psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.322
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Ενδότερα και …περιφερειακά
Περπάτημα στο περπάτημα να που έφτασα και στη γέφυρα San Martín, τη μία απ’ αυτές που περνούν πάνω από τον ποταμό Τάγο, χαρακτηριστικής ομορφιάς κι αρχιτεκτονικής:
Χάζεψα για λίγο το zip line που αρκετοί τιμούσαν σ’ ένα πολύ ωραίο πέρασμα και κατέβηκα πιο κοντά με σκοπό να βγώ ως απέναντι:
Το σχέδιο μου ήταν αρκετά φιλόδοξο ως επιπόλαιο και το ξεκίνησα χωρίς να είμαι σίγουρος πως θα μου βγει μ’ επιτυχία. Πήρα την ανηφόρα του περιφερειακού δρόμου λοιπόν για να κάνω την αρχή:
Η διαδρομή που ήθελα ν’ ακολουθήσω θα μ’ έφερνε στα πιο όμορφα mirador (σημεία θέασης) της πόλης, κάτι που είχα κατά νου εδώ και καιρό. Είναι μια διαδρομή που τιμάται επίσης από πολύ κόσμο όπως θα δείτε στις εικόνες πιο κάτω. Κι όταν μιλάμε για εικόνες….
Όσο προχωρούσα προς το δεύτερο mirador -και το καλύτερο όπως σοφά λέγεται- της περιοχής (Mirador Panoramico), τόσο πλήθαινε η κίνηση, ανθρώπων και οχημάτων. Παρέες όλων των ηλικιών που βρήκαν ευκαιρία να βολτάρουν, να πιούν τα ποτά τους, ενδεχομένως και να καπνίσουν ότι καπνίζεται στο μοναδικό αυτό σημείο:
Μια καντίνα υπενθύμισε και τη δική μου δίψα που παρέμενε ανεξάντλητη. Ε δε γινόταν να μη κάνω κι εγώ ένα διάλλειμα, το άξιζα:
Ο μικρός λοφίσκος απέναντι έδινε την ευκαιρία για ανάβαση και πολύ καλύτερες ακόμα φωτογραφίες. Θαυμάστε ελεύθερα:
Ήθελα πάρα πολύ να μείνω κι εγώ για το ηλιοβασίλεμα όπως οι περισσότεροι, ωστόσο δεν ήταν φρόνιμο να με βρει το σκοτάδι στον δρόμο, έτσι λοιπόν συνέχισα με τη διαδρομή που περνούσε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο Cerro del Bu να δείχνει επιτέλους να κατηφορίζει:
Στόχος επετεύχθη, αφού σχεδόν έφτανα στις πολυπόθητες γέφυρες που οδηγούσαν και πάλι στα ενδότερα της πόλης, κάτω από το φρούριο:
Πέρασα την γέφυρα Alcantara χαρούμενος που έκανα την κυκλική διαδρομή όπως σχεδίαζα, κι ευτυχώς ξαναβγήκα κοντά σε σημείο απ’ το οποίο θα μπορούσα να ξαναχρησιμοποιήσω τις κυλιόμενες. Η κατάληξη; Εκεί που βρισκόμουν λίγες ώρες πιο πριν, έχοντας κλείσει μια σχεδόν πλήρη περίμετρο:
Το σούρουπο με βρήκε την ώρα που άρχισα ν’ ανηφορίζω την de Carlos V, με φόντο το φρούριο Alcázar. Μου προξένησε εντύπωση που ακόμα και η πινακίδα της cola ήταν εναρμονισμένη με τα χρώματα της πόλης, κάτι που δε ξέρω αν είναι κανόνας στην Ισπανία:
Βέβαια εγώ με κόλες δεν ασχολούμαι. Προτιμώ πάντα ένα ωραίο παγκάκι όπως αυτό της πλατείας Zocodover, κεντρικής πλατείας της πόλης και μια δροσερή ως επιβράβευση:
Ο χρόνος ακόμα και τώρα ήταν σχετικά περιορισμένος, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ανέβηκα ως το Alcázar, προκειμένου να το δω όσο μπορώ. Η δουλειά που έχουν κάνει με τον φωτισμό του όπως μπορείτε να δείτε είναι εκπληκτική:
Ήταν ώρα επιστροφής στο ξενοδοχείο, έτσι κατέβηκα και πάλι στον πολυσύχναστο πεζόδρομο, χαζεύοντας γι’ ακόμα μια φορά τις βιτρίνες με τα jamon και όχι μόνο:
Θαυμάστε την εικόνα της Arco de Palacio που περνάει απ’ καθεδρικό. Δε νομίζω ότι μπορώ να πω και πολλά:
Αφέθηκα κι εγώ στη στιγμή, που την έκανε σαφώς πιο ατμοσφαιρική ο ήχος της κιθάρας και η εκτέλεση του hotel California από τον πλανόδιο μουσικό:
Όλα αυτά συνέβαιναν στην πλατεία ayuntamiento, στο νυχτερινό για τα καλά πλέον Τολέδο:
Έφτασα στην είσοδο του ξενοδοχείου που όπως μπορείτε να δείτε φιλοξενείται και αυτό σε μια πολύ όμορφη γειτονιά. Μου άρεσε η διακόσμηση με τα πλακίδια (θύμισε Πορτογαλία) στους κοινόχρηστους χώρους του:
Ετοιμάστηκα συντόμως, τσίμπησα και κάτι ακούγοντας το ματσάκι της ομάδας μου που έπαιζε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα και λίγο πριν με λυγίσει η κούραση το πήρα απόφαση και ξαναβγήκα για μια βόλτα, στις αρκετά πιο ήσυχες πλέον γειτονιές της πόλης. Πέρασα από την Εβραϊκή γειτονιά και την εκκλησία de los Jesuitas, προσπαθώντας μάταια να βρω χώρο σε κάποιο ισπανικό μπαράκι απ’ αυτά που είχα τσεκάρει νωρίτερα, εις μάτην όπως αποδείχτηκε, καθώς στα περισσότερα δεν υπήρχε ούτε σκαμνί...
Τι τα θες τα πειράματα ρε ψηλέ; Αφού ξέρεις που θα καταλήξεις. Στο στοιχείο σου...
Ιρλανδική pub (O’Briens) κι άγιος ο θεός.
Ήπια τις μπυρίτσες μου και αναχώρησα, περνώντας κι από ένα ύπουλο καγκελόφραχτο ροκ μπαρ που αν δεν ήμουν μόνος και με τόση κούραση θα έμπαινα σίγουρα και κατέληξα εν τέλει σε ένα ισπανικό κλαρινογαμπριζέ με κοκτέιλ που νόμιζα ότι θα ναι καλύτερο. Δε βαριέσαι, για ένα τελευταίο πήγαινα...
Ήταν μια πολύ μεγάλη, γεμάτη και όμορφη μέρα, που έκλεινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αντίκρυ σε τέτοιες εικόνες:
Ευτυχία επι Ισπανικού εδάφους.
Περπάτημα στο περπάτημα να που έφτασα και στη γέφυρα San Martín, τη μία απ’ αυτές που περνούν πάνω από τον ποταμό Τάγο, χαρακτηριστικής ομορφιάς κι αρχιτεκτονικής:
Χάζεψα για λίγο το zip line που αρκετοί τιμούσαν σ’ ένα πολύ ωραίο πέρασμα και κατέβηκα πιο κοντά με σκοπό να βγώ ως απέναντι:
Το σχέδιο μου ήταν αρκετά φιλόδοξο ως επιπόλαιο και το ξεκίνησα χωρίς να είμαι σίγουρος πως θα μου βγει μ’ επιτυχία. Πήρα την ανηφόρα του περιφερειακού δρόμου λοιπόν για να κάνω την αρχή:
Η διαδρομή που ήθελα ν’ ακολουθήσω θα μ’ έφερνε στα πιο όμορφα mirador (σημεία θέασης) της πόλης, κάτι που είχα κατά νου εδώ και καιρό. Είναι μια διαδρομή που τιμάται επίσης από πολύ κόσμο όπως θα δείτε στις εικόνες πιο κάτω. Κι όταν μιλάμε για εικόνες….
Όσο προχωρούσα προς το δεύτερο mirador -και το καλύτερο όπως σοφά λέγεται- της περιοχής (Mirador Panoramico), τόσο πλήθαινε η κίνηση, ανθρώπων και οχημάτων. Παρέες όλων των ηλικιών που βρήκαν ευκαιρία να βολτάρουν, να πιούν τα ποτά τους, ενδεχομένως και να καπνίσουν ότι καπνίζεται στο μοναδικό αυτό σημείο:
Μια καντίνα υπενθύμισε και τη δική μου δίψα που παρέμενε ανεξάντλητη. Ε δε γινόταν να μη κάνω κι εγώ ένα διάλλειμα, το άξιζα:
Ο μικρός λοφίσκος απέναντι έδινε την ευκαιρία για ανάβαση και πολύ καλύτερες ακόμα φωτογραφίες. Θαυμάστε ελεύθερα:
Ήθελα πάρα πολύ να μείνω κι εγώ για το ηλιοβασίλεμα όπως οι περισσότεροι, ωστόσο δεν ήταν φρόνιμο να με βρει το σκοτάδι στον δρόμο, έτσι λοιπόν συνέχισα με τη διαδρομή που περνούσε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο Cerro del Bu να δείχνει επιτέλους να κατηφορίζει:
Στόχος επετεύχθη, αφού σχεδόν έφτανα στις πολυπόθητες γέφυρες που οδηγούσαν και πάλι στα ενδότερα της πόλης, κάτω από το φρούριο:
Πέρασα την γέφυρα Alcantara χαρούμενος που έκανα την κυκλική διαδρομή όπως σχεδίαζα, κι ευτυχώς ξαναβγήκα κοντά σε σημείο απ’ το οποίο θα μπορούσα να ξαναχρησιμοποιήσω τις κυλιόμενες. Η κατάληξη; Εκεί που βρισκόμουν λίγες ώρες πιο πριν, έχοντας κλείσει μια σχεδόν πλήρη περίμετρο:
Το σούρουπο με βρήκε την ώρα που άρχισα ν’ ανηφορίζω την de Carlos V, με φόντο το φρούριο Alcázar. Μου προξένησε εντύπωση που ακόμα και η πινακίδα της cola ήταν εναρμονισμένη με τα χρώματα της πόλης, κάτι που δε ξέρω αν είναι κανόνας στην Ισπανία:
Βέβαια εγώ με κόλες δεν ασχολούμαι. Προτιμώ πάντα ένα ωραίο παγκάκι όπως αυτό της πλατείας Zocodover, κεντρικής πλατείας της πόλης και μια δροσερή ως επιβράβευση:
Ο χρόνος ακόμα και τώρα ήταν σχετικά περιορισμένος, έτσι με συνοπτικές διαδικασίες ανέβηκα ως το Alcázar, προκειμένου να το δω όσο μπορώ. Η δουλειά που έχουν κάνει με τον φωτισμό του όπως μπορείτε να δείτε είναι εκπληκτική:
Ήταν ώρα επιστροφής στο ξενοδοχείο, έτσι κατέβηκα και πάλι στον πολυσύχναστο πεζόδρομο, χαζεύοντας γι’ ακόμα μια φορά τις βιτρίνες με τα jamon και όχι μόνο:
Θαυμάστε την εικόνα της Arco de Palacio που περνάει απ’ καθεδρικό. Δε νομίζω ότι μπορώ να πω και πολλά:
Αφέθηκα κι εγώ στη στιγμή, που την έκανε σαφώς πιο ατμοσφαιρική ο ήχος της κιθάρας και η εκτέλεση του hotel California από τον πλανόδιο μουσικό:
Όλα αυτά συνέβαιναν στην πλατεία ayuntamiento, στο νυχτερινό για τα καλά πλέον Τολέδο:
Έφτασα στην είσοδο του ξενοδοχείου που όπως μπορείτε να δείτε φιλοξενείται και αυτό σε μια πολύ όμορφη γειτονιά. Μου άρεσε η διακόσμηση με τα πλακίδια (θύμισε Πορτογαλία) στους κοινόχρηστους χώρους του:
Ετοιμάστηκα συντόμως, τσίμπησα και κάτι ακούγοντας το ματσάκι της ομάδας μου που έπαιζε εκείνη την ώρα στην Ελλάδα και λίγο πριν με λυγίσει η κούραση το πήρα απόφαση και ξαναβγήκα για μια βόλτα, στις αρκετά πιο ήσυχες πλέον γειτονιές της πόλης. Πέρασα από την Εβραϊκή γειτονιά και την εκκλησία de los Jesuitas, προσπαθώντας μάταια να βρω χώρο σε κάποιο ισπανικό μπαράκι απ’ αυτά που είχα τσεκάρει νωρίτερα, εις μάτην όπως αποδείχτηκε, καθώς στα περισσότερα δεν υπήρχε ούτε σκαμνί...
Τι τα θες τα πειράματα ρε ψηλέ; Αφού ξέρεις που θα καταλήξεις. Στο στοιχείο σου...
Ιρλανδική pub (O’Briens) κι άγιος ο θεός.
Ήπια τις μπυρίτσες μου και αναχώρησα, περνώντας κι από ένα ύπουλο καγκελόφραχτο ροκ μπαρ που αν δεν ήμουν μόνος και με τόση κούραση θα έμπαινα σίγουρα και κατέληξα εν τέλει σε ένα ισπανικό κλαρινογαμπριζέ με κοκτέιλ που νόμιζα ότι θα ναι καλύτερο. Δε βαριέσαι, για ένα τελευταίο πήγαινα...
Ήταν μια πολύ μεγάλη, γεμάτη και όμορφη μέρα, που έκλεινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αντίκρυ σε τέτοιες εικόνες:
Ευτυχία επι Ισπανικού εδάφους.
