maria_va
Member
- Μηνύματα
- 73
- Likes
- 480
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι - Πρώτη μέρα
- Δεύτερη μέρα - Βεδάδο και πρώτη γεύση παλιάς Αβάνας
- Τρίτη μέρα | - Σάντα Κλάρα
- Τρίτη μέρα || - Σιενφουέγος
- Τέταρτη μέρα - Σιενφουέγος και άφιξη στο Τρινιδάδ
- Τέταρτη μέρα || - Τρινιδάδ
- Πέμπτη μέρα - Τρινιδάδ, Κοιλάδα των σκλάβων
- Νύχτα στο Τρινιδάδ - Επιστροφή στην Αβάνα
- Έβδομη μέρα - Αβάνα
- Όγδοη μέρα - Βινιάλες
- Ένατη μέρα - Hotel Nacional de Cuba
- Ένατη Μέρα - Τελευταία περιήγηση στην Αβάνα
- Μέρα αναχώρησης
- Επίλογος
Τέταρτη μέρα || - Τρινιδάδ
Παρόλο που το Τρινιδάδ είναι γνωστό και πολυφωτογραφημένο και θεωρείς ότι γνωρίζεις πού πας, η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι όντως έχει μείνει στο 1850 και αυτό είναι πολύ περίεργο. Στην πρώτη βόλτα αισθάνθηκα λίγο σαν τους επισκέπτες του Westworld στην πρώτη τους επαφή με το πάρκο. Το σπίτι είναι κοντά στο πάρκο Cespedes, το οποίο προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από την Plaza Mayor γιατί είναι πιο ανθρώπινο. Εκεί μπορείς όντως να αράξεις με την ησυχία σου.
Δεν κάνουμε όμως τώρα τουρισμό, πεινάμε..Πάμε καρφωτές στο paladar που πρότεινε η Gladys, το οποίο δεν θα επιλέγαμε ποτέ μόνες, γιατί δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ ότι είναι εστιατόριο. Μοιάζει με σπίτι και δειλά χτυπάμε την πόρτα. Μας ανοίγει ένας χαμογελαστός νεαρός και μας επιβεβαιώνει ότι όντως σερβίρουν φαγητό. Μέσα είναι μοντέρνα διακοσμημένο, αλλά λίγο σκοτεινό. Κοιτάμε αν έχει τραπέζι στην μικρή ταράτσα του, είναι όμως φουλ, οπότε καθόμαστε μέσα. Οι σερβιτόροι νέοι και ευγενέστατοι. Έχουμε βαρεθεί το κρέας και ψάχνουμε κάτι διαφορετικό. Τα κορίτσια επιλέγουν μία παέλια και μία μακαρονάδα με μανιτάρια και μυρωδικά, ενώ εγώ βλέπω στον κατάλογο πίτσες και ψήνομαι. Έχω διαβάσει ότι στους ίδιους αρέσει η πίτσα και σκέφτομαι τι καλύτερο μέρος να δοκιμάσω μία πίτσα hawaii με ανανά; Ζητάμε και εγχώρια μπύρα γιατί συγγνώμη αλλά η εισαγόμενη που φτάνει στην Κούβα είναι δράμα...Πράγματι πίνουμε μια κρύα Cristal όνειρο. Εξαφανίζεται όμως σύντομα...
Λέω στην Μ. να παραγγείλει την επόμενη, μαζί με το απαραίτητο νερό, γιατί γενικά πίνω άπειρο νερό. Διψάω συνέχεια, σε σημείο που με κοροϊδεύουν ότι πρέπει να βγαίνω με το λάστιχό μου, να το συνδέουν κατευθείαν με τη βρύση..Εγώ πάω στην τουαλέτα..Εκεί που διασκεδάζω με το γεγονός ότι στην τουαλέτα υπάρχει και κανονική μπανιέρα με κουρτινίτσα και ανυπομονώ να γυρίσω να τους πω ότι μπορούν να κάνουν κι ένα ντουζάκι αν θέλουν, πέφτει το ρεύμα στο μαγαζί..Ωχ, την κάτσαμε, τώρα πώς θα φάμε;; Γυρίζω και βλέπω ότι τα μόνα που έχουν ρεύμα στο μαγαζί είναι τα aircondition!! Και οι Κουβανοί ατάραχοι..Εμ τόσο ερωτευμένοι που είναι με τα aircondition, πιο πολύ θα στενοχωριόντουσαν αν έπεφτε αυτή η γραμμή...Τέλος πάντων τουλάχιστον όσο περιμένουμε θα πίνουμε..Αμ πώς..Κάτσε μου λέει η Μ., θα ξεδιψάσεις με μπύρα, δεν έχει νερό! Δεν έχει νερό;;; Όντως δεν έχει νερό;; Πρώτη φορά μου τυχαίνει αυτό...Εντάξει ρε παιδιά, να ξεδιψάσω με μπύρα..Α μου λέει, ήπιαμε και τις δύο τελευταίες Cristal..Ωχ κακό αυτό..Κάτσε να δούμε αν έχει κάτι άλλο σε εγχώριο..Τώρα μόνο Hollandia μας λέει..Ε όχι, αυτή είναι ξέπλυμα, όχι..Τι θα κάνουμε τώρα; Ε λέω καμιά Τucola δεν θα έχει;; Τέλεια, έχει..Μήπως τη light version; Πολλά ζητάς, πάρε μια κανονική να κάνεις δουλειά σου..Η Μ. αρχίζει τα κοκτέιλ..Πίνει την πρώτη canchanchara, το τοπικό κοκτέιλ με ρούμι, λεμόνι και μέλι. Περιττό να πω ότι ποτέ δεν μάθαμε να τη λέμε, κατσακατσάρα την λέγαμε συνέχεια..
Ο σερβιτόρος έχει μεγάλη πλάκα, γελάει και αυτός με όλες αυτές τις συνομιλίες, γενικά το διασκεδάζουμε..Από οργάνωση το μαγαζί γενικά δράμα, σε κάποια φάση που φέρνουν κάποια πράγματα, πάμε εμείς και του κρατάμε την πόρτα για να μπορέσει να κουβαλήσει γιατί έχει μείνει εντελώς μόνος..Κάποια στιγμή έρχεται και το φαγητό..Ένα έχω να πω..Η πίτσα απλά θεϊκή!! Η καλύτερη και πιο ζουμερή πίτσα Hawaii που έχω φάει ποτέ..Λουκούμι μιλάμε..Μετά από λίγη ώρα κι ενώ η Μ. έχει φάει τα μισά μακαρόνια, έρχεται ένα ποτήρι τύπου dry martini που έχει μέσα μανιτάρια. Και κανείς δεν καταλαβαίνει για ποιον είναι. Η Μ. λέει ότι λογικά θα πηγαίνουν με την παέλια αλλά τελικά θυμόμαστε ότι η δική της είχε μανιτάρια. Δεν παίζονται οι άνθρωποι, έφεραν το δεύτερο πιο σημαντικό συστατικό του πιάτου με καθυστέρηση. Ε τώρα μάλιστα λέει η Μ., τώρα είναι πεντανόστιμη, αλλά τι να το κάνω που σχεδόν έφαγα; Άλλα γέλια εκεί..Κρίμα πάντως που το μαγαζί χωλαίνει στην οργάνωση γιατί το φαγητό είναι πραγματικά πεντανόστιμο..Και σίγουρα άλλοι πελάτες δεν θα είναι τόσο χαλαροί όσο εμείς..Εγώ έχω σκάσει και δεν μπορώ να φάω όλη την πίτσα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω..Καμία όμως..Ζητάω να μου την πακετάρει κάπως να την πάρω αλλά τρώω πόρτα..Τελικά μες τα γέλια μου φέρνει μια σακούλα σκουπιδιών, την τυλίγω σε χαρτομάντηλα -το μαγαζί δεν έχει χαρτοπετσέτες, μόνο υφασμάτινες- και όλα καλά
Με τούτα και με κείνα έχουμε φάει πάνω από δύο ώρες στο φαγητό, καιρός να κάνουμε και καμιά βόλτα..Μέρα μπήκαμε, νύχτα βγαίνουμε..Δεν πειράζει αρχίζουμε τις βόλτες στο όμορφο Τρινιδάδ που εκτός από τους δύο κεντρικούς δρόμους δεν έχει μεγάλο χαμό από κόσμο..Υπάρχουν πολλά μαγαζιά με είδη λαϊκής τέχνης, κυρίως με υφαντά και ξυλόγλυπτα, αλλά στα πιο κεντρικά σημεία και γκαλερί ζωγραφικής. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα κεραμικά τους, απλά και ταυτόχρονα όμορφα.
Εκεί που βολτάρουμε περνάμε έξω από ένα μαγαζί όπου ακούγεται μια ωραία μπάντα, και λέμε ώρα για το επόμενο ρούμι..Έχει ωραία ατμόσφαιρα με χαμηλά τραπεζάκια και εκεί δοκιμάζω ένα Havana Especial το οποίο φυσικά σερβίρεται σε αυτό το κεραμικό ποτηράκι που πολύ αγάπησα γιατί έχει το τέλειο μέγεθος για το ρούμι:
Οι μικρές απολαύσεις είναι αυτές που κάνουν τη ζωή όμορφη..Το Especial είναι ωραίο αλλά όχι τόσο όσο το επτά ετών..Ναι και όμως φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο εκλεκτικότητας..Η μπάντα είναι μια boy band 8 ατόμων -τουλάχιστον τόσους μετρήσαμε-, οι One Direction του latin ένα πράγμα και τραγουδάνε αντίστοιχα τραγούδια, latin φυσικά, μόνο το Despacito καταλάβαμε. Είναι πολύ ευχάριστοι, κάνουν και τα χορευτικά τους, έχουν και τις groupies τους που κάνουν χαμό -μάλλον τα κορίτσια κάποιων-, όλα ωραία. Το μυστικό χαρτί όμως της μπάντας είναι ο ντράμερ, ο οποίος σε κάποια τραγούδια αφήνει το ποστο του στο βάθος κι έρχεται μπροστά να μας πει τα πιο δύσκολα τραγούδια γιατί είναι φωνάρα..Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφος όσο οι frontmen της μπάντας, αλλά με την τσαχπινιά του και τη φωνάρα του κλέβει τις εντυπώσεις..
Μόλις το σχολάει η μπάντα, το σχολάμε κι εμείς, ώρα για το άραγμα στις κουνιστές πολυθρόνες της Gladys. Είχαμε δει κιόλας ότι η τρομερή Gladys είχε γεμάτο το ψυγειάκι μας με Bucanero, άντε επιτέλους θα την δοκιμάσουμε..Τέλεια..Στο σπίτι όλοι κοιμούνται και για την ακρίβεια ροχαλίζουν..Παίρνουμε τις μπυρίτσες μας, αράζουμε στις πολυθρόνες στο αίθριο και μιλάμε ψιθυριστά, μην τους ξυπνήσουμε κιόλας...Η κρύα Bucanero είναι απόλαυση.. Αυτή τελικά μας άρεσε περισσότερο από όλες, αλλά δυστυχώς δεν την ξαναβρήκαμε..Βγήκε και η πακεταρισμένη πίτσα, η οποία είναι ωραία και κρύα παρακαλώ, πράγμα δύσκολο για πίτσα..
Παρατηρούμε τη διακόσμηση, η οποία είναι αρκετά καλτ, και βλέπουμε κάτι τρομερές συνθέσεις που έχει κάνει η άτιμη με φωτογραφίες της οικογένειας..Μαζί με το κοριτσάκι της, να και μια Νταίζη Ντακ..Ναι το κορίτσι του Ντόναλντ..Ο οποίος βρίσκεται στο ίδιο κάδρο με τον γιο της..Είπαμε θεά...Την επόμενη μέρα μας εξήγησε το γενεαλογικό, είχε δύο μεγάλα παιδιά από τον πρώτο γάμο του άντρα της και δύο στην εφηβεία δικά της..Και μας είπε ότι στην Κούβα είναι συχνό να παντρεύονται δύο και τρεις φορές..Στα Ισπανικά όλα αυτά ε; Κι εμείς τα καταλάβαμε..Ό,τι καταλάβαμε τέλος πάντων..Μια χαρά τα πάμε και στο Τρινιδάδ..
Παρόλο που το Τρινιδάδ είναι γνωστό και πολυφωτογραφημένο και θεωρείς ότι γνωρίζεις πού πας, η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι όντως έχει μείνει στο 1850 και αυτό είναι πολύ περίεργο. Στην πρώτη βόλτα αισθάνθηκα λίγο σαν τους επισκέπτες του Westworld στην πρώτη τους επαφή με το πάρκο. Το σπίτι είναι κοντά στο πάρκο Cespedes, το οποίο προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από την Plaza Mayor γιατί είναι πιο ανθρώπινο. Εκεί μπορείς όντως να αράξεις με την ησυχία σου.
Δεν κάνουμε όμως τώρα τουρισμό, πεινάμε..Πάμε καρφωτές στο paladar που πρότεινε η Gladys, το οποίο δεν θα επιλέγαμε ποτέ μόνες, γιατί δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ ότι είναι εστιατόριο. Μοιάζει με σπίτι και δειλά χτυπάμε την πόρτα. Μας ανοίγει ένας χαμογελαστός νεαρός και μας επιβεβαιώνει ότι όντως σερβίρουν φαγητό. Μέσα είναι μοντέρνα διακοσμημένο, αλλά λίγο σκοτεινό. Κοιτάμε αν έχει τραπέζι στην μικρή ταράτσα του, είναι όμως φουλ, οπότε καθόμαστε μέσα. Οι σερβιτόροι νέοι και ευγενέστατοι. Έχουμε βαρεθεί το κρέας και ψάχνουμε κάτι διαφορετικό. Τα κορίτσια επιλέγουν μία παέλια και μία μακαρονάδα με μανιτάρια και μυρωδικά, ενώ εγώ βλέπω στον κατάλογο πίτσες και ψήνομαι. Έχω διαβάσει ότι στους ίδιους αρέσει η πίτσα και σκέφτομαι τι καλύτερο μέρος να δοκιμάσω μία πίτσα hawaii με ανανά; Ζητάμε και εγχώρια μπύρα γιατί συγγνώμη αλλά η εισαγόμενη που φτάνει στην Κούβα είναι δράμα...Πράγματι πίνουμε μια κρύα Cristal όνειρο. Εξαφανίζεται όμως σύντομα...
Λέω στην Μ. να παραγγείλει την επόμενη, μαζί με το απαραίτητο νερό, γιατί γενικά πίνω άπειρο νερό. Διψάω συνέχεια, σε σημείο που με κοροϊδεύουν ότι πρέπει να βγαίνω με το λάστιχό μου, να το συνδέουν κατευθείαν με τη βρύση..Εγώ πάω στην τουαλέτα..Εκεί που διασκεδάζω με το γεγονός ότι στην τουαλέτα υπάρχει και κανονική μπανιέρα με κουρτινίτσα και ανυπομονώ να γυρίσω να τους πω ότι μπορούν να κάνουν κι ένα ντουζάκι αν θέλουν, πέφτει το ρεύμα στο μαγαζί..Ωχ, την κάτσαμε, τώρα πώς θα φάμε;; Γυρίζω και βλέπω ότι τα μόνα που έχουν ρεύμα στο μαγαζί είναι τα aircondition!! Και οι Κουβανοί ατάραχοι..Εμ τόσο ερωτευμένοι που είναι με τα aircondition, πιο πολύ θα στενοχωριόντουσαν αν έπεφτε αυτή η γραμμή...Τέλος πάντων τουλάχιστον όσο περιμένουμε θα πίνουμε..Αμ πώς..Κάτσε μου λέει η Μ., θα ξεδιψάσεις με μπύρα, δεν έχει νερό! Δεν έχει νερό;;; Όντως δεν έχει νερό;; Πρώτη φορά μου τυχαίνει αυτό...Εντάξει ρε παιδιά, να ξεδιψάσω με μπύρα..Α μου λέει, ήπιαμε και τις δύο τελευταίες Cristal..Ωχ κακό αυτό..Κάτσε να δούμε αν έχει κάτι άλλο σε εγχώριο..Τώρα μόνο Hollandia μας λέει..Ε όχι, αυτή είναι ξέπλυμα, όχι..Τι θα κάνουμε τώρα; Ε λέω καμιά Τucola δεν θα έχει;; Τέλεια, έχει..Μήπως τη light version; Πολλά ζητάς, πάρε μια κανονική να κάνεις δουλειά σου..Η Μ. αρχίζει τα κοκτέιλ..Πίνει την πρώτη canchanchara, το τοπικό κοκτέιλ με ρούμι, λεμόνι και μέλι. Περιττό να πω ότι ποτέ δεν μάθαμε να τη λέμε, κατσακατσάρα την λέγαμε συνέχεια..
Ο σερβιτόρος έχει μεγάλη πλάκα, γελάει και αυτός με όλες αυτές τις συνομιλίες, γενικά το διασκεδάζουμε..Από οργάνωση το μαγαζί γενικά δράμα, σε κάποια φάση που φέρνουν κάποια πράγματα, πάμε εμείς και του κρατάμε την πόρτα για να μπορέσει να κουβαλήσει γιατί έχει μείνει εντελώς μόνος..Κάποια στιγμή έρχεται και το φαγητό..Ένα έχω να πω..Η πίτσα απλά θεϊκή!! Η καλύτερη και πιο ζουμερή πίτσα Hawaii που έχω φάει ποτέ..Λουκούμι μιλάμε..Μετά από λίγη ώρα κι ενώ η Μ. έχει φάει τα μισά μακαρόνια, έρχεται ένα ποτήρι τύπου dry martini που έχει μέσα μανιτάρια. Και κανείς δεν καταλαβαίνει για ποιον είναι. Η Μ. λέει ότι λογικά θα πηγαίνουν με την παέλια αλλά τελικά θυμόμαστε ότι η δική της είχε μανιτάρια. Δεν παίζονται οι άνθρωποι, έφεραν το δεύτερο πιο σημαντικό συστατικό του πιάτου με καθυστέρηση. Ε τώρα μάλιστα λέει η Μ., τώρα είναι πεντανόστιμη, αλλά τι να το κάνω που σχεδόν έφαγα; Άλλα γέλια εκεί..Κρίμα πάντως που το μαγαζί χωλαίνει στην οργάνωση γιατί το φαγητό είναι πραγματικά πεντανόστιμο..Και σίγουρα άλλοι πελάτες δεν θα είναι τόσο χαλαροί όσο εμείς..Εγώ έχω σκάσει και δεν μπορώ να φάω όλη την πίτσα, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω..Καμία όμως..Ζητάω να μου την πακετάρει κάπως να την πάρω αλλά τρώω πόρτα..Τελικά μες τα γέλια μου φέρνει μια σακούλα σκουπιδιών, την τυλίγω σε χαρτομάντηλα -το μαγαζί δεν έχει χαρτοπετσέτες, μόνο υφασμάτινες- και όλα καλά
Με τούτα και με κείνα έχουμε φάει πάνω από δύο ώρες στο φαγητό, καιρός να κάνουμε και καμιά βόλτα..Μέρα μπήκαμε, νύχτα βγαίνουμε..Δεν πειράζει αρχίζουμε τις βόλτες στο όμορφο Τρινιδάδ που εκτός από τους δύο κεντρικούς δρόμους δεν έχει μεγάλο χαμό από κόσμο..Υπάρχουν πολλά μαγαζιά με είδη λαϊκής τέχνης, κυρίως με υφαντά και ξυλόγλυπτα, αλλά στα πιο κεντρικά σημεία και γκαλερί ζωγραφικής. Μας άρεσαν ιδιαίτερα τα κεραμικά τους, απλά και ταυτόχρονα όμορφα.
Εκεί που βολτάρουμε περνάμε έξω από ένα μαγαζί όπου ακούγεται μια ωραία μπάντα, και λέμε ώρα για το επόμενο ρούμι..Έχει ωραία ατμόσφαιρα με χαμηλά τραπεζάκια και εκεί δοκιμάζω ένα Havana Especial το οποίο φυσικά σερβίρεται σε αυτό το κεραμικό ποτηράκι που πολύ αγάπησα γιατί έχει το τέλειο μέγεθος για το ρούμι:
Οι μικρές απολαύσεις είναι αυτές που κάνουν τη ζωή όμορφη..Το Especial είναι ωραίο αλλά όχι τόσο όσο το επτά ετών..Ναι και όμως φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο εκλεκτικότητας..Η μπάντα είναι μια boy band 8 ατόμων -τουλάχιστον τόσους μετρήσαμε-, οι One Direction του latin ένα πράγμα και τραγουδάνε αντίστοιχα τραγούδια, latin φυσικά, μόνο το Despacito καταλάβαμε. Είναι πολύ ευχάριστοι, κάνουν και τα χορευτικά τους, έχουν και τις groupies τους που κάνουν χαμό -μάλλον τα κορίτσια κάποιων-, όλα ωραία. Το μυστικό χαρτί όμως της μπάντας είναι ο ντράμερ, ο οποίος σε κάποια τραγούδια αφήνει το ποστο του στο βάθος κι έρχεται μπροστά να μας πει τα πιο δύσκολα τραγούδια γιατί είναι φωνάρα..Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφος όσο οι frontmen της μπάντας, αλλά με την τσαχπινιά του και τη φωνάρα του κλέβει τις εντυπώσεις..
Μόλις το σχολάει η μπάντα, το σχολάμε κι εμείς, ώρα για το άραγμα στις κουνιστές πολυθρόνες της Gladys. Είχαμε δει κιόλας ότι η τρομερή Gladys είχε γεμάτο το ψυγειάκι μας με Bucanero, άντε επιτέλους θα την δοκιμάσουμε..Τέλεια..Στο σπίτι όλοι κοιμούνται και για την ακρίβεια ροχαλίζουν..Παίρνουμε τις μπυρίτσες μας, αράζουμε στις πολυθρόνες στο αίθριο και μιλάμε ψιθυριστά, μην τους ξυπνήσουμε κιόλας...Η κρύα Bucanero είναι απόλαυση.. Αυτή τελικά μας άρεσε περισσότερο από όλες, αλλά δυστυχώς δεν την ξαναβρήκαμε..Βγήκε και η πακεταρισμένη πίτσα, η οποία είναι ωραία και κρύα παρακαλώ, πράγμα δύσκολο για πίτσα..
Παρατηρούμε τη διακόσμηση, η οποία είναι αρκετά καλτ, και βλέπουμε κάτι τρομερές συνθέσεις που έχει κάνει η άτιμη με φωτογραφίες της οικογένειας..Μαζί με το κοριτσάκι της, να και μια Νταίζη Ντακ..Ναι το κορίτσι του Ντόναλντ..Ο οποίος βρίσκεται στο ίδιο κάδρο με τον γιο της..Είπαμε θεά...Την επόμενη μέρα μας εξήγησε το γενεαλογικό, είχε δύο μεγάλα παιδιά από τον πρώτο γάμο του άντρα της και δύο στην εφηβεία δικά της..Και μας είπε ότι στην Κούβα είναι συχνό να παντρεύονται δύο και τρεις φορές..Στα Ισπανικά όλα αυτά ε; Κι εμείς τα καταλάβαμε..Ό,τι καταλάβαμε τέλος πάντων..Μια χαρά τα πάμε και στο Τρινιδάδ..