Κίνα Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

[gelf]

Κεφάλαιο 16

Η απαγορευμένη πόλη.

Ξυπνάω νωρίς το πρωί της Παρασκευής, ημερομηνία 13-02-2015. Ξυπνάω για δεύτερο πρωινό στο Πεκίνο, αλλά θα είναι η πρώτη ημέρα, που θα την έχω ολόκληρη. Η πρώτη μας περιήγηση θα είναι στην απαγορευμένη πόλη. Πεκίνο η βόρεια πρωτεύουσα. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου μου. Βλέπω προς το εθνικό μουσείο τέχνης της Κίνας

Κατεβαίνω για πρωινό. Στη συνέχεια για να μη χάσουμε χρόνο, παίρνουμε ένα ταξί για να μας πάει στο πιο κοντινό σημείο εισόδου της απαγορευμένης πόλης. Το Πεκίνο είναι μια τεράστια πολεοδομική ενότητα με αρκετούς δρόμους μεγάλου πλάτους και πολλών λωρίδων κυκλοφορίας. Η εξερεύνηση της πόλης μόνο με πεζοπορία είναι αδύνατη. Έτσι όπως προανέφερα η μόνη λύση για εξοικονόμηση χρόνου ήταν η μετακίνηση με ταξί. Ύστερα από λίγα λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας. Όπως προχωρούσαμε προς την είσοδο της απαγορευμένης πόλης, μας σταματάει ένας τύπος, ο οποίος με έκπληξη αντιλαμβανόμαστε, ότι γνωρίζει σχετικά καλά αγγλικά, μας συστήνεται ως Τσακ, μας δείχνει κάρτα ξεναγού και μας προτείνει να μας ξεναγήσει με λιμουζίνα την άλλη ημέρα από το πρωί (ώρα 07,00) έως το απόγευμα (ώρα 17.00) στο σινικό τείχος. Ρωτάμε την τιμή. Μας απαντά 300 γουάν. Του ζητήσαμε να μας διευκρινήσει εάν το ποσό αυτό θα ήταν για όλους μαζί ή για τον καθένα ξεχωριστά. Μας απαντά ότι είναι και για τους τρεις μας. Το ποσό μας φάνηκε μικρό. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε ρωτήσει στο ξενοδοχείο μας και μας είχαν απαντήσει ότι η τιμή για την εκδρομή στο σινικό τείχος ήταν 300 γουάν κατ’ άτομο, δηλαδή τριπλάσια τιμή απ’ αυτήν που μας ζητούσε ο Τσακ. Συμφωνούμε με τον Τσακ, απλά του αλλάζουμε την ώρα αναχώρησης. Από 07.00 πμ, για να μην ξυπνάμε αξημέρωτα, αλλά και για να απολαύσουμε το πλουσιότατο πρωινό του ξενοδοχείου αποφασίσαμε να φύγουμε στις 08.30 πμ.

Μετά τη συμφωνία μας με τον Τσακ προχωρήσαμε

προς την είσοδο της απαγορευμένης πόλης, παρατηρώντας απέναντι την πλατεία Τιέν Αν Μεν, το μνημείο των ηρώων του λαού και το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο.

Περάσαμε από τον πρώτο έλεγχο. Κατ’ ουσία, εμείς δεν ελεγχθήκαμε, ελέγχθηκαν όμως εξονυχιστικά οι μουσουλμάνοι.

Προχωρώντας προς την είσοδο της απαγορευμένης πόλης, περάσαμε από την πύλη της ουράνιας γαλήνης, δηλαδή βρεθήκαμε πάλι κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

Η πύλη της ουράνιας γαλήνης κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Μινγκ, Ο σύντροφος Μάο κήρυξε από τον εξώστη της πύλης αυτής την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας την 01-10-1949, εκεί όπου έχει αναρτηθεί το βαρύτατο πορτραίτο του (βάρους 1,50 τόνου) και από τον εξώστη της πύλης αυτής οι ηγέτες της Λ.Δ. της Κίνας παρακολουθούν τις παρελάσεις και απευθύνονται στο λαό.

Διασχίζουμε τις αψιδωτές μαρμάρινες γέφυρες

και βρισκόμαστε ακριβώς κάτω από το μνημειώδες και βαρύτατο (1,50 τόνου) πορτραίτο του συντρόφου Μάο, δηλαδή κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

Αφού μείναμε αρκετή ώρα στο σημείο αυτό, περάσαμε μέσα από την πύλη και βρεθήκαμε σε μια μεγάλη αυλή, όπου περιμετρικά υπήρχαν εστιατόρια, καταστήματα αναμνηστικών εκδοτήρια εισιτηρίων κλπ.

Βγάλαμε εισιτήρια, ενοικιάσαμε και το μηχάνημα ξενάγησης, το οποίο διέθετε ξενάγηση και στην ελληνική γλώσσα και μπήκαμε στην απαγορευμένη πόλη από τη μεσημβρινή πύλη, μοναδική είσοδο κατά τα τελευταία χρόνια.

Κάνοντας τα πρώτα βήματα καταλάβαμε ότι οι Κινέζοι αποφάσισαν ορθότατα για το σημείο της εισόδου. Ο φυσικός φωτισμός των κτισμάτων της απαγορευμένης πόλης σε συνδυασμό με τα χρώματα ήταν καταπληκτικός και φαντάστηκα ότι αυτός θα ήταν ο λόγος υιοθέτησης αυτής της πύλης ως εισόδου.

Θαυμάσαμε τη γενική προοπτική αρκετή ώρα και μετά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε.

Κατ’ αρχή περάσαμε από το χρυσό νερό, πέντε μαρμάρινες γέφυρες οι οποίες συμβολίζουν τις πέντε βασικές αρετές του Κομφουκιανισμού και συγκεκριμένα:

- καλοσύνη του άρχοντα - νομιμοφροσύνη του υπηκόου
- αγάπη του πατέρα – υπακοή του γιου
- αγαθότητα των ηλικιωμένων – σεβασμός των νέων
- δικαιοσύνη του συζύγου – υπακοή της συζύγου
- αμοιβαία πίστη μεταξύ φίλων

Οι πέντε μαρμάρινες γέφυρες διασχίζουν το χρυσό νερό το οποίο έχει διεύθυνση ροής από τη δύση προς την ανατολή.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς την πύλη της υπέρτατης αρμονίας, με τη διπλή στέγη, η οποία χρησίμευε για συμπόσια και για υποδοχή επισκεπτών.

Ανατολικά αυτής βρίσκεται ο οίκος του πνευματικού κλέους,

ενώ δυτικά της πύλης της υπέρτατης αρμονίας βρίσκεται ο οίκος της πολεμικής αρετής.

Περάσαμε μέσα από την πύλη της υπέρτατης αρμονίας

και προχωρήσαμε προς τον οίκο της υπέρτατης αρμονίας

διερχόμενοι από τις σκάλες δίπλα στην μαρμάρινη οδό.

Ο οίκος της υπέρτατης αρμονίας είναι η μεγαλύτερη αίθουσα στο παλάτι και χρησιμοποιείτο σπανιότατα, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως η ενθρόνιση του αυτοκράτορα, η γιορτή για τα γενέθλια του αυτοκράτορα καθώς και η ανακοίνωση από τον αυτοκράτορα των επιτυχόντων στις αυτοκρατορικές εξετάσεις. Αυτές οι εξετάσεις είναι οι πρώτες που είχαν διενεργηθεί παγκοσμίως, για την εισαγωγή των επιτυχόντων στη δημόσια διοίκηση. Ένας συνειρμός με τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα, μου φέρνει ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Κουνάω το κεφάλι μου για να φύγουν αυτές οι σκέψεις. Δεν ήθελα με τίποτα να σκέφτομαι κάτι που να μου θυμίζει Ελλάδα. Ήμουν στην Κίνα και έπρεπε να απολαύσω το ταξίδι μου ρουφώντας τις υπέροχες εικόνες που έβλεπα μπροστά μου.

Ανεβήκαμε, όπως προανέφερα από τις σκάλες δίπλα στη μαρμάρινη οδό, από την οποία ανέβαζαν και κατέβαζαν τον αυτοκράτορα με φορείο. Έτσι βρεθήκαμε σε επίπεδο επτά σκαλοπατιών κάτω από το δάπεδο του οίκου της υπέρτατης αρμονίας.

Για εκατονταετίες ο οίκος της υπέρτατης αρμονίας ήταν το υψηλότερο κτίριο του Πεκίνου. Άλλωστε υπήρχε νόμος ο οποίος απαγόρευε να κατασκευαστεί κτίριο υψηλότερο από τον οίκο της υπέρτατης αρμονίας.

Ανεβήκαμε τα επτά σκαλοπάτια και αρχίσαμε να παρατηρούμε λεπτομέρειες από το εξωτερικό

αλλά κυρίως το εσωτερικό του οίκου της υπέρτατης αρμονίας με τον περίτεχνο θρόνο.

Η οροφή της αίθουσας είναι ζωγραφισμένη υπέροχα.

Εξωτερικά της αίθουσας παρατήρησα την περίτεχνη οροφή

καθώς και τα μπρούτζινα καζάνια τα οποία ήταν γεμάτα νερό για αντιμετώπιση πιθανής πυρκαγιάς.

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες από τον περιβάλλοντα χώρο προς τα γύρω κτίρια

και κατόπιν προχωρήσαμε προς τον οίκο της μέσης αρμονίας, ο οποίος ήταν ο χώρος που υποδεχόταν τον αυτοκράτορα πριν από τις επίσημες τελετές και ο χώρος όπου γίνονταν δεκτοί οι ιερείς από το ιερατικό συμβούλιο. Ο οίκος της μέσης αρμονίας είναι μία τετράγωνη αίθουσα.

Από κάτω φαινόταν το σύγχρονο Πεκίνο.

Ανεβήκαμε τα επτά σκαλοπάτια και θαυμάσαμε το εσωτερικό του οίκου της μέσης αρμονίας.

Στη συνέχεια παρατηρώντας τους εξωτερικούς χώρους,

προχωρήσαμε προς τον οίκο της διατήρησης της αρμονίας, όπου ο αυτοκράτορας επέβλεπε τα τελικά στάδια των εξετάσεων για τα δημόσια αξιώματα.



(συνεχίζεται - το παρόν κεφάλαιο δεν ολοκληρώθηκε λόγω πιθανού φόρτου των φωτογραφιών)

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 25

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 25

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[makisg]

ομορφάντρας, είχε το αλμπενι του .

 

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Η Οργάνωση του ταξιδιού

Λόγω συνεχών ταξιδιών και φόρτου εργασίας, είχε φθάσει μια εβδομάδα πριν από το ταξίδι και δεν είχα αποφασίσει (ούτε είχα σκεφθεί για το πρόγραμμα του ταξιδιού).

Τότε κλείνω ξενοδοχείο για την πρώτη νύχτα στο Πεκίνο. Επίσης αρχίζω να καταστρώνω ένα γενικό πρόγραμμα στο μυαλό μου, πρόγραμμα το οποίο έπρεπε να συγκεκριμενοποιήσω άμεσα, ώστε να κλείσω τις πιθανές εσωτερικές πτήσεις.

Με το δεδομένο, ότι ο χρόνος ήταν περιορισμένος, αποφασίσαμε ότι μετά την πρώτη διανυκτέρευση στο Πεκίνο, θα φεύγαμε για τέσσερις διανυκτερεύσεις στη Σαγκάη και θα επιστρέφαμε για τέσσερις διανυκτερεύσεις στο Πεκίνο. Μπόνους στον εαυτό μου, (σε ένα καλοπερασάκια όπως είμαι – και δεν μπορώ ν’ αλλάξω) θα ήταν η τελευταία διανυκτέρευση της εκδρομής, στην αγαπημένη μου Κοπεγχάγη.

Το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει για την πρώτη νύχτα στο Πεκίνο, το είχα επιλέξει με κριτήριο να είναι κοντά στην είσοδο της απαγορευμένης πόλης και κατ’ επέκταση κοντά στο βαρύτατο (1,50 τόνου!) πορτραίτο του συντρόφου Μάο.

Είχα, λοιπόν, επιλέξει το Hotel Kapok (Forbidden City), το πιο κοντινό στους προαναφερθέντες στόχους μου, ώστε να αξιοποιήσω, τις λίγες ώρες τις οποίες θα έμενα αρχικά στο Πεκίνο.

Στη συνέχεια έκλεισα την εσωτερική πτήση Πεκίνο – Σαγκάη με την China Eastern Airlines. Αποφασίσαμε ότι η επιστροφή στο Πεκίνο θα γινόταν με τραίνο, ώστε να είχαμε άποψη και των δύο μέσων μαζικής μεταφοράς. Τα εισιτήρια του τραίνου δεν ήταν δυνατό να εκδοθούν ηλεκτρονικά, οπότε τη δράση αυτή την αφήσαμε για την Κίνα και συγκεκριμένα για τη Σαγκάη.

Οφείλω να επισημάνω ότι τα αεροπορικά εισιτήρια, εξασφαλίστηκαν σε λογικές τιμές. Π.χ. το εισιτήριο Αθήνα – Κοπεγχάγη - Πεκίνο με επιστροφή κόστισε γύρω στα 520 ευρώ, ενώ η εσωτερική πτήση Πεκίνο – Σαγκάη κόστισε περίπου 90 ευρώ.

Δύο ημέρες πριν από την αναχώρηση έκλεισα και τα υπόλοιπα ξενοδοχεία

Στη Σαγκάη έκλεισα το Les Suites Orient, Bund Shanghai, για τέσσερις διανυκτερεύσεις, το οποίο βρίσκεται στο Bund. Πάντα ή μάλλον από τότε που είχα διαβάσει για Σαγκάη, είχα δει τη Σαγκάη, είχα δει και ταινίες για τη Σαγκάη, ήθελα να μείνω στο Bund. Η επιλογή μου αυτή, αποδείχθηκε κορυφαία.

Στο Πεκίνο έκλεισα το Beijing Prime Hotel Wangfujing, για τέσσερις διανυκτερεύσεις.

Στην Κοπεγχάγη έκλεισα το Copenhagen Plaza, για μία διανυκτέρευση.

Το υπόλοιπο πρόγραμμα θα το καταστρώναμε επί τόπου.

Την προηγούμενη ημέρα της αναχώρησης άφησα για service την Giulietta μου, στην εταιρία χρονομίσθωσης, με την οποία συνεργάζομαι. Το απόγευμα με ειδοποιούν ότι το αυτοκίνητο δεν θα είναι έτοιμο. Μου το αντικαθιστούν με ένα δίλιτρο Passat.

Τέλος πάντων το πρωί της Παρασκευής 06-02-2015, εγώ, η χειραποσκευή μου και η φωτογραφική μου μηχανή, είμαστε πανέτοιμοι για το ταξίδι στην Κίνα.

 

[soudianos]

Πολύ καλή ενημέρωση η οργάνωση του ταξιδιού σου, περιμένουμε και τις εκεί κινήσεις σου. Βέβαια όσο και να λιάζει ο Μάο σκιά δεν έχει σήμερα...Την είχε τότε που ήμουν και και που τη αισθάνθηκα βαριά πάνω μου...

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Το Ταξίδι του πηγαιμού

Ξεκίνησα από το σπίτι μου κατά τις 09.30πμ και σε λιγότερο από δύο ώρες άφηνα το Passat στο parking του αεροδρομίου. Προχωρήσαμε προς το lounge της Aegean, για ελαφρύ γεύμα και κρασάκι.

Κατά τις 13.30 πήγαμε προς την πύλη. Επιβιβαστήκαμε και απογειωθήκαμε.

Την προκαθορισμένη ώρα το Α 319 της SAS προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης.

Είχαμε σχεδόν πέντε ώρες αναμονή στο πανέμορφο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Τα ξύλινα δάπεδα δημιουργούν απίστευτη θαλπωρή για χώρο αεροδρομίου. Όμως το αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης το είχα απολαύσει αρκετές φορές. Τρέχω γρήγορα, παίρνω ένα ταξί και κατευθύνομαι προς το κέντρο της πόλης.

Η διεύθυνση που έδωσα στον ταξιτζή ήταν μονολεκτική:
Nyhvan.

Ήθελα να βρεθώ το ταχύτερο στην προκυμαία, η οποία είναι η πιο αγαπημένη μου περιοχή στην Κοπεγχάγη. Η Κοπεγχάγη είναι μια πόλη η οποία έχει επιλύσει το κυκλοφοριακό. Το αεροδρόμιο είναι σχετικά κοντά στην πόλη, οπότε σε 15 περίπου λεπτά είχαμε φθάσει στο Nyhvan. Περπατήσαμε στην προκυμαία

έως το τέλος της προκυμαίας, όπου και η βασιλική σκηνή της Δανίας. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο

Περπατήσαμε αρκετά, όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έτσι από την πλατεία όπου βρίσκεται το παλάτι, πήραμε ένα ταξί και επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο. Περάσαμε τους ελέγχους και όταν φθάσαμε στην πύλη, η επιβίβαση στο Α 340 είχε ξεκινήσει.

Μετά από εννέα περίπου ώρες ομαλής πτήσης, το αεροπλάνο της SAS είχε προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Πεκίνου.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Λίγες ώρες στο Πεκίνο

Το αεροδρόμιο του Πεκίνου είναι σύγχρονο. Από το τέρμιναλ που αποβιβαστήκαμε, χρησιμοποιήσαμε τραίνο για να φθάσουμε στο χώρο παραλαβής των αποσκευών. Εγώ είχα απλή χειραποσκευή και τη φωτογραφική μου μηχανή, με τη λογική «κάλλιο πέντε και στο χέρι …», όμως τα άλλα δύο μέλη της παρέας είχαν μεγάλη αποσκευή. Αυτό όπως αποδείχθηκε ήταν μεγάλο λάθος, αφού και οι δύο παρέλαβαν τις αποσκευές τους τραυματισμένες. Το πρόβλημα επιλύθηκε κατά την επιστροφή μας, με αλλαγή αποσκευών, αλλά αυτό βέβαια είναι ένα άλλο θέμα το οποίο δεν αφορά στην παρούσα ιστορία.

Με όλα αυτά χάσαμε κάποιο χρόνο και η ώρα είχε φθάσει 14.30, όταν πήραμε ταξί για να μας πάει στο ξενοδοχείο μας. Είχα έτοιμο στο τηλέφωνο, το mail της απάντησης – επιβεβαίωσης του booking για την κράτηση στο ξενοδοχείο, όπου έγραφε τη διεύθυνση και στα κινέζικα. Αυτό είναι απαραίτητο γιατί δεν υπάρχει Κινέζος ταξιτζής ξενόγλωσσος. Στην προηγούμενη πρόταση μπορεί να σβηστεί η λέξη ταξιτζής και η πρόταση να εξακολουθεί να ισχύει, με εξαίρεση κάποιων στις ρεσεψιόν των ξενοδοχείων και κάποιων νέων ανθρώπων που σου πιάνουν συζήτηση στο δρόμο για την εξάσκηση των αγγλικών τους.

Πέσαμε σε μποτιλιάρισμα, πιθανώς λόγω Σαββάτου μεσημεριού,

με αποτέλεσμα να πλησιάζει σχεδόν η ώρα 16.00, όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Όπως έχω προαναφέρει, είχα επιλέξει το Hotel Kapok (Forbidden City), το πιο κοντινό στην είσοδο της απαγορευμένης πόλης και στο πορτραίτο του συντρόφου Μάο, ώστε να αξιοποιήσω, τις λίγες ώρες τις οποίες θα έμενα αρχικά στο Πεκίνο.

Ανεβάζω γρήγορα την αποσκευή στο δωμάτιο, κάνω ένα σύντομο ντους και εξορμώ προς την απαγορευμένη πόλη, με όπλα τη φωτογραφική μηχανή, τη βιντεοκάμερα, το χάρτη που μου είχαν δώσει στη ρεσεψιόν και το βιβλίο μου για το Πεκίνο.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, είδα την απαγορευμένη πόλη ή μάλλον την ανατολική πύλη της η οποία είναι πάντα κλειστή.

Προχωράμε προς την απαγορευμένη πόλη, γνωρίζοντας ότι έχει κλείσει, όμως θέλαμε να έχουμε μια πρώτη, έστω και εξωτερική, έστω και μακροσκοπική εικόνα.

Περπατώντας δίπλα στην παγωμένη τάφρο, μεγάλου πλάτους 52 μέτρων,

η οποία περιβάλλει την απαγορευμένη πόλη, ακούσαμε ένα κρότο σαν έκρηξη. Ήταν τμήμα του πάγου το οποίο έλιωνε.

Κατευθυνόμαστε νότια και φθάνουμε προς τη μεσημβρινή πύλη, την πύλη εισόδου. Γνωρίζαμε ότι αυτή είχε κλείσει, λόγω ώρας.

Βγήκαμε και συνεχίσαμε το περπάτημα κατά μήκος της παγωμένης τάφρου.

Ήθελα να βρεθώ γρήγορα στην πλατεία Τιέν Αν Μεν η οποία ήταν δίπλα και νοτιότερα. Όμως οι αποστάσεις στο Πεκίνο δεν είναι «παίξε – γέλασε». Κατάφερα να βρω ταξί. Το ταξί στην Κίνα είναι πολύ φθηνό, αλλά το να το βρεις είναι πολύ δύσκολο. Ταξί μπορείς να βρεις στο αεροδρόμιο ή στο ξενοδοχείο μετά από κλήση. Δεν υπάρχουν πιάτσες ταξί, ή για να ακριβολογώ αυτές που υπάρχουν είναι λίγες. Όταν προσπάθησα να σταματήσω ταξί δεν τα ήξερα όλα αυτά. Άλλωστε η απόσταση η οποία έπρεπε να διανύσουμε ήταν μικρή, σχετικά με την απεραντοσύνη του Πεκίνου. Πάντως ήμουν τυχερός. Βρήκα ταξί, όταν κατέβηκε ο επιβάτης του. Δεν είχα καταλάβει ότι αυτός θα είναι ο κανόνας, με τις εξαιρέσεις τις οποίες ανέφερα παραπάνω. Το ταξί μας αφήνει στη μέση περίπου της πλατείας Τιέν Αν Μεν.

Κοίταξα προς το μνημείο των ηρώων

Και προς το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο

Και όπως γυρίζω το βλέμμα μου παρατηρώ μακριά τον σύντροφο Μάο ή μάλλον το βαρύτατο (1,50 τόνου) πορτραίτο του. Εκατέρωθεν του πορτραίτου υπάρχουν δύο επιγραφές. Η μία αναφέρει «Ζήτω η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας» και η δεύτερη – διεθνιστική - αναφέρει «Ζήτω η ενότητα των λαών του κόσμου».

Το πορτραίτο του συντρόφου Μάο, έχει τοποθετηθεί στο σημείο από το οποίο ο σύντροφος Μάο την 01-10-1949 διακήρυξε την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Επισημαίνεται ότι όταν το πορτραίτο του συντρόφου αποσύρεται για συντήρηση, τοποθετείται - αντικαθίσταται άμεσα ένα παρόμοιο.

Όπως βλέπω το πορτραίτο μεγαλοπρεπές, το συσχετίζω αυθόρμητα στο μυαλό μου με τον τίτλο της ταινίας του Χίτσκοκ (ή μάλλον όπως είχε αποδοθεί ο τίτλος αυτής στα ελληνικά) «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων». Προχωράω με βήμα ταχύ προς το πορτραίτο του συντρόφου, ώστε να βρεθώ το ταχύτερο κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

Το κρύο είναι τσουχτερό. Η θερμοκρασία είχε πέσει κάτω από τους -8 βαθμούς Κελσίου. Όμως δεν πτοούμαστε. Άλλωστε το κρύο το αντέχω. Με τη ζέστη έχω κάποιο πρόβλημα. Συλλογίζομαι ότι έχω γεννηθεί σε λάθος χώρα. Προχωράμε προς το πορτραίτο του συντρόφου Μάο. Αγοράζω ένα επαναστατικό καπέλο με το αστέρι της επανάστασης. Ο στόχος διπλός. Ο πρώτος λόγος είναι να προστατευτώ από το κρύο, ο δεύτερος λόγος όμως είναι σπουδαιότερος. Να φωτογραφηθώ με αυτό κάτω από το πορτραίτο του συντρόφου Μάο.

Όμως, όπως έχω προαναφέρει, το Πεκίνο δεν είναι παίξε – γέλασε σχετικά με τις αποστάσεις. Το να διασχίσεις ένα δρόμο στην Τιέν Αν Μεν δεν είναι εύκολο. Θα περπατήσεις αρκετά για να βρεις μια κάτω διάβαση, του με πολλές λωρίδες κυκλοφορίας δρόμου. Στη συνέχεια θα περάσεις από έλεγχο. Όμως μετά έρχεται η ανταμοιβή. Βρίσκεσαι κοντά στο πορτραίτο του συντρόφου Μάο. Βρίσκεσαι κοντά στο εμβληματικό σημείο που γράφτηκε μεγάλο μέρος της ιστορίας του 20ου αιώνα, κυρίως για την Κίνα αλλά και κατ' επέκταση για όλο τον πλανήτη.

Κάπως έτσι,το Σάββατο 07-02-2015, κατά το βραδάκι, βρέθηκα κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

Αφού μείναμε αρκετή ώρα κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο, περιπλανηθήκαμε αρκετά στα ανατολικά της απαγορευμένης πόλης. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι θα μείνουμε νηστικοί, αφού στην Κίνα το ωράριο των εστιατορίων διαφέρει αρκετά από το ελληνικό. Το ωράριο των καταστημάτων εστίασης στην Κίνα είναι χειρότερο (για εμάς) και από αυτό της κεντρικής Ευρώπης.

Με αυτές τις σκέψεις μπήκαμε σε ένα εστιατόριο (μάλλον χαμαιτυπείο), για να φάμε αυθεντικό κινέζικο φαγητό. Το φαγητό το συνοδεύσαμε με μπύρα και ένα απόσταγμα με πολύ ισχυρούς βαθμούς αλκοόλ το οποίο άρεσε μόνο σε μένα. Στο μαγαζί αυτό άρχισα να καταλαβαίνω ότι στο ταξίδι αυτό θα έχουμε πρόβλημα συνεννόησης. Ευτυχώς στον κατάλογο είχαν φωτογραφίες των φαγητών και κάτι καταλάβαμε. Αυτοί δεν ήξεραν ούτε ελληνικά (προφανώς), ούτε αγγλικά και εμείς δεν γνωρίζαμε τα κινέζικα (δυστυχώς).

Πάντως πληρώσαμε κάτω από πέντε ευρώ το άτομο.

Στη συνέχεια περπατήσαμε στη νυχτερινή αγορά,

φτάσαμε στην οδό Wangfujing και περπατήσαμε στον πεζόδρομο, αυτής της κεντρικής οδού του Πεκίνου.

Το κρύο ήταν τσουχτερό, η ώρα ήταν περασμένη, το ταξίδι που είχαμε κάνει ήταν μεγάλο, την επόμενη ημέρα το πρωί είχαμε πάλι αεροπορικό ταξίδι προς Σαγκάη, οπότε αποφασίσαμε να πάμε προς το ξενοδοχείο μας για ένα τελευταίο κρασί.

Όταν ήπιαμε το μπουκάλι ανεβήκαμε στα δωμάτια μας.

Το πρωί ξυπνήσαμε αναγκαστικά νωρίς, πήγαμε για πρωινό, κατεβάσαμε τις αποσκευές μας, πήραμε ταξί, δυσκολευτήκαμε αρκετά στη συνεννόηση (άγνωστος ο όρος airport), και καταφέραμε να κατευθυνθούμε προς το αεροδρόμιο, όταν με τα χέρια μας κάναμε την κίνηση φτερών πτηνού όταν πετάει. Έτσι βρεθήκαμε πάλι στο αεροδρόμιο του Πεκίνου. Η Σαγκάη μας περίμενε. Σαγκάη – αμαρτωλή πόλη - ερχόμαστε!

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Άφιξη και πρώτη ημέρα στη Σαγκάη

Το ταξί έφθασε γρήγορα στο αεροδρόμιο του Πεκίνου, αφού πρώτα ξεπεράστηκαν οι δυσκολίες συνεννόησης, με τη μέθοδο της παντομίμας. Ήταν Κυριακή πρωί, έτσι δεν αντιμετωπίσαμε το κυκλοφοριακό πρόβλημα της προηγούμενης ημέρας. Η πτήση μας ήταν προγραμματισμένη για τις 11.00 πμ και εμείς είμαστε στο αεροδρόμιο από τις 09.00 πμ. Αυτό μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε διάφορα τραγελαφικά για τη νοοτροπία μας, όπως η παρακάτω σκηνή,

όπου οι κομισάριοι είχαν στήσει τους υπαλλήλους στη σειρά και έδιναν αυστηρές οδηγίες.

Από το υπερσύγχρονο αεροδρόμιο του Πεκίνου το Α 330 της China Eastern Airlines απογειώθηκε στην προκαθορισμένη ώρα και ύστερα από δύο ώρες, προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Σαγκάης. Έτσι την Κυριακή το πρωί της 08-02-2015 και ώρα 13.00 είμαστε στο αεροδρόμιο της Σαγκάης.

Προχωρήσαμε γρήγορα προς την έξοδο και πήραμε ένα ταξί.

Για τους λόγους τους οποίους εξήγησα στο προηγούμενο κεφάλαιο είχα έτοιμο στο τηλέφωνο το mail της απάντησης – επιβεβαίωσης του booking για την κράτηση στο ξενοδοχείο όπου έγραφε τη διεύθυνση και στα κινέζικα.

Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να φθάσεις στον προορισμό σου.

Όπως έχω προαναφέρει σε προηγούμενο κεφάλαιο για τη Σαγκάη είχα κλείσει το ξενοδοχείο Les Suites Orient, Bund Shanghai, για τέσσερις διανυκτερεύσεις, το οποίο βρίσκεται στο Bund. Πάντα ή μάλλον από τότε που είχα διαβάσει για Σαγκάη, είχα δει τη Σαγκάη, είχα δει και ταινίες για τη Σαγκάη, ήθελα να μείνω στο Bund. Η επιλογή μου αυτή αποδείχθηκε κορυφαία. Ο κύριος λόγος φαίνεται στις παρακάτω φωτογραφίες, οι οποίες έχουν ληφθεί από το δωμάτιό μου.

Από τα δύο μεγάλα παράθυρα του δωματίου μου ήταν απρόσκοπτη η θέα προς το Bund, τον ποταμό Χουανγκπού, τα αποικιακά κτίρια και κυρίως απέναντι από το ποτάμι προς τον πύργο της τηλεόρασης και τους ουρανοξύστες του Πουτόνγκ.

Το δωμάτιο ήταν και εσωτερικά υπέροχο με το ξύλινο δάπεδο, το γραφείο με τον υπολογιστή, τον καναπέ, το μεγάλο άνετο κρεβάτι, την κουνιστή πολυθρόνα μπροστά στο ένα μεγάλο παράθυρο, το μεγάλο και ιδανικό μπάνιο κλπ. Όλα αυτά αλλά κυρίως η ασυναγώνιστη θέα, μου δημιούργησαν τη βεβαιότητα ότι έκανα την καλύτερη επιλογή. Συλλογίστηκα ότι η διαίσθησή μου στις κρατήσεις μέσω booking ακόμα και την τελευταία στιγμή - με πίεση χρόνου - έχει προοδεύσει κατακόρυφα.

Όμως όσο ωραίο και να είναι το δωμάτιο, έπρεπε να βγω έξω. Έριξα μια τελευταία ματιά από το παράθυρο.

Ο κόσμος στο Bund είχε αρχίσει να πυκνώνει, όπως φαίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία. Το Bund είναι το βασικό ορόσημο της Σαγκάης. Είναι η προκυμαία η καρδιά της αποικιακής Σαγκάης, περιστοιχισμένη από τη μία πλευρά από μεγαλόπρεπα αποικιακά κτίρια (κυρίως τράπεζες αλλά και δύο –τρία ξενοδοχεία) τα οποία αποτέλεσαν τα σύμβολα της δυτικής κυριαρχίας, όταν η Σαγκάη ήταν χωρισμένη σε ζώνες, ενώ από την άλλη πλευρά από τον ποταμό Χουανγκπού. Ο ποταμός Χουανγκπού μήκους 110km από τις πηγές του, στη λίμνη Τιανσάν έως την εκβολή του στον ποταμό Γιανγκτσέ σε απόσταση 28km από τη Σαγκάη είναι συναρπαστικός, στο τμήμα το οποίο διέρχεται μέσα από την πόλη, όπως ήδη είχα παρατηρήσει.

Βγήκα λοιπόν τον πρώτο περίπατο στη Σαγκάη, την κολασμένη πολιτεία κατά τον μεγάλο στοχαστή μας Νίκο Καζαντζάκη.

Ο Καζαντζάκης στο έργο του «Ταξιδεύοντας Ιαπωνία-Κίνα» αναφέρει:
«Πυκνή ομίχλη πλάκωσε, το βαπόρι σφυρίζει αλαφιασμένο. Όλοι γερμένοι, κοιτάζουμε να διαπεράσουμε την ομίχλη και να δούμε πίσω την ξακουσμένη, την κολασμένη Σαγκάη. Κοιτάζω το χάρτη. Σαν παρδαλό τέρας, είναι χωρισμένη σε ζώνες. Κόκκινη ζώνη η διεθνής Σαγκάη, πράσινη η γαλλική, κίτρινη η κινεζική. Όταν για πρώτη φορά, στα 1843, ανοίχτηκε το λιμάνι τούτο στους ξένους, η Σαγκάη ήταν ένα άθλιο ψαροχώρι, κυκλωμένη από τέλματα και καλάμια. Ήρθαν οι άσπροι με τη δαιμονικιά τους δράση: βάθυναν τον ποταμό, έχτισαν προκυμαίες, ίδρυσαν φάμπρικες τράπεζες...»

Ο πρώτος λοιπόν περίπατος στη Σαγκάη ξεκίνησε από την προκυμαία, δηλαδή το Bund.

Το Bund είναι ένα τεχνητό ανάχωμα (αγγλοϊνδικός όρος για το ανάχωμα από λάσπη) το οποίο είχε προφανώς κατασκευαστεί για να προστατεύσει τα κτίρια, τα οποία ήταν η οικονομική ζωή της προεπαναστατικής Σαγκάης. Άλλωστε στον περίπατό μου αναγνώρισα και άλλα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία αποδείκνυαν ότι στο παρελθόν η περιοχή είχε πληγεί από πλημμύρες.

Έκανα μια μεγάλη και πολύωρη βόλτα στο Bund, για να θαυμάσω τα αποικιακά κτίρια από τη μια και τους ουρανοξύστες του Πουτόνγκ από την άλλη. Το Πουτόνγκ είναι η περιοχή απέναντι από τον ποταμό Χουανγκπού, όπου τα τελευταία 25-30 χρόνια έχει καταστεί το οικονομικό κέντρο της Κίνας και έχουν χτιστεί ουρανοξύστες Η θέα και των δύο, δημιουργούσε μια θαυμαστή αντίθεση. Με μια ματιά μεταφερόσουν δύο αιώνες πίσω ή μπροστά.

Οι πρώτες επίγειες φωτογραφίες προς Χουανγκπού και Πουτόνγκ. Αν παρατηρήσατε το κτίριο με την τετράγωνη οπή και το οποίο μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν το υψηλότερο κτίριο της Ασίας, αυτό είχε σχεδιαστεί με κυκλική οπή. Κάποια στιγμή οι υπεύθυνοι συνειδητοποίησαν ότι αυτό θα θύμιζε τη σημαία της Ιαπωνίας, οπότε τροποποίησαν την κυκλική οπή σε τετραγωνική οπή.

Κατόπιν η φωτογραφική μηχανή κατευθύνεται προς τα αποικιοκρατικά κτίρια, στην αριστερή πλευρά του Bund (όπως περπατούσαμε).

Στη φωτογραφία αυτή φαίνεται το κτίριο της Τράπεζας Χονγκ Κονγκ και Σαγκάης, η οποία είχε χτιστεί το έτος 1921 και είχε τον τίτλο του ωραιότερου κτιρίου στην Ασία. Στη συνέχεια στην προκυμαία και συγκεκριμένα στο διπλανό κτίριο

φαίνεται το κτίριο του τελωνείου, από τα χαρακτηριστικά αποικιοκρατικά κτίρια της Σαγκάης. Συλλογίζομαι ότι δεν ήταν τυχαίο το ότι στην περιοχή της Σαγκάης ανδρώθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας. Αφήνω αυτές τις σκέψεις και παρατηρώ γύρω μου. Το ρολόι στην οροφή του κτιρίου, μου θύμισε το Big Ben.

Ο περίπατος στο Bund μου φαίνεται υπέροχος.

Πάντως παντού βλέπεις υψωμένη τη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Το κτίριο με την πυραμοειδή μορφή στη στέγη του είναι το Peace Hotel ένα κτίριο ορόσημο της Σαγκάης.

Παρά το κρύο η κίνηση στο Bund συνεχιζόταν αμείωτη.

Τα πλεούμενα στον ποταμό Χουανγκπού φωτίζονται αντίστοιχα με τα έντονα φώτα στην απέναντι όχθη του ποταμού, στο Πουτόνγκ.

Αφού προχωρήσαμε αρκετά, περάσαμε τη γέφυρα εκβολής του παραπόταμου Suzhou creek,

Κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω και συγκεκριμένα προς το εμπορικό κέντρο της Σαγκάης, ώστε την πρώτη ημέρα να έχουμε μια γενική εικόνα και όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική του κέντρου της πόλης.

Έτσι επιστρέψαμε προς το Bund, παρατηρώντας σε πρώτο πλάνο το Μνημείο των Ηρώων του Λαού, με φόντο τους ουρανοξύστες του Πουτόνγκ.

Λόγω του τσουχτερού κρύου αφήσαμε το Bund και περάσαμε απέναντι, όπου είμαστε πιο προστατευμένοι. Κατευθυνθήκαμε προς την κεντρική οδό Nanjing, κάθετη του Bund, ρίχνοντας μια ματιά στο Πουτόνγκ.

Αφήσαμε λοιπόν την προκυμαία στο ύψος του Peace hotel και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την οδό Nanjing. Η οδός Nanjing είχε έντονους φωτισμούς, ως αυτούς που συναντάς σε μία ανατολική μητρόπολη.

Άλλωστε κατά τη Βικιπαίδεια η Σαγκάη είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη στη γη.

Κάποια στιγμή πεινάσαμε και σε μια πάροδο της Nanjing, είδαμε πολλά εστιατόρια. Επιλέξαμε ένα. Καθίσαμε σε ένα μεγάλο τραπέζι (το μεγαλύτερο του καταστήματος - καταγωγίου) στο οποίο το κεντρικό σκέλος είχε τη δυνατότητα κυκλικής κίνησης, ώστε ο καθένας να βάζει στο πιάτο του ότι θέλει από τα κοινόχρηστα πιάτα. Το σύστημα αυτό μου άρεσε γιατί σου έδινε τη δυνατότητα να δοκιμάσεις από όλα τα πιάτα (ποικιλία), σύστημα το οποίο εφαρμόζουμε άτυπα και στην Ελλάδα, όχι όμως σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Το φαγητό το συνοδεύσαμε με υπέροχο κόκκινο κινέζικο κρασί.

Μετά το τέλος του φαγητού συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της κεντρικής οδού Nanjing. Ο φωτισμός ήταν φαντασμαγορικός.

Ενώ στις παρόδους παρατηρούσες την απόλυτη παρακμή.

Εμείς προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Nanjing

έως την πλατεία του λαού, οπότε επειδή και η ώρα ήταν προχωρημένη αρχίσαμε το δρόμο της επιστροφής κατηφορίζοντας προς το Bund.

Εκεί αφού ήπιαμε το τελευταίο ποτό της ημέρας, θαυμάζοντας την απέναντι θέα και το ολόγιομο φεγγάρι

Έριξα μια τελευταία ματιά προς το Bund

και προς τους απέναντι ουρανοξύστες του Πουτόνγκ

και κατευθύνθηκα προς το ξενοδοχείο μου.

Στο δωμάτιό μου, αν και η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη και αν και προερχόμενος από τρεις συνεχείς πτήσεις, πριν κοιμηθώ απόλαυσα για αρκετή ώρα τη θέα,

σκεπτόμενος την οργάνωση της επόμενης ημέρας. Η ημέρα (Κυριακή 08-02-2015 ) ήταν απολαυστική. Ανοίγω το mini – bar και ένα μπουκαλάκι ουίσκι κυλάει προς το χέρι μου. Η θέα από τον 18ο όροφο προς το Bund, προς το ποτάμι και προς τους ουρανοξύστες του Πουτόνγκ, γίνεται απολαυστικότερη.

 

[soudianos]

Aυτή λπν είναι η σημερινή Σαγκάη!! Το 72 μόνο σοβιετικού τύπου πολυκατοικίες υπήρχαν Τέλειες οι φωτό σου

 

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Η δεύτερη ημέρα στη Σαγκάη και η οργάνωση του λοιπού ταξιδιού

Η πρώτη ημέρα στη Σαγκάη (Κυριακή 08-02-2015) κύλισε πολύ ευχάριστα. Η δεύτερη όμως ημέρα (Δευτέρα 09-02-2015), ημέρα κατά την οποία δεν είχαμε πτήση ύστερα από τρεις ημέρες συνεχόμενων πτήσεων, ήταν και ημέρα καθήκοντος.

Ρίχνω μια ματιά από το ένα παράθυρο. Η θέα με αποζημιώνει.

Έπρεπε, όμως, να οργανώσουμε το υπόλοιπο ταξίδι. Συγκεκριμένα έπρεπε κατ’ αρχήν να βρούμε εισιτήρια τραίνου για την Πέμπτη 12-02-2015, για την επιστροφή μας στο Πεκίνο. Επίσης μου είχε κολλήσει η έμμονη ιδέα να επισκεφθούμε την πόλη Σουτσόου, αφού βρισκόμαστε τόσο κοντά (απέχει γύρω στα 50 km από τη Σαγκάη). Οι οδηγοί (lonely planet, explorer, top 10 κλπ) που είχαμε, ανέφεραν ότι η χρονική απόσταση Σαγκάης - Σουτσόου με το λεωφορείο είναι δύο ώρες, ενώ με το τραίνο είναι 25 λεπτά. Η μεγάλη διαφορά της ώρας μου προξένησε έκπληξη. Άρα και γι’ αυτή τη διαδρομή, η επιλογή του τραίνου ήταν μονόδρομος.

Διαβάσαμε στο lonely planet, ότι η έκδοση εισιτηρίου θα είναι δύσκολη. Επίσης διαβάσαμε ότι ένα από τα λίγα σημεία από τα οποία μπορούσαμε να εκδώσουμε εισιτήρια – εκτός των έξι σιδηροδρομικών σταθμών, όπου λόγω πολυκοσμίας στη Σαγκάη, η έκδοση εισιτηρίων είναι γολγοθάς - ήταν και ένα σημείο στη γαλλική συνοικία. Τότε θυμήθηκα τον Καζαντζάκη ο οποίος είχε αναφέρει:
Σαν παρδαλό τέρας (ΣΣ η Σαγκάη), είναι χωρισμένη σε ζώνες. Κόκκινη ζώνη η διεθνής Σαγκάη, πράσινη η γαλλική, κίτρινη η κινεζική.

Εμείς, λοιπόν, θα πηγαίναμε στην πράσινη ζώνη. Άλλωστε θέλαμε να επισκεφθούμε τη γαλλική συνοικία. Ήταν το τρίτο σημείο στη Σαγκάη μετά το Bund και την οδό Nanjing, το οποίο θα επισκεπτόμαστε οπωσδήποτε.

Όμως το πρωί καθυστέρησα να ξεκινήσω. Είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο αποφεύγω τα ταξιδιωτικά γραφεία. Θέλω να εφαρμόζω το πρόγραμμά μου. Κι ας πάω σε λιγότερα αξιοθέατα από αυτά τα οποία παρέχουν τα πρακτορεία στους πελάτες τους. Ένα όμως ζήτημα είναι σίγουρο. Ότι σε εμένα θα έχουν εντυπωθεί πολλαπλάσιες εικόνες. Άρα κατ’ ουσία θα έχω περισσότερες εμπειρίες και κατ’ επέκταση θα έχω δει σαφώς περισσότερα θέματα και μάλιστα αυτά που ενδιαφέρουν εμένα και όχι κάποιον τουριστικό πράκτορα. Επίσης δεν χάνω χρόνο στο να με τραβολογούν οι τουριστικοί πράκτορες, σε υποτιθέμενα εργοστάσια μεταξιού ή σε λοιπά καταναλωτικά σημεία, ώστε αυτοί να λάβουν την προμήθειά τους και εγώ να χάνω τον πολύτιμο χρόνο του ταξιδιού μου.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο ήταν υπέροχο, στη συνέχεια ανέβηκα στο δωμάτιο για ένα σύντομο ντους, καλέσαμε ταξί, το ταξί μας πήγε στη γαλλική συνοικία και εύκολα με τη βοήθεια του lonely planet, βρήκαμε το γκισέ έκδοσης εισιτηρίων.

Όμως από κει αρχίζουν τα προβλήματα (ευτυχώς μικρά).

Το πρώτο και γνωστό πρόβλημα είναι ότι οι Κινέζοι μιλούν μόνο κινέζικα. Αυτό άλλωστε το είχαμε ήδη ζήσει. Ευτυχώς όμως είχαμε αρχίσει με ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία την εξάσκηση μας στην τέχνη της παντομίμας. Σας υπενθυμίζω ότι για να φθάσουμε αεροδρόμιο κάναμε τις κινήσεις του πτηνού. Με αυτόν τον τρόπο της παντομίμας, ο οποίος είχε αρχίσει να μας αρέσει καταφέρναμε να συνεννοηθούμε τα βασικά. Γενικά η συνεννόηση με τους Κινέζους μας δημιουργούσε μεγάλη ευθυμία. Επίσης μεγάλη ευθυμία μας δημιουργούσαν και οι πανηγυρισμοί των Κινέζων όταν σε καταλάβαιναν (ή νόμιζαν ότι σε καταλάβαιναν).

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν δέχονταν πιστωτική κάρτα, δεν είχαν την υποδομή για να πληρωθούν τα εισιτήρια με πιστωτική κάρτα. Αυτό, το δεύτερο πρόβλημα θεωρήσαμε ότι θα μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε άμεσα.

Όμως ο τύπος μέσα από το γκισέ κούνησε το κεφάλι του απογοητευτικά, ενώ με το χέρι του, μας έδειξε το ωράριο λειτουργίας του μικρού παραρτήματος. Ώρα 12.00 κλείνει και ανοίγει στις 13.00 έως τις 17.30. Ρίχνω μια ματιά στο τηλέφωνό μου και βλέπω ότι παρά την πρωινή μας χαλάρωση, η ώρα δεν έχει ξεπεράσει τις 11.30. Προσπαθώ να του πω ότι προλαβαίνουμε και ο άνθρωπος απαντά επίσης, με παντομίμα, όχι!.

Τρέχω γρήγορα να βρω τράπεζα. Πιστεύω ότι στη γαλλική συνοικία θα βρω εύκολα τράπεζα. Όμως η γραφειοκρατία είναι απίστευτη. Για να καταφέρω να πάρω 500 ευρώ σε γουάν (επίσημα ρενμίνμπι – δηλαδή το νόμισμα του λαού), μου έβγαλαν δύο φωτογραφίες, μου σκάναραν το διαβατήριο, τη βίζα μέσα στο διαβατήριο, μου σιδέρωσαν τα 50ευρα, μου έδωσαν τα ρενμίνμπι (γουάν) και ,,, με άφησαν ελεύθερο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως όλα τα χαρτονομίσματα και των 100, και των 50, και των 20, και των 10 και των 5 και του 1 γουάν (ρενμίνμπι) είχαν την προσωπογραφία του συντρόφου Μάο.

Με όλα αυτά είχαν περάσει πάνω από τρία τέταρτα της ώρας και ο άνθρωπος στο γκισέ έκδοσης εισιτηρίων τραίνου είχε προφανώς φύγει. Κάτι ήξερε από τη γραφειοκρατία των τραπεζών, γι’ αυτό μας είχε απογοητεύσει με τα νοήματά του. Τέλος πάντων σε λιγότερο από μια ώρα θα άνοιγε και πάλι το γκισέ.

Για να ξεκουραστούμε πήγαμε σε ένα καφέ απέναντι από το αμερικανικό προξενείο. Η περιοχή ήταν γεμάτη από προξενεία. Οι φύλακες μας έκαναν νεύμα να μην φωτογραφίζουμε.

Η ώρα πέρασε και πάμε προς το γκισέ έκδοσης εισιτηρίων του τραίνου με τα διαβατήρια στα χέρια. Είχαμε μάθει πλέον το μάθημά μας. Κατ’ αρχήν επικεντρωθήκαμε στα εισιτήρια προς Πεκίνο. Με τα πολλά και αφού προσπαθούσαμε να δείξουμε τα δρομολόγια που μας ενδιέφεραν στους πίνακες και στον υπολογιστή και ο άνθρωπος έφερε μια νέα γυναίκα η οποία γνώριζε στοιχειωδώς αγγλικά, ο πρώτος και βασικός στόχος επετεύχθη. Είχαμε στα χέρια μας, εισιτήρια για την Πέμπτη 12-02-2015 το μεσημέρι και ώρα 15.00 από Σαγκάη με άφιξη στο Πεκίνο ώρα 19.52. Για πληροφοριακούς λόγους αναφέρω ότι τα εισιτήρια Α θέσης κοστίζουν γύρω στα 940 γουάν και της Β θέσης κοστίζουν γύρω στα 550 γουάν. Μετά την επιτυχία αυτή καταφέραμε να εκδώσουμε εισιτήρια μετ’ επιστροφής για Σουτσόου για την Τετάρτη 11-02-2015, με αναχώρηση από Σαγκάη ώρα 11.00πμ, άφιξη στη Σουτσόου ώρα 11.25 και αναχώρηση από Σουτσόου ώρα 17.00 και άφιξη στη Σαγκάη ώρα 17.25. Τα εισιτήρια αυτά κόστισαν 40 γουάν κατ’ άτομο μετ’ επιστροφής. Έτσι οι προσπάθειές μας στέφτηκαν με 100% επιτυχία, εάν μάλιστα συνυπολογιστεί, ότι στα χέρια μας μαζί με τα εισιτήρια, είχαμε και ένα πρόχειρο χαρτάκι στο οποίο αναγραφόταν στα κινέζικα το όνομα και η διεύθυνση του κάθε σταθμού του τραίνου αναχώρησης από τη Σαγκάη. Έχω προαναφέρει ότι η Σαγκάη διαθέτει έξι σιδηροδρομικούς σταθμούς. Από άλλο σιδηροδρομικό σταθμό έφευγε το τραίνο για Σουτσόου και από άλλο σιδηροδρομικό σταθμό έφευγε το τραίνο για Πεκίνο.

Μετά από αυτή την επιτυχία μας συνεχίσαμε την εξερεύνηση στη γαλλική ζώνη. Κοντά στο γκισέ των εισιτηρίων για το τραίνο ανακαλύψαμε μια μπυραρία τη Shanghai Brewery.

Σκεφθήκαμε ότι θα ήταν μια καλή εναλλακτική λύση για το βράδυ, για να αλλάξουμε και λίγο από τα κινέζικα φαγητά και γενικότερα από τα κινέζικα εστιατόρια. Επίσης είδαμε και ορισμένες άλλες επιλογές μπαρ και ρεστοράν για το βράδυ

και στη συνέχεια περπατήσαμε κατά μήκος των οδών Χουάι χάι και Φουσίνγκ.
Ο καιρός ήταν ιδανικός για περπάτημα, όπως και όλες τις υπόλοιπες ημέρες στην Κίνα. Συνεχίσαμε τον περίπατο

βλέποντας παντού τις ετοιμασίες για την κινέζικη πρωτοχρονιά.

Κάπου παρατηρήσαμε την παρακάτω πινακίδα,

Από αυτή την πινακίδα καταλαβαίνετε τι συμβαίνει με τα κορναρίσματα στους δρόμους της Κίνας.

Συνεχίσαμε το περπάτημα και φθάσαμε στο Φουσίνγκ παρκ. Εκεί ξεκουραστήκαμε παρατηρώντας τους Κινέζους στις καθημερινές τους δραστηριότητες.

Το πάρκο Φουσίνγκ ήταν ιδιωτικός κήπος, τον οποίον αγόρασαν οι Γάλλοι το έτος 1908. Τότε ήταν γνωστό ως γαλλικό πάρκο, με στοιχεία κλασσικού παρισινού κήπου. Το 1949 η επαναστατική κυβέρνηση το μετονόμασε στη σημερινή του ονομασία, η οποία σημαίνει αναβίωση. Νότια και πλησίον του πάρκου ήταν η κατοικία του συντρόφου Τσου Εν Λάι κατά τη δεκαετία του 1940, όταν αυτός ηγείτο του ΚΚΚ Σαγκάης.

Στο πάρκο ξεκουραστήκαμε αρκετά, όμως έπρεπε να φύγουμε. Ο στόχος μας ήταν σαφής. Να επισκεφθούμε το σπίτι, στο οποίο πραγματοποιήθηκε η πρώτη εθνική σύνοδος του ΚΚΚ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 7

Η συνέχεια της δεύτερης ημέρας στη Σαγκάη και η επίσκεψη στον οίκο της Πρώτης Εθνικής Συνόδου του ΚΚΚ

Προχωρήσαμε πολύ γρήγορα προς τον προορισμό μας και θα προχωρούσαμε ακόμα γρηγορότερα αν γνωρίζαμε ότι το σπίτι όπου πραγματοποιήθηκε η Πρώτη Εθνική Σύνοδος του ΚΚΚ, κλείνει γύρω στις 15.00.

Σ’ αυτό το σπίτι στη γαλλική ζώνη της Σαγκάης,

πραγματοποιήθηκε στις 23-07-1921 μια ιστορική συνάντηση των εκπροσώπων των κομμουνιστικών πυρήνων της Κίνας. Στόχος της σύσκεψης ήταν η δημιουργία εθνικού ενιαίου κομμουνιστικού κόμματος. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία συμμετείχαν 12 εκπρόσωποι με τον σύντροφο Μάο Τσετούνγκ. Κάνω έναν πρόχειρο υπολογισμό και εξάγω το συμπέρασμα ότι ο σύντροφος Μάο ήταν τότε 28 ετών.

(η φωτογραφία είναι από την αίθουσα του μουσείου στον πρώτο όροφο, όπου υπάρχουν τα ομοιώματα των συντρόφων – όρθιος και καθοδηγητής είναι ο σύντροφος Μάο)

Η αστυνομία τους ανακάλυψε και οι εκπρόσωποι αναγκάστηκαν να διαφύγουν με μια βάρκα στη λίμνη Ναν, στο Τσετσιάνγκ.

(η φωτογραφία είναι από την αίθουσα του μουσείου στον πρώτο όροφο,όπου είχε έκθεση με οπτικοακουστικό υλικό)

Φθάσαμε στο σπίτι-μουσείο, πάμε να αγοράσουμε εισιτήρια, αλλά μας δίνουν εισιτήρια δωρεάν. Για να μπεις δηλαδή στο μουσείο απαιτείται εισιτήριο, αλλά αυτό είναι δωρεάν. Μπαίνουμε γρήγορα μέσα και συναντάμε το πρώτο μνημείο

Ανεβήκαμε στον όροφο, όπου είχε έκθεση με οπτικοακουστικό υλικό, Εγώ αφοσιώθηκα αρκετή ώρα σε μια ταινία με το ιστορικό του ΚΚΚ. Στη συνέχεια κοίταζα τις φωτογραφίες

(η φωτογραφία απεικονίζει το σπίτι στο οποίο βρισκόμαστε και όπως φαίνεται από την πρώτη φωτογραφία του παρόντος κεφαλαίου δεν έχει αλλοιωθεί)

Παρακάτω παρατηρήσαμε φωτογραφίες συντρόφων οι οποίοι συμμετείχαν στην πρώτη σύνοδο

( ο σύντροφος Μάο σε ηλικία 28 ετών)

( ο σύντροφος Μάο και άλλοι τρεις σύντροφοι που συμμετείχαν στη συνδιάσκεψη)

(οι συμμετέχοντες στη συνδιάσκεψη σύντροφοι)

ενώ σε μια αίθουσα υπήρχαν τα ομοιώματα των συμμετεχόντων σ’ αυτήν την πρώτη εθνική σύνοδο του ΚΚΚ.

(ομοιώματα των εκπροσώπων)

(ο σύντροφος Μάο)

Στην έξοδο αγόρασα διάφορα αναμνηστικά, όπως το κόκκινο βιβλίο τις σκέψεις του συντρόφου Μάο, κονκάρδες

και λοιπά αναμνηστικά.

Μετά τις αγορές κατεβήκαμε και προχωρήσαμε προς την έξοδο, αφού το μουσείο είχε κλείσει.

Πριν από την έξοδο ένας φρουρός διαισθανόμενος το ενδιαφέρον μου και τον ενθουσιασμό μου, με σταμάτησε και μου ξεκλείδωσε την πόρτα της αίθουσας, όπου είχε γίνει η πρώτη εθνική σύνοδος του ΚΚΚ. Η αίθουσα αυτή είναι στο ισόγειο του κτιρίου.

Πανευτυχής με τα λάφυρά μου στο χέρι, ή μάλλον σε μια επαναστατική σακούλα, ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σπίτι

στο οποίο γράφτηκε η ιστορία του 20ου αιώνα για την Κίνα, αλλά και για μεγάλο τμήμα του πλανήτη. Στη συνέχεια επιστρέφω λίγα μέτρα πίσω, όπου όταν ερχόμαστε είχα δει πεζόδρομους εκατέρωθεν της κεντρικής οδού, με μπαράκια. Ήθελα να ξεκουραστώ και να ρίξω μια ματιά στο βιβλίο με τις σκέψεις του συντρόφου Μάο.

Αφού κάναμε βόλτες στους πεζόδρομους, όπου είχαν ξεκινήσει οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του νέου έτους

καταλήξαμε σε ένα ισπανικό μπαράκι, το estado puro,

παραγγείλαμε ένα μπουκάλι κόκκινο ισπανικό κρασί και εγώ άνοιξα αμέσως το κόκκινο βιβλίο και μελέτησα τις σκέψεις του συντρόφου Μάο.

(εδώ προφανώς θα καταγγέλεται, ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός)

απόλαυσα το κρασάκι μου, ξεκουράστηκα και γενικά έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, συλλογιζόμενος ότι ακόμα και ένας αναθεωρητής ή ακόμα χειρότερο αυτός να είναι ταυτόχρονα και λικβινταριστής είναι δυνατό να γίνει ευτυχής, έχοντας στα χέρια του, τις σκέψεις του συντρόφου Μάο.

Η δεύτερη ημέρα (Δευτέρα 09-02-2015) στη Σαγκάη, κυλάει υπέροχα και εγώ πίνοντας το κρασάκι μου είμαι ευτυχής και χαλαρώνω.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 8

Η πανδαισία των χρωμάτων και το τέλος της δεύτερης ημέρας στη Σαγκάη

Όταν βγήκαμε από το μπαρ είχε σκοτεινιάσει. Ο φωτισμός λόγω της επερχόμενης πρωτοχρονιάς ήταν εορταστικός,

πολύ φτωχότερος βέβαια σε σχέση με αυτόν της κεντρικής Ευρώπης τον οποίο είχα απολαύσει, πρόσφατα, από τα Χριστούγεννα έως και την Πρωτοχρονιά (βλ. σχετική ιστορία μου «Έτσι χωρίς πρόγραμμα…»).

Προχωρήσαμε προς τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό της Σαγκάης, προκειμένου να πάμε προς την παλιά πόλη (στην κινέζικη ζώνη, στα χρόνια που αναφέρει ο Καζαντζάκης). Ο σταθμός αυτός του μετρό ήταν υπερπολυτελής. Όταν βγαίνουμε από το μετρό, ύστερα από μία στάση, περπατάμε λίγο και βρισκόμαστε στην παλιά πόλη.

Ο φωτισμός τόσο των κτιρίων όσο και των κοινόχρηστων χώρων ήταν εντυπωσιακός.

Τελικά η επιλογή μας να περπατήσουμε και νύχτα (είχαμε προγραμματίσει ότι την επόμενη ημέρα οι περιηγήσεις μας στη Σαγκάη θα ξεκινούσαν από εδώ) στην παλιά πόλη αποδείχτηκε σοφή.

Απολαύσαμε σε όλο τους το μεγαλείο την πανδαισία των χρωμάτων.

Περιπλανηθήκαμε αρκετά, έως ότου φθάσαμε στο τεϊοποτείο Χουσιντίνγκ, ένα πανέμορφο κτίριο, μέσα σε λιμνούλα κατασκευασμένο το 1784, από εμπόρους βαμβακιού.

Το υπέροχο αυτό κτίριο έγινε τεϊοποτείο στο τέλος του 19ου αιώνα. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μια καλή στάση για ξεκούραση και ένα τσάι. Προχωρήσαμε προς το κτίριο

μέσω της γέφυρας με φορέα τεθλασμένη γραμμή (τύπου ζιγκ-ζαγκ).

(η φωτογραφία είναι από το εσωτερικό του κτιρίου)

Σύμφωνα με τις κινέζικες δοξασίες η γέφυρα σε σχήμα ζιγκ-ζαγκ, προστατεύει το κτίριο από τα κακά πνεύματα, τα οποία προχωρούν μόνο σε ευθείες και όχι σε τεθλασμένες γραμμές, γιατί δεν μπορούν να στρίψουν στις γωνίες.

Μπήκαμε μέσα στο τεϊοποτείο και παραγγείλαμε τσάι. Το τσάι μας το έφεραν με διάφορα συνοδευτικά.

Το εσωτερικό του τεϊοποτείου ήταν πολύ ατμοσφαιρικό

ενώ και η θέα προς τον εξωτερικό χώρο ήταν υπέροχη

Βγαίνουμε προς τα έξω από μια άλλη γέφυρα επίσης με φορέα τεθλασμένης γραμμής και παρατηρούμε το κτίριο από μια άλλη οπτική γωνία.

Προχωράμε έξω από την παλιά πόλη και αρχίσαμε να ψάχνουμε για ταξί, προκειμένου να επιστρέψουμε στη γαλλική ζώνη και να πάμε στη μπυραρία Shanghai Brewery (βλ. σχετικές φωτογραφίες στο κεφ. 6) την οποία είχαμε σταμπάρει από το πρωί. Ταξί δεν βρίσκαμε με τίποτα. Κάποια στιγμή σταματάει κάποιος – με ΙΧ – μας ρωτάει που θέλουμε να πάμε, του δείχνουμε στο χάρτη και αυτός ζητάει 80 γουάν (για διαδρομή που με το επίσημο ταξί κοστίζει 25 έως 30 γουάν). Επειδή αποφεύγω να συνεργάζομαι με λαμόγια, του απαντάω με γαλλικά, και του κλείνω βροντερά την πόρτα. Σκέφτομαι ότι το ξενοδοχείο μου είναι πολύ κοντά, η μπυραρία κλείνει πολύ αργά, οπότε είναι ευκαιρία να περάσω από το ξενοδοχείο να κάνω ένα σύντομο ντους, να αφήσω τη σακούλα με τις πολύτιμες αγορές μου (σκέψεις του συντρόφου Μάο κλπ) και να καλέσω ταξί από το ξενοδοχείο. Εν τω μεταξύ ο ταξί-πειρατής μας προσεγγίζει πάλι και ζητάει 60 μετά 50 και μετά 40 γουάν. Τον στέλνω πάλι εκεί που τον είχα στείλει πριν λίγο και προχωράμε προς το ξενοδοχείο.

Ανεβαίνω στον 18ο όροφο στο δωμάτιό μου. Ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο και βλέπω ένα σκάφος της γραμμής – ολόφωτο – να ετοιμάζεται για αναχώρηση.

Κάνω ένα σύντομο ντους, ρίχνω μια τελευταία ματιά από το παράθυρο,

κατεβαίνω στη ρεσεψιόν και ζητώ να μου καλέσουν ταξί και να μου γράψουν στα κινέζικα τη διεύθυνση της μπυραρίας Shanghai Brewery. Η ώρα είχε φθάσει 23.00, αλλά στη μπυραρία, το πρωί, μας είχαν πει ότι έκλεινε πάρα πολύ αργά.

Φθάσαμε στη μπυραρία, οι μπύρες παράγονται εκεί. Μπορούσες να παραγγείλεις από ποτήρι του μισού λίτρου, έως 2λιτρη κανάτα (η πλέον συμφέρουσα επιλογή). Στην Κίνα βρισκόμαστε, οπότε παραγγείλαμε την Pilsner του λαού (People’ s Pilsner).

Ήταν πολύ καλή επιλογή. Όση και να πιείς δεν σε φουσκώνει. Και το φαγητό ήταν επίσης υπέροχο, ενώ έμεινα ικανοποιημένος και με τη μουσική, αφού έπαιζε λάτιν αλλά και αφρικάνικα κομμάτια. Ήταν μια μικρή παρένθεση δυτικού τρόπου ζωής, ύστερα από μερικές ημέρες στην Κίνα. Ήταν η μοναδική παρένθεση, ή μάλλον αυτή και το μεσημεριανό μπαράκι μετά την επίσκεψη στο σπίτι – μουσείο στο οποίο πραγματοποιήθηκε η πρώτη σύνοδος του ΚΚΚ.

Επιστρέψαμε πολύ αργά στο ξενοδοχείο. Τα μεσάνυχτα είχαν περάσει προ πολλού. Η Δευτέρα 09-02-2015 είχε τελειώσει. Είχε μπει εδώ και αρκετή ώρα η Τρίτη 10-02-2015. Όμως δεν είχα διάθεση να κοιμηθώ. Τα ηχητικά του δωματίου έπαιζαν χαμηλόφωνα υπέροχη jazz μουσική. Κάθισα στην κουνιστή πολυθρόνα μπροστά από ένα από τα παράθυρα του δωματίου μου και απολάμβανα τη μουσική και τη θέα. Η ημέρα που πέρασε, η δεύτερη ημέρα στη Σαγκάη ήταν γεμάτη, όμως εγώ δεν είχα διάθεση να κοιμηθώ.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 9

Το ξεκίνημα της τρίτης ημέρας στη Σαγκάη

Το πρωί της Τρίτης 10-02-2015 ξυπνάω χαλαρά και η πρώτη μου ενέργεια είναι να κοιτάξω από το παράθυρο.

Βλέπω άλλη μια όμορφη ημέρα να έχει ξημερώσει στη Σαγκάη. Η κίνηση στο Bund είναι αραιή, ενώ σε αντίθεση η κίνηση στο ποτάμι είναι πυκνή.

Κατεβαίνω για πρωινό, συνεχίζοντας να είμαι χαλαρός, παρατηρώντας απέναντι το Bund και το ποτάμι.

Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο και ξεκινάμε με ένα μικρό περίπατο στην προκυμαία.

Η προκυμαία (Bund) είναι η μόνη περιοχή στην που γλυτώνεις από τα συνεχή κορναρίσματα.

Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε (προφανώς εν μέσω κορναρισμάτων) προς την παλιά πόλη όπου είμαστε το προηγούμενο βράδυ, με σκοπό να δούμε την παλιά πόλη και ημέρα, αλλά κυρίως να επισκεφθούμε και τους κήπους Γιου. Τόσο η παλιά πόλη, όσο και οι κήποι Γιου ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο. Όπως προχωρούσαμε μου έκανε εντύπωση ένα κατάστημα εστίασης

(άξιο παρατήρησης τα άπειρα ρολόγια ηλεκτρικού στον τοίχο.)

(άξιο παρατήρησης τα καλώδια και η βρωμιά πάνω από την εξώπορτα του καταστήματος.)

Μετά τις παρατηρήσεις αυτές, η έκπληξή μου έγινε μεγάλη όταν ο ένας της παρέας δήλωσε ότι το μεσημέρι θέλει να γευματίσει σ’ αυτό το εστιατόριο. Ο πόθος του βέβαια δεν πραγματοποιήθηκε γιατί όταν επιστρέψαμε το απόγευμα (κατά τις 16.00), το κατάστημα είχε μετεξελιχθεί σε μανάβικο!!!

Επίσης όλες αυτές τις ημέρες στην Κίνα εντύπωση μας είχε κάνει και η επένδυση στο τιμόνι και στο μπροστινό τμήμα, στα μηχανάκια και στις βέσπες για την προστασία από το κρύο.

Προχωρώντας προς την παλιά πόλη και τους κήπους Γιού, συναντήσαμε μία από τις πολλές υπαίθριες αγορές.

Φθάσαμε στην παλιά πόλη.

Εκεί μας προσεγγίζει κάποιος, ο οποίος προσπαθούσε να μας πείσει να περάσουμε από καταστήματα. Δεν είχε προτίμηση, πρότεινε οποιοδήποτε κατάστημα. Δεν του δίνουμε σημασία, αυτός όμως συνεχίζει να μας ακολουθεί.

Περπατήσαμε, ήταν όμορφα,

αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι το βράδυ με την πανδαισία των χρωμάτων ήταν όλα πιο μαγικά. Ο «φίλος μας» συνεχίζει να μας ακολουθεί και να προσπαθεί να μας πείσει να μπούμε σε κάποιο – οποιοδήποτε κατάστημα. Εγώ του αγριεύω οπότε προσκολλάται σε άλλο μέρος της παρέας.

Προχωρώντας φθάσαμε στο τεϊοποτείο Χουσιντίνγκ.

Ο «φίλος μας» συνεχίζει να μας ακολουθεί, ή μάλλον να ακολουθεί τον έναν από την παρέα. Η κοσμοσυρροή ήταν ισχυρή.

Κάθε ημέρα που περνούσε στη Σαγκάη κυκλοφορούσε όλο και περισσότερος κόσμος. Κυρίως προερχόταν από εσωτερικό τουρισμό λόγω της γιορτής της κινέζικης πρωτοχρονιάς. Ο «φίλος μας» συνεχίζει να μας ακολουθεί.

Αποφύγαμε γρήγορα την πολυκοσμία και προχωρήσαμε προς τους κήπους Γιου.

Η τρίτη ημέρα στη Σαγκάη (Τρίτη 10-02-2015) ξεκίνησε ομαλά και αρκετά χαλαρά.