maria_va
Member
- Μηνύματα
- 71
- Likes
- 478
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ταξίδι - Πρώτη μέρα
- Δεύτερη μέρα - Βεδάδο και πρώτη γεύση παλιάς Αβάνας
- Τρίτη μέρα | - Σάντα Κλάρα
- Τρίτη μέρα || - Σιενφουέγος
- Τέταρτη μέρα - Σιενφουέγος και άφιξη στο Τρινιδάδ
- Τέταρτη μέρα || - Τρινιδάδ
- Πέμπτη μέρα - Τρινιδάδ, Κοιλάδα των σκλάβων
- Νύχτα στο Τρινιδάδ - Επιστροφή στην Αβάνα
- Έβδομη μέρα - Αβάνα
- Όγδοη μέρα - Βινιάλες
- Ένατη μέρα - Hotel Nacional de Cuba
- Ένατη Μέρα - Τελευταία περιήγηση στην Αβάνα
- Μέρα αναχώρησης
- Επίλογος
Νύχτα στο Τρινιδάδ - Επιστροφή στην Αβάνα
Στο Τρινιδάδ είναι μια καλή ώρα για φαγητό, εξάλλου πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα πριν συνεχίσουμε τον τουρισμό.. Κατευθυνόμαστε στο δεύτερο paladar που μας έχει προτείνει η Gladys, το οποίο είναι σαφώς πιο προβλεπόμενο από το πρώτο.. Είναι κανονικό εστιατόριο και προσφέρει αρκετά μεγάλη ποικιλία από κουβανέζικα πιάτα. Σαν ορεκτικό δοκιμάζουμε tostones rollenos, δηλαδή μπανάνα γεμιστή με ropa vieja, το παραδοσιακό μοσχάρι. Λοιπόν αυτή η ποικιλία μπανάνας, platano λέγεται, που την μαγειρεύουν με όλους τους τρόπους αντί για πατάτα είναι πολύ νόστιμη και πραγματικά μοιάζει περισσότερο με πατάτα από ότι με μπανάνα.
Εγώ επειδή δεν το νιώθω και πολύ καλά το στομάχι λέω θα φάω κάτι ψητό με ό,τι κοντινότερο σε σαλάτα βρω. Επιλέγω χοιρινό στη σούβλα με το μοναδικό συνοδευτικό που έχει τη λέξη λαχανικά. Τώρα πιστεύει κανείς ότι αν φάει γουρνοπούλα από την Καλαμάτα με τη συνοδεία πιπεριών σωταρισμένων θα κάνει καλό στο στομάχι του;; Δεν έμενα στα moros y cristianos, το αγαπημένο ρύζι με τα φασόλια;;
Τέλος πάντων ακόμα είναι όλα καλά και αρχίζουμε τις βόλτες στο Τρινιδάδ γιατί εμείς ακόμα το πολύ τουριστικό κομμάτι δεν το έχουμε περπατήσει..Βέβαια η αλήθεια είναι ότι μας τραβάνε περισσότερο οι πιο ήσυχοι δρόμοι, οπότε κάποια στιγμή καταλήγουμε σε μια πολύ περίεργη αλάνα που στην άκρη της έχει τρεις ξύλινους σταυρούς. Ονομάζεται Plaza de Las Tres Cruces αλλά δεν μοιάζει καθόλου με πλατεία. Παιδιά παίζουν μπάλα δίπλα στους σταυρούς και επειδή έχει πέσει το σκοτάδι και ο φωτισμός είναι χαμηλός, δημιουργείται μια πολύ απόκοσμη ατμόσφαιρα. Αν μου έλεγε κάποιος ότι εδώ κάποτε τελούνταν περίεργες τελετές θα τον πίστευα..Σε περίπτωση που βγει κανένας εξορκιστής την κάνουμε με ελαφρά..
Κινούμαστε προς την αντίθετη κατεύθυνση για να φτάσουμε στην ερειπωμένη εκκλησία της Αγίας Άννας αλλά από τους δρόμους που είναι πάνω από την πολυσύχναστη Plaza Mayor. Είναι η ώρα που οι Κουβανοί μαζεύονται στα σπίτια τους και βλέπουν στην τηλεόραση κάποιες πολύ δημοφιλείς όπως καταλάβαμε σαπουνόπερες. Αφήνουν τις πόρτες ανοιχτές κι έτσι αναπόφευκτα πέφτει το μάτι μας μέσα..Και αναρωτιόμαστε πώς θα αισθάνονται τώρα αυτοί που έχουν εμάς και κρυφοκοιτάμε μέσα στα σπίτια τους; Βέβαια έχουν συνηθίσει και σίγουρα χωρίς τον τουρισμό θα ήταν σε πολύ πιο δύσκολη θέση αλλά και πάλι εμείς νιώθουμε ότι παραβιάζουμε κάπως την ιδιωτικότητά τους..Αλλά τι να κάνουμε κι εμείς με όλα τα κουφά που βλέπουμε;; Ένας έχει βγάλει καλώδιο και το έχει συνδέσει στο μηχανάκι που έχει έξω. Και αναρωτιέσαι τώρα αυτός φορτίζει την μπαταρία από το παπί του ή παίρνει ρεύμα για κάτι άλλο; Τελευταία στιγμή το είδα και δεν σκοτώθηκα..Σε έναν δρόμο που έχει νερά γιατί κάτι έχει σπάσει, ένας τύπος είναι σκυμμένος πάνω από μια λακκούβα και πετάει νερά.Τώρα αυτός προσπαθεί να αδειάσει τα νερά ή πλένει τα ρούχα του;; Ικανοί είναι για όλα..
Κάνουμε μια παράκαμψη στα πιο κεντρικά μέρη γιατί ακόμα ψάχνουμε εκείνο το γλυκάκι. Έχουμε δει ότι τουλάχιστον εδώ θα βρούμε παγωτό..Πράγματι..Γιατί όμως να μην μείνω στις παραδοσιακές γεύσεις; Αυτό το πράγμα που έχω να πρέπει να δοκιμάζω ό,τι περίεργο μου χτυπήσει το μάτι, με οδηγεί στο σορμπέ guanabana, φρούτο τροπικό..Είναι πολύ νόστιμο αλλά είναι μυαλό αυτό που κουβαλάω;; Μπαίνουμε και σε ένα μαγαζί με ποτά και τσιγάρα γιατί θέλουμε να τσιμπήσουμε το πρώτο ρούμι μας, αυτό το Santiago που μας άρεσε, και να πάρουμε κι ένα πουράκι να δοκιμάσουμε κι εμείς επιτέλους..Δεν καπνίζουμε, μόνο σε κάτι μυστήριες βραδιές έχουμε κάνει τράκα από φίλους, αλλά στην Κούβα είμαστε, δεν πρέπει να δοκιμάσουμε κάτι; Στο μαγαζί -κρατικό και αυτό, να τα λέμε αυτά- οι πωλήτριες έχουν καθηλωθεί στην τηλεόραση γιατί μάλλον κάτι σημαντικό γίνεται στη σαπουνόπερα και με τα ζόρι μας μιλάνε..Τελικά παίρνουμε κάποια τσιγάρα Montechristo, τα οποία πρέπει να πω ότι για κάποιον άσχετο σαν εμάς είναι πολύ καλή επιλογή. Μου άρεσαν, καμία σχέση με το στριφτό και τα συναφή τσιγάρα..
Η ερειπωμένη εκκλησία είναι πολύ ωραία και η βραδυνή ώρα που την επισκεπτόμαστε την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Εκεί στην όμορφη πλατεία, μου μπαίνει μια ιδέα ότι αυτό το παγωτό που επέλεξα δύσκολα θα έχει μεγάλη κατανάλωση. Λες να το έχουν άπειρο καιρό και να με πειράξει;
Χαζομάρες, απλά προαισθάνομαι το κακό. Και μου δίνω συγχαρητήρια γιατί έκανα ότι μπορούσα να αγνοήσω τις προειδοποιήσεις..Προς το παρόν αποβάλλω τη σκέψη γιατί λέμε να πάμε κι εμείς να αράξουμε στα σκαλιά της περίφημης εκκλησίας στην Plaza Mayor και να πιούμε ένα τελευταίο κοκτέιλ στο Τρινιδάδ. Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε συνωστισμό στο πρώτο σκαλί και στα πέριξ αλλά τα πάνω σκαλιά είναι άδεια..Ρωτάμε γιατί συμβαίνει αυτό και μας λένε ότι μόνο το πρώτο είναι δωρεάν, για τα παραπάνω πρέπει να πληρώσεις 2 cuc. Είναι η είσοδος για το Casa de la musica όπου ο κόσμος συρρέει για να χορέψει salsa και γίνεται ένας χαμός. Παίρνουμε κι εμείς μια Canchanchara από το μαγαζί στην πλατεία και βρίσκουμε ένα σκαλί να χαζέψουμε κι εμείς τον λαό που περιφέρεται και χορεύει σάλσα. Το κοκτέιλ είναι της κακιάς ώρας και πάνω από μια γουλιά δεν πίνω αλλά εντάξει δεν θα χαλαστούμε τώρα γι'αυτό.
Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι να πιούμε την τελευταία bucanero, να αράξουμε στις πολυθρόνες και να μαζέψουμε τα πράγματα γιατί το επόμενο πρωί έχουμε κανονίσει να επιστρέψουμε στην Αβάνα με taxi collectivo που θα έρθει να μας πάρει στις 9.
Μπαίνουμε μέσα και η Gladys έχει επισκέψεις. Σε μια πολυθρόνα είναι ο γιος της -15 χρονών- που φιλιέται με ένα κοριτσάκι με τόσο πάθος που μπορεί να οδηγήσει και σε σύλληψη, ενώ η Gladys με μια άλλη κυρία, λογικά η μαμά του κοριτσιού, τους καμαρώνουν! Τι έγινε ρε παιδιά;; Προσπαθούμε να είμαστε διακριτικές αλλά η έκπληξη στη φάτσα μας δεν κρύβεται μάλλον και η Gladys μας εξηγεί ότι τα παιδιά είναι ερωτευμένα
Μπαίνουμε στο δωμάτιό μας και περιμένουμε να φύγουν οι επισκέψεις..Όταν μαζεύονται αυτοί, ξεμυτάμε εμείς..Άραγμα, bucanero -μετά φόβου και μισή για εμένα-, montechristo, απόλαυση..
Δυστυχώς η χαρά δεν κράταει πολύ για μένα...Η νύχτα επιβεβαιώνει τους φόβους μου και κάποια στιγμή το σώμα αποφασίζει να αποβάλλει τις τοξίνες από όλες τις πιθανές διόδους και με τον πιο επίπονο τρόπο....Έχω τα απαραίτητα φάρμακα μαζί μου, τα παίρνω και ελπίζω να πιάσουν γιατί έχω και το ταξίδι!! Δεν κοιμάμαι φυσικά καθόλου και το πρωί με βρίσκει σε κακά χάλια.
Μόλις ακούω την Gladys, βγαίνω να της εξηγήσω και να της πω ότι δεν θα φάω, να μην ετοιμάζει τσάμπα το πρωινό. Η κακομοίρα έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον και προσπάθησε να κάνει ό,τι μπορεί να με συνεφέρει λίγο..Με ρώτησε αν φταίει το μαγαζί που μας έστειλε αλλά της είπα ότι δεν πιστεύω ότι έφαγα κάτι χαλασμένο, απλά έπεσε βαρύ στο στομάχι μου..
Μου έφτιαξε ένα αφέψημα που δεν κατάλαβα τι είναι αλλά πραγματικά βοήθησε, μου έδωσε σαφείς οδηγίες τι πρέπει να φάω και τι απαγορεύεται και μου έφτιαξε και τοστάκια να πάρω μαζί μου για να φάω κάτι στεγνό αργότερα. Η Μ. γυρίζει και μου λέει: "Η μαμά σου;"
Η καλή η Gladys...
Σε κάποια φάση η Β. πάει στο δωμάτιο, το οποίο κλειδώναμε γιατί δεν έκλεινε καλα και ακούμε: "Γιατί με αφήνετε μόνη μου; Έσπασα το κλειδί!!" Αυτό μας έλειπε τώρα. Ευτυχώς κατάφερε να βγάλει το μισό που είχε μείνει μέσα γιατί το taxi collectivo θα έφευγε χωρίς εμάς..Μέσα σ'όλα ο ταξιτζής έρχεται νωρίτερα και βιάζεται να μας μαζέψει! Πλάκα μας κάνετε; Όλα κινούνται στο ρελαντί σε αυτή τη χώρα, κι εσύ βιάζεσαι;; Μέσα στην αναμπουμπούλα δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε και μια φωτογραφία με την Gladys που τόσο θέλουμε...
Το ταξί είναι ένα σύγχρονο κίτρινο βανάκι που χωράει καμια δεκαριά άτομα..Η γαλαρία είναι η μοναδική που χωράει τρία άτομα και βρίσκομαι να κάθομαι στη ρόδα. Ωραία θα περάσουμε..Φορτώνουμε και όλους τους υπόλοιπους και έχουμε μαζευτεί Κορεάτες, Ιταλοί, Κουβανοί και εμείς. Η μία θέση που μένει καλύπτεται από έναν Φινλανδό που ταξιδεύει μόνος και τον έχουν στήσει ήδη 2 ταξί καμιά ώρα στο δρόμο να περιμένει..Κάθεται μπροστά μου και είναι πολύ social..Αφού τελειώνει με τους Κορεάτες, γυρίζει να πιάσει και με μένα κουβέντα. Με το που ακούει Ελλάδα, χαίρεται και μου λέει ότι είχε έρθει πριν 30 χρόνια στην Ίο, τότε ήταν πιτσιρίκι, είχε έρθει για να παρτάρει..Και μου αρχίζει το συρτάκι..Α πουλάκι μου σκέφτομαι είσαι από αυτούς..Τώρα θα μου πεις ότι ήρθες στην Κούβα για να χορέψεις σάλσα..Πράγματι μου λέει ότι θα κάτσει λίγο στην Παλιά Αβάνα και μετά στο Βαραδέρο, θα κάνει και μαθήματα σάλσα...Συμπαθέστατος πάντως και χαμογελαστός για Φινλανδός..
Ο οδηγός αμίλητος, τρέχει όσο μπορεί και εγώ που κάθομαι στη ρόδα νιώθω όλες τις λακκούβες και πετάγομαι σε όλα τα σαμαράκια. Δεν έχει και κάπου να ακουμπήσω το κεφάλι μου που είμαι άυπνη, τραγωδία. Με έχει φάει και η αγωνία αν θα την βγάλει το στομάχι μου, μην ξεφτιλιστούμε στον κόσμο..Στα διαλείμματα δεν μπορώ καλά καλά να σταθώ όρθια αλλά ευτυχώς δεν έχω επεισόδια αποβολής υγρών. Μετά από τέσσερις ώρες φτάνουμε αισίως στην Αβάνα και αρχίζουμε τη διανομή των επιβατών, οι οποίοι μένουν όλοι στην Παλιά Αβάνα. Έτσι εμείς κάνουμε το tour μας και μένουμε τελευταίες. Όταν τελικά φτάνουμε σπίτι, νιώθουμε κάτι σαν σπίτι μου, σπιτάκι μου..Άσε που νιώθουμε ότι γυρίσαμε από την επαρχία στην μεγαλούπολη με τις ανέσεις της και τον κοσμοπολίτικο αέρα της..
Η ιδιοκτήτρια πάλι μας περιμένει, όπως και η γειτονιά. Τώρα είμαστε άνετες, τους χαιρετάμε όλους με χαρά και κατευθυνόμαστε ευθύς αμέσως στην αιώρα..Εγώ ανεβάζω πυρετό και γνωρίζω ότι για να συνέλθω πρέπει να ξεκουραστώ. Οπότε πείθω τα κορίτσια ότι δεν έχω κάτι σοβαρό, την γνωρίζω την κατάσταση, και τις διώχνω να πάνε να δουν κάτι από την πόλη και να αλλάξουν και χρήματα γιατί έχουμε ξεμείνει. Εγώ την πέφτω γιατί πρέπει να αναστηθώ. Την επόμενη μέρα θέλω να μπορώ να ακολουθήσω το πρόγραμμα.
Υπο κανονικές συνθήκες θα είχα τα νεύρα μου γιατί αναγκάζομαι να κάτσω μέσα και χάνω χρόνο από αυτά που μπορώ να κάνω, αλλά στην Κούβα ακόμα και αυτό μπορεί να περάσει χωρίς να βαριέσαι. Είναι πολύ έντονη η ζωή στις γειτονιές, συνέχεια κάτι ακούγεται. Περνάνε ακόμα και τελάληδες που μπορεί να πουλάνε ένα μόνο πράγμα. Απέναντι από το μπαλκόνι μας γκρεμίζουν ένα σπίτι. Μπροστά από το σπίτι υπάρχει ένα δέντρο. Για τουλάχιστον μισή ώρα χαζεύω κάποιους που αναλύουν και ψάχνουν τρόπους να προστατέψουν το δέντρο από τα μπάζα. Και βλέπω κάτι άλλους να φτιάχνουν σχάρα για αυτοκίνητο με τις τάβλες από κρεβάτι..Άλλη ζωή..
Κάποια στιγμή επιστρέφουν κατάκοπες οι κοπέλες. Πήγαν στην Παλιά Αβάνα και γύρισαν με τα πόδια γιατί οι ταξιτζήδες τους ζητούσαν συνέχεια από 7 cuc και πάνω. Αποφάσισαν να ρωτήσουμε ποια λεωφορεία μας εξυπηρετούν, μια χαρά φαίνονται, από την επόμενη θα παίρνουμε τα λεωφορεία..Δεν έχουν φάει, ήρθαν να πάμε παρέα αν μπορώ στο paladar το Don Pepe που είναι δίπλα μας και μας έχει πει τα καλύτερα η ιδιοκτήτρια. Καλύτερα νιώθω, πάμε, αλλά τρώμε πόρτα γιατί ως οικογενειακό paladar της γειτονιάς κλείνει νωρίς...Είναι πτώματα, το μόνο που μένει είναι να παραγγείλουμε στο σπίτι χρησιμοποιώντας τα φυλλάδια που έχουν αφήσει προηγούμενοι από μαγαζιά όπου μιλάνε Αγγλικά. Παρόλο που δεν το πολυδουλεύουν μάλλον οι Κουβανοί, γιατί ή η ελάχιστη παραγγελία είναι αρκετά ψηλά ή ζητούν έξτρα χρήματα να μας τα φέρουν, παραγγέλνουμε λιβανέζικο παρακαλώ, πεντανόστιμο, με ταμπουλέ αρωματικό και με χορταρικό επιτέλους. Βέβαια εγώ δεν ακουμπάω, με κρακεράκια τη βγάζω..
Μου εξιστορούν τις περιπέτειες τους στην πόλη αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο η καθεμιά. Καλά τα λέει ο Άλμπερτ ότι τα πάντα είναι σχετικά..Αν κατάλαβα καλά, καθώς πήγαιναν προς την παλιά πόλη και έψαχναν την τράπεζα τους έπιασε τη συζήτηση ένας Κουβανός. Τους εξήγησε τα διάφορα αξιοθέατα και τις πήγε στην τράπεζα. Εκεί είχε ουρά αλλά αυτός είχε γνωριμίες και την παρέκαμψαν την ουρά. Και μετά με κάποιο τρόπο σταμάτησε να είναι μαζί τους..Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση, αντί να εκμεταλλευτεί ο Κουβανός τις τουρίστριες, τον εκμεταλλεύτηκαν αυτές..Αλλά δεν είμαι και σίγουρη..
Προσπαθούμε να κάνουμε κι ένα μπάνιο αλλά δεν έχει καθόλου ζεστό νερό..Μου είχε πει η ιδιοκτήτρια ότι αν συμβεί αυτό δεν θα μπορούμε εμείς να ανοίξουμε το σύστημα μόνες μας και να φωνάξω μια κοπέλα που μένει σε ένα άλλο διαμέρισμα να βοηθήσει. Πράγματι την φωνάζω και πράγματι το σύστημα για το ζεστό νερό είναι άλλο ένα επίτευγμα της μηχανικής. Ο θερμοσίφωνας είναι έξω και είναι σαν να ζεσταίνεται με γκάζι..Έκανε διάφορες αλχημείες για τον ανάψει, αλλά αν ανάψει μετά δεν σβήνει..Είναι ασφαλές τώρα αυτό; Κάτι ξέρουν οι Κουβανοί, πάντως ζεστό νερό είχαμε συνέχεια..Το καλό είναι ότι ο πυρετός πέφτει και νιώθω πιο δυνατή. Είμαι αισιόδοξη ότι με έναν καλό ύπνο, το πρωί θα είμαι σε θέση να συνεχίσω τον τουρισμό. Έχουν μείνει και τόσα να δω στην όμορφη Αβάνα...
Στο Τρινιδάδ είναι μια καλή ώρα για φαγητό, εξάλλου πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα πριν συνεχίσουμε τον τουρισμό.. Κατευθυνόμαστε στο δεύτερο paladar που μας έχει προτείνει η Gladys, το οποίο είναι σαφώς πιο προβλεπόμενο από το πρώτο.. Είναι κανονικό εστιατόριο και προσφέρει αρκετά μεγάλη ποικιλία από κουβανέζικα πιάτα. Σαν ορεκτικό δοκιμάζουμε tostones rollenos, δηλαδή μπανάνα γεμιστή με ropa vieja, το παραδοσιακό μοσχάρι. Λοιπόν αυτή η ποικιλία μπανάνας, platano λέγεται, που την μαγειρεύουν με όλους τους τρόπους αντί για πατάτα είναι πολύ νόστιμη και πραγματικά μοιάζει περισσότερο με πατάτα από ότι με μπανάνα.
Εγώ επειδή δεν το νιώθω και πολύ καλά το στομάχι λέω θα φάω κάτι ψητό με ό,τι κοντινότερο σε σαλάτα βρω. Επιλέγω χοιρινό στη σούβλα με το μοναδικό συνοδευτικό που έχει τη λέξη λαχανικά. Τώρα πιστεύει κανείς ότι αν φάει γουρνοπούλα από την Καλαμάτα με τη συνοδεία πιπεριών σωταρισμένων θα κάνει καλό στο στομάχι του;; Δεν έμενα στα moros y cristianos, το αγαπημένο ρύζι με τα φασόλια;;
Τέλος πάντων ακόμα είναι όλα καλά και αρχίζουμε τις βόλτες στο Τρινιδάδ γιατί εμείς ακόμα το πολύ τουριστικό κομμάτι δεν το έχουμε περπατήσει..Βέβαια η αλήθεια είναι ότι μας τραβάνε περισσότερο οι πιο ήσυχοι δρόμοι, οπότε κάποια στιγμή καταλήγουμε σε μια πολύ περίεργη αλάνα που στην άκρη της έχει τρεις ξύλινους σταυρούς. Ονομάζεται Plaza de Las Tres Cruces αλλά δεν μοιάζει καθόλου με πλατεία. Παιδιά παίζουν μπάλα δίπλα στους σταυρούς και επειδή έχει πέσει το σκοτάδι και ο φωτισμός είναι χαμηλός, δημιουργείται μια πολύ απόκοσμη ατμόσφαιρα. Αν μου έλεγε κάποιος ότι εδώ κάποτε τελούνταν περίεργες τελετές θα τον πίστευα..Σε περίπτωση που βγει κανένας εξορκιστής την κάνουμε με ελαφρά..
Κινούμαστε προς την αντίθετη κατεύθυνση για να φτάσουμε στην ερειπωμένη εκκλησία της Αγίας Άννας αλλά από τους δρόμους που είναι πάνω από την πολυσύχναστη Plaza Mayor. Είναι η ώρα που οι Κουβανοί μαζεύονται στα σπίτια τους και βλέπουν στην τηλεόραση κάποιες πολύ δημοφιλείς όπως καταλάβαμε σαπουνόπερες. Αφήνουν τις πόρτες ανοιχτές κι έτσι αναπόφευκτα πέφτει το μάτι μας μέσα..Και αναρωτιόμαστε πώς θα αισθάνονται τώρα αυτοί που έχουν εμάς και κρυφοκοιτάμε μέσα στα σπίτια τους; Βέβαια έχουν συνηθίσει και σίγουρα χωρίς τον τουρισμό θα ήταν σε πολύ πιο δύσκολη θέση αλλά και πάλι εμείς νιώθουμε ότι παραβιάζουμε κάπως την ιδιωτικότητά τους..Αλλά τι να κάνουμε κι εμείς με όλα τα κουφά που βλέπουμε;; Ένας έχει βγάλει καλώδιο και το έχει συνδέσει στο μηχανάκι που έχει έξω. Και αναρωτιέσαι τώρα αυτός φορτίζει την μπαταρία από το παπί του ή παίρνει ρεύμα για κάτι άλλο; Τελευταία στιγμή το είδα και δεν σκοτώθηκα..Σε έναν δρόμο που έχει νερά γιατί κάτι έχει σπάσει, ένας τύπος είναι σκυμμένος πάνω από μια λακκούβα και πετάει νερά.Τώρα αυτός προσπαθεί να αδειάσει τα νερά ή πλένει τα ρούχα του;; Ικανοί είναι για όλα..
Κάνουμε μια παράκαμψη στα πιο κεντρικά μέρη γιατί ακόμα ψάχνουμε εκείνο το γλυκάκι. Έχουμε δει ότι τουλάχιστον εδώ θα βρούμε παγωτό..Πράγματι..Γιατί όμως να μην μείνω στις παραδοσιακές γεύσεις; Αυτό το πράγμα που έχω να πρέπει να δοκιμάζω ό,τι περίεργο μου χτυπήσει το μάτι, με οδηγεί στο σορμπέ guanabana, φρούτο τροπικό..Είναι πολύ νόστιμο αλλά είναι μυαλό αυτό που κουβαλάω;; Μπαίνουμε και σε ένα μαγαζί με ποτά και τσιγάρα γιατί θέλουμε να τσιμπήσουμε το πρώτο ρούμι μας, αυτό το Santiago που μας άρεσε, και να πάρουμε κι ένα πουράκι να δοκιμάσουμε κι εμείς επιτέλους..Δεν καπνίζουμε, μόνο σε κάτι μυστήριες βραδιές έχουμε κάνει τράκα από φίλους, αλλά στην Κούβα είμαστε, δεν πρέπει να δοκιμάσουμε κάτι; Στο μαγαζί -κρατικό και αυτό, να τα λέμε αυτά- οι πωλήτριες έχουν καθηλωθεί στην τηλεόραση γιατί μάλλον κάτι σημαντικό γίνεται στη σαπουνόπερα και με τα ζόρι μας μιλάνε..Τελικά παίρνουμε κάποια τσιγάρα Montechristo, τα οποία πρέπει να πω ότι για κάποιον άσχετο σαν εμάς είναι πολύ καλή επιλογή. Μου άρεσαν, καμία σχέση με το στριφτό και τα συναφή τσιγάρα..
Η ερειπωμένη εκκλησία είναι πολύ ωραία και η βραδυνή ώρα που την επισκεπτόμαστε την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Εκεί στην όμορφη πλατεία, μου μπαίνει μια ιδέα ότι αυτό το παγωτό που επέλεξα δύσκολα θα έχει μεγάλη κατανάλωση. Λες να το έχουν άπειρο καιρό και να με πειράξει;
Χαζομάρες, απλά προαισθάνομαι το κακό. Και μου δίνω συγχαρητήρια γιατί έκανα ότι μπορούσα να αγνοήσω τις προειδοποιήσεις..Προς το παρόν αποβάλλω τη σκέψη γιατί λέμε να πάμε κι εμείς να αράξουμε στα σκαλιά της περίφημης εκκλησίας στην Plaza Mayor και να πιούμε ένα τελευταίο κοκτέιλ στο Τρινιδάδ. Φτάνουμε εκεί και βλέπουμε συνωστισμό στο πρώτο σκαλί και στα πέριξ αλλά τα πάνω σκαλιά είναι άδεια..Ρωτάμε γιατί συμβαίνει αυτό και μας λένε ότι μόνο το πρώτο είναι δωρεάν, για τα παραπάνω πρέπει να πληρώσεις 2 cuc. Είναι η είσοδος για το Casa de la musica όπου ο κόσμος συρρέει για να χορέψει salsa και γίνεται ένας χαμός. Παίρνουμε κι εμείς μια Canchanchara από το μαγαζί στην πλατεία και βρίσκουμε ένα σκαλί να χαζέψουμε κι εμείς τον λαό που περιφέρεται και χορεύει σάλσα. Το κοκτέιλ είναι της κακιάς ώρας και πάνω από μια γουλιά δεν πίνω αλλά εντάξει δεν θα χαλαστούμε τώρα γι'αυτό.
Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να γυρίσουμε σπίτι να πιούμε την τελευταία bucanero, να αράξουμε στις πολυθρόνες και να μαζέψουμε τα πράγματα γιατί το επόμενο πρωί έχουμε κανονίσει να επιστρέψουμε στην Αβάνα με taxi collectivo που θα έρθει να μας πάρει στις 9.
Μπαίνουμε μέσα και η Gladys έχει επισκέψεις. Σε μια πολυθρόνα είναι ο γιος της -15 χρονών- που φιλιέται με ένα κοριτσάκι με τόσο πάθος που μπορεί να οδηγήσει και σε σύλληψη, ενώ η Gladys με μια άλλη κυρία, λογικά η μαμά του κοριτσιού, τους καμαρώνουν! Τι έγινε ρε παιδιά;; Προσπαθούμε να είμαστε διακριτικές αλλά η έκπληξη στη φάτσα μας δεν κρύβεται μάλλον και η Gladys μας εξηγεί ότι τα παιδιά είναι ερωτευμένα
Μπαίνουμε στο δωμάτιό μας και περιμένουμε να φύγουν οι επισκέψεις..Όταν μαζεύονται αυτοί, ξεμυτάμε εμείς..Άραγμα, bucanero -μετά φόβου και μισή για εμένα-, montechristo, απόλαυση..
Δυστυχώς η χαρά δεν κράταει πολύ για μένα...Η νύχτα επιβεβαιώνει τους φόβους μου και κάποια στιγμή το σώμα αποφασίζει να αποβάλλει τις τοξίνες από όλες τις πιθανές διόδους και με τον πιο επίπονο τρόπο....Έχω τα απαραίτητα φάρμακα μαζί μου, τα παίρνω και ελπίζω να πιάσουν γιατί έχω και το ταξίδι!! Δεν κοιμάμαι φυσικά καθόλου και το πρωί με βρίσκει σε κακά χάλια.
Μόλις ακούω την Gladys, βγαίνω να της εξηγήσω και να της πω ότι δεν θα φάω, να μην ετοιμάζει τσάμπα το πρωινό. Η κακομοίρα έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον και προσπάθησε να κάνει ό,τι μπορεί να με συνεφέρει λίγο..Με ρώτησε αν φταίει το μαγαζί που μας έστειλε αλλά της είπα ότι δεν πιστεύω ότι έφαγα κάτι χαλασμένο, απλά έπεσε βαρύ στο στομάχι μου..
Μου έφτιαξε ένα αφέψημα που δεν κατάλαβα τι είναι αλλά πραγματικά βοήθησε, μου έδωσε σαφείς οδηγίες τι πρέπει να φάω και τι απαγορεύεται και μου έφτιαξε και τοστάκια να πάρω μαζί μου για να φάω κάτι στεγνό αργότερα. Η Μ. γυρίζει και μου λέει: "Η μαμά σου;"
Η καλή η Gladys...
Σε κάποια φάση η Β. πάει στο δωμάτιο, το οποίο κλειδώναμε γιατί δεν έκλεινε καλα και ακούμε: "Γιατί με αφήνετε μόνη μου; Έσπασα το κλειδί!!" Αυτό μας έλειπε τώρα. Ευτυχώς κατάφερε να βγάλει το μισό που είχε μείνει μέσα γιατί το taxi collectivo θα έφευγε χωρίς εμάς..Μέσα σ'όλα ο ταξιτζής έρχεται νωρίτερα και βιάζεται να μας μαζέψει! Πλάκα μας κάνετε; Όλα κινούνται στο ρελαντί σε αυτή τη χώρα, κι εσύ βιάζεσαι;; Μέσα στην αναμπουμπούλα δεν προλαβαίνουμε να βγάλουμε και μια φωτογραφία με την Gladys που τόσο θέλουμε...
Το ταξί είναι ένα σύγχρονο κίτρινο βανάκι που χωράει καμια δεκαριά άτομα..Η γαλαρία είναι η μοναδική που χωράει τρία άτομα και βρίσκομαι να κάθομαι στη ρόδα. Ωραία θα περάσουμε..Φορτώνουμε και όλους τους υπόλοιπους και έχουμε μαζευτεί Κορεάτες, Ιταλοί, Κουβανοί και εμείς. Η μία θέση που μένει καλύπτεται από έναν Φινλανδό που ταξιδεύει μόνος και τον έχουν στήσει ήδη 2 ταξί καμιά ώρα στο δρόμο να περιμένει..Κάθεται μπροστά μου και είναι πολύ social..Αφού τελειώνει με τους Κορεάτες, γυρίζει να πιάσει και με μένα κουβέντα. Με το που ακούει Ελλάδα, χαίρεται και μου λέει ότι είχε έρθει πριν 30 χρόνια στην Ίο, τότε ήταν πιτσιρίκι, είχε έρθει για να παρτάρει..Και μου αρχίζει το συρτάκι..Α πουλάκι μου σκέφτομαι είσαι από αυτούς..Τώρα θα μου πεις ότι ήρθες στην Κούβα για να χορέψεις σάλσα..Πράγματι μου λέει ότι θα κάτσει λίγο στην Παλιά Αβάνα και μετά στο Βαραδέρο, θα κάνει και μαθήματα σάλσα...Συμπαθέστατος πάντως και χαμογελαστός για Φινλανδός..
Ο οδηγός αμίλητος, τρέχει όσο μπορεί και εγώ που κάθομαι στη ρόδα νιώθω όλες τις λακκούβες και πετάγομαι σε όλα τα σαμαράκια. Δεν έχει και κάπου να ακουμπήσω το κεφάλι μου που είμαι άυπνη, τραγωδία. Με έχει φάει και η αγωνία αν θα την βγάλει το στομάχι μου, μην ξεφτιλιστούμε στον κόσμο..Στα διαλείμματα δεν μπορώ καλά καλά να σταθώ όρθια αλλά ευτυχώς δεν έχω επεισόδια αποβολής υγρών. Μετά από τέσσερις ώρες φτάνουμε αισίως στην Αβάνα και αρχίζουμε τη διανομή των επιβατών, οι οποίοι μένουν όλοι στην Παλιά Αβάνα. Έτσι εμείς κάνουμε το tour μας και μένουμε τελευταίες. Όταν τελικά φτάνουμε σπίτι, νιώθουμε κάτι σαν σπίτι μου, σπιτάκι μου..Άσε που νιώθουμε ότι γυρίσαμε από την επαρχία στην μεγαλούπολη με τις ανέσεις της και τον κοσμοπολίτικο αέρα της..
Η ιδιοκτήτρια πάλι μας περιμένει, όπως και η γειτονιά. Τώρα είμαστε άνετες, τους χαιρετάμε όλους με χαρά και κατευθυνόμαστε ευθύς αμέσως στην αιώρα..Εγώ ανεβάζω πυρετό και γνωρίζω ότι για να συνέλθω πρέπει να ξεκουραστώ. Οπότε πείθω τα κορίτσια ότι δεν έχω κάτι σοβαρό, την γνωρίζω την κατάσταση, και τις διώχνω να πάνε να δουν κάτι από την πόλη και να αλλάξουν και χρήματα γιατί έχουμε ξεμείνει. Εγώ την πέφτω γιατί πρέπει να αναστηθώ. Την επόμενη μέρα θέλω να μπορώ να ακολουθήσω το πρόγραμμα.
Υπο κανονικές συνθήκες θα είχα τα νεύρα μου γιατί αναγκάζομαι να κάτσω μέσα και χάνω χρόνο από αυτά που μπορώ να κάνω, αλλά στην Κούβα ακόμα και αυτό μπορεί να περάσει χωρίς να βαριέσαι. Είναι πολύ έντονη η ζωή στις γειτονιές, συνέχεια κάτι ακούγεται. Περνάνε ακόμα και τελάληδες που μπορεί να πουλάνε ένα μόνο πράγμα. Απέναντι από το μπαλκόνι μας γκρεμίζουν ένα σπίτι. Μπροστά από το σπίτι υπάρχει ένα δέντρο. Για τουλάχιστον μισή ώρα χαζεύω κάποιους που αναλύουν και ψάχνουν τρόπους να προστατέψουν το δέντρο από τα μπάζα. Και βλέπω κάτι άλλους να φτιάχνουν σχάρα για αυτοκίνητο με τις τάβλες από κρεβάτι..Άλλη ζωή..
Κάποια στιγμή επιστρέφουν κατάκοπες οι κοπέλες. Πήγαν στην Παλιά Αβάνα και γύρισαν με τα πόδια γιατί οι ταξιτζήδες τους ζητούσαν συνέχεια από 7 cuc και πάνω. Αποφάσισαν να ρωτήσουμε ποια λεωφορεία μας εξυπηρετούν, μια χαρά φαίνονται, από την επόμενη θα παίρνουμε τα λεωφορεία..Δεν έχουν φάει, ήρθαν να πάμε παρέα αν μπορώ στο paladar το Don Pepe που είναι δίπλα μας και μας έχει πει τα καλύτερα η ιδιοκτήτρια. Καλύτερα νιώθω, πάμε, αλλά τρώμε πόρτα γιατί ως οικογενειακό paladar της γειτονιάς κλείνει νωρίς...Είναι πτώματα, το μόνο που μένει είναι να παραγγείλουμε στο σπίτι χρησιμοποιώντας τα φυλλάδια που έχουν αφήσει προηγούμενοι από μαγαζιά όπου μιλάνε Αγγλικά. Παρόλο που δεν το πολυδουλεύουν μάλλον οι Κουβανοί, γιατί ή η ελάχιστη παραγγελία είναι αρκετά ψηλά ή ζητούν έξτρα χρήματα να μας τα φέρουν, παραγγέλνουμε λιβανέζικο παρακαλώ, πεντανόστιμο, με ταμπουλέ αρωματικό και με χορταρικό επιτέλους. Βέβαια εγώ δεν ακουμπάω, με κρακεράκια τη βγάζω..
Μου εξιστορούν τις περιπέτειες τους στην πόλη αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο η καθεμιά. Καλά τα λέει ο Άλμπερτ ότι τα πάντα είναι σχετικά..Αν κατάλαβα καλά, καθώς πήγαιναν προς την παλιά πόλη και έψαχναν την τράπεζα τους έπιασε τη συζήτηση ένας Κουβανός. Τους εξήγησε τα διάφορα αξιοθέατα και τις πήγε στην τράπεζα. Εκεί είχε ουρά αλλά αυτός είχε γνωριμίες και την παρέκαμψαν την ουρά. Και μετά με κάποιο τρόπο σταμάτησε να είναι μαζί τους..Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση, αντί να εκμεταλλευτεί ο Κουβανός τις τουρίστριες, τον εκμεταλλεύτηκαν αυτές..Αλλά δεν είμαι και σίγουρη..
Προσπαθούμε να κάνουμε κι ένα μπάνιο αλλά δεν έχει καθόλου ζεστό νερό..Μου είχε πει η ιδιοκτήτρια ότι αν συμβεί αυτό δεν θα μπορούμε εμείς να ανοίξουμε το σύστημα μόνες μας και να φωνάξω μια κοπέλα που μένει σε ένα άλλο διαμέρισμα να βοηθήσει. Πράγματι την φωνάζω και πράγματι το σύστημα για το ζεστό νερό είναι άλλο ένα επίτευγμα της μηχανικής. Ο θερμοσίφωνας είναι έξω και είναι σαν να ζεσταίνεται με γκάζι..Έκανε διάφορες αλχημείες για τον ανάψει, αλλά αν ανάψει μετά δεν σβήνει..Είναι ασφαλές τώρα αυτό; Κάτι ξέρουν οι Κουβανοί, πάντως ζεστό νερό είχαμε συνέχεια..Το καλό είναι ότι ο πυρετός πέφτει και νιώθω πιο δυνατή. Είμαι αισιόδοξη ότι με έναν καλό ύπνο, το πρωί θα είμαι σε θέση να συνεχίσω τον τουρισμό. Έχουν μείνει και τόσα να δω στην όμορφη Αβάνα...