toumpiotis
Member
- Μηνύματα
- 892
- Likes
- 650
- Ταξίδι-Όνειρο
- LENSOIS MARAHENSES
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Λίγα λόγια για το ταξίδι
- Addis Ababa - Sodo
- Sodo-Arba Minch
- Chamo lake – Arbore
- "Μπιρ φωτό" και Φωτογραφίζοντας τις φυλές της κοιλάδας Omo.][B]Μπιρ φωτό[/B
- Κεφάλαιο 7ο][B]Arbore – [/B][B]Turmi , στην περιοχή των [/B][B]Hamer και [/B][B]Evangadi.[/B
- Turmi – Omorate- Jinka]Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό πήγαμε στο σχολείο στο [B]Τούρμι[/B] όπου είχαμε την δυνατότητα να επισκεφθούμε μία τάξη του σχολείου. Το συγκεκριμένο σχολείο έχει περίπου 1200 μαθητές (πολλά παιδιά περπατάνε 1-2 ή και περισσότερες ώρες για να πάνε σχολείο). Η τάξη αποτελούνταν από 20 περίπου παιδιά ηλικίας 8 χρονών .Ο λόγος της επίσκεψης ήταν να παραδώσουμε τετράδια και στυλό ( χορηγία της φίλης μου από Θεσσαλονίκη) και νομίζω άξιζε τον κόπο. Είδα στα υπάρχοντα τετράδια τους να έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι και το τελευταίο κενό της σελίδας μιας και δεν υπάρχει πολυτέλεια για αγορά τετραδίων. Ο [B]Kabanesa[/B
- MURSI μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία]Από όλες τις φυλές της κοιλάδας Όμο αυτή που ξεχωρίζει για πολλούς και διάφορους λόγου είναι η φυλή των [B]Μούρσι[/B]. Οι Μούρσι μαζί με τους [B]Suri[/B] και τους Me’[B]en [/B]ανήκουν στην εθνότητα που ονομάζεται [B]Surma[/B].Οι Surma μετανάστευσαν στην συγκεκριμένη περιοχή από τις όχθες του ποταμού Νείλου πριν από 200 περίπου χρόνια. Οι τρείς αυτές φυλές εγκαταστάθηκαν στην συγκεκριμένη περιοχή με τους Suri και τους Me’en δυτικά του ποταμού Όμο καταλαμβάνοντας την περιοχή του [B]Boma [/B
- Mursiland
- Επιστρέφοντας προς Addis Ababa][B]Επιστροφή [/B][B]Arba[/B][B]Minch[/B
- Κεφάλαιο 12ο
- Η επιστροφή]Η επιστροφή έγινε μέσω Καίρου όπου και είχαμε ένα μεγάλο στοπ-όβερ (8 ώρες).Στο [B]Κάιρο [/B]μας περίμενε ό Αιγύπτιος ξεναγός μας ο [B]Γκαμάλ [/B
- Photo & Tips by ELGEO2
Το επόμενο πρωινό και αφού πήραμε το επισκευασμένο λάστιχο από το τοπικό βουλκανιζατέρ ,το πρώτο μας μέλημα ήταν να βρούμε τοπικό οδηγό. Στην συμβολή του αεροδιαδρόμου και Mursi road καθόταν μερικοί Ari και ο Kabanesa αφού συνομίλησε με μερικούς γύρισε στο τζιπ φέρνοντας μαζί του τον Ababa τον οδηγό μας για τους Μούρσι .Αφού μας συστήθηκε (μιλούσε και Αγγλικά) και μας είπε και το ψευδώνυμό του (Mitiku) συζητήσαμε για το τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε. Κυρίως συζητήσαμε για το μέγεθος του χωριού που θα επισκεπτόμασταν ,τελικά επιλέξαμε να είναι μικρό έως μεσαίου μεγέθους ώστε να μπορούμε να τους χειριστούμε καλύτερα.
Μπαίνοντας στο Mago national parc και αφού πληρώσαμε την είσοδο στο εκεί γραφείο κατευθυνθήκαμε στην Mursiland. Στα 20-25 χιλιόμετρα υπήρχε ένα Checkpoint από όπου θα παίρναμε ένοπλο να μας συνοδεύσει αλλά την συγκεκριμένη στιγμή δεν υπήρχε κανένας διαθέσιμος. Μας ενημέρωσαν πως στα πρώτα χωριά θα βρίσκαμε κάποιον διαθέσιμο ένοπλο.
Οι πρώτοι Μούρσι που συναντήσαμε (έπειτα από περίπου 30 χιλιόμετρα)ήταν στον δρόμο και οι οποίοι γυρνούσαν στο χωριό τους με δοχεία Κατικάλα στο χέρι. Στα αμέσως επόμενα 20 χιλιόμετρα συναντήσαμε στα αριστερά μας και τον πρώτο οικισμό. Ο Mitiku πρότεινε να σταματήσουμε αλλά βλέποντας ότι υπήρχε άλλο τζιπ προτίμησα να προχωρήσουμε για να φθάσουμε στο χωριό που είχαμε προαποφασίσει που δεν ήταν άλλο από το Bile.
Στο μεγάλο άνοιγμα πριν το χωριό ήταν σταθμευμένα 2 τζιπ και από ότι είδαμε ετοιμαζόταν να αναχωρήσουν. Αυτό μου λέει ο Kabanesa είναι πολύ καλό ,διότι οι Μούρσι λογικά έχουν διοχετεύσει όλη την πρωινή ενεργητικότητα τους στους προηγούμενους με αποτέλεσμα τα πράγματα να είναι πιο εύκολα για εμάς.
Πριν να αναχωρήσουν τα τζιπ πήραμε τον ένα ένοπλο που διέθεταν και ο οποίος είχε τρία ονόματα .Στα Αιθιοπικά ονομαζόταν Fateka στην γλώσσα των Ari τον λέγαν Adega και στην γλώσσα των Μούρσι Olivise και το όνομα του σημαίνει Πηγή (spring).
Σε όλο τον ανοιχτό χώρο υπήρχαν Μούρσι ανά παρέες σε διάφορα σημεία του. Οι πρώτοι που μας πλησίασαν ήταν κάποιοι άντρες τους οποίους προσπεράσαμε αποφεύγοντας τους και κατευθυνθήκαμε προς στο χωριό. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα άρχισαν να έρχονται προς εμάς και οι υπόλοιπες παρέες και σύντομα βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από καμιά 20αριά Μούρσι οι οποίοι μας ακολουθούσαν στην πορεία προς το χωριό. Με το που φθάσαμε τα πρώτα σπίτια ο αριθμός των Μούρσι μεγάλωσε αλλά μιας και δεν κάναμε καμιά κίνηση να φωτογραφήσουμε περιοριστήκαν μονο στο να μας ζητάνε να τους φωτογραφήσουμε.
Ο Kabanase μου λέει μην βγάζεις φωτογραφίες γιατί αν ξεκινήσεις θα αρχίσουν να πιέζουν ασφυκτικά. Εκεί είχα την φαεινή ιδέα να κρεμάσω την φωτ.μηχανή μου στον λαιμό και να την βάλω να γράφει σε βίντεο την όλη πορεία μέχρι να βγάλω τις πρώτες φωτογραφίες. Έτσι έχω και ένα ολιγόλεπτο βιντεάκι (με ανεβοκατεβάσματα λόγω περπατήματος )με την διαδρομή στο χωριό. Προχωρήσαμε προς το τέρμα του χωριού όπου φάνηκε σε απόσταση 100 μέτρων ο χώρος φύλαξης προμηθειών που είχαν .Κατεβήκαμε το κατηφορικό μονοπάτι και βρεθήκαμε στις αποθήκες τους όπου υπήρχαν 3-4 φρουροί. Από τους Μούρσι που μας τριγυρνούσαν στο χωριό ,μικρός αριθμός τους μας ακολούθησε μέχρι εδώ. Σε αυτό το σημείο ξεκινήσαμε να βγάλουμε τις πρώτες φωτογραφίες. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τις αποθήκες (δεν χρειαζόταν να δώσεις χρήματα γιαυτό)και μου φάνηκε παράξενο που μπαίνοντας μέσα στον χώρο των αποθηκών δεν με ακολούθησε κανένας. Πιθανολογώ πως μάλλον πρέπει να απαγορεύεται να κυκλοφορούν εκεί για να μην παίρνουν ανεξέλεγκτα προμήθειες. Ενώ διέθεσα εκεί μόνο μερικά λεπτά ήταν αρκετός χρόνος για να ηρεμήσω από αυτούς και να προγραμματίσω με ηρεμία τις επόμενες κινήσεις μου .
Τους πρώτους Μούρσι που φωτογράφησα ήταν οι φρουροί μαζί με 2-3 γυναίκες που βρισκόταν πλάι τους. Ξεκίνησα προς τα πίσω πάλι όπου φθάνοντας το χωριό άρχισα να φωτογραφίζω του ηλικιωμένους και διέκρινα ικανοποίηση στα μάτια τους που ξεκίνησα με αυτούς και όχι με τις γυναίκες ή τα παιδιά. Η πρώτη γυναίκα που φωτογράφησα ήταν μία μητέρα που θήλαζε το παιδί της καθισμένη στο χώμα και που δεν πολύ ενδιαφερόταν για φωτογραφίες. Εντύπωση μου έκαναν τα διογκωμένα γόνατα της.
Η συνέχεια περιλάμβανε σωρεία φωτογραφιών με ότι με κινούσε το ενδιαφέρον. Γυναίκες μετ α πιάτα στα χείλη ,Γυναίκες με χωρίς τα πιάτα ,ηλικιωμένες γυναίκες με κέρατα στο κεφάλι και κάλυκες από σφαίρες στις άκρες των μαλλιών κλπ. Κάθε ένας/μια Μούρσι είχε και κάτι το διαφορετικό .Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν μερικοί δημιουργούν ένα λουκ για να τους φωτογραφίσεις ή αν θα το είχαν και αν δεν ερχόταν επισκέπτες για φωτογραφίες.
Αφού ξοδέψαμε αρκετή ώρα τριγυρνώντας στο χωριό (μετά από κάποια ώρα ο καθένας πήγε στην δουλειά του) πλησίασα μια παρέα νεαρών αντρών και με την βοήθεια του Kabanesa συνενοήθηκα να τους φωτογραφίσω με τα κασκόλ της αγαπημένης μου ομάδος. Μιας και δεν έχουν ιδέα το τι εστί ποδόσφαιρο ο Kabanesa με την βοήθεια του Mitaku τους εξήγησε ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι και τα κασκόλ αποτελούν κάτι σαν λάβαρο. Οι Μουρσι ξετρελάθηκαν. Κόντεψε να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο με κάποιους που δεν βγήκαν φωτογραφία.
Το δύσκολο κομμάτι σε τέτοιου είδους φωτογραφίσεις στους Μούρσι δεν είναι να θελήσουν να φωτογραφηθούν με κασκόλ ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ,αλλά να μπορέσεις να το πάρεις πίσω και να μην στο κρατήσουν. Σε αυτό το θέμα η εξήγηση που τους έδωσε ο Mituku ήταν άκρως πειστική και αποτελεσματική. Τους εξήγησε την αξία που έχει για μένα προσομοιώνοντας το με την αξία που έχουν τα ξύλινα ραβδιά που χρησιμοποιούν για την Dunga .Οι Μούρσι όχι μόνο κατάλαβαν αλλά και έδειξαν θρησκευτική ευλάβεια.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο συναισθηματικός κόσμος τους δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους .Όπως θα τους φερθείς έτσι θα σου φερθούν ,αν δείξεις στους Μούρσι ότι δεν σου φαίνονται παράξενοι και ότι θα μπορούσες να τους δεχθείς στην δική σου κοινωνική ομάδα θα σε δεχθούν και αυτοί στην δική τους. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με όσα είχα διαβάσει και ακούσει γιαυτούς. Αλλιώς του περίμενα και αλλιώς τους βρήκα .
Θυμάμαι την Αμερικανίδα που είδα στο χωριό την οποία τραβούσε από το μανίκι μία Μούρσι και αυτή της φώναζε «don’t touch me ,don’t touch me” και αμέσως θυμάμαι πως έβγαζα φωτογραφία μαζί τους αγκαλιάζοντας τους ,δίπλα δίπλα και ένας τους δεν με τράβηξε από το μανίκι (ασχέτως που φορούσα μακρυμάνικο πουκάμισο όπως μου είπαν να κάνω για να αποφύγω τις αμυχές).
Συνολικά πρέπει να ξοδέψαμε πάνω πό 2-2,5 ώρες στο χωριό και ποσωπικά το χάρηκα πολύ. Ο δρόμος της επιστροφής για την Jinka περιλάμβανε ακόμη 3 στάσεις όπου συναντήσαμε Mursi είτε που πηγαίναν στα χωριά τους ή που καθόταν στην άκρη του δρόμου. Στην Jinka αποχαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε τον Mituku και συνεχίσαμε προς Arba Minch με προοπτική να σταματήσουμε κάπου στον δρόμο για φαγητό……………
Μπαίνοντας στο Mago national parc και αφού πληρώσαμε την είσοδο στο εκεί γραφείο κατευθυνθήκαμε στην Mursiland. Στα 20-25 χιλιόμετρα υπήρχε ένα Checkpoint από όπου θα παίρναμε ένοπλο να μας συνοδεύσει αλλά την συγκεκριμένη στιγμή δεν υπήρχε κανένας διαθέσιμος. Μας ενημέρωσαν πως στα πρώτα χωριά θα βρίσκαμε κάποιον διαθέσιμο ένοπλο.
Οι πρώτοι Μούρσι που συναντήσαμε (έπειτα από περίπου 30 χιλιόμετρα)ήταν στον δρόμο και οι οποίοι γυρνούσαν στο χωριό τους με δοχεία Κατικάλα στο χέρι. Στα αμέσως επόμενα 20 χιλιόμετρα συναντήσαμε στα αριστερά μας και τον πρώτο οικισμό. Ο Mitiku πρότεινε να σταματήσουμε αλλά βλέποντας ότι υπήρχε άλλο τζιπ προτίμησα να προχωρήσουμε για να φθάσουμε στο χωριό που είχαμε προαποφασίσει που δεν ήταν άλλο από το Bile.
Στο μεγάλο άνοιγμα πριν το χωριό ήταν σταθμευμένα 2 τζιπ και από ότι είδαμε ετοιμαζόταν να αναχωρήσουν. Αυτό μου λέει ο Kabanesa είναι πολύ καλό ,διότι οι Μούρσι λογικά έχουν διοχετεύσει όλη την πρωινή ενεργητικότητα τους στους προηγούμενους με αποτέλεσμα τα πράγματα να είναι πιο εύκολα για εμάς.
Πριν να αναχωρήσουν τα τζιπ πήραμε τον ένα ένοπλο που διέθεταν και ο οποίος είχε τρία ονόματα .Στα Αιθιοπικά ονομαζόταν Fateka στην γλώσσα των Ari τον λέγαν Adega και στην γλώσσα των Μούρσι Olivise και το όνομα του σημαίνει Πηγή (spring).
Σε όλο τον ανοιχτό χώρο υπήρχαν Μούρσι ανά παρέες σε διάφορα σημεία του. Οι πρώτοι που μας πλησίασαν ήταν κάποιοι άντρες τους οποίους προσπεράσαμε αποφεύγοντας τους και κατευθυνθήκαμε προς στο χωριό. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα άρχισαν να έρχονται προς εμάς και οι υπόλοιπες παρέες και σύντομα βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από καμιά 20αριά Μούρσι οι οποίοι μας ακολουθούσαν στην πορεία προς το χωριό. Με το που φθάσαμε τα πρώτα σπίτια ο αριθμός των Μούρσι μεγάλωσε αλλά μιας και δεν κάναμε καμιά κίνηση να φωτογραφήσουμε περιοριστήκαν μονο στο να μας ζητάνε να τους φωτογραφήσουμε.
Ο Kabanase μου λέει μην βγάζεις φωτογραφίες γιατί αν ξεκινήσεις θα αρχίσουν να πιέζουν ασφυκτικά. Εκεί είχα την φαεινή ιδέα να κρεμάσω την φωτ.μηχανή μου στον λαιμό και να την βάλω να γράφει σε βίντεο την όλη πορεία μέχρι να βγάλω τις πρώτες φωτογραφίες. Έτσι έχω και ένα ολιγόλεπτο βιντεάκι (με ανεβοκατεβάσματα λόγω περπατήματος )με την διαδρομή στο χωριό. Προχωρήσαμε προς το τέρμα του χωριού όπου φάνηκε σε απόσταση 100 μέτρων ο χώρος φύλαξης προμηθειών που είχαν .Κατεβήκαμε το κατηφορικό μονοπάτι και βρεθήκαμε στις αποθήκες τους όπου υπήρχαν 3-4 φρουροί. Από τους Μούρσι που μας τριγυρνούσαν στο χωριό ,μικρός αριθμός τους μας ακολούθησε μέχρι εδώ. Σε αυτό το σημείο ξεκινήσαμε να βγάλουμε τις πρώτες φωτογραφίες. Ξεκίνησα να φωτογραφίζω τις αποθήκες (δεν χρειαζόταν να δώσεις χρήματα γιαυτό)και μου φάνηκε παράξενο που μπαίνοντας μέσα στον χώρο των αποθηκών δεν με ακολούθησε κανένας. Πιθανολογώ πως μάλλον πρέπει να απαγορεύεται να κυκλοφορούν εκεί για να μην παίρνουν ανεξέλεγκτα προμήθειες. Ενώ διέθεσα εκεί μόνο μερικά λεπτά ήταν αρκετός χρόνος για να ηρεμήσω από αυτούς και να προγραμματίσω με ηρεμία τις επόμενες κινήσεις μου .
Τους πρώτους Μούρσι που φωτογράφησα ήταν οι φρουροί μαζί με 2-3 γυναίκες που βρισκόταν πλάι τους. Ξεκίνησα προς τα πίσω πάλι όπου φθάνοντας το χωριό άρχισα να φωτογραφίζω του ηλικιωμένους και διέκρινα ικανοποίηση στα μάτια τους που ξεκίνησα με αυτούς και όχι με τις γυναίκες ή τα παιδιά. Η πρώτη γυναίκα που φωτογράφησα ήταν μία μητέρα που θήλαζε το παιδί της καθισμένη στο χώμα και που δεν πολύ ενδιαφερόταν για φωτογραφίες. Εντύπωση μου έκαναν τα διογκωμένα γόνατα της.
Η συνέχεια περιλάμβανε σωρεία φωτογραφιών με ότι με κινούσε το ενδιαφέρον. Γυναίκες μετ α πιάτα στα χείλη ,Γυναίκες με χωρίς τα πιάτα ,ηλικιωμένες γυναίκες με κέρατα στο κεφάλι και κάλυκες από σφαίρες στις άκρες των μαλλιών κλπ. Κάθε ένας/μια Μούρσι είχε και κάτι το διαφορετικό .Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν μερικοί δημιουργούν ένα λουκ για να τους φωτογραφίσεις ή αν θα το είχαν και αν δεν ερχόταν επισκέπτες για φωτογραφίες.
Αφού ξοδέψαμε αρκετή ώρα τριγυρνώντας στο χωριό (μετά από κάποια ώρα ο καθένας πήγε στην δουλειά του) πλησίασα μια παρέα νεαρών αντρών και με την βοήθεια του Kabanesa συνενοήθηκα να τους φωτογραφίσω με τα κασκόλ της αγαπημένης μου ομάδος. Μιας και δεν έχουν ιδέα το τι εστί ποδόσφαιρο ο Kabanesa με την βοήθεια του Mitaku τους εξήγησε ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι και τα κασκόλ αποτελούν κάτι σαν λάβαρο. Οι Μουρσι ξετρελάθηκαν. Κόντεψε να δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο με κάποιους που δεν βγήκαν φωτογραφία.
Το δύσκολο κομμάτι σε τέτοιου είδους φωτογραφίσεις στους Μούρσι δεν είναι να θελήσουν να φωτογραφηθούν με κασκόλ ή οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο ,αλλά να μπορέσεις να το πάρεις πίσω και να μην στο κρατήσουν. Σε αυτό το θέμα η εξήγηση που τους έδωσε ο Mituku ήταν άκρως πειστική και αποτελεσματική. Τους εξήγησε την αξία που έχει για μένα προσομοιώνοντας το με την αξία που έχουν τα ξύλινα ραβδιά που χρησιμοποιούν για την Dunga .Οι Μούρσι όχι μόνο κατάλαβαν αλλά και έδειξαν θρησκευτική ευλάβεια.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο συναισθηματικός κόσμος τους δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους .Όπως θα τους φερθείς έτσι θα σου φερθούν ,αν δείξεις στους Μούρσι ότι δεν σου φαίνονται παράξενοι και ότι θα μπορούσες να τους δεχθείς στην δική σου κοινωνική ομάδα θα σε δεχθούν και αυτοί στην δική τους. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με όσα είχα διαβάσει και ακούσει γιαυτούς. Αλλιώς του περίμενα και αλλιώς τους βρήκα .
Θυμάμαι την Αμερικανίδα που είδα στο χωριό την οποία τραβούσε από το μανίκι μία Μούρσι και αυτή της φώναζε «don’t touch me ,don’t touch me” και αμέσως θυμάμαι πως έβγαζα φωτογραφία μαζί τους αγκαλιάζοντας τους ,δίπλα δίπλα και ένας τους δεν με τράβηξε από το μανίκι (ασχέτως που φορούσα μακρυμάνικο πουκάμισο όπως μου είπαν να κάνω για να αποφύγω τις αμυχές).
Συνολικά πρέπει να ξοδέψαμε πάνω πό 2-2,5 ώρες στο χωριό και ποσωπικά το χάρηκα πολύ. Ο δρόμος της επιστροφής για την Jinka περιλάμβανε ακόμη 3 στάσεις όπου συναντήσαμε Mursi είτε που πηγαίναν στα χωριά τους ή που καθόταν στην άκρη του δρόμου. Στην Jinka αποχαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε τον Mituku και συνεχίσαμε προς Arba Minch με προοπτική να σταματήσουμε κάπου στον δρόμο για φαγητό……………
Last edited by a moderator:
