Fanie
Member
11 Ιουνίου
Η ημέρα της επιστροφής μας στο Reykjavik.
Δεν είχα διάθεση για τίποτα σήμερα. Ούτε για βόλτες, ούτε για αξιοθέατα, ούτε για φωτογραφίες. Είχα μελαγχολήσει που η εκδρομή μας έφτανε στο τέλος της.
Πήραμε το πρωινό μας έχοντας θέα τον Ατλαντικό. Ένα λευκό σύννεφο περιέκλειε τη θάλασσα απ' άκρη σ' άκρη.
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, φτιάξαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε έξω. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά τριγύρω
και ξεκινήσαμε. Μπροστά μας ένας τεράστιος λευκός όγκος από σύννεφα, κατρακυλούσε από τα βουνά προς την πεδιάδα.
Σύντομα βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα στην ομίχλη. Τι spooky σκηνικό! Η διάθεσή μου άρχισε να επανέρχεται.
Μετά από λίγο τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν. Τα σύννεφα μαζεύονταν τώρα στην άκρη του νερού.
Συνεχίσαμε την πορεία μας με καθαρό πια ουρανό. Μπροστά μας οι αγρότες ασχολούνταν απτόητοι με τα σπαρτά τους και πίσω μας το χιονισμένο ηφαίστειο υψώνονταν πάνω από την ομίχλη.
Σταματήσαμε στο Borganes, σ' ένα βενζινάδικο-πολυκατάστημα-παιδική χαρά γι' ανεφοδιασμό.
Αφήσαμε και το Borganes πίσω μας. Η ισλανδική εξοχή μάς αποχαιρετούσε.
Οδηγήσαμε στο υποθαλάσσιο τούνελ Hvalfjörður για να μειώσουμε τον χρόνο της διαδρομής μέχρι το Reykjavik. Παλιά εδώ είχε διόδια, τώρα έχουν καταργηθεί. Έχει μήκος 5,7 χλμ. και φτάνει σε βάθος μέχρι και 165 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ελαττώνει την διαδρομή προς την πρωτεύουσα κατά 45 χλμ.
Έπειτα από το τούνελ κι αφού περάσαμε ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ κόμβους μπήκαμε στις παρυφές του Reykjavik κι εκεί, επάνω στον δασωμένο λόφο Öskjuhlíð, φτάσαμε στην τελευταία στάση την εκδρομής μας: το Perlan.
Το κτίριο, που άνοιξε για το κοινό το 1991, αποτελείται από έναν γυάλινο θόλο που στηρίζεται επάνω σε έξι τεράστιες δεξαμενές γεωθερμικού νερού χωρητικότητας 4 εκατομμυρίων λίτρων η κάθε μία. Έχει πλανητάριο, εκθέσεις για τις φυσικές ομορφιές της Ισλανδίας, μία αληθινή σπηλιά πάγου (φτιαγμένη από 350 τόνους χιονιού) και ένα παρατηρητήριο με πανοραμική θέα.
Εμείς πήγαμε στο πλανητάριο και είδαμε μια προβολή για το Βόρειο Σέλας με πολλές πληροφορίες για τον τρόπο της δημιουργίας του και τους μύθους που ενέπνευσε. Στο τέλος το παρουσίαζαν να κυματίζει στο φόντο διάφορων αξιοθέατων της Ισλανδίας.
Μετά την παράσταση ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο και βγάλαμε φωτογραφίες τη θέα ολόγυρα.
Το αεροδρόμιο του Reykjavik που εξυπηρετεί τις τοπικές πτήσεις.
Μία από τις έξι δεξαμενές του Perlan.
Μετά το παρατηρητήριο μπήκαμε πάλι μέσα και πήγαμε ν' αγοράσουμε μαγνητάκια για τα ψυγεία συγγενών και φίλων. Εκεί είδαμε και μια σκάλα που την φωτογραφίζανε και την φωτογραφίσαμε κι εμείς.
Επί τη ευκαιρία, οι χοντροί σωλήνες που βλέπετε πίσω από την σκάλα είναι μέρος του σκελετού του κτιρίου. Ο σκελετός είναι κούφιος και μέσα του κυκλοφορεί νερό (κρύο το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα). Έτσι εκτός από το να συγκρατεί το κτίριο λειτουργεί και σαν καλοριφέρ.
Υπάρχει και λεωφορείο που συνδέει το Perlan με το κέντρο της πόλης (https://perlan.is/perlan-shuttle-bus/). Η μεταφορά είναι δωρεάν για όσους έχουν προπληρώσει εισιτήριο για κάποια από τις εκθέσεις.
Με την επίσκεψή μας στο Perlan τέλειωσαν ουσιαστικά και οι βόλτες μας με το Toyotaκι. Είχε έρθει ο καιρός να το επιστρέψουμε. Πρώτα πήγαμε και κάναμε check in στο ξενοδοχείο και μετά πήγαμε να το γεμίσουμε σ' ένα βενζινάδικο κοντά στο γραφείο ενοικιάσεων.
Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο τραγελαφικά. Ξεκινήσαμε να βάλουμε βενζίνη, όπως τις άλλες φορές, μόνοι μας. Κοιτάμε μετά τον δείκτη της βενζίνης, δείχνει ότι μας λείπουν δύο γραμμούλες μέχρι το πλήρες γέμισμα. Ξαναπροσπαθούμε. Η ένδειξη επέμενε να είναι η ίδια. Το παρκάρει ο καλός μου λίγο πιο πέρα, για να μην ενοχλούμε τις αντλίες και πάει να μιλήσει με τον υπάλληλο μέσα στο βενζινάδικο. Έρχεται ο υπάλληλος, το ξαναφέρνουμε κοντά στις αντλίες, δοκιμάζει κι εκείνος να το γεμίσει, δεν γέμιζε άλλο. Η ένδειξη όμως ήταν πάλι η ίδια. "Έχει πρόβλημα ο μετρητής". Αποφάνθηκε ο υπάλληλος. Αλληλοκοιταχτήκαμε, αλλά τι να κάναμε; Είπαμε "ΟΚ, θα το επιστρέψουμε έτσι κι ό,τι γίνει".
Προχωράμε μερικά μέτρα παραπέρα, φτάνουμε στην εταιρεία ενοικιάσεων και το παρκάρουμε στο parking της. Κοιτάμε τον μετρητή και (ΩΩΩ!!) ο δείκτης έδειχνε τώρα πως το ντεπόζιτο ήταν γεμάτο! Υπάρχει περίπτωση να "έγερνε" το συγκεκριμένο βενζινάδικο; Μυστήρια πράγματα....
Anyway μπήκαμε μέσα στα γραφεία, παραδώσαμε τα κλειδιά σε μία κοπελίτσα, η κοπελίτσα πήγε στο αυτοκίνητό μας, έριξε μια ματιά στο αμάξωμα, μπήκε μέσα, κοίταξε τη βενζίνη, έβαλε μπροστά τους υαλοκαθαριστήρες και μετά βγήκε έξω, μας έβαλε να υπογράψουμε ένα χαρτί, μας έδωσε κι ένα αντίγραφο κι έφυγε. Αυτό ήταν. Βγάλαμε μια τελευταία φωτογραφία το μπλε μας αμαξάκι και φύγαμε κι εμείς.
Αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε άσκοπα την πόλη, απολαμβάνοντας εκείνη την τελευταία μας ημέρα και προσπαθώντας να μην σκεφτόμαστε ότι νωρίς το επόμενο πρωί θα έπρεπε να φύγουμε.
Είδαμε ότι το γκράφιτι που είχαμε φωτογραφίσει την πρώτη μας μέρα εδώ, είχε αλλάξει.
Αρχίσαμε ν' απομακρυνόμαστε από την περιοχή του παλαιού λιμανιού και να προχωράμε προς την λίμνη.
Επιστρέφοντας στο παλιό λιμάνι περάσαμε μπροστά από τα κλειστά μαγαζάκια της αγοράς με τις αντίκες που ανοίγουν τα Σαββατοκύριακα.
Μετά πήγαμε να δούμε τα καραβάκια που ξεκουράζονταν από τις βόλτες τους στον ωκεανό
και καταλήξαμε να φάμε το καλύτερο burger στην Ισλανδία στο Hamborgarabulla Tomasar από τα χέρια δυο κοκκινομάλληδων απογόνων των Βίκινγκς. Το μαγαζάκι μια σταλιά, αλλά γεμάτο πράγματα να δεις.
Μετά το φαγητό πήγαμε πάλι να δούμε μια τελευταία φορά τα καραβάκια και τον ήλιο που βασίλευε. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας γιατί θα πετούσαμε νωρίς την άλλη μέρα.
Ήταν ένα όμορφο και γεμάτο ταξίδι που μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον και να εμπλουτιστεί και με άλλες εικόνες από την ισλανδική εξοχή που δεν μπορέσαμε να δούμε. Να είμαστε όλοι καλά και να κάνουμε τα όνειρά μας ταξίδια.
ΤΕΛΟΣ
Η ημέρα της επιστροφής μας στο Reykjavik.
Δεν είχα διάθεση για τίποτα σήμερα. Ούτε για βόλτες, ούτε για αξιοθέατα, ούτε για φωτογραφίες. Είχα μελαγχολήσει που η εκδρομή μας έφτανε στο τέλος της.
Πήραμε το πρωινό μας έχοντας θέα τον Ατλαντικό. Ένα λευκό σύννεφο περιέκλειε τη θάλασσα απ' άκρη σ' άκρη.
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, φτιάξαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε έξω. Ρίξαμε μια τελευταία ματιά τριγύρω
και ξεκινήσαμε. Μπροστά μας ένας τεράστιος λευκός όγκος από σύννεφα, κατρακυλούσε από τα βουνά προς την πεδιάδα.
Σύντομα βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα στην ομίχλη. Τι spooky σκηνικό! Η διάθεσή μου άρχισε να επανέρχεται.
Μετά από λίγο τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν. Τα σύννεφα μαζεύονταν τώρα στην άκρη του νερού.
Συνεχίσαμε την πορεία μας με καθαρό πια ουρανό. Μπροστά μας οι αγρότες ασχολούνταν απτόητοι με τα σπαρτά τους και πίσω μας το χιονισμένο ηφαίστειο υψώνονταν πάνω από την ομίχλη.
Σταματήσαμε στο Borganes, σ' ένα βενζινάδικο-πολυκατάστημα-παιδική χαρά γι' ανεφοδιασμό.
Αφήσαμε και το Borganes πίσω μας. Η ισλανδική εξοχή μάς αποχαιρετούσε.
Οδηγήσαμε στο υποθαλάσσιο τούνελ Hvalfjörður για να μειώσουμε τον χρόνο της διαδρομής μέχρι το Reykjavik. Παλιά εδώ είχε διόδια, τώρα έχουν καταργηθεί. Έχει μήκος 5,7 χλμ. και φτάνει σε βάθος μέχρι και 165 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ελαττώνει την διαδρομή προς την πρωτεύουσα κατά 45 χλμ.
Έπειτα από το τούνελ κι αφού περάσαμε ΑΜΕΤΡΗΤΟΥΣ κόμβους μπήκαμε στις παρυφές του Reykjavik κι εκεί, επάνω στον δασωμένο λόφο Öskjuhlíð, φτάσαμε στην τελευταία στάση την εκδρομής μας: το Perlan.
Το κτίριο, που άνοιξε για το κοινό το 1991, αποτελείται από έναν γυάλινο θόλο που στηρίζεται επάνω σε έξι τεράστιες δεξαμενές γεωθερμικού νερού χωρητικότητας 4 εκατομμυρίων λίτρων η κάθε μία. Έχει πλανητάριο, εκθέσεις για τις φυσικές ομορφιές της Ισλανδίας, μία αληθινή σπηλιά πάγου (φτιαγμένη από 350 τόνους χιονιού) και ένα παρατηρητήριο με πανοραμική θέα.
Εμείς πήγαμε στο πλανητάριο και είδαμε μια προβολή για το Βόρειο Σέλας με πολλές πληροφορίες για τον τρόπο της δημιουργίας του και τους μύθους που ενέπνευσε. Στο τέλος το παρουσίαζαν να κυματίζει στο φόντο διάφορων αξιοθέατων της Ισλανδίας.
Μετά την παράσταση ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο και βγάλαμε φωτογραφίες τη θέα ολόγυρα.
Το αεροδρόμιο του Reykjavik που εξυπηρετεί τις τοπικές πτήσεις.
Μία από τις έξι δεξαμενές του Perlan.
Μετά το παρατηρητήριο μπήκαμε πάλι μέσα και πήγαμε ν' αγοράσουμε μαγνητάκια για τα ψυγεία συγγενών και φίλων. Εκεί είδαμε και μια σκάλα που την φωτογραφίζανε και την φωτογραφίσαμε κι εμείς.
Επί τη ευκαιρία, οι χοντροί σωλήνες που βλέπετε πίσω από την σκάλα είναι μέρος του σκελετού του κτιρίου. Ο σκελετός είναι κούφιος και μέσα του κυκλοφορεί νερό (κρύο το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα). Έτσι εκτός από το να συγκρατεί το κτίριο λειτουργεί και σαν καλοριφέρ.
Υπάρχει και λεωφορείο που συνδέει το Perlan με το κέντρο της πόλης (https://perlan.is/perlan-shuttle-bus/). Η μεταφορά είναι δωρεάν για όσους έχουν προπληρώσει εισιτήριο για κάποια από τις εκθέσεις.
Με την επίσκεψή μας στο Perlan τέλειωσαν ουσιαστικά και οι βόλτες μας με το Toyotaκι. Είχε έρθει ο καιρός να το επιστρέψουμε. Πρώτα πήγαμε και κάναμε check in στο ξενοδοχείο και μετά πήγαμε να το γεμίσουμε σ' ένα βενζινάδικο κοντά στο γραφείο ενοικιάσεων.
Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο τραγελαφικά. Ξεκινήσαμε να βάλουμε βενζίνη, όπως τις άλλες φορές, μόνοι μας. Κοιτάμε μετά τον δείκτη της βενζίνης, δείχνει ότι μας λείπουν δύο γραμμούλες μέχρι το πλήρες γέμισμα. Ξαναπροσπαθούμε. Η ένδειξη επέμενε να είναι η ίδια. Το παρκάρει ο καλός μου λίγο πιο πέρα, για να μην ενοχλούμε τις αντλίες και πάει να μιλήσει με τον υπάλληλο μέσα στο βενζινάδικο. Έρχεται ο υπάλληλος, το ξαναφέρνουμε κοντά στις αντλίες, δοκιμάζει κι εκείνος να το γεμίσει, δεν γέμιζε άλλο. Η ένδειξη όμως ήταν πάλι η ίδια. "Έχει πρόβλημα ο μετρητής". Αποφάνθηκε ο υπάλληλος. Αλληλοκοιταχτήκαμε, αλλά τι να κάναμε; Είπαμε "ΟΚ, θα το επιστρέψουμε έτσι κι ό,τι γίνει".
Προχωράμε μερικά μέτρα παραπέρα, φτάνουμε στην εταιρεία ενοικιάσεων και το παρκάρουμε στο parking της. Κοιτάμε τον μετρητή και (ΩΩΩ!!) ο δείκτης έδειχνε τώρα πως το ντεπόζιτο ήταν γεμάτο! Υπάρχει περίπτωση να "έγερνε" το συγκεκριμένο βενζινάδικο; Μυστήρια πράγματα....
Anyway μπήκαμε μέσα στα γραφεία, παραδώσαμε τα κλειδιά σε μία κοπελίτσα, η κοπελίτσα πήγε στο αυτοκίνητό μας, έριξε μια ματιά στο αμάξωμα, μπήκε μέσα, κοίταξε τη βενζίνη, έβαλε μπροστά τους υαλοκαθαριστήρες και μετά βγήκε έξω, μας έβαλε να υπογράψουμε ένα χαρτί, μας έδωσε κι ένα αντίγραφο κι έφυγε. Αυτό ήταν. Βγάλαμε μια τελευταία φωτογραφία το μπλε μας αμαξάκι και φύγαμε κι εμείς.
Αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε άσκοπα την πόλη, απολαμβάνοντας εκείνη την τελευταία μας ημέρα και προσπαθώντας να μην σκεφτόμαστε ότι νωρίς το επόμενο πρωί θα έπρεπε να φύγουμε.
Είδαμε ότι το γκράφιτι που είχαμε φωτογραφίσει την πρώτη μας μέρα εδώ, είχε αλλάξει.
Αρχίσαμε ν' απομακρυνόμαστε από την περιοχή του παλαιού λιμανιού και να προχωράμε προς την λίμνη.
Επιστρέφοντας στο παλιό λιμάνι περάσαμε μπροστά από τα κλειστά μαγαζάκια της αγοράς με τις αντίκες που ανοίγουν τα Σαββατοκύριακα.
Μετά πήγαμε να δούμε τα καραβάκια που ξεκουράζονταν από τις βόλτες τους στον ωκεανό
και καταλήξαμε να φάμε το καλύτερο burger στην Ισλανδία στο Hamborgarabulla Tomasar από τα χέρια δυο κοκκινομάλληδων απογόνων των Βίκινγκς. Το μαγαζάκι μια σταλιά, αλλά γεμάτο πράγματα να δεις.
Μετά το φαγητό πήγαμε πάλι να δούμε μια τελευταία φορά τα καραβάκια και τον ήλιο που βασίλευε. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε τα πράγματά μας γιατί θα πετούσαμε νωρίς την άλλη μέρα.
Ήταν ένα όμορφο και γεμάτο ταξίδι που μακάρι να επαναληφθεί κάποια στιγμή στο μέλλον και να εμπλουτιστεί και με άλλες εικόνες από την ισλανδική εξοχή που δεν μπορέσαμε να δούμε. Να είμαστε όλοι καλά και να κάνουμε τα όνειρά μας ταξίδια.
ΤΕΛΟΣ
Last edited: