toumpiotis
Member
- Μηνύματα
- 892
- Likes
- 650
- Ταξίδι-Όνειρο
- LENSOIS MARAHENSES
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Λίγα λόγια για το ταξίδι
- Addis Ababa - Sodo
- Sodo-Arba Minch
- Chamo lake – Arbore
- "Μπιρ φωτό" και Φωτογραφίζοντας τις φυλές της κοιλάδας Omo.][B]Μπιρ φωτό[/B
- Κεφάλαιο 7ο][B]Arbore – [/B][B]Turmi , στην περιοχή των [/B][B]Hamer και [/B][B]Evangadi.[/B
- Turmi – Omorate- Jinka]Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό πήγαμε στο σχολείο στο [B]Τούρμι[/B] όπου είχαμε την δυνατότητα να επισκεφθούμε μία τάξη του σχολείου. Το συγκεκριμένο σχολείο έχει περίπου 1200 μαθητές (πολλά παιδιά περπατάνε 1-2 ή και περισσότερες ώρες για να πάνε σχολείο). Η τάξη αποτελούνταν από 20 περίπου παιδιά ηλικίας 8 χρονών .Ο λόγος της επίσκεψης ήταν να παραδώσουμε τετράδια και στυλό ( χορηγία της φίλης μου από Θεσσαλονίκη) και νομίζω άξιζε τον κόπο. Είδα στα υπάρχοντα τετράδια τους να έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι και το τελευταίο κενό της σελίδας μιας και δεν υπάρχει πολυτέλεια για αγορά τετραδίων. Ο [B]Kabanesa[/B
- MURSI μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία]Από όλες τις φυλές της κοιλάδας Όμο αυτή που ξεχωρίζει για πολλούς και διάφορους λόγου είναι η φυλή των [B]Μούρσι[/B]. Οι Μούρσι μαζί με τους [B]Suri[/B] και τους Me’[B]en [/B]ανήκουν στην εθνότητα που ονομάζεται [B]Surma[/B].Οι Surma μετανάστευσαν στην συγκεκριμένη περιοχή από τις όχθες του ποταμού Νείλου πριν από 200 περίπου χρόνια. Οι τρείς αυτές φυλές εγκαταστάθηκαν στην συγκεκριμένη περιοχή με τους Suri και τους Me’en δυτικά του ποταμού Όμο καταλαμβάνοντας την περιοχή του [B]Boma [/B
- Mursiland
- Επιστρέφοντας προς Addis Ababa][B]Επιστροφή [/B][B]Arba[/B][B]Minch[/B
- Κεφάλαιο 12ο
- Η επιστροφή]Η επιστροφή έγινε μέσω Καίρου όπου και είχαμε ένα μεγάλο στοπ-όβερ (8 ώρες).Στο [B]Κάιρο [/B]μας περίμενε ό Αιγύπτιος ξεναγός μας ο [B]Γκαμάλ [/B
- Photo & Tips by ELGEO2
μου εξήγησε πως το συγκεκριμένο σχολείο λειτουργεί κυρίως με δωρεές από ιδρύματα και χορηγίες.
Η διαδρομή από το Τούρμι μέχρι το Ομοράτε είχε αμφότερα του δρόμου φωλιές τερμιτών . Συχνά πυκνά έκαναν την εμφάνιση τους μπαμπουίνοι κατά ομάδες ,μερικοί εκ των οποίων στέκονταν στον δρόμο μέχρι και την τελευταία στιγμή .Επιπλέον είδαμε
και μερικά dik dik δηλαδή τις μικρές αντιλόπες οι οποίες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέχρι να βγουν από τον δρόμο.
Φθάνοντας στο Ομοράτε αντικρίσαμε την καινούργια γέφυρα που κατασκευάζεται και η οποία (όπως μας είπε χαριτολογώντας ο Kabanesa ) θα τελειώσει σε 1-2-3-4-5 άντε 10 χρόνια το αργότερο
.Η πρώτη στάση έγινε στο φυλάκιο (ουσιαστικά πρόκειται για τα σύνορα )όπου μας κράτησαν τους αριθμούς διαβατηρίων μιας και μετά από εκεί δεν υπάρχει άλλος συνοριακός σταθμός και ο δρόμος οδηγεί στην Κένυα. Από εδώ μπορείς να περάσεις στην Κένυα με αυτόν τον απλό έλεγχο(εφόσον έχεις βίζα Κενυάτικη) αλλά δεν μπορείς να περάσεις το αυτοκίνητο που πρέπει να σφραγιστεί το Carnet de Passage του αυτοκινήτου πράγμα που μπορεί να γίνει στο τελωνείο στην Awasa (το είχα ψάξει μήπως και αλλά δεν …).
Εκατόνπενήντα μέτρα πιο εκεί βρίσκεται το σημείο από όπου θα περνούσαμε τον Όμο ποταμό για να επισκεφθούμε τους Dassanech .Πριν κατεβούμε την όχθη είδαμε έναν ξύλινο κορμό δέντρου που τον είχαν μετατρέψει σε πιρόγα και υποθέσαμε ότι υπήρχε για να δείχνει πως γινόταν το πέρασμα του ποταμού στους προηγούμενους αιώνες. Αμ δε με τον ίδιο τρόπο περάσαμε και εμείς αφού προηγουμένως είχαμε βρει έναν τοπικό οδηγό για τους Dassanech. Ανεβαίνοντας στην πιρόγα το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να προσπαθήσεις να κρατήσεις ισορροπία διότι ο κορμός πηγαίνει πέρα δώθε και όσο και αν προσπαθεί ο βαρκάρης δύσκολα τον κρατάει σταθερό. Ξεπερνώντας τις όποιες δυσκολίες καταφέραμε και περάσαμε απέναντι και κατεβήκαμε στην προβλήτα η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από μια παλιά ρόδα φορτηγού.
Στον δρόμο για το χωριό μας ακολούθησε και μία ντόπια η οποία κουβαλούσε ένα πλαστικό δοχείο στο κεφάλι της. Νομίζοντας ότι κουβαλάει κάποιο ποτό (για την ακρίβεια Κατικάλα) προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της για να μου δώσει να δοκιμάσω αλλά ο Kabanesa μου είπε ότι ήταν κηροζίνη για τον φωτισμό με συνέπεια να σταματήσω την νοηματική μαζί της.
Στους Dassanech τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα σε σχέση με τις άλλες φυλές . Πληρώνεις την είσοδο για το χωριό (200 μπιρ-8 ευρό) και δώσαμε επιπλέον 200 μπιρ για να βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλαμε. Ο πληθυσμός των Dassanech (οι γείτονες τους τούς ονομάζουν Μεριλλε ) είναι 48.000 ψυχές και κατοικούν δυτικά του ποταμού Όμο .Έχουν εκδιωχθεί από τις περιοχές που κατείχαν κυρίως στην Κένυα στις ακτές της λίμνης Τουρκάνα καθώς και από το τριεθνές του Ίλεμι που ανήκει στο Νοτ.Σουδάν (αν και διεκδικείτε από την Κένυα).Από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι πως εφαρμόζουν στις γυναίκες κλειτεριδεκτομή .
Οι φωτογραφίες που βγάλαμε ήταν κυρίως από γυναίκες κάθε ηλικίας και παιδιά.Οι γυναίκες φορούσαν πανέμορφα περιδέρια από πολύχρωμες χάντες. Οι άντρες δεν εμφανίστηκαν καθόλου εκτός από τρείς νεαρούς (πάνω από 1.90 ο καθένας ) που έκαναν την εμφάνιση τους αλλά στην θέα της φωτογραφικής μηχανής εξαφανίστηκαν. Τα παιδιά είχαν στεφάνια στα μαλλιά τους διακοσμημένα με διάφορα εξαρτήματα (κυρίως καπάκια από αναψυκτικά μου ζήτησαν να τους δώσω αλλά δεν είχα).Επιστρέφοντας στο Omorate γευματίσαμε σε ένα εστιατόριο noname όπου και δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να φάμε εκεί που τρώνε και οι ντόπιοι.Δοκιμάσαμε tibs mε ιντζίρα και ήπιαμε την μπίρα του Αη Γιώργη ώς συνήθως.
Στον δρόμο για Jinka σταματήσαμε στην Dimeka όπου φωτογραφήσαμε μερικές Hamer .Η άφιξη μας στην Jinka έγινε στις 19:00 στο ξενοδοχείο Jinka resort (χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο είναι ότι καλύτερο διαθέτει η Jinka). Με το που μπήκαμε στο ξενοδοχείο διαπιστώσαμε ότι είχαμε λάστιχο .Ο οδηγός μας(ο Mogash) πήγε να το φτιάξει και εμείς να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο. Το βράδυ βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη και εντύπωση μας έκανε ο αεροδιάδρομος (για έναν μεγάλο χωματόδρομο αναφέρομαι ) ο οποίος κυριολεκτικά περνάει μέσα από την πόλη .Η κίνηση στο αεροδρόμιο της πόλης είναι ελάχιστη έως μη υπαρκτή ,ουσιαστικά μία δύο πτήσεις την εβδομάδα και αυτές αφορούν μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Στον αεροδιάδρομο περιπλανιόταν κόσμος πέρα δώθε καθώς και μερικά ζωντανά έβοσκαν στο χορτάρι του. Όλη η πόλη πνιγμένη κυριολεκτικά στην σκόνη (δεν υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος ) και η περιοχή γύρω από τον αεροδιάδρομο γεμάτη κουνούπια (παραδόξως δεν μας τσίμπησε κανένα ).Δειπνήσαμε στο Besha Gojo απέναντι από το νοσοκομείο και μπορώ να πω πως ήταν από τα καλύτερα γεύματα που είχαμε στην Αιθιοπία.
Το βράδυ πέσαμε νωρίς για ύπνο μιας και την επόμενη θα ξυπνούσαμε (και πάλι )νωρίς για να επισκεφθούμε το Mago national park και τους Μούρσι………..
Η διαδρομή από το Τούρμι μέχρι το Ομοράτε είχε αμφότερα του δρόμου φωλιές τερμιτών . Συχνά πυκνά έκαναν την εμφάνιση τους μπαμπουίνοι κατά ομάδες ,μερικοί εκ των οποίων στέκονταν στον δρόμο μέχρι και την τελευταία στιγμή .Επιπλέον είδαμε
και μερικά dik dik δηλαδή τις μικρές αντιλόπες οι οποίες χοροπηδούσαν πέρα δώθε μέχρι να βγουν από τον δρόμο.Φθάνοντας στο Ομοράτε αντικρίσαμε την καινούργια γέφυρα που κατασκευάζεται και η οποία (όπως μας είπε χαριτολογώντας ο Kabanesa ) θα τελειώσει σε 1-2-3-4-5 άντε 10 χρόνια το αργότερο
.Η πρώτη στάση έγινε στο φυλάκιο (ουσιαστικά πρόκειται για τα σύνορα )όπου μας κράτησαν τους αριθμούς διαβατηρίων μιας και μετά από εκεί δεν υπάρχει άλλος συνοριακός σταθμός και ο δρόμος οδηγεί στην Κένυα. Από εδώ μπορείς να περάσεις στην Κένυα με αυτόν τον απλό έλεγχο(εφόσον έχεις βίζα Κενυάτικη) αλλά δεν μπορείς να περάσεις το αυτοκίνητο που πρέπει να σφραγιστεί το Carnet de Passage του αυτοκινήτου πράγμα που μπορεί να γίνει στο τελωνείο στην Awasa (το είχα ψάξει μήπως και αλλά δεν …).Εκατόνπενήντα μέτρα πιο εκεί βρίσκεται το σημείο από όπου θα περνούσαμε τον Όμο ποταμό για να επισκεφθούμε τους Dassanech .Πριν κατεβούμε την όχθη είδαμε έναν ξύλινο κορμό δέντρου που τον είχαν μετατρέψει σε πιρόγα και υποθέσαμε ότι υπήρχε για να δείχνει πως γινόταν το πέρασμα του ποταμού στους προηγούμενους αιώνες. Αμ δε με τον ίδιο τρόπο περάσαμε και εμείς αφού προηγουμένως είχαμε βρει έναν τοπικό οδηγό για τους Dassanech. Ανεβαίνοντας στην πιρόγα το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να προσπαθήσεις να κρατήσεις ισορροπία διότι ο κορμός πηγαίνει πέρα δώθε και όσο και αν προσπαθεί ο βαρκάρης δύσκολα τον κρατάει σταθερό. Ξεπερνώντας τις όποιες δυσκολίες καταφέραμε και περάσαμε απέναντι και κατεβήκαμε στην προβλήτα η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από μια παλιά ρόδα φορτηγού.
Στον δρόμο για το χωριό μας ακολούθησε και μία ντόπια η οποία κουβαλούσε ένα πλαστικό δοχείο στο κεφάλι της. Νομίζοντας ότι κουβαλάει κάποιο ποτό (για την ακρίβεια Κατικάλα) προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί της για να μου δώσει να δοκιμάσω αλλά ο Kabanesa μου είπε ότι ήταν κηροζίνη για τον φωτισμό με συνέπεια να σταματήσω την νοηματική μαζί της.
Στους Dassanech τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα σε σχέση με τις άλλες φυλές . Πληρώνεις την είσοδο για το χωριό (200 μπιρ-8 ευρό) και δώσαμε επιπλέον 200 μπιρ για να βγάλουμε όσες φωτογραφίες θέλαμε. Ο πληθυσμός των Dassanech (οι γείτονες τους τούς ονομάζουν Μεριλλε ) είναι 48.000 ψυχές και κατοικούν δυτικά του ποταμού Όμο .Έχουν εκδιωχθεί από τις περιοχές που κατείχαν κυρίως στην Κένυα στις ακτές της λίμνης Τουρκάνα καθώς και από το τριεθνές του Ίλεμι που ανήκει στο Νοτ.Σουδάν (αν και διεκδικείτε από την Κένυα).Από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι πως εφαρμόζουν στις γυναίκες κλειτεριδεκτομή .
Οι φωτογραφίες που βγάλαμε ήταν κυρίως από γυναίκες κάθε ηλικίας και παιδιά.Οι γυναίκες φορούσαν πανέμορφα περιδέρια από πολύχρωμες χάντες. Οι άντρες δεν εμφανίστηκαν καθόλου εκτός από τρείς νεαρούς (πάνω από 1.90 ο καθένας ) που έκαναν την εμφάνιση τους αλλά στην θέα της φωτογραφικής μηχανής εξαφανίστηκαν. Τα παιδιά είχαν στεφάνια στα μαλλιά τους διακοσμημένα με διάφορα εξαρτήματα (κυρίως καπάκια από αναψυκτικά μου ζήτησαν να τους δώσω αλλά δεν είχα).Επιστρέφοντας στο Omorate γευματίσαμε σε ένα εστιατόριο noname όπου και δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να φάμε εκεί που τρώνε και οι ντόπιοι.Δοκιμάσαμε tibs mε ιντζίρα και ήπιαμε την μπίρα του Αη Γιώργη ώς συνήθως.
Στον δρόμο για Jinka σταματήσαμε στην Dimeka όπου φωτογραφήσαμε μερικές Hamer .Η άφιξη μας στην Jinka έγινε στις 19:00 στο ξενοδοχείο Jinka resort (χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο είναι ότι καλύτερο διαθέτει η Jinka). Με το που μπήκαμε στο ξενοδοχείο διαπιστώσαμε ότι είχαμε λάστιχο .Ο οδηγός μας(ο Mogash) πήγε να το φτιάξει και εμείς να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο. Το βράδυ βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη και εντύπωση μας έκανε ο αεροδιάδρομος (για έναν μεγάλο χωματόδρομο αναφέρομαι ) ο οποίος κυριολεκτικά περνάει μέσα από την πόλη .Η κίνηση στο αεροδρόμιο της πόλης είναι ελάχιστη έως μη υπαρκτή ,ουσιαστικά μία δύο πτήσεις την εβδομάδα και αυτές αφορούν μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Στον αεροδιάδρομο περιπλανιόταν κόσμος πέρα δώθε καθώς και μερικά ζωντανά έβοσκαν στο χορτάρι του. Όλη η πόλη πνιγμένη κυριολεκτικά στην σκόνη (δεν υπάρχει ασφαλτοστρωμένος δρόμος ) και η περιοχή γύρω από τον αεροδιάδρομο γεμάτη κουνούπια (παραδόξως δεν μας τσίμπησε κανένα ).Δειπνήσαμε στο Besha Gojo απέναντι από το νοσοκομείο και μπορώ να πω πως ήταν από τα καλύτερα γεύματα που είχαμε στην Αιθιοπία.
Το βράδυ πέσαμε νωρίς για ύπνο μιας και την επόμενη θα ξυπνούσαμε (και πάλι )νωρίς για να επισκεφθούμε το Mago national park και τους Μούρσι………..
Last edited by a moderator:
