ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.328
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Πριν ξεκινήσω να δηλώσω την ευγνωμοσύνη και την ανακούφιση μου που ο Σταύρος παρέθεσε το κομμάτι περί της Κινεζικής εισβολής – συγνώμη πολιτιστικής επανάστασης ήθελα να πω.
Ιδιαίτερα στην Λάσα η παρουσία του στρατού ήταν έντονη και σοκαριστηκή, πάνω στις σκεπές των κτιρίων, στις άκρες των δρόμων, στημένοι ανά τετράδες ή πεντάδες παρακολουθούσαν όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά και σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού οι έλεγχοι ήταν συνεχείς.
Ο λόγος που από την αρχή, ως σωστή δημοκράτισσα σας απαγόρευσα (ευγενικά δεν μπορείτε να πείτε) να εκφράσετε θετική γνώμη για αυτήν την κατάσταση ήταν ότι είμαι ακόμα πολύ θυμωμένη με αυτό που είδα. Ναι ήξερα τι συμβαίνει και πριν πάω, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις από κοντά, να βλέπεις έναν λαό εγκλωβισμένο, πνιγμένο σχεδόν κάτω από ορδές κατακτητών, αν δεν συγκρατήσω τα νεύρα μου θα μιλάω συνεχώς για αυτό. Είναι πολύ εξυπηρετικό για μένα που παρεμβάλει τα σχόλια του και ο Σταύρος.
Επίσης σας προειδοποιώ το ταξίδι του Μαρξ μόλις άρχισε. Δεν σας είπε ακόμα την κατάληξη του. Επιφυλάσσει μεγάλη ανατροπή.
Ξεκινάμε ξανά για το τελευταίο σταθμό της ξενάγησης μας στην Λάσα, το Jokhangtemple. Μπροστά από αυτό το τέμπλο μαζεύονται όλοι εκείνοι οι πιστοί για τις επίπονες και επίμονες μετάνοιες τους, που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει την προηγούμενη μέρα.
Ανυπομονούσα λοιπόν να δω αυτόν τον ιερό χώρο και εσωτερικά. Η ανυπομονησία μου κράτησε την λίγη ώρα που χρειάστηκε για να εισέλθουμε στον χώρο και μετά εξανεμίστηκε. Μαζί με εμάς εισέβαλαν και πολυάριθμοι κινέζοι, σε διαρκή κύματα – group. Ζούσα ξανά τον εφιάλτη της Ποτάλα. Στριμωχνόμουν, τσαλαπατούσα και με τσαλαπατούσαν, έδινα και έπαιρνα αγκωνιές, δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Πληροφόρησα τους υπόλοιπους ότι θα τους περιμένω έξω και βγήκα.
Έκατσα και πάλι σε μια γωνία δίπλα στους ανθρώπους που προσεύχονταν, προσκυνώντας ξανά και ξανά, και άφησα την ηρεμία τους να καταλαγιάσει τον εκνευρισμό μου. Όμως τι θα γινόταν από τώρα και πέρα; Αυτό θα γινόταν όπου πηγαίναμε; Ανησυχούσα ότι είχα κάνει ένα ταξίδι στην άκρη του κόσμου μόνο και μόνο για να είμαι διαρκώς εκνευρισμένη, ζαλισμένη και ζουλιγμένη από ορδές ανατολιτών. Σε λιγότερο από 24 ώρες η ανάμνηση αυτών των φόβων με έκανε να γελάω, πόσο διαφορετικά μπορούν να γίνουν όλα μέσα σε μια μέρα!
Όταν και οι υπόλοιποι τέλειωσαν με την ξενάγηση, πήγαμε για φαγητό στην ταράτσα ενός ασιατο – δυτικού εστιατορίου.
Από εκεί η θέα στην πλατεία ήταν πανοραμική και μπορέσαμε να απολαύσουμε την παρουσία του στρατού σε όλο της το μεγαλείο. Τους βλέπαμε πάνω στις ταράτσες, σε ομάδες στην πλατεία, σε στάση προσοχής στις γωνίες. Επίσης εκεί ο Σταύρος μας ανακοίνωσε την παρουσία του 7ου συνοδοιπόρου μας, του κυρίου Μαρξ.
Άσχετο άλλα κάποια στιγμή πρέπει να το αναφέρω. Μια άλλη ευλαβική πράξη είναι η «κόρα», δεν ξέρω πως γράφεται στα αγγλικά και ως γνωστόν ο οδηγός μου έμεινε στο αεροδρόμιο και δεν μπορώ να ανατρέξω σε αυτόν για βοήθεια. Στην «κόρα» λοιπόν οι πιστοί κάνουν τον γύρω του ιερού χώρου πάντα αρχίζοντας από αριστερά. Ιεροί χώροι τώρα είναι, το εσωτερικό των ναών, ο περίγυρος του μοναστηριού ή τέμπλου. Συχνά λοιπόν βλέπαμε και θα συνεχίζαμε να βλέπουμε ανθρώπους να περιφέρονται γύρω από τόπους σαν το jokhang, την Ποτάλα και άλλων μοναστηριών. Συχνά επίσης κάναμε και εμείς το ίδιο.
Αύριο θα φεύγαμε πρωί από την Λάσα, αν μπορούσα να μείνω άλλη μια μέρα, θα έκανα την κόρα της Ποτάλα με τους Θιβετιανούς, θα έμενα με τις ώρες να θαυμάζω την ρευστότητα του κτιρίου, και μετά θα πήγαινα αμέτρητες βόλτες στην παλιά πόλη.
Πήγαμε για ύπνο νωρίς και όλοι κατάκοποι. Όλοι; Όόόχι λάθος η Ίριδα είχε αρχίσει να ανησυχεί, «τι; πάντα από τις 11.00 θα κοιμόμαστε; Δεν θα πάμε σε κανένα μπαράκι;», ο αλητάμπουρας συμφωνούσε μαζί της, εγώ όμως όχι, είχα ακόμα την ψευδαίσθηση ότι όταν πέσω στο κρεβάτι θα κοιμηθώ.
Όμως τελικά πέρασα μια ακόμα βραδιά συντροφιά με το βιβλίο μου, να ακούω την ρυθμική αναπνοή της Ίριδας και το μερακλήδικο ροχαλητό του αλήτη.
Αχχ αϋπνίες πάλι, και αύριο θα ήταν μια δύσκολη μέρα.
Ιδιαίτερα στην Λάσα η παρουσία του στρατού ήταν έντονη και σοκαριστηκή, πάνω στις σκεπές των κτιρίων, στις άκρες των δρόμων, στημένοι ανά τετράδες ή πεντάδες παρακολουθούσαν όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά και σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού οι έλεγχοι ήταν συνεχείς.
Ο λόγος που από την αρχή, ως σωστή δημοκράτισσα σας απαγόρευσα (ευγενικά δεν μπορείτε να πείτε) να εκφράσετε θετική γνώμη για αυτήν την κατάσταση ήταν ότι είμαι ακόμα πολύ θυμωμένη με αυτό που είδα. Ναι ήξερα τι συμβαίνει και πριν πάω, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις από κοντά, να βλέπεις έναν λαό εγκλωβισμένο, πνιγμένο σχεδόν κάτω από ορδές κατακτητών, αν δεν συγκρατήσω τα νεύρα μου θα μιλάω συνεχώς για αυτό. Είναι πολύ εξυπηρετικό για μένα που παρεμβάλει τα σχόλια του και ο Σταύρος.
Επίσης σας προειδοποιώ το ταξίδι του Μαρξ μόλις άρχισε. Δεν σας είπε ακόμα την κατάληξη του. Επιφυλάσσει μεγάλη ανατροπή.
Ξεκινάμε ξανά για το τελευταίο σταθμό της ξενάγησης μας στην Λάσα, το Jokhangtemple. Μπροστά από αυτό το τέμπλο μαζεύονται όλοι εκείνοι οι πιστοί για τις επίπονες και επίμονες μετάνοιες τους, που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει την προηγούμενη μέρα.
Ανυπομονούσα λοιπόν να δω αυτόν τον ιερό χώρο και εσωτερικά. Η ανυπομονησία μου κράτησε την λίγη ώρα που χρειάστηκε για να εισέλθουμε στον χώρο και μετά εξανεμίστηκε. Μαζί με εμάς εισέβαλαν και πολυάριθμοι κινέζοι, σε διαρκή κύματα – group. Ζούσα ξανά τον εφιάλτη της Ποτάλα. Στριμωχνόμουν, τσαλαπατούσα και με τσαλαπατούσαν, έδινα και έπαιρνα αγκωνιές, δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Πληροφόρησα τους υπόλοιπους ότι θα τους περιμένω έξω και βγήκα.
Έκατσα και πάλι σε μια γωνία δίπλα στους ανθρώπους που προσεύχονταν, προσκυνώντας ξανά και ξανά, και άφησα την ηρεμία τους να καταλαγιάσει τον εκνευρισμό μου. Όμως τι θα γινόταν από τώρα και πέρα; Αυτό θα γινόταν όπου πηγαίναμε; Ανησυχούσα ότι είχα κάνει ένα ταξίδι στην άκρη του κόσμου μόνο και μόνο για να είμαι διαρκώς εκνευρισμένη, ζαλισμένη και ζουλιγμένη από ορδές ανατολιτών. Σε λιγότερο από 24 ώρες η ανάμνηση αυτών των φόβων με έκανε να γελάω, πόσο διαφορετικά μπορούν να γίνουν όλα μέσα σε μια μέρα!
Όταν και οι υπόλοιποι τέλειωσαν με την ξενάγηση, πήγαμε για φαγητό στην ταράτσα ενός ασιατο – δυτικού εστιατορίου.
Από εκεί η θέα στην πλατεία ήταν πανοραμική και μπορέσαμε να απολαύσουμε την παρουσία του στρατού σε όλο της το μεγαλείο. Τους βλέπαμε πάνω στις ταράτσες, σε ομάδες στην πλατεία, σε στάση προσοχής στις γωνίες. Επίσης εκεί ο Σταύρος μας ανακοίνωσε την παρουσία του 7ου συνοδοιπόρου μας, του κυρίου Μαρξ.
Άσχετο άλλα κάποια στιγμή πρέπει να το αναφέρω. Μια άλλη ευλαβική πράξη είναι η «κόρα», δεν ξέρω πως γράφεται στα αγγλικά και ως γνωστόν ο οδηγός μου έμεινε στο αεροδρόμιο και δεν μπορώ να ανατρέξω σε αυτόν για βοήθεια. Στην «κόρα» λοιπόν οι πιστοί κάνουν τον γύρω του ιερού χώρου πάντα αρχίζοντας από αριστερά. Ιεροί χώροι τώρα είναι, το εσωτερικό των ναών, ο περίγυρος του μοναστηριού ή τέμπλου. Συχνά λοιπόν βλέπαμε και θα συνεχίζαμε να βλέπουμε ανθρώπους να περιφέρονται γύρω από τόπους σαν το jokhang, την Ποτάλα και άλλων μοναστηριών. Συχνά επίσης κάναμε και εμείς το ίδιο.
Αύριο θα φεύγαμε πρωί από την Λάσα, αν μπορούσα να μείνω άλλη μια μέρα, θα έκανα την κόρα της Ποτάλα με τους Θιβετιανούς, θα έμενα με τις ώρες να θαυμάζω την ρευστότητα του κτιρίου, και μετά θα πήγαινα αμέτρητες βόλτες στην παλιά πόλη.
Πήγαμε για ύπνο νωρίς και όλοι κατάκοποι. Όλοι; Όόόχι λάθος η Ίριδα είχε αρχίσει να ανησυχεί, «τι; πάντα από τις 11.00 θα κοιμόμαστε; Δεν θα πάμε σε κανένα μπαράκι;», ο αλητάμπουρας συμφωνούσε μαζί της, εγώ όμως όχι, είχα ακόμα την ψευδαίσθηση ότι όταν πέσω στο κρεβάτι θα κοιμηθώ.
Όμως τελικά πέρασα μια ακόμα βραδιά συντροφιά με το βιβλίο μου, να ακούω την ρυθμική αναπνοή της Ίριδας και το μερακλήδικο ροχαλητό του αλήτη.
Αχχ αϋπνίες πάλι, και αύριο θα ήταν μια δύσκολη μέρα.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
