patsman
Member
- Μηνύματα
- 229
- Likes
- 678
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Οι πρώτες εντυπώσεις από Λίμα και Κούσκο
- Κεφάλαιο 3: Η εκτός προγράμματος περιπλάνηση στις Άνδεις
- Κεφάλαιο 4: Το Μάτσου Πίτσου, μια πρόταση γάμου και η ταλαιπωρία της επιστροφής
- Κεφάλαιο 5: H πρωινή ζάλη, η περιπλάνηση στο Κούσκο και η αναχώρηση για Πούνο
- Κεφάλαιο 6: Από το Πούνο στη Λα Παζ ένα μπλόκο-δρόμος
- Κεφάλαιο 7: Σεργιάνι στους δρόμους και επισκέψεις στα μουσεία της Λα Παζ
- Κεφάλαιο 8: Πασχαλιάτικη ημερήσια εκδρομή στο Salar de Uyuni
- Κεφάλαιο 9: Κυριακή στη μαγευτική Λα Παζ και μια συνάντηση με έναν διάσημο Βολιβιανό
- Κεφάλαιο 10: O μελαγχολικός δρόμος της επιστροφής στο Περού
- Κεφάλαιο 11 (Επίλογος): Οι τελευταίες περουβιανές νοστιμιές
Κεφάλαιο 8: Πασχαλιάτικη ημερήσια εκδρομή στο Salar de Uyuni
Ξημέρωνε Μεγάλο Σάββατο για τους ορθόδοξους χριστιανούς όταν φτάναμε στο Uyuni, με το λεωφορείο της Todo Turismo. Αφού πήραμε τις τσάντες μας και φορτίσαμε τα κινητά μας στο συμπαθητικό γραφείο της εν λόγω εταιρίας (κυρίως για να αποφύγουμε και το έντονο πρωινό ψύχος), ήρθε και μας συνάντησε ο Alex από την Quechua Connection, με τον οποίο είχαμε μιλήσει και συμφωνήσει την προηγούμενη μέρα μέσω whatsapp για το ημερήσιο tour μας στο Salar de Uyuni. Ενώ είχαμε έρθει σε επαφή και με άλλους tour operators, επιλέξαμε την Quechua για τους εξής λόγους: πρώτον, διότι είχε δοκιμαστεί και προταθεί από άλλους συμφορουμίτες, δεύτερον, διότι υπήρχε άψογη συνεννόηση στα αγγλικά, τρίτον, διότι προσέφεραν τη δυνατότητα να κάνουμε ποδήλατο στο Salar και τέταρτον, διότι το πρότεινε και ο ταξιδιωτικός μας οδηγός. Η τιμή που κλείσαμε μας φάνηκε υπερβολική (900 bolivianos για 2 άτομα, δηλ. περίπου 60 ευρώ το άτομο), αλλά καταλάβαμε ότι την εκτόξευσε ο οδηγός που μιλούσε αγγλικά και το γεγονός ότι δεν υπήρξε προσέλευση επισκεπτών εκείνη την ημέρα και το τουρ έγινε πριβέ. Και εν τέλει, τα χρήματα άξιζαν και με το παραπάνω για τη συγκεκριμένη εμπειρία!
Έπειτα από την ενημέρωσή μας για το τι περιλαμβάνει το tour στο μικρό γραφειάκι της Quechua από τον Alex, την τακτοποίηση του οικονομικού σκέλους και από τη στιγμή που είχαμε μπροστά μας περίπου 2 ώρες μέχρι να ξεκινήσει το tour, φάγαμε ένα τυπικό πρωινό και ήπιαμε τσάι κόκας και καφέ σε ένα no-name κοντινό μαγαζάκι, το οποίο μάς πρότεινε ο Alex. Κατόπιν βγήκαμε βόλτα στο όχι και τόσο γραφικό Uyuni, το οποίο μας προσέφερε αρκετές surreal εικόνες. Ακόμη, επισκεφτήκαμε την τοπική εκκλησία που εκείνη την ώρα είχε λειτουργία και χαζέψαμε λίγο στα τοπικά μαγαζιά που μόλις άνοιγαν. Υπάρχει αρκετή φτώχεια στη συγκεκριμένη πόλη, αλλά ταυτόχρονα σού δίνει την εντύπωση ότι γίνονται συνέχεια κατασκευαστικές εργασίες: βλέπεις συχνά φορτηγά με άμμο, πέτρες κ.λπ., όπως επίσης και πολλά συνήθως ημιτελή κτίρια. Σημειωτέον ότι οι περισσότεροι δρόμοι είναι καλά στρωμένοι χωματόδρομοι. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια πόλη που χτίστηκε μέσα στην έρημο για να εξυπηρετήσει κυρίως τις ανάγκες του Salar, τόσο από την άποψη των εργοστασίων εξόρυξης λιθίου που βρίσκονται εκεί, όσο πλέον και από τουριστική άποψη.
Επιστρέψαμε στο γραφειάκι της Quechua γύρω στις 10 π.μ., οπότε και θα ξεκινούσε το tour μας. Τότε γνωριστήκαμε και με τον ξεναγό μας τον Jose, έναν απίθανο ιθαγενή τύπο, ο οποίος φρόντισε να περάσουμε μια αξέχαστη εμπειρία! Βάλαμε τα αντηλιακά μας, επιβιβαστήκαμε στα πίσω καθίσματα του 4X4 με τον Jose συνοδηγό και τον οδηγό μας (που καταλάβαινε αγγλικά, αλλά δεν τα πολυμιλούσε) και ξεκινήσαμε την πορεία μας με στόχο το Salar. Λίγο έξω από το Uyuni, είδαμε από κοντά και vicunas, "ξαδέρφια" των llamas και των alpacas. Πρώτη στάση το νεκροταφείο των τρένων (Cementerio de trenes), όπου υπάρχουν αρκετά παρατημένα τρένα, τα οποία ξέμειναν εκεί όταν σταμάτησε να λειτουργεί η σιδηροδρομική γραμμή που εξυπηρετούσαν. Η πλάκα είναι ότι μπορείς να μπεις μέσα σε αυτά τα τρένα, αλλά και να ανέβεις πάνω σε αυτά, τουλάχιστον σε εκείνα στα οποία υπάρχουν σκαλοπατάκια, για να βγεις φωτογραφίες με φόντο το απέραντο ερημικό τοπίο.
Επόμενη στάση το χωριό Colchani, το οποίο είναι η είσοδος (ή έξοδος) του Salar de Uyuni. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται αποκλειστικά με την επεξεργασία του ορυκτού αλατιού. Μάλιστα, εκτός από ένα υποτυπώδες μουσείο αλατιού, υπάρχει και ένα μικρό εργοστάσιο, όπου ο Jose μάς έκανε μια σχετική ενημέρωση για τα διάφορα βήματα επεξεργασίας του αλατιού. Επίσης, από εκεί προμηθευθήκαμε 3-4 συσκευασίες αλατιού ως σουβενίρ, καθώς δεν μπορείς να το βρεις αλλού στον κόσμο, διότι δεν εξάγεται πουθενά (οι υπόλοιπες χώρες καλύπτουν τις ανάγκες τους κατά βάση μέσω του πιο φθηνού θαλασσινού αλατιού).
Η είσοδος στο Salar de Uyuni είναι από μόνη της εντυπωσιακή. Η θέα του αχανούς λευκού τοπίου, που ομοιάζει σε μεγάλο βαθμό με χιόνι, μάς ενθουσιάζει. Προχωράμε με το 4X4 στο Salar μέχρι που φτάνουμε σε ένα σημείο κοντά στο… άπειρο. Εκεί, μας λέει ο Jose, «εδώ θα κατεβείτε και θα κάνετε ποδήλατο. Αφού το απολαύσετε, θα έρθετε να μας βρείτε στις σημαίες!», που αχνοφαίνονταν στον ορίζοντα. Πράγματι, ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες που ζήσαμε. Παρότι δεν είμαστε φαν του ποδηλάτου, εκεί ήμασταν τελείως μοναχοί μας σε ένα απίστευτο φυσικό περιβάλλον, κάναμε ορθοπεταλιές και το καταευχαριστηθήκαμε!
Μετά από ένα μισάωρο περίπου, κινήσαμε προς τις σημαίες, όπου ο Jose και ο οδηγός είχαν ετοιμάσει το μεσημεριανό μας γεύμα. Είχαμε ενημερώσει τον Alex για τις χορτοφαγικές συνήθειες της Ε., οπότε το μενού ήταν κατά βάση vegetarian (ρύζι, πατατοσαλάτα, κεφτέδες λαχανικών) με επιπλέον ψητό κοτόπουλο. Όλα τα φαγητά ήταν πολύ καλά μαγειρεμένα. Σε εκείνο το μέρος βρισκόταν και ένα ξενοδοχείο φτιαγμένο από αλάτι, το οποίο δεν λειτουργούσε πλέον, αλλά επρόκειτο σύντομα να επαναλειτουργήσει, όπως μας είπαν. Μάλιστα, την ίδια ώρα που εμείς τρώγαμε, διεξαγόταν η γαμήλια τελετή ενός ζευγαριού με catering, ζωντανή μουσική και όλα τα κομφόρ. Δυστυχώς δεν προνοήσαμε να έχουμε μαζί μας μια ελληνική σημαία για να την προσθέσουμε στο μνημείο με τις σημαίες. Επίσης, σε αυτό το σημείο γινόταν η εκκίνηση για μία ειδική διαδρομή του Rally Dakar, όταν αυτό για κάποια χρόνια διεξήχθη στη Νότια Αμερική.
Η συνέχεια του προορισμού μας περιλάμβανε το Isla Incahuasi, που βρίσκεται στην καρδιά του Salar de Uyuni. Η είσοδος στο νησάκι κοστίζει 30 bolivianos (4 ευρώ) που πηγαίνει στους ντόπιους, οι οποίοι επιμελούνται για την καθαριότητα του νησιού, την περιποίηση του μονοπατιού και τις λοιπές λειτουργικές ανάγκες (υπάρχουν μέχρι και τουαλέτες, ναι εκεί στη μέση του πουθενά!). Το νησί κυριολεκτικά κατακλύζεται από κάκτους, ορισμένοι από αυτούς είναι γιγάντιοι, πράγμα που σημαίνει υπερήλικες. Άλλωστε, ποιο άλλο φυτό θα μπορούσε να αναπτυχθεί μέσα σε τόσο αντίξοες και αφιλόξενες συνθήκες; Επίσης, συναντώνται και colibri που συμβάλλουν στη γονιμοποίηση των κάκτων. Πρέπει να επισημανθεί ότι στη λεγόμενη υγρή περίοδο για το Salar, που εκτείνεται χοντρικά από τον Δεκέμβριο ως τον Μάρτιο, δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στο νησάκι. Χρειαστήκαμε περίπου 45 λεπτά για να κάνουμε την πλήρη κυκλική διαδρομή του νησιού, με ανάβαση στο ψηλότερο σημείο του, καθώς και με όλες τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες μαζί με τον Jose.
Ακολούθως, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε σε ένα από τα πάμπολλα απόμερα σημεία του Salar, για να επιδοθούμε στη… χαρά του παιδιού! Με την παρότρυνση και τις σκηνοθετικές οδηγίες του Jose, βγήκαμε πολλές αστείες φωτογραφίες και τραβήξαμε διάφορα υπέροχα βίντεο, χάρη στο φωτογενέστατο τοπίο και τα παιχνίδια του φακού με τον λευκό ορίζοντα, τον ήλιο, τις σκιές και τον γαλάζιο ουρανό. Ενδεικτικά και μόνο παραθέτω μια χαρακτηριστική φωτογραφία:
Η τελευταία στάση του ημερήσιου tour μας ήταν σε ένα ειδυλλιακό μέρος, όπου θα απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα! Στο μέρος εκείνο υπήρχαν ακόμη συσσωρευμένα νερά, απομεινάρια της πρόσφατης υγρής περιόδου. Έτσι, μπορέσαμε να ζήσουμε και να αποθανατίσαμε το μαγικό σκηνικό που δημιουργεί ο ήλιος, το αλάτι και ο αντικατοπτρισμός του νερού. Εντωμεταξύ, όσο έδυε ο ήλιος, τόσο το κρύο και ο αέρας φούντωναν. Οι λίγες γουλιές από το κόκκινο κρασί που μας προσέφερε ο Jose συνέβαλαν στον ρομαντισμό της στιγμής. Πραγματικά μοναδικές στιγμές!
Κατόπιν της δύσης του ήλιου και τρέμοντας από το κρύο, μπήκαμε στο 4Χ4 με τη ζέστη στο air-condition στο φουλ για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το Uyuni. Κάπου μέσα στην έρημο αλατιού είδαμε και δύο πολυτελή ξενοδοχεία που λειτουργούν εκεί. Λίγο πριν φτάσουμε στο Uyuni και ενώ είχε νυχτώσει για τα καλά, ο οδηγός έβγαλε αλάρμ και σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου. Ο λόγος; Ο ουρανός ήταν υπεργεμάτος με αστέρια, ο Jose είχε μαζί του ένα λέιζερ(!) και μας έκανε ένα αναλυτικότατο μάθημα για τον φωτεινό ουράνιο χάρτη που απλωνόταν πάνω μας. Η άφιξή μας στα γραφεία της Todo Turismo έλαβε χώρα γύρω στις 7 μ.μ. Αποχαιρετήσαμε τον Jose και τον οδηγό μας, δίνοντάς τους και το ανάλογο φιλοδώρημα -παρά το γεγονός ότι ο Alex της Quechua δεν έδωσε την εντύπωση ενός στυγνού καπιταλιστή! Το λεωφορείο της επιστροφής για τη Λα Παζ έφυγε στις 8 μ.μ. Το μενού αυτήν τη φορά ήταν ΟΚ, όπως και η θέρμανση, με συνέπεια να κοιμηθούμε αρκετά. Χαράματα φτάσαμε στη βολιβιανή πρωτεύουσα, όπου οι cholitas δεν είχαν βγει ακόμη στους δρόμους ν' απλώσουν την πραμάτεια τους. Αφού κάναμε ένα μπανάκι στο δωμάτιό μας στο Patio de Piedra (το οποίο είχαμε προνοήσει να κρατήσουμε και για εκείνο το βράδυ, παρότι θα λείπαμε στο Uyuni), κατεβήκαμε για πρωινό νωρίς-νωρίς. Είχαμε μπροστά μας μια ολόκληρη ημέρα στη Λα Παζ, που μας είχε ήδη συναρπάσει, και θέλαμε να την εξαντλήσουμε από το πρωί ως το βράδυ.
Ξημέρωνε Μεγάλο Σάββατο για τους ορθόδοξους χριστιανούς όταν φτάναμε στο Uyuni, με το λεωφορείο της Todo Turismo. Αφού πήραμε τις τσάντες μας και φορτίσαμε τα κινητά μας στο συμπαθητικό γραφείο της εν λόγω εταιρίας (κυρίως για να αποφύγουμε και το έντονο πρωινό ψύχος), ήρθε και μας συνάντησε ο Alex από την Quechua Connection, με τον οποίο είχαμε μιλήσει και συμφωνήσει την προηγούμενη μέρα μέσω whatsapp για το ημερήσιο tour μας στο Salar de Uyuni. Ενώ είχαμε έρθει σε επαφή και με άλλους tour operators, επιλέξαμε την Quechua για τους εξής λόγους: πρώτον, διότι είχε δοκιμαστεί και προταθεί από άλλους συμφορουμίτες, δεύτερον, διότι υπήρχε άψογη συνεννόηση στα αγγλικά, τρίτον, διότι προσέφεραν τη δυνατότητα να κάνουμε ποδήλατο στο Salar και τέταρτον, διότι το πρότεινε και ο ταξιδιωτικός μας οδηγός. Η τιμή που κλείσαμε μας φάνηκε υπερβολική (900 bolivianos για 2 άτομα, δηλ. περίπου 60 ευρώ το άτομο), αλλά καταλάβαμε ότι την εκτόξευσε ο οδηγός που μιλούσε αγγλικά και το γεγονός ότι δεν υπήρξε προσέλευση επισκεπτών εκείνη την ημέρα και το τουρ έγινε πριβέ. Και εν τέλει, τα χρήματα άξιζαν και με το παραπάνω για τη συγκεκριμένη εμπειρία!
Έπειτα από την ενημέρωσή μας για το τι περιλαμβάνει το tour στο μικρό γραφειάκι της Quechua από τον Alex, την τακτοποίηση του οικονομικού σκέλους και από τη στιγμή που είχαμε μπροστά μας περίπου 2 ώρες μέχρι να ξεκινήσει το tour, φάγαμε ένα τυπικό πρωινό και ήπιαμε τσάι κόκας και καφέ σε ένα no-name κοντινό μαγαζάκι, το οποίο μάς πρότεινε ο Alex. Κατόπιν βγήκαμε βόλτα στο όχι και τόσο γραφικό Uyuni, το οποίο μας προσέφερε αρκετές surreal εικόνες. Ακόμη, επισκεφτήκαμε την τοπική εκκλησία που εκείνη την ώρα είχε λειτουργία και χαζέψαμε λίγο στα τοπικά μαγαζιά που μόλις άνοιγαν. Υπάρχει αρκετή φτώχεια στη συγκεκριμένη πόλη, αλλά ταυτόχρονα σού δίνει την εντύπωση ότι γίνονται συνέχεια κατασκευαστικές εργασίες: βλέπεις συχνά φορτηγά με άμμο, πέτρες κ.λπ., όπως επίσης και πολλά συνήθως ημιτελή κτίρια. Σημειωτέον ότι οι περισσότεροι δρόμοι είναι καλά στρωμένοι χωματόδρομοι. Εν ολίγοις, πρόκειται για μια πόλη που χτίστηκε μέσα στην έρημο για να εξυπηρετήσει κυρίως τις ανάγκες του Salar, τόσο από την άποψη των εργοστασίων εξόρυξης λιθίου που βρίσκονται εκεί, όσο πλέον και από τουριστική άποψη.
Επιστρέψαμε στο γραφειάκι της Quechua γύρω στις 10 π.μ., οπότε και θα ξεκινούσε το tour μας. Τότε γνωριστήκαμε και με τον ξεναγό μας τον Jose, έναν απίθανο ιθαγενή τύπο, ο οποίος φρόντισε να περάσουμε μια αξέχαστη εμπειρία! Βάλαμε τα αντηλιακά μας, επιβιβαστήκαμε στα πίσω καθίσματα του 4X4 με τον Jose συνοδηγό και τον οδηγό μας (που καταλάβαινε αγγλικά, αλλά δεν τα πολυμιλούσε) και ξεκινήσαμε την πορεία μας με στόχο το Salar. Λίγο έξω από το Uyuni, είδαμε από κοντά και vicunas, "ξαδέρφια" των llamas και των alpacas. Πρώτη στάση το νεκροταφείο των τρένων (Cementerio de trenes), όπου υπάρχουν αρκετά παρατημένα τρένα, τα οποία ξέμειναν εκεί όταν σταμάτησε να λειτουργεί η σιδηροδρομική γραμμή που εξυπηρετούσαν. Η πλάκα είναι ότι μπορείς να μπεις μέσα σε αυτά τα τρένα, αλλά και να ανέβεις πάνω σε αυτά, τουλάχιστον σε εκείνα στα οποία υπάρχουν σκαλοπατάκια, για να βγεις φωτογραφίες με φόντο το απέραντο ερημικό τοπίο.
Επόμενη στάση το χωριό Colchani, το οποίο είναι η είσοδος (ή έξοδος) του Salar de Uyuni. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται αποκλειστικά με την επεξεργασία του ορυκτού αλατιού. Μάλιστα, εκτός από ένα υποτυπώδες μουσείο αλατιού, υπάρχει και ένα μικρό εργοστάσιο, όπου ο Jose μάς έκανε μια σχετική ενημέρωση για τα διάφορα βήματα επεξεργασίας του αλατιού. Επίσης, από εκεί προμηθευθήκαμε 3-4 συσκευασίες αλατιού ως σουβενίρ, καθώς δεν μπορείς να το βρεις αλλού στον κόσμο, διότι δεν εξάγεται πουθενά (οι υπόλοιπες χώρες καλύπτουν τις ανάγκες τους κατά βάση μέσω του πιο φθηνού θαλασσινού αλατιού).
Η είσοδος στο Salar de Uyuni είναι από μόνη της εντυπωσιακή. Η θέα του αχανούς λευκού τοπίου, που ομοιάζει σε μεγάλο βαθμό με χιόνι, μάς ενθουσιάζει. Προχωράμε με το 4X4 στο Salar μέχρι που φτάνουμε σε ένα σημείο κοντά στο… άπειρο. Εκεί, μας λέει ο Jose, «εδώ θα κατεβείτε και θα κάνετε ποδήλατο. Αφού το απολαύσετε, θα έρθετε να μας βρείτε στις σημαίες!», που αχνοφαίνονταν στον ορίζοντα. Πράγματι, ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες που ζήσαμε. Παρότι δεν είμαστε φαν του ποδηλάτου, εκεί ήμασταν τελείως μοναχοί μας σε ένα απίστευτο φυσικό περιβάλλον, κάναμε ορθοπεταλιές και το καταευχαριστηθήκαμε!
Μετά από ένα μισάωρο περίπου, κινήσαμε προς τις σημαίες, όπου ο Jose και ο οδηγός είχαν ετοιμάσει το μεσημεριανό μας γεύμα. Είχαμε ενημερώσει τον Alex για τις χορτοφαγικές συνήθειες της Ε., οπότε το μενού ήταν κατά βάση vegetarian (ρύζι, πατατοσαλάτα, κεφτέδες λαχανικών) με επιπλέον ψητό κοτόπουλο. Όλα τα φαγητά ήταν πολύ καλά μαγειρεμένα. Σε εκείνο το μέρος βρισκόταν και ένα ξενοδοχείο φτιαγμένο από αλάτι, το οποίο δεν λειτουργούσε πλέον, αλλά επρόκειτο σύντομα να επαναλειτουργήσει, όπως μας είπαν. Μάλιστα, την ίδια ώρα που εμείς τρώγαμε, διεξαγόταν η γαμήλια τελετή ενός ζευγαριού με catering, ζωντανή μουσική και όλα τα κομφόρ. Δυστυχώς δεν προνοήσαμε να έχουμε μαζί μας μια ελληνική σημαία για να την προσθέσουμε στο μνημείο με τις σημαίες. Επίσης, σε αυτό το σημείο γινόταν η εκκίνηση για μία ειδική διαδρομή του Rally Dakar, όταν αυτό για κάποια χρόνια διεξήχθη στη Νότια Αμερική.
Η συνέχεια του προορισμού μας περιλάμβανε το Isla Incahuasi, που βρίσκεται στην καρδιά του Salar de Uyuni. Η είσοδος στο νησάκι κοστίζει 30 bolivianos (4 ευρώ) που πηγαίνει στους ντόπιους, οι οποίοι επιμελούνται για την καθαριότητα του νησιού, την περιποίηση του μονοπατιού και τις λοιπές λειτουργικές ανάγκες (υπάρχουν μέχρι και τουαλέτες, ναι εκεί στη μέση του πουθενά!). Το νησί κυριολεκτικά κατακλύζεται από κάκτους, ορισμένοι από αυτούς είναι γιγάντιοι, πράγμα που σημαίνει υπερήλικες. Άλλωστε, ποιο άλλο φυτό θα μπορούσε να αναπτυχθεί μέσα σε τόσο αντίξοες και αφιλόξενες συνθήκες; Επίσης, συναντώνται και colibri που συμβάλλουν στη γονιμοποίηση των κάκτων. Πρέπει να επισημανθεί ότι στη λεγόμενη υγρή περίοδο για το Salar, που εκτείνεται χοντρικά από τον Δεκέμβριο ως τον Μάρτιο, δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στο νησάκι. Χρειαστήκαμε περίπου 45 λεπτά για να κάνουμε την πλήρη κυκλική διαδρομή του νησιού, με ανάβαση στο ψηλότερο σημείο του, καθώς και με όλες τις απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες μαζί με τον Jose.
Ακολούθως, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε σε ένα από τα πάμπολλα απόμερα σημεία του Salar, για να επιδοθούμε στη… χαρά του παιδιού! Με την παρότρυνση και τις σκηνοθετικές οδηγίες του Jose, βγήκαμε πολλές αστείες φωτογραφίες και τραβήξαμε διάφορα υπέροχα βίντεο, χάρη στο φωτογενέστατο τοπίο και τα παιχνίδια του φακού με τον λευκό ορίζοντα, τον ήλιο, τις σκιές και τον γαλάζιο ουρανό. Ενδεικτικά και μόνο παραθέτω μια χαρακτηριστική φωτογραφία:
Η τελευταία στάση του ημερήσιου tour μας ήταν σε ένα ειδυλλιακό μέρος, όπου θα απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα! Στο μέρος εκείνο υπήρχαν ακόμη συσσωρευμένα νερά, απομεινάρια της πρόσφατης υγρής περιόδου. Έτσι, μπορέσαμε να ζήσουμε και να αποθανατίσαμε το μαγικό σκηνικό που δημιουργεί ο ήλιος, το αλάτι και ο αντικατοπτρισμός του νερού. Εντωμεταξύ, όσο έδυε ο ήλιος, τόσο το κρύο και ο αέρας φούντωναν. Οι λίγες γουλιές από το κόκκινο κρασί που μας προσέφερε ο Jose συνέβαλαν στον ρομαντισμό της στιγμής. Πραγματικά μοναδικές στιγμές!
Κατόπιν της δύσης του ήλιου και τρέμοντας από το κρύο, μπήκαμε στο 4Χ4 με τη ζέστη στο air-condition στο φουλ για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για το Uyuni. Κάπου μέσα στην έρημο αλατιού είδαμε και δύο πολυτελή ξενοδοχεία που λειτουργούν εκεί. Λίγο πριν φτάσουμε στο Uyuni και ενώ είχε νυχτώσει για τα καλά, ο οδηγός έβγαλε αλάρμ και σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου. Ο λόγος; Ο ουρανός ήταν υπεργεμάτος με αστέρια, ο Jose είχε μαζί του ένα λέιζερ(!) και μας έκανε ένα αναλυτικότατο μάθημα για τον φωτεινό ουράνιο χάρτη που απλωνόταν πάνω μας. Η άφιξή μας στα γραφεία της Todo Turismo έλαβε χώρα γύρω στις 7 μ.μ. Αποχαιρετήσαμε τον Jose και τον οδηγό μας, δίνοντάς τους και το ανάλογο φιλοδώρημα -παρά το γεγονός ότι ο Alex της Quechua δεν έδωσε την εντύπωση ενός στυγνού καπιταλιστή! Το λεωφορείο της επιστροφής για τη Λα Παζ έφυγε στις 8 μ.μ. Το μενού αυτήν τη φορά ήταν ΟΚ, όπως και η θέρμανση, με συνέπεια να κοιμηθούμε αρκετά. Χαράματα φτάσαμε στη βολιβιανή πρωτεύουσα, όπου οι cholitas δεν είχαν βγει ακόμη στους δρόμους ν' απλώσουν την πραμάτεια τους. Αφού κάναμε ένα μπανάκι στο δωμάτιό μας στο Patio de Piedra (το οποίο είχαμε προνοήσει να κρατήσουμε και για εκείνο το βράδυ, παρότι θα λείπαμε στο Uyuni), κατεβήκαμε για πρωινό νωρίς-νωρίς. Είχαμε μπροστά μας μια ολόκληρη ημέρα στη Λα Παζ, που μας είχε ήδη συναρπάσει, και θέλαμε να την εξαντλήσουμε από το πρωί ως το βράδυ.
). 100-200-300 ευρώ παραπάνω είναι πταίσμα μπροστά στην εμπειρία, πάντα.
