psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.564
- Likes
- 60.896
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 2005 – Kέρκυρα
- 2006 – Σαντορίνη
- 2007 – Χανιά
- 2008 – Ναύπλιο
- 2009 – Σύρος
- 2010 – Ρόδος
- 2011 – Χίος
- 2012 – Σάμος
- 2013 – Καλαμάτα
- 2014 – Άνδρος
- 2015 – Ύδρα
- 2016 – Τήνος & Μύκονος
- 2017 – Λέσβος
- 2018 – Μονεμβασιά (& ολίγον από Ναύπλιο)
- 2019 – Ναύπακτος & Δελφοί
- Βαθμολόγηση
- Σβήσιμο – Αντί επιλόγου
- 2022 (ή 2020 vol.3) Λακωνική Μάνη & Καλαμάτα
- 2023 - Κεφαλονιά
- 2024 – Αίγινα & Πόρος
- 2025 – Φολέγανδρος & Σαντορίνη
2025 – Φολέγανδρος & Σαντορίνη
Όσοι με διαβάζουν πιθανολογώ πως δε θα το βρουν και τόσο παράξενο. Πάσχα σε νησιά, με το ένα εξ’ αυτών από τα πολύ αγαπημένα μου, επιλογή που σίγουρα περιμένατε οι περισσότεροι. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι…
Αυτή τη φορά έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο η θέληση των άλλων δύο φίλων και συνταξιδιωτών παρά η δική μου, που έριχνε κλεφτές ματιές προς Πελοπόννησο μεριά όπως πάντα. Όχι ότι με χάλασε βέβαια, κάθε άλλο και καθώς μας είχαν παινέψει τόσο πολύ το Πάσχα της Φολεγάνδρου -για άλλη μια φορά- το τελευταίο καλοκαίρι είπαμε να κάνουμε επιτέλους το βήμα, προσθέτοντας βέβαια και τη Σαντορίνη για τα πήγαινε – έλα αλλά και τις εκκρεμότητες που είχαμε αφήσει σε αυτήν προ 19 ετών παρακαλώ, σε μια σίγουρα όχι καλή συγκυρία λόγω των πρόσφατων σεισμών.
Εξάλλου μπορεί να το λέω συχνά τα τελευταία χρόνια πως οι διαθέσιμοι προορισμοί όλο και λιγοστεύουν, όμως τελικά μόνο κανόνα δεν αποτελεί αυτό μιας και όποιος ψάχνει κι εξελίσσεται, βρίσκει τελικά πολύ ωραία Πασχαλινά ταξίδια σαν αυτό που ετοιμάζομαι να σας περιγράψω που μας δικαίωσε απόλυτα.
Τον πρώτο ρόλο βέβαια πάντα τον παίζουν οι άνθρωποι, όχι μόνο που είναι μαζί μας αλλά κυριότερα όσους βρίσκουμε εκεί που πηγαίνουμε. Αυτοί είναι που σε «δένουν» μ’ ένα μέρος, πόσο μάλλον αν και μετά από τόσες φορές πρόκειται για φίλους. Ας δούμε πως.
Αναχώρηση - Μεγάλη Παρασκευή
Μια ωραιότατη βραδινή πτήση της Aegean μας έφερε στο νησί της Θήρας σχεδόν 11 το βράδυ της μεγάλης Πέμπτης, όπου εκείνη την ώρα αφού παρκάραμε το και μπήκαμε στο ξενοδοχείο, αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα στα Φηρά και στην ανακάλυψη της νυχτερινής ζωής του νησιού με την οποία ξανασυστηνόμασταν τέτοια περίοδο.
Κάτι βρήκαμε, γυρνώντας με τα ψέματα γύρω στις τέσσερις τελικά για ύπνο…
Η επόμενη μέρα μας βρήκε μετά από ένα σύντομο πρωινό στο δρόμο, χρησιμοποιώντας όμως τα πόδια μας μιας και είχαμε συγκεκριμένο και πολύ ωραίο στόχο ως αρχή:
Προορισμός; Ένα από τα πιο γνωστά χωριά των Κυκλάδων, ένα μέρος που είχα να δω με ημερήσιο φως από το μακρινό 2006 και ήθελα πολύ, κάνοντας το μάλιστα όπως τότε, διαμέσου της εκπληκτικής αυτής σε εικόνες διαδρομής:
Δεν υπάρχει κανένας λόγος τέτοια εποχή να χρησιμοποιήσει κάποιος το αμάξι του, όταν μεταξύ των δύο αυτών οικισμών υφίσταται το πασίγνωστο σε όλους «μονοπάτι» ,άλλοτε μεγαλύτερο κι άλλοτε μικρότερο σε πλάτος.
Πίσω μας τα Φηρά, στο πλάι η Καλντέρα με τη νέα Καμένη, απέναντι η Θηρασιά και μπροστά μας βεβαίως το Ημεροβίγλι (ξημερώματα τ’ Απρίλη, ήρθε στο μυαλό μου κτλ, κτλ):
Το έλεγα από καιρό, μας αξίζει μια καφεδάρα σ’ αυτή τη θέα Παρασκευή πρωί, σχεδόν μεσημέρι. Λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης βέβαια προ διμήνου με τους σεισμούς τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά, με τη σεζόν να μην έχει ξεκινήσει επίσημα και να είναι άγνωστο πως θα εξελιχθεί, μάλλον άσχημα για τα δεδομένα του νησιού:
Τουλάχιστον έτσι πληροφορηθήκαμε από τον Θ, ιδιοκτήτη του καφέ ο οποίος και όρεξη για κουβέντα είχε και συστάσεις μας έδωσε, αλλά κι έκπτωση μας έκανε στον φραπέ λόγω εντοπιότητας!
Ωραία ήταν, όμως ακόμα καλύτερη η μπύρα που ήπιαμε στο δρόμο της επιστροφής, εξασκώντας αρχικά το χόμπι της φωτογραφίας,
βγαίνοντας όμως παράλληλα και μια αναμνηστική με φόντο το Ημεροβίγλι από δύο τύπους που είχαν καταγωγή από το Χονγκ Κονγκ και στραβομουτσούνιασαν επειδή τους νόμισα για Κινέζους:
Ήταν ένα σημείο της περιοχής που είχε να δώσει πάρα πολλά και παραδόξως δεν είχα περάσει ποτέ στις έως τώρα επισκέψεις μου στο νησί και μας άρεσε πολύ, όπως μας άρεσε συνολικά η βόλτα που κάναμε όλη αυτή την ημέρα.
Άλλη Σαντορίνη το Πάσχα, κακά τα ψέματα…
Χαρήκαμε τόσο που είπαμε να το γιορτάσουμε και λίγο βρε αδερφέ σε μια ωραία σκοτεινή παμπ των Φηρών, πριν πάμε για να τσιμπήσουμε κάτι και να ετοιμαστούμε καθώς ο χρόνος πίεζε:
Ευτυχώς λόγω έλλειψης κόσμου δε χρειάστηκε να κινητοποιηθούμε νωρίτερα, αν και σχεδόν αμέσως καταλάβαμε ότι στο χωριό που θα βρισκόμασταν τελικά γύρω στις επτά θα συγκέντρωνε τα φώτα και τον τουριστικό κι όχι μόνο πληθυσμό του νησιού. Αφήσαμε το αυτοκίνητο αρκετά έξω για να μη μπλέξουμε κι αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε την ωραία διαδρομή ποδαράτοι:
Δε νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις για τον Πύργο Καλλίστης και το έθιμο που λαμβάνει χώρα κάθε μεγάλη Παρασκευή εκεί. Τα τενεκεδάκια γεμάτα πριονίδι κι ενός εύφλεκτου υλικού τύπου βαζελίνης με πετρέλαιο ήταν έτοιμα από ώρα, στη θέση τους περιμένοντας το κάψιμο τους, σ’ ένα έθιμο που ασφαλώς βοηθάει όλο το χωριό. Ένα μέρος που εικάζω πως βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού μιας και η περιμετρική θέα είναι σπουδαία. Βρισκόμασταν βέβαια και σχεδόν στο ανώτερο του σημείο:
Όλοι μα όλοι ήταν εκεί, ακόμα και οι τουρίστες από την άλλη άκρη του κόσμου, προσπαθώντας να βρουν την καλύτερη θέση, με τον Απριλιάτικο αέρα (και το ελαφρύ κρύο) να μη χαρίζεται, ευτυχώς όμως όχι σε απαγορευτικό βαθμό:
Ο περισσότερος κόσμος βέβαια είχε «περικυκλώσει» θα έλεγε κανείς τον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου, απ’ όπου θα δινόταν και το έναυσμα της πυρπόλησης, κάτι που συνέβη μερικά λεπτά αφ’ ότου έπεσε το σκοτάδι. Οι νέοι του χωριού ήταν ήδη στα πόστα τους με τα φλόγιστρα στο χέρι:
Δίνοντας λίγο χρόνο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε κι εμείς προς τα κάτω προκειμένου να παρακολουθήσουμε το έθιμο. Ο συνωστισμός ήταν απερίγραπτος (που να είχε και κόσμο, δε ξέρω τι θα γινόταν) με τις τοπικές χορωδίες να έχουν πάρει θέση στις Κυκλαδίτικες στοές περιμένοντας τον επιτάφιο:
Ορίστε ένα μικρό δείγμα αυτού που συνέβαινε στον Πύργο την ώρα εκείνη και είχαμε την τύχη να βλέπουμε από κοντά:
Μέσα σε περισσότερη πολυκοσμία φτάσαμε στην πλατεία του χωριού όπου μετά από κανένα μισάωρο και με τις φωτιές πλέον αναμμένες παντού ήρθε κι ο επιτάφιος, σ’ ένα σκηνικό που δε μου άρεσε, καθώς πιο πολύ μου θύμισε την υποδοχή του Loco Abreu το 2009 με τόσους πυρσούς, παρά θρησκευτικό έθιμο:
Ήταν ώρα να κατέβουμε προς τα κάτω βλέποντας συνολικά το λόφο του χωριού, με εικόνες που θα θυμόμαστε από τον «φλεγόμενο» Πύργο:
Η κίνηση των αυτοκινήτων ήταν εξαιρετικά πυκνήμ ε αποτέλεσμα να ξεμπλέξουμε κανένα μισάωρο μετά στο δρόμο προς τα Φηρά, όπου βρήκα ένα άνοιγμα όπου μπορούσα να κάνω στάση σε μια απέλπιδα προσπάθεια νυχτερινής φωτογραφίας του χωριού. Δύσκολο το σπορ:
Όπως και να ‘χει το γεγονός είναι αυτό που μένει, μαζί με την ευκαιρία που μας δόθηκε (ήμασταν παρόντες οι δύο εκ των τεσσάρων του 2006) να δούμε το εκπληκτικό αυτό έθιμο δεκαεννέα χρόνια μετά!
Τι έλειπε για να κλείσει μια τέτοια βραδιά; Μα η επιβράβευση μας στην παμπ που μας είχαν κιόλας μάθει (τι πιο σύνηθες να συμβεί θα πει κανείς), παίρνοντας και τα ανάλογα μπλουζάκια – λάφυρα μετά από σφηνοποσία, η οποία έγινε κατ’ απαίτηση με τιμές ντόπιων και όχι επισκεπτών.
Αυτό μας έλειπε, ένατη φορά στη Σαντορίνη να θεωρούμαι ακόμα τουρίστας…
Μεγάλο Σάββατο
Χαράματα Σαββάτου πίναμε κιόλας τον καφέ μας παρέα με τον πολύ φιλόξενο ξενοδόχο. Στις επτά και λίγο ήμασταν κιόλας μέσα στο πλοίο της γραμμής, αφήνοντας πίσω μας το λιμάνι του Αθηνιού:
Η κλασσική Ελληνική οικογένεια έκανε πάλι το θαύμα της, σ’ ένα αρκετά άδειο σαλόνι που όλοι προσπαθούσαν να ησυχάσουν, αφήνοντας τα παιδάκια της να τρέχουν και να φωνάζουν ωσάν σε παιδότοπο, λαμβάνοντας τις πασχαλινές ευχές μας πρόωρα… Αφού έφυγε ο ύπνος ήταν ευκαιρία για φωτογραφία. Σίκινος αγαπημένη, τελευταία στάση πριν το λιμάνι του Καραβοστάση όπου δέναμε 40 λεπτά μετά:
Στο λιμάνι μας περίμενε ο κ.Νίκος που ήταν οδηγός στα λεωφορεία μέχρι πρότινος και τον θυμόμασταν από το δρομολόγιο της Άνω Μεριάς. Τώρα μετέφερε κόσμο απλά στα δωμάτια τα οποία θα μέναμε, από τα λίγα ανοικτά την περίοδο αυτή. Μιας και δεν ήταν ακόμη έτοιμα, πετάξαμε όπως – όπως τα πράγματα μας, ήπιαμε μια γρήγορη μπυρίτσα στον Χρήστο για να τον χαιρετήσουμε, το καφενείο στην αρχή της χώρας, και κατευθυνθήκαμε προς την Πούντα και την κεντρική πλατεία:
Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να βλέπεις ένα νησί σε τέτοια εποχή, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι τόσο ιδιαίτερο και μικρό, αλλά κι ακόμα παραπάνω όταν έχουν μεσολαβήσει μόνο λίγοι μήνες από την τελευταία σου επίσκεψη:
Θυμάμαι πάντα τον φίλο μου τον Κωστάκη να λέει ότι «Ένα νησί είναι πολύ διαφορετικό το Πάσχα σε σχέση με το καλοκαίρι» ,γεγονός που επιβεβαίωναν και οι εικόνες που βλέπαμε, ενθυμούμενοι τη ρήση -πέρα από την ταξιδιωτική απουσία- του φίλου μας:
Βέβαια η Φολέγανδρος δεν είναι τέτοια περίπτωση. Ότι και να το κάνεις αυτό το νησί, αυτή τη Χώρα, ότι περίοδο κι αν πας έχει την ομορφιά της:
Μη σας πω ακόμη καλύτερα τώρα, που η εκτυφλωτική κατά τα άλλα λιακάδα του Απρίλη και η σχεδόν άδεια από τουρίστες και τραπεζοκαθίσματα Χώρα συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό:
Αυτά συζητούσαμε όσο πίναμε το μπυράκι μας μόνοι στο Κάστρο, «πατώντας» το νησί με τον δικό μας πατροπαράδοτο τρόπο και σχεδιάζοντας το πολύ χαλαρό πλάνο της υπόλοιπης ημέρας, πριν συνεχίσουμε:
Το υπέροχο καφενεδάκι της Λότζιας ήταν εξάλλου ανοικτό, ότι πρέπει για μεσημεριανή κατάνυξη Μεγάλου Σαββάτου, με τις μπύρες να δίνουν και να παίρνουν όπως και τις συζητήσεις μας.
Τα έχω ξαναπεί πολλές φορές άλλωστε: Ο,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες…
Κάπως έτσι ήρεμα κύλησε το μεσημεράκι -όχι ότι προσδοκούσαμε κάτι άλλο- όπου ολοκληρώθηκε με σύντομο φαγητό σε ένα εκ των ανοικτών καταστημάτων της Χώρας. Επιστρέψαμε για την απαραίτητη ξεκούραση μιας και ήμασταν έξω απ’ το χάραμα κι ακολουθούσε απαιτητικό βράδυ. Βλέποντας αντίκρυ μου την Παναγία σκέφτηκα προς στιγμήν ν’ ανέβω, αλλά δεν είχα τα κουράγια που απαιτούνταν εκείνη την ώρα:
Ανανεωμένοι και αποφασισμένοι κατεβήκαμε γύρω στις εννιά και μισή και πάλι προς την πλατεία και τη Λότζια αρχικά για ένα καφεδάκι, πριν πιάσουμε τα δικά μας:
Όταν λέω δικά μας τα ξέρετε, τι Πάσχα τι καλοκαίρι το ένα και το αυτό:
Ήδη ο κόσμος του νησιού άρχισε να κάνει σιγά σιγά την εμφάνιση του περιμένοντας την ανάσταση, γεμίζοντας τις πλατείες αλλά και το μπαράκι που έκλεισε προσωρινά γύρω στις έντεκα και μισή:
Κάπως έτσι είναι λοιπόν η Ανάσταση στην ωραιότερη πλατεία του κόσμου, στη Χώρα της Φολεγάνδρου. Ήταν η στιγμή επίσης που πρωτοσυναντήθηκα με τους αγαπημένους φίλους στο νησί, με τους οποίους θα συνεχίζαμε το υπόλοιπο της βραδιάς.
Η σύντομη λειτουργία έλαβε τέλος στις 11:55 (!) με την αθάνατη Ελληνική καφρίλα να μη λείπει ούτε στο υπέροχο αυτό μέρος όπου «γιορτάσαμε» άλλη μια φορά βρίζοντας, πεσμένοι στα γόνατα κρατώντας τ’ αυτιά μας:
Ευτυχώς που δε κράτησε για πολύ όλο αυτό με τη συντριπτική πλειοψηφία να τρέχει στο σπίτι για φαγητό, κι εμάς να αποκτούμε προτεραιότητα επιτέλους για το μπαρ, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα δηλαδή. Μόνο που τώρα ήμασταν στο «δικό μας», το αγαπημένο μας μπαρ, του φίλου μας:
Περάσαμε μια υπέροχη βραδιά με μουσικές, συζητήσεις και ποτάκια, ωστόσο είχαμε συνέχεια. Αν κάτι μου έκανε εντύπωση φεύγοντας ήταν το πλήθος εντός κι εκτός του μαγαζιού, λες και ήταν καλοκαίρι απλά με περισσότερα ρούχα ένα πράμα.
Εμείς από την άλλη ήμασταν καλεσμένοι στο αφτεράδικο της Χώρας, οπότε καταλαβαίνετε...
Κυριακή του Πάσχα
Τα ξυπνητήρια δούλεψαν ευτυχώς όπως έπρεπε, μιας και η μέρα ήταν πολύ σημαντική.
Ήπιαμε τον παγωμένο καφέ μας στο χέρι, θέλοντας να βολτάρουμε και να μας φυσήξει λίγο ο αέρας στη χώρα, προτού γίνουμε κι εμείς μέρος του σπουδαίου εθίμου που λαμβάνει χώρα στη Φολέγανδρο το Πάσχα:
Κάπως έτσι πετύχαμε τον κόσμο στην περιφορά τις εικόνας αρχικά σ’ ένα φούρνο κάμποσα μέτρα πιο έξω, ξεκινώντας κι εμείς τα κεράσματα και τις ευχές:
Ποιο είναι όμως το έθιμο; Απλώς η περιφορά της εικόνας που κατεβαίνει από την εκκλησία της Παναγίας στα χέρια σε όλο το νησί. Κι επειδή ίσως να μη με καταλάβατε, ΟΛΟ τον νησί, σε ΚΑΘΕ σπίτι και μαγαζί το οποίο είναι ανοικτό για τον κόσμο και για το καλό προσφέρει τα ανάλογα κεράσματα:
Ένα εντυπωσιακό πραγματικά έθιμο που χάνεται πίσω στα χρόνια και την παράδοση του νησιού. Κυριακή του Πάσχα στη Χώρα, Δευτέρα στην Άνω Μεριά, Τρίτη στο λιμάνι και μετά στα καΐκια καιρού επιτρέποντος. Καλεσμένοι; Άπαντες, ντόπιοι και φυσικά επισκέπτες.
Γίναμε ένα με τον κόσμο και κατεβήκαμε προς την Πούντα και την πλατεία. Εντάξει, σε μερικά σπίτια δεν έλειπαν τα ευτράπελα, διότι αν δε πάρεις την ευλογία της εικόνας με τις καραμπίνες τότε πως;
Οι καμπάνες στις εκκλησίες τις Χώρας ηχούσαν ασταμάτητα, με όλο και μεγαλύτερο πλήθος να συγκεντρώνεται και να ακολουθεί την πομπή, και την εικόνα να αλλάζει χέρια συχνά:
Θεωρούσα υπερβολή αυτό που είχα ακούσει πως μπαίνει σε κάθε σπίτι, μέχρι που το είδα να συμβαίνει με τα μάτια μου. Φυσικά όποιος από τους παρευρισκόμενους θέλει μπορεί να ακολουθήσει και να κεραστεί:
Κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς για λίγη ώρα ακόμη, μέχρι που καταλάβαμε ότι δε πρέπει να συνεχίσουμε γιατί θα χάναμε τη μέρα. Πάμε για φαΐ είπα αποφασιστικά, μεσημέριασε κιόλας, εξάλλου δε θα συνεχίσει για πολύ, σε τέσσερα σπίτια μπήκα, τέσσερα τσίπουρα ήπια, δε βγαίνει…
Έτσι αφήσαμε προς ώρας την περιφορά και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε στο ανοιξιάτικο πανέμορφο τοπίο της Φολεγάνδρου:
Όχι τίποτε άλλο, τα πάντα ήταν ήδη στη θέση τους, τα κατσίκια και τα υπόλοιπα εδέσματα σχεδόν έτοιμα, το τραπέζι στρωμένο κι εννοείται μια παρέα όλοι γιορτάζοντας το Πάσχα όπως πρέπει:
Δε χρειάζεται να πω για το γλέντι που δεν άργησε ν’ ανάψει ούτε για όλα όσα ακολούθησαν, νομίζω είναι ευκόλως εννοούμενα (μπορεί και όχι, προχωράμε), τα οποία γέμισαν γι’ ακόμα ένα Πάσχα τις καρδιές μας. Ένα Πάσχα αμιγώς παρεΐστικο, μόνο που αυτή τη φορά η παρέα ήταν διευρυμένη!
Καταλήξαμε για τα τελευταία σχεδόν αποδεκατισμένοι στο γνωστό μπαρ, περνώντας τις τελευταίες μας κιόλας ώρες στη Φολέγανδρο…
Δευτέρα του Πάσχα – επιστροφή
Καημό το ‘χω να φύγω μια φορά απ’ το νησί αυτό νηφάλιος. Δε βαριέσαι, αυτά δεν είναι προβλήματα.
Κατεβήκαμε μέχρι την Πούντα για μερικές τελευταίες φωτογραφίες κι ακολούθως για καφεδάκι στο λιμάνι του Καραβοστάση με τα παιδιά προκειμένου να περάσει πιο ευχάριστα η μικρή αναμονή:
Το πιο αναξιόπιστο/άχρηστο/πανάκριβο πλοίο της χειρότερης μακράν ελληνικής ακτοπλοϊκής εταιρείας (μακάρι κλείσιμο, μακάρι όλα τα μακάρι) ήρθε παραδόξως στην ώρα του, έτσι ώστε μία ώρα μετά να είμαστε κιόλας στο λεωφορείο και να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι του Αθηνιού με προορισμό τα Φηρά:
Μια βόλτα στην υπέροχη ανοιξιάτικη θέα, μερικές μπυρίτσες στην παμπ, ένα σύντομο φαγητό και οι ώρες κύλησαν νεράκι μέχρι την επιβίβαση μας στο ελικοφόρο αεροσκάφος:
Λες να ξαναβρεθούμε για Πάσχα στα νησιά, σκεφτόμουν παρατηρώντας απ’ το παράθυρο μου το Δεσποτικό, Αντίπαρο και Πάρο.
Γιατί όχι, αφού περάσαμε τόσο μα τόσο καλά!
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 9 (Από τη μία ο Πύργος στη Σαντορίνη, από την άλλη η εικόνα στη Φολέγανδρο, δε θα μπορούσα να βάλω τίποτα λιγότερο, μόνο παραπάνω)
Τιμή/παροχές: 7 (Εν έτει 2025 δεδομένων όμως συνθηκών η Σαντορίνη ρίχνει τις τιμές, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. 65€ τρίκλινο και μάλιστα καλό στο κέντρο των Φηρών δε βρίσκεις ούτε Γενάρη μήνα. Τσιμπημένα τα καταλύματα στη Φολέγανδρο μιας και ήταν λίγα για το Πάσχα. Σε όλα τα υπόλοιπα οι τιμές ήταν φυσιολογικές)
Γαστρονομία: 6 (Μόνο και μόνο επειδή δεν επεκταθήκαμε πολύ σ’ αυτόν τον τομέα, απλά σταθήκαμε στα απολύτως βασικά)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 8 (Θέλω να είμαι δίκαιος καθώς δε μπορώ έτσι ελαφρά την καρδία να δώσω απλά ένα δεκάρι στους φίλους μου στη Φολέγανδρο. Ωστόσο το γεγονός πως είναι γενικά φιλόξενοι στο νησί δεν αμφισβητείται, ειδικά τέτοιες μέρες που ο κόσμος είναι λίγος. Παραδόξως κάτι ανάλογο ισχύει και στη Σαντορίνη, άλλες μέρες αυτές του Πάσχα το ξαναλέω)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 10 (Άμα δε το βάλεις κι εδώ το δεκάρι που θα το βάλεις; Σας έπεισαν οι φωτογραφίες ή χρειάζεται ν’ ανεβάσω περισσότερες
Νυχτερινή ζωή: 8 (Τουλάχιστον εδώ σε ότι αφορά τη Σαντορίνη ήταν όλα ανοικτά, προτάσεις για τα περισσότερα γούστα. Το ίδιο ίσχυε σε αναλογικό πάντα βαθμό και στη Φολέγανδρο που καλοκαίρι μπορεί να βαρεθείς -λέμε τώρα- Πάσχα όμως με τίποτα)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Περίεργος τομέας βαθμολόγησης όταν μιλάμε για νησιά, με τη Σαντορίνη βέβαια να διαθέτει πλούσια γκάμα όπως αρχαιολογικούς χώρους, εκκλησίες, χωριά και να κυριαρχεί στη βαθμολογία αυτή. Η Φολέγανδρος από την άλλη χωρίς το κεφάλαιο παραλίες διαθέτει όλα τα καλά που τη διακρίνουν εκτός καλοκαιριού. Τίμια πρόταση)
Μέσος όρος: 7,9 h συγκεκριμένη εκδρομή σκοράρει πάρα πολύ ψηλά σε σχέση με την υπόλοιπη αυστηρή βαθμολογία μου που ήρθε ο καιρός να αναρτήσω και πάλι συγκεντρωτικά. Δικαιότατα μιας και το συγκεκριμένο «σετάκι» νησιών αποτελεί όπως ίσως να καταλάβατε μια εξαιρετική πρόταση για το Πάσχα, τα έχει όλα και συμφέρει!
Όσοι με διαβάζουν πιθανολογώ πως δε θα το βρουν και τόσο παράξενο. Πάσχα σε νησιά, με το ένα εξ’ αυτών από τα πολύ αγαπημένα μου, επιλογή που σίγουρα περιμένατε οι περισσότεροι. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι…
Αυτή τη φορά έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο η θέληση των άλλων δύο φίλων και συνταξιδιωτών παρά η δική μου, που έριχνε κλεφτές ματιές προς Πελοπόννησο μεριά όπως πάντα. Όχι ότι με χάλασε βέβαια, κάθε άλλο και καθώς μας είχαν παινέψει τόσο πολύ το Πάσχα της Φολεγάνδρου -για άλλη μια φορά- το τελευταίο καλοκαίρι είπαμε να κάνουμε επιτέλους το βήμα, προσθέτοντας βέβαια και τη Σαντορίνη για τα πήγαινε – έλα αλλά και τις εκκρεμότητες που είχαμε αφήσει σε αυτήν προ 19 ετών παρακαλώ, σε μια σίγουρα όχι καλή συγκυρία λόγω των πρόσφατων σεισμών.
Εξάλλου μπορεί να το λέω συχνά τα τελευταία χρόνια πως οι διαθέσιμοι προορισμοί όλο και λιγοστεύουν, όμως τελικά μόνο κανόνα δεν αποτελεί αυτό μιας και όποιος ψάχνει κι εξελίσσεται, βρίσκει τελικά πολύ ωραία Πασχαλινά ταξίδια σαν αυτό που ετοιμάζομαι να σας περιγράψω που μας δικαίωσε απόλυτα.
Τον πρώτο ρόλο βέβαια πάντα τον παίζουν οι άνθρωποι, όχι μόνο που είναι μαζί μας αλλά κυριότερα όσους βρίσκουμε εκεί που πηγαίνουμε. Αυτοί είναι που σε «δένουν» μ’ ένα μέρος, πόσο μάλλον αν και μετά από τόσες φορές πρόκειται για φίλους. Ας δούμε πως.
Αναχώρηση - Μεγάλη Παρασκευή
Μια ωραιότατη βραδινή πτήση της Aegean μας έφερε στο νησί της Θήρας σχεδόν 11 το βράδυ της μεγάλης Πέμπτης, όπου εκείνη την ώρα αφού παρκάραμε το και μπήκαμε στο ξενοδοχείο, αρκεστήκαμε σε μια σύντομη βόλτα στα Φηρά και στην ανακάλυψη της νυχτερινής ζωής του νησιού με την οποία ξανασυστηνόμασταν τέτοια περίοδο.
Κάτι βρήκαμε, γυρνώντας με τα ψέματα γύρω στις τέσσερις τελικά για ύπνο…
Η επόμενη μέρα μας βρήκε μετά από ένα σύντομο πρωινό στο δρόμο, χρησιμοποιώντας όμως τα πόδια μας μιας και είχαμε συγκεκριμένο και πολύ ωραίο στόχο ως αρχή:
Προορισμός; Ένα από τα πιο γνωστά χωριά των Κυκλάδων, ένα μέρος που είχα να δω με ημερήσιο φως από το μακρινό 2006 και ήθελα πολύ, κάνοντας το μάλιστα όπως τότε, διαμέσου της εκπληκτικής αυτής σε εικόνες διαδρομής:
Δεν υπάρχει κανένας λόγος τέτοια εποχή να χρησιμοποιήσει κάποιος το αμάξι του, όταν μεταξύ των δύο αυτών οικισμών υφίσταται το πασίγνωστο σε όλους «μονοπάτι» ,άλλοτε μεγαλύτερο κι άλλοτε μικρότερο σε πλάτος.
Πίσω μας τα Φηρά, στο πλάι η Καλντέρα με τη νέα Καμένη, απέναντι η Θηρασιά και μπροστά μας βεβαίως το Ημεροβίγλι (ξημερώματα τ’ Απρίλη, ήρθε στο μυαλό μου κτλ, κτλ):
Το έλεγα από καιρό, μας αξίζει μια καφεδάρα σ’ αυτή τη θέα Παρασκευή πρωί, σχεδόν μεσημέρι. Λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης βέβαια προ διμήνου με τους σεισμούς τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά, με τη σεζόν να μην έχει ξεκινήσει επίσημα και να είναι άγνωστο πως θα εξελιχθεί, μάλλον άσχημα για τα δεδομένα του νησιού:
Τουλάχιστον έτσι πληροφορηθήκαμε από τον Θ, ιδιοκτήτη του καφέ ο οποίος και όρεξη για κουβέντα είχε και συστάσεις μας έδωσε, αλλά κι έκπτωση μας έκανε στον φραπέ λόγω εντοπιότητας!
Ωραία ήταν, όμως ακόμα καλύτερη η μπύρα που ήπιαμε στο δρόμο της επιστροφής, εξασκώντας αρχικά το χόμπι της φωτογραφίας,
βγαίνοντας όμως παράλληλα και μια αναμνηστική με φόντο το Ημεροβίγλι από δύο τύπους που είχαν καταγωγή από το Χονγκ Κονγκ και στραβομουτσούνιασαν επειδή τους νόμισα για Κινέζους:
Ήταν ένα σημείο της περιοχής που είχε να δώσει πάρα πολλά και παραδόξως δεν είχα περάσει ποτέ στις έως τώρα επισκέψεις μου στο νησί και μας άρεσε πολύ, όπως μας άρεσε συνολικά η βόλτα που κάναμε όλη αυτή την ημέρα.
Άλλη Σαντορίνη το Πάσχα, κακά τα ψέματα…
Χαρήκαμε τόσο που είπαμε να το γιορτάσουμε και λίγο βρε αδερφέ σε μια ωραία σκοτεινή παμπ των Φηρών, πριν πάμε για να τσιμπήσουμε κάτι και να ετοιμαστούμε καθώς ο χρόνος πίεζε:
Ευτυχώς λόγω έλλειψης κόσμου δε χρειάστηκε να κινητοποιηθούμε νωρίτερα, αν και σχεδόν αμέσως καταλάβαμε ότι στο χωριό που θα βρισκόμασταν τελικά γύρω στις επτά θα συγκέντρωνε τα φώτα και τον τουριστικό κι όχι μόνο πληθυσμό του νησιού. Αφήσαμε το αυτοκίνητο αρκετά έξω για να μη μπλέξουμε κι αρχίσαμε ν’ ανεβαίνουμε την ωραία διαδρομή ποδαράτοι:
Δε νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις για τον Πύργο Καλλίστης και το έθιμο που λαμβάνει χώρα κάθε μεγάλη Παρασκευή εκεί. Τα τενεκεδάκια γεμάτα πριονίδι κι ενός εύφλεκτου υλικού τύπου βαζελίνης με πετρέλαιο ήταν έτοιμα από ώρα, στη θέση τους περιμένοντας το κάψιμο τους, σ’ ένα έθιμο που ασφαλώς βοηθάει όλο το χωριό. Ένα μέρος που εικάζω πως βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού μιας και η περιμετρική θέα είναι σπουδαία. Βρισκόμασταν βέβαια και σχεδόν στο ανώτερο του σημείο:
Όλοι μα όλοι ήταν εκεί, ακόμα και οι τουρίστες από την άλλη άκρη του κόσμου, προσπαθώντας να βρουν την καλύτερη θέση, με τον Απριλιάτικο αέρα (και το ελαφρύ κρύο) να μη χαρίζεται, ευτυχώς όμως όχι σε απαγορευτικό βαθμό:
Ο περισσότερος κόσμος βέβαια είχε «περικυκλώσει» θα έλεγε κανείς τον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου, απ’ όπου θα δινόταν και το έναυσμα της πυρπόλησης, κάτι που συνέβη μερικά λεπτά αφ’ ότου έπεσε το σκοτάδι. Οι νέοι του χωριού ήταν ήδη στα πόστα τους με τα φλόγιστρα στο χέρι:
Δίνοντας λίγο χρόνο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε κι εμείς προς τα κάτω προκειμένου να παρακολουθήσουμε το έθιμο. Ο συνωστισμός ήταν απερίγραπτος (που να είχε και κόσμο, δε ξέρω τι θα γινόταν) με τις τοπικές χορωδίες να έχουν πάρει θέση στις Κυκλαδίτικες στοές περιμένοντας τον επιτάφιο:
Ορίστε ένα μικρό δείγμα αυτού που συνέβαινε στον Πύργο την ώρα εκείνη και είχαμε την τύχη να βλέπουμε από κοντά:
Μέσα σε περισσότερη πολυκοσμία φτάσαμε στην πλατεία του χωριού όπου μετά από κανένα μισάωρο και με τις φωτιές πλέον αναμμένες παντού ήρθε κι ο επιτάφιος, σ’ ένα σκηνικό που δε μου άρεσε, καθώς πιο πολύ μου θύμισε την υποδοχή του Loco Abreu το 2009 με τόσους πυρσούς, παρά θρησκευτικό έθιμο:
Ήταν ώρα να κατέβουμε προς τα κάτω βλέποντας συνολικά το λόφο του χωριού, με εικόνες που θα θυμόμαστε από τον «φλεγόμενο» Πύργο:
Η κίνηση των αυτοκινήτων ήταν εξαιρετικά πυκνήμ ε αποτέλεσμα να ξεμπλέξουμε κανένα μισάωρο μετά στο δρόμο προς τα Φηρά, όπου βρήκα ένα άνοιγμα όπου μπορούσα να κάνω στάση σε μια απέλπιδα προσπάθεια νυχτερινής φωτογραφίας του χωριού. Δύσκολο το σπορ:
Όπως και να ‘χει το γεγονός είναι αυτό που μένει, μαζί με την ευκαιρία που μας δόθηκε (ήμασταν παρόντες οι δύο εκ των τεσσάρων του 2006) να δούμε το εκπληκτικό αυτό έθιμο δεκαεννέα χρόνια μετά!
Τι έλειπε για να κλείσει μια τέτοια βραδιά; Μα η επιβράβευση μας στην παμπ που μας είχαν κιόλας μάθει (τι πιο σύνηθες να συμβεί θα πει κανείς), παίρνοντας και τα ανάλογα μπλουζάκια – λάφυρα μετά από σφηνοποσία, η οποία έγινε κατ’ απαίτηση με τιμές ντόπιων και όχι επισκεπτών.
Αυτό μας έλειπε, ένατη φορά στη Σαντορίνη να θεωρούμαι ακόμα τουρίστας…
Μεγάλο Σάββατο
Χαράματα Σαββάτου πίναμε κιόλας τον καφέ μας παρέα με τον πολύ φιλόξενο ξενοδόχο. Στις επτά και λίγο ήμασταν κιόλας μέσα στο πλοίο της γραμμής, αφήνοντας πίσω μας το λιμάνι του Αθηνιού:
Η κλασσική Ελληνική οικογένεια έκανε πάλι το θαύμα της, σ’ ένα αρκετά άδειο σαλόνι που όλοι προσπαθούσαν να ησυχάσουν, αφήνοντας τα παιδάκια της να τρέχουν και να φωνάζουν ωσάν σε παιδότοπο, λαμβάνοντας τις πασχαλινές ευχές μας πρόωρα… Αφού έφυγε ο ύπνος ήταν ευκαιρία για φωτογραφία. Σίκινος αγαπημένη, τελευταία στάση πριν το λιμάνι του Καραβοστάση όπου δέναμε 40 λεπτά μετά:
Στο λιμάνι μας περίμενε ο κ.Νίκος που ήταν οδηγός στα λεωφορεία μέχρι πρότινος και τον θυμόμασταν από το δρομολόγιο της Άνω Μεριάς. Τώρα μετέφερε κόσμο απλά στα δωμάτια τα οποία θα μέναμε, από τα λίγα ανοικτά την περίοδο αυτή. Μιας και δεν ήταν ακόμη έτοιμα, πετάξαμε όπως – όπως τα πράγματα μας, ήπιαμε μια γρήγορη μπυρίτσα στον Χρήστο για να τον χαιρετήσουμε, το καφενείο στην αρχή της χώρας, και κατευθυνθήκαμε προς την Πούντα και την κεντρική πλατεία:
Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα να βλέπεις ένα νησί σε τέτοια εποχή, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι τόσο ιδιαίτερο και μικρό, αλλά κι ακόμα παραπάνω όταν έχουν μεσολαβήσει μόνο λίγοι μήνες από την τελευταία σου επίσκεψη:
Θυμάμαι πάντα τον φίλο μου τον Κωστάκη να λέει ότι «Ένα νησί είναι πολύ διαφορετικό το Πάσχα σε σχέση με το καλοκαίρι» ,γεγονός που επιβεβαίωναν και οι εικόνες που βλέπαμε, ενθυμούμενοι τη ρήση -πέρα από την ταξιδιωτική απουσία- του φίλου μας:
Βέβαια η Φολέγανδρος δεν είναι τέτοια περίπτωση. Ότι και να το κάνεις αυτό το νησί, αυτή τη Χώρα, ότι περίοδο κι αν πας έχει την ομορφιά της:
Μη σας πω ακόμη καλύτερα τώρα, που η εκτυφλωτική κατά τα άλλα λιακάδα του Απρίλη και η σχεδόν άδεια από τουρίστες και τραπεζοκαθίσματα Χώρα συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό:
Αυτά συζητούσαμε όσο πίναμε το μπυράκι μας μόνοι στο Κάστρο, «πατώντας» το νησί με τον δικό μας πατροπαράδοτο τρόπο και σχεδιάζοντας το πολύ χαλαρό πλάνο της υπόλοιπης ημέρας, πριν συνεχίσουμε:
Το υπέροχο καφενεδάκι της Λότζιας ήταν εξάλλου ανοικτό, ότι πρέπει για μεσημεριανή κατάνυξη Μεγάλου Σαββάτου, με τις μπύρες να δίνουν και να παίρνουν όπως και τις συζητήσεις μας.
Τα έχω ξαναπεί πολλές φορές άλλωστε: Ο,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες…
Κάπως έτσι ήρεμα κύλησε το μεσημεράκι -όχι ότι προσδοκούσαμε κάτι άλλο- όπου ολοκληρώθηκε με σύντομο φαγητό σε ένα εκ των ανοικτών καταστημάτων της Χώρας. Επιστρέψαμε για την απαραίτητη ξεκούραση μιας και ήμασταν έξω απ’ το χάραμα κι ακολουθούσε απαιτητικό βράδυ. Βλέποντας αντίκρυ μου την Παναγία σκέφτηκα προς στιγμήν ν’ ανέβω, αλλά δεν είχα τα κουράγια που απαιτούνταν εκείνη την ώρα:
Ανανεωμένοι και αποφασισμένοι κατεβήκαμε γύρω στις εννιά και μισή και πάλι προς την πλατεία και τη Λότζια αρχικά για ένα καφεδάκι, πριν πιάσουμε τα δικά μας:
Όταν λέω δικά μας τα ξέρετε, τι Πάσχα τι καλοκαίρι το ένα και το αυτό:
Ήδη ο κόσμος του νησιού άρχισε να κάνει σιγά σιγά την εμφάνιση του περιμένοντας την ανάσταση, γεμίζοντας τις πλατείες αλλά και το μπαράκι που έκλεισε προσωρινά γύρω στις έντεκα και μισή:
Κάπως έτσι είναι λοιπόν η Ανάσταση στην ωραιότερη πλατεία του κόσμου, στη Χώρα της Φολεγάνδρου. Ήταν η στιγμή επίσης που πρωτοσυναντήθηκα με τους αγαπημένους φίλους στο νησί, με τους οποίους θα συνεχίζαμε το υπόλοιπο της βραδιάς.
Η σύντομη λειτουργία έλαβε τέλος στις 11:55 (!) με την αθάνατη Ελληνική καφρίλα να μη λείπει ούτε στο υπέροχο αυτό μέρος όπου «γιορτάσαμε» άλλη μια φορά βρίζοντας, πεσμένοι στα γόνατα κρατώντας τ’ αυτιά μας:
Ευτυχώς που δε κράτησε για πολύ όλο αυτό με τη συντριπτική πλειοψηφία να τρέχει στο σπίτι για φαγητό, κι εμάς να αποκτούμε προτεραιότητα επιτέλους για το μπαρ, όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα δηλαδή. Μόνο που τώρα ήμασταν στο «δικό μας», το αγαπημένο μας μπαρ, του φίλου μας:
Περάσαμε μια υπέροχη βραδιά με μουσικές, συζητήσεις και ποτάκια, ωστόσο είχαμε συνέχεια. Αν κάτι μου έκανε εντύπωση φεύγοντας ήταν το πλήθος εντός κι εκτός του μαγαζιού, λες και ήταν καλοκαίρι απλά με περισσότερα ρούχα ένα πράμα.
Εμείς από την άλλη ήμασταν καλεσμένοι στο αφτεράδικο της Χώρας, οπότε καταλαβαίνετε...
Κυριακή του Πάσχα
Τα ξυπνητήρια δούλεψαν ευτυχώς όπως έπρεπε, μιας και η μέρα ήταν πολύ σημαντική.
Ήπιαμε τον παγωμένο καφέ μας στο χέρι, θέλοντας να βολτάρουμε και να μας φυσήξει λίγο ο αέρας στη χώρα, προτού γίνουμε κι εμείς μέρος του σπουδαίου εθίμου που λαμβάνει χώρα στη Φολέγανδρο το Πάσχα:
Κάπως έτσι πετύχαμε τον κόσμο στην περιφορά τις εικόνας αρχικά σ’ ένα φούρνο κάμποσα μέτρα πιο έξω, ξεκινώντας κι εμείς τα κεράσματα και τις ευχές:
Ποιο είναι όμως το έθιμο; Απλώς η περιφορά της εικόνας που κατεβαίνει από την εκκλησία της Παναγίας στα χέρια σε όλο το νησί. Κι επειδή ίσως να μη με καταλάβατε, ΟΛΟ τον νησί, σε ΚΑΘΕ σπίτι και μαγαζί το οποίο είναι ανοικτό για τον κόσμο και για το καλό προσφέρει τα ανάλογα κεράσματα:
Ένα εντυπωσιακό πραγματικά έθιμο που χάνεται πίσω στα χρόνια και την παράδοση του νησιού. Κυριακή του Πάσχα στη Χώρα, Δευτέρα στην Άνω Μεριά, Τρίτη στο λιμάνι και μετά στα καΐκια καιρού επιτρέποντος. Καλεσμένοι; Άπαντες, ντόπιοι και φυσικά επισκέπτες.
Γίναμε ένα με τον κόσμο και κατεβήκαμε προς την Πούντα και την πλατεία. Εντάξει, σε μερικά σπίτια δεν έλειπαν τα ευτράπελα, διότι αν δε πάρεις την ευλογία της εικόνας με τις καραμπίνες τότε πως;
Οι καμπάνες στις εκκλησίες τις Χώρας ηχούσαν ασταμάτητα, με όλο και μεγαλύτερο πλήθος να συγκεντρώνεται και να ακολουθεί την πομπή, και την εικόνα να αλλάζει χέρια συχνά:
Θεωρούσα υπερβολή αυτό που είχα ακούσει πως μπαίνει σε κάθε σπίτι, μέχρι που το είδα να συμβαίνει με τα μάτια μου. Φυσικά όποιος από τους παρευρισκόμενους θέλει μπορεί να ακολουθήσει και να κεραστεί:
Κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς για λίγη ώρα ακόμη, μέχρι που καταλάβαμε ότι δε πρέπει να συνεχίσουμε γιατί θα χάναμε τη μέρα. Πάμε για φαΐ είπα αποφασιστικά, μεσημέριασε κιόλας, εξάλλου δε θα συνεχίσει για πολύ, σε τέσσερα σπίτια μπήκα, τέσσερα τσίπουρα ήπια, δε βγαίνει…
Έτσι αφήσαμε προς ώρας την περιφορά και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε στο ανοιξιάτικο πανέμορφο τοπίο της Φολεγάνδρου:
Όχι τίποτε άλλο, τα πάντα ήταν ήδη στη θέση τους, τα κατσίκια και τα υπόλοιπα εδέσματα σχεδόν έτοιμα, το τραπέζι στρωμένο κι εννοείται μια παρέα όλοι γιορτάζοντας το Πάσχα όπως πρέπει:
Δε χρειάζεται να πω για το γλέντι που δεν άργησε ν’ ανάψει ούτε για όλα όσα ακολούθησαν, νομίζω είναι ευκόλως εννοούμενα (μπορεί και όχι, προχωράμε), τα οποία γέμισαν γι’ ακόμα ένα Πάσχα τις καρδιές μας. Ένα Πάσχα αμιγώς παρεΐστικο, μόνο που αυτή τη φορά η παρέα ήταν διευρυμένη!
Καταλήξαμε για τα τελευταία σχεδόν αποδεκατισμένοι στο γνωστό μπαρ, περνώντας τις τελευταίες μας κιόλας ώρες στη Φολέγανδρο…
Δευτέρα του Πάσχα – επιστροφή
Καημό το ‘χω να φύγω μια φορά απ’ το νησί αυτό νηφάλιος. Δε βαριέσαι, αυτά δεν είναι προβλήματα.
Κατεβήκαμε μέχρι την Πούντα για μερικές τελευταίες φωτογραφίες κι ακολούθως για καφεδάκι στο λιμάνι του Καραβοστάση με τα παιδιά προκειμένου να περάσει πιο ευχάριστα η μικρή αναμονή:
Το πιο αναξιόπιστο/άχρηστο/πανάκριβο πλοίο της χειρότερης μακράν ελληνικής ακτοπλοϊκής εταιρείας (μακάρι κλείσιμο, μακάρι όλα τα μακάρι) ήρθε παραδόξως στην ώρα του, έτσι ώστε μία ώρα μετά να είμαστε κιόλας στο λεωφορείο και να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι του Αθηνιού με προορισμό τα Φηρά:
Μια βόλτα στην υπέροχη ανοιξιάτικη θέα, μερικές μπυρίτσες στην παμπ, ένα σύντομο φαγητό και οι ώρες κύλησαν νεράκι μέχρι την επιβίβαση μας στο ελικοφόρο αεροσκάφος:
Λες να ξαναβρεθούμε για Πάσχα στα νησιά, σκεφτόμουν παρατηρώντας απ’ το παράθυρο μου το Δεσποτικό, Αντίπαρο και Πάρο.
Γιατί όχι, αφού περάσαμε τόσο μα τόσο καλά!
Βαθμολογία εκδρομής
Έθιμα: 9 (Από τη μία ο Πύργος στη Σαντορίνη, από την άλλη η εικόνα στη Φολέγανδρο, δε θα μπορούσα να βάλω τίποτα λιγότερο, μόνο παραπάνω)
Τιμή/παροχές: 7 (Εν έτει 2025 δεδομένων όμως συνθηκών η Σαντορίνη ρίχνει τις τιμές, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. 65€ τρίκλινο και μάλιστα καλό στο κέντρο των Φηρών δε βρίσκεις ούτε Γενάρη μήνα. Τσιμπημένα τα καταλύματα στη Φολέγανδρο μιας και ήταν λίγα για το Πάσχα. Σε όλα τα υπόλοιπα οι τιμές ήταν φυσιολογικές)
Γαστρονομία: 6 (Μόνο και μόνο επειδή δεν επεκταθήκαμε πολύ σ’ αυτόν τον τομέα, απλά σταθήκαμε στα απολύτως βασικά)
Φιλοξενία-Συμπεριφορά: 8 (Θέλω να είμαι δίκαιος καθώς δε μπορώ έτσι ελαφρά την καρδία να δώσω απλά ένα δεκάρι στους φίλους μου στη Φολέγανδρο. Ωστόσο το γεγονός πως είναι γενικά φιλόξενοι στο νησί δεν αμφισβητείται, ειδικά τέτοιες μέρες που ο κόσμος είναι λίγος. Παραδόξως κάτι ανάλογο ισχύει και στη Σαντορίνη, άλλες μέρες αυτές του Πάσχα το ξαναλέω)
Αυθεντικότητα/Ομορφιά: 10 (Άμα δε το βάλεις κι εδώ το δεκάρι που θα το βάλεις; Σας έπεισαν οι φωτογραφίες ή χρειάζεται ν’ ανεβάσω περισσότερες
Νυχτερινή ζωή: 8 (Τουλάχιστον εδώ σε ότι αφορά τη Σαντορίνη ήταν όλα ανοικτά, προτάσεις για τα περισσότερα γούστα. Το ίδιο ίσχυε σε αναλογικό πάντα βαθμό και στη Φολέγανδρο που καλοκαίρι μπορεί να βαρεθείς -λέμε τώρα- Πάσχα όμως με τίποτα)
Αξιοθέατα - κοντινά σημεία ενδιαφέροντος: 7 (Περίεργος τομέας βαθμολόγησης όταν μιλάμε για νησιά, με τη Σαντορίνη βέβαια να διαθέτει πλούσια γκάμα όπως αρχαιολογικούς χώρους, εκκλησίες, χωριά και να κυριαρχεί στη βαθμολογία αυτή. Η Φολέγανδρος από την άλλη χωρίς το κεφάλαιο παραλίες διαθέτει όλα τα καλά που τη διακρίνουν εκτός καλοκαιριού. Τίμια πρόταση)
Μέσος όρος: 7,9 h συγκεκριμένη εκδρομή σκοράρει πάρα πολύ ψηλά σε σχέση με την υπόλοιπη αυστηρή βαθμολογία μου που ήρθε ο καιρός να αναρτήσω και πάλι συγκεντρωτικά. Δικαιότατα μιας και το συγκεκριμένο «σετάκι» νησιών αποτελεί όπως ίσως να καταλάβατε μια εξαιρετική πρόταση για το Πάσχα, τα έχει όλα και συμφέρει!
Last edited:
