psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Στη γειτονιά του Vallecas
Το δίλημμα μπορεί να είχε αρχικά τεθεί επί της ουσίας όμως δεν ήταν ποτέ υπαρκτό, ειδικότερα από τη στιγμή που είχα πληροφορηθεί το πρόγραμμα της LaLiga, έτσι άφησα κατά μέρος τις όποιες σκέψεις για βόλτες στη νυχτερινή Segovia και ακολούθησα το πρόσταγμα της καρδιάς.
Δεν είμαι τρομερά παθιασμένος με το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον με τη στενή έννοια του όρου. Έχει τύχει να ξαναβρεθώ στο εξωτερικό την ώρα που διεξάγονταν κάποιο ματς και το αγνόησα επιδεικτικά, κακώς τώρα που το ξανασκέφτομαι. Δεν τρέφω επίσης φίλαθλα/οπαδικά αισθήματα για καμιά ομάδα άλλης χώρας, παρά μόνο συμπαθώ και ταυτίζομαι με κάποιες για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Η δική μου ομάδα στην Ελλάδα μου γεμίζει όλα τα αθλητικά κενά (κυρίως με πίκρες) αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Μια από τις ομάδες που συμπαθώ απεριόριστα και κυρίως εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου είναι κι αυτή που εδρεύει στη Μαδρίτη.
Όχι δε μιλώ για την ομάδα του βασιλέα και του φράνκο, που όση λάμψη και να αποκτήσει μ’ αφήνει αδιάφορο, ούτε για την δεύτερη τη τάξει ομάδα που κάνουμε όποτε θέλουμε πλάκα μέσα έξω (Nico Lazaridis as Lazarus from death ρε πουθενάδες), αλλά για την ομάδα σύμβολο της λαϊκής γειτονιάς του Vallecas και της εργατικής τάξης που η φήμη της έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου. Την ομάδα που είναι όλοι ευπρόσδεκτοι και αποδεκτοί, όλων των φυλών, προσανατολισμών, θρησκειών, χρωμάτων και απόψεων πλην… Αυτή είναι η Rayo Vallecano!
" Somos los hinchas mas anarquistas
Los mas borrachos los mas antifascitas
Nuestro Rayito revolucionario
Todos los fachas : FUERA DE MI BARRIO !"
Γύρω στις 7 το απόγευμα ήμουν στο βαγόνι της μπλε γραμμής του μετρό νο1 με κατεύθυνση ανατολικά. Είχα εκδώσει πρωτύτερα κάρτα (που είναι απαραίτητη) την οποία είχα φορτώσει με 2 διαδρομές, συνολικού κόστους περίπου 7€. Το βαγόνι είχε ήδη μέσα αρκετό κόσμο που φορούσε τα χρώματα της ομάδας, έτσι δε χρειάστηκε καν να υπολογίσω τις 7 στάσεις που με χώριζαν από τον σταθμό «Portazgo», που είναι φτιαγμένος ακριβώς έξω από το γήπεδο της Rayo:
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να πάω στην μπουτίκ (που πιο πολύ θύμιζε πρόχειρη αποθήκη/μαγαζάκι στο καπάνι) για να αγοράσω μια κασκολάρα και να μάθω που μπορώ να βρω εισιτήριο. Θα κάνεις το γύρο και θα πας στα εκδοτήρια μ’ ενημέρωσαν πληρώνοντας. Κάνω λοιπόν το γύρο, φτάνω στα εκδοτήρια και βλέπω κόσμο μαζεμένο να περιμένει το άνοιγμα τους, καπνίζοντας και πίνοντας μπυρίτσες. Φτάνω σε έναν σεκιουριτά, tickets του λέω, nada μου απαντάει κάνοντας τη γνωστή κίνηση του τέλους. Τι νάδα ρε μαλάκα, από την Ελλάδα κουβαλήθηκα!
Περιμένω τη σειρά μου και φτάνω λίγη ώρα μετά στα εκδοτήρια, ανώφελα όπως αποδείχτηκε καθώς αφορούσαν μόνο κρατήσεις και διαρκείας. Με παραπέμπουν πιο πάνω στα γραφεία της διοίκησης. Φτάνω κι επιστρατεύω τη διπλωματία μου μπας και, ωστόσο το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Είμαστε sold out, μόνο δύο στα επίσημα (υψηλού κόστους). Ποια επίσημα ρε μεγάλε, ούτε στο Χαριλάου δεν έχω πληρώσει για επίσημα. Sold out Δευτέρα βράδυ σε ματς με την Αλμερία; Με βαριά καρδιά ξεκίνησα να κάνω το γύρο του γηπέδου και να προσπαθήσω να δικτυωθώ:
Αρχικά είδα μια μπυραρία απέναντι που ΄χε μαζευτεί όλος ο κόσμος για τα προεόρτια, οπότε μιας και χρειαζόμουν κι εγώ μία πέρασα ταχύτατα το δρόμο. Πίνοντας τη μπύρα μου φρόντισα να ρωτήσω και τα υπόλοιπα:
«Φίλε άστο, είναι όντως sold out, ο μόνος τρόπος να μπεις είναι να βρεις κάτι παιδιά με backpacks που πουλάνε εισιτήρια στη μαύρη αγορά»
Μπήκα στο μπαρ που σιγά – σιγά άδειαζε μιας και πλησίαζε η ώρα του αγώνα να πάρω άλλη μία και να το σκεφτώ. Δεν ήθελα να ρισκάρω προσπαθώντας να μπω με μη εξασφαλισμένο εισιτήριο σ’ ένα γήπεδο που η είσοδος γίνεται με barcode. Άραξα με δύο παιδιά που και αυτοί είχαν το ίδιο θέμα συζητώντας. Πέρα από το γεγονός ότι γνώρισα φιλόξενο και εγκάρδιο κόσμο (ειδικά όταν έμαθαν πως είμαι από Ελλάδα) βγήκα και μια αναμνηστική για να ‘χω να θυμάμαι. Τουλάχιστον το προσπάθησα:
Μεγάλη η ξενέρα βλέπετε να είσαι στα 20 μέτρα από το γήπεδο και να βλέπεις το ματσάκι στο απέναντι μπαρ, που όσο κι αν ήταν στολισμένο με τα εμβλήματα της ομάδας, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που ήθελα, χώρια που χα δει ότι στο γήπεδο είχε εμφανώς άδειες θέσεις:
Ακόμα πιο ξενέρα ήταν το πρώτο ημίχρονο, έτσι για να μη χάσω άλλο απ’ το βράδυ μου αποφάσισα να την κάνω στο ενδιάμεσο επιστρέφοντας στο κέντρο με τον ίδιο τρόπο. Πριν κατέβω τις σκάλες του μετρό παρατήρησα κι ένα ακόμη πανό, ανοίγοντας αμέσως τον μεταφραστή. Όχι ποδόσφαιρο τις Δευτέρες! Είστε ωραίοι ρε Bukaneros κι ας μην είδα ματς στο πέταλο σας!
Ακόμα κι ο σταθμός μου έκανε εντύπωση, που είναι βαμμένος και στολισμένος στα χρώματα της ομάδας:
Σε κάθε περίπτωση δε το μετάνιωσα ούτε λεπτό που έστω το επιχείρησα και δε μου βγήκε. Δε με χάλασε και τόσο που βρέθηκα σε μια λαϊκή, ποδοσφαιρική γειτονιά με ανοιχτούς ανθρώπους, υποστηρικτές μιας ομάδας που έχει να διδάξει πολλά στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή διάβασα πολλά σχετικά με πληροφορίες περί ποδοσφαίρου της Μαδρίτης και σεβόμενος όλες τις απόψεις, εγώ θα τοποθετηθώ με τη δική μου απ’ αυτές τις γραμμές. Δώστε την ευκαιρία σ’ αυτές τις ομάδες που πρεσβεύουν το κάτι διαφορετικό, σε σας και στο παιδί σας ενδεχομένως που μόνο κέρδος θα έχει από την όλη ιστορία. Γνωρίστε την κουλτούρα της Rayo Vallecano.
Κατέβηκα γύρω στις 22:30 στη στάση Antón Martín κι έκανα δεξιά προς τα μπαράκια του κέντρου. Έκανα μια γύρα προκειμένου να βρω κάτι καλό, με δύο πράγματα να μου κλέβουν την εντύπωση. Αφενός είχε κόσμο, κάτι που στη χώρα μας Δευτέρα βράδυ εδώ και χρόνια αποτελεί παρελθόν. Αρκετοί πεζοί και γεμάτα μαγαζιά. Αφετέρου, αυτά τα μπαράκια των Ισπανών, που βλέποντας τη βιτρίνα νομίζεις ότι είναι μπακάλικο και όχι κάτι άλλο.
Γι’ ακόμα μια φορά στα περισσότερα δεν έπεφτε καρφίτσα, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κατέληξα στην «La Fontana de Oro», μια πολύ όμορφη pub απ’ αυτές που είχα σημειωμένες, βρίσκοντας ένα καλό μέρος στο μπάρ:
Τα φώτα χαμήλωσαν γρήγορα, τα όργανα κούρδισαν, το μαγαζί γέμισε και όλα μπήκαν στη θέση τους με το πολύ ωραίο πάρτυ που στήθηκε εκεί.
Ιδανικό κλείσιμο εκδρομής δε νομίζετε;
Το δίλημμα μπορεί να είχε αρχικά τεθεί επί της ουσίας όμως δεν ήταν ποτέ υπαρκτό, ειδικότερα από τη στιγμή που είχα πληροφορηθεί το πρόγραμμα της LaLiga, έτσι άφησα κατά μέρος τις όποιες σκέψεις για βόλτες στη νυχτερινή Segovia και ακολούθησα το πρόσταγμα της καρδιάς.
Δεν είμαι τρομερά παθιασμένος με το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον με τη στενή έννοια του όρου. Έχει τύχει να ξαναβρεθώ στο εξωτερικό την ώρα που διεξάγονταν κάποιο ματς και το αγνόησα επιδεικτικά, κακώς τώρα που το ξανασκέφτομαι. Δεν τρέφω επίσης φίλαθλα/οπαδικά αισθήματα για καμιά ομάδα άλλης χώρας, παρά μόνο συμπαθώ και ταυτίζομαι με κάποιες για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Η δική μου ομάδα στην Ελλάδα μου γεμίζει όλα τα αθλητικά κενά (κυρίως με πίκρες) αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.
Μια από τις ομάδες που συμπαθώ απεριόριστα και κυρίως εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου είναι κι αυτή που εδρεύει στη Μαδρίτη.
Όχι δε μιλώ για την ομάδα του βασιλέα και του φράνκο, που όση λάμψη και να αποκτήσει μ’ αφήνει αδιάφορο, ούτε για την δεύτερη τη τάξει ομάδα που κάνουμε όποτε θέλουμε πλάκα μέσα έξω (Nico Lazaridis as Lazarus from death ρε πουθενάδες), αλλά για την ομάδα σύμβολο της λαϊκής γειτονιάς του Vallecas και της εργατικής τάξης που η φήμη της έφτασε ως τα πέρατα του κόσμου. Την ομάδα που είναι όλοι ευπρόσδεκτοι και αποδεκτοί, όλων των φυλών, προσανατολισμών, θρησκειών, χρωμάτων και απόψεων πλην… Αυτή είναι η Rayo Vallecano!
" Somos los hinchas mas anarquistas
Los mas borrachos los mas antifascitas
Nuestro Rayito revolucionario
Todos los fachas : FUERA DE MI BARRIO !"
Γύρω στις 7 το απόγευμα ήμουν στο βαγόνι της μπλε γραμμής του μετρό νο1 με κατεύθυνση ανατολικά. Είχα εκδώσει πρωτύτερα κάρτα (που είναι απαραίτητη) την οποία είχα φορτώσει με 2 διαδρομές, συνολικού κόστους περίπου 7€. Το βαγόνι είχε ήδη μέσα αρκετό κόσμο που φορούσε τα χρώματα της ομάδας, έτσι δε χρειάστηκε καν να υπολογίσω τις 7 στάσεις που με χώριζαν από τον σταθμό «Portazgo», που είναι φτιαγμένος ακριβώς έξω από το γήπεδο της Rayo:
Το πρώτο μου μέλημα ήταν να πάω στην μπουτίκ (που πιο πολύ θύμιζε πρόχειρη αποθήκη/μαγαζάκι στο καπάνι) για να αγοράσω μια κασκολάρα και να μάθω που μπορώ να βρω εισιτήριο. Θα κάνεις το γύρο και θα πας στα εκδοτήρια μ’ ενημέρωσαν πληρώνοντας. Κάνω λοιπόν το γύρο, φτάνω στα εκδοτήρια και βλέπω κόσμο μαζεμένο να περιμένει το άνοιγμα τους, καπνίζοντας και πίνοντας μπυρίτσες. Φτάνω σε έναν σεκιουριτά, tickets του λέω, nada μου απαντάει κάνοντας τη γνωστή κίνηση του τέλους. Τι νάδα ρε μαλάκα, από την Ελλάδα κουβαλήθηκα!
Περιμένω τη σειρά μου και φτάνω λίγη ώρα μετά στα εκδοτήρια, ανώφελα όπως αποδείχτηκε καθώς αφορούσαν μόνο κρατήσεις και διαρκείας. Με παραπέμπουν πιο πάνω στα γραφεία της διοίκησης. Φτάνω κι επιστρατεύω τη διπλωματία μου μπας και, ωστόσο το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Είμαστε sold out, μόνο δύο στα επίσημα (υψηλού κόστους). Ποια επίσημα ρε μεγάλε, ούτε στο Χαριλάου δεν έχω πληρώσει για επίσημα. Sold out Δευτέρα βράδυ σε ματς με την Αλμερία; Με βαριά καρδιά ξεκίνησα να κάνω το γύρο του γηπέδου και να προσπαθήσω να δικτυωθώ:
Αρχικά είδα μια μπυραρία απέναντι που ΄χε μαζευτεί όλος ο κόσμος για τα προεόρτια, οπότε μιας και χρειαζόμουν κι εγώ μία πέρασα ταχύτατα το δρόμο. Πίνοντας τη μπύρα μου φρόντισα να ρωτήσω και τα υπόλοιπα:
«Φίλε άστο, είναι όντως sold out, ο μόνος τρόπος να μπεις είναι να βρεις κάτι παιδιά με backpacks που πουλάνε εισιτήρια στη μαύρη αγορά»
Μπήκα στο μπαρ που σιγά – σιγά άδειαζε μιας και πλησίαζε η ώρα του αγώνα να πάρω άλλη μία και να το σκεφτώ. Δεν ήθελα να ρισκάρω προσπαθώντας να μπω με μη εξασφαλισμένο εισιτήριο σ’ ένα γήπεδο που η είσοδος γίνεται με barcode. Άραξα με δύο παιδιά που και αυτοί είχαν το ίδιο θέμα συζητώντας. Πέρα από το γεγονός ότι γνώρισα φιλόξενο και εγκάρδιο κόσμο (ειδικά όταν έμαθαν πως είμαι από Ελλάδα) βγήκα και μια αναμνηστική για να ‘χω να θυμάμαι. Τουλάχιστον το προσπάθησα:
Μεγάλη η ξενέρα βλέπετε να είσαι στα 20 μέτρα από το γήπεδο και να βλέπεις το ματσάκι στο απέναντι μπαρ, που όσο κι αν ήταν στολισμένο με τα εμβλήματα της ομάδας, δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που ήθελα, χώρια που χα δει ότι στο γήπεδο είχε εμφανώς άδειες θέσεις:
Ακόμα πιο ξενέρα ήταν το πρώτο ημίχρονο, έτσι για να μη χάσω άλλο απ’ το βράδυ μου αποφάσισα να την κάνω στο ενδιάμεσο επιστρέφοντας στο κέντρο με τον ίδιο τρόπο. Πριν κατέβω τις σκάλες του μετρό παρατήρησα κι ένα ακόμη πανό, ανοίγοντας αμέσως τον μεταφραστή. Όχι ποδόσφαιρο τις Δευτέρες! Είστε ωραίοι ρε Bukaneros κι ας μην είδα ματς στο πέταλο σας!
Ακόμα κι ο σταθμός μου έκανε εντύπωση, που είναι βαμμένος και στολισμένος στα χρώματα της ομάδας:
Σε κάθε περίπτωση δε το μετάνιωσα ούτε λεπτό που έστω το επιχείρησα και δε μου βγήκε. Δε με χάλασε και τόσο που βρέθηκα σε μια λαϊκή, ποδοσφαιρική γειτονιά με ανοιχτούς ανθρώπους, υποστηρικτές μιας ομάδας που έχει να διδάξει πολλά στο κοινωνικό σύνολο. Επειδή διάβασα πολλά σχετικά με πληροφορίες περί ποδοσφαίρου της Μαδρίτης και σεβόμενος όλες τις απόψεις, εγώ θα τοποθετηθώ με τη δική μου απ’ αυτές τις γραμμές. Δώστε την ευκαιρία σ’ αυτές τις ομάδες που πρεσβεύουν το κάτι διαφορετικό, σε σας και στο παιδί σας ενδεχομένως που μόνο κέρδος θα έχει από την όλη ιστορία. Γνωρίστε την κουλτούρα της Rayo Vallecano.
Κατέβηκα γύρω στις 22:30 στη στάση Antón Martín κι έκανα δεξιά προς τα μπαράκια του κέντρου. Έκανα μια γύρα προκειμένου να βρω κάτι καλό, με δύο πράγματα να μου κλέβουν την εντύπωση. Αφενός είχε κόσμο, κάτι που στη χώρα μας Δευτέρα βράδυ εδώ και χρόνια αποτελεί παρελθόν. Αρκετοί πεζοί και γεμάτα μαγαζιά. Αφετέρου, αυτά τα μπαράκια των Ισπανών, που βλέποντας τη βιτρίνα νομίζεις ότι είναι μπακάλικο και όχι κάτι άλλο.
Γι’ ακόμα μια φορά στα περισσότερα δεν έπεφτε καρφίτσα, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες κατέληξα στην «La Fontana de Oro», μια πολύ όμορφη pub απ’ αυτές που είχα σημειωμένες, βρίσκοντας ένα καλό μέρος στο μπάρ:
Τα φώτα χαμήλωσαν γρήγορα, τα όργανα κούρδισαν, το μαγαζί γέμισε και όλα μπήκαν στη θέση τους με το πολύ ωραίο πάρτυ που στήθηκε εκεί.
Ιδανικό κλείσιμο εκδρομής δε νομίζετε;
