psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.063
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Η επόμενη μέρα στην Πρωτεύουσα
Ξύπνημα, καφές μηχανής αρχικά κι εξαιρετικό πρωινό στο hostal, λίγο πριν βρεθώ και πάλι στην οδό Atocha κατηφορίζοντας μέχρι τη γωνία απέναντι από το υπουργείο και το σιντριβάνι de la Alcachofa:
Κάπου εκεί έστριψα δεξιά στην κεντρική λεωφόρο και σε λίγα μόλις μέτρα ήμουν απέναντι από το πρώτο κομβικό αξιοθέατο της ημέρας μου:
Δε γινόταν βλέπετε να φύγω απ’ τη Μαδρίτη και να μην επισκεφτώ και το μουσείο τέχνης Reina Sofía για το οποίο είχα κλείσει εισιτήριο ηλεκτρονικά (12€) από το προηγούμενο βράδυ, σε μια εκδρομή – υπερβολική δόση τέχνης. Πέρασα τον έλεγχο, πήγα στο χώρο με τα ντουλαπάκια κι αφού δεν είχα κέρμα του ενός ευρώ για ν’ αφήσω σακίδιο και μπουφάν συνέχισα κουβαλώντας τα προς τον κύριο χώρο του μουσείου:
Περιπλανήθηκα αρκετά στο ισόγειο ανάμεσα σε αίθουσες τέχνης στις οποίες για άλλη μια μέρα δε καταλάβαινα τίποτα:
Ή σχεδόν τίποτα:
Αποφάσισα να συνεχίσω στον δεύτερο όροφο, με το κομμάτι που αφορούσε τον Ισπανικό εμφύλιο και είχε -τουλάχιστον στα δικά μου δεδομένα- πολύ μεγάλο ενδιαφέρον:
Έβγαζα τις φωτογραφίες μου μέχρι που μια υπάλληλος ήρθε και πάλι να μου κάνει αυστηρή παρατήρηση, λες κι εγώ είχα καμία όρεξη να παραβαίνω κανόνες που δεν αναγράφονταν πουθενά. Τι φάση με τα μουσεία στην Ισπανία, πρέπει να κάνουμε υποθέσεις για το τι πρέπει και τι όχι κάθε φορά;
Τότε βέβαια ήταν που κατάλαβα ακριβώς που βρισκόμουν, μιας και μέσα σ’ όλα αυτά είχα φτάσει σχεδόν μπροστά στο ξακουστό έργο του μουσείου και τον λόγο που με οδήγησε στην επίσκεψη σ’ αυτό, το παγκόσμιο πολιτιστικό σύμβολο του Pablo Picasso που ακούει στο όνομα «Guernica». Έως τότε βέβαια δεν γνώριζα πόσο μεγάλο είναι σε διαστάσεις κάτι που μου προκάλεσε μεγαλύτερη έκπληξη. Κινήθηκα προς όλες τις κατευθύνσεις προκειμένου να το δω και εννοείται ότι τράβηξα και μερικές φωτογραφίες στη ζούλα:
Αρκετές φορές σε εκδρομές έχω βρεθεί σε πολύ ιστορικά μνημεία/μουσεία, απέναντι σε πράγματα που μου προκαλούσαν πολύ ιδιαίτερες συγκινήσεις, πρώτη φορά όμως συνέβη κάτι αντίστοιχο με έναν πίνακα. Αλλιώς είναι π.χ. να βλέπεις το Άουσβιτς, αλλιώς να περιπλανιέσαι στο μουσείο πολέμου του Χο τσι Μινχ, με την συναισθηματική φόρτιση να είναι δικαιολογημένη στο έπακρο, όμως εδώ διάολε μιλάμε για τέχνη! Πως εξηγείται;
Είναι τόσο δυνατά τα μηνύματα που περνάει ο συγκεκριμένος πίνακας που μ’ έκανε να βουρκώσω, κοιτώντας τον επί δέκα και πλέον λεπτά από απέναντι με δέος, αποσβολωμένος, σχεδόν ακίνητος, με μια τεράστια ευγνωμοσύνη που κατάφερα να το ζήσω κι αυτό.
Το μυαλό αυτομάτως πήγαινε στο ποίημα του Καββαδία «Federico Garcia Lorca» ,ένα από τα σπουδαιότερα μελοποιημένα ποιήματα από πλευράς (ποιου άλλου) Θάνου Μικρούτσικο, που αναφέρεται στα πολλά αντίστοιχα γεγονότα:
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει.
Μάζεψα τα κουράγια μου πότε συνεχίζοντας και πότε επιστρέφοντας, βλέποντας παράλληλα και τα υπόλοιπα εκθέματα του ορόφου, μπαινοβγαίνοντας στις αίθουσες με τα εκθέματα διαφόρων ζωγράφων. Ακόμα κι ένας που απέχει παρασάγγας από τη συγκεκριμένη τέχνη όπως εγώ μπορεί εύκολα να συμπεράνει ότι βλέπει έργα του σπουδαίου Σαλβαντόρ Νταλί:
Το μουσείο ήταν τεράστιο και δεν είχα σκοπό να συνεχίσω για πολύ καθώς πέρα από τη φόρτιση που είχα, η ζέστη που επικρατούσε εκεί μέσα άρχισε να με βαράει κατακέφαλα. Πήρα σιγά – σιγά το δρόμο της εξόδου λοιπόν, μπαίνοντας με κάθε ευκαιρία και σε άλλες αίθουσες:
Βγήκα έξω κι ευχαριστήθηκα θα έλεγα καθαρό αέρα. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, τα ταπας μπαρ είχαν ήδη ξεκινήσει, όμως παρόλο που θα ‘θελα σίγουρα να κάνω μια στάση προτίμησα να συνεχίσω προς το παρόν μέσω της Calle del Olmo, σε μια πολύ όμορφη διαδρομή προς τη συνοικία «Barrio de La Latina» στην οποία ήθελα να κάνω μια επίσκεψη:
Ο εξαιρετικός καιρός και εκείνης της ημέρας έδινε την ευκαιρία σε όλους να καθίσουν στα εξωτερικά τραπεζάκια των καταστημάτων. Προχώρησα φτάνοντας ως το μνημείο του «Eloy Gonzalo», Ισπανού στρατιώτη του 19ου αιώνα στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Κούβας (για τον οποίο υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μάθω περισσότερα) κάνοντας αμέσως δεξιά προς τα κάτω:
Προχώρησα στη διαδρομή ως την «Puerta de Toledo» που χα σημειώσει και εν τέλει δε μ’ ενθουσίασε καθώς πιο πολύ σε Puerta de Tsimento μου έκανε, επιστρέφοντας και πάλι στην Barrio de La Latina λίγα λεπτά μετά:
Μια υπέροχη γειτονιά με αρκετά καλόγουστο στυλ και ωραία μαγαζάκια, στα οποία έκανα μια σύντομη βόλτα:
Γιατί σύντομη; Γιατί οι ωραίες γειτονιές έχουν και ωραία Ισπανικά μπαρ όπως το Lamiak καλή ώρα, κι εγώ χρειαζόμουν απαραιτήτως ένα διάλειμμα για ανάσες και δροσερές μπύρες με μεζέ:
Λίγη ώρα μετά ήμουν και πάλι στο δρόμο απέναντι από την «Real Basílica de San Francisco el Grande», ανανεωμένος κι έτοιμος για την απαιτητική συνέχεια…
Ξύπνημα, καφές μηχανής αρχικά κι εξαιρετικό πρωινό στο hostal, λίγο πριν βρεθώ και πάλι στην οδό Atocha κατηφορίζοντας μέχρι τη γωνία απέναντι από το υπουργείο και το σιντριβάνι de la Alcachofa:
Κάπου εκεί έστριψα δεξιά στην κεντρική λεωφόρο και σε λίγα μόλις μέτρα ήμουν απέναντι από το πρώτο κομβικό αξιοθέατο της ημέρας μου:
Δε γινόταν βλέπετε να φύγω απ’ τη Μαδρίτη και να μην επισκεφτώ και το μουσείο τέχνης Reina Sofía για το οποίο είχα κλείσει εισιτήριο ηλεκτρονικά (12€) από το προηγούμενο βράδυ, σε μια εκδρομή – υπερβολική δόση τέχνης. Πέρασα τον έλεγχο, πήγα στο χώρο με τα ντουλαπάκια κι αφού δεν είχα κέρμα του ενός ευρώ για ν’ αφήσω σακίδιο και μπουφάν συνέχισα κουβαλώντας τα προς τον κύριο χώρο του μουσείου:
Περιπλανήθηκα αρκετά στο ισόγειο ανάμεσα σε αίθουσες τέχνης στις οποίες για άλλη μια μέρα δε καταλάβαινα τίποτα:
Ή σχεδόν τίποτα:
Αποφάσισα να συνεχίσω στον δεύτερο όροφο, με το κομμάτι που αφορούσε τον Ισπανικό εμφύλιο και είχε -τουλάχιστον στα δικά μου δεδομένα- πολύ μεγάλο ενδιαφέρον:
Έβγαζα τις φωτογραφίες μου μέχρι που μια υπάλληλος ήρθε και πάλι να μου κάνει αυστηρή παρατήρηση, λες κι εγώ είχα καμία όρεξη να παραβαίνω κανόνες που δεν αναγράφονταν πουθενά. Τι φάση με τα μουσεία στην Ισπανία, πρέπει να κάνουμε υποθέσεις για το τι πρέπει και τι όχι κάθε φορά;
Τότε βέβαια ήταν που κατάλαβα ακριβώς που βρισκόμουν, μιας και μέσα σ’ όλα αυτά είχα φτάσει σχεδόν μπροστά στο ξακουστό έργο του μουσείου και τον λόγο που με οδήγησε στην επίσκεψη σ’ αυτό, το παγκόσμιο πολιτιστικό σύμβολο του Pablo Picasso που ακούει στο όνομα «Guernica». Έως τότε βέβαια δεν γνώριζα πόσο μεγάλο είναι σε διαστάσεις κάτι που μου προκάλεσε μεγαλύτερη έκπληξη. Κινήθηκα προς όλες τις κατευθύνσεις προκειμένου να το δω και εννοείται ότι τράβηξα και μερικές φωτογραφίες στη ζούλα:
Αρκετές φορές σε εκδρομές έχω βρεθεί σε πολύ ιστορικά μνημεία/μουσεία, απέναντι σε πράγματα που μου προκαλούσαν πολύ ιδιαίτερες συγκινήσεις, πρώτη φορά όμως συνέβη κάτι αντίστοιχο με έναν πίνακα. Αλλιώς είναι π.χ. να βλέπεις το Άουσβιτς, αλλιώς να περιπλανιέσαι στο μουσείο πολέμου του Χο τσι Μινχ, με την συναισθηματική φόρτιση να είναι δικαιολογημένη στο έπακρο, όμως εδώ διάολε μιλάμε για τέχνη! Πως εξηγείται;
Είναι τόσο δυνατά τα μηνύματα που περνάει ο συγκεκριμένος πίνακας που μ’ έκανε να βουρκώσω, κοιτώντας τον επί δέκα και πλέον λεπτά από απέναντι με δέος, αποσβολωμένος, σχεδόν ακίνητος, με μια τεράστια ευγνωμοσύνη που κατάφερα να το ζήσω κι αυτό.
Το μυαλό αυτομάτως πήγαινε στο ποίημα του Καββαδία «Federico Garcia Lorca» ,ένα από τα σπουδαιότερα μελοποιημένα ποιήματα από πλευράς (ποιου άλλου) Θάνου Μικρούτσικο, που αναφέρεται στα πολλά αντίστοιχα γεγονότα:
Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει.
Μάζεψα τα κουράγια μου πότε συνεχίζοντας και πότε επιστρέφοντας, βλέποντας παράλληλα και τα υπόλοιπα εκθέματα του ορόφου, μπαινοβγαίνοντας στις αίθουσες με τα εκθέματα διαφόρων ζωγράφων. Ακόμα κι ένας που απέχει παρασάγγας από τη συγκεκριμένη τέχνη όπως εγώ μπορεί εύκολα να συμπεράνει ότι βλέπει έργα του σπουδαίου Σαλβαντόρ Νταλί:
Το μουσείο ήταν τεράστιο και δεν είχα σκοπό να συνεχίσω για πολύ καθώς πέρα από τη φόρτιση που είχα, η ζέστη που επικρατούσε εκεί μέσα άρχισε να με βαράει κατακέφαλα. Πήρα σιγά – σιγά το δρόμο της εξόδου λοιπόν, μπαίνοντας με κάθε ευκαιρία και σε άλλες αίθουσες:
Βγήκα έξω κι ευχαριστήθηκα θα έλεγα καθαρό αέρα. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, τα ταπας μπαρ είχαν ήδη ξεκινήσει, όμως παρόλο που θα ‘θελα σίγουρα να κάνω μια στάση προτίμησα να συνεχίσω προς το παρόν μέσω της Calle del Olmo, σε μια πολύ όμορφη διαδρομή προς τη συνοικία «Barrio de La Latina» στην οποία ήθελα να κάνω μια επίσκεψη:
Ο εξαιρετικός καιρός και εκείνης της ημέρας έδινε την ευκαιρία σε όλους να καθίσουν στα εξωτερικά τραπεζάκια των καταστημάτων. Προχώρησα φτάνοντας ως το μνημείο του «Eloy Gonzalo», Ισπανού στρατιώτη του 19ου αιώνα στον πόλεμο ανεξαρτησίας της Κούβας (για τον οποίο υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μάθω περισσότερα) κάνοντας αμέσως δεξιά προς τα κάτω:
Προχώρησα στη διαδρομή ως την «Puerta de Toledo» που χα σημειώσει και εν τέλει δε μ’ ενθουσίασε καθώς πιο πολύ σε Puerta de Tsimento μου έκανε, επιστρέφοντας και πάλι στην Barrio de La Latina λίγα λεπτά μετά:
Μια υπέροχη γειτονιά με αρκετά καλόγουστο στυλ και ωραία μαγαζάκια, στα οποία έκανα μια σύντομη βόλτα:
Γιατί σύντομη; Γιατί οι ωραίες γειτονιές έχουν και ωραία Ισπανικά μπαρ όπως το Lamiak καλή ώρα, κι εγώ χρειαζόμουν απαραιτήτως ένα διάλειμμα για ανάσες και δροσερές μπύρες με μεζέ:
Λίγη ώρα μετά ήμουν και πάλι στο δρόμο απέναντι από την «Real Basílica de San Francisco el Grande», ανανεωμένος κι έτοιμος για την απαιτητική συνέχεια…
Last edited:
