Ιορδανία. Once in a lifetime!

[Grerena]

Wadi Rum ... η ‘διαστημική’ έρημος!
Πανύψηλοι βράχοι από ψαμμίτη, κόκκινοι αμμόλοφοι και απόκοσμοι βραχώδεις σχηματισμοί δημιουργούν ένα ασυνήθιστο τοπίο. Η έρημος Wadi Rum της Ιορδανίας είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα τοπία στον πλανήτη. Αν και δεν μοιάζει να είναι αυτού … του πλανήτη. Η κοκκινωπή άμμος και τα βουνά μοιάζουν με την άνυδρη και κόκκινη επιφάνεια του Άρη. Γι’ αυτό το λόγο και το Χόλυγουντ … αγάπησε την έρημο Wadi Rum και συχνά τη … θυμάται όταν πρόκειται να γυρίσει ταινίες που διαδραματίζονται στον κόκκινο πλανήτη. Η Wadi Rum ήταν σκηνικό για “The Martian”, “The Last days of Mars”, “Red Planet” κ.α.

Εγώ όμως για αυτήν την έρημο πρωτοέμαθα από μια παλαιότερη ταινία, που δεν ήταν άλλη από τον “Laurence of Arabia”. Μια ταινία που αναφέρεται στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην έρημο και που διαμόρφωσαν τη Μέση Ανατολή όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.

Το 1916 οι Άραβες ξεκίνησαν μια εξέγερση ενάντια στην καταπίεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας απαιτώντας ανεξαρτησία και ελευθερία. Με επικεφαλής τον Σαρίφ Χουσείν μπιν Αλί και τους γιούς του Αμπντάλα Α’ (παππού του σημερινού βασιλιά της Ιορδανίας) και Φαιζάλ Α’ οι μαχητές της εξέγερσης έπρεπε να αντιμετωπίσουν την πολύ καλά εξοπλισμένη Οθωμανική πολεμική μηχανή σε σκληρές μάχες πολλές από τις οποίες έλαβαν χώρα στο Wadi Rum. Ως υπερασπιστής της Αραβικής εξέγερσης ο Tomas E. Laurence (αξιωματικός του Αγγλικού στρατού) πολέμησε στο πλευρό των Αράβων ως επικεφαλής τους, διευθύνοντας ουσιαστικά τις επιχειρήσεις κατά των Οθωμανών. Το αποτέλεσμα ήταν οι Άραβες να οδηγηθούν σε νίκες και να κερδίσουν εδάφη προς Βορρά και ο Laurence να γίνει το πλέον αγαπητό πρόσωπο των Αράβων και να κερδίσει παράσημα και βαθμούς από τον Αγγλικό στρατό.
Η συναρπαστική αυτή ιστορία, αλλά και η ταινία-έπος διαδραματίστηκαν στον συναρπαστικά όμορφο τόπο, στην έρημο Wadi Rum.

Όλα τα παραπάνω είναι λίγο πολύ γνωστά. Κάτι όμως που μπορεί να μην είναι και τόσο γνωστό και που το ανακάλυψα σκαλίζοντας λίγο είναι τη σχέση της ταινίας με τον σημερινό βασιλιά της Ιορδανίας. Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα Β’ χρωστά την ύπαρξή του στην ... ταινία.
Η μητέρα του σημερινού Βασιλιά Αμπντάλα Β’ ήταν Βρετανίδα, που εργαζόταν στην παραγωγή της ταινίας “Laurence of Arabia”. Ο τότε βασιλιάς Χουσείν πήγε στα γυρίσματα, την γνώρισε, την ερωτεύτηκε και στη συνέχεια την παντρεύτηκε.

Σε αυτήν την έρημο με την τόση Ιστορία και την τόση ομορφιά κατευθυνόμασταν σήμερα και μάλιστα θα διανυκτερεύαμε σε μια από τις κατασκηνώσεις της.

Η κατασκήνωση
Πολύ είχα ζοριστεί για να βρω το κατάλυμα που θα μείνουμε στην έρημο. Όλα τα camp έδειχναν ωραία στο booking με ψηλές βαθμολογίες αλλά και με μεγάλο εύρος τιμών. Τα ακριβά δεν μπορούσα να τα πλησιάσω και τα φθηνά με έβαζαν σε υποψίες ότι κάτι στραβό θα έχουν και μάλλον δεν το έβλεπα. Ύστερα από πολύ διάβασμα (των reviews), ερωταπαντήσεις, ανταλλαγή mails κατέληξα σε τρία. Τελικά διάλεξα εκείνο που είχε την καλύτερη ιστοσελίδα, η οποία με έπεισε για την «τιμιότητά» του. Κατέληξα στο “Desert Magic Camp”, το οποίο δεν ήταν στην καρδιά της ερήμου αλλά κοντά στις παρυφές της και κοντά στο χωριό Disah. Δεν το έκλεισα από το Booking ύστερα από τις σοφές συμβουλές της @Alic, που μόλις είχε γυρίσει από την έρημο, έτσι ώστε να μπορώ να πετύχω καλύτερη τιμή στο μιλητό και να αποφύγω δεσμεύσεις και πιθανές παγιδούλες.

Παρόλο που τους Άραβες δεν τους «πιάνεις» στο θέμα παζαριού, νομίζω ότι πέτυχα μια καλή τιμή πακέτου (διανυκτέρευση σε δωμάτιο με μπαλκόνι, jeep tour και βραδινό).
Ήταν όμως η πρώτη μου φορά που είχα κανονίσει τα πράγματα λίγο στο φλου και ένα άγχος το είχα. Δεν είχα τις εγγυήσεις του booking και όλες τις συνεννοήσεις τις είχα κάνει με κάποιον Marco στο WhatsApp. Το ραντεβού μας με τον Marco το είχα κλείσει στο Disah.
Εδώ το σύστημα δουλεύει ως εξής: Πας κάπου που θα σου υποδείξει το camp (που θα διανυκτερεύσεις) για να παρκάρεις και στη συνέχεια έρχεται κάποιος να σε πάρει με ειδικό όχημα 4x4 για να σε πάει στο camp. Απ’ ότι κατάλαβα οι περισσότερες κατασκηνώσεις έτσι δουλεύουν.

Ο δρόμος για την Wadi Rum είναι μια χαρά. Αν είχε και κανένα βενζινάδικο θα ήταν ακόμη καλύτερα. Ίδρωσα μέχρι να το βρούμε. Είχαμε να κάνουμε και καμιά εκατοστή χιλιόμετρα. Δεν είχαμε και λίγα.

Το τοπίο είχε από ώρα αλλάξει. Ήδη έβλεπα στο βάθος τους βράχους που ξεπρόβαλαν μέσα από την κοκκινωπή … αμμουδιά! Μας προϋπάντησαν τα βράχια και η ντόπια … πανίδα.

Φτάσαμε στο χωριό Disah και βρήκαμε εύκολα και το parking.

Ο Marco δεν ήταν εκεί. Του έστειλα μήνυμα και μου απάντησε ότι θα μου στείλει οδηγό για να μας παραλάβει όλους. Ποιους όλους;
Μαζί μας περίμενε και μια παρέα από τρεις Ιορδανούς που δεν έμοιαζαν και τόσο με Ιορδανούς. Ήταν τρία νεαρά παιδιά με χαρακτηριστικά Ινδοευρωπαίων, με πράσινα μάτια, τέλεια Αγγλικά και φιρμάτα ρούχα. Οι δύο είχαν ξαναέρθει Wadi Rum και επειδή τους άρεσε ήρθαν ξανά με τον φίλο τους, που ερχόταν για πρώτη φορά. Την παρέα εμπλούτισε και ένας Καλιφορνέζος που ήρθε λίγο μετά από εμάς, ο οποίος αυτός έμοιαζε με … Άραβα.
Ορισμός του Άραβα ήταν σίγουρα ο οδηγός που ήρθε να μας πάρει. Ήταν ένας caw boy της ερήμου, ίδιος ο Lee Van Cliff, με λευκή κελεμπία!

Ανεβήκαμε όλοι, μαζί με τα μπαγκάζια μας στο jeep και μπήκαμε στην … αμμοθάλασσα.

Σε μόλις 15’ φτάσαμε στο Camp μας.

Στη σκιά ενός βράχου ήταν 13 σκηνές, μια όμορφη βεράντα με θέα, ένας αμμόλοφος και μια σκηνή που εκτελούσε χρέη reception.

Ο receptionist δεν ήταν Άραβας. Ήταν ένας … Ασιάτης, ο οποίος ήταν και αρκετά …ζεν. Ήρεμα, σιγά και νωχελικά έκανε τη δουλειά του. Αργά και με το πάσο του κοίταζε τις κρατήσεις. Σε πλήρη δηλαδή αντίθεση με μένα που ήμουν λίγο στην τσίτα. Βιαζόμουν να κάνω το jeep tour. Είχαμε κανονίσει να κάνουμε ένα 4ωρο jeep tour στην έρημο και δεδομένου ότι ήρθαμε αργά δεν μου … έβγαινε το 4ωρο έως το ηλιοβασίλεμα. Θα έπρεπε το συντομότερο να φύγουμε για να προλάβουμε και δεν έβλεπα να τσουλάνε γρήγορα τα πράγματα.
Η αγωνία μου σταμάτησε γρήγορα όταν κατάλαβα ότι το tour δεν θα ξεκινούσε όποτε ήθελα εγώ, αλλά όταν ήταν κανονισμένο να ξεκινήσει. Στις 3:30 είχε tour και είχε ήδη ξεκινήσει. Δηλαδή και στην ώρα μας να ήμασταν στο ραντεβού στο Disah, πάλι δεν θα προλαβαίναμε το tour που θα έφευγε στις τρεισίμιση. Να το «φλου» που φοβόμουν, … «έσκασε» . Φταίω και εγώ αλλά φταίνε και αυτοί. Ποτέ δεν μου είπαν ότι τα tour είναι συγκεκριμένες ώρες (νόμιζα ότι γίνονταν όταν «μαζεύουν» κόσμο) και αν ήθελα το 4ωρο θα έπρεπε να είμαι στις 3:00 το αργότερο στο camp.
«Μπορείτε να κάνετε το πρωί το 4ωρο τουρ»
«Όχι δεν μπορώ. Αύριο φεύγουμε»
Μου ήρθε να μπήξω τα κλάματα.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιο άλλο σήμερα;»
«Υπάρχει ένα 2ωρο tour στις 5:30»
«Εντάξει. Αυτό»
Το ακούει αυτό και ο Καλιφορνέζος και κλείνει και αυτός να έρθει μαζί μας.
Αφού πήγε η καρδιά μου στη θέση της, κάθισα υπομονετικά μέχρι να λυθεί ένα overbooked θέμα (ευτυχώς όχι με εμάς) και σε λίγο πήραμε το κλειδί για τη σκηνή μας.

Βρήκαμε τη σκηνή μας, η οποία ήταν … πρώτη σειρά.
Εντάξει! Ήταν απλά τέλεια! Είχε απρόσκοπτη θέα στην έρημο, βεράντα, τεράστια τζαμαρία, δικό της μπάνιο. Ήταν όμορφη. Ήταν πολύ πιο ωραία απ’ ότι ονειρευόμουν!

Με τέτοια θέα απ’ τη σκηνή μας και πουθενά να μην πήγαινα δεν θα με πείραζε (λέμε τώρα).
Ετοιμαστήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και στις 5:25 είμαστε στη reception περιμένοντας το jeep.

Jeep tour
Εννιά άτομα μαζευτήκαμε. Μια παρέα 4 κοριτσιών (θα τις έλεγα και sex and the city αλά Γαλλικά),
ένα ζευγάρι Γάλλων, ο Καλιφορνέζος και εμείς.
Σε δύο ώρες διαθέσιμες έως την ώρα του ηλιοβασιλέματος δεν προλαβαίνεις να απομακρυνθείς πολύ από το camp σου και να πας βαθιά μέσα στην έρημο. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα βλέπαμε τα highlight των άλλων tour, όπως τις δύο γνωστές πέτρινες γέφυρες και τα φαράγγια της ερήμου.
Δεδομένου των συνθηκών όμως, όχι μόνο το είχα αποδεχθεί αλλά ήμουν και ευχαριστημένη.
Βόλτες στην άμμο ήταν όλες απλά εγώ θα έκανα μια … μικρή βόλτα στην άμμο.

Άσε που … αυτά που ήδη έβλεπα ήταν απείρου κάλλους. Φαράγγι το λες και αυτό ή και φυσική ομορφιά!

Πρώτη μας στάση ήταν η πηγή του Laurence. Πηγή που για χρόνια έρχονταν οι Βεδουίνοι για να ποτίσουν τις καμήλες τους αλλά μετά την ταινία απέκτησε όνομα “Laurence spring”. Μάλλον για λόγους promotion, αφού νερό εγώ δεν είδα πουθενά. Το τοπίο όμως τριγύρω ήταν καταπληκτικό.

Εκεί κοντά βρίσκεται και μια τέντα, η οποία μας … κάλεσε για να πιούμε και ένα τσαγάκι στα γρήγορα.
Εκεί οι Βεδουίνοι της τέντας θαύμασαν την μαντήλα του άντρα μου. Εκείνη τη χειροποίητη, που είχαμε πάρει από τη νεκρά θάλασσα. Αυτοί ξέρουν! Ενώ μοιάζει με τις fast fashion μαντήλες, πρόσεξαν τις λεπτομέρειες και μάλιστα τον ρωτούσαν που βρήκε αυτήν την τόσο ωραία μαντήλα. Για το ταγάρι βέβαια ούτε λόγος. Κάτι θα σημαίνει αυτό (λέω εγώ τώρα).

Το μοναδικό κόκκινο χρώμα του αργιλώδους εδάφους και τα τεράστια βράχια, που οι άνεμοι διάβρωσαν μέσα στους αιώνες σμιλεύοντας τα, δίνοντας απίστευτα σχήματα και όγκους, χαρίζουν στο τοπίο έναν απόκοσμο χαρακτήρα.

Στον γηραιότερο βράχο της Wadi Rum κάναμε μια στάση την ώρα που ένα καραβάνι από καμήλες είχε κάνει στάση για ξεκούραση.

Επόμενη στάση ήταν σε ένα σημείο που ένας βράχος έμοιαζε σαν ένα γλυπτό τεράστιο κεφάλι …

Απ’ ότι κατάλαβα τέτοιοι πέτρινοι σχηματισμοί, που μοιάζουν με γλυπτά έχει πολλούς διάσπαρτους μέσα στην έρημο.

Μετά είχε “τρεχαλητό” στην άμμο, όπου το αυτοκίνητο καβαλούσε αμμόλοφους πηδώντας στον αέρα, κάνοντας σπινιαρίσματα στην άμμο χαρίζοντας μας φωνές, γέλια, χαβαλέ και λίγη «ώρα του παιδιού».

Γρήγορα ήρθε η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Σε ένα πλάτωμα σταθήκαμε για να το δούμε.

Όμορφα χρώματα κατέκλυσαν όλο το γύρω τοπίο όπου έφτανε το μάτι μας.
Ο Καλιφορνέζος είχε ξαπλώσει έχοντας θέα αντίθετα από τον ήλιο. Ίσως αυτό έπρεπε να κάνουμε και εμείς για να δούμε τις εντυπωσιακές αλλαγές των χρωμάτων πάνω στα βράχια της ερήμου. Από κόκκινα γινόντουσαν πορτοκαλί.

Η ώρα ήταν 7:30 και ήταν η ώρα του γυρισμού. Σε λίγο θα σκοτείνιαζε.

Γυρίσαμε στο camp κατά τις 8 παρά. Οι Γαλλιδούλες έτρεξαν στον αμμόλοφο που υπήρχε πίσω από τις σκηνές μας για να κάνουν sandboarding. Δεν υπολόγιζαν ούτε τις τούμπες που φάγανε, ούτε τα φορεματάκια που φορούσαν, ούτε την άμμο με την οποία θα γέμιζαν από άκρη σε άκρη. Όλοι οι υπόλοιποι αράξανε στη βεράντα αναμένοντας την ώρα του φαγητού.

Εμείς προτιμήσαμε τη θαλπωρή της φωτιάς που ήταν αναμμένη στο κέντρο της βεράντας. Η θερμοκρασία ήταν τέτοια που ευχάριστα καθόσουν και χωρίς αυτή αλλά …. ήταν καλύτερα με αυτή.

Δυο ταψιά χωμένα μέσα σε φούρνο στην άμμο ψήνονταν εδώ και ώρα, με το παραδοσιακό τρόπο που μαγειρεύουν οι Βεδουίνοι. Λίγο πριν το βγάλουν από την άμμο μας ειδοποίησαν για όποιον θέλει να πάει να δει το ξε-αμμούδιασμα. Είχα ξαναφάει στην Τυνησία κάποτε με αρνί. Το τωρινό ήταν με κοτόπουλο. Νοστιμότατα και τα δύο.

Σε πολύ λίγο πήγαμε για φαγητό. Κοτόπουλο, ρύζι με ψητά λαχανικά, χούμους, σαλάτες, φρούτα … μια χαρά γεύμα, που πολύ μου άρεσε.

Κάτω από τ’άστρα
Την ώρα της χώνεψης ήρθε στο τραπέζι μου ο συμπαθέστατος receptionist να με ρωτήσει αν θέλουμε το βράδυ να πάρουμε μέρος στο stargazing. Χωρίς να ξέρω καλά καλά τι είναι αυτό που με ρωτάει του απάντησα με ένα στόμα και μια ψυχή «Ναι». Ήμουν τόσο γοητευμένη από το κατάλυμα αυτό στην έρημο που ότι και να ήταν αυτό το stargazing δεν μπορεί καλό θα ήταν.
Τελικά ήταν παρατήρηση των άστρων, συνοδεία τσαγιού σε κάποια ερημιά της ερημιάς, που θα μας πήγαιναν με το τζιπ δυο Βεδουίνοι.

Ένα μεγαλούτσικο ζευγάρι Άγγλων, ένα νεότερο Παραγουανών, μια παρέα τριών κοριτσιών Ισπανίδα, Αμερικανίδα και μια Ελληνίδα και εμείς (με δύο οχήματα) ήταν η παρέα.

Προχωρήσαμε αρκετά μέσα στην έρημο, σε σημείο που σκεφτόμουν: Που μας πάνε; Είναι ανάγκη να πάμε μακριά; Παντού έχει άμμο για να αράξουμε για τσάι και παντού έχει ξαστεριά.
Τελικά πήγαμε σε ένα κάπως προστατευμένο μέρος (βράχια γύρω γύρω), στο οποίο υπήρχαν και κάποιοι θάμνοι, τα κλαδιά των οποίων χρειαζόμασταν για τη φωτιά. Μια χαρά δηλαδή, απλά εγώ και ο γρύλλος μου έχουμε θέματα.

Οι Βεδουίνοι με τους φακούς στα χέρια έκοψαν ξύλα από κάτι λίγους θάμνους, άναψαν φωτιά και μετά από λίγο έβαλαν το τσαγιερό στη φωτιά.

Καθίσαμε όλοι σταυροπόδι σερβιριστήκαμε το τσαγάκι μας και πιάσαμε κουβέντα.

Πιο πολύ εμείς οι Έλληνες μιλούσαμε και λίγο ο Παραγουανός. Με τα τρία κορίτσια άλλωστε είμαστε και παλιές γνώριμες από την Πέτρα! Τις είχαμε συναντήσει στο «I Love Petra», όταν περιμέναμε στην ουρά για να βγάλουμε φωτογραφία. Οι Άγγλοι είχαν πάει παράμερα μόνοι τους για να δουν τα άστρα μακριά από τη φωτορύπανση της φωτιάς.
Ήταν μια νύχτα με φεγγάρι και οι γύρω βράχοι διακρίνονταν αρκετά καθαρά.
Ήταν πολύ όμορφα.

Γυρίσαμε στο camp γύρω στις 10:30. Καθίσαμε στη βεράντα πάλι στη φωτιά. Τι όμορφα που ήταν! Με πήρε ο ύπνος στο καναπεδάκι με θέα τις φιγούρες των βράχων και τον έναστρο ουρανό. Άνετα μπορούσα να κοιμηθώ εκεί μέχρι το πρωί. Κατά τις 12:00 έκανα ένα κουράγιο και σηκώθηκα για να «μετακομίσω» στο κρεβάτι μου.

Με ανοιχτές τις κουρτίνες κοιμηθήκαμε το βράδυ. Ήθελα να ξυπνήσω με το πρώτο πρωινό φως για να δω την ομορφιά της ερήμου την ώρα της Ανατολής (στις 5:40 ξημέρωνε).

Τελικά δεν κατάφερα να ξυπνήσω με το πρώτο πρωινό φως αλλά με το … δεύτερο και την Ανατολή ίσα που την πέτυχα σε …προχωρημένη ώρα.
Είδα και δυο αερόστατα στο βάθος και ικανοποιημένη που μου βγήκε το πρωινό πρόγραμμα έκλεισα τις κουρτίνες και ξανακοιμήθηκα.

Ξύπνησα μία ώρα αργότερα από τη ζέστη. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ζέστη στην έρημο. Άνοιξα παράθυρα και πόρτες και το αεράκι έπαιξε μια χαρά το ρόλο του aircondition. Αφού χαρήκαμε από το κρεβάτι μας τη θέα …

Οριστικά ξυπνήσαμε κατά τις 7:30 και πήγαμε για πρωινό.
Αρκετά πλούσιο ήταν το πρωινό με αυγά, τυριά, χούμους, φρούτα, σαλάτες, χαλβά και πολλά άλλα. Πήραμε το καφεδάκι μας στη βεράντα ρεμβάζοντας για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι την Wadi Rum.

Είχαμε ήδη συνεννοηθεί με τη reception για την ώρα της αναχώρησης μας. Στις 9:30 έφευγε το πλοίο …ε! το jeep για το χωριό Dishah και το parking μας. Προς στιγμή ένιωσα ότι είμαι σε νησί και τα jeep σαν να ήταν βάρκες, αφού δεν μπορείς να μετακινηθείς και να πας οπουδήποτε χωρίς αυτά.
Πήγα να μαζέψω τα πράγματα μας από τη σκηνή.
Πως καταφέραμε σε τόσες λίγες ώρες που μείναμε στη σκηνή να απλώσουμε τόσο πολύ τα όσα χωράνε τα δυο μικρά σακίδια που είχαμε; Άγνωστο! Πρωταθλητές! 35 λεπτά έκανα να τα μαζέψω.
Τα καταφέραμε πάντως και στις 9:30 είμαστε καθισμένοι στην καρότσα του jeep και κατά τις 10 παρά είχαμε ήδη πάρει το αυτοκίνητό μας από το parking.
Μια χαρά δηλαδή. Το αργότερο στις 10:00 ήθελα να φύγουμε για να προλάβουμε τα υπόλοιπα της ημέρας.
Δέκα παρά πήραμε το αμάξι και στις 10:00 πια είχαμε ήδη βγει στο δρόμο για την Aqaba.

Το τρένο του Λόρενς
Είχαμε άλλη μια εκκρεμότητα πριν απομακρυνθούμε από την έρημο.
Το τρένο της Επανάστασης!

Στη στάση Hejaz Railway στην έρημο της Ιορδανίας συναντάς ένα κομμάτι ιστορίας. Μια ατμομηχανή κάθεται στο σταθμό Hejaz της ερήμου για να θυμίζει τις συγκρούσεις του προηγούμενου αιώνα που οδήγησαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης Μέσης Ανατολής.

Οι κυρίαρχοι Οθωμανοί από τη μία και ο αντάρτικος πόλεμος των Αράβων από την άλλη. Το καταλυτικό «όπλο» των Αράβων ήταν οι επιθέσεις στις σιδηροδρομικές γραμμές που διέκοπταν τις διόδους των τρένων και τις μεταφορές προκαλώντας όλεθρο στις τουρκικές επικοινωνίες συμβάλλοντας στην ήττα των Οθωμανών.
Η προέλευση της σύγχρονης Μ. Ανατολής ανάγεται στις επιθέσεις στα τρένα του σιδηροδρόμου Hejaz.

Και εδώ θα αναφερθώ και πάλι στην ταινία «Λώρενς της Αραβίας» και στις επικές σκηνές της, με φόντο το τρένο της επανάστασης, αλλά και το ρόλο που είχε ο τότε βασιλιάς Χουσείν για την πραγματοποίησή της.
Ο νεαρός βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσείν, που ήταν αγγλοτραφής υποστήριξε θερμά την παραγωγή της ταινίας του David Lean. Με διαταγή του παραχωρήθηκε σημαντική υλικοτεχνική βοήθεια καθώς και οδηγοί που γνώριζαν τις καλύτερες τοποθεσίες στην έρημο για λήψεις. Ολόκληρα χωριά Βεδουίνων κινητοποιήθηκαν για να βοηθήσουν στα γυρίσματα της ταινίας. Το πιο σημαντικό ήταν ότι ο Χουσείν διέθεσε για τις ανάγκες της ταινίας εκατοντάδες στρατιώτες με άλογα και καμήλες του ιορδανικού στρατού, για τις επικές σκηνές των μαχών. Ο Χουσείν πίστευε ότι η ταινία θα ήταν μία καλή διαφήμιση για την εικόνα της Ιορδανίας στο εξωτερικό, αλλά και στην ανάπτυξη του ανύπαρκτου έως τότε τουρισμού. Όμως είχε και ένα προσωπικό ενδιαφέρον αφού ο αρχηγός των Αράβων που απεικονιζόταν σε αυτή ο πρίγκιπας Φαιζάλ ήταν παππούς του.

Σκηνές από την ταινία

Σήμερα το ανακαινισμένο τρένο (με την τούρκικη σημαία) είναι επισκέψιμο. Το τρένο μπορεί και να «ταξιδέψει» παίρνοντας μέρος και σε μια εικονική παράσταση μάχης (που γίνεται συγκεκριμένες μέρες και ώρες). Την αναπαράσταση δεν την πετύχαμε, αν και πολύ θα ήθελα να συμμετείχα, γιατί πιστεύω ότι είναι από τα «τουριστικά» που αξίζουν, αλλά είδαμε το τρένο.
Αντί για το ταξίδι με το τρένο είδα ξανά την ταινία με το που γύρισα πίσω.

Σκηνές από την ταινία

Και ... ήταν σα να ξαναταξίδεψα πάλι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Η ιστορια θα μπορουσε, δηλαδη, να λεγεται και «Μια σεφταλια για τον δρομο προς την Πετρα»

 

[ANASTAPAP]

Η ιστορια θα μπορουσε, δηλαδη, να λεγεται και «Μια σεφταλια για τον δρομο προς την Πετρα»

Τέλειο!

 

[Grerena]

Η ιστορια θα μπορουσε, δηλαδη, να λεγεται και «Μια σεφταλια για τον δρομο προς την Πετρα»

Χα, χα! Θα μπορούσε. Ωραίος τίτλος και 'πιασάρικος".
Η αλήθεια είναι όμως ότι έτσι θα έδινα "βήμα" και στη σεφταλιά , κάτι που δεν θα 'θελα, γιατί δοκίμασα το έδεσμα και δεν μου πολυάρεσε. (Σόρρυ στην Κύπρο).

 

[varioAthens]

Χα, χα! Θα μπορούσε. Ωραίος τίτλος και 'πιασάρικος".
Η αλήθεια είναι όμως ότι έτσι θα έδινα "βήμα" και στη σεφταλιά , κάτι που δεν θα 'θελα, γιατί δοκίμασα το έδεσμα και δεν μου πολυάρεσε. (Σόρρυ στην Κύπρο).

Συμφωνω για σεφταλια δυστυχως.... Μην σου χαλαω την ιστορια ομως... αναμενω με ενδιαφερον την συνεχεια!

 

[Grerena]

Το ταξίδι
Έφτασε η αναμενόμενη εκείνη Παρασκευή του Ιουνίου.
Δεν ξεκινήσαμε καλά! Το πρωί της πτήσης μπαίνοντας στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλος συνειδητοποιούμε ότι δεν πήραμε μαζί μας την κάρτα με την οποία κάναμε κράτηση για την ενοικίαση αυτοκίνητου. Άντε κατέβα από το λεωφορείο και γύρνα ξανά στο σπίτι. Κακήν κακώς και καθυστερημένα φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Καθυστέρηση όμως είχε και η πτήση, την οποία και μάθαμε μόλις φτάσαμε στην πύλη.
Στις 12 θα πετούσαμε αλλά στις 1:20 θα έφευγε τελικά. Στις 1:15 άρχισε να ξεφορτώνει η προηγούμενη πτήση, οπότε καταλαβαίνετε τι ώρα τελικά φύγαμε .... Αυτό σήμαινε για μας τουλάχιστον δύο ώρες λιγότερες διαθέσιμες στην ήδη λίγη ώρα που είχαμε για την Πάφο.

Στην Κύπρο πρώτα
Γύρω στις 3:15 είδαμε τις πρώτες εικόνες της Κύπρου … τις νότιες ακτές και τις νότιες … πισίνες!

Στις 3:30 προσγειωθήκαμε. Ένα άγχος για να προλάβω το λεωφορείο που έφευγε στις 3:45, το είχα. Γιατί άγχος; Γιατί οι φίλοι μας οι Κύπριοι δεν τα πάνε καλά με τα ΜΜΜ. Αν χάναμε το λεωφορείο, μετά από 70’ θα έφευγε το επόμενο! Για μένα δηλαδή αυτό ήταν μια μικρή καταστροφή! Θα μου πείτε υπάρχει και το ταξί. Ναι! Με 35€ η διαδρομή;;; Μαζί με τα ξενοδοχεία του πήγαινε και του έλα, η Κύπρος θα μου «εκτόξευε» το budget μου στον αέρα. Ότι γλύτωσα από τα αεροπορικά δηλαδή, θα μου τα έτρωγε η Κύπρος.
Τελικά το προλάβαμε το λεωφορείο (Νο 612) και σε μισή ωρίτσα είμαστε στην Πάφο. Το κατάλυμά μας δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ένα διαμερισματάκι με σημαντικότερο προσόν του την εγγύτητά του με τη στάση του λεωφορείου.
Φτάσαμε, φρεσκαριστήκαμε και βγήκαμε έξω μέσα στη ζέστη για να πάμε προς τους … τάφους! Χα, χα Ήταν πιο ωραίο απ’ ότι ακούγεται. Ιδού …

Οι περίφημοι «Τάφοι των Βασιλέων» αποτελούν τμήμα του Αρχαιολογικού Πάρκου της Πάφου, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco από το 1980.
Ένα ακόμη δέλεαρ δηλαδή (για μένα) αυτή η στάση στην Πάφο.

Δεν ήταν μακριά οι τάφοι, αλλά προτιμήσαμε να φτάσουμε ως εκεί με το λεωφορείο, περισσότερο για να κάνουμε οικονομία δυνάμεων. Έκανε και ζέστη, ήταν και η πρώτη μας ημέρα, και είπαμε να το πάμε λίγο χαλαρά. Φτάσαμε στην είσοδο, βγάλαμε εισιτήριο και μπήκαμε στο χώρο.

Η περιοχή που ονομάζεται και «νεκρόπολη», είναι μια τεράστια ανοιχτή έκταση 1,2τ.χλμ. περίπου, στο βόρειο τμήμα της πόλης, η οποία φτάνει ως τη θάλασσα.

Εδώ έχουν βρεθεί διαφόρων ειδών υπόσκαφοι τάφοι, όπως απλοί ή λακκοειδείς λαξευμένοι μέσα σε βράχια αλλά και θαλαμοειδείς. Χρονολογούνται από την ελληνιστική μέχρι τη ρωμαϊκή εποχή (2ος π.Χ. αι.-2ος αι. μ.Χ.), ενώ φαίνεται ότι επαναχρησιμοποιήθηκαν αργότερα και από τους πρώτους χριστιανούς.
Υπήρχαν διάσπαρτοι τάφοι, που άλλους έβλεπες με τη μία και άλλους τους προσπερνούσες χωρίς να τους προσέξεις τόσο καλά κρυμμένοι που ήταν, οι περισσότεροι κάτω από τη γη.

Η σήμανση όμως ήταν καλή και έτσι δεν χάσαμε σχεδόν κανέναν.
Από τάφους του χώρου ιδιαίτερα εντυπωσιακοί είναι οι αρκετά διατηρημένοι και αναστηλωμένοι τάφοι υπ’ αριθμ. 3, 4 και 5.

Αποτελούνται από μια κεντρική υπόγεια ορθογώνια ή τετράγωνη περίστυλη αυλή με δωρικούς κίονες ή πεσσούς. Γύρω από την αυλή έχουν ανοιχτεί ταφικοί θάλαμοι, στους τοίχους των οποίων είναι λαξευμένες νεκρικές θήκες.

Σε γενικές γραμμές, η ταφική αυτή αρχιτεκτονική μοιάζει με τον τρόπο κατασκευής της ελληνιστικής οικίας, όπου τα δωμάτια αναπτύσσονται συμμετρικά γύρω από ένα περίστυλο αίθριο. Η κατασκευή αυτή γινόταν σκόπιμα, ώστε η τελευταία κατοικία του ανθρώπου να θυμίζει την κατοικία που είχε όσο ζούσε.

Παρά το όνομά τους, στους τάφους αυτούς δεν ήταν θαμμένοι βασιλείς. Στην πραγματικότητα εδώ θάφτηκαν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, μέλη της αριστοκρατίας και της διοικητικής ελίτ της Κύπρου, όταν ήταν υπό το Κράτος των Πτολεμαίων. Η ονομασία τους όμως οφείλεται στη μνημειακή τους όψη και στη μεγαλοπρέπεια της αρχιτεκτονικής τους.

Μόνο ο τάφος Νο 8 διαφέρει αρκετά από τους υπόλοιπους και ίσως αποτελεί τον πιο αινιγματικό του χώρου. Στο κέντρο του, τη θέση του αιθρίου καταλαμβάνει ένας τετραγωνισμένος βράχος, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει λαξευμένος θάλαμος. Γύρω από τον βράχο έχει διαμορφωθεί διάδρομος και περιμετρικά του βρίσκονται οι ταφικοί θάλαμοι. Μεγάλη μερίδα αρχαιολόγων υποστηρίζει ότι ο συγκεκριμένος τάφος πιθανά ανήκει σε βασιλιά της δυναστείας των Πτολεμαίων που πέθανε στην Κύπρο.

Ένα δύωρο είμαστε μέσα στον αρχαιολογικό χώρο ανεβοκατεβαίνοντας στους τάφους, μπαινοβγαίνοντας στους θαλάμους και εξερευνώντας θα έλεγα το ιδιαίτερο τοπίο που έδιναν «οι τάφοι των Βασιλέων».

Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον αξιοθέατο, το οποίο θα έλεγα ότι άνοιξε την αυλαία των εντυπωσιακών αξιοθέατων αυτού του ταξιδιού (για να μην πω: των τάφων αυτού του ταξιδιού )!

Τώρα θα πηγαίναμε με τα πόδια ως την παραλία περπατώντας στη Λεωφόρο των Βασιλέων ψάχνοντας και χαζεύοντας στο δρόμο μήπως βρούμε κάτι για φαγητό. Δηλαδή όχι και πολύ χαζεύοντας, αφού έπρεπε να προσέχουμε μη μας «κόψει» κανένα αυτοκίνητο στο δρόμο! Αυτήν την ανάποδη οδήγηση δεν μπορώ να τη συνηθίσω με τίποτα!

Καθίσαμε στα «3 μικρά γουρουνάκια» και λόγω του ότι μου άρεσε το όνομα τίτλου και λόγω … τιμής. Έδειχνε να έχει καλές κριτικές και τιμές και πολύ ήθελα να φάω και μια σεφταλιά.

Ένα έχω να πω: δοκίμασα και άλλο γαστρονομικό απωθημένο ... δεν έχω.

Είχε σουρουπώσει πια όταν φτάσαμε στην παραλία για μια περαντζάδα με ένα παγωτάκι στο χέρι.
Η παραλία της Πάφου είναι κλασική παραλία με αρκετή “απλωσιά” και με φοίνικες.

Πέραν της παραλίας όμως, τα ενδότερα της πόλης μου φάνηκαν λίγο ... ιδιαίτερα.
Είδαμε ελληνικές ταβέρνες με live μουσική και χορό, γεμάτη με Άγγλους.
Είδαμε και μπαράκια με Disco music γεμάτα με Άγγλους.
Είδαμε και pubs γεμάτες Άγγλους!
Πολύ Αγγλία! Γενικά, μια σύγχυση για το που βρίσκομαι την είχα λίγο … χα,χα!

Συναντήσαμε μια πιάτσα ταξί. Είπαμε να κλείσουμε ένα ταξί για την πρωινή μετάβασή μας στο αεροδρόμιο. Ζοριστήκαμε να βρούμε, αφού κανένας οδηγός δεν ήθελε να ξυπνήσει στις 5:00 το πρωί. Και εγώ που νόμιζα ότι από κοντά θα έκανα καλύτερο deal! Τελικά δέχτηκε ένας οδηγός να έρθει να μας πάρει από το κατάλυμά μας στις 4:45.
Όλα καλά λοιπόν.
Κουράγια άλλα δεν είχαμε. Τέλειωσε η βόλτα μας και τελείωσε και η στάση μας στην Κύπρο. Πήγαμε για ύπνο.

Η Αρχή και η Οργάνωση
Με την Ανατολή του ηλίου (6:20π.μ.) απογειωθήκαμε.

Στο Αμάν φτάσαμε στην ώρα μας, δηλ. κατά τις 7:30.
Σχετικά γρήγορα περάσαμε από «Τελώνες και Φαρισαίους» και αυτό γιατί είχαμε ήδη εκτυπωμένη την Jordan Pass, η οποία εκτός από πάσο για τους αρχαιολογικούς τόπους της Ιορδανίας αποτελεί και visa εισόδου για τη χώρα. Μια ματιά της ρίξανε, μια σφραγίδα βάλανε και περάσαμε γρήγορα και ωραία.

Πρώτη μας κίνηση ήταν η απόκτηση νέας κάρτας sim.
Τρεις εταιρίες στη σειρά ήταν στην έξοδο του αεροδρομίου. Πήγαμε σε αυτήν που δεν είχε κόσμο εκείνη τη στιγμή, στη Zein. Το κινητό μου είχε δεύτερη θέση για κάρτα sim οπότε εύκολα και γρήγορα τελείωσα με το πρώτο φλέγον θέμα.
Το δεύτερο ήταν το αυτοκίνητο. Όλες οι πρωτοκλασάτες εταιρίες ήταν εκεί! Όχι όμως και η “Arena” μια από τις τοπικές μικρές εταιρίες που είχαμε κλείσει εμείς ως «φθηνή» που ήταν.
Που να τη βρούμε την εταιρία; Δεν είχε γκισέ. Γι’ αυτό ήταν φθηνή. Δεν την έβρισκες.
Στη sixt πήγαμε να ρωτήσουμε και εκείνοι (τι καλοί!) πήραν τηλέφωνο στην “Arena” και τους ρώτησαν.
Μας έκλεισαν ραντεβού στις αναχωρήσεις έξω από την πύλη 5, σε 5 λεπτά.
Τα 5’ σημαίνουν … 35’ σε Ιορδανικό χρόνο. Τουλάχιστον ήρθαν, λέω εγώ. Όσο να ‘ναι μια προκατάληψη ομολογώ ότι την έχω ... και … δικαίως, αφού ...
άλλο αυτοκίνητο έκλεισα άλλο μας έδωσαν, με ταχύτητες ζήτησα αυτόματο μας έδωσαν, με ασφάλεια το κλείσαμε, την οποία και πήγαν να μας την ξαναχρεώσουν. Γενικά, οι κεραίες μας ήταν τεντωμένες και δούλεψαν υπερωρίες μέχρι να τσεκάρουμε αυτοκίνητο και λογαριασμούς και συμβόλαια.
Γύρω στις 9:30 η ώρα ξεμπερδέψαμε και 20’ αργότερα είχαμε φτάσει στο κατάλυμά μας στην Madaba.

Ίσως εδώ θα πρέπει να αναφερθώ στις διαδρομές που σχεδίασα και που ακολουθήσαμε κατά γράμμα.
1η ημέρα: Μία μικρή «κυκλική» διαδρομή με αφετηρία και κατάληξη στην Madaba, η οποία διαδρομή θα κάλυπτε πολλά σημεία ενδιαφέροντος, δυτικά του Αμάν.
2η ημέρα: Διαδρομή προς τα νότια της χώρας μέσω των λεωφόρων Dead Sea highway και King’s highway κάνοντας στο δρόμο διάφορες light στάσεις καταλήγοντας στη Wadi Musa.
3η ημέρα: Αφιερωμένη όοοολη στην Πέτρα. (δέος!)
4η ημέρα: ξανά Πέτρα και έρημος Wadi Rum (ουάου!)
5η ημέρα: Aqaba (αυτή κι αν ήταν έκπληξη) και ταξίδι επιστροφής προς το βορρά.
6η ημέρα: Θρησκευτικά αξιοθέατα πέριξ του Αμάν (Madaba & Nebo).

Δηλαδή ...

Η πρώτη μας μέρα στην Ιορδανία ήταν “φορτωμένη”. Δεδομένου ότι άρχισε και αρκετά πρωί καταλαβαίνετε ότι ήταν πολύ ... φορτωμένη. Ακόμα και εγώ που πάντα είμαι αισιόδοξη δεν πίστευα ότι θα βγει η μέρα με όλα όσα είχα σχεδιάσει να πάμε.
Το super-αισιόδοξο σενάριο της πρώτης μας ημέρας περιλάμβανε μπάνιο στη Νεκρά Θάλασσα, επίσκεψη στο Bethany (το σημείο του Ιορδάνη που βαφτίστηκε ο Χριστός), βόλτα και καφεδάκι στην πόλη As Salt, νέα άφιξη στη λίστα της Unesco (για όσους αναρωτιούνται για την επιλογή μου αυτή) και τέλος μια σφήνα-στάση στο Αμάν για βραδινό φαγητό και βόλτα.

Το πρώτο μας βράδυ επέλεξα να κοιμηθούμε στην πόλη Μάνταμπα, λόγω του πολύ στρατηγικού σημείου στο οποίο βρίσκεται και λόγω του ότι βρήκα ένα πολύ ωραίο και οικονομικό κατάλυμα.
Μια διαμερισματάρα βρήκα σε μια διπλοκατοικία σε 1,5χλμ. απόσταση από το κέντρο της πόλης, με τον ιδιοκτήτη, τον Moath να μένει δίπλα μας πρόθυμο να μας βοηθήσει ανά πάσα στιγμή ικανοποιώντας τις ανάγκες μας. Το διαμέρισμα ήταν μεγάλο με εξοπλισμένη κουζίνα, πεντακάθαρα δωμάτια και parking. Ο Moath μας παρείχε εξαιρετικό σπιτικό πρωινό, μας ετοίμαζε έως και βραδινό αν θέλαμε, χώρια του ότι μπορούσε και να μας κάνει και συνάλλαγμα με καλή ισοτιμία ανά πάσα στιγμή.

Απ’ την άλλη, λόγω του σημερινού tour ενδεχομένως να μας εξυπηρετούσε για διανυκτέρευση και ένα από τα resort της Νεκρά θάλασσας. Όσο κι αν έψαξα, όσο και αν ήθελα, δεν μπόρεσα να βρω κάτι που να με πείσει ότι ήταν καλύτερο από το σπιτάκι του Moath. Στα ξενοδοχεία της Νεκρά περνούσες από ενδελεχή έλεγχο για να μπεις μέσα, απαγορευόταν να έχεις φαγητό μαζί σου και επίσης ήταν και ακριβά, ήταν και παλιά. Ε! Όλα αυτά με χαλούσαν απίστευτα!
Έτσι αντί να έχω σαν βάση για το μικρό road trip της πρώτης ημέρας το όποιο ξενοδοχείο της Νεκρά θάλασσας, διάλεξα το σπίτι της Μάνταμπα.

Φτάσαμε λοιπόν στο κατάλυμα πολύ νωρίτερα από το check in. Ο πολύ φιλόξενος ιδιοκτήτης μας πρότεινε να μας ετοιμάσει κάποιο πρωινό και μετά ή να περιμένουμε να καθαρίσει το δωμάτιο ή να αφήσουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε κάνοντας το πρόγραμμά μας. Το δεύτερο κάναμε.

Φάγαμε το πρωινό που μας ετοίμασε η μαμά του Jamila και μετά φύγαμε με σκοπό να ακολουθήσουμε το σημερινό μεγαλεπίβολο πρόγραμμα που φαίνεται στο χάρτη ...

Το οποίο, όσο και αν φαίνεται απίστευτο ... πέτυχε. Και μαντέψτε! Βγήκε το πρόγραμμα!
Απλά το λέω προκαταβολικά για να μην έχει κανείς αγωνία!

............................................................ post ......................................................................

 

[ANASTAPAP]

Αναμένουμε με αγωνία τη συνέχεια της υπέροχης εξιστόρησής σου!

 

[varioAthens]

As Salt ε? Φαινεται πολυ ωραιο... Κριμα που δεν το ηξερα οταν πηγα Ιορδανια

 

[Grerena]

Νεκρά θάλασσα & Bethany beyond the Jordan
Η Νεκρά θάλασσα αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα φαινόμενα του πλανήτη. Τρία εκατομμύρια χρόνια πριν, παρουσιάστηκε μια μικρή γεωλογική αναταραχή στην κοιλάδα του Ιορδάνη, ένα ρήγμα. Μέσα σε αυτό έρευσε και συγκεντρώθηκε θαλασσινό νερό διαμορφώνοντας έτσι μια μεγάλη ηπειρωτική λίμνη.
Στη Νεκρά θάλασσα εκβάλλει ο ποταμός Ιορδάνης. Δεν υπάρχει όμως εκροή από όπου θα μπορούσε να βγει το νερό και έτσι το νερό αυτό δεν πάει πουθενά και εξατμίζεται, δημιουργώντας έναν κύκλο νερού με πολύ αλάτι. Με την αλμυρότητα του νερού να είναι περίπου δεκαπλάσιο από αυτή της θάλασσας, καμία μορφή ζωής δεν μπορεί να επιζήσει μέσα στο νερό της και κανένα αντικείμενο να βυθιστεί στα βάθη της, εξ ου και το όνομά της, «Νεκρά Θάλασσα».
Παρατηρείται σημαντική πτώση του επιπέδου στάθμης της, περίπου ένα μέτρο το χρόνο, κυρίως εξαιτίας της μείωσης των απορροών του Ιορδάνη ποταμού, αλλά και της έντονης ανθρώπινης δραστηριότητας.
Η επιφάνειά της βρίσκεται περίπου 400 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου αποτελώντας το χαμηλότερο σημείο επιφάνειας στην ηπειρωτική Γη.

Για μπάνιο στη νεκρά θάλασσα
Το να κάνεις μπάνιο στη νεκρά θάλασσα είναι μια ιστορία που θέλει μια … οργάνωση.
Έπρεπε να βρω παραλία που να επιτρέπεται το κολύμπι (με αρκετό ψάξιμο, βρήκα), να μπορώ να φτάσω ως αυτή ομαλώς (διάβασα ότι έχει λάσπες και γλιστράει), να μπορώ να βγάλω από πάνω μου το αλάτι και τη λάσπη μετά το μπάνιο (πετσέτα όμως δεν έπαιζε) και φυσικά μετά θα έπρεπε να βρω νερό να πλυθώ (ανέκδοτο). Οι παροχές ενός ξενοδοχείου ήταν τελικά μονόδρομος και θα έπρεπε τελικά να τις χρησιμοποιήσουμε.
Πολλά από τα ξενοδοχεία της Νεκρά θάλασσας προσέφεραν το day pass, δηλαδή παρείχαν τη δυνατότητα να περάσεις κάποιες ώρες στο χώρο τους, στις πισίνες τους και στην οργανωμένη παραλία τους. Ψάχνοντας κατέληξα στο “Dead Sea Spa resort”, ένα ξενοδοχείο της Νεκρά θάλασσας. Το επέλεξα γιατί εκτός του ότι είχε το πιο οικονομικό day pass ήταν και το μοναδικό ξενοδοχείο που είχε ανταποκριθεί σε e-mail μου με καταιγισμό ερωτήσεών μου σχετικά με αυτό.

Έτσι, βρεθήκαμε στο δρόμο να οδεύουμε για τη Νεκρά. Κάτι όμως πήγε στραβά με το gps, το οποίο θέλησε να κάνει μάλλον οικονομία στα χιλιόμετρα και τελικά βρεθήκαμε στα όρη και τα άγρια και ερημικά βουνά. Ο δρόμος άσφαλτος στην αρχή, όλο και στένευε προχωρώντας, ώσπου στο τέλος έγινε και χωματόδρομος και πολύ απότομα κατηφορικός.

Δεν γίνεται αυτός να είναι ο δρόμος που οδηγεί από τη Μάνταμπα στη Νεκρά. Κάτι δεν πάει καλά σίγουρα εδώ. Η απόλυτη ερημιά στο γύρω τοπίο. Ολόγυρά μας είχε ξερά βουνά, ζεστή ατμόσφαιρα και κάτι στέρνες για να ποτίζουν τις ... ύαινες (οργίασε η σκέψη μου).
«Έχει ύαινες η Ιορδανία;»
«Ναι, έχει», πληροφορία που σε αυτή τη στιγμή του ταξιδιού τη θυμηθήκαμε. Μπρρρ! Σαν να ένιωσα και μια ανατριχίλα!
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής λοιπόν. Ελπίζαμε μόνο να βγάλει την ανηφόρα το αυτοκίνητο.

Ευτυχώς ο άντρας μου αποφάσισε να ακολουθήσει το οδηγικό του ένστικτο (αντί για το gps που έδειχνε αλλού για αλλού) και έστριψε σε ένα στενό μεν ασφαλτοστρωμένο δε δρομάκι, το οποίο τελικά μας οδήγησε σε λίγο και σε κάποιες ταμπέλες και αφού πήγε και η καρδιά μου στη θέση της άρχισα να ασχολούμαι με τη θέα της νεκράς Θάλασσας.

Μετά από αυτή τη μικρή αναποδιά που δεν μας κόστισε τίποτα τελικά φτάσαμε στην είσοδο του resort.

Έλεγχος μας έγινε στην είσοδο, όχι όμως και πολύ φανατικός. Καμία σχέση με αυτά που διάβαζα. Έχω βέβαια την εντύπωση ότι η εθνικότητά μας ήταν κάτι σαν το «σουσάμι άνοιξε» του παραμυθιού. Με το που την αναφέραμε ... ανοίγαν οι πύλες για να περάσουμε.

“Hello, Where are you from?”
“From Greece”
“Yunan? Welcome to Jordan”, ενώ ακολούθησε και ένα φιλικό διπλό χτύπημα στο καπό του αυτοκινήτου.
Και περάσαμε.
Ο παραπάνω διάλογος πρέπει να επαναλήφθηκε αρκετές φορές σε αυτό το ταξίδι (και το χτυπηματάκι βεβαίως).

Το ξενοδοχείο φαινόταν αρκετά ωραίο. Όμορφοι χώροι, με σαλόνια, εστιατόριο, μαγαζιά, πισίνες, θέα και μια καλή reception.

Οι φωτογραφίες εξ’ ουρανού δεν είναι οι ιδιοκτήτες, αλλά οι ... βασιλείς!

Ο Χουσείν (Μπιν Ταλάλ) της Ιορδανίας, ο Αμπντάλα Β΄ και ο διάδοχος πρίγκιπας Χουσείν. Ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπαμε και θα ακολουθούσαν πολλές άλλες, αφού ήταν πανταχού παρόντες σε όλη τη χώρα τις επόμενες ημέρες.

Βγάλαμε το day pass μας (από τις ελάχιστες περιπτώσεις που χρησιμοποιήσαμε τη revolut μας), πήγαμε και φορέσαμε τα μαγιό μας, νοικιάσαμε και τις πετσετούλες μας (προς 3€ τη μία) και πήραμε το δρόμο για την παραλία.

... η οποία παραλία δεν ήταν και κοντά!

Κάποτε αυτός ο δρόμος ήταν ... συντομότερος. Λόγω της συρρίκνωσης της θάλασσας οι ταξιδιώτες-λουόμενοι κάθε χρόνο θα πρέπει να προχωρήσουν λίγο παραπάνω για να κάνουν μια βουτιά. Αυτό φροντίζουν να μας το υπενθυμίζουν και οι ανάλογες ταμπέλες που συναντούσαμε στο δρόμο για την παραλία.

Μερικές από τις προγνώσεις λένε ότι στο εγγύς μέλλον η νεκρά θάλασσα θα εξαφανιστεί οριστικά.
Εγώ ένα έχω να πω: Ουφ! Πρόλαβα!

Φτάσαμε στην ακτή. Όλα τα προαπαιτούμενα (από εμένα) ήταν εκεί. Ξαπλώστρες κάτω από σκίαστρο, ένα μπαράκι και ντουζιέρες. Τέλεια.

Απλώσαμε τα πράγματά μας σε δυο ξαπλώστρες και εγώ που δεν ... μπορούσα να το καθυστερήσω άλλο, μπήκα στη θάλασσα με τη μία.

Το κολύμπι στη νεκρά θάλασσα θα το χαρακτήριζα περίεργο. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να κολυμπήσεις αλλά σίγουρα μπορείς να ξαπλώσεις ανάσκελα ή να κάτσεις. Η αλήθεια είναι ότι έχει πλάκα. Προσπαθείς να βυθιστείς και αυτό δεν συμβαίνει. Σαν να σε σπρώχνει κάτι αόρατο προς τα πάνω.
Η πρόσθια κολύμβηση θα έλεγα ότι ήταν και λίγο επικίνδυνη. Η ασυνήθιστη άνωση σπρώχνει προς τα πάνω το σώμα εκεί που δεν το περιμένεις. Παράλληλα άλλα σημεία του σώματος μπορεί να τα σπρώξει μέσα στο νερό όπως το κεφάλι και αν γίνει αυτό και έρθει το στόμα σε επαφή με το νερό ... μπλιάχ! χάλια η αίσθηση.

Πλάκα είχε όμως. Βγήκαμε μετά από αρκετή ώρα. Ξεπλυθήκαμε (είχε και λάστιχο πολύ βολικό αφού έσωσα τα μαλλιά μου που δεν είχαν βραχεί φυσικά) και μετά αράξαμε. Η ξαπλώστρα στη σκιά έφερε και έναν υπνάκο.

Ένα αξιοπερίεργο είναι ότι στην ακτή τη νεκράς θάλασσας μπορεί να κάνει κάποιος ηλιοθεραπεία για πολλή ώρα, χωρίς να καεί ιδιαίτερα από τον ήλιο.
Ο ήλιος της νεκράς Θάλασσας είναι… μαγικός. Η βαρομετρική πίεση και τα υψηλά επίπεδα οξυγόνου στις ακτές της θάλασσας αραιώνουν τις βλαβερές του ακτίνες περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος στη γη με αποτέλεσμα και να μην καιγόμαστε, αλλά και να κάνουμε ένα πραγματικά όμορφο, βαθύ μαύρισμα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Εμείς δεν μείναμε τόσο ώστε να μαυρίσουμε αλλά τόσο ώστε να μας αναζωογονήσει και ο ήλιος της νεκράς (ή μάλλον η αντηλιά) αλλά και ο υπνάκος που ρίξαμε.

Όταν ξύπνησα ήταν πια μεσημέρι. Η παραλία είχε γεμίσει από … «μαυρισμένο» κόσμο. Μαύρες φιγούρες, που δεν είχαν μαυρίσει απ’ τον ήλιο αλλά από τη λάσπη, την περίφημη λάσπη της νεκράς θάλασσας.

Θυμάστε μια γούρνα που φάνηκε σε προηγούμενη φωτογραφία στην άκρη της παραλίας;

Αυτή η γούρνα αποτελεί ένα από τα facilities του ξενοδοχείου, στην οποία έχει συγκεντρωθεί καθαρή και ... κατάμαυρη λάσπη από την ακτή της νεκράς θάλασσας, για όποιον θέλει να ... πασαλειφθεί.

Η λάσπη της νεκράς θάλασσας είναι διάσημη για την πλούσια σε μεταλλικά στοιχεία σύστασή της και ως εκ τούτου μπορεί και θρέφει την επιδερμίδα ενώ ταυτόχρονα απομακρύνει τις τοξίνες, αναζωογονεί τα κύτταρα, βελτιώνει την κυκλοφορία του αίματος και χαρίζει και λάμψη.
Ένα φυσικό peeling είναι, που το δοκίμασα και εγώ σε πολύ light έκδοση, απλώνοντας για λίγο στο χέρι μου, έτσι για το καλό. Χα,χα, χα

Αφού τα κάναμε όλα (μπάνιο, ηλιοθεραπεία, ύπνο, ξεκούραση και λίγη …λασποθεραπεία!) σηκωθήκαμε, αλλάξαμε και πήραμε την ανηφοριά προς το ξενοδοχείο και το parking. Μια δύσκολη ανηφοριά που με τη ζέστη που είχε εκείνη την ώρα θα πλήρωνα όσο όσο για να με μεταφέρουν. Αντ’ αυτού μια παγωμένη κόκα κόλα απ’ το κιόσκι της παραλίας με βοήθησε να την ανέβω, που παραλίγο να τη λουστώ αντί να την πιω. Μιλάμε για φοβερή ζέστη.

Στο λόμπι του ξενοδοχείου πήραμε μια ανάσα. “Κολλήσαμε” όμως αρκετά στο shop του ξενοδοχείου. Ήταν μεγάλος πειρασμός τα πολύ όμορφα και ποιοτικά πράγματα που είχε αλλά και τα τουριστικά σουβενίρ. Πήραμε μια χειροποίητη Ιορδανική μαντήλα, τη λεγόμενη “Shmah”. Είναι το χαρακτηριστικό κόκκινο άσπρο μαντήλι-σύμβολο της Ιορδανίας. Με την πρώτη ματιά μοιάζει με όλες τις τουριστικές μαντήλες που φορούσαν όλοι οι τουρίστες αλλά με δεύτερη ματιά καταλάβαινες ότι αυτή ήταν η original παραδοσιακή μαντήλα σαν αυτές που φορούσαν πολλοί ντόπιοι βεδουίνοι.

Δεν ήταν και φθηνή. 30 Δηνάρια δώσαμε!
«Το καλό που σου θέλω άντρα μου να τη φοράς στην Αθήνα», αλλιώς για να την αποσβέσουμε να πρέπει να πάμε καναδυό ταξίδια ακόμα σε κάποια αραβική χώρα για να βγάλει τα λεφτά της.

Bethany beyond the Jordan
Επόμενος προορισμός ήταν το Baptism site. “Bethany beyond the Jordan” το λένε και αλλιώς ή Al-Maghtas.
Στην ανατολική όχθη του ποταμού Ιορδάνη και 9 χιλιόμετρα βόρεια της Νεκράς θάλασσας, σε μια τοποθεσία στην επικράτεια του σημερινού Βασιλείου της Ιορδανίας, που ονομάζεται Al-Maghtas (που στα αραβικά σημαίνει «βύθιση»), πάνω στο ρέμα Wadi al-Harrar βρίσκεται ο τόπος βαπτίσματος της Βηθανίας. Η Βίβλος επισημαίνει τη «Βηθανία πέρα από τον Ιορδάνη» ως την τοποθεσία όπου ο Ιησούς ήρθε στον Ιωάννη, «για να βαφτιστεί από αυτόν». Ιστορικοί και αρχαιολόγοι συμφωνούν ότι η Βηθανία είναι το μέρος όπου κάποτε έζησε, κήρυξε και βάφτισε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Το 2015 η τοποθεσία μπήκε στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Μετά από 15 χιλιόμετρα και κανένα 20λεπτο περίπου φτάσαμε στο parking του visitor center του site. Η είσοδος κοστίζει 12€, εκτός αν έχεις θυμηθεί να την συμπεριλάβεις (με extra άλλα 8 δηνάρια) στην Jordan Pass, κάτι που εμείς είχαμε κάνει, οπότε τώρα αρκούσε να δείξουμε την κάρτα στην είσοδο για να περάσουμε δωρεάν.
Περάσαμε μεν, περιμέναμε όμως να μαζευτεί γκρουπάκι. Μέχρι να χαζέψουμε τις φωτογραφίες στους τοίχους με όλους τους διάσημους που έχουν επισκεφτεί το χώρο (από βασιλείς και πρίγκιπες έως Πατριάρχες, Πάπες και Προέδρους) …

... μαζεύτηκαν στο μεταξύ καμιά 12αριά άτομα. Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα βανάκι και πήραμε το δρόμο προς τις όχθες του Ιορδάνη ποταμού.

Κάναμε μια 10λεπτη διαδρομή με το βανάκι έως ότου φτάσαμε και παρκάραμε σε ένα σημείο για να συνεχίσουμε πεζοί.

Η ώρα πια ήταν 4:00 το μεσημέρι. Άσχημη ώρα για πεζοπορία μέσα στον ήλιο. Αυτή η πεζοπορία δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που θα κάναμε τις επόμενες μέρες στην Πέτρα αλλά εμένα αυτά τα δύο περίπου χλμ. μέσα στον ήλιο πολύ μου κακοφάνηκαν.
Ίσως επειδή με εκνεύρισε το group, δηλαδή ο αρχηγός του group. Πήγαινε σχεδόν «τρέχοντας» μπροστά, σταματούσε στα πολύ σημαντικά σημεία ενδιαφέροντος μόλις για 5 λεπτά στο καθένα κυριολεκτικά και δεν είχε καμία διάθεση ξενάγησης.

Πρώτη μας στάση ήταν σε ... μαγαζί με σουβενίρ, αφού έπρεπε κατά τη γνώμη του να προηγηθούν τα ψώνια, για την περίπτωση που θέλαμε να αγοράσουμε τάματα για να αφήσουμε στο σημείο και επειδή το πανάκριβο μαγαζάκι θα έκλεινε σε λίγο!

Η επόμενη στάση ήταν το σημείο που βαπτίστηκε ο Ιησούς.
Ο Τόπος Βάπτισης του Ιησού από τον Ιωάννη έχει αναγνωριστεί από όλους τους σημαντικούς ηγέτες της Χριστιανικής Εκκλησίας ως ένας από τους τρεις πιο ιερούς τόπους του Χριστιανισμού, μαζί με τη Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ.

Στο βάθος φαίνονται τα ερείπια της Βυζαντινής Αγίας Τριάδας.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έζησε εδώ, μέσα σε μια σπηλιά για περίπου 20 χρόνια. Ο Χώρος Βάπτισης ήταν ένας σημαντικός σταθμός προσκυνητών από την εποχή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Η περιοχή θεωρούνταν σαν η γενέτειρα του Χριστιανισμού και δεχόταν πολλούς προσκυνητές. Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε μέχρι περίπου τον 14ο αι. όπου με τη βυζαντινή αποδυνάμωση, η τοποθεσία παραμελήθηκε το προσκύνημα γινόταν όλο και λιγότερο συχνό μέχρι που σταμάτησε.

Μόλις το 1994 με την υπογραφή της ειρηνευτικής συνθήκης Ισραήλ-Ιορδανίας «άνοιξε» ο τουρισμός στις δυο πλευρές του Ιορδάνη. Έγιναν ανασκαφές και ο χώρος αποκαταστάθηκε και στη συνέχεια αναζωπυρώθηκαν τα χριστιανικά προσκυνήματα, ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’ το 2000.

Η περιοχή αποτελεί σημείο αναφοράς για τον Χριστιανισμό και έχουν χτιστεί πολλές χριστιανικές εκκλησίες, Ορθόδοξων, Καθολικών, Ρώσων, Αρμενίων, Κοπτών, υπό το πνεύμα ανεκτικότητας της ισλαμικής Ιορδανίας.
Η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή έχει σημαντική παρουσία, είναι η πρώτη που χτίστηκε στην περιοχή και βρίσκεται στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού πολύ κοντά στο σημείο που γίνονται οι σύγχρονες βαπτίσεις.

Μια ξύλινη εξέδρα έχει τοποθετηθεί πάνω στο ποταμό Ιορδάνη και αποτελεί το σημείο που πολλοί έρχονται για να βαπτιστούν στη σύγχρονη εποχή. Οι περισσότερες βαπτίσεις γίνονται στην απέναντι Ισραηλινή πλευρά, η οποία απέχει ελάχιστα μέτρα. Όπου και να επιλέξει να βαπτιστεί κάποιος θα πρέπει να μπει μέσα σε αυτό το ... ειδυλλιακά θολό σημείο του ποταμού Ιορδάνη, δίπλα στις καλαμιές, που ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να έχει μέσα στη θολούρα.

Στο μονοπάτι του γυρισμού κάναμε μια στάση και στο μουσείο του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου. Στα καθιερωμένο 5λεπτο της στάσης προλάβαμε και είδαμε ... με την ψυχή στο στόμα.... τα παρακάτω (όλα Ελληνικά) ...

Η αλήθεια είναι πως μόνο εμείς οι δυο μπήκαμε μέσα. Ο συνοδός του group μας είχε καταλάβει εξ αρχής ότι είμαστε Έλληνες και φρόντισε να μας πουλήσει το ρουσφετάκι του ότι για χάρη μας δηλαδή κάνει στάση εδώ.
“See it quickly. Τhis only interests you orthodox people”, μας είπε ...”ευγενέστατα”.

Ο θρησκευτικός τουρισμός είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του τουριστικού προϊόντος της Ιορδανίας. Ο Αμπντάλα όχι μόνο δείχνει ανεκτικότητα στα Χριστιανικού ενδιαφέροντος εδάφη της Ιορδανίας, αλλά δείχνει να τα προβάλει και να “επενδύει” σε ότι τα αφορά.

Το όλο tour κράτησε μια ωρίτσα. Ήταν μισή ώρα το περπάτημα, από 5’ στο κάθε site, λίγο παραπάνω στα σουβενίρ συν το πήγαινε-έλα με το λεωφορείο

Η ώρα είχε φτάσει 5:10 και είχαμε εκτελέσει μόλις το 50% του προγράμματος μας για σήμερα.
Πήραμε το αυτοκίνητο, ορίσαμε στο gps το κέντρο της πόλης As Salt, στο οποίο και φτάσαμε σε σκάρτη μια ωρίτσα αργότερα.

............................................ post ..............................................................................

 

[Grerena]

As Salt και Amman
Η πόλη As-Salt, είναι χτισμένη σε τρεις λόφους στην βόρεια Ιορδανία, 25χλμ δυτικά του Αμάν.
Για αιώνες η πόλη ήταν ένας σημαντικός εμπορικός σύνδεσμος μεταξύ της ανατολικής ερήμου και της δύσης, αλλά και σταθμός για προσκυνητές στο δρόμο τους προς την Ιερουσαλήμ, τη Δαμασκό, τη Βαγδάτη ή τη Μέκκα.
Κατά την ακμή της η πόλη προσέλκυσε ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, οι οποίοι ήρθαν στην πόλη, εγκαταστάθηκαν και σταδιακά ενσωματώθηκαν με τις τοπικές φυλές. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να δημιουργηθεί ένα αστικό κέντρο, το οποίο συνδυάζει το οθωμανικό, το ευρωπαϊκό και το αραβικό στιλ.

Το Αs-Salt ήταν ιστορικά μια μικτή πόλη Μουσουλμάνων και Χριστιανών, στην οποία μιναρέδες και τα καμπαναριά συνυπάρχουν αρμονικά. Γι’ αυτό το λόγο χαρακτηρίστηκε ως «τόπος ανεκτικότητας και αστικής φιλοξενίας» και με αυτόν τον τίτλο μπήκε στη λίστα της Unesco.

Τίτλοι και Ευρωπαϊκή εσάνς δεν εμποδίζει την πόλη να απαρνηθεί το αραβικό κυκλοφοριακό χάος της. Εμείς … ωραία ήρθαμε μέχρι εδώ, αλλά που πάμε τώρα; Να πάμε στο parking που μας δείχνει το gps; Αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί θέλαμε το χρόνο μας. Θα έπρεπε να κάνουμε ένα “κύκλο” για να το πετύχουμε και με την κίνηση (δηλ. την ακινησία) που έχει...μέχρι να φτάσουμε… Αλλά να’ το, το βλέπω. Υπαίθριο είναι, αφύλακτο είναι και … γεμάτο. «Να παρκάρουμε όπου να’ναι». Και βρήκαμε και παρκάραμε στην κεντρική πλατεία Al-Ain Plaza. Το λες και τύχη!

Μια βολτίτσα στο κέντρο της ήθελα να κάνουμε και να πιούμε και ένα καφεδάκι. Όχι πολλά πολλά, γιατί ήμουν και δεν ήμουν διαβασμένη σχετικά με την πόλη. Αυτό που ήδη όμως έβλεπα μου άρεσε πολύ.
Υπέροχα κτίρια από κίτρινο ψαμμίτη, με ψηλά τοξωτά παράθυρα, σκαλιστές κολώνες, θολωτές στέγες σε ένα πάντρεμα αρ-νουβώ, νέο-αποικιακό και αραβικό στυλ συγχρόνως και όλα αυτά αμφιθεατρικά τοποθετημένα πάνω στους λόφους.

Πάνω στην κεντρική πλατεία Al-Ain βρίσκεται το “Aktham’s 1881”, ένα υπέροχο καφέ που είχα επισημάνει. Βεράντες σε διαφορετικά επίπεδα με θέα σε όλους τους ορίζοντες της πόλης και με καθιστικά, σαλονάκια και τραπεζάκια με διαφορετική διακόσμηση το καθένα, με λίγα λόγια ένα καταπληκτικό περιβάλλον.

Διαλέξαμε και καθίσαμε σε μια βεράντα, η οποία «έβλεπε» σχεδόν παντού, την πλατεία Al-Ain, το διπλανό τζαμί και την αγορά. Στα δεξιά μας βλέπαμε το Μεγάλο Τζαμί της πόλης, το οποίο ήταν και το παλαιότερο τζαμί στο As-Salt. Χτίστηκε αρχικά 13ο αιώνα και αργότερα με την επανακατασκευή του 2007 απέκτησε αυτό το αποτέλεσμα μοντέρνας αλλά και παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.

Μπροστά μας βλέπαμε ένα από τα ιστορικά σπίτια του As-Salt. Το “Abu Jaber House” είναι ένα όμορφο αρχοντικό, που αντιπροσωπεύει την εποχή της ευημερίας της πόλης στα τέλη του 19ου αιώνα. Έχει μετατραπεί σε Ιστορικό Μουσείο του As-Salt, παρουσιάζοντας την ιστορία της χρυσής εποχής της πόλης. Πολύ θα ήθελα να το επισκεφτώ και μέσα για να δω και τη νωπογραφία της οροφής του που έχει σχεδιαστεί από Ιταλό καλλιτέχνη, αλλά ήταν αργά για να είναι ανοιχτό.

Από την ώρα που καθίσαμε στη βεράντα του “Aktham’s 1881”, είχα ένα χαμόγελο στα χείλη. Απολάμβανα το κάθε λεπτό. Τον καφέ, τη θέα, την πόλη που δεν την περίμενα έτσι. Είναι μια πόλη που «έδειχνε» αραβική αλλά κατά βάθος ήταν πολιτισμική. Έτσι εξηγείται ίσως και το ότι σε διπλανά τραπεζάκια υπήρχαν κοπέλες που έπιναν το καφεδάκι τους και κάπνιζαν τη shisha τους. Κοπέλες με μαντήλες, μόνες και … “ασυνόδευτες”, που έπιναν καφέ και κάπνιζαν.

Και η αγορά φαινόταν από εκεί που καθόμασταν. Η οδός Al-Hamman.

Σε αυτόν τον δρόμο κατηφορίσαμε και εμείς στη συνέχεια. Η Al-Hamman είναι μια πολυσύχναστη αγορά, στην οποία συχνάζουν ντόπιοι και μόνο ντόπιοι. Που να τους βρει τους τουρίστες; Η As-Salt είναι μια τυπική ΜΗ τουριστική πόλη. Παρόλο του ότι είμαστε οι μοναδικοί τουρίστες ούτε ένα μάτι δεν γύρισε να κοιτάξει την α-μαντήλωτη κεφαλή μου, ούτε καν από περιέργεια.

Η Al-Hamman είναι μια πολυσύχναστη αγορά, γεμάτη με τοπικά καταστήματα, αρωματοποιία και αρτοποιεία και παντός είδους εμπορικά αλά αραβικά, έκανες ζικ-ζακ για να τη διασχίσεις από τον πολύ κόσμο. Ανάμεσά στα μαγαζιά πολλές φορές υπήρχε ένας διάδρομος ή σκάλες, που οδηγούσαν σε κάποια γραφική αυλή ή σε κάποιο ωραίο εστιατόριο ή στην ψηλότερη συνοικία πίσω και πάνω από την αγορά.

Η Hammam καταλήγει σε ένα τζαμί στην άκρη μιας πλατείας, η οποία δεν έχει όνομα στο google και αποφάσισα να την ονομάσω εγώ σε «η πλατεία του μικρού τζαμιού». Από εκεί πια έβλεπες την υπόλοιπη πόλη. Μια πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω στους τρεις λόφους …..

Εκεί αντιμετωπίσαμε και εμείς ένα δίλλημα. Ή θα πηγαίναμε στο εκπληκτικό εστιατόριο “Al Gherbal” (σύμφωνα με το trip advisor) για φαγητό, το οποίο είχε και καταπληκτική θέα στην πλατεία του μικρού τζαμιού. ….. ή θα φεύγαμε για να πάμε στο Αμάν.
Κέρδισε το Αμάν.
Μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο αμέσως καταλάβαμε γιατί είχαμε βρει τόσο εύκολα να παρκάρουμε. Είχαμε παρκάρει ακριβώς στην πόρτα του μεγάλου τζαμιού, το οποίο μόλις είχε ανοίξει για να υποδεχτεί τους πιστούς και γι’ αυτό δεν είχε παρκάρει κανείς!

Θέλαμε το χρόνο μας να βγούμε από την πόλη, αφού η κίνηση καλά κρατούσε...

Η ατμόσφαιρα της πόλης As-Salt ήταν πολύ ωραία. Μια πολύ ωραία πόλη που αξίζει μισή ή και μία ημέρα. Χαίρομαι που έκανα αυτή τη σύντομη στάση στο σημερινό road trip, παρόλο που έκανα και ένα μεγάλο fault. Δεν πήγα να δω από κοντά την Ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Amman (έχω πάει, έχω πάει)
Η ώρα είχε πια πάει 8:00. Το σπίτι που θα μέναμε το βράδυ απείχε 70 λεπτά από το As Salt. Με 15 λεπτά επιπλέον διαδρομής ακόμα θα μπορούσαμε να πάμε στο σπίτι μέσω ...Αμάν. Κάπου έπρεπε εξάλλου να πάμε για φαγητό δεδομένου ότι όλη την ημέρα την είχαμε βγάλει με snack.
Θα πηγαίναμε λοιπόν να πάμε να φάμε κάτι στο Αμάν, που ήταν και στο δρόμο μας για να δούμε και λίγο την πόλη, η οποία γενικά δεν υπήρχε στο πρόγραμμα για άλλη μέρα.

Tο Αμάν κανονικά δεν έβγαινε στο πρόγραμμα. Οι μέρες ήταν λίγες και τις πρώτες θέσεις τις κατέλαβαν η Πέτρα, η Wad Rum και η Άκαμπα. Η Γέρασα και το Αμάν πετάχτηκαν έξω για …άλλο ταξίδι. Έλα όμως που το Αμάν είναι στο δρόμο για το σπίτι μας;
Φύγαμε.
Είμαστε 30χλμ. μακριά από το κέντρο του Αμάν. Βέβαια δεν ήξερα πόσο εύκολο θα ήταν να οδηγήσουμε σε αυτήν την πόλη. Σκεφτόμουν ίσως να παρκάρουμε κάπου περιφερειακά και να πάρουμε Uber. Στον άντρα μου όμως δεν πέρασε ποτέ κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό. Ύστερα μάλιστα και από το σημερινό κυκλοφοριακό του As Salt... ας γνωρίζαμε και το κυκλοφοριακό του Αμάν!

Γύρω στις 8:30 αρχίσαμε να μπαίνουμε στο Αμάν.
Πέρασε μισή ώρα και ακόμα ...μπαίναμε. Πρόκειται για μια πόλη 4εκατ. κατοίκων, η οποία είναι και αρκετά ... απλωμένη.

Το κάναμε και αυτό. Οδήγηση στο Αμάν! Το λες και happening!
Παρκάραμε σε ένα στενό στα 350μ. από τη διασταύρωση των King Hussein St. και Sha'aban 9 St.

Πρέπει να είναι η πιο πολυφωτογραφημένη (τουλάχιστον από εμάς του travelstories) διασταύρωση. Είναι λογικό αφού είναι πολύ χαρακτηριστική του … παλμού της πόλης. Την πλαισιώνουν πολλά εμπορικά, σουβενιράδικα, φαγάδικά, πλανόδιοι και πολλά άλλα. Εκεί είναι και τα διάσημα Hashem και Habibah. ΤΟ φελαφάδικο και ΤΟ κιουνεφάδικο της πόλης!
Μπορεί να μην χωρούσαν στο πρόγραμμα οι αρχαιολογικοί χώροι του Αμάν χώρεσε όμως άνετα κιουνεφέ από το Habibah και φαγητό από του Hashem.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω το κιουνεφέ που φάγαμε στο Habibah, το οποίο φάγαμε στο όρθιο και πρώτο πρώτο. Πριν το φαγητό φάγαμε το γλυκό, αφού δεν κρατιόμασταν. Όταν είδαμε τον κόσμο, τις ουρές και τα ταψιά που άδειαζαν με τρομερή ταχύτητα … σαν να φοβηθήκαμε ότι δεν θα προλάβουμε.

Η συνέχεια είχε τραπεζάκι στου Hashem. Αν πιστέψουμε το «Αν δεν φας στου Hashem δεν έχεις πάει στο Αμάν» τότε φαντάζομαι ότι ισχύει και το ανάποδο: αφού έφαγα στου Hashem έχω πάει και … στο Αμάν. και «Αφού έχω φάει … έχω πάει κιόλας» (όπως λέει και η τύπισσα στην καταπληκτική διαφήμιση της Aegean, )

Φάγαμε φελάφελ, χούμους, αραβικές πιτούλες και πατάτες τηγανιτές. Ήταν πάρα πολύ ωραία και φθηνά. Πληρώσαμε δυο άτομα 5 δηνάρια.

Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε με περπάτημα στους γύρω δρόμους, ψώνια στα σουβενιράδικα για τα απαραίτητα μαγνητάκια.

Πετύχαμε και ένα street food τους, που μπορεί να μην μοιάζει πολύ δελεαστικό αλλά αν δεν είχα φάει θα είχα την περιέργεια να το δοκιμάσω. Μπορείτε να αναγνωρίσετε τι φαγητό είναι; δίνω λίγες γραμμές-χρόνο για να το βρείτε!

Ήταν 10:45 το βράδυ. Δεν ήταν αργά για το Αμάν, ίσα ίσα που έσφυζε από κίνηση, αλλά ήταν αργά για το check in μας που στην ουσία δεν το είχαμε κάνει ακόμα. Ο σπιτονοικοκύρης μας περίμενε για να μας υποδεχτεί και να μας δείξει τα κατατόπια του σπιτιού και εμείς … παραείχαμε αργήσει και αισθανόμουν άσχημα. Έτσι φύγαμε με κρύα καρδιά.
Μία ώρα μετά φτάσαμε στο σπίτι μας στη Madaba.

Άμα ξεκινάς το πρωί την ημέρα σου στις 5:00 και την τελειώνεις στις 11:30 το βράδυ … μια χαρά τα προλαβαίνεις όλα και πτήση και μπάνιο στη θάλασσα και road trip και αξιοθέατα και καφέ και φαγητό και check in και … όρεξη να ‘χουμε και δυνάμεις για να μπορούμε να τα κάνουμε αυτά.

Και όσον αφορά το Αμάν ... πέρα από την πλάκα ... αφού έφαγα φελάφελ, έφαγα γλυκό, ψώνισα σουβενίρ, περπάτησα στο κέντρο, οδήγησα και στο κέντρο του … ασφαλώς και «πιάνετε» ότι «έχω πάει». Θα μπει η πινέζα στο Αμάν!

Το street food ήταν: Κουκιά λεμονάτα. Την επόμενη φορά που θα ΞΑΝΑ-πάω Αμάν, θα τα δοκιμάσω.

……………………………………. ……………… post …………………………..

 

[Grerena]

Dead Sea Highway
Σήμερα θα ταξιδεύαμε προς το Νότο. Θα κάναμε μια αρκετά μεγάλη διαδρομή με κατάληξη τη Wadi Musa, την σύγχρονη πόλη δίπλα στην αρχαία Πέτρα, στην οποία θα διανυκτερεύαμε τα δύο επόμενα βράδια.
Τρεις είναι οι δρόμοι που μπορούσαμε να ακολουθήσουμε. Ο ένας είναι ο δρόμος της ερήμου, που είναι ένας αρκετά καλός δρόμος ίσως και ο γρηγορότερος. Ο δεύτερος είναι ο δρόμος του Βασιλιά, ένας ιστορικός δρόμος με πολλά αξιοσημείωτα μέρη στη διαδρομή του αλλά και αρκετά δύσκολος και μακρύς. Τέλος, ο δρόμος της νεκράς θάλασσας, ο οποίος “τρέχει” παράλληλα με τη νεκρά θάλασσα και έχει επίσης έχει πολλά σημαντικά μέρη για στάση. Από το δρόμο της ερήμου επέλεξα να επιστρέψουμε, οπότε τώρα θα έπρεπε να κάνω έναν συνδυασμό των δύο άλλων οδών. Dead Sea Highway ως ένα σημείο και δρόμος του Βασιλιά από εκεί και μετά έως την Πέτρα.

Φάγαμε το υπέροχο πρωινό της Jamila. Ομελέτα, φελάφελ, πιτούλες, χούμους, φρούτα, χυμούς, καφέ και γλυκό του κουταλιού σταφύλι (ωραιότατο). Περίσσεψε και για αργότερα, το οποίο και πακετάρισα και φυσικά καταναλώθηκε όταν έπρεπε. Είπαμε «εις το επανιδείν» και φύγαμε. Εις το επανιδείν είπαμε γιατί θα τους ξαναβλέπαμε. Όταν θα τελειώναμε με το Νότο της Ιορδανίας μετά από 4 ημέρες, θα ξαναρχόμασταν στο σπίτι του Moath και της Jamila. Τότε θα βλέπαμε και τη Madaba, την οποία δεν είδαμε τώρα.
Σήμερα προβλεπόταν μια πιο ξεκούραστη ημέρα. Χρειαζόμασταν μια πιο χαλαρή ημέρα ύστερα από τη χθεσινή που είχε πολλά μέσα και πριν από την αυριανή που θα είχε πολύ περπάτημα. Η καθόλου τυχαία προγραμματισμένη αυτή ημέρα μας είχε μεν αρκετά χιλιομετράκια αλλά είχε και αρκετές μικρές στάσεις τόσες ώστε να μη μας «φανεί» το ταξίδι αλλά και με τόση διάρκεια ώστε να μπορέσουμε να φτάσουμε νωρίς στο κατάλυμά μας για ξεκούραση.
Από τον (μια χαρά) δρόμο Ma’in St, (δρόμο που έπρεπε να πάρουμε και χθες για να μην έχουμε προβλήματα), εύκολα ‘πέσαμε’ πάνω στη Dead Sea highway.

Μετά από μισή ώρα διαδρομή παράλληλα με τη ακτογραμμή της νεκράς θάλασσας θα κάναμε την πρώτη μας στάση, η οποία παραλίγο να μας ξεφύγει …

Αυτή η στάση ήταν πολύ μικρή. Ή μικρή θα ήταν ή από 4ωρη και πάνω. Εδώ ήταν η είσοδος για το φαράγγι Wadi Mujib, ένα διάσημο φαράγγι για πεζοπορία, hiking και cayoning.
Ένα μονοπάτι ξεκινάει από το Mujib Adventure Center, το οποίο ακολουθεί την πορεία του ποταμού Mujib, ανάμεσα από πανύψηλα βράχια από ψαμμίτη. Η διαδρομή συναντά πισίνες και καταρράκτες, η προσπέλαση των οποίων απαιτεί εξοπλισμό και ολίγη … αδρεναλίνη παραπάνω.
Πολύ θα ήθελα να το διασχίσω… τώρα τι να πω; Την επόμενη φορά; Δύσκολο. Πάντως σίγουρα απαιτούσε πολύ χρόνο και εξοπλισμό που δεν είχαμε. Το έχουν κάνει μερικοί από το forum και πολύ τους καμάρωσα (για να μην πω ζήλεψα). Αλλά γίνεται να κάνω σε 5,5 ημέρες ότι έκαναν εκείνοι σε πολλές περισσότερες; Δεν γίνεται.

Μια βόλτα κάναμε, ελπίζοντας να καθίσω στο καφέ του Mujib adventure club, που η πινακίδα στην είσοδο μας προδιέθεσε ότι έχει, αλλά δεν βρήκαμε κανένα καφέ τουλάχιστον στη reception του «πάρκου». Κάναμε μια βολτίτσα εκεί στην είσοδο τόση ώστε να μου ανοίξει η όρεξη για canyoning!

Παρηγορήθηκα με μερικές ωραίες εικόνες της νεκράς θάλασσας που είδαμε περίπου δύο χιλιόμετρα πιο κάτω. Πολύ κοντά στο Wadi Mujib βρεθήκαμε στο σημείο ονόματι: “Dead Sea Free swimming”. , Εύκολα το βρίσκεις. Βρίσκεται απέναντι από μια φυτεία με φοίνικες.

Ένα σημείο όπου το αλάτι της θάλασσας είχε δημιουργήσει λευκά πετρώματα και που θεωρητικά είναι ένα από τα σημεία που μπορεί κάποιος να κάνει και μπάνιο.

Καθώς η στάθμη του νερού πέφτει, το νερό εξατμίζεται και το αλάτι ... μένει. Η θάλασσα συρρικνώνεται αλλά το αλάτι της «κάθεται» στην ακτή. Με τον καιρό οι κρύσταλλοι του αλατιού δημιουργούν πανέμορφους σχηματισμούς πάνω στην ακτογραμμή δημιουργώντας ένα μοναδικό τοπίο.
Δεν έβλεπα κάποιο δρόμο ή μονοπάτι για να κατέβουμε να τους δούμε από κοντά. Ομολογώ ότι πολύ θα ήθελα να βγάλω μια από αυτές τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες που έβλεπα στο Internet με φόντο τα λευκά πετρώματα δίπλα στη θάλασσα.

Δεν επιχειρήσαμε να κατέβουμε. Από ψηλά τους είδαμε. Είχα διαβάσει ότι θέλει προσοχή, έχει λάσπες, γλιστράει και μπορεί να έχει ακόμα και καταβόθρες και όσο να ‘ναι φοβήθηκα λίγο. Μπορεί να ήταν κινδυνολογίες όλα αυτά, γιατί εγώ έβλεπα κόσμο που είχε κατέβει. Μπάνιο όμως δεν έκανε κανείς. Όλοι έξω απ’ το νερό ήταν.
Ένα ζευγάρι μόνο (έβλεπα από ψηλά, δίπλα στην καντίνα) … το σκέπτεται να μπει, αλλά δεν το αποφασίζει.

Ίσως επειδή οι κρύσταλλοι είναι αιχμηροί και υπάρχει μια δυσκολία μέχρι να μπεις στο νερό. Στην παραλία που εμείς πήγαμε χθες ότι κρύσταλλος υπήρχε έχει αφαιρεθεί από το ξενοδοχείο προσπαθώντας να δημιουργήσει μια «κανονική» παραλία για … κολύμπι.

Η τρίτη μας στάση για σήμερα ήταν η … ‘γυναίκα του Λωτ'. Έναν σχηματισμός σαν κολώνα, ο οποίος θεωρείται η «στήλη άλατος» που κρύβει μέσα της τη … γυναίκα του Λωτ.
Στήλη άλατος έγινε σύμφωνα με την παλαιά Διαθήκη η γυναίκα του Λωτ, Ιουδήθ, όταν παραβαίνοντας την εντολή του Θεού γύρισε και κοίταξε πίσω της για να δει τι γινόταν στα Σόδομα και Γόμορρα.

Το ξέρω ότι πολλοί θα πείτε ότι αυτό είναι ένας μύθος και αυτό που βλέπουμε δεν είναι στήλη άλατος. Κι όμως εγώ αυτήν την εικόνα τη θυμάμαι από τα παλιά. Υπήρχε στο βιβλίο θρησκευτικών μας (τα παλιά τα χρόνια)! Μόλις την είδα την αναγνώρισα αμέσως! Εσείς (οι παλιοί) τη θυμάστε;

Αυτό που βέβαια κεντρίζει την προσοχή δεν είναι τόσο το σχήμα του βράχου, όσο η ιστορία που τον συνοδεύει. Μια ιστορία που βεβαίως παραπέμπει στη μεγάλη σημασία που είχε διαχρονικά η νεκρά θάλασσα λόγω της μεγάλης περιεκτικότητάς της σε αλάτι.
Η φράση επίσης έγινε παροιμιώδης αφού χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον που μένει εμβρόντητος από την έκπληξη μπροστά σε κάτι απροσδόκητο, λέμε πως «έμεινε στήλη άλατος».
Τη στήλη άλατος της Ιουδήθ διεκδικεί και η απέναντι πλευρά του Ισραήλ, με έναν αντίστοιχο σχηματισμό άλατος.

Καθ’ όλη τη διαδρομή μας προς Νότο βλέπαμε σχηματισμούς κρυστάλλων αλατιού αλλά και τεράστιες εκτάσεις λευκές και λίγο πριν «σβήσει» η θάλασσα είδαμε έως και εργοστάσια και βαριά μηχανήματα που προφανώς ασχολούνται με την εκμετάλλευση του ορυκτού θαλάσσιου αλατιού.

Ο δρόμος δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση ειδικά από το Mujib και μετά. Παρολαυτά υπήρχαν κάποια αστυνομικά μπλόκα. Τώρα ποιους ελέγχανε και τι έψαχναν … δεν ξέρω, αφού και εμάς που μας σταμάτησαν σχεδόν πριν προλάβω να ανοίξω το ντουλαπάκι για την άδεια και αμέσως άκουσα το “Welcome to Jordan” και το χτυπηματάκι στο καπό και …φύγαμε.

Μισή ώρα μετά τη «γυναίκα του Λωτ» και με μια πολύ μικρή λοξοδρόμηση από τη λεωφόρο βρεθήκαμε στο «Μουσείο χαμηλότερου τόπου της γης», ένα μουσείο που έχει σχήμα κοχυλιού.

Πρόκειται για ένα μουσείο, στεγασμένο σε ένα όμορφο κτίριο που «ξεδιπλώνεται» σαν κέλυφος ναυτίλου. Η αρχιτεκτονική του μορφή είναι εμπνευσμένη από απολιθωμένα όστρακα αμμωνίτη, που βρέθηκαν στην περιοχή.

Λίγα μέτρα βορειότερα του σημείου (με βάση την «υπόδειξη» του ψηφιδωτού χάρτη της Μάνταμπα) αρχαιολογικές ανασκαφές έφεραν στο φως το Μοναστήρι του Αγίου Λωτ. Τα ερείπια του μοναστηριού και του ναού του Αγίου Λωτ βρίσκονται δίπλα σε ένα σπήλαιο, στο οποίο οι πρώτοι Χριστιανοί πίστευαν ότι ο Λωτ και οι κόρες του βρήκαν καταφύγιο μετά την καταστροφή των Σόδομων. Στο ναό βρέθηκαν ψηφιδωτά δάπεδα του 6ου αι. με επιγραφές στα ελληνικά. Υπάρχουν και επιγραφές που επικαλούνται τον Άγιο. Η τοποθεσία κατοικήθηκε έως και τον 9ο αι. υποδηλώνοντας τη συνεχή λατρεία του Λωτ από Χριστιανούς και μουσουλμάνους (Σημειωτέον ότι για τους Μουσουλμάνους ο Λωτ είναι προφήτης του Αλλάχ).
Το 1995 η περιοχή ανακηρύχθηκε Ιερός Τόπος και ξεκίνησαν ανασκαφές. Το τμήμα αρχαιοτήτων της Ιορδανίας και ο Έλληνας αρχαιολόγος Δρ. Κωνσταντίνος Πολίτης, ο οποίος διηύθυνε και τις αρχαιολογικές ανασκαφές του Ιερού του Λωτ, προώθησαν την ιδέα δημιουργίας ενός μουσείου και η Ιορδανική Κυβέρνηση στη συνέχεια στήριξε την ιδέα με αποτέλεσμα την κατασκευή του μουσείου το 2006. Η κύρια έκθεση του μουσείου σχεδιάστηκε από την Ελληνική εταιρεία σπουδών Εγγύς Ανατολής.
Το μουσείο διαθέτει καλά παρουσιαζόμενα αρχαιολογικά ευρήματα που καλύπτουν ιστορία 4.500 χρόνων ανθρώπινης κατοίκησης στη γύρω περιοχή της κοιλάδας της νεκράς θάλασσας.
Υπήρχαν πτέρυγες με διάφορες θεματικές ενότητες: “Πρώτες πόλεις”, “Ναβαταίοι στις ακτές της νεκράς”, “Η ιστορία του Λωτ”, “Η ζωή ενός μοναχού”, “Ο Ελληνισμός και το Ισλάμ”, “Μωσαϊκά”, “Η ζωή στη Νεκρά σήμερα”.

Υπάρχει ένα πλήρες μωσαϊκό από το ιερό του Λωτ και ένα μουμιοποιημένο σώμα Ναβαταίου.

Είχε περισσότερο ενδιαφέρον απ’ όσο φανταζόμουν και μάλιστα … Ελληνικό. Εγώ απλά ήθελα να κάνω μια στάση για το “χαλαρό” της ημέρας και μου άρεσε ο «ιντριγκαδόρικος» τίτλος του μουσείου ως: «Χαμηλότερου τόπου της γης». Που να φανταστώ όλα τα «Ελληνικά» που θα συναντούσα;

Η ιδέα του να ανεβούμε μέχρι τη σπηλιά του Λωτ και την Βυζαντινή εκκλησία μου ήρθε στο μυαλό, αλλά την έδιωξα. Ότι ψηφιδωτά έχουν βρεθεί εκεί άλλωστε τα είχαμε ήδη δει, αφού έχουν μεταφερθεί στο μουσείο. Μπορεί τα 10’ ανηφορικό περπάτημα στις 2:00 το μεσημέρι να είναι “peace of cake” για μας, αλλά είπαμε σήμερα έπρεπε να κρατήσω ‘χαλαρή’ την ημέρα. Απ’ ότι ήξερα κιόλας η είσοδος στη σπηλιά δεν επιτρεπόταν και πιθανότατα τσάμπα θα πήγαινε το περπάτημα, εκτός αν το κάναμε για τη θέα, αλλά δεν το ρισκάραμε...

Φύγαμε. Είπαμε ότι δεν θα κάναμε τίποτα διαδραστικό σήμερα. Άσε που είχε ακόμα και άλλα η ημέρα και έπρεπε να "προσέχουμε".
Σε λίγο θα αφήναμε την Dead sea hwy, παίρνοντας την At-Tafilah Hwy, η οποία ύστερα από καμιά 25αριά χιλιόμετρα θα μας οδηγούσε στην King’s Hwy.
Τι κάνεις όταν είσαι στην ερημιά και σε πιάσει πείνα;

Τρως ωραιότατα σαντουιτσάκια με αραβική πιτούλα, που φρόντισα να φτιάξω από τα πρωινά «περισσεύματα». ΄Ένα με τυρί, ντομάτα και φελάφελ και ένα με χούμους και γλυκό κουταλιού σταφύλι (!!!), που το πόσο ταιριάζουν δεν λέγεται.
Τρώγοντας διασχίσαμε τα χιλιόμετρα της “At-Tafilah Hwy”, μέχρι που η ρόδα μας πάτησε στην ιστορική “King’s Highway”!

.................................... post ..............................................................................

 

[varioAthens]

Wadi Mujib?


Σοβαρα τωρα: επρεπε να το διασχισετε… Τρομερη εμπειρια!