Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.136
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B][U]Εσσαουίρα[/U][/B
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο][B][U]Marrakech[/U][/B
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B][U]Ouarzazate – Kelaat M ‘Gouna[/U][/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο][U][B]Dades Gorge -Todra Gorge[/B][/U
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][U][B]Hassi Labiad (Merzouga) – Erg Chebbi[/B][/U
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο][B][U]Middle Atlas – Meknes[/U][/B
- Κεφάλαιο 17ο][B][U]Volubilis – Moulay Idriss- Casablanca[/U][/B
- Κεφάλαιο 18ο][B][U]Fes[/U][/B
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο][B][U]Chefchaouen[/U][/B
- Κεφάλαιο 23ο][B][U
- Κεφάλαιο 24ο][B][U]Tangier[/U][/B
Επόμενη στάση το φαράγγι Todra στο οποίο πλήρωνες ένα μικρό αντίτιμο 50 λεπτά για να μπεις με το αυτοκίνητο στην αρχή του και έτσι όπως μπαίνεις σε ένα στενό και δε βλέπεις τίποτα ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου το φαράγγι μεγαλειώδες και εντυπωσιακό.
Σε αυτό το φαράγγι έμπαινες πιο βαθιά και είχε και πολλούς ντόπιους που είχαν πάει είτε για μπάνιο είτε να αράξουν αντιμετωπίζοντας έτσι τη ζέστη και το ραμαζάνι.
Ποιο μου άρεσε περισσότερο δεν μπορώ να πω το καθένα είχε την άγρια ομορφιά του και θα ξαναπήγαινα και στα δύο, νομίζω ότι αξίζει μια στάση έστω και για λίγα λεπτά. Εξάλλου αυτή η εναλλαγή των τοπίων είναι και η γοητεία αυτής της χώρας. Έχοντας περάσει αρκετά η ώρα έπρεπε να πάρουμε απόφαση να ξεκολλήσουμε από τα φαράγγια και τις ομορφιές τους γιατί είχαμε αρκετή απόσταση να διανύσουμε μέχρι το Hassi Labiad ένα χωριουδάκι λίγο πριν τη Μερτζούγκα που είχαμε επιλέξει για διαμονή και ως ορμητήριο για τις αμμοθίνες του Erg Chebbi. Τα τοπία που ακολούθησαν ήταν κυριολεκτικά σεληνιακά γιατί δεν υπήρχε βλάστηση ούτε για δείγμα. Σε κάποια στιγμή είδαμε κάτι σταγόνες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε, ξεσπάει μια φοβερή καταιγίδα, σβήνει και το αμαξάκι σε μια φάση στη μέση του πουθενά και να μην κάνει τίποτα. Να μην περνάει εννοείται ψυχή από εκεί και πάνω που σκεφτόμουν ότι μας γκαντέμιασε η θεια -κάργια (αυτή ντε με τα αυτοκίνητα) και θα μας φάνε τα όρνεα ευτυχώς το αμαξάκι ξαναπαίρνει μπροστά. Παίρνω πάλι τα πάνω μου εγώ και λέω να τελικά δεν είμαι και τόσο αμαρτωλός άνθρωπος όπως νόμιζα, με λυπάται ο θεός και μας προστατεύει ( τα βλέπεις μάνα που με λες αντίχριστο?) μπορούμε να συνεχίσουμε να πίνουμε κρασιά επί ματαίω αλλά η ψευδαίσθηση αυτή κράτησε για λίγο. Έχοντας η μπόρα καταλαγιάσει και καθώς οδηγούσαμε όλο και πιο βαθιά στην έρημο κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω κάτι κόκκινο να κινείται στον ορίζοντα.
Το δείχνω στο Γ. και τον ρωτάω αν μπορεί να φανταστεί τι ήταν κι εκεί που παίζαμε την κολοκυθιά, μην είναι βόας μην είναι κροταλίας η μάμα φύση μας έδωσε σκονάκι. Ναι ήταν αμμοθύελλα και τα άμοιρα τα άμαθα τα ελληνάκια στη δίνη της να μη βλέπουμε την τύφλα μας και να μη μπορούμε να πάμε ούτε με 20km. Εν τω μεταξύ βράδιαζε (ας όψεται το χάζεμα στα φαράγγια) και δεν είχαμε φτάσει ούτε καν στο Rissani, την πόλη που πας για Μερτζούγκα.
Τελικά έχοντας εξαντλήσει ο Γ. όλες τις οδηγικές του ικανότητες , εγώ ότι προσευχές θυμόμουν (εμπλουτισμένες βέβαια κατά διαστήματα με καντήλια για την γκαντέμω θεια -κάργια) και ακολουθώντας έναν Ιταλό με βαρύ όχημα που πήγαινε μπροστά με αλάρμ και σιγά σιγά ώστε να τον ακολουθούμε, φτάσαμε στο χωριό μετά από 40km τα οποία διανύθηκαν με ταχύτητα που θα έκανε τον Αγγελόπουλο να κάνει την κάμερα του χίλια κομμάτια.
Σε αυτό το φαράγγι έμπαινες πιο βαθιά και είχε και πολλούς ντόπιους που είχαν πάει είτε για μπάνιο είτε να αράξουν αντιμετωπίζοντας έτσι τη ζέστη και το ραμαζάνι.
Ποιο μου άρεσε περισσότερο δεν μπορώ να πω το καθένα είχε την άγρια ομορφιά του και θα ξαναπήγαινα και στα δύο, νομίζω ότι αξίζει μια στάση έστω και για λίγα λεπτά. Εξάλλου αυτή η εναλλαγή των τοπίων είναι και η γοητεία αυτής της χώρας. Έχοντας περάσει αρκετά η ώρα έπρεπε να πάρουμε απόφαση να ξεκολλήσουμε από τα φαράγγια και τις ομορφιές τους γιατί είχαμε αρκετή απόσταση να διανύσουμε μέχρι το Hassi Labiad ένα χωριουδάκι λίγο πριν τη Μερτζούγκα που είχαμε επιλέξει για διαμονή και ως ορμητήριο για τις αμμοθίνες του Erg Chebbi. Τα τοπία που ακολούθησαν ήταν κυριολεκτικά σεληνιακά γιατί δεν υπήρχε βλάστηση ούτε για δείγμα. Σε κάποια στιγμή είδαμε κάτι σταγόνες στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε, ξεσπάει μια φοβερή καταιγίδα, σβήνει και το αμαξάκι σε μια φάση στη μέση του πουθενά και να μην κάνει τίποτα. Να μην περνάει εννοείται ψυχή από εκεί και πάνω που σκεφτόμουν ότι μας γκαντέμιασε η θεια -κάργια (αυτή ντε με τα αυτοκίνητα) και θα μας φάνε τα όρνεα ευτυχώς το αμαξάκι ξαναπαίρνει μπροστά. Παίρνω πάλι τα πάνω μου εγώ και λέω να τελικά δεν είμαι και τόσο αμαρτωλός άνθρωπος όπως νόμιζα, με λυπάται ο θεός και μας προστατεύει ( τα βλέπεις μάνα που με λες αντίχριστο?) μπορούμε να συνεχίσουμε να πίνουμε κρασιά επί ματαίω αλλά η ψευδαίσθηση αυτή κράτησε για λίγο. Έχοντας η μπόρα καταλαγιάσει και καθώς οδηγούσαμε όλο και πιο βαθιά στην έρημο κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω κάτι κόκκινο να κινείται στον ορίζοντα.
Το δείχνω στο Γ. και τον ρωτάω αν μπορεί να φανταστεί τι ήταν κι εκεί που παίζαμε την κολοκυθιά, μην είναι βόας μην είναι κροταλίας η μάμα φύση μας έδωσε σκονάκι. Ναι ήταν αμμοθύελλα και τα άμοιρα τα άμαθα τα ελληνάκια στη δίνη της να μη βλέπουμε την τύφλα μας και να μη μπορούμε να πάμε ούτε με 20km. Εν τω μεταξύ βράδιαζε (ας όψεται το χάζεμα στα φαράγγια) και δεν είχαμε φτάσει ούτε καν στο Rissani, την πόλη που πας για Μερτζούγκα.
Τελικά έχοντας εξαντλήσει ο Γ. όλες τις οδηγικές του ικανότητες , εγώ ότι προσευχές θυμόμουν (εμπλουτισμένες βέβαια κατά διαστήματα με καντήλια για την γκαντέμω θεια -κάργια) και ακολουθώντας έναν Ιταλό με βαρύ όχημα που πήγαινε μπροστά με αλάρμ και σιγά σιγά ώστε να τον ακολουθούμε, φτάσαμε στο χωριό μετά από 40km τα οποία διανύθηκαν με ταχύτητα που θα έκανε τον Αγγελόπουλο να κάνει την κάμερα του χίλια κομμάτια.
Attachments
Last edited by a moderator:
