ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.328
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο by STAV
- Κεφάλαιο 5ο by STAV
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο by STAV][quote="ioanna karagianni, post: 0"]Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAV θυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια. [/quote
- Κεφάλαιο 9ο by STAV
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο by STAV
- Κεφάλαιο 14ο][quote="NTINA, post: 0"
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο by STAV
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο by STAV
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο by STAV]Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greekstatistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το lifetrip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το [B]Reting[/B][B]Monastery[/B]γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Atisha"]Atisha[/URL] το 1056 ως έδρα της συνιστώσας [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Kadam_%28Tibetan_Buddhism%29"]Kadampa[/URL]. O[URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Je_Tsongkhapa"]Tsongkapa[/URL] το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Gelug"]Gelugpa[/URL] μοναστήρι, η έδρα του [URL="http://www.worldlingo.com/ma/enwiki/el/Reting_Rinpoche"]Reting Rinpoche[/URL
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο][I]GANDEN MONASTERY[/I
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο by STAV
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο by STAV
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
- Κεφάλαιο 32ο
- Κεφάλαιο 33ο by STAV
- Κεφάλαιο 34ο by STAV
- Κεφάλαιο 35ο
- Κεφάλαιο 36ο
- Κεφάλαιο 37ο
- Κεφάλαιο 38ο][B]ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1[/B
- Κεφάλαιο 39ο by STAV][B]Ο Master Chef στο Θιβέτ;;;[/B
- Κεφάλαιο 40ο
- Κεφάλαιο 41ο
- Κεφάλαιο 42ο
- Κεφάλαιο 43ο
- Κεφάλαιο 44ο
- Κεφάλαιο 45ο
- Κεφάλαιο 46ο
- Κεφάλαιο 47ο
- Κεφάλαιο 48ο
- Κεφάλαιο 49ο
- Κεφάλαιο 50ο by STAV
- Κεφάλαιο 51ο by STAV
- Κεφάλαιο 52ο][attach=full]47120[/attach
- Κεφάλαιο 53ο by STAV][attach=full]47121[/attach
- Κεφάλαιο 54ο
- Κεφάλαιο 55ο by STAV][quote="KLEOPATRA, post: 0"
- Κεφάλαιο 56ο][attach=full]47134[/attach
- Κεφάλαιο 57ο
- Κεφάλαιο 58ο
- Κεφάλαιο 59ο
- Κεφάλαιο 60ο by STAV
- Φωτογραφίες
Η επόμενη στάση μας ήταν το Serramonastery. Παλιό και τεράστιο μοναστήρι, παλιά αριθμούσε έως και 5.000 μοναχούς, τώρα έχουν περιοριστεί σε μερικές εκατοντάδες. Όταν φτάσαμε υπήρχε μια τεράστια ουρά από πιστούς που περίμεναν στωικά να μπουν. Εμείς πάλι ως τουρίστες τους προσπεράσαμε όλους και μπήκαμε χωρίς να περιμένουμε καθόλου. Από αυτό το μοναστήρι θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Υποψιάζομαι ότι και οι άλλοι στην ίδια κατάσταση θα είναι. Νομίζω ότι η αιτία της ομαδικής μας αμνησίας κρύβεται στα συμπτώματα του υψομέτρου που άρχισαν πλέον να γίνονται αισθητά, από το πρωί είχαμε πονοκέφαλο και τώρα αν και ήταν ακόμα πρωί αισθανόμασταν ήδη κουρασμένοι. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον άπειρο κόσμο που έπρεπε να σπρώξουμε και να στριμώξουμε για να περιηγηθούμε στον χώρο θεωρώ ότι το αλτσχάιμερ είναι κατανοητό. Αν ο STAVθυμάται κάτι παραπάνω καλώς αλλιώς ανοίχτε καμιά εγκυκλοπαίδεια.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι πολλοί ιδίως μικρά παιδιά είχαν μουτζουρωμένο το μέτωπο τους. Η Τρόγκα μας εξήγησε ότι ήταν σαν ευλογία για όσους έχουν δυσκολίες με τον ύπνο. Ένας άγιος πατέρας σου εναπόθετε την ευλογημένη μουτζούρα στο μέτωπο όταν προσκυνούσες τον βούδα. Κατενθουσιάστηκα, ότι πρέπει για μένα λέω, αλλά μετά σκέφτηκα την εικόνα που θα παρουσίαζα, μια άσχετη τουρίστρια να καταπατάει ορδές από παιδάκια που είναι στημένα στην σειρά για να μουτζουρωθεί πρώτη και δείλιασα.
Επιτέλους ήρθε η ώρα της Ποτάλα. Για πολλά χρόνια το Θιβέτ για μένα αποτελούσε μόνο η Ποτάλα. Ήταν το παλάτι – μοναστήρι αίνιγμα, το σπίτι του Βουδισμού, η κατοικία του Δαλάι Λάμα, μια ανοικτή πληγή για τους εισβολείς. Την ημέρα την είδα να ορθώνεται πάνω στον βράχο. Το βράδυ στο ξενοδοχείο την είδα να ξεπροβάλει φωτισμένη μέσα από το απόλυτο σκοτάδι. Δεν ήταν απλώς ένα εντυπωσιακό συμπαγές κτίριο, έμοιαζε με ζωντανό οργανισμό που πάλλεται, είχε ρευστότητα και άλλαζε όψη σε κάθε κλήση του κεφαλιού. Οι τουρίστες μπαίνουν με τον συνοδό τους και την προκαθορισμένη ώρα που έχει οριστεί ανά γκρουπ. Εμείς χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετή ώρα, κάτω από τον ανελέητο ήλιο μέχρι να έρθει η σειρά μας. Άπειροι οι κινέζοι, λίγοι οι δυτικοί, κάμποσοι ντόπιοι που ερχόντουσαν για προσκύνημα. Ρωτήσαμε γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί κινέζοι παντού και η Τρόγκα μας εξήγησε ότι αυτήν την εποχή το Θιβέτ είναι πιο δροσερό από την χώρα τους και το προτιμούν για διακοπές. Κακή εποχή διαλέξαμε να έρθουμε.
Ήρθε η σειρά μας, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε αργά, λαχανιασμένα και ιδρωμένα, το παλάτι σε τραβούσε σαν μαγνήτης, δίπλα μου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Θιβετιανών με το εγγόνι τους στην πλάτη ανέβαιναν άνετα την ίδια ανηφόρα που για μένα ήταν Γολγοθάς.
Κάπου εκεί η μαγεία χάθηκε. Δεν ήταν η εγκατεστημένη στα κεφάλια μας ζαλάδα, δεν ήταν η ανηφόρα που μας φαινόταν ατελείωτη, ήταν οι ορδές των τουριστών. Οι σκιερές αίθουσες με τους χρυσούς τύμβους, στολισμένους με πολύτιμους λίθους πνίγονταν πίσω από ομαδικές επιθέσεις φωτογραφικών μηχανών. Οι ήρεμοι τοίχοι αντιλαλούσαν από τις φωνές των ξεναγών. Τα τεράστια αγάλματα αναδύονταν πίσω από νεαρούς και νεαρές που πόζαραν με τα χέρια υψωμένα στο σήμα της νίκης (το ίδιο σήμα για αυτούς σημαίνει «ειρήνη»). Ίσως τελικά να μην χρειάζεται να γκρεμίσουμε ή κλειδαμπαρώσουμε ένα σύμβολο, αρκεί να το κάνουμε τουριστικό προορισμό, τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Η ξεναγός μας, προσπαθούσε να μας μαζέψει μπροστά από ότι αυτή θεωρούσε σημαντικό, έκανε λόγο για «πολιτιστική επανάσταση» και μερικές φορές έκοβε την πρόταση στην μέση θεωρώντας ίσως ότι θα ήταν ανάρμοστο να αναφέρει τελικά αυτό που είχε στο μυαλό της. Μηχανικά ακολούθησα τα πλήθη και ολοκλήρωσα την ξενάγηση μέσα από αγκωνιές, στριμωξίδια και αγενείς προσπεράσεις. Δεν ήταν αυτή η Ποτάλα που περίμενα. Δεν ένοιωθα απογοητευμένη όμως γιατί αυτό που ονειρευόμουν υπήρχε εκεί μέσα καλά κρυμμένο. Ήμουν εκνευρισμένη και ελαφρώς έξαλλη.
Η επόμενη ιστορία που έχω να σας διηγηθώ είναι ότι κλειστήκαμε στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Όμως αύριο γιατί τώρα είναι αργά. Πήγαμε για να ξεκουραστούμε μισή ώρα στο ξενοδοχείο μας και εμείς αποφασίσαμε ότι θα την περάσουμε κλεισμένοι σε ένα μικρό κουβούκλιο. Τελικά βαριά η κατάρα της ροζούλας.
Σημαντική σημείωση. Οι φωτογραφίες αυτού του ποστ είναι από την συνταξιδιώτισσα και συγκάτοικο Ίριδα.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν ότι πολλοί ιδίως μικρά παιδιά είχαν μουτζουρωμένο το μέτωπο τους. Η Τρόγκα μας εξήγησε ότι ήταν σαν ευλογία για όσους έχουν δυσκολίες με τον ύπνο. Ένας άγιος πατέρας σου εναπόθετε την ευλογημένη μουτζούρα στο μέτωπο όταν προσκυνούσες τον βούδα. Κατενθουσιάστηκα, ότι πρέπει για μένα λέω, αλλά μετά σκέφτηκα την εικόνα που θα παρουσίαζα, μια άσχετη τουρίστρια να καταπατάει ορδές από παιδάκια που είναι στημένα στην σειρά για να μουτζουρωθεί πρώτη και δείλιασα.
Επιτέλους ήρθε η ώρα της Ποτάλα. Για πολλά χρόνια το Θιβέτ για μένα αποτελούσε μόνο η Ποτάλα. Ήταν το παλάτι – μοναστήρι αίνιγμα, το σπίτι του Βουδισμού, η κατοικία του Δαλάι Λάμα, μια ανοικτή πληγή για τους εισβολείς. Την ημέρα την είδα να ορθώνεται πάνω στον βράχο. Το βράδυ στο ξενοδοχείο την είδα να ξεπροβάλει φωτισμένη μέσα από το απόλυτο σκοτάδι. Δεν ήταν απλώς ένα εντυπωσιακό συμπαγές κτίριο, έμοιαζε με ζωντανό οργανισμό που πάλλεται, είχε ρευστότητα και άλλαζε όψη σε κάθε κλήση του κεφαλιού. Οι τουρίστες μπαίνουν με τον συνοδό τους και την προκαθορισμένη ώρα που έχει οριστεί ανά γκρουπ. Εμείς χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετή ώρα, κάτω από τον ανελέητο ήλιο μέχρι να έρθει η σειρά μας. Άπειροι οι κινέζοι, λίγοι οι δυτικοί, κάμποσοι ντόπιοι που ερχόντουσαν για προσκύνημα. Ρωτήσαμε γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί κινέζοι παντού και η Τρόγκα μας εξήγησε ότι αυτήν την εποχή το Θιβέτ είναι πιο δροσερό από την χώρα τους και το προτιμούν για διακοπές. Κακή εποχή διαλέξαμε να έρθουμε.
Ήρθε η σειρά μας, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε αργά, λαχανιασμένα και ιδρωμένα, το παλάτι σε τραβούσε σαν μαγνήτης, δίπλα μου ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Θιβετιανών με το εγγόνι τους στην πλάτη ανέβαιναν άνετα την ίδια ανηφόρα που για μένα ήταν Γολγοθάς.
Κάπου εκεί η μαγεία χάθηκε. Δεν ήταν η εγκατεστημένη στα κεφάλια μας ζαλάδα, δεν ήταν η ανηφόρα που μας φαινόταν ατελείωτη, ήταν οι ορδές των τουριστών. Οι σκιερές αίθουσες με τους χρυσούς τύμβους, στολισμένους με πολύτιμους λίθους πνίγονταν πίσω από ομαδικές επιθέσεις φωτογραφικών μηχανών. Οι ήρεμοι τοίχοι αντιλαλούσαν από τις φωνές των ξεναγών. Τα τεράστια αγάλματα αναδύονταν πίσω από νεαρούς και νεαρές που πόζαραν με τα χέρια υψωμένα στο σήμα της νίκης (το ίδιο σήμα για αυτούς σημαίνει «ειρήνη»). Ίσως τελικά να μην χρειάζεται να γκρεμίσουμε ή κλειδαμπαρώσουμε ένα σύμβολο, αρκεί να το κάνουμε τουριστικό προορισμό, τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Η ξεναγός μας, προσπαθούσε να μας μαζέψει μπροστά από ότι αυτή θεωρούσε σημαντικό, έκανε λόγο για «πολιτιστική επανάσταση» και μερικές φορές έκοβε την πρόταση στην μέση θεωρώντας ίσως ότι θα ήταν ανάρμοστο να αναφέρει τελικά αυτό που είχε στο μυαλό της. Μηχανικά ακολούθησα τα πλήθη και ολοκλήρωσα την ξενάγηση μέσα από αγκωνιές, στριμωξίδια και αγενείς προσπεράσεις. Δεν ήταν αυτή η Ποτάλα που περίμενα. Δεν ένοιωθα απογοητευμένη όμως γιατί αυτό που ονειρευόμουν υπήρχε εκεί μέσα καλά κρυμμένο. Ήμουν εκνευρισμένη και ελαφρώς έξαλλη.
Η επόμενη ιστορία που έχω να σας διηγηθώ είναι ότι κλειστήκαμε στο ασανσέρ του ξενοδοχείου. Όμως αύριο γιατί τώρα είναι αργά. Πήγαμε για να ξεκουραστούμε μισή ώρα στο ξενοδοχείο μας και εμείς αποφασίσαμε ότι θα την περάσουμε κλεισμένοι σε ένα μικρό κουβούκλιο. Τελικά βαριά η κατάρα της ροζούλας.
Σημαντική σημείωση. Οι φωτογραφίες αυτού του ποστ είναι από την συνταξιδιώτισσα και συγκάτοικο Ίριδα.
Attachments
Last edited by a moderator:
Ότι πρέπει είμαι για το υψόμετρο, ε ? 
Δεν μπορώ παρά ν ακολουθήσω στην αναρρίχηση
