιορίστηκα στις πίσω θέσεις παρέα με τους πολυλογάδες Περουβιανούς, που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα και μιλούσαν συνεχώς στο κινητό (ακόμη και κατά την προσγείωση-απογείωση), παρά τις ευγενικές παρατηρήσεις των αεροσυνοδών. Και για του λόγου το αληθές:
Κατά την άφιξή μας στο Κούσκο, μάς περιμένε και πάλι ο οδηγός του taxidatum και δίχως προβλήματα φτάνουμε στο τίμιο Katari Apart Hotel at Qoricancha με τον χαμογελαστό, ορεξάτο για κουβέντα (στα αγγλικά) Alex να μας υποδέχεται. Η ζαλάδα, όμως, του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνισή της και πριν την αφήσουμε να μας καταβάλει, βγαίνουμε στην πόλη για μια βόλτα και σε αναζήτηση φαγητού. Περπατώντας βασανιστικά αργά και σταθερά, φτάνουμε στην (αντίστοιχη) Plaza de Armas και στα πέριξ, όπου η κοσμοπλυμμύρα είναι το κάτι άλλο. Ναι, το μέρος είναι προφανώς εξαιρετικά τουριστικό, αλλά στην πρώτη θέα των Inca Walls μέσα στην πόλη νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Ακολουθώντας τις συμβουλές των έμπειρων στα μεγάλα υψόμετρα αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κατί ελαφρύ, όπως... μια πίτσα (προς υπεράσπισή μας, ήταν "μαργαρίτα") στο Incanto. Αν και πέσαμε πάνω σε δείγματα έξαλλης νυκτερινής ζωής στο Κούσκο, τα αγνοήσαμε ομόφωνα και η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στην ξεκούραση.
Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.
Η πρώτη υπερατλαντική μας πτήση ήταν γεματή από κόσμο λόγω του καθολικού Πάσχα και διήρκεσε σχεδόν 12 ώρες λόγω "κυκλοφοριακού" κοντά στη Γαλλία. Όταν βρισκόμασταν πάνω από την Καραϊβική είχαμε λίγες αναταράξεις και άλλες 4 ώρες μέχρι να προσγειωθούμε στη Λίμα. Καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, πλην των μικρών διαλειμμάτων φαγητού, φορούσαμε τις μάσκες, όπως και όλοι οι επιβαίνοντες, με συνέπεια να πληγωθεί το αριστερό μου αυτί.
Αφού περάσαμε χωρίς αργοπορία τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήραμε την αποσκευή μας, ρωτήσαμε σε ένα περίπτερο εντός του αεροδρομίου για την αγορά κάρτας sim, αλλά η τιμή μάς φάνηκε απαγορευτική. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, μας περίμενε ο άνθρωπος που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο μας (κατόπιν συνεννόησης). Για τη διαμονή μας στη Λίμα επιλέξαμε το Libre Hotel στην Av. La Paz της Μιραφλόρες (50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό) και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από πλευράς καθαριότητας, φαγητού και προσβασιμότητας. Μετά το check-in και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ξεχυθήκαμε για μια πρώτη βόλτα στη γειτονιά της Miraflores.
Πήγαμε με τα πόδια ως την πλατεία Κένεντι και καταλήξαμε για φαγητό στο καλαίσθητο Barra Maretazo για μια πρώτη επαφή με την περουβιανή κουζίνα. Σφηνάκι με γάλα τίγρης για καλωσόρισμα, σεβίτσε και τσιτσαρόνες με ψαράκι του ωκεανού και πικάντικες κροκέτες με κιμά από χταπόδι, όλα τρομερά νόστιμα! Ένα pisco sour για σβήσιμο και το σύνολο 100 soles (περίπου 25 ευρώ).
Το επόμενο πρωινό μάς βρήκε από το ξημέρωμα στους άδειους δρόμους για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν την απογευματινή μας αναχώρηση για Κούσκο. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, απ' όπου προμηθευθήκαμε και τα απαραίτητα sorochi pills, τα οποία τα ξεκινήσαμε άμεσα. Η πρωινή ομίχλη και τα γκρίζα χρώματα που επικρατούν στην ατμόσφαιρα δίνουν τον τόνο.
Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις μας από και προς το κέντρο το Metropolitano, με την πάντα πρόθυμη βοήθεια των άλλων επιβατών να μας "δανείσουν" τις κάρτες τους για το εισιτήριό μας. Μέχρι στιγμής οι Περουβιανοί από άποψη προσφοράς βοήθειας παίρνουν άριστα! Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε ισπανικά.
Ξεκινήσαμε από την Plaza San Martin, όπου κάναμε και συνάλλαγμα σε πολύ καλή ισοτιμία. Προχωρήσαμε στη Jiron de la Union που οδηγεί στην Plaza de Armas, στην οποία δεσπόζει η αποικιακή αρχιτεκτονική. Περιηγηθήκαμε στην ενδιαφέρουσα Casa de la Literatura Peruana (ελεύθερη είσοδος), όπου υπήρχαν κάποιες αξιόλογες εκθέσεις και ένα πολύ προσεγμένο αναγνωστήριο.
Κατά την επιστροφή μας μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και με αρκετή δυσκολία στη συνεννόηση με τους υπαλλήλους της Claro καταφέραμε να αγοράσουμε μια κάρτα sim (η τιμή δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του αεροδρομίου).
Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 12.30
το μεσημέρι, όταν κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Surquillo για να φάμε στο Al Toke Pez, που για τους μυημένους του Netflix αποτελεί έναν must γαστρονομικό προορισμό (βλ. το επεισόδιο για τη Λίμα στη σειρά street food που αφορά τη Λατινική Αμερική). Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μικροσκοπικό μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο και υπήρχε ουρά απ' έξω. Επειδή δεν είχαμε άπειρο χρόνο για χάσιμο, επιλέξαμε το take away και δοκιμάσαμε τις απίστευτες νοστιμιές του Tomás Matsufuji σε ένα κοντινό παρκάκι. Το combinado που κόστισε μόλις 25 soles ήταν ό,τι πρέπει για μεσημέρι και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια αυθεντική και οικονομική γεύση της nikkei κουζίνας.
Αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι αφιερωμένη στους δρόμους και στις γεύσεις της πόλης και ν' αφήσουμε τα μουσεία για το τέλος του ταξιδιού.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 3 το μεσημέρι και, αφού συμφωνήσαμε να μείνουμε πάλι εκεί κατά την επιστροφή μας στη Λίμα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ταξί που κλείσαμε μέσω του site taxidatum.com. Η πτήση της LATAM ήταν στην ώρα της. Αν και η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη λόγω Μ. Σαββάτου για τους καθολικούς, περιέργως το check-in έδωσε πρώτη θέση στην Ε, ενώ εγώ περιορίστηκα στις πίσω θέσεις παρέα με τους πολυλογάδες Περουβιανούς, που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα και μιλούσαν συνεχώς στο κινητό (ακόμη και κατά την προσγείωση-απογείωση), παρά τις ευγενικές παρατηρήσεις των αεροσυνοδών. Και για του λόγου το αληθές:
Κατά την άφιξή μας στο Κούσκο, μάς περιμένε και πάλι ο οδηγός του taxidatum και δίχως προβλήματα φτάνουμε στο τίμιο Katari Apart Hotel at Qoricancha με τον χαμογελαστό, ορεξάτο για κουβέντα (στα αγγλικά) Alex να μας υποδέχεται. Η ζαλάδα, όμως, του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνισή της και πριν την αφήσουμε να μας καταβάλει, βγαίνουμε στην πόλη για μια βόλτα και σε αναζήτηση φαγητού. Περπατώντας βασανιστικά αργά και σταθερά, φτάνουμε στην (αντίστοιχη) Plaza de Armas και στα πέριξ, όπου η κοσμοπλυμμύρα είναι το κάτι άλλο. Ναι, το μέρος είναι προφανώς εξαιρετικά τουριστικό, αλλά στην πρώτη θέα των Inca Walls μέσα στην πόλη νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Ακολουθώντας τις συμβουλές των έμπειρων στα μεγάλα υψόμετρα αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κατί ελαφρύ, όπως... μια πίτσα (προς υπεράσπισή μας, ήταν "μαργαρίτα") στο Incanto. Αν και πέσαμε πάνω σε δείγματα έξαλλης νυκτερινής ζωής στο Κούσκο, τα αγνοήσαμε ομόφωνα και η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στην ξεκούραση.
Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.
). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.
