Nedelja
Moderator
- Μηνύματα
- 1.773
- Likes
- 3.136
- Ταξίδι-Όνειρο
- Whole Africa,Cuba
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B][U]Εσσαουίρα[/U][/B
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο][B][U]Marrakech[/U][/B
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B][U]Ouarzazate – Kelaat M ‘Gouna[/U][/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο][U][B]Dades Gorge -Todra Gorge[/B][/U
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][U][B]Hassi Labiad (Merzouga) – Erg Chebbi[/B][/U
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο][B][U]Middle Atlas – Meknes[/U][/B
- Κεφάλαιο 17ο][B][U]Volubilis – Moulay Idriss- Casablanca[/U][/B
- Κεφάλαιο 18ο][B][U]Fes[/U][/B
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο][B][U]Chefchaouen[/U][/B
- Κεφάλαιο 23ο][B][U
- Κεφάλαιο 24ο][B][U]Tangier[/U][/B
Αποφασίσαμε να διασχίσουμε το Μεγάλο Άτλαντα από την ορεινή διάβαση Tizi-N-Tichka που οδηγούσε στην Ουαρζαζάτ. Σε γενικές γραμμές η σήμανση ήταν πάρα πολύ καλή και το gps σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού το χρειαστήκαμε μόνο σε μεγάλες πόλεις, είχαμε και ένα χάρτη της Michelin και δεν δυσκολευτήκαμε πουθενά. Αν και είχα μια αγωνία για το πώς θα είναι η κατάσταση των δρόμων και φοβόμουν μήπως η κυρία από το γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων επαληθευτεί και μας βρούνε σε καμιά χαράδρα τελικά οι δρόμοι ήταν πολύ καλύτεροι από ότι περίμενα και οι μαγευτικές πραγματικά εικόνες που εναλλάσσονταν με απίστευτους ρυθμούς άφησαν στην άκρη τις οποιεσδήποτε φοβίες μου. Αναβαίνοντας λίγα μέτρα υψόμετρο από το Μαρακές ένα διαφορετικό Μαρόκο ξετυλιγόταν στα μάτια σου. Βερβέρικα χωριά διαδέχονταν το ένα το άλλο, μαγαζάκια στη μέση του πουθενά βγαλμένα από άλλες εποχές, γυναίκες με πολύχρωμα ενδύματα ανάλογα με τη φυλή και το χωριό που ανήκαν, ακόμα και τα πετρώματα και τα δέντρα άλλαζαν μορφή και χρώμα κάθε μέτρο που ανεβαίναμε.
Το ότι είχαμε δικό μας αυτοκίνητο μας έδινε τη δυνατότητα να κάνουμε στάσεις όσο συχνά θέλαμε και να προσπαθούμε να αποτυπώσουμε αυτές τις εικόνες με μια φωτογραφία. Αν εξαιρέσεις τα φορτηγά που μετέφεραν ζώα φορτωμένα 2 και 3 φορές περισσότερο από το επιτρεπόμενο και όταν τα πετύχαινες (και πιστέψτε με τα πετύχαινες συνέχεια) σε καθήλωναν μέχρι να μπορέσεις να τα προσπεράσεις, η οδήγηση – η πιο σωστά η συνοδήγηση- ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Λίγο πριν φτάσουμε στην Ουαρζαζάτ κάναμε και μια μικρή παράκαμψη και για να δούμε το Αϊτ Μπεντχαντού, τη γνωστή οχυρωμένη πόλη (κσαρ στα αραβικά) όπου έχει γίνει σκηνικό σε πολλές ταινίες όπως ο Λόρενς της Αραβίας, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, κ.α. Ήταν εντυπωσιακό μπορώ να πω αλλά γυρνώντας τον Άτλαντα και τα χωριουδάκια του είδαμε κι άλλα εξίσου εντυπωσιακά κσαρ λιγότερα γνωστά.
Στο Μαρόκο δεν χρειάζεσαι κανένα τουριστικό οδηγό κατά την άποψη μου τα μάτια σου θα αναβάλουν να εκτελέσουν αυτό το ρόλο άψογα. Επόμενη στάση : Ουαρζαζάτ, πως λέει ο Manu (ο Chao καλέ) proxima estacion esperanza? Καμία σχέση! Η πόλη ήταν μεγάλη και άδεια , ναι όπως το ακούτε άδεια , ούτε γάτα δεν κυκλοφορούσε και θερμοκρασία τέτοια που έτσι και στεκόσουν δέκα λεπτά στον ήλιο οι λιαστές ντομάτες Σαντορίνης θα ωχριούσαν μπροστά σου. Κάναμε κύκλους και ξανακάναμε κι από τα πολλά βλέπουμε ένα ζαχαροπλαστείο ανοιχτό πάω γεμάτη χαρά να ρωτήσω αν μπορούμε να πιούμε καφέ και μου λένε: α, όχι καφέ μόνο η ταβέρνα απέναντι ίσως σας φτιάξει. Κοιτάζω απέναντι την ταβέρνα που φαινόταν κλειστή και βλέπω ότι μέσα έχουν οχυρωθεί 2 πιτσιρίκια και μια κοπελίτσα αντιμετωπίζοντας την ζέστη, την πείνα και τη δίψα –ραμαζάνι γαρ- μπαίνω και ρωτάω αν θα μπορούσαμε να καθίσουμε να πιούμε ένα καφέ ή χυμό. Μου απαντάν μονολεκτικά: ναι και δίνω το σύνθημα στο Γ. να θρονιαστεί σε μια καρέκλα μέχρι να πάω να διευθετήσω ένα θεματάκι με την ουροδόχο κύστη μου. Μέχρι να γυρίσω ένας καφές κι ένας χυμός είχαν σερβιριστεί χωρίς να ερωτηθούμε περαιτέρω, προφανώς η ερώτηση που έκανα θεωρήθηκε παραγγελία, παρόλα αυτά η έντονη επιθυμία μου για καφέ, η μηδαμινή πιθανότητα να βρω κάπου αλλού συν το γεγονός ότι ο Γ. δεν πίνει καφέ οπότε μπορούσα να τον πιώ εγώ τον έκαναν έναν από τους καλύτερους καφέδες που έχω πιει. Γενικά με την Ουαρζαζάτ δεν τρελάθηκα ήταν μεγάλη πόλη, με λεωφόρο παρακαλώ, χολιγουντιανά στούντιο, ξενοδοχειακά συγκροτήματα και μου φάνηκε παράταιρη σε σχέση με το υπόλοιπο τοπίο. Εμείς βέβαια κόσμο δεν είδαμε αλλά μάλλον δεν είναι και καλοκαιρινός προορισμός όπως πολύ γλαφυρά και διασκεδαστικά έχει περιγράψει και η dim kyr παλαιότερα. Οπότε αφήσαμε πίσω την πόλη φάντασμα και κατευθυνθήκαμε προς την Kelaat M ' Gouna ή αλλιώς την κοιλάδα των ρόδων.
Το ότι είχαμε δικό μας αυτοκίνητο μας έδινε τη δυνατότητα να κάνουμε στάσεις όσο συχνά θέλαμε και να προσπαθούμε να αποτυπώσουμε αυτές τις εικόνες με μια φωτογραφία. Αν εξαιρέσεις τα φορτηγά που μετέφεραν ζώα φορτωμένα 2 και 3 φορές περισσότερο από το επιτρεπόμενο και όταν τα πετύχαινες (και πιστέψτε με τα πετύχαινες συνέχεια) σε καθήλωναν μέχρι να μπορέσεις να τα προσπεράσεις, η οδήγηση – η πιο σωστά η συνοδήγηση- ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Λίγο πριν φτάσουμε στην Ουαρζαζάτ κάναμε και μια μικρή παράκαμψη και για να δούμε το Αϊτ Μπεντχαντού, τη γνωστή οχυρωμένη πόλη (κσαρ στα αραβικά) όπου έχει γίνει σκηνικό σε πολλές ταινίες όπως ο Λόρενς της Αραβίας, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, κ.α. Ήταν εντυπωσιακό μπορώ να πω αλλά γυρνώντας τον Άτλαντα και τα χωριουδάκια του είδαμε κι άλλα εξίσου εντυπωσιακά κσαρ λιγότερα γνωστά.
Στο Μαρόκο δεν χρειάζεσαι κανένα τουριστικό οδηγό κατά την άποψη μου τα μάτια σου θα αναβάλουν να εκτελέσουν αυτό το ρόλο άψογα. Επόμενη στάση : Ουαρζαζάτ, πως λέει ο Manu (ο Chao καλέ) proxima estacion esperanza? Καμία σχέση! Η πόλη ήταν μεγάλη και άδεια , ναι όπως το ακούτε άδεια , ούτε γάτα δεν κυκλοφορούσε και θερμοκρασία τέτοια που έτσι και στεκόσουν δέκα λεπτά στον ήλιο οι λιαστές ντομάτες Σαντορίνης θα ωχριούσαν μπροστά σου. Κάναμε κύκλους και ξανακάναμε κι από τα πολλά βλέπουμε ένα ζαχαροπλαστείο ανοιχτό πάω γεμάτη χαρά να ρωτήσω αν μπορούμε να πιούμε καφέ και μου λένε: α, όχι καφέ μόνο η ταβέρνα απέναντι ίσως σας φτιάξει. Κοιτάζω απέναντι την ταβέρνα που φαινόταν κλειστή και βλέπω ότι μέσα έχουν οχυρωθεί 2 πιτσιρίκια και μια κοπελίτσα αντιμετωπίζοντας την ζέστη, την πείνα και τη δίψα –ραμαζάνι γαρ- μπαίνω και ρωτάω αν θα μπορούσαμε να καθίσουμε να πιούμε ένα καφέ ή χυμό. Μου απαντάν μονολεκτικά: ναι και δίνω το σύνθημα στο Γ. να θρονιαστεί σε μια καρέκλα μέχρι να πάω να διευθετήσω ένα θεματάκι με την ουροδόχο κύστη μου. Μέχρι να γυρίσω ένας καφές κι ένας χυμός είχαν σερβιριστεί χωρίς να ερωτηθούμε περαιτέρω, προφανώς η ερώτηση που έκανα θεωρήθηκε παραγγελία, παρόλα αυτά η έντονη επιθυμία μου για καφέ, η μηδαμινή πιθανότητα να βρω κάπου αλλού συν το γεγονός ότι ο Γ. δεν πίνει καφέ οπότε μπορούσα να τον πιώ εγώ τον έκαναν έναν από τους καλύτερους καφέδες που έχω πιει. Γενικά με την Ουαρζαζάτ δεν τρελάθηκα ήταν μεγάλη πόλη, με λεωφόρο παρακαλώ, χολιγουντιανά στούντιο, ξενοδοχειακά συγκροτήματα και μου φάνηκε παράταιρη σε σχέση με το υπόλοιπο τοπίο. Εμείς βέβαια κόσμο δεν είδαμε αλλά μάλλον δεν είναι και καλοκαιρινός προορισμός όπως πολύ γλαφυρά και διασκεδαστικά έχει περιγράψει και η dim kyr παλαιότερα. Οπότε αφήσαμε πίσω την πόλη φάντασμα και κατευθυνθήκαμε προς την Kelaat M ' Gouna ή αλλιώς την κοιλάδα των ρόδων.
Attachments
Last edited by a moderator:
