Βολιβία Περού Διασχίζοντας τη γη του κόνδορα και αποφεύγοντας τις κακοτοπιές

[patsman]

Κεφάλαιο 3: Η εκτός προγράμματος περιπλάνηση στις Άνδεις
Ένα από τα πράγματα που μας ανησυχούσε ιδιαίτερα πριν το ταξίδι ήταν η εξαγγελία και η πραγματοποίηση διάφορων απεργιακών κινητοποιήσεων σε πολλές περιοχές μέσα στο Περού. Λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μας μάθαμε ότι προκηρύχθηκε απεργία από τους αγρότες στην περιφέρεια του Κούσκο για τη Δευτέρα 18-Τρίτη 19 Απριλίου, δηλαδή ακριβώς πάνω στις ημέρες που είχαμε προγραμματίσει το trek στο Inka Trail. Η αρχική ενημέρωση από τους Alpaca Expeditions ήταν ότι δεν θα επηρεαστεί ο προγραμματισμός μας, οπότε προσωρινά είχαμε εφησυχάσει. Ωστόσο, κυριολεκτικά μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο του Κούσκο το Σάββατο 17 Απριλίου και ενεργοποιήσαμε τα δεδομένα στο κινητό, λάβαμε το e-mail με το οποίο μας ενημερώναν για την αλλαγή προγράμματος: Αντί να φύγουμε χαράματα το πρωί της Δευτέρας από το Κούσκο, έπρεπε να φύγουμε την Κυριακή το βράδυ για το Ollantaytambo, ώστε να μπορέσουμε τη Δευτέρα το πρωί να είμαστε στον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε το πρώτο τρένο με προορισμό το km 104 (σημείο έναρξης της πεζοπορίας μας).

Έτσι, ενώ πιστεύαμε ότι θα διαθέταμε όλη την Κυριακή στο Κούσκο, έπρεπε εν τέλει να είμαστε στις 18.00 στα γραφεία των Alpaca Expeditions για το σχετικό μπρίφινγκ και γύρω στις 20.00 να αναχωρήσουμε με λεωφορείο για το Ollantaytambo. Γι' αυτό και ξυπνήσαμε νωρίς-νωρίς για να αδράξουμε τη μέρα, που ήταν και το Πάσχα των Καθολικών. Ανεβήκαμε μέχρι τη San Blas, όπου διαπιστώσαμε ότι γίνονταν κάποια έργα αποκατάστασης και ήταν κλειστή. Τα περισσότερα από τα μουσεία ήταν επίσης κλειστά λόγω της ημέρας (θα τα βλέπαμε μετά την επιστροφή μας από το Μάτσου Πίτσου). Πετύχαμε ανοιχτό το μουσείο του μοναστηριού της Santa Catalina, το οποίο παρά τις σχετικά χαμηλές αξιώσεις μας είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Αφού ήπιαμε ένα σύντομο καφέ κοντά στην Plaza de Armas και βγάλαμε φωτογραφίες με φόντο τα υπέροχα μπαλκόνια της πλατείας και τον καθεδρικό ναό που είχε τεράστια ουρά, πετύχαμε ένα φολκλόρ δρώμενο που περιλάμβανε μια μικρή, εύθυμη και φασαριόζικη λιτανεία, την οποία και ακολουθήσαμε.

Στη συνέχεια, πήγαμε σε μια αγορά που μας πρότεινε ο Alex (από το Katari Apart Hotel), τη Mercado San Pedro. Από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στη συγκεκριμένη σκεπαστή αγορά, καταλαβαίνεις ότι πολλοί ντόπιοι έρχονται εδώ για να αγοράσουν λογιών-λογιών πράγματα, αλλά και για να φάνε και να πιουν. Είχε, βεβαίως, και τουρίστες σαν εμάς, που περιδιάβαιναν εντυπωσιασμένοι τους διαδρόμους. Πήραμε κι εμείς τα ενθύμιά μας σε πολύ καλές τιμές για Περού. Οι φωτογραφίες μπορούν μόνο κατ' ελάχιστο να αποτυπώσουν την πολυχρωμία:

Κατόπιν περιήγησης στη γειτονιά γύρω από την αγορά, περπατήσαμε προς την Plaza San Francisco με την ομώνυμη εκκλησία, όπου διεξαγόταν ένα φεστιβάλ βιβλίου, ενώ μια μπάντα έπαιζε μουσική μέρα-μεσημέρι. Ωραία φάση! Το Κούσκο έσφιζε από ζωή, ο καιρός ήταν υπέροχος και η περιπλάνηση στα στενά μάς έσπρωξε στο να κινηθούμε αυθόρμητα και να καθίσουμε για φαγητό στο Republica del Pisco πλησίον της Plaza de Armas. Το φαγητό μάς απογοήτευσε ως επί το πλείστον, μια και το μόνο που είχε πάει καλά ήταν τα τσιπς από διάφορα είδη πατάτας των Άνδεων. Δεν το συστήνω.

Η ώρα του μπρίφινγκ είχε φτάσει. Τα γραφεία της Alpaca Expeditions είχαν γεμίσει με πεζοπόρους που θα ξεκινούσαν τα trek τους. Εκεί, διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ότι το σύνολο των ξεναγών και των λοιπών εργαζομένων στην εν λόγω επιχείρηση είναι ντόπιοι (κάτι που το τονίζουν και οι ίδιοι). Οι υπεύθυνοι της επιχείρησης μάς ενημέρωσαν ότι η αλλαγή του προγράμματος έγινε αφενός για να μην αποκλειστούμε στο Κούσκο και να κατορθώσουμε να φύγουμε (δεδομένου ότι η απεργία θα ξεκινούσε χαράματα Δευτέρας), αφετέρου δε διότι υπήρχε η διαβεβαίωση ότι τα τρένα από το Ollantaytambo θα λειτουργούσαν κανονικά. Γνωριστήκαμε, επίσης, με τα υπόλοιπα πέντε μέλη του γκρουπ μας (ένα ζευγάρι από ΗΠΑ, ένα ζευγάρι από Αυστραλία και ένας αμερικανοκροάτης), πήραμε τα duffel bags και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε. Το λεωφορείο άργησε αρκετά να περιμαζέψει όλα τα γκρουπ, καθώς στο κέντρο του Κούσκο υπήρχε τρομερή κίνηση. Εκεί ήρθαμε σε μια πρώτη επαφή και με τον ξεναγό μας, τον Walter, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από κάποιο trek. Εξαιρετικός τύπος, ευγενικός, με καλά αγγλικά και, όπως αποδείχθηκε, "λίρα εκατό" (spoiler alert). Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε στο no-name ξενώνα που θα μέναμε στο Ollantaytambo γύρω στις 12 το βράδυ. Αν και είχε αρκετό κρύο (χρειάστηκε να σκεπαστούμε με κουβέρτες χοντρές), το δωμάτιο ήταν καθαρό και μάς κόστισε 100 soles (25 ευρω), που πληρώσαμε από την τσέπη μας, ενώ ήδη είχαμε οι περισσότεροι από μας πληρώσει ξενοδοχείο για την συγκεκριμένη βραδιά και στο Κούσκο.

Το εγερτήριο ήταν για τις 5 το πρωί, οπότε και θα μας περίμεναν tuc tuc για να μας μεταφέρουν στον σταθμό των τρένων. Ακόμα δεν είχε ξημερώσει όταν φτάσαμε και είδαμε αρκετό κόσμο να περιμένει. Η αναμονή αυτή κράτησε αρκετά. Κάτσαμε σε ένα από τα μαγαζάκια που βρίσκονται στον σταθμό, μαζί με τα υπόλοιπα άτομα του γκρουπ, για να φάμε πρωινό, να πιούμε έναν καφέ και να γνωριστούμε καλύτερα. Γύρω στις 10 το πρωί μάς ενημέρωσε ο Walter ότι κατά 99% δεν θα φύγει κανένα τρένο, επειδή οι απεργοί είχαν ρίξει πέτρες και ξύλα στις σιδηροδρομικές γραμμές. Είχαμε μια τελευταία ελπίδα τόσο εμείς όσο και οι εκατοντάδες του πλήθους που περίμεναν υπομονετικά, μήπως άλλαζε κάτι. Εντωμεταξύ, ο Walter ήδη έψαχνε plan b για το πώς θα συνεχιστεί η εκδρομή μας. Έτσι, εντός μιας ώρας λήφθηκε η απόφαση να ξεκινήσουμε με λεωφορείο της aplpaca για να προσεγγίσουμε το Hidroelectrica. Από εκεί πεζοπορώντας θα προσεγγίζαμε το camping για διανυκτέρευση. Fingers crossed ξεκινήσαμε το δρομολόγιο από το Ollantaytambo μέσω των χωριών Santa Maria και Santa Teresa. Η διαδρομή ήταν αρκετά εντυπωσιακή: καταπράσινα τοπία, τρεχούμενα νερά, μια λαμπερή μέρα και σε κάθε δεύτερη στροφή στο βάθος του πλάνου η εμβληματική κορυφή "Βερόνικα".

Έχουμε απορροφηθεί από το τοπίο και ξαφνιαζόμαστε όταν ο χαμογελαστός νεαρός porter στο πίσω κάθισμα μάς σκουντάει και φωνασκεί "el condor, el condor"! Ουδέν κακόν αμιγές καλού σκεφτόμαστε, αλλά η "τύχη" μας δεν θα κρατούσε για πολύ. Περίπου στο μέσον της κανονικά 4ωρης διαδρομής, κάναμε μια στάση σε ένα μαγαζί της κακιάς ώρας για τουαλέτα και λίγες προμήθειες.

Η πορεία μας συνεχίστηκε ομαλά μέχρι που έγινε αυτό που φοβόμασταν: πέσαμε σε ένα μπλόκο απεργών, οι οποίοι είχαν κλείσει τον δρόμο προς Santa Maria. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και περιμέναμε να δούμε τι θα γίνει. Οι διαπραγματεύσεις με τους απεργούς έδιναν κι έπαιρναν, ενώ η αστυνομία είχε ξεκάθαρα διακριτικό ρόλο.

Ενώ είχε μεσημεριάσει και ο ήλιος μας είχε κάψει για τα καλά, περιμέναμε ένα ευχάριστο νέο από τις διαπραγματεύσεις, το οποίο δεν ήρθε ποτέ. Ο "πολυμήχανος" Walter μαζί με τον οδηγό του λεωφορείου έπρεπε να σκαρφιστούν ένα ακόμα εναλλακτικό πλάνο, προκειμένου να πετύχουμε τον απώτερο στόχο μας: να βρεθούμε την επόμενη μέρα στο Μάτσου Πίτσου. Αφού συμβουλεύτηκαν κάποιους ντόπιους, μας ανακοίνωσαν ότι θ' ακολουθήσουμε έναν δασικό δρόμο για να παρακάμψουμε τα μπλόκα που βρίσκονταν στον επαρχιακό δρόμο και να κατορθώσουμε να φτάσουμε σε Santa Maria και Santa Tereza. Έτσι κι έγινε! Ο χωματόδρομος που πήραμε προφανώς δεν είχε φτιαχτεί για λεωφορεία σαν το δικό μας, είχε αρκετές κλειστές στροφές (αρκετές φορές ο οδηγός χρειάστηκε να κάνει όπισθεν για να μπορέσει να στρίψει), αλλά τουλάχιστον ήταν καλά στρωμένος. Η διαδρομή διέσχιζε δάση και κατάφυτες περιοχές με μπανανιές. Επίσης, περάσαμε από κάποιους οικισμούς ξεχασμένους από τον θεό, σε έναν δε από αυτούς κάναμε στάση για τουαλέτα, που ήταν μια αξέχαστη εμπειρία για την Ε. Παρατίθεται το σχετικό τεκμήριο των εγκαταστάσεων, για τη χρήση των οποίων καταβάλαμε 2 soles έναντι 2 κομματιών χαρτιού υγείας:

Μετά από πολλή ταλαιπωρία και αφού είχαμε πλημμυριστεί από αισθήματα απαισιοδοξίας για το αν τελικά θα τα καταφέρναμε να φτασουμε οπουδήποτε, φτάσαμε στη Santa Tereza γύρω στις 17.00 το απόγευμα. Εκεί ξαναμπλοκαριστήκαμε στο πέρασμα μιας γέφυρας που οδηγούσε προς το Hidroelectrica, λόγω των εργασιών που γίνονταν εκεί. Αυτές οι εργασίες είχαν ως αποτέλεσμα να κλείνουν οι εργάτες σε διάφορα σημεία τον στενό μα στρωμένο με χαλίκι δρόμο, ενώ εκείνη την ώρα επέστρεφε και πολύς κόσμος με αυτοκίνητα από το Μάτσου Πίτσου (δεδομένου ότι κανένα τρένο δεν κινήθηκε εκείνη την ημέρα λόγω της απεργίας).

Μετά από 2 ώρες οδήγησης με πολλά "σταμάτα-ξεκίνα" φτάσαμε επιτέλους στο τέρμα του δρόμου που ήταν το Hidroelectrica! Ήταν 19.00, είχε αρχίσει ήδη να βραδιάζει κι εμείς είχαμε μπροστά μας μια πεζοπορία 2.30-3 ωρών για να φτάσουμε στο κάμπινγκ των Alpaca Expeditions που βρίσκεται σε απόσταση 20 λεπτών από το Aguas Calientes. Πήραμε δυνάμεις εμψυχώνοντας ο ένας τον άλλον (η δύναμη της ομάδας), φορτωθήκαμε και τα duffel bags και τα προσωπικά μας αντικείμενα ελλείψει αρκετών για όλα τα γκρουπ porters σε εκείνο το σημείο, φορέσαμε τους φακούς κεφαλής και ξεκινήσαμε τη διαδρομή που ακολουθεί στο μεγαλύτερο της κομμάτι τη σιδηροδρομική γραμμή.

Μετά από ένα περπάτημα τριών ωρών και αφού περάσαμε αρκετές φορές πάνω από τον ποταμό Urubamba, καταλήξαμε κατάκοποι, πεινασμένοι και απελπισμένοι στον προορισμό μας γύρω στις 22.00 το βράδυ. Η σκηνή μάς περίμενε, ο φωτισμός ήταν ανύπαρκτος, αλλά τέτοια ώρα-τέτοια λόγια. Η προσμονή της αυριανής μας επίσκεψης στο Μάτσου Πίτσου επισκίαζε τα πάντα, ακόμα και το γεγονός ότι δεν είχαμε δει έστω ένα μέρος του Inca Trail. Ο Walter ευτυχώς μέσα σε όλα, είχε μεριμνήσει να μας περιμένουν οι μάγειρες με ζεστό φαγητό και δροσερή Cusquena. Είχαμε διαβάσει διθυραμβικά σχόλια για το επίπεδο του φαγητού των μαγείρων, όχι μόνο των Αlpaca αλλά και όλων των γκρουπ που οργανώνουν τέτοιες εκδρομές (συνδυασμός trek με Μάτσου Πίτσου) και ήμασταν προετοιμασμένοι για τα καλύτερα, τα οποία ας είμαστε ειλικρινείς τα είχαμε απόλυτη ανάγκη μέσα στην όλη ατυχία μας. Φάγαμε μεν αλλά δεν εντυπωσιαστήκαμε δε, τουλάχιστον όχι τόσο όσο είχαμε εντυπωσιαστεί σε αντίστοιχη εμπειρία που είχαμε για παράδειγμα στην έρημο της Ιορδανίας, όπου οι άνθρωποι έστησαν τσιμπούσι άλλου γαστρονομικού επιπέδου. Αλλά αυτά θα πούμε σε μια άλλη ταξιδιωτική ιστορία.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Εξαιρετικά, χαίρομαι ιδιαίτερα που διαβάζω νέα ιστορία για το Περού, η χώρα αυτή μου χει μείνει σαν μεγάλο ταξιδιωτικό απωθημένο. Εχω συντονιστεί και περιμένω λεπτομέρειες!

 

[patsman]

Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
Η πρώτη υπερατλαντική μας πτήση ήταν γεματή από κόσμο λόγω του καθολικού Πάσχα και διήρκεσε σχεδόν 12 ώρες λόγω "κυκλοφοριακού" κοντά στη Γαλλία. Όταν βρισκόμασταν πάνω από την Καραϊβική είχαμε λίγες αναταράξεις και άλλες 4 ώρες μέχρι να προσγειωθούμε στη Λίμα. Καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, πλην των μικρών διαλειμμάτων φαγητού, φορούσαμε τις μάσκες, όπως και όλοι οι επιβαίνοντες, με συνέπεια να πληγωθεί το αριστερό μου αυτί.

Αφού περάσαμε χωρίς αργοπορία τον έλεγχο των διαβατηρίων και πήραμε την αποσκευή μας, ρωτήσαμε σε ένα περίπτερο εντός του αεροδρομίου για την αγορά κάρτας sim, αλλά η τιμή μάς φάνηκε απαγορευτική. Βγαίνοντας από τον χώρο του αεροδρομίου, μας περίμενε ο άνθρωπος που θα μας μετέφερε στο ξενοδοχείο μας (κατόπιν συνεννόησης). Για τη διαμονή μας στη Λίμα επιλέξαμε το Libre Hotel στην Av. La Paz της Μιραφλόρες (50 ευρώ το δίκλινο με πρωινό) και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από πλευράς καθαριότητας, φαγητού και προσβασιμότητας. Μετά το check-in και ενώ είχε αρχίσει να βραδιάζει, ξεχυθήκαμε για μια πρώτη βόλτα στη γειτονιά της Miraflores.

Πήγαμε με τα πόδια ως την πλατεία Κένεντι και καταλήξαμε για φαγητό στο καλαίσθητο Barra Maretazo για μια πρώτη επαφή με την περουβιανή κουζίνα. Σφηνάκι με γάλα τίγρης για καλωσόρισμα, σεβίτσε και τσιτσαρόνες με ψαράκι του ωκεανού και πικάντικες κροκέτες με κιμά από χταπόδι, όλα τρομερά νόστιμα! Ένα pisco sour για σβήσιμο και το σύνολο 100 soles (περίπου 25 ευρώ).

Το επόμενο πρωινό μάς βρήκε από το ξημέρωμα στους άδειους δρόμους για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα πριν την απογευματινή μας αναχώρηση για Κούσκο. Περπατήσαμε μέχρι το πάρκο Κένεντι, απ' όπου προμηθευθήκαμε και τα απαραίτητα sorochi pills, τα οποία τα ξεκινήσαμε άμεσα. Η πρωινή ομίχλη και τα γκρίζα χρώματα που επικρατούν στην ατμόσφαιρα δίνουν τον τόνο.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιήσαμε για τις μετακινήσεις μας από και προς το κέντρο το Metropolitano, με την πάντα πρόθυμη βοήθεια των άλλων επιβατών να μας "δανείσουν" τις κάρτες τους για το εισιτήριό μας. Μέχρι στιγμής οι Περουβιανοί από άποψη προσφοράς βοήθειας παίρνουν άριστα! Σημειωτέον ότι δεν μιλάμε ισπανικά.

Ξεκινήσαμε από την Plaza San Martin, όπου κάναμε και συνάλλαγμα σε πολύ καλή ισοτιμία. Προχωρήσαμε στη Jiron de la Union που οδηγεί στην Plaza de Armas, στην οποία δεσπόζει η αποικιακή αρχιτεκτονική. Περιηγηθήκαμε στην ενδιαφέρουσα Casa de la Literatura Peruana (ελεύθερη είσοδος), όπου υπήρχαν κάποιες αξιόλογες εκθέσεις και ένα πολύ προσεγμένο αναγνωστήριο.

Κατά την επιστροφή μας μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και με αρκετή δυσκολία στη συνεννόηση με τους υπαλλήλους της Claro καταφέραμε να αγοράσουμε μια κάρτα sim (η τιμή δεν είχε καμία σχέση με την αντίστοιχη του αεροδρομίου).

Εντωμεταξύ, η ώρα είχε πάει 12.30

το μεσημέρι, όταν κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Surquillo για να φάμε στο Al Toke Pez, που για τους μυημένους του Netflix αποτελεί έναν must γαστρονομικό προορισμό (βλ. το επεισόδιο για τη Λίμα στη σειρά street food που αφορά τη Λατινική Αμερική). Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μικροσκοπικό μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο και υπήρχε ουρά απ' έξω. Επειδή δεν είχαμε άπειρο χρόνο για χάσιμο, επιλέξαμε το take away και δοκιμάσαμε τις απίστευτες νοστιμιές του Tomás Matsufuji σε ένα κοντινό παρκάκι. Το combinado που κόστισε μόλις 25 soles ήταν ό,τι πρέπει για μεσημέρι και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να πάρει μια αυθεντική και οικονομική γεύση της nikkei κουζίνας.

Αποφασίσαμε η πρώτη μέρα να είναι αφιερωμένη στους δρόμους και στις γεύσεις της πόλης και ν' αφήσουμε τα μουσεία για το τέλος του ταξιδιού.


Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 3 το μεσημέρι και, αφού συμφωνήσαμε να μείνουμε πάλι εκεί κατά την επιστροφή μας στη Λίμα, πήγαμε στο αεροδρόμιο με ταξί που κλείσαμε μέσω του site taxidatum.com. Η πτήση της LATAM ήταν στην ώρα της. Αν και η πτήση ήταν σχεδόν γεμάτη λόγω Μ. Σαββάτου για τους καθολικούς, περιέργως το check-in έδωσε πρώτη θέση στην Ε, ενώ εγώ περιορίστηκα στις πίσω θέσεις παρέα με τους πολυλογάδες Περουβιανούς, που δεν έβαλαν γλώσσα μέσα και μιλούσαν συνεχώς στο κινητό (ακόμη και κατά την προσγείωση-απογείωση), παρά τις ευγενικές παρατηρήσεις των αεροσυνοδών. Και για του λόγου το αληθές:

Κατά την άφιξή μας στο Κούσκο, μάς περιμένε και πάλι ο οδηγός του taxidatum και δίχως προβλήματα φτάνουμε στο τίμιο Katari Apart Hotel at Qoricancha με τον χαμογελαστό, ορεξάτο για κουβέντα (στα αγγλικά) Alex να μας υποδέχεται. Η ζαλάδα, όμως, του υψομέτρου είχε κάνει την εμφάνισή της και πριν την αφήσουμε να μας καταβάλει, βγαίνουμε στην πόλη για μια βόλτα και σε αναζήτηση φαγητού. Περπατώντας βασανιστικά αργά και σταθερά, φτάνουμε στην (αντίστοιχη) Plaza de Armas και στα πέριξ, όπου η κοσμοπλυμμύρα είναι το κάτι άλλο. Ναι, το μέρος είναι προφανώς εξαιρετικά τουριστικό, αλλά στην πρώτη θέα των Inca Walls μέσα στην πόλη νιώθουμε ρίγη συγκίνησης. Ακολουθώντας τις συμβουλές των έμπειρων στα μεγάλα υψόμετρα αποφασίζουμε να τσιμπήσουμε κατί ελαφρύ, όπως... μια πίτσα (προς υπεράσπισή μας, ήταν "μαργαρίτα") στο Incanto. Αν και πέσαμε πάνω σε δείγματα έξαλλης νυκτερινής ζωής στο Κούσκο, τα αγνοήσαμε ομόφωνα και η πρώτη βραδιά αφιερώθηκε στην ξεκούραση.

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

 

[Delmem38110]

Πριν κλείσω το πρώτο μέρος της ιστορίας, πρέπει να σημειώσω το εξής για το ζήτημα του υψομέτρου, που κι εμάς, όπως και πολλούς εδώ στο φόρουμ, είχε ανησυχήσει πριν το ταξίδι. Ευτυχώς, πέραν μιας ελαφράς ζάλης και του πονοκεφάλου (συνήθως μετά το φαγητό) που αντιμετωπίζονταν με ένα παυσίπονο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα. Παίρναμε τα sorochi τις περισσότερες από τις μέρες που διανύαμε σε υψόμετρο άνω των 3500 μ. και πίναμε άφθονο τσάι κόκας και πολλά υγρά. Δεν ξέρω τι απ' όλα βοήθησε περισσότερο, ίσως σταθήκαμε απλώς τυχεροί, μια και στην πορεία του ταξιδιού γνωρίσαμε ταξιδιώτες που η ασθένεια του υψομέτρου τούς ακινητοποίησε στο ξενοδοχείο για τουλάχιστον ένα τριήμερο.

προ κορονοϊού η αβιανκα είχε πτήση Μπόκοτα κουσκο.
καλυτερη προσαρμογή δεν θα μπορούσε καποιος να κάνει.. Ας το κοιτάνε οι μελλοντικοί επισκέπτες. Ίσως ξαναμπεί και είναι μια πιο ήπια είσοδος στο κουσκο λόγω του μεγαλου υψομέτρου και των δυο.

 

[Δημήτρης X.]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

 

[Yorgos]

Δεν το έχω ψάξει πάρα πολύ γιατί δεν είναι στα άμεσα μου σχέδια το Περού, αλλά 1100€ για διήμερο τρεκ για Μάτσου Πίτσου, δεν είναι υπερβολικά μεγάλο ποσό???

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

 

[panlek30]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

 

[Delmem38110]

Τραγικό είναι. Εμείς δώσαμε 1000 το άτομο για επταήμερο τρεκ σε χαμένες πόλεις στη μέση του πουθενά και περιλαμβανε και Ματσου Πιτσου και 2 βράδια σε Aguas Calientes και Κούσκο, επιστροφή με τραίνο, εξαιρετικό ξεναγό και ήταν όλο πριβε.

Δες Dos Manos, Condor και TravelGroup Perú.

τους πιάσατε κορόιδα.

 

[patsman]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Έτσι είναι. Κι εμάς μας είχε κάνει εντύπωση ότι η τιμή ήταν περίπου η ίδια με τα πολυήμερα τρεκ. Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Επίσης, όπως θα δείτε στην ιστορία, αν είχαμε πάει μεμονωμένα, δεν θα μπορούσαμε κατά πάσα πιθανότητα να φτάσουμε στο Άγουας Καλιέντες εκείνες τις ημέρες.

 

[Yorgos]

Λέει ότι το κόστος αφορά 2 άτομα. Επίσης αν πρόκειται για το short inka trail, βαράνε στο συγκεκριμένο. Έτσι δεν είναι;

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

τους πιάσατε κορόιδα.

Ούτε καν, είχε φτηνότερες επιλογές από τη δική μας.

Αλλά ελλείψει χρόνου, δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Αυτό το έχουμε πάθει όλοι, δε γίνεται πάντα να προγραμματίζεις τα πάντα έγκαιρα και το last moment πληρώνεται και είναι και η καλύτερη υπάρχουσα λύση πολλές φορές. Δεν το έγραψα επικριτικά, αλλά για να προλάβω άλλους από το να την πατήσουν. Όπως και να έχει, όταν θα περάσουν κάποια χρόνια δε θα θυμάσαι το πόσα πλήρωσες αλλά το τι έζησες (εκτός κι αν πλήρωσες τόσα που μετά έμεινες άστεγος ξέρω γω ). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.

 

[Señor_Nada]

Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία. Το Barra Maretazo σημειώθηκε.

Αυτό με την έξαλλη νυχτερινή ζωή του Κούσκο το συζήταγα πρόσφατα. Μου λέγανε ότι έχει κλαμπς και γίνεται χαμός. Δεν το περίμενα! Ευτυχώς το έχω αφήσει ανοιχτό πόσο θα μείνω στην πόλη

 

[panlek30]

Το short Inca Trail είναι ψιλοαπάτη. Έχει πολύ καλύτερες επιλογές στον παράδεισο των τρεκ.

Πιθανόν να έχει καλύτερες δε λέω. Απλά η τιμή που παίζει για το συγκεκριμένο κάπου εκεί πρέπει να είναι.
Πάντως γενικά οι τιμές που παίζουν είναι τραγικές. Ακόμα και το 1000€ για τις 7 ημέρες. Γιατί έτσι; Είναι απλα καθαρά θέμα προσφοράς ζήτησης;