Ισλανδία Ισλανδία (Ιούνιος 2019)

[Fanie]

8 Ιουνίου

Σήμερα ξυπνήσαμε και σχετικά νωρίς και πήγαμε στο κεντρικό κτίριο του ξενοδοχείου να πάρουμε το πρωινό μας. Καθώς τρώγαμε βλέπουμε έξω από την τζαμαρία να περνούν πρόβατα κι άλογα κατά ομάδες. Μία κυρία πετάχτηκε όρθια και βγήκε έξω να τα φωτογραφίσει.
Εμείς τελειώσαμε το πρωινό μας και πηγαίνοντας προς το δωμάτιο είδαμε πως κάποια άλογα είχαν φτάσει εκεί απ' έξω. Τα φωτογραφίσαμε, τα χαϊδέψαμε και τα φωτογραφίσαμε και πάλι. Είναι τόσο όμορφα αυτά τα ζώα που δεν ξεκολλάς εύκολα.

Αφού χορτάσαμε τον φωτογραφικό μας οίστρο, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, κάναμε check out και αποχωρήσαμε.

Τα πρώτα μας αξιοθέατα θα ήταν εδώ γύρω, στην περιοχή του Kirkjubæjarklaustur, πριν ακόμα βγούμε στον περιφερειακό.

Το πρώτο ήταν ένας καταρράκτης, ο Stjórnarfoss, πλατύς και με πολύ όγκο νερού, έπεφτε από ένα χαμηλό ύψωμα σχηματίζοντας ένα μικρό ποταμάκι. Για να τον προσεγγίσει κανείς έπρεπε ν' ακολουθήσει ένα μονοπάτι μέσα στα λούπινα, το οποίο πέρναγε δίπλα από το κάμπινγκ.

Από εκεί ξεκινούσαν και μονοπάτια με μεγάλη κλίση που ανέβαιναν στην κορυφή του βουνού.

Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αφήσαμε τον καταρράκτη για τους επόμενους. Ένα γάντι πάνω σ' ένα πάσαλο ήταν σαν να μας χαιρετούσε.

Προσπεράσαμε το Kirkjugólf για να μην χάσουμε χρόνο, αν και ήταν στον ίδιο δρόμο με τον καταρράκτη.
Οδηγώντας, περάσαμε μπροστά από την εκκλησία του Kirkjubæjarklaustur. Στις 20 Ιουλίου του 1783, όταν η λάβα από την έκρηξη στο Laki είχε φτάσει στα δύο χιλιόμετρα από την εκκλησία, έγινε εκεί μια λειτουργία και η ροή λάβας σταμάτησε. Η λειτουργία ονομάστηκε Eldmessan (Λειτουργία της Φωτιάς).

Το επόμενο αξιοθέατο ήταν πολύ κοντά, ο καταρράκτης Systrafoss, με τα νερά του να κυλούν επάνω σ' έναν γυαλιστερό βράχο.

Το όνομά του σημαίνει: "ο καταρράκτης των αδελφών" και πέφτει από την λίμνη Systravatn, την "λίμνη των αδελφών", που βρίσκεται στην κορυφή του βουνού. Οι "αδελφές" στις οποίες αναφέρονται οι δύο ονομασίες παραπέμπουν στις καλόγριες της γυναικείας μονής του τάγματος των Βενεδικτινών, που υπήρχε στην περιοχή από το 1186 έως το 1550.
Κοντά στον καταρράκτης ξεκινούσε ένα ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στην Systravatn και το ακολουθήσαμε για να δούμε από κοντά την περίφημη λίμνη.

Η θέα καθώς ανεβαίναμε ήταν πάρα πολύ όμορφη, η απεραντοσύνη της Ισλανδικής εξοχής.

Στα τελευταία μέτρα της διαδρομής υπήρχε μια πινακίδα που προειδοποιούσε ότι υπάρχει κίνδυνος να γλιστρήσει κανείς.

Πράγματι εκείνα τα τελευταία μέτρα είχαν πέτρινα σκαλιά που είχαν φύγει από τη θέση τους ή που είχαν ραγίσει. Τέλος πάντων φτάσαμε μέχρι την κορυφή και είδαμε την λίμνη. Δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο τον περίμενα, ίσως γιατί δεν την περπατήσαμε ολόγυρα για να την εκτιμήσουμε σ' όλο της το μέγεθος. Παρ' όλα αυτά η λίμνη είναι συνυφασμένη με μια από τις spooky ιστορίες της Ισλανδίας. Λέγεται ότι στα νερά της έρχονταν οι καλόγριες για να κάνουν μπάνιο και μία μέρα που δύο από αυτές ήταν εκεί, εμφανίστηκε, μέσα από το νερό, ένα χέρι που κρατούσε μια χρυσή κτένα. Όταν οι καλόγριες το πλησίασαν, το χέρι της τράβηξε στο βυθό και κανείς δεν τις ξανάδε από τότε.

Καθίσαμε λίγο κοντά της να ξεκουραστούμε, ευτυχώς χωρίς να δούμε κανένα χέρι να ξεπροβάλει και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Στη βάση του μονοπατιού ανέβηκα και σε μια πλατφόρμα για να βγάλω μια τελευταία φωτογραφία τον καταρράκτη και είδα και ένα turf-house.

Περάσαμε με το αυτοκίνητο κοντά από το Systrastapi, τον "βράχο των αδερφών", αλλά δεν σταματήσαμε. Το 1343, στην κορυφή αυτού του ογκόλιθου, έκαψαν ζωντανή την αδερφή Katrín, μία καλόγρια που κατηγορήθηκε ότι πούλησε την ψυχή της στον διάβολο. Είχαμε διαβάσει την σχετική ιστορία στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων στο Reykjavik.

Φύγαμε από την περιοχή και φτάσαμε τελικά στο parking για το φαράγγι Fjaðrárgljúfur. Στην άκρη του δρόμου είδαμε πεταμένο το τάσι ενός αυτοκινήτου Toyota, σαν και το δικό μας. Είδαμε και τον F δρόμο που ξεκινούσε από εκεί για τους κρατήρες στο Laki.
Το φαράγγι ήταν πολύ εντυπωσιακό, αλλά ήταν ενοχλητικά κάποια drones που πετούσαν ολόγυρα σφυρίζοντας. Οι πτήσεις drone έχουν αρχίσει να απαγορεύονται σε πολλά αξιοθέατα, υπάρχουν και σχετικές πινακίδες γι' αυτό.

Ακολουθήσαμε ένα ανηφορικό μονοπάτι και είδαμε το φαράγγι από ψηλά.

Δεν ακολουθήσαμε το μονοπάτι έως το τέλος του. Γυρίσαμε πίσω στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε και πάλι

Φτάσαμε εν τέλει στη νπεριοχή Laufskálavarða, εκεί όπου υπάρχει το συνήθειο οι επισκέπτες να φτιάχνουν μικρά υψώματα με πέτρες για να έχουν καλό ταξίδι. Ενδιαφέρον σκηνικό.

Επόμενος σταθμός μας ήταν τώρα πια το Vik.

Εδώ θα ξεκουραζόμασταν λίγο πριν οδηγήσουμε προς την γειτονική Reynisfjara, την μαύρη παραλία.
Πράγματι ξεκινήσαμε έπειτα από καμιά ώρα και φτάσαμε σε ένα parking με πολύ κίνηση.

Και πινακίδες που προειδοποιούσαν για την επικινδυνότητα της Reynisfjara.

Περπατήσαμε δίπλα στις βαλσατικές στήλες.

Aπό μακριά φαινόταν καθαρά η αψίδα της Dyrhólaey.

Προχωρήσαμε κατά μήκος της παραλίας έως το σπήλαιο Hálsanefshellir.

Το σπήλαιο Hálsanefshellir αναφέρεται σε έναν θρύλο σχετικό με το δέρμα μιας φώκιας. Ο θρύλος στηρίζεται στη δοξασία ότι οι φώκιες κατάγονται από τους ανθρώπους και ότι μια φορά τον χρόνο αποβάλουν το δέρμα τους και βγαίνουν στη στεριά για να χορέψουν στο σκοτάδι. Ένας άνδρας λοιπόν περνούσε ξημερώματα από την περιοχή κι άκουσε χορούς και τραγούδια μέσα από την σπηλιά. Απ' έξω είδε στοιβαγμένα πολλά δέρματα φώκιας και πήρε ένα, το πήγε σπίτι του και το κλείδωσε σε ένα σεντούκι. Μερικές ημέρες αργότερα πέρασε ξανά από το σπήλαιο και είδε μια γυμνή γυναίκα να κλαίει με λυγμούς. Ήταν η φώκια που δεν μπορούσε να βρει το δέρμα της για να γυρίσει στην θάλασσα.
Ο άνδρας της έδωσε ρούχα, την παρηγόρησε και την πήρε στο σπίτι του. Παντρεύτηκαν και έκαναν πολλά παιδιά, αλλά εκείνη δεν μιλούσε σε κανέναν και συνέχεια κοιτούσε την θάλασσα. Ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ που ο άνδρας είχε βγει έξω με τους φίλους του, εκείνη βρήκε το κλειδί του σεντουκιού κάτω από το μαξιλάρι του, το άνοιξε και πήρε το δέρμα της. Αποχαιρέτησε τα παιδιά της και βούτηξε στο νερό. Δεν επέστρεψε ποτέ.

Αφήσαμε πίσω μας τους θρύλους της Reynisfjara για να συνεχίσουμε στο γειτονικό εθνικό πάρκο της Dyrhólaey.

Μετά το parking είχαμε μια ποικιλία μονοπατιών για να επιλέξουμε.

Ανεβήκαμε σε έναν λόφο και είδαμε την Reynisfjara σε όλο της το μήκος.

Βρήκαμε κι ένα παράθυρο στον Ατλαντικό.

Η πρόσβαση στην γειτονική παραλία Kirkjufjara ήταν κλειστή εξαιτίας κατολισθήσεων.

Το πάρκο έκλεινε. Λίγες φωτογραφίες ακόμα πριν την αναχώρηση.

Μετά το πάρκο σειρά είχε ο καταρράκτης Skógafoss. Όμως καθώς τον πλησιάζαμε πλάκωσε μια συννεφιά που έκανε τα πάντα να σκοτεινιάσουν.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και τον πλησιάσαμε με δέος. Ήταν τεράστιος και θορυβώδης.

Πίσω από τα ορμητικά του νερά υπάρχει ακόμα το σεντούκι με τον θησαυρό που έκρυψε εκεί ένας από τους πρώτους αποίκους. Ποιος όμως τολμά να πλησιάσει;

Αφήσαμε τον μεγαλειώδη καταρράκτη και κατευθυνθήκαμε προς το Hvolsvöllur, για φαγητό.

Εκεί πήγαμε πάλι στο εστιατόριο Eldstó και φάγαμε ψαράκι εγώ και μπέργκερ ο καλός μου.

Μετά το φαγητό ήταν η σειρά του check in στο επόμενο ξενοδοχείο. Η ώρα ήταν περασμένη και η ρεσεψιόν είχε κλείσει, αλλά ευτυχώς βρέθηκε μια ψυχή να μας εξυπηρετήσει. Πήραμε το κλειδί και με συντροφιά ενός σκύλου που μάλλον ανησυχούσε ότι θα χάσουμε τον δρόμο μας, φτάσαμε στο δωμάτιό μας και τακτοποιηθήκαμε άμεσα. Έχουμε αρχίσει να γινόμαστε experts στα γρήγορα ξεπακεταρίσματα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Fanie]

1 Ιουνίου

Η σημερινή ημέρα ήταν ολόκληρη αφιερωμένη στην πρωτεύουσα. Ξυπνήσαμε λοιπόν, πήραμε πρωινό και μετά πήγαμε για βόλτα πρώτα στο παλιό λιμάνι, που ήταν κοντά στο μέρος που μέναμε. Εκεί είδαμε μια ομάδα ανθρώπων με κόκκινες στολές να μπαίνουν σε ένα καραβάκι. Πήγαιναν για παρατήρηση φαλαινών.

Είδαμε και μια πάπια με πέντε παπάκια, δίπλα σε μια προκυμαία.

Πήγαμε και σε δύο εκθέσεις που ήταν κοντά στον χώρο του λιμανιού: μια έκθεση με φάλαινες και μια έκθεση με κέρινα ομοιώματα που εξιστορούσε κάποιες από τις sagas της Ισλανδίας.

Τα ομοιώματα στην έκθεση με τις φάλαινες ήταν όλα σε φυσικό μέγεθος, εντυπωσιακά, αλλά η περιήγηση ήταν σύντομη. Το μπλε φως δεν βοηθούσε να βγάλω ωραίες φωτογραφίες, αλλά είχα δωρεάν audio guide με ενδιαφέρουσες πληροφορίες και ακούγονταν και στον χώρο τα τραγούδια των φαλαινών. Πραγματικά τεράστια ζώα αυτές οι φάλαινες.

Τα ομοιώματα στην έκθεση με τις sagas ήταν περισσότερο εντυπωσιακά, μέχρι και οι εκφράσεις τους ήταν ρεαλιστικά αποτυπωμένες, μέχρι και ροζιασμένα χέρια των ηλικιωμένων είχαν αποδοθεί με πιστότητα. Πάρα πολύ όμορφη έκθεση, αλλά κι αυτή μικρούλα. Είχα διαβάσει πως οι μυρωδιές εκεί είναι συνθετικά δημιουργημένες για να αποτυπώνουν εκείνη την εποχή. Και εδώ είχαμε δωρεάν audio guide. Βγαίνοντας από τις αίθουσες με τα κέρινα μπορούσαμε να μπούμε σε ένα άλλο δωμάτιο και να ντυθούμε με τα ρούχα των Βίκινγκς και να παίξουμε με τα τσεκούρια και τα σπαθιά τους. Πλάκα είχε!

Όποιος αγοράσει το εισιτήριο για τα κέρινα ομοιώματα έχει έκπτωση στο εισιτήριο για τις φάλαινες.

Βγαίνοντας ξανά στο λιμάνι, είδαμε κόσμο μαζεμένο έξω από ένα παγωτατζίδικο, το Valdís κι αγοράσαμε κι εμείς παγωτό (κυπελλάκι με δύο μπάλες και ένα μπισκότο). Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο από πλευρά γεύσης, αλλά αν σκεφτείς ότι ήταν το πρώτο παγωτό της χρονιάς....

Στον ίδιο δρόμο ο δήμος είχε στήσει μια σκηνή που έπαιζε μουσική. Παραπέρα είχαν στήσει άλλες σκηνές με πάγκους και μενού που έγραφε ότι θα σέρβιραν και sour whale, μεταξύ άλλων, αλλά εκείνη την ώρα ήταν όλες άδειες. Προχωρώντας προς το τέλος του δρόμου, είδαμε πως τον έχει κλείσει η αστυνομία με ένα εκχιονιστικό. Μία οικογένεια βρήκε την ευκαιρία και ζήτησε από έναν αστυνομικό να ανέβει το αγοράκι τους στη μηχανή του.

Γυρίζοντας προς το ξενοδοχείο είδαμε και φαλαινοθηρικά,

είδαμε γκράφιτι,

συναντήσαμε έναν φουντωτό γάτο που τον πήρα κι αγκαλιά και μία καντίνα που πουλούσε hotdogs και που ο καλός μου την είχε δει στο δίκτυο και έλεγε ότι ήταν διάσημη. Πάντως είχε μεγάλη ουρά.

Περιμέναμε κι εμείς, αγοράσαμε δυο hotdogs και καθίσαμε σ' ένα κόκκινο σιδερένιο παγκάκι παραδίπλα για να το φάμε. Χορταστικό ήταν, αλλά είχαν βάλει και μια σάλτσα κριτσανιστή που μ' έκανε να νιώθω ότι μασάω άμμο.

Ήταν εκεί και κάτι πουλάκια μικρά σαν κοτσύφια, αλλά με σκούρο μοβ κεφάλι και σκούρο πράσινο φτέρωμα που ιρίδιζε κι έτρωγαν τα ψίχουλα. Πρέπει να ήταν τα περιστέρια της Ισλανδίας. Ένα από αυτά έπαιρνε ψιχουλάκια και τάιζε ένα άλλο που ήταν πιο σταχτί στο χρώμα και ήταν πάνω στη στέγη της καντίνας.

Είδαμε κι ένα διπλάνο να πετάει καθώς περιμέναμε στην ουρά. Ακούσαμε και 3-4 κανονιές. Μετά μάθαμε ότι σήμερα ξεκινά η γιορτή των ψαράδων η οποία ολοκληρώνεται αύριο. Γι' αυτό και οι τέντες που είχαν στηθεί στο παλιό λιμάνι.

Κάναμε μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο και μετά ξεκινήσαμε να πάμε στην μεγάλη εκκλησία, την Hallgrimskirkja. Ανεβήκαμε μια ανηφοριά και είδαμε και super jeep. Είδαμε και ένα μουσείο για την πανκ μουσική (δεν μπήκαμε μέσα). Στον δρόμο εκείνο οι λάμπες ήταν σαν τεράστιες τουλίπες.

Είδαμε και πολύ όμορφα σπίτια καθώς πλησιάζαμε.

Όταν φτάσαμε στην εκκλησία είδαμε πως ο πύργος θα έκλεινε σε μισή ώρα και ότι σε μία ώρα θα είχε κονσέρτο, αλλά θα ήταν με πληρωμή. Δώσαμε από 1000 ISK και ανεβήκαμε στο ασανσέρ που πάει στον πύργο, αλλά θα μπορούσαμε να είχαμε ανέβει και τζάμπα γιατί δεν υπήρχε κανείς να μας κάνει έλεγχο. Λογικό, αφού θα έκλεινε σε μισή ώρα.

Ο πύργος ήταν περίκλειστος και είχε λεπτά ανοίγματα για να βλέπεις έξω κι είχε και ξύλινα πατάκια ν' ανέβεις και να δεις άμα είσαι κοντός, για εμένα δηλαδή.

Επειδή είχε ήλιο και καθαρή ατμόσφαιρα, η θέα από τον πύργο ήταν πάρα πολύ όμορφη.

Μετά την εκκλησία μπήκαμε στον γειτονικό κήπο με τα αγάλματα του μουσείου Einar Jónsson (1874-1954). Η είσοδος ήταν ελεύθερη και ο κήπος ήταν μεγάλος και γεμάτος ιδιαίτερα μπρούτζινα γλυπτά.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς την λίμνη Tjörnin, θαυμάζοντας καθ' οδόν τις πίσω αυλές των σπιτιών σ' εκείνη την περιοχή του Reykjavik.

Φτάσαμε εν τέλη στη λίμνη και σωριαστήκαμε σ' ένα παγκάκι για να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας. Μπροστά μας ένα χιονογλάρονο έκανε βουτιές στο νερό και οι τρίλιες του ήταν ο μόνος ήχος που ακούγαμε. Όμορφες εικόνες κι εδώ. Αν δεν ήταν τα ιπτάμενα ζουζούνια που μαζεύτηκαν ξαφνικά, ακόμα εκεί θα ήμασταν.

Θέλαμε να πάμε προς το δημαρχείο, μήπως το βρούμε ανοικτό και δούμε τον ανάγλυφο τοπογραφικό χάρτη της Ισλανδίας που έχει μέσα, όμως είδαμε πως έκλεινε στις 18:00 και δεν το προλαβαίναμε. Έτσι είπαμε να πάμε στο νεκροταφείο της πόλης, το επονομαζόμενο Hólavallagarður (1838). Γεμάτο δέντρα και λουλούδια και με μνήματα πρασινο-κιτρινισμένα από τα βρύα και τις λειχήνες. Οι δυνατοί κορμοί των δέντρων είχαν καταφέρει να πετάξουν στην άκρη κάποιες από τις παλιές ταφόπλακες.

Μετά την τόση ανατριχίλα πεινάσαμε και είπαμε να πάμε ξανά προς το παλιό λιμάνι γιατί εκεί είχαμε δει ένα μαγαζάκι που πουλούσε fish & chips και μας άρεσε. Περάσαμε πάλι δίπλα από την λίμνη.

Κι ανηφορίζοντας φτάσαμε στο παλιό λιμάνι και στο μαγαζάκι που γυρεύαμε. Το όνομά του ήταν Reykjavik Fish Restaurant και αγοράσαμε από δύο μερίδες. Το ψάρι ήταν μπακαλιάρος.

Απόψε είχε τον τελικό μεταξύ της Λίβερπουλ και της Τότεταμ κι επειδή ο τελικός του UEFA, μεταξύ Τσέλσι και Άρσεναλ ήταν πολύ εντυπωσιακός με 5 γκόλ, είπαμε να τον δούμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, γι΄ αυτό αγοράσαμε τα φαγητά.

Όμως κανένα κανάλι δεν τον μετέδιδε κι εμείς φάγαμε το φαγητό μας βλέποντας την ταινία Gozilla, την οποία όσες φορές έχω προσπαθήσει να την δω δεν την έχω φτάσει ποτέ ως το τέλος, και αυτή τη φορά το ίδιο έγινε. Κοιμήθηκα.

Για την ιστορία, στον αγώνα νίκησε η Λίβερπουλ με 2-0.

 

[Italitsa]

Κρέμομαι από τα χείλη σου!! Please, μην αργήσεις να μας συνεχίσεις την αφήγησή σου!!

 

[Fanie]

2 Ιουνίου

Σήμερα ουσιαστικά ξεκινά το ταξίδι μας. Σήμερα θα κάνουμε το πρώτο μας check out, θα πάμε να πάρουμε το αυτοκινητάκι μας και θα ξεχυθούμε στην Ισλανδική εξοχή. Τελικός μας προορισμός είναι τα Vestmannaeyjar που σημαίνει "τα νησιά των Δυτικών".
Από το πρωί είχα στείλει e-mail στους σπιτονοικοκύρηδές μας στο Heimaey για να τους ενημερώσω ότι θα φτάναμε με το ferry των 20:45 κι εκείνοι μου απάντησαν στέλνοντάς μου τον κωδικό για να ανοίξω το keybox που θα βρίσκαμε έξω από το κατάλυμά μας.

Φρεσκαριστήκαμε λοιπόν, κατεβήκαμε για πρωινό κι αφού φάγαμε ανεβήκαμε πάλι στο δωμάτιο και φτιάξαμε τα πράγματά μας για το check out. Μετά κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν και αφήσαμε σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο την βαλίτσα και τις χειραποσκευές και πήγαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχαμε ενοικιάσει από την Blue Car Rentals.

Η κοπελίτσα που μας έφτιαξε τα χαρτιά μας είπε ότι είναι ένα Toyota Yaris και είναι παρκαρισμένο στο πίσω μέρος του κτιρίου. Την ρώτησα τι χρώμα είναι και μου είπε ότι δεν ξέρει. Έτσι πήγαμε στο πίσω μέρος του κτιρίου και παίζαμε με το κουμπάκι του συναγερμού για να δούμε πιο θα κουδουνίσει. Τελικά κουδούνισε ένα αστραφτερό σκούρο μπλε.

Πριν ξεκινήσουμε προσπαθήσαμε να εξοικειωθούμε με το αμάξι. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε πως ανοίγει το καπάκι της βενζίνης. Μετά ο καλός μου - οδηγός, ρύθμισε το κάθισμα, το τιμόνι και τους καθρέπτες και εγώ φωτογράφισα κάθε γρατζουνίτσα που έβλεπα για να ξέρουμε πώς ήταν το αμάξι πριν το παραλάβουμε. Όλες ασήμαντες εκτός από μια γερή στο καπό.

Πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τα πράγματα που είχαμε αφήσει εκεί, πήγαμε στο supermarket Kronar και αγοράσαμε δύο πατατάκια, ένα τσαμπί μπανάνες και δύο ξινόμηλα για να τρώμε στο δρόμο. Για να φτιάξουμε φαγητό όταν θα φτάναμε στον προορισμό μας, αγοράσαμε ένα πακέτο ζυμαρικά και μία έτοιμη σάλτσα τυριών. Πήραμε και το ισλανδικό αντίστοιχο του liposan για τα χείλια, γιατί η ενυδατική κρεμούλα που είχα φέρει από την πατρίδα δεν άρεσε στο έτερον ήμισυ.

Μετά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε ότι είχαμε να πάρουμε, μπήκαμε στο αμάξι, βάλαμε μπροστά το GPS και ξεκινήσαμε. Το πρόγραμμά μας ήταν να δούμε πρώτα όσα μπορούμε από την χερσόνησο Reykjanes και κατά το βραδάκι (λέμε τώρα) να είμαστε στο πορθμείο στο Landeyjahöfn, όπου βρίσκονταν ο σταθμός των φέριμποτ για να περάσουμε απέναντι.

Βγήκαμε σχετικά εύκολα από την πόλη. Καθώς προχωρούσαμε βλέπαμε να υψώνονται μεγάλες και πυκνές στήλες λευκού ατμού, αρκετά χιλιόμετρα προς τα αριστερά μας, στην κατεύθυνση που πηγαίναμε κι εμείς. Τι να ήταν άραγε;

Η πρώτη μας στάση ήταν εντελώς τυχαία. Σταματήσαμε γιατί είδαμε ένα αυτοκίνητο να σταματάει κι από μέσα να βγαίνουν άνθρωποι με γιγαντιαίους τηλεφακούς και τριπόδια. "Α!" λέμε, "κάτι καλό θα είναι εδώ!". Και πράγματι ήταν: η αρχή του μονοπατιού για τον γκρεμό Hafnarberg. Τον συγκεκριμένο γκρεμό επιλέγουν για σπίτι τους διάφορα θαλασσοπούλια και η θέα των βράχων λένε ότι είναι εκπληκτική, αλλά... ο χρόνος να πας και να γυρίσεις μονάχα είναι δύο ώρες στο νερό κι εμείς δεν είχαμε πολύ ώρα στη διάθεσή μας. Έτσι περιοριστήκαμε να βγάλουμε κάμποσες φωτογραφίες και να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.

Στη συνέχεια της διαδρομής είδαμε δεξιά μια λίμνη και είπα στον καλό μου να σταματήσει να να βγάλουμε φωτογραφίες και σταμάτησε σε ένα parking στην αριστερή μεριά. Εκεί είδαμε πολλά αυτοκίνητα και κόσμο μαζεμένο να ανεβαίνει προς μία γέφυρα και είπαμε να αφήσουμε την λίμνη για να δούμε που πάνε. Και το αξιοθέατο ήταν η Bridge America – Europe, πάνω από το τεκτονικό ρήγμα της Αμερικάνικης και Ευρασιατικής πλάκας.

O καλός μου πέρασε πρώτος στην απέναντι πλευρά και του έλεγα: “Μπράβο! Πήγες στην Αμερική!” και γελάγαμε. Πέρασα κι εγώ απέναντι και ανέβηκα σε κάτι αμμοθίνες και φωτογράφισα από κοντά δυο βραχώδεις στήλες και μετά είχε πλάκα που κατέβηκα τον αμμόλοφο, γιατί τα πόδια μου ήταν μέσα στην άμμο μέχρι τον αστράγαλο, σχεδόν. Πίσω μου είχα αφήσει μαύρα ίχνη, γιατί κάτω από την στεγνή, γκρίζα επιφάνεια, η άμμος ήταν υγρή και μαύρη.

Μετά την γέφυρα μεταξύ των ηπείρων σειρά είχε ένα λοφάκι δεξιά του δρόμου, όπου σταματήσαμε γιατί εκεί είδαμε κι άλλα αυτοκίνητα σταματημένα. Το λοφάκι δεν ήταν λοφάκι, ήταν κρατήρας και συγκεκριμένα ένας από τους κρατήρες του συστήματος Stampar, το οποίο δημιουργήθηκε από δύο ηφαιστειακά ρήγματα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Διάβασα πως η νεότερη σειρά κρατήρων γεννήθηκε τον 13ο αιώνα κατά τις “Φωτιές της Reykjanes" (Reykjanes Fires 1210-1240). Υπάρχει και μονοπάτι για να περπατήσει κανείς περισσότερο ανάμεσα στους κρατήρες, αλλά είπαμε, δεν είχαμε αρκετό χρόνο. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες στον πολύχρωμο κρατήρα και παίξαμε και με τις ελαφρόπετρες που ήταν σκορπισμένες τριγύρω.

(Edit: Την πινακίδα εγώ την έβαλα στην θέση της. Την είχε ρίξει κάτω ο άνεμος που φυσούσε διαρκώς εκείνη την ώρα. Μην φανταστείτε κάτι τρομερό. Astypalaia style).

Αν και τα προηγούμενα αξιοθέατα τα βρίσκαμε κατά τύχη, η επόμενη στάση μας ήταν προγραμματισμένη και επρόκειτο για τον φάρο στην περιοχή Reykjanesta, το νοτιοδυτικότερο άκρο της χερσονήσου Reykjanes. Προσπεράσαμε ένα γεωθερμικό εργοστάσιο με εντυπωσιακά μεγάλους σωλήνες να χώνονται στη γη αστράφτοντας στο φως του ήλιου και φτάσαμε σε μία διασταύρωση. Δεξιά ήταν ο δρόμος για τον φάρο και αριστερά ο δρόμος για τις θερμοπηγές στο εργοστάσιο. Στρίψαμε δεξιά.

Όταν φτάσαμε είδαμε πως ο φάρος είναι χτισμένος στην κορυφή ενός ψηλού λόφου και ότι η άσφαλτος σταματά και ξεκινάει χαλικόδρομος (ο γνωστός μας gravel road). Προχωρήσαμε προσεκτικά πάνω στα μαύρα χαλίκια και παρκάραμε στους πρόποδες του φάρου. Εκεί είδαμε ότι έχει απαγορευτικό εισόδου, για τα αμάξια προφανώς, αλλά δεν είδαμε και κόσμο στην κορυφή του λόφου, εκεί που ήταν ο φάρος, οπότε δεν ανεβήκαμε.

Αντίθετα είδαμε κόσμο κοντά στην θάλασσα και πάνω σε κάτι γκρεμούς και πήγαμε κι εμείς να δούμε.Και φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού και είδαμε πολλές βραχώδεις στήλες μέσα στην θάλασσα και ένα νησί παράμερα, το επονομαζόμενο Eldey.

Ο γκρεμός είχε πολλές φωλιές από χιονογλάρονα. Βγάλαμε φωτογραφίες και πήγαμε και κοντά στον γκρεμό, όχι πολύ κοντά γιατί είδαμε κάτι ρήγματα στην άκρη και τα φοβηθήκαμε. Δεν φύσαγε πάντως.

Εκεί, κοντά στον γκρεμό, υπάρχει και το άγαλμα μιας great auk (άλκα η άπτερος), ενός πλάσματος εξαφανισμένου εδώ και 175 χρόνια (Ιούνιος 1844). Το καλοκαίρι εκείνο τρεις άντρες από την Σκωτία, που ενεργούσαν για λογαριασμό συλλεκτών, ανέβηκαν στο νησάκι Eldey, όπου βρίσκονταν η τελευταία φωλιά τους είδους και σκότωσαν το τελευταίο ζευγάρι.

Μετά τη βόλτα μας στα γκρεμνά πήγαμε σε κάτι ξύλινες γεφυρούλες που ήταν παραδίπλα και είδαμε δεκάδες χιονογλάρονα να υψώνονται πίσω από κάποιους χαμηλούς λόφους και αποφασίσαμε να πάμε ως εκεί.

Κατεβήκαμε μια σειρά από σκαλίτσες και προχωρήσαμε προς μία πινακίδα που νομίζαμε ότι θα έλεγε για τα πουλιά,

αλλά τελικά αφορούσε μια θερμική πισίνα εκεί δίπλα, όπου τα παιδιά της περιοχής μάθαιναν κολύμπι την δεκαετία του ’30. Κάποια παιδιά περπατούσαν μια απόσταση 15 χιλιομέτρων κάθε άνοιξη από το σπίτι τους μέχρι την πισίνα και έμεναν σε δύο σκηνές (μία για τα αγόρια, μία για τα κορίτσια) 12-15 μέρες, όσες διαρκούσαν να μαθήματα. Τότε η θερμοκρασία της πισίνας ήταν 26°C, τώρα κυμαίνεται μεταξύ 15 και 20°C.

Μετά φύγαμε και πήγαμε προς τη μεριά του εργοστασίου, που άτμιζε τόση ώρα από μακριά.

Παρκάραμε και προχωρήσαμε με τα πόδια προς κάποιες ξύλινες γεφυρούλες που είχαν προειδοποιητική πινακίδα στην αρχή τους που έλεγε ότι το μέρος είναι επικίνδυνο και να περπατάμε μόνο πάνω στα καθορισμένα μονοπάτια. Η περιοχή ήταν μια μεγάλη έκταση λευκού και κίτρινου χρώματος που μύριζε θειάφι με τρύπες στο έδαφος να αναδύουν ατμό,

μια λιμνούλα χρώματος απίστευτου οινοπνευματί,

και μια φοβερή attraction: μια θερμοπηγή που σφύριζε αδιάκοπα και πετούσε με πίεση ατμό. Τα παχιά και μυρωδάτα σύννεφα του ατμού κατευθύνονταν κατά εκεί που ήθελε ο άνεμος, μουσκεύοντας τον τόπο (και τους ανθρώπους) με υδρατμούς και γεμίζοντας τα πνευμόνια με την οσμή του βραστού αυγού.

Σε εκείνο το σημείο, ο θρύλος λέει, πως τον 18ο αιώνα κάποιοι γενναίοι άνδρες παγίδεψαν το κακό πνεύμα μιας μάγισσας με το όνομα Gunnar που ξεπάστρευε σωρηδόν κόσμο κι από τότε ολόκληρη η περιοχή των θερμοπηγών πήρε το όνομά της: Gunnuhver.

Αφού βγάλαμε φωτογραφίες σε απόσταση ασφαλείας από τον ατμοπίδακα πήγαμε και κοντά του και καταλήξαμε να στάζουμε ολόκληροι από τους υδρατμούς.

Ευτυχώς που είχε ήλιο και στεγνώσαμε γρήγορα κι εμείς και οι φωτογραφικές μας μηχανές.

Μετά είπαμε να πάμε προς την μεριά της γαλάζιας λίμνης που φαίνονταν λίγο μακρύτερα. Ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι στρωμένο με μαύρο χαλίκι το οποίο τελικά μας οδήγησε στο μέρος που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο. Κι όμως είχαμε είδαμε ένα τζιπ δίπλα στην λίμνη, που σημαίνει ότι από κάπου μπορεί να φτάσει κάποιος ως εκεί.

Φύγαμε από τις θερμοπηγές και κάναμε παράκαμψη προς τα αριστερά για να πάμε και σε μία άλλη περιοχή με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα που ονομάζονταν Seltun. Περιδιαβήκαμε μια πολύχρωμη έκταση που μύριζε θειάφι και μπορούσες να ακούσεις και να δεις τις μπουρμπουλήθρες στις θερμοπηγές. Στην αρχή της διαδρομής υπήρχε προειδοποιητική πινακίδα για να μην φεύγουμε από το μονοπάτι και στο έδαφος είχε δύο κόκκινες σκληρές σκούπες για να καθαρίζουμε τις σόλες των παπουτσιών μας πριν ξαναμπούμε στα αυτοκίνητα.

Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες κι είδαμε και κόσμο να ανεβαίνει ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην κορυφή ενός διπλανού βουνού. Υποθέσαμε ότι από εκεί πίσω θα ήταν η πράσινη λίμνη που είχα δει στους χάρτες, όμως η διαδρομή φαίνονταν πολύωρη κι εμείς έπρεπε να προλάβουμε και το ferry. Αποφασίσαμε όμως να κάνουμε μια στάση στην διπλανή λίμνη που ήταν ούτως ή άλλως στο δρόμο μας και βγάλαμε κι εκεί φωτογραφίες. Εκεί ήταν κι ένα παλιό εργοστάσιο που δεν φαίνονταν να βρίσκεται σε λειτουργία. Αυτό που επίσης δεν φαίνεται στις φωτογραφίες είναι ο δυνατός άνεμος που επικρατούσε στην περιοχή της λίμνης. Προσοχή πως ανοίγετε τις πόρτες του αυτοκινήτου.

Αφήνοντας πολλά πράγματα εκτός για να μπορέσουμε να προλάβουμε το ferry, ξεκινήσαμε την διαδρομή για το πορθμείο στο Landeyjahofn. Ανοίξαμε και τα πατατάκια για να τρώμε,. Στην πόλη του Selfoss κάναμε μία στάση σε ένα βενζινάδικο για να ξεδιψάσουμε το Yaris. Ήταν το πρώτο γέμισμα που κάναμε και το κάναμε στα ΙΣΛΑΝΔΙΚΑ. Κι αυτό γιατί δεν ξέραμε ότι έπρεπε να κάνουμε επιλογή γλώσσας πριν βάλουμε την κάρτα στο μηχάνημα. Για να βγάλουμε απόδειξη βάλαμε και ξαναβγάλαμε την κάρτα (αυτό δεν έπιανε πάντα, κάποιες φορές δεν έβγαινε καθόλου απόδειξη και μπαίναμε μέσα στο βενζινάδικο για να μας την εκτυπώσει ο υπάλληλος). Μετά ήμασταν πολύ χαρούμενοι που τα είχαμε καταφέρει.

Οδηγούσαμε τώρα ανάμεσα σε βουνά, ποτάμια, πόλεις και λιβάδια και ο ωκεανός μια φαινόταν και μια κρυβόταν.

Λίγο πριν στρίψουμε στην διασταύρωση που θα μας οδηγούσε νότια, κάναμε ακόμα μια στάση σε ένα βενζιάδικο στο Hvolsvollur για να βγει ο οδηγός από το αυτοκίνητο και να ξεμουδιάσει. Στην διασταύρωση είδαμε και μια μικρή πλατεία που είχαν φτιάξει, με ένα γιγάντιο πούφιν, και κατεβήκαμε να το δούμε και να βγάλουμε και φωτογραφίες. Αριστερά στο βάθος είδαμε και τον Seljalandsfoss και παραδίπλα του μερικούς άλλους, αλλά δεν θα πηγαίναμε να τους δούμε σήμερα. Σήμερα έπρεπε να προλάβουμε το ferry.

Και φτάσαμε στο πορθμείο και πήγαμε στο εκδοτήριο για να εκτυπώσουμε τα προπληρωμένα μας εισιτήρια. Η κοπέλα στο ταμείο μας είπε ότι ο συνοδηγός (εγώ) έπρεπε να ανέβει στον πάνω όροφο του πορθμείου και να περιμένει να μπει στο ferry από την πεζογέφυρα που ήταν εκεί, ενώ ο οδηγός έπρεπε να πάρει το αμάξι και να περιμένει μαζί με τα άλλα για να το βάλει στο γκαράζ του πλοίου. Έτσι κι έγινε. Το ferry ήταν ήδη εκεί και είχε σηκώσει ψηλά την πρύμνη του και από μέσα έβγαιναν τα αυτοκίνητα όσων είχαν μόλις φτάσει.

Οι επιβάτες έβγαιναν από μια μικρή γέφυρα που ένωνε το πλάι του πλοίου με το κτίριο που ήμουν εγώ.

Όταν έφυγαν όλοι ξεκίνησαν να μπαίνουν τα αυτοκίνητα που περίμεναν απ' έξω, μπήκε και ο καλός μου με το δικό μας και όταν μπήκαν όλοι, τότε ήρθε ο καπετάνιος και άνοιξε μια πορτούλα που ήταν κλειστή και μας σκάναρε τα εισιτήρια για να περάσουμε από την γέφυρα στο πλοίο. Στην άλλη άκρη της γέφυρας ήταν ο καλός μου και με περίμενε.

Πήγαμε στο κατάστρωμα που ήταν κλειστό και είχε ολόγυρα καναπέδες και μια μεγάλη τζαμαρία μπροστά μας και βλέπαμε την σηκωμένη πρύμνη. Σε λίγο ακούσαμε και τον καπετάνιο που έλεγε ότι ξεκινάμε και ότι θα φτάσουμε απέναντι σε 40'. Το πλοίο ξεκίνησε και η πρύμνη άρχισε να κατεβαίνει και μετά βγήκαμε από το λιμάνι και αρχίσαμε να πλέουμε στον Ατλαντικό.

Τα νερά ήταν πολύ ήρεμα και το πλοίο λικνίζονταν απαλά. Τριγύρω μας άρχισαν να διακρίνονται καλύτερα τα νησιά του συμπλέγματος, εμείς θα πηγαίναμε στο μεγαλύτερο και το μοναδικό που είναι κατοικημένο. Ο καλός μου βγήκε στο κατάστρωμα για να βγάλει φωτογραφίες και μετά βγήκα κι εγώ και ξαναμπήκα όταν ο καπετάνιος είπε ότι φτάνουμε και πρέπει οι οδηγοί να κατέβουν στο γκαράζ.

Βγήκαμε στο λιμάνι και μπερδευτήκαμε λίγο στο σημείο εκείνο, αλλά τελικά βρήκαμε τον δρόμο μας.

Φτάσαμε στο μέρος που μας έλεγαν οι οδηγίες και παρκάραμε δίπλα σε ένα άλλο αυτοκίνητο.

Τριγύρω μας μικρά σπιτάκια, ποιο ήταν το δικό μας; Μια κοπέλα στο σπίτι δίπλα στο parking μας χαιρέτησε και μας είπε ότι είναι κι εκείνη θαμώνας και μας έδειξε μια κορνίζα με τα τηλέφωνα των ιδιοκτητών να τους καλέσουμε να μας βοηθήσουν. Εμείς την ευχαριστήσαμε και φύγαμε, σκεπτόμενοι να δοκιμάσουμε την τύχη μας σε ΟΛΑ τα γύρω σπιτάκια, μέχρι να βρούμε το δικό μας.

Προσπεράσαμε έναν φράχτη όπου άγνωστα πουλιά κελαηδούσαν με πρωτόγνωρους στ' αυτιά μας ήχους και πλησιάσαμε το πρώτο κατάλυμα που βρέθηκε στον δρόμο μας, ένα λιλιπούτειο, πράσινο σπιτάκι με μια ακόμα πιο λιλιπούτεια αυλίτσα. Βρήκαμε έξω από την πόρτα του ένα κουτάκι, βάλαμε τον κωδικό που μου είχαν στείλει με e-mail και μετά από 2-3 προσπάθειες το κουτάκι άνοιξε και μέσα είχε ένα κλειδί! ΓΙΟΥΠΙ!

Ανοίξαμε την πόρτα και βρεθήκαμε σε ένα μικρό δωματιάκι με κουζινίτσα, μπάνιο και μια κουκέτα που κάτω είχε διπλό κρεββάτι και επάνω μονό. Είχε φούρνο μικροκυμάτων και καφετιέρα, αλλά δεν είδαμε να έχει κουζινικά για να φτιάξουμε τα ζυμαρικά που είχαμε αγοράσει. Ήταν όμως πάρα πολύ όμορφο. Τόσο πολύ μου άρεσε που έστειλα μήνυμα αμέσως στους σπιτονοικοκύρηδες για να τους ευχαριστήσω.

Μετά είδαμε ότι μπροστά από το σπιτάκι είχε χώρο και για το αμάξι μας και πήγαμε και το πήραμε από το parking της κυρίας που το είχαμε αφήσει, αλλά πριν το οδηγήσουμε στο κατάλυμα μας, κατεβήκαμε στην πόλη να αγοράσουμε τίποτα. Βέβαια δεν βρήκαμε ανοιχτό σουπερμάρκετ, γιατί ήταν Κυριακή και η ώρα κόντευε δέκα το βράδυ, αλλά βρήκαμε βενζινάδικο με κάτι hotdog ζωγραφισμένα στην μαρκίζα και μπήκαμε μέσα. Μέσα είχε τραπεζάκια και πολλές γυάλες με μεγάλη ποικιλία από καραμέλες. Παραγγείλαμε δύο hotdog και επιστρέψαμε στην περιοχή μας. Εκεί πήραμε ένα δρόμο παράλληλο με το parking της γειτόνισσας και παρκάραμε πλάι στο σπιτάκι μας.

Μπήκαμε μέσα και φάγαμε τα hotdog μας. Αφού χορτάσαμε, ανοίξαμε τα ντουλάπια και είδαμε αρχικά ότι είχε ένα ηλεκτρικό μάτι που δεν το είχα προσέξει την πρώτη φορά που κοίταξα (νηστική γαρ) κι ανοίξαμε και κάτι συρτάρια και είδαμε ότι έχει και κατσαρόλες, οπότε αναζωογονήθηκε μέσα μας η ιδέα των ζυμαρικών. Αποφασίσαμε όμως να τα φτιάξουμε την επομένη, γιατί είχαμε ήδη φάει.

Πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος. Ντυθήκαμε καλά γιατί είχε αρχίσει να δροσίζει επικίνδυνα σε βαθμό παγωνιάς και περπατήσαμε μέχρι ένα ύψωμα, περνώντας μπροστά από ένα οικόπεδο γεμάτο άλογα (όχι αρκετά κοντά στον φράχτη για να τα χαϊδέψω). Από εκείνο το ύψωμα μπορέσαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα και να βγάλουμε όσες φωτογραφίες αντέχαμε μέσα στο κρύο.

Μετά πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για να κοιμηθούμε στο κουκλίστικο σπιτάκι μας.

 

[vasiliss]

Πολύ ωραία και αναλυτικά μας τα γράφεις @Fanie , σε ευχαριστούμε οι Ισλανδοπληκτοι
Αναμένουμε με ενδιαφέρον την συνέχεια.

 

[Dina Z]

Είμαι στο γραφείο ... βλέπω καινούργια ιστορία Ισλανδία ... μου βγαίνει ένα Α! Α! Α!
Δεν προλαβαίνω να διαβάσω ... ρίχνω τα like μου (που είναι δεδομένα) .... το βράδυ έχω πολύ δουλειά
Εσύ εν τω μεταξύ γράφε, γράφε! Με λεπτομέρειες, ε!

 

[Dina Z]

προσέξαμε κάτι που δεν ήταν σύννεφο. Ήταν ένας τεράστιος παγετώνας! Είχαμε φτάσει!

Το αποφασισα: Πρωτα θα ζησω αυτο και μετα θα πεθανω!

 

[Fanie]

3 Ιουνίου

Ξύπνησα στις 05:30. Έξω είχε ήδη ξημερώσει για τα καλά, αλλά το μόνο που άκουγες ήταν τα κελαηδήματα των πουλιών. Α! Και κανένα αεροπλάνο ενίοτε, γιατί το σπιτάκι μας ήταν δίπλα στο αεροδρόμιο του νησιού. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε ο χάρτης γιατί εμείς δεν το είδαμε ποτέ· μας χώριζε ένας ψηλός, περιφραγμένος λόφος.

Μέχρι να ξυπνήσει και ο οδηγός για να βάλουμε μπροστά το πρόγραμμα της ημέρας, φωτογράφιζα τους παγετώνες της ενδοχώρας και τα τοπία γύρω από το σπίτι μας.

Μετά βαρέθηκα να είμαι μόνη, έφτιαξα δυο καφέδες στην καφετιέρα που υπήρχε διαθέσιμη και τον ξύπνησα. Δίπλα στην καφετιέρα υπήρχε και μια μεγάλη γυάλα γεμάτη με γεμιστά μπισκότα και φάγαμε από δύο.

Όταν αποφάγαμε ντυθήκαμε για τα βουνά, ήτοι φορέσαμε τα παντελόνια της πεζοπορίας και τα πεζοπορικά μας παπούτσια. Εγώ φόρεσα ισοθερμικό, πουλόβερ, φούτερ και το αντιανεμικό και δεν κρύωνα καθόλου. Ο καλός μου φόρεσε το ισοθερμικό του, μια κοντομάνικη μπλούζα και το μπουφάν του.

Μετά μπήκαμε στο αμάξι για να πάμε στο χωριό, όπου θα επισκεπτόμασταν αρχικά το ενυδρείο. Είχα διαβάσει ότι παλιά φιλοξενούσαν εκεί puffins που σε άφηναν να πάρεις στην αγκαλιά σου και να χαϊδέψεις. Όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει.
Το ενυδρείο μετονομάστηκε πρόσφατα σε: "Beluga Whale Sanctuary" και φιλοδοξεί να γίνει το μοναδικό στο είδος του καταφύγιο για τις φάλαινες Μπελούγκα. Πληρώσαμε τα εισιτήρια σε έναν κύριο που μας ενημέρωσε ότι οι φάλαινες θα έρχονταν στις 19 Ιουνίου, αλλά είχε μέσα puffins να δούμε (όχι να αγγίξουμε).

Μπήκαμε στο εσωτερικό και η πρώτη δεξαμενή στα δεξιά είχε όντως puffins που μας κοίταζαν περίεργα και μερικά κολυμπούσαν κιόλας. Μόνο που το ράμφος τους ήταν γκρι, κι όχι πολύχρωμο όπως είχα δει σε φωτογραφίες. Πιο πέρα είχε κάποιους χώρους, πίσω από τζαμαρίες, όπου έβλεπες το προσωπικό να φροντίζει τα συγκεκριμένα πουλάκια, που όλα είχαν γκρι ράμφος. Μετά μπήκαμε πιο μέσα και είδαμε γυάλες με ψάρια, καβούρια και αστερίες και είδαμε και τον χώρο που θα φιλοξενούνταν οι φάλαινες όταν θα έφταναν σε δυο εβδομάδες.

Αποχωρήσαμε ολίγον τι απογοητευμένοι από το ενυδρείο και πήγαμε στο λιμάνι να βγάλουμε φωτογραφίες και κατέβηκα και στην προκυμαία για να δω τα καραβάκια από κοντά.

Είδαμε κι ένα γκράφιτι που ήταν παρόμοιο με εκείνα που είχαμε δει στο Reykjavik.

Εγώ ήθελα πρωινό, γιατί δεν είχα φάει παρά μόνο τα μπισκότα με τον καφέ και τώρα λιγουρευόμουν κρέπες και βρήκαμε ένα μαγαζί που το έλεγαν Tanginn. Ήταν επάνω στο λιμάνι και είχε θέα ένα τεράστιο βράχο και καθίσαμε εκεί.

Παράγγειλα την κρέπα που ήθελα (που περιείχε πράσο και ρύζι μεταξύ άλλων) και το έτερον ήμισυ πήρε ένα burger. Η κρέπα μού άρεσε πολύ.

Καθώς έτρωγα κοίταζα δίπλα μου το βουνό κι είδα ανθρώπους που είχαν ανέβει στην κορυφή, ίσα που φαινόταν. Ήρθε και το ferry καθώς τρώγαμε και χαζέψαμε την νέα φουρνιά τουριστών από την ενδοχώρα.

Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε να πραγματοποιήσουμε τον βασικό στόχο της ημέρας, να ανεβούμε στο ηφαίστειο Eldfell (200 m) για να δούμε τον κρατήρα της έκρηξης του 1973.
Bάλαμε τη διαδρομή στο GPS και ξεκινήσαμε. Καθώς ανηφορίζουμε ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος έγινε χαλικόδρομος και για το επόμενο της διαδρομής ο οδηγός πήγαινε αργά να μην χαλάσουμε το αμάξι.

Περάσαμε μέσα από πετρωμένη μαύρη λάβα που πάνω της είχαν ανθίσει μοβ λούπινα κι άλλα αγριολούλουδα κι ήταν πολύ ωραία όλα και φτάσαμε τελικά σε έναν ανοιχτό χώρο με έναν υπερμεγέθη σταυρό που δίπλα του είχε παρκάρει ένα αυτοκίνητο με ένα ζευγάρι Γάλλων.
Από εκεί ξεκινούσαν τρία μονοπάτια, τα δύο ανηφόριζαν αριστερά και στο κέντρο και το δεξί έδειχνε να κατηφορίζει ελαφρώς. Ρωτήσαμε το ζευγάρι πιο είναι το σωστό μονοπάτι και μας είπαν ότι δεν ξέρουν και μετά ξεκινήσαμε εμείς προς τα αριστερά, ξεκίνησαν κι εκείνοι από το κέντρο.

Εγώ πήγαινα πρώτη και πίσω μου έρχονταν ο καλός μου, αλλά έβλεπα πως η κλίση γίνονταν μεγαλύτερη βήμα με το βήμα και ότι στην απέναντι πλευρά το άλλο ζευγάρι είχε σχεδόν φτάσει την κορυφή. Είπα στον καλό μου να κατέβουμε και να πάρουμε το κεντρικό μονοπάτι. Εντωμεταξύ είχε φτάσει κι άλλο αυτοκίνητο με άλλο ζευγάρι και έρχονταν από πίσω μας. Και πιο πίσω ακολουθούσε κι ένας παππούς που είχε έρθει μόνος του με άλλο αυτοκίνητο. Εγώ νόμιζα πως τους είχαμε πάρει στο λαιμό μας γιατί έλεγα πως μας είχαν δει και μας είχαν ακολουθήσει, αλλά όταν εμείς γυρίσαμε πίσω, εκεί που ήταν ο σταυρός, εκείνοι ακόμα συνέχιζαν κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήρθε και μια οικογένεια, ένα ζευγάρι με ένα κοριτσάκι ίσαμε 8 χρονών κι άρχισαν κι εκείνοι να ανεβαίνουν το αριστερό μονοπάτι.

Εμείς από την μεριά μας αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το κεντρικό. Είχε ελαφρώς καλύτερη κλίση από το προηγούμενο και μετά ίσιωνε και έστριβε αριστερά και δεξιά. Εμείς πηγαίναμε προς τον κρατήρα, οπότε στρίψαμε αριστερά και μετά από ανηφόρες και ενδιάμεσα διαλείμματα (και μία ελαφριά, θα την χαρακτήριζα, κουτρουβάλα) φτάσαμε στην κορυφογραμμή και είδαμε τον κρατήρα.

Προχωρήσαμε μέχρι και το χείλος του κι από την μια μεριά ήταν η θάλασσα με την μαύρη λάβα που είχε χυθεί πριν 46 χρόνια κι από την άλλη ήταν ο κρατήρας στο βάθος ενός γκρεμού. Εμείς ισορροπούσαμε σε ένα στενό μονοπατάκι που χωρούσε μόνο ένας να περάσει.

Βγάλαμε φωτογραφίες και βίντεο και γυρίσαμε πίσω πριν χειροτερέψει η υψοφοβία μας.
Δεν κατεβήκαμε από το μονοπάτι του κρατήρα, ούτε από το μονοπάτι που είχαμε χρησιμοποιήσει για να ανεβούμε, αλλά προχωρήσαμε όλο ευθεία για να βρούμε το μονοπάτι που είχαμε δει αρχικά να κατηφορίζει δεξιά από τον σταυρό στο parking.

Πράγματι εκείνο το μονοπάτι ήταν το πιο βατό, αλλά και το μεγαλύτερο σε μήκος. Περνούσε παράλληλα με το ρήγμα που άνοιξε το 1973 και μπορούσαμε να δούμε την διαδρομή που είχε ακολουθήσει η λάβα και που ήταν τώρα σκεπασμένη με ένα πυκνό, πράσινο στρώμα από βρύα.

Υπήρχε και μία φωτογραφία σε ένα σημείο της διαδρομής που έδειχνε το πώς ήταν η συγκεκριμένη περιοχή πριν από την έκρηξη του 1973. Η φωτογραφία είχε τραβηχτεί από εκείνο το σημείο που ήμασταν και βοηθούσε να αξιολογήσουμε οι ίδιοι το μέγεθος της καταστροφής.

Αφού κατεβήκαμε σώοι από το ηφαίστειο, ξεσκονιστήκαμε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Ο οποίος δρόμος ήταν εξαιρετικά φωτογενής.

Κατεβήκαμε στο χωριό και πήγαμε σε ένα μουσείο όπου υπάρχει έκθεση για την έκρηξη και μερικά σπίτια μέσα στην τέφρα, που μπορεί να δει κανείς.

Υπάρχουν και επεξηγηματικά βίντεο που συνοδεύουν τα εκθέματα τα οποία δίνουν ολοκληρωμένη πληροφόρηση σχετικά με το συμβάν.
Από εκεί μαθαίνουμε ότι η έκρηξη ήταν ξαφνική, γύρω στις 2 τα μεσάνυχτα στις 23 Ιανουαρίου 1973. Οι κάτοικοι του νησιού ήταν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους, γιατί ολόκληρος ο στόλος τους από τις βάρκες και τα καΐκια ήταν στο λιμάνι, επειδή την προηγούμενη τα καθήλωσε εκεί μια δυνατή καταιγίδα. Έτσι όλοι οι κάτοικοι μπόρεσαν να μεταφερθούν απέναντι, αν και το τετράωρο ταξίδι ήταν δύσκολο γιατί πολύ έπαθαν ναυτία. Ακούσαμε ιστορίες για όσους διέφυγαν, για ένα παιδάκι που πήρε τα σχολικά του βιβλία χωρίς να ξέρει πως θα αργήσει να ξαναπάει σχολείο (η έκρηξη σταμάτησε στις 2 Ιουνίου του 1973) και για έναν νεαρό που γύρισε να πάρει τα τσιγάρα του και ξέχασε το πορτοφόλι του που ήταν ακριβώς δίπλα.
Μόνο ένας από τους κατοίκους πέθανε, από τις τοξικές αναθυμιάσεις, όλοι οι άλλοι σώθηκαν αν και μερικοί αποφάσισαν να μην επιστρέψουν ποτέ πίσω στο νησί.

Μετά από το μουσείο πήγαμε σε δύο σημεία με θέα και βγάλαμε φωτογραφίες. Είδαμε και έναν βράχο γεμάτο με χιονογλάρονα κι έναν άλλο, μικρότερο, δίπλα σε ένα παγκάκι, ο οποίος είχε ένα πιρούνι πάνω του.

Μετά βάλαμε στο GPS μια διαδρομή που θα μας πήγαινε στο νοτιότερο άκρο του νησιού, στη χερσόνησο Stórhöfði, μήπως δούμε puffins.
Όταν φτάσαμε εκεί, αφήσαμε το αμάξι σε ένα parking και μπήκαμε μέσα σε μια περιφραγμένη περιοχή. Εξωτερικά υπήρχε πινακίδα που προειδοποιούσε ότι στην περιοχή υπάρχουν φωλιές πουλιών κι ότι έπρεπε να περπατάμε στα σημαδεμένα μονοπάτια.

Τα μονοπάτια ήταν πολλά. Πίσω μας έρχονταν κι άλλο ένα ζευγάρι που τελικά μας προσπέρασε και εμείς το πήραμε από πίσω. Κάποια στιγμή το χάσαμε και βρεθήκαμε μόνοι μας στο δαίδαλο των μονοπατιών, οπότε αυτοσχεδιάσαμε και πήγαμε προς έναν γκρεμό, αλλά εκεί δεν είχε τίποτα και επειδή η κλίση γίνονταν επικίνδυνη, γυρίσαμε πίσω (αυτό με το πισωγύρισμα στα μονοπάτια πρέπει να το κοιτάξουμε, αρχίζει να μας γίνεται συνήθεια).

Ακολουθήσαμε άλλο μονοπάτι, δεξιότερα, και βγάλαμε φωτογραφίες κάτι νησάκια απέναντι και μετά το ξαναείδαμε το ζευγάρι που είχαμε χάσει να έρχεται από άλλο μονοπάτι, στα αριστερά, και πήγαμε να δούμε που είχαν πάει.
Βρήκαμε ένα μέρος με μια πολύ όμορφη θέα και το φωτογραφίσαμε και εγώ ήθελα να προχωρήσω παραπέρα, αλλά είδα δύο πρόβατα κι ένα κανελί ζώο να τρέχει και ο καλός μου είπε ότι είναι σκύλος και να φύγουμε.

Ξεκινήσαμε πάλι με το αυτοκίνητο και σταματήσαμε ξανά σε ένα σημείο με θέα τον Ατλαντικό. Εκεί είχαν τοποθετήσει μια επεξηγηματική πινακίδα που μας πληροφορούσε ότι το καλοκαίρι του 1627, σε εκείνη την παραλία, είχαν αποβιβαστεί Τούρκοι πειρατές.
Τώρα η παραλία ήταν γεμάτη θαλασσοπούλια και πάνω στα βράχια της έσκαγαν τα κύματα του Ατλαντικού. Ο άνεμος δυνάμωνε και τα σύννεφα πλήθαιναν. Ο καιρός φαινόταν πως θα χαλούσε.

Αφήσαμε την παραλία των πειρατών και επιστρέψαμε σπίτι όπου βάλαμε μπροστά να φτιάξουμε τα ζυμαρικά μας. Μαγειρέψαμε τα μισά απ' αυτά, μαζί με ένα φακελάκι σάλτσας τυριών και με οδηγίες στα Ισλανδικά ΜΟΝΟ. Τα καταφέραμε όμως και φάγαμε και χορτάσαμε.
Κοιμηθήκαμε κατά τις 20:00 γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι και οι δύο και κατά τις 23:30 ξύπνησα για να δω το ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν φαινόταν τίποτα γιατί είχε πολύ συννεφιά. Και κοιμήθηκα πάλι.

 

[Dina Z]

Επειδή είμαι στη φάση του σχεδιασμού κάθε πληροφορία είναι χρήσιμη:
Πήγες με ενιαίο εισιτήριο της Lufthansa από Αθήνα μέσω Φρανκφούρτης, σωστά; Είχες βαλίτσα ή μόνο χειραποσκευή; Πόσο σου κόστισε;
Επέστρεψες με άλλη εταιρεία;

 

[Fanie]

4 Ιουνίου

Ξύπνησα στις 04:30. Έξω η ανατολή είχε ολοκληρωθεί εδώ και μία ώρα.

Σήμερα φυσάει πάρα πολύ και το σπιτάκι μας κουνιέται όταν οι ριπές είναι δυνατές. Ξεκίνησε να φυσάει από τα μεσάνυχτα και δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή. Εμείς σήμερα φεύγουμε από εδώ με το ferry των 12:00 και δεν ήξερα πώς θα είναι ο καιρός μέχρι εκείνη την ώρα.
Όταν ξύπνησε και ο καλός μου φτιάξαμε καφέ και φτιάξαμε και τα πράγματά μας. Δεν βγήκαμε από το σπίτι μέχρι τις 10:30, οπότε και αφήσαμε το κλειδάκι του σπιτιού στο κουτί που το είχαμε βρει και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Γεια σου σπιτάκι!

Ο άνεμος είχε τώρα ελαττωθεί. Επειδή είχαμε κάμποσο χρόνο, πήγαμε και κοντά στα βουνά που φαίνονταν σαν κρατήρας από το παράθυρό μας και είδαμε ότι ήταν εκεί ένα γήπεδο γκολφ.

Μετά πήγαμε στο λιμάνι και είδαμε ότι γίνονταν έργα ασφαλτόστρωσης και πολλές δίοδοι ήταν κλειστές, οπότε δυσκολευτήκαμε να βρούμε πρόσβαση στο πορθμείο. Όταν φτάσαμε εκεί και εκτυπώσαμε τα εισιτήρια, ακολουθήσαμε την γνωστή διαδικασία. Εγώ ανέβηκα στην πεζογέφυρα και ο καλός μου περίμενε στο αυτοκίνητο.

Ο άνεμος είχε τώρα κοπάσει σχεδόν εντελώς. Ήρθε το πλοίο στην ώρα του.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ίδιο σαλονάκι που είχαμε πάει και στην αρχή, πήγα στο ανοιχτό κατάστρωμα για να βγάλω φωτογραφίες. Εκεί είδα πως έρχονταν κι άλλο πλοίο, γεμάτο τουρίστες που με τραβούσαν φωτογραφία. Όχι εμένα, το νησί, αλλά είμαι στα πλάνα πολλών.

Αποπλεύσαμε στην ώρα μας αφήνοντας πίσω μας τα Νησιά των Δυτικών, να τα χαρούν οι νεόφερτοι.

Όταν φτάσαμε στην ενδοχώρα αποφασίσαμε το πρώτο μας αξιοθέατο να είναι ο καταρράκτης Gluggafoss (γνωστός κι ως Merkjárfoss). Ο χάρτης έδειχνε ότι ήταν ευθεία μπροστά μας εάν ακολουθούσαμε τον δρόμο 250. Διαπιστώσαμε όμως ότι ο συγκεκριμένος είναι χαλικόδρομος και μάλιστα από τους άσχημους. Αν και αρχικά τον ακολουθήσαμε, γρήγορα τον παρατήσαμε γιατί η διαδρομή ήταν κοντά 14 km και σίγουρα θα μας χαλούσε τα λάστιχα.

Επανασχεδιασμός διαδρομής λοιπόν και είδαμε ότι μπορούσαμε από τον κεντρικό να πάμε έως το Hvolsvöllur (μια απόσταση 17 km) και μετά να πάρουμε τον ασφαλτοστρωμένο 261 για άλλα τόσα χιλιόμετρα, για να φτάσουμε τελικά στον πρώτο μας καταρράκτη. Κι αφού θα πηγαίναμε ως το Hvolsvöllur, είπαμε να σταματήσουμε και για μεσημεριανό εκεί, προτού ακολουθήσουμε τον 261. Έτσι καταλήξαμε στο Eldstó Art Cafe, που ήταν επάνω στην διασταύρωση.
Εγώ παράγγειλα αρνάκι και ο καλός μου fish & chips. Όση ώρα περιμέναμε να έρθει το φαγητό μελετούσαμε ένα λεύκωμα που μας είχε δώσει ο σερβιτόρος με εικόνες και περιγραφές από την έκρηξη του ηφαιστείου Eyjafjallajökull το 2010.
Από το λεύκωμα αυτό μάθαμε πόσο τυχεροί στάθηκαν οι κάτοικοι εκεί, γιατί το ρήγμα άνοιξε σε έδαφος που δεν καλύπτονταν από παγετώνα κι έτσι γλίτωσαν μεγάλες πλημμύρες που διαφορετικά θα σάρωναν την περιοχή τους. Η εκκένωση στις γύρω φάρμες κράτησε μόνο 24 ώρες, μέχρι να βεβαιωθούν οι αρχές ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Και αφού ο κίνδυνος εξέλιπε ξεκίνησαν τα τουριστικά πρακτορεία τις πτήσεις των ελικοπτέρων, για να δουν οι τουρίστες από κοντά την έκρηξη. Στο λεύκωμα βλέπαμε φωτογραφίες από κυρίες με ψηλοτάκουνα και στο βάθος το βουνό με την πυρακτωμένη λάβα και τους μαύρους καπνούς. Ο ορισμός της προσαρμογής!

Ήρθαν και τα πιάτα μας! Τα οποία φαίνονταν πολύ χορταστικά και προκάλεσαν τον θαυμασμό μιας παρέας 4 ηλικιωμένων που έφευγαν εκείνη την στιγμή.

Μετά το φαγητό πήραμε το αμάξι και ξεκινήσαμε για τον καταρράκτη μας. Περάσαμε πολύ ωραία τοπία με απέραντα λιβάδια, άλογα, βόδια και πρόβατα. Περάσαμε φάρμες που στις εξώπορτές τους είχαν τα μαύρα γραμματοκιβώτια με το κόκκινο μοχλό που βλέπουμε στις ταινίες. Μία φάρμα είχε έναν ξύλινο κόκκορα στην πόρτα της. Είδαμε ένα κάμπιγκ και στο οικόπεδο δίπλα του ένα μεγάλο καίκι, ακουμπισμένο επάνω στο γρασίδι. Είδαμε εκκλησάκια με κόκκινες οξύκορφες στέγες επάνω σε πράσινους λόφους. Είδαμε κι ένα μεγάλο πρόβατο να μασουλάει γρασίδι ακριβώς στην άκρη του δρόμου, έξω από την περιφραγμένη φάρμα του.
Όμως όλα αυτά τα σκέπαζε μια καταχνιά, άλλο πράγμα, που δυστυχώς θα μας συντρόφευε ολόκληρη την ημέρα σήμερα. Άνεμο δυνατό δεν είχε, ούτε βροχή, μονάχα αυτή την ενοχλητική καταχνιά που εμπόδιζε τον ήλιο να φωτίσει τα χρώματα.

Φτάσαμε στον καταρράκτη και κατέβηκα νωρίτερα από το αμάξι για να τον βγάλω ολόκληρο φωτογραφία, επειδή είχα δει πως εάν φτάναμε στο parking δεν θα μπορούσα να δω την κορυφή του.

Παραδίπλα υπήρχε κι άλλος καταρράκτης, που ήταν όμως μέσα σε περιφραγμένο οικόπεδο γεμάτο πρόβατα, μισοκουρεμένα για κάποιο λόγο.

Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι (ήταν ο πρώτος μας καταρράκτης, μην ξεχνιόμαστε). Έβαλα και το χέρι μου στο ρυάκι που σχημάτιζαν τα νερά και ήταν πολύ παγωμένο.

Μετά πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, πάντα με την απορία γιατί τα πρόβατα να είναι μισοκουρεμένα.

Συνεχίσαμε για τους επόμενους δύο καταρράκτες της ημέρας, τον Seljalandsfoss και τον Gljufrabui, που είναι γειτονικοί μεταξύ τους, 500 μέτρα ο ένας από τον άλλον. Έχουν όμορφες ιδιαιτερότητες και οι δύο τους, γεγονός που τους κάνει εξαιρετικά δημοφιλείς που σημαίνει ότι έχουν πολύ κόσμο. Στον πρώτο μπορεί κανείς να περάσει από πίσω του και στον δεύτερο μπορεί να τον δει μπαίνοντας σε ένα στενό φαράγγι.
Παρκάραμε στο επί πληρωμή πάρκινγκ του Seljalandsfoss (το εισιτήριο περιλαμβάνει και χρήση της τουαλέτας) και πήγαμε κοντά του. Είχε όντως κόσμο, όμως όχι κάτι το τρομερό. Μπορέσαμε με άνεση να περπατήσουμε και να σταθούμε για να βγάλουμε φωτογραφίες. Έσκασε και μύτη κι ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα, για μερικά δευτερόλεπτα, και είδαμε και ουράνιο τόξο στη βάση του καταρράκτη. Ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακός, αλλά επειδή το φόντο ήταν λευκό, από την καταχνιά, δεν βγάλαμε φωτογραφίες εξίσου εντυπωσιακές.

Μετά τον Seljalandsfoss περπατήσαμε προς τα δεξιά για 500 μέτρα (είχε δύο πινακίδες, μία στην αρχή του μονοπατιού και μία στα 200 μέτρα) για να φτάσουμε στον κρυμμένο καταρράκτη, τον Gljufrabui. Αυτός είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός γιατί μπορείς να φτάσεις ελάχιστα μέτρα από το σημείο που πέφτει στο έδαφος και επειδή όλο αυτό βρίσκεται μέσα σε μια στενή χαράδρα, με το φως να πέφτει μονάχα από ψηλά και τον ήχο να αντανακλάται στα βράχια, δεν τον χορταίνεις όση ώρα και να κάτσεις εκεί μέσα.

Για να φτάσουμε κοντά του έπρεπε να μπούμε στη χαράδρα ακροβατώντας επάνω σε γλιστερές πέτρες και αποφεύγοντας το παγωμένο νερό του ποταμού που σχημάτιζε, ακριβώς δίπλα μας, ο καταρράκτης. Έκανα όση ισορροπία μπορούσα, βάζοντας και το χέρι μου στους υγρούς βράχους δεξιά μου για υποστήριξη, αλλά κάποια στιγμή οι βράχοι απομακρύνθηκαν από τις πετρούλες και εκεί έχασα την ισορροπία μου κι έβαλα το πόδι μου στο νερό, το οποίο ήταν ρηχό κι επειδή τα παππούτσια μου είναι αδιάβροχα δεν κατάλαβα τίποτα.
Μέσα στην σπηλίτσα υπάρχει μια μικρή χωμάτινη έκταση με έναν τεράστιο βράχο όπου αν θες μπορείς ν' ανέβεις. Την ώρα που φτάσαμε εμείς ήταν εκεί μια οικογένεια Ινδών που έβγαζαν φωτογραφίες, αλλά αργούσαν να κατέβουν και ειδικά ο τελευταίος της παρέας κάθονταν και κοίταζε και δεν κατέβαινε και μου χαλούσε το πλάνο. Εν τέλει πήγα όσο πιο κοντά στην βάση του καταρράκτη μπορούσα και τον κοίταζα που έπεφτε από ψηλά. Ωραία ήταν. Στον δρόμο προς την έξοδο από την μικρή χαράδρα τα πράγματα ήταν πιο ομαλά.

Η ώρα ήταν ήδη περασμένη και επειδή το νέο μας Guesthouse ήταν μακριά, ξεκινήσαμε για εκεί κάνοντας μόνο μια μικρή στάση ακόμα για να δούμε τις σπηλιές Rútshellir μέσα στις οποίες οι άνθρωποι έφτιαχναν τα σπίτια τους. Στη διάρκεια της διαδρομής το τοπίο ήταν υπέροχο παρά την καταχνιά.

Φτάσαμε και στις σπηλιές Rútshellir, που όμως ήταν περιφραγμένες και δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε αρκετά. Καθώς τις φωτογράφιζα μού γύρισε ο αστράγαλος και πόνεσα πολύ, αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα γρήγορα. Εδώ είχα ανέβει ένα ηφαίστειο χωρίς να πάθω κάτι, στο ίσωμα θα την πατούσα;

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο αφού αφήσαμε την άσφαλτο και οδηγήσαμε σε χαλικόδρομο για 6 χλμ. Περάσαμε και μια ξύλινη γέφυρα λίγο πριν φτάσουμε στο πάρκινγκ και ο καλός μου χάρηκε πολύ γιατί ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσε πάνω σε ξύλινη γέφυρα.
Πήγαμε σε ένα λευκό κτήριο και μας υποδέχτηκε ένας Ινδούλης και δύο άλλοι νεαροί, ντόπιοι μάλλον. Μας έδειξε τον χώρο του πρωινού που τον είχαν στρώσει για δείπνο και μας ρώτησε εάν θέλουμε να φάμε. Είπαμε ότι είμαστε γεμάτοι. Μετά μας πήγε στο δωμάτιο έξω από το οποίο είχαμε παρκάρει και είπε ότι αυτό είναι το δωμάτιό μας. Μας είπε ότι πριν ανοίξουμε το ντους να ανοίξουμε την βρύση του νιπτήρα για λίγα λεπτά. Αυτό γίνεται επειδή το ζεστό νερό έρχεται από τις θερμοπηγές και μερικές φορές αργεί να φτάσει ως την βρύση. Μας έδειξε επίσης προς κλείνει η εξώπορτα, μας χαιρέτησε και έφυγε.
Το δωμάτιο δεν είχε τηλεόραση, αλλά θα μέναμε μόνο μία νύχτα, οπότε δεν μας χάλασε. Εξάλλου είχαμε θέα ένα απέραντο λιβάδι με πρόβατα έξω από την τζαμαρία του δωματίου μας. Τα βλέπαμε να βοσκάνε και να τρέχουν πέρα δώθε. Ανάμεσα στα πρόβατα ήταν και μία λευκή προβατίνα με δύο αρνάκια, ένα μαύρο και ένα λευκό, που θήλαζαν κουνώντας τις ουρίτσες τους πέρα-δώθε με ένταση.

Κλείσαμε τις κουρτίνες για να μην μας ενοχλεί το φως του ήλιου και πέσαμε να κοιμηθούμε. Παρά την καταχνιά η σημερινή ημέρα μάς είχε χαρίσει απίθανες εικόνες.

 

[Dina Z]

επί πληρωμή πάρκινγκ του Seljalandsfoss (το εισιτήριο περιλαμβάνει και χρήση της τουαλέτας)

Μήπως θυμάσαι το κόστος;

 

[Marios_Gr]

Υπάρχει περίπτωση στην Ισλανδία κάποιος να βρει να φάει κάτι που να μην διαβιούσε στη θάλασσα;