ΗΠΑ Ουάσινγκτον - Βιρτζίνια : Ένας Γύρος Απ' Όλα

[Nikos1986]

13. Shenandoah National Park (Skyline Drive)

Το Εθνικό Πάρκο Shenandoah, αποτελεί τμήμα των Απαλάχιων, τα οποία χονδρικά εκτείνονται από την Πενσιλβάνια μέχρι την Αλαμπάμα. Αν κάποιος ψάξει για τον Skyline Drive, αναπόφευκτα θα πέσει πάνω και στον Blue Ridge Parkway, και μέσω αυτού θα ακούσει και το Great Smoky Mountains National Park. Έτσι, πριν συνεχίσω με το road trip, θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω λίγο το τοπίο, για κάποιον που θελήσει να κατευθυνθεί προς τα εκεί.

Το Shenandoah National Park είναι ένα μακρόστενο εθνικό πάρκο, με προσανατολισμό βορειοανατολικά - νοτιοδυτικά. Το πάρκο έχει έκταση 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με μήκος περίπου 100 χιλιόμετρα και πλάτος στο μεγαλύτερο τμήμα του λιγότερο από 10. Στα βόρεια ξεκινά από το Front Royal, το οποίο βρίσκεται 100 χιλιόμετρα δυτικά της Ουάσινγκτον. Η πρόσβαση στο Front Royal από την πρωτεύουσα είναι πολύ εύκολη, μέσω του I-66.
Από το Front Royal, ξεκινά το εθνικό πάρκο Shenandoah. Ο μόνος δρόμος που το διασχίζει είναι ο Skyline Drive. Ο δρόμος αυτός, με πολλές στροφές, έχει μήκος 170 χιλιόμετρα. Με το όνομα Skyline Drive, ο δρόμος αυτός φτάνει έως τον I-64, με την διασταύρωση να βρίσκεται 30 χιλιόμετρα δυτικά του Charlottesville. Η διασταύρωση αυτή ορίζει και το νότιο άκρο του Shenandoah.
Πέρα από την είσοδο στα βόρεια (Front Royal Entrance Station) και στα νότια (Rockfish Gap Entrance Station), το πάρκο έχει άλλα δύο σημεία εισόδου/εξόδου. Το ένα είναι στο Thornton Gap (στο ύψος του Luray), όπου κανείς μπορεί να μπει/βγει στον Skyline Drive μέσω του US-211. Το άλλο είναι στο Swift Run Gap (στο ύψος του Elkton), το οποίο μπορεί να προσεγγιστεί μέσω του US-33.
Για να μπει κάποιος με αυτοκίνητο στο Shenandoah National Park, πληρώνει είσοδο 20 $ / αυτοκίνητο. Το εισιτήριο αυτό έχει ισχύ για 1 βδομάδα και καλύπτει όλους τους επιβάτες. Μπορείς δηλαδή να βγεις από το πάρκο σε κάποια από τις εξόδους του, και αν ξαναμπείς για παράδειγμα την επόμενη μέρα δείχνεις το εισιτήριο και περνάς κανονικά.
Το Shenandoah είναι ιδιαίτερα δημοφιλές την άνοιξη αλλά κυρίως το φθινόπωρο. Ο κύριος πόλος έλξης για τους επισκέπτες είναι τα φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων, ενώ επιπλέον υπάρχουν και πολλά μονοπάτια πεζοπορίας στο δάσος. Ακόμα, στο εθνικό πάρκο υπάρχουν διάσπαρτοι πάμπολλοι καταρράκτες, ενώ στο Luray υπάρχουν και σπηλιές.
Σε όλο το μήκος του Skyline Drive υπάρχει χαμηλό όριο ταχύτητας, 35 - 40 μίλια / ώρα. Όμως έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να τρέξεις λόγω των στροφών. Επίσης, τα Σαββατοκύριακα του φθινοπώρου, με τα όμορφα χρώματα και τον ευχάριστο καιρό, ενδέχεται να έχει κόσμο. Υπήρχαν λίγα μικρά τμήματα που πηγαίναμε κονβόι, όμως στο σύνολο το ταξίδι κατά μήκος του Skyline ήταν πολύ ευχάριστο.

Χάρτης του Εθνικού Πάρκου Shenandoah (με κόκκινο σημειώνονται τα 4 σημεία πρόσβασης και με μπλε οι κύριες στάσεις που κάναμε)​

Μετά τη διασταύρωση με τον I-64, ο Skyline Drive μετονομάζεται σε Blue Ridge Parkway. Ουσιαστικά δηλαδή, πρόκειται για τον ίδιο δρόμο. Με μήκος 470 μίλια, ο Blue Ridge Parkway συνδέει το Shenandoah National Park της Virginia με το Great Smoky Mountains National Park της North Carolina. Τυπικά, ο Blue Ridge Parkway τερματίζει στον US-441.
Σε αντίθεση με τον Skyline Drive, στον Blue Ridge Parkway οδηγείς χωρίς να πληρώσεις είσοδο (το εισιτήριο του Skyline ουσιαστικά είναι για να μπεις στο εθνικό πάρκο Shenandoah). Με 20+ εκατομμύρια αυτοκίνητα να τον διασχίζουν κάθε χρόνο, ο Blue Ridge Parkway φημολογείται ότι είναι το δημοφιλέστερο road trip στη χώρα.
Καθώς ο Blue Ridge Parkway απομακρυνόταν αρκετά από το Norfolk που ήταν ο τελικός μας προορισμός, και χωρίς κάποιο γρήγορο διαπολιτειακό να τον συνδέει με αυτό, αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε και νοτιότερα του I-64.

Τέλος, το Great Smoky Mountains National Park, έκτασης 2000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, βρίσκεται πάνω στα σύνορα North Carolina και Tennessee. Ουσιαστικά, διασχίζεται κατά πλάτος από τον US-441. Σε αντίθεση με το Shenandoah, στο εθνικό πάρκο των Great Smoky δεν υπάρχει εισιτήριο.


Ημέρα 10: Ουάσινγκτον - Front Royal – Luray [συνέχεια]

Από τη στάση του μετρό "Crystal City" όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, ήταν πολύ εύκολο να βγούμε στον I-66. Ο διαπολιτειακός αυτός καταλήγει στο Front Royal, στην βόρεια είσοδο του Shenandoah. Το αρχικό τμήμα του δρόμου αυτού μας ήταν γνώριμο, αφού από εκεί περνά και το μετρό που πάει στο αεροδρόμιο Dulles και στο Steven F. Udvar-Hazy Center, το οποίο είχαμε επισκεφθεί μόλις προχθές.

Ο I-66 είναι αυτοκινητόδρομος 2-3 λωρίδων ανά κατεύθυνση. Σε κάποια σημεία, κυρίως μέχρι την έξοδο για το Dulles που έκαναν έργα είχε λίγο κίνηση, αλλά μετά ο δρόμος άνοιγε. Ο δρόμος ήταν ο κλασικός Αμερικάνικος αυτοκινητόδρομος στην εξοχή που βλέπουμε και στις ταινίες.

Ο I-66, μετά την Ουάσινγκτον, γινόταν ο κλασικός Αμερικάνικος διαπολιτειακός των 2 λωρίδων

Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, πηγαίναμε μαζί με την Camaro​

Μετά από καμιά ώρα, φτάσαμε στο Front Royal. Από εδώ βρήκαμε την είσοδο του Shenandoah National Park.

Στη βόρεια είσοδο του Εθνικού Πάρκου, στο Front Royal​

Αφότου βγάλαμε την κλασική φωτογραφία (αλά "Τρελό Θηριοτροφείο" ), καθίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο και να δούμε λίγο το σχεδιάγραμμα του πάρκου. Σκεφτόμασταν για σήμερα να φτάναμε έως το Stony Man, όπου και ιδανικά θα προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα από την κορυφή του βουνού. Το Stony Man βρίσκεται περίπου 39 μίλια (χρησιμοποιώ τα μίλια, καθώς αυτές οι μονάδες αναφέρονται στους χάρτες και στις αποστάσεις εντός του πάρκου) από την είσοδο του πάρκου, όπου βρισκόμασταν τώρα. Ύστερα θα επιστρέφαμε πίσω περίπου 7 μίλια, ώστε να βγαίναμε από το Thornton Gap και να καταλήγαμε στο Luray, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Στη διαδρομή μέχρι και το Stony Man, θα κάναμε κάμποσες στάσεις καθ’οδόν.

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν πολύ ευχάριστο, με τον Skyline Drive να έχει λίγα αυτοκίνητα. Σε πολλά σημεία, υπάρχει χώρος για να σταματήσεις και να θαυμάσεις το τοπίο. Φυσικά, κάναμε στάσεις σε ουκ ολίγα μέρη, για φωτογραφίες και για να εξερευνήσουμε λίγο την περιοχή.

Σε όλο το μήκος του Skyline Drive υπάρχουν πάρα πολλά σημεία για να σταματήσεις και να θαυμάσεις τη θέα

Και η οδήγηση στον άδειο και σκιερό δρόμο ήταν πολύ ευχάριστη ​

Την πρώτη μεγάλη στάση, την κάναμε στο Elkwallow, περίπου 24 μίλια από την είσοδο του πάρκου. Στο χώρο αυτό, πέρα από το κάμπινγκ, υπάρχει και ένα μικρό εστιατόριο. Έτσι, καθίσαμε στα ξύλινα παγκάκια για φαγητό, με τον ιδανικότερο καιρό που θα μπορούσε να έχει και τα φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων για φόντο.

Το Elkwallow είναι ένα όμορφο σημείο για να σταματήσεις, καθώς υπάρχουν εγκαταστάσεις κάμπινγκ και ένα μικρό εστιατόριο​

Χωρίς να καταλάβουμε πώς πέρασε η ώρα, κάποια στιγμή πήραμε χαμπάρι ότι πήγαινε 4:30, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε. Πλέον, είχαμε γύρω στη μια ώρα έως το Stony Man, όπου και θέλαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Ένα χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής, είναι το τούνελ, περίπου στα 32 μίλια.

Το τούνελ που αποτελεί χαρακτηριστικό τοπόσημο του Skyline Drive​

Στο Stony Man, υπάρχουν δύο μονοπάτια πεζοπορίας μέσα από το δάσος. Το πρώτο, που ονομάζεται Little Stony Man Trail, είναι μια εύκολη διαδρομή περίπου 800 μέτρων, όπου φτάνεις σε ένα σημείο με ωραία θέα προς τη βορειοδυτική πλευρά του πάρκου. Στην αρχή είναι λίγο ανηφορικό, αλλά δεν έχει κάποια δυσκολία.

Η αρχή του μονοπατιού για το Stony Man (το Little και το "κανονικό" )​

Αφότου ανεβήκαμε την ανατολική βουνοπλαγιά, φτάσαμε στη βραχώδη προεξοχή του Little Stony Man Viewpoint. Από εδώ είχε ωραία θέα κάτω, ενώ φαινόταν και ο δρόμος που είχαμε οδηγήσει ως εδώ. Ακόμη και διάφορα πουλιά, πετούσαν πιο χαμηλά από το σημείο που βρισκόμασταν!

Φωτογραφίες από την κορυφή του Little Stony Man Trail​

Γυρνώντας λίγο πίσω, συνεχίσαμε στο "κανονικό" Stony Man Trail. Το μονοπάτι αυτό, μήκους περίπου 2,5 χιλιομέτρων, είναι στο μεγαλύτερο τμήμα του περισσότερο επίπεδο από το Little Stony Man. Αν θυμάμαι καλά, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που είναι αρκετά ανηφορικό, αλλά με στάσεις το καλύπτεις ΟΚ. Επίσης, το μονοπάτι αυτό, διακλαδίζεται 2-3 φορές, αλλά υπάρχουν ταμπελίτσες και τα γνωστά σημάδια στα δέντρα για να ξέρεις προς τα πού να πας.

Το μονοπάτι που συνεχίζει προς το Stony Man Viewpoint​

Τελικά, το Stony Man Trail, καταλήγει σε ένα πολύ όμορφο σημείο, με ανεμπόδιστη θέα προς τα δυτικά, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Τελικά, φτάσαμε στην κορυφή γύρω στις 6:30. Παρά τον αέρα που λυσσομανούσε μόλις βγήκαμε στην κορυφή και το κρύο που έκανε εκεί πάνω (πρέπει να είχε γύρω στους 5 βαθμούς), καθίσαμε πάνω από μισή ώρα. Το ηλιοβασίλεμα ήταν πολύ όμορφο.

Η θέα και το όμορφο ηλιοβασίλεμα από την κορυφή του Stony Man​

Άλλες δύο παρέες που ήταν κι αυτοί στην κορυφή, έφυγαν με το που χαμήλωσε ο ήλιος κάτω από τον ορίζοντα, όμως εμείς κάτσαμε και λίγο ακόμα. Απ’ότι αποδείχθηκε, κάτι ήξεραν. Στην επιστροφή, κυρίως όταν αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την ανατολική βουνοπλαγιά, είχε σκοτεινιάσει πολύ. Τη μισή διαδρομή την κάναμε με φακούς, καθώς τα δέντρα έκοβαν το λίγο φως που είχε απομείνει στον ουρανό.
Τελικά, όταν φτάσαμε κάτω στο πάρκινγκ, είχαμε μείνει μόνοι μας. Μιας και δεν περνούσαν άλλα αυτοκίνητα με φώτα, καθίσαμε λίγο ακόμα χαζεύοντας τον ουρανό: το σκοτάδι ήταν πίσσα και ο ουρανός πεντακάθαρος. Κοιτάζοντας στον ουρανό, φαινόταν ακόμη ξεκάθαρα με γυμνό μάτι και ο γαλαξίας μας.

Φεύγοντας από το πάρκινγκ του Stony Man, πήραμε προς τα πίσω τον Skyline Drive, για να βγούμε στην έξοδο για το Luray. Το Motel που θα μέναμε ήταν το Luray Caverns, το οποίο βρίσκεται κοντά στην έξοδο από το Εθνικό Πάρκο, οπότε φτάσαμε εκεί γρήγορα. Το Motel ήταν το κλασικό που δείχνει στις ταινίες: ισόγειο και πρώτος όροφος, με ένα μικρό πάρκινγκ μπροστά. Κάνοντας στην άκρη από τον δρόμο που περνούσε μπροστά από το Motel για να μπούμε στο πάρκινγκ, πήρε το μάτι μας ένα ελαφάκι, σε ένα παρτέρι πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μιας και είχα πρόχειρο το κινητό (για να βλέπω τον χάρτη ), πρόλαβα με αυτό να τραβήξω μια φευγαλέα φωτογραφία το ελαφάκι πριν απομακρυνθεί.

Το ελάφι που μας υποδέχθηκε στο Motel που θα μέναμε στο Luray ​

Στο Motel αυτό θα μέναμε μόνο εκείνο το βράδυ, ώστε να σπάγαμε την όμορφη διαδρομή στο Shenandoah στα δύο. Έτσι, μετά από τα διαδικαστικά του check-in, πήγαμε λίγα πράγματα στο δωμάτιο και τα υπόλοιπα τα αφήσαμε στο αυτοκίνητο.

Το δωμάτιο ήταν ιδιαίτερα ευρύχωρο και ψηλοτάβανο. Τελικά ήταν πολύ καλή ιδέα να σπάσουμε το ταξίδι και θα μπορούσαμε άνετα να μέναμε και άλλο στο συγκεκριμένο συμπαθητικότατο Motel.

Η ανάβαση στο Stony Man ήταν εύκολη και προσέφερε ωραία θέα με ένα ακόμη ωραιότερο ηλιοβασίλεμα. Στο πρώτο μισό του Skyline Drive που είχαμε οδηγήσει σήμερα, υπήρχαν πάρα πολλά σημεία για να σταματήσεις και να θαυμάσεις τη θέα: σταματήσαμε σε κάμποσα από αυτά. Ιδιαίτερα το Elkwallow, ήταν όπως ακριβώς φανταζόμουν το πικ-νικ στα Απαλάχια.

Μιας και ο Οκτώβρης είναι η "υψηλή περίοδος" για αυτό το road trip, είναι αλήθεια ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν για το ενδεχόμενο να συναντήσουμε πολλά αυτοκίνητα στον Skyline. Όμως δεν υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα όσο φοβόμουν και μπορούσες να οδηγήσεις άνετα. Καθώς κάποια τμήματα της διαδρομής τα έκανα εγώ και άλλα ο αδερφός μου, μπορέσαμε και οι δύο από τη θέση του συνοδηγού να θαυμάσουμε το πρώτο αυτό τμήμα του Εθνικού Πάρκου.


Ημέρα 11: Luray - Charlottesville - Richmond - Norfolk

Σήμερα θα συνεχίζαμε τη διαδρομή στο νότιο τμήμα του Shenandoah και στη συνέχεια, μέσω του Charlottesville και του Richmond, θα κατευθυνόμασταν προς το Norfolk. Σίγουρα θα επισκεπτόμασταν το πρωί τις σπηλιές του Luray, που βρίσκονταν πολύ κοντά στο Motel που μέναμε. Στη συνέχεια, ανάλογα και με τον χρόνο που θα είχαμε, θα βλέπαμε σε ποια ακόμα σημεία κατά μήκος του Skyline θα σταματούσαμε. Ιδανικά, θα θέλαμε να κάναμε μία ακόμα πεζοπορία και σήμερα.

Μιας και τις περισσότερες αποσκευές τις είχαμε αφήσει το προηγούμενο βράδυ στο αυτοκίνητο, δεν θα καθυστερούσαμε με το πακετάρισμα το πρωί. Έτσι, καθίσαμε και φάγαμε πρωινό με την ησυχία μας στο δωμάτιο, χαζεύοντας την θέα στη φύση από το μπαλκόνι.

Το δωμάτιο που μέναμε (πάνω) και η θέα από το μπαλκόνι (κάτω)​

Οι σπηλιές, τα Luray Caverns, βρίσκονταν πολύ κοντά στο Motel που είχαμε μείνει. Αν δεν είχαμε τις βαλίτσες, κάλλιστα θα μπορούσαμε να πηγαίναμε και με τα πόδια.

Η είσοδος στα Luray Caverns (πάνω) και η αρχική χαρτογράφησή τους από τον Hovey (κάτω)​

Στις σπηλιές, που ανακαλύφθηκαν το 1878, αφιερώσαμε σχεδόν 1,5 ώρα για να τις δούμε. Φυσικά, θαυμάσαμε τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες που έχουν σχηματιστεί μέσα στις σπηλιές.

Μερικοί από τους σταλακτίτες που έχουν σχηματιστεί στις σπηλιές​

Μεταξύ αυτών, υπήρχε και ένας σταλακτίτης που είχε ξεκολλήσει από την οροφή ενός θαλάμου.

Ο πεσμένος σταλακτίτης​

Σε διάφορα σημεία, το σπήλαιο τροφοδοτείται από υπόγειες πηγές, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται μερικές λιμνούλες. Σίγουρα η πιο εντυπωσιακή, είναι η "Dream Lake". Η λιμνούλα αυτή, είναι σαν ένας τέλειος καθρέφτης. Στα νερά της, που είναι εντελώς ήρεμα, καθρεφτίζονται τέλεια οι σταλακτίτες που κρέμονται από πάνω.

Η Dream Lake με την εντυπωσιακή αντανάκλαση της οροφής​

Αρχικά, με το που φτάνεις εκεί, δεν καταλαβαίνεις ότι μπροστά σου υπάρχει η λιμνούλα. Φαίνεται σαν να έχουν σχηματιστεί οι σταλαγμίτες κάτω από τους σταλακτίτες, και το μόνο που σε κάνει να υποψιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι η τέλεια συμμετρική εικόνα που αντικρίζεις. Ήταν ένα πολύ όμορφο θέαμα, που σε μάγευε και μόνο που το έβλεπες. Όπως ήταν φυσιολογικό, γύρω της ήταν μαζεμένος ο περισσότερος κόσμος. Παρότι η ανακλώμενη εικόνα από τους σταλακτίτες της οροφής ξεγελά, η λιμνούλα έχει βάθος μόλις μισό μέτρο.

Ένας άλλος αξιοπερίεργος σχηματισμός, είναι τα "Fried Eggs". Το παρατσούκλι ήταν πολύ εύστοχο.

Τα "τηγανιτά αβγά"​

Μια ακόμα λιμνούλα που είχε σχηματιστεί, είχε το όνομα "Wishing Well". Το πρασινογάλαζο χρώμα, δεν είμαι σίγουρος αν οφειλόταν στα πετρώματα ή στα κέρματα που πετούσε ο κόσμος.

Η λιμνούλα "Πηγάδι των Ευχών"​

Καθώς πλέον είχε περάσει κάπως η ώρα, καθίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο των Luray Caverns. Μετά το φαγητό, συζητήσαμε για την συνέχεια της μέρας: επιλέξαμε να κάνουμε μια στάση ακόμα για πεζοπορία και στη συνέχεια, φεύγοντας από το Shenandoah, να κατευθυνόμασταν προς το Norfolk, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Έτσι, αφενός θα κάναμε περισσότερες στάσεις στο Skyline Drive, αφετέρου θα προλαβαίναμε να επισκεφθούμε τους φίλους μας από σήμερα.

Από το Luray ξαναμπήκαμε στον Skyline Drive δείχνοντας στην υπάλληλο στην είσοδο του Thornton Gap το εισιτήριο που είχαμε βγάλει από χθες. Σήμερα θα είχαμε κάμποσα αυτοκίνητα μαζί μας στη διαδρομή, κάτι που το διαπιστώσαμε και από το συνωστισμό στην είσοδο του Thornton Gap.

Ξαναμπαίνοντας στον Skyline Drive και κατευθυνόμενοι νότια, περάσαμε πάλι από το τούνελ που είχαμε δει και χθες το απόγευμα.

Το μικρό τούνελ, αυτή τη φορά με το φως της μέρας​

Την πρώτη στάση της δεύτερη μέρας, την κάναμε στο Skyland, λίγο μετά τα Stony Man που είχαμε επισκεφθεί χθες. Στο Skyland είχαν σταματήσει αρκετά αυτοκίνητα, όπου και ο κόσμος είχε κατέβει για φαγητό και για να ξεμουδιάσει.

Στο Skyland ήταν που κάναμε την πρώτη στάση στο δεύτερο μισό του Shenandoah​

Συνεχίζοντας νότια, κάναμε διάφορες στάσεις, τόσο για να φωτογραφίσουμε το τοπίο, όσο και για να εξερευνήσουμε πεζή και πέρα από το δρόμο.

Παρότι σήμερα είχε περισσότερη κίνηση, και πάλι υπήρχαν τμήματα που μπορούσες να απολαύσεις την οδήγηση​

Την τελευταία μεγάλη στάση θα την κάναμε για να περπατήσουμε μέχρι τους Doyle’s River Falls. Το αρχικό πλάνο, ήταν να τους συνδυάζαμε με τους ιδιαίτερα εντυπωσιακούς αλλά και πιο απομακρυσμένους Jones Run Falls, σε μια διαδρομή συνολικά 12,5 km πήγαινε-έλα. Όμως, καθώς πλέον κόντευε 2:30, το πλάνο αυτό δεν ήταν ρεαλιστικό. Έτσι, επιλέξαμε να περπατήσουμε μόνο μέχρι τους Doyle’s.

Αρχικά ο Upper, και στη συνέχεια ο Lower Doyles River Fall, είναι προσβάσιμοι μέσω του Doyles River Trail. Το μονοπάτι αυτό έχει μήκος 5,5 km πήγαινε-έλα.

Φυσικά, κάτι έπρεπε να είχαμε υποψιαστεί βλέποντας τους εξουθενωμένους και ψιλο-ξενερωμένους πεζοπόρους που επέστρεφαν από το μονοπάτι που είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε από τον χώρο στάθμευσης. Το μονοπάτι αυτό ήταν αρκετά κατηφορικό (δηλαδή ανηφορικό στην επιστροφή), με αποτέλεσμα ακόμη και στο κατέβα να πρέπει να πηγαίνεις αργά και προσεκτικά. Η φωτογραφία κάτω είναι από ένα σχετικά επίπεδο τμήμα του.

Το μονοπάτι προς τους Doyles, είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, ήταν συνεχώς κατηφορικό​

Όταν φτάσαμε στη γεφυρούλα, το μονοπάτι γινόταν για λίγο επίπεδο, οπότε καθίσαμε λίγο για να ξεκουραστούμε και να θαυμάσουμε και άλλη φύση.

Το πιο όμορφη τμήμα του μονοπατιού, ήταν εκεί που πρωτο-συναντούσε το ποταμάκι

Κοντά στους Upper Falls, το μονοπάτι γινόταν επιτέλους επίπεδο​

Τελικά, κουρασμένοι, φτάσαμε στον πρώτο καταρράκτη, τον Upper. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε κάτι εντυπωσιακότερο. Μάλλον είχε να βρέξει κάμποσο καιρό, και δεν είχε πολλά νερά. Στον καταρράκτη αυτό, όταν φτάσαμε, ήμασταν εμείς και άλλη μια παρέα, καθώς στο πήγαινε βλέπαμε αρκετό κόσμο να γυρνάει.

Ο καταρράκτης Upper Doyle​

Στον καταρράκτη καθίσαμε κάμποση ώρα, τόσο για να ξεκουραστούμε και να τσιμπήσουμε τίποτα, όσο και για να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε για να δούμε και τον Lower.

Υπέρ του να συνεχίζαμε και προς τον Lower συνέτεινε το γεγονός ότι, όσο πλησιάζαμε στον Upper, το ποταμάκι που τροφοδοτούσε τον καταρράκτη φούσκωνε σιγά-σιγά. Έτσι, πιθανότατα, στον Lower θα είχε περισσότερο νερό. Επιπλέον, ο Lower βρισκόταν αρκετά κοντά στον Upper που βρισκόμασταν εμείς. Έτσι, είπαμε να ξεκινήσουμε για να δούμε τι λέει και ο Lower.

Όμως ύστερα από λίγο, το μονοπάτι γινόταν πάλι αρκετά κατηφορικό, οπότε σκεπτόμενοι την κουραστική επιστροφή, αποφασίσαμε να το αφήσουμε και να ξεκινήσουμε τον γυρισμό πίσω στο πάρκινγκ.

Η επιστροφή στον χώρο στάθμευσης, τελικά αποδείχθηκε πολύ κουραστική. Τόσο το απότομο μονοπάτι, όσο και η υγρασία, μας έκαναν να σταματάμε (για να είμαι δίκαιος με έκαναν να σταματάω και τον αδερφό μου να με περιμένει) κάθε τρεις και λίγο. Πέρα από τη σωματική κούραση, υπήρχε και η ψυχολογική: που σταματούσες για ξεκούραση και έβλεπες την ανηφόρα μπροστά και έλεγες "μέχρι εκεί πάνω θα χρειαστεί να σταματήσουμε τουλάχιστον άλλη μια φορά". Ύστερα από κι εγώ δεν ξέρω πόσες στάσεις για ξεκούραση, επιτέλους φτάσαμε τελικά στο αυτοκίνητο.


Αφού καθίσαμε λίγη ώρα για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τον κρύο αέρα, συνεχίσαμε την οδήγηση στον Skyline. Πλέον, μας είχαν απομείνει γύρω στα 20 μίλια (30 km) μέχρι τη νότια έξοδο του πάρκου. Στο κομμάτι που έμενε, μιας και είχε απογευματιάσει, οδηγούσαμε πλέον σχεδόν μόνοι μας, απολαμβάνοντας το νοτιότερο τμήμα του πάρκου. Παρότι πλέον είχαμε αρχίσει να ανυπομονούμε για την αντάμωση στο Norfolk, κάναμε ακόμα μια - δύο στάσεις για φωτογραφίες.

Κατά τις 6 το απόγευμα, αποχαιρετίσαμε το Shenandoah, με μια τελευταία στάση για να θαυμάσουμε το τοπίο​

Συνοψίζοντας για το Shenandoah, η οδήγηση στον Skyline ήταν απόλαυση. Κυρίως το βόρειο μισό του πάρκου έχει πάμπολλα μέρη για να σταματήσεις, είτε για να θαυμάσεις τη θέα είτε για να κάνεις κάποια πεζοπορία.
Εμείς επισκεφθήκαμε το πάρκο ημέρες Παρασκευή και Σάββατο. Την Παρασκευή είχε αισθητά λιγότερο κόσμο από ότι το Σάββατο: τόσο άλλους οδηγούς στον Skyline όσο και στα διάφορα μέρη που κάναμε στάσεις. Ειδικά στο Skyland, παρότι υπήρχε ένα μεγάλο πάρκινγκ, αναγκαστήκαμε να παρκάρουμε πάνω στο χώμα στην άκρη, μαζί με κάμποσα άλλα αυτοκίνητα. Εάν μπορεί κάποιος, θα συμβούλευα να αποφύγει την επίσκεψη στο πάρκο το Σαββατοκύριακο.

Επικεντρώνοντας στις πεζοπορίες που μπορεί να κάνει κάποιος που επισκέπτεται το πάρκο, υπάρχουν πάμπολλες επιλογές. Εμείς, επειδή είχαμε μόνο 2 μέρες διαθέσιμες, περπατήσαμε στα Stony Man και στο Doyle. Ενώ η διαδρομή στα Stony Man ήταν όμορφη, η κούραση για τους Doyle είναι μεγάλη.
Εδώ έχω ανεβάσει ένα χάρτη του πάρκου, με σημαδεμένα όλα τα σημεία πεζοπορίας που βρήκα. Θεωρώ πως το πάρκο αξίζει ένα τριήμερο, με βολικές διανυκτερεύσεις στο Luray. Το Luray είναι καλή επιλογή, όχι τόσο γιατί σπάει γεωγραφικά το πάρκο περίπου στη μέση, αλλά επειδή τα μέρη που μπορείς να σταματήσεις πριν και μετά το Luray είναι περίπου ισομοιρασμένα. Άλλη επιλογή είναι το ίδιο το Skyland, με το Skyland Resort, αλλά ίσως να είναι δύσκολο να βρεθεί ελεύθερο δωμάτιο και σε λογική τιμή. Τέλος, καλές επιλογές για φαγητό είχα βρει και στο Staunton, όμως θα παρεκλίναμε αρκετά από τη διαδρομή προς το Norfolk.


Αφήνοντας πλέον πίσω το Shenandoah, βγήκαμε στον I-64, ο οποίος θα μας έβγαζε απευθείας στο Norfolk. Μιας και θέλαμε να φτάσουμε εκεί σχετικά νωρίς (λέμε τώρα - τελικά φτάσαμε κατά τις 9 ), δεν σταματήσαμε ούτε στο γραφικό Charlottesville ούτε στο ιστορικό Richmond. Αν κάποιος βρεθεί σε αυτά τα μέρη, θα μπορούσε να σκεφτεί να τα συμπεριλάβει στις στάσεις τους.

Ο διαπολιτειακός 64, είναι ένας βολικός δρόμος, κυρίως με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση ενώ σε κάποια σημεία έχει και 3. Ενώ περνάει μέσα από το Richmond, κάποιος μπορεί να αποφύγει την κίνηση που δημιουργεί η πόλη, αν την παρακάμψει μέσω του Ι-295. Ο I-64, έχει ανώτατο όριο αν θυμάμαι καλά τα 75 μίλια την ώρα. Παρά τα αυτοκίνητα, πήγαινες καλά και κίνηση συναντήσαμε μόνο στο ύψος του Williamsburg (έχοντας σχεδόν φτάσει στο Norfolk), όπου έκαναν έργα στο δρόμο και είχαν αφήσει μόνο μια λωρίδα ανοικτή.

Στο Norfolk μπήκαμε μέσω του I-664, ο οποίος περνούσε κοντά στο ξενοδοχείο που θα διαμέναμε. Ο αυτοκινητόδρομος αυτός, πριν φτάσει στο Norfolk, διασχίζει ένα υποθαλάσσιο τούνελ!

Το υποθαλάσσιο τούνελ που συνδέει το Norfolk με το Newport News στα βόρεια (η πάνω και η μεσαία φωτογραφία είναι από τη διαδρομή της επιστροφής)​

Το ξενοδοχείο που είχαμε διαλέξει στο Norfolk ήταν το Hilton Garden Inn Chesapeake/Suffolk. Εκεί θα μέναμε 2 βράδια, και μιας και είχαμε φτάσει κατά τις 9, θα προλαβαίναμε και σήμερα να βλέπαμε τους φίλους μας που μένουν εκεί. Έτσι, αφότου ανεβάσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κάναμε ένα μπάνιο, βγήκαμε για να τους δούμε ύστερα από καιρό!


Και η σημερινή μέρα ήταν πολύ όμορφη. Τα σπήλαια του Luray ήταν μεγάλα και είδαμε, πέρα από τους σταλαγμίτες και σταλακτίτες, πολύ εντυπωσιακές λιμνούλες - καθρέφτες. Από την άλλη, το μονοπάτι μέχρι τους καταρράκτες Doyle ήταν συνεχώς απότομο, και το λίγο νερό που είδαμε να ρέει στο τέλος, δεν θα έλεγα ότι άξιζε την κούραση.

Η οδήγηση με το Mustang στον Ι-64 ήταν καθαρή απόλαυση: αν και φορτωμένο, ακόμη και σε ανηφορικά τμήματα και πηγαίνοντας ήδη με 70-80 μίλια (110-130 χλμ) και 10η στο κιβώτιο, πάταγες γκάζι και έβγαζε δύναμη. Εξίσου άνετη και ευχάριστη στο τιμόνι ήταν και η οδήγησή του στις συνεχείς στροφές του Skyline. Το λάτρεψα!

Ακόμη περισσότερο χάρηκα που είδα τους φίλους μας στο Norfolk, όταν τελικά φτάσαμε εκεί το βράδυ. Καθίσαμε για φαγητό στο σπίτι και τα είπαμε επιτέλους πάλι από κοντά, μιλώντας για δεύτερη φορά και στα Ελληνικά σε αυτό το ταξίδι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

2. Λίγα Λόγια για την Ουάσινγκτον και τη Βιρτζίνια

Όπως οι δυτικές πολιτείες φημίζονται για τα τοπία τους, οι ανατολικές περικλείουν μεγάλο μέρος της ιστορίας της χώρας. Είτε κάποιος αποφασίσει να επισκεφθεί μόνο την Ουάσινγκτον, είτε να πραγματοποιήσει και εκδρομές στις γειτονικές πολιτείες, αξίζει να αφιερώσει χρόνο από την προετοιμασία του ταξιδιού στην μελέτη της ιστορίας της χώρας.

Στην πρωτεύουσα υπάρχουν πολλά μνημεία αφιερωμένα σε Προέδρους ή σε άλλες σημαντικές προσωπικότητες της χώρας. Επίσης, η Βιρτζίνια (καθώς και το Μέριλαντ, η Πενσιλβάνια και γενικά οι ανατολικές πολιτείες) περιλαμβάνει πολλές ιστορικές τοποθεσίες. Η πρώτη Βρετανική αποικία ιδρύθηκε το 1607 στο Jamestown, κοντά στα σύνορα Βιρτζίνια - Βόρειας Καρολίνα. Στο κοντινό Yorktown έγινε η τελευταία μεγάλη μάχη της Αμερικάνικης Επανάστασης (1781). Επίσης, η Ουάσινγκτον και το Ρίτσμοντ (η σημερινή πρωτεύουσα της Βιρτζίνια), που απέχουν λίγο πάνω από 150 km, ήταν οι πρωτεύουσες των Βορείων (Union) και Νοτίων (Confederacy) κατά τον Αμερικάνικο Εμφύλιο (1861-5). Όπως είναι αναμενόμενο, στην περιοχή υπάρχουν πολλά πεδία μαχών.


Ιστορία
Αυτή τη φορά, θα παραλείψω την ενότητα της σύντομης ιστορικής αναδρομής, που παραθέτω συνήθως. Αυτό γιατί στο ταξίδι είδαμε μέρη η ιστορία των οποίων εκτείνεται από το 1607 (Jamestown) έως και το πρόσφατο Watergate, οπότε η συγκεκριμένη ενότητα θα έπρεπε, αν και ήσσονος σημασίας, αναγκαστικά να γίνει ιδιαίτερα εκτεταμένη.
Αντίθετα, θα συμπεριλάβω μικρές ή περισσότερο εκτενέστερες ιστορικές περιγραφές, στο κύριο σώμα της ταξιδιωτικής ιστορίας (στα διάφορα αξιοθέατα ή εκθέματα που είδαμε στα μουσεία).

Κατά τον αρχικό σχεδιασμό του ταξιδιού, με είχε προβληματίσει ιδιαίτερα η εύρεση βιβλιογραφίας για την ιστορία της χώρας. Λόγω της πρόσφατης συμμετοχής των ΗΠΑ στον ψυχρό πόλεμο, ήμουν κάπως καχύποπτος απέναντι στα σχετικά συγγράμματα, όσον αφορά τη δογματική στάση του εκάστοτε συγγραφέα απέναντι στα ιστορικά γεγονότα. Ένα βιβλίο που θεωρώ διαβάζεται ευχάριστα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, καλύπτοντας την περίοδο από την εποχή των εξερευνήσεων μέχρι και τον Ομπάμα, κρατώντας μια κατά το δυνατό ουδέτερη στάση, είναι το "Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών - Μία Σύντομη Εισαγωγή" του Πωλ Μπόυερ από τις εκδόσεις Θύραθεν (αρχικός τίτλος American History - A Very Short Introduction, Paul Boyer, Oxford University Press, ISBN 9789608097506).

Επίσης, όσον αφορά τον Space Race, δηλαδή τον αγώνα ΗΠΑ - ΕΣΣΔ για την κατάκτηση του διαστήματος, πέρα από τη Wikipedia και τα διάφορα γνωστά sites του χώρου, υπάρχει και ένας εξαιρετικός οδηγός από το Ευγενίδειο Πλανητάριο. Τον οδηγό αυτό, με τίτλο “Από τη Γη στη Σελήνη”, δεν τον έχω βρει εκτυπωμένο αλλά υπάρχει ελεύθερα διαθέσιμος σε pdf εδώ.


Συμβουλές για Οργάνωση Ταξιδιού
Ξεκινώντας κανείς το ψάξιμο για την Ουάσινγκτον, από την αρχή θα ξεχωρίσει 3 ομάδες αξιοθέατων: το Καπιτώλιο και τον Λευκό Οίκο, τα μνημεία γύρω από το Mall και την Tidal Basin, καθώς και τα μουσεία Smithsonian. Τα τελευταία είναι που θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό και το πόσες μέρες θα χρειαστεί να αφιερώσει ο επισκέπτης στην πόλη.

Τα γνωστότερα μουσεία του ιδρύματος Smithsonian στην Ουάσινγκτον, στο οποία ανήκει και το National Zoological Park, είναι τα εξής:

• African American Museum
• African Art Museum
• American Art Museum
• American History Museum
• American Indian Museum
• Anacostia Community Museum
• Hirshhorn Museum
• National Air & Space Museum
• Natural History Museum
• Steven F. Udvar-Hazy Center

Τα μουσεία αυτά, τουλάχιστον όλα όσα επισκεφθήκαμε, είναι τεράστια. Για αυτά που επισκεφθήκαμε, δεν θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να προλάβει να συνδυάσει δύο τέτοια σε μία μέρα. Πιστεύω το "ένα μουσείο την ημέρα" θα πρέπει να αποτελέσει το σκελετό για το πρόγραμμα κάποιου που σχεδιάζει να επισκεφθεί την πόλη.

 

[Nikos1986]

3. Πρόσβαση & Μετακινήσεις

Αεροδρόμια
Η Ουάσινγκτον εξυπηρετείται από 3 αεροδρόμια: το Dulles (προφέρεται "Ντάλες" αλλά πολλοί το λένε και "Ντιούλς" για να μην γίνει κανένα μπέρδεμα με τη μεγαλούπολη του Τέξας), το Reagan και το Βαλτιμόρης-Ουάσινγκτον (IAD, DCA και BWI αντίστοιχα). Πιθανότατα, όποιος έρχεται απευθείας από το εξωτερικό θα προσγειωθεί στο Dulles, αφού τα άλλα δύο είναι κυρίως για πτήσεις εσωτερικού (και από/προς Καναδά).

Από το Dulles υπάρχουν 3 λεωφορεία που συνδέουν το αεροδρόμιο με το μετρό της Ουάσινγκτον.
Το Silver Line Express θεωρώ είναι η πρακτικότερη επιλογή, καθώς συνδέει το αεροδρόμιο με την πλησιέστερη στάση μετρό "Wiehle-Reston East", μέσω της εθνικής και χωρίς στάσεις. Το εισιτήριο κοστίζει 5$ και το αγοράζεις από το γκισέ πίσω από τη στάση που κάνει το λεωφορείο στο αεροδρόμιο.
Άλλη επιλογή είναι το Fairfax Connector 981. Όπως και το Silver Line Express, συνδέει το αεροδρόμιο με τη στάση "Wiehle-Reston East", αλλά μπαίνει και σε στενά αντί να κάνει τη διαδρομή μέσω της εθνικής. Κατά τις ώρες λειτουργίας του μουσείου Steven F. Udvar-Hazy, η γραμμή αυτή μετονομάζεται σε 983 και φτάνει μέχρι το μουσείο, συνεχίζοντας όμως να περνά και από το αεροδρόμιο. Το εισιτήριο, και στο 981 και στο 983, κοστίζει 2$, παρόμοια με αυτό των άλλων απλών λεωφορείων.
Τέλος, υπάρχει και το Fairfax Connector 5A. Το λεωφορείο αυτό συνδέει το Dulles με το σταθμό μετρό "Rosslyn", καθώς και με τη L’Enfant Plaza στο κέντρο της Ουάσινγκτον. Το εισιτήριο κοστίζει 7,5$.

Όσον αφορά το αεροδρόμιο Reagan, αυτό βρίσκεται πρακτικά μέσα στην πόλη, και υπάρχει στάση του μετρό στο αεροδρόμιο αυτό.


Μετρό & Λεωφορεία
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης είναι το μετρό (MetroRail) και τα λεωφορεία (MetroBus). Όπως και στο Λος Άντζελες που είχαμε επισκεφθεί παλαιότερα, στα διάφορα προάστια δραστηριοποιούνται διαφορετικές εταιρείες λεωφορείων. Πέρα από τα MetroBus του κέντρου της Ουάσινγκτον, κάποιος που επισκέπτεται την πόλη πιθανότατα θα χρησιμοποιήσει τα λεωφορεία της Fairfax Connector. Αυτά συνδέουν διάφορους σταθμούς του μετρό με το αεροδρόμιο Dulles (π.χ. 5Α, 981, 983), καθώς και με αξιοθέατα όπως το Mount Vernon (π.χ. 101) και το Steven F. Udvar-Hazy Center (π.χ. 983).

Για να χρησιμοποιήσει κανείς το μετρό, πρέπει να βγάλει την κάρτα SmarTrip. Αυτή εκδίδεται από τα μηχανήματα του μετρό και κοστίζει 2$. Στη συνέχεια τη φορτώνεις με χρήματα ή με κάποιο πάσο για απεριόριστες διαδρομές.

Το κόστος μετακίνησης με το μετρό δεν είναι σταθερό. Εξαρτάται από τον συνδυασμό σταθμών αφετηρίας και προορισμού, καθώς και από την ώρα της μετακίνησης (έχει ακριβότερες χρεώσεις τις καθημερινές από την έναρξη της λειτουργίας μέχρι τις 9:30 και μεταξύ 15:00-19:00 που είναι οι ώρες αιχμής ). Το ακριβές ποσό που αφαιρείται από την κάρτα το γράφει στα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων στον κάθε σταθμό-αφετηρία, για κάθε σταθμό-προορισμό και ώρα. Πάντως, η μετακίνηση με το μετρό κοστίζει τουλάχιστον 2$.

Η κάρτα SmartTrip μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στα λεωφορεία. Στα περισσότερα η απλή διαδρομή κοστίζει 2$ και αν κάποιος δεν έχει την κάρτα μπορεί να πληρώσει με μετρητά (ο οδηγός δεν δίνει ρέστα). Τα συνηθισμένα πάσα δεν ισχύουν για τα λεωφορεία της Fairfax Connector, οπότε σε αυτή την περίπτωση αφαιρείται χρηματικό ποσό από την κάρτα.

Επίσης η κάρτα αυτή δεν ισχύει στο Silver Line Express που πάει στο Dulles.

Πέρα από τα κανονικά λεωφορεία, στο κέντρο της πόλης θα δει κανείς και τα DC Circulator, τα οποία τρέχουν σε 2 δρομολόγια και είναι τύπου hop on - hop off. Το εισιτήριο για αυτά κοστίζει 1$ και πληρώνεις με μετρητά (δεν ισχύει η SmarTrip). Τα λεωφορεία αυτά δεν τα χρησιμοποιήσαμε όσο ήμασταν στην Ουάσινγκτον.


Αυτοκίνητο
Οι μετακινήσεις στην Ουάσινγκτον βολεύει να γίνονται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αφού κανείς προμηθευτεί κάποιο πάσο απεριόριστων μετακινήσεων (π.χ. για μετρό και λεωφορεία, εξαιρουμένων αυτών της Fairfax Connector, το πάσο κοστίζει 58$ για 1 βδομάδα).

Πέρα από την Ουάσινγκτον, για να δει κανείς την επαρχία της Βιρτζίνια, το αυτοκίνητο είναι μονόδρομος. Οι χρεώσεις της ενοικίασης είναι φθηνές σε σχέση με την Ευρώπη, το ίδιο και η βενζίνη.

Όπως ισχύει γενικά στις ΗΠΑ, τα αυτοκίνητα που δίνουν είναι αυτοκινητάρες. Εμείς είχαμε νοικιάσει ένα κάμπριο Mustang για 4 μέρες με 250 ευρώ συν τις ασφάλειες. Επίσης, σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα, είναι αυτόματα.
Και η βενζίνη είναι φθηνή. Τόσο στην Ουάσινγκτον, όσο και στα βενζινάδικα στην εθνική και στις άλλες πόλεις που κινηθήκαμε, η βενζίνη κόστιζε γύρω στα 2,55 $ / γαλόνι (με ισοτιμία 1,1 δολάριο / ευρώ αυτό σημαίνει περίπου 0,6 ευρώ / λίτρο).

 

[Nikos1986]

4. Πρόγραμμα

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2019. Το πρόγραμμα που είχαμε φτιάξει, είχε ως εξής:

• 8/10 : Θα αναχωρούσαμε το πρωί από την Αθήνα για Ουάσινγκτον μέσω Κωνσταντινούπολης. Λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά ώρας, στην Ουάσινγκτον θα φτάναμε το βράδυ της ίδιας μέρας.
• 9/10 - 17/10 : Θα γυρνούσαμε τα αξιοθέατα της Ουάσινγκτον με τα πόδια. Στις 17/10 το βράδυ, θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο Reagan (καθώς βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι που θα μέναμε), ώστε να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε το επόμενο πρωί.
• 18/10 - 19/10 : Τις δύο αυτές μέρες θα οδηγούσαμε στον Skyline Drive, διασχίζοντας το Shenandoah National Park. Το road trip θα έσπαγε στα δύο, αφού το βράδυ 18/10 - 19/10 θα διανυκτερεύαμε στο Luray. Το απόγευμα της 19/10 θα φτάναμε στο Norfolk.
• 19/10 - 21/10 : Θα επισκεπτόμασταν τους φίλους μας που μένουν εκεί και θα βλέπαμε την περιοχή γύρω από το Norfolk.
• 21/10 - 22/10 : Θα επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο από το Norfolk στην Ουάσινγκτον, απ’όπου θα παίρναμε το αεροπλάνο για Αθήνα, μέσω Κωνσταντινούπολης.

Οι πτήσεις Αθήνα - Kωνσταντινoύπoλη - Ουάσινγκτον και Ουάσινγκτον - Kωνσταντινoύπoλη - Αθήνα θα γίνονταν με την Turkish Airlines.

Στην Ουάσινγκτον, είχαμε κλείσει διαμονή μέσω του AirBnB στο Peaceful modern apt w/ private entrance & backyard.
Στο Luray, θα μέναμε στο Luray Caverns Motels.
Στο Norfolk, θα μέναμε στο Hilton Garden Inn Chesapeake/Suffolk.

 

[Nikos1986]

5. Αθήνα - Kωνσταντινoύπoλη - Ουάσινγκτον

Έχοντας ξεκινήσει τις προετοιμασίες του ταξιδιού από τις αρχές καλοκαιριού, φαινόταν ότι η προετοιμασία για το ταξίδι θα τελείωνε νωρίς, και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δε θα αφήναμε εκκρεμότητες μέχρι και την τελευταία στιγμή. Αμ δε...
Στην αρχή σκεφτόμασταν ότι όλα τα μουσεία τα έχουν πάει στη Nέα Yόρκη, οπότε φανταζόμασταν (λανθασμένα) ότι θα χρειαζόμασταν το πολύ 5 μέρες για την Ουάσινγκτον. Επίσης, στην πορεία διαπιστώσαμε ότι και κατά μήκος του Skyline Drive υπάρχουν πάαααααρα πολλά μέρη για να σταματήσεις, οπότε αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρονοβόρα η τελική επιλογή των στάσεων που θα κάναμε. Τέλος υπήρχαν οι υποχρεώσεις στη δουλειά και κάποιες έκτακτες επισπεύσεις προθεσμιών στο μεταπτυχιακό.
Έτσι σπάσαμε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Τις τελευταίες 3 μέρες πριν το ταξίδι είχα κοιμηθεί το πολύ 8 ώρες, ενώ το τελευταίο βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Δεν πειράζει, ίσως για πρώτη φορά να έριχνα κανονικό ύπνο στο αεροπλάνο...

Το Ταξίδι Έως την Ουάσινγκτον
Με τον Κηφισό να έχει τη γνωστή πρωινή κίνηση, βγήκαμε με κάποιο τρόπο μέσα από στενά στην Αττική Οδό και τελικά προλάβαμε να είμαστε στην ώρα μας στο αεροδρόμιο. Από την Αθήνα θα πετούσαμε στις 10:25 και κατά τις 12 θα φτάναμε στην Kωνσταντινoύπoλη. Ύστερα από περίπου 3 ώρες, στις 14:55 θα αναχωρούσαμε για το αεροδρόμιο Dulles της Ουάσινγκτον, όπου και θα φτάναμε το απόγευμα της ίδιας μέρας, στις 19:30.

Στην αρχή απορούσα γιατί έβαλαν ολόκληρο 777 για πτήση 1,5 ώρας μέχρι την Kωνσταντινoύπoλη. Και όμως, στο πήγαινε τουλάχιστον, το αεροπλάνο ήταν γεμάτο. Το αεροπλάνο ήταν σχετικά παλιό, και οι αεροσυνοδοί από τους πιο αντιπαθητικούς που έχω συναντήσει. Ευτυχώς η πτήση ήταν σύντομη και η γνώμη μου θα άλλαζε πλήρως στο δεύτερο σκέλος του ταξιδιού.

Η αναχώρησή μας από την Αθήνα​

Πριν καλά-καλά το καταλάβουμε είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε. Πρώτη φορά επισκεπτόμουν την Kωνσταντινoύπoλη. Πλησιάζοντας στο νέο αεροδρόμιο, περάσαμε πάνω από διάφορους ουρανοξύστες.

Πλησιάζοντας στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης​

Το νέο αεροδρόμιο είναι όντως αχανές, όπως είχαν αναφέρει και άλλα μέλη του forum. Από τη στιγμή που ακουμπήσαμε στο έδαφος μέχρι να φτάσουμε στην πύλη, τροχοδρομούσαμε γύρω στα 15-20 λεπτά. Το ίδιο τεράστιο ήταν και το κεντρικό κτήριο του αεροδρομίου. Με το που προσγειωθήκαμε μας έκανε εντύπωση ο φουτουριστικός πύργος ελέγχου, ενώ σε πάρα πολλά σημεία υπήρχαν εργοτάξια.

Ο φουτουριστικός πύργος ελέγχου του IST​

Στην Kωνσταντινoύπoλη καθίσαμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια του αεροδρομίου. Λίγο το φαγητό, λίγο η κουβέντα, οι ώρες της αναμονής πέρασαν γρήγορα και ξεκινήσαμε για την πύλη που θα παίρναμε το δεύτερο αεροπλάνο.

Έχοντας φτάσει στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης (πάνω) και έτοιμοι για το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού (κάτω)​

Στην Τουρκία μου έκανε εντύπωση ο σχολαστικός έλεγχος των ESTA που είχαμε. Σε σχέση τουλάχιστον με την Ελβετία, μέσω της οποίας είχαμε πετάξει τελευταία φορά για ΗΠΑ. Συνολικά, στο αεροδρόμιο της Kωνσταντινoύπoλης πρέπει να μας έλεγξαν την ESTA 4-5 φορές. Τέλος πάντων, ανεβήκαμε στο αεροπλάνο αρκετά νωρίς, αφού η επιβίβαση είχε ξεκινήσει γύρω στη 1,5 ώρα πριν την προγραμματισμένη ώρα της απογείωσης.

Το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού θα γινόταν με ένα 787. Με αυτό το αεροπλάνο ξετρελάθηκα! Πρώτα απ’όλα, φαινόταν ολοκαίνουριο και πεντακάθαρο, λες και μόλις το είχαν παραλάβει από τη Boeing. Τα παράθυρα ήταν τεράστια, με το ύψος τους γύρω στο μισό μέτρο! Επιπλέον, δεν είχαν αυτό το κλασικό συρόμενο σκίαστρο. Αντίθετα, με ένα διακόπτη στο κάτω μέρος, μπορείς να τα κάνεις περισσότερο ή λιγότερο φιμέ, ρυθμίζοντας έτσι το πόσο φως θα μπαίνει.

Το τεράστιο φιμέ παράθυρο του 787​

Εντυπωσιάστηκα επίσης από το in-flight entertainment system. Μεταξύ άλλων, είχε και μια ρύθμιση που έβλεπες τον ορίζοντα λες και πετάς μαχητικό.

Το εσωτερικό του 787 (πάνω) και το πρωτότυπο IFE (κάτω)​

Από την Kωνσταντινoύπoλη απογειωθήκαμε στην ώρα μας, στις 14:55. Ενώ στο σκέλος Αθήνα - Kωνσταντινoύπoλη κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός για το ταξίδι που ξεκινούσε, στο δεύτερο σκέλος η συσσωρευμένη κούραση των τελευταίων ημερών έκανε τη δουλειά της. Λαγοκοιμόμουν μέχρι περίπου την Πολωνία που μας σέρβιραν. Μετά το φαγητό, με πήρε πάλι ο ύπνος. Συνολικά κοιμήθηκα 2-3 φορές από 1,5-2 ώρες, πρώτη φορά τόσο πολύ σε αεροπλάνο.
Στο ενδιάμεσο είχα βρει μια ταινία με τους "5 Φίλους" και έβλεπα στην οθόνη. Μικρός μου άρεσαν πάρα πολύ τα βιβλία της σειράς από την Enid Blyton, αν και η ταινία που είχα βρει δεν βασιζόταν σε κάποιο από τα 21 βιβλία της σειράς.

Εν τέλει, λίγο πριν τις 8 το βράδυ φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ουάσινγκτον. Εκεί, καθυστερήσαμε πολύ στο immigration, κανένα δίωρο, αφού υπήρχαν μόνο δύο υπάλληλοι για 4 πτήσεις που είχαν φτάσει μαζί. Όταν πάντως ήρθε η σειρά μας, ο αδερφός μου κι εγώ ξεμπερδέψαμε μέσα σε 5 λεπτά. Αποτυπώματα, φωτογραφίες, σκοπός του ταξιδιού, πού θα πάμε κλπ κλπ. Η μόνη ερώτηση που μου έκανε εντύπωση, ήταν αν θα επισκεπτόμασταν συγκεκριμένα και τη Nέα Yόρκη.

Κατά τις 10 και κάτι, πήραμε τελικά το λεωφορείο Silver Line Express που στο πιτς φιτίλι, χωρίς κίνηση το βράδυ, μας πήγε στη στάση "Wiehle-Reston East" του MetroRail. Από εκεί, με ένα παλιό μετρό, κατεβήκαμε στην "Crystal City" που μαζί με τη στάση στο αεροδρόμιο Reagan ήταν οι κοντινότερες στο σπίτι που θα μέναμε.

Λίγο η ώρα που φτάσαμε, λίγο η κούραση από το ταξίδι, μας πήρε λίγη ώρα να βρούμε το σπίτι που θα διαμέναμε. Στη γειτονιά τα περισσότερα σπίτια έμοιαζαν μεταξύ τους και επίσης γινόταν μια περίεργη αλλαγή στην αρίθμηση των σπιτιών στη μέση του δρόμου (μας είχε ενημερώσει για αυτό ο ιδιοκτήτης). Βράδυ κιόλας, διστάζαμε να μπούμε στις αυλές για να δούμε από κοντά τα νούμερα στις πόρτες, ενώ καθώς είχε περάσει πολύ η ώρα δε θέλαμε να πάρουμε τηλέφωνο. Τα κακά του να μην κλείνεις σε ξενοδοχείο... Όμως τις ομορφιές της γειτονιάς που διαλέξαμε να μείνουμε θα τις βλέπαμε από το επόμενο πρωί, με το φως της μέρας.

Εν τέλει, βρήκαμε το σπίτι. Τακτοποιηθήκαμε, αφήσαμε τα πράγματα και ξανακατεβήκαμε στον κεντρικό δρόμο σε κάτι McDonalds που είχαμε δει να είναι ανοικτά. Μετά το φαγητό, αφού επισκεφθήκαμε ένα μίνι-μάρκετ που διανυκτέρευε για να έχουμε κάτι να φάμε αύριο πρωί, γυρίσαμε ξεροί από την κούραση στο σπίτι και πέσαμε για ύπνο. Από το επόμενο πρωί θα αρχίζαμε να βλέπουμε την πόλη στην οποία ήρθαμε!

 

[Nikos1986]

6. Ουάσινγκτον (Μέρος 1)

Στην Ουάσινγκτον θα είχαμε συνολικά 9 γεμάτες μέρες. Το βράδυ της 9ης μέρας θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο, με το οποίο θα αναχωρούσαμε το πρωί της 10ης μέρας για το road trip.

Ημέρα 1: International Spy Museum & The Mall

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε αργά, κατά τις 11. Μετά το πρωινό, καθώς είχε περάσει κάπως η ώρα, διαλέξαμε να επισκεφθούμε το International Spy Museum, το οποίο έκλεινε 1,5 ώρα αργότερα από τα Smithsonians.

Αν και ταλαιπωρηθήκαμε λίγο το προηγούμενο βράδυ για να βρούμε το σπίτι, λατρέψαμε τη γειτονιά από την πρώτη μέρα μας εκεί. Το σπίτι ήταν σε ένα πολύ ήσυχο δρόμο, με πολλά σπίτια μονοκατοικίες.

Η γειτονία, στο προάστιο Arlington, όπου βρισκόταν το σπίτι που διαμέναμε​

Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο, περάσαμε δίπλα από ένα γηπεδάκι. Καθώς περπατούσαμε, ακούγαμε σαν να πέφτουν καρποί από κάτι βελανιδιές στο πεζοδρόμιο. Εν τέλει, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η Ουάσινγκτον είναι γεμάτη με σκίουρους! Τα ζωάκια τα συναντούσαμε καθημερινά. Όσο ήμασταν εκεί, τα είδαμε 2-3 φορές από το παράθυρο του υπνοδωματίου να κάνουν βόλτα στην αυλή, ενώ τα βλέπαμε και σε πάρα πολλά πάρκα, ακόμα και στο κέντρο της πόλης. Ειδικά η πλατεία Lafayette, πίσω ακριβώς από τον Λευκό Οίκο, είχε ένα σωρό!

Η Ουάσινγκτον είναι γεμάτη με σκίουρους, που δεν περιμέναμε να συναντήσουμε. Οι φωτογραφίες είναι από την κεντρική πλατεία Lafayette (πάνω) και μπροστά από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (κάτω)​

Κλείνοντας την παρένθεση, στο International Spy Museum φτάσαμε κατά τις 2. Το μουσείο αυτό, όπως λέει και το όνομά του, είναι αφιερωμένο στην κατασκοπία. Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν και πολλές αναφορές στον James Bond.

Η πρόσοψη του International Spy Museum​

Στο συγκεκριμένο μουσείο ακολουθείται ένα πρωτότυπο "τελετουργικό" για τους επισκέπτες. Από το γκισέ των εισιτηρίων ξεκινούν γκρουπς, όπου ο "ξεναγός" σου δίνει μια κάρτα μυστικού πράκτορα. Την κάρτα αυτή, την περνάς από μια οθόνη και σου εμφανίζει το προφίλ του ανθρώπου που θα υποδύεσαι. Του στυλ "από πού είσαι", "ονόματα συγγενών", "αγαπημένο σπορ" κλπ. Λίγο αργότερα, σε μια άλλη αίθουσα, κάνεις ένα τεστ για το πόσες από αυτές τις πληροφορίες κατάφερες να αποστηθίσεις. Η πρωτοτυπία αυτή είχε πλάκα, κυρίως αν έβλεπες τις αντιδράσεις των μικρών παιδιών που είχαν έρθει με τους γονείς. Στη συνέχεια, ξεκινάς να περιηγείσαι κανονικά στους χώρους του μουσείου.

Καθώς όταν βγάλαμε τα εισιτήρια θα ξεκινούσε ένα από τα γκρουπ, δεν προλάβαμε να φωτογραφίσουμε μια Aston Martin DB5 (σαν αυτή που είχε ο James Bond στην ταινία Goldfinger) που ήταν δίπλα από το γκισέ των εισιτηρίων.

Στο μουσείο, πέρα από τα κλασικά εκθέματα που περιμένει να δει κανείς, υπάρχουν και βίντεο που παίζουν συνέχεια, για τη ζωή διαφόρων πραγματικών κατασκόπων. Από αυτά περισσότερο εντύπωση μου έκαναν ένα για τη ζωή ενός πράκτορα που είχε εισχωρήσει στην Αλ Κάιντα, καθώς και ένα για τη ζωή της Μάτα Χάρι.

Τα εκθέματα του μουσείου ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα, και η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβεις.

Κιτ για αποστολή μηνυμάτων με αόρατο μελάνι (πάνω) και συσκευή ανίχνευσης κοριών (κάτω) που χρησιμοποιούνταν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο​

Στο μουσείο γινόταν ιδιαίτερη αναφορά στον Charles Fraser-Smith, που φημολογείται ότι ήταν αυτός από τον οποίο εμπνεύστηκε ο Ian Fleming τον χαρακτήρα του Q. Μεταξύ των πολλών γκάτζετς, υπήρχαν κούφια μολύβια τα οποία περιείχαν ολόκληρους χάρτες, στυλό-δακρυγόνα, αναπτήρες-ασύρματοι κλπ. Ό,τι βλέπεις στις ταινίες του James Bond, δηλαδή.

Ο Charles Fraser-Smith που πιθανότατα ήταν ο πραγματικός Q (πάνω) και διάφορα γκάτζετς του, όπως μανικετόκουμπο με πυξίδα, στυλό-δακρυγόνο και ασύρματος τσέπης (κάτω)​

Επίσης, υπήρχε η μηχανή Enigma που χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς στον Β’ΠΠ για να επικοινωνούν μυστικά. Φυσικά, σκιαγραφούταν και ο ρόλος του Alan Turing, που βοήθησε τους Συμμάχους να αποκρυπτογραφήσουν τα μηνύματα που έστελναν οι Γερμανοί με την Enigma. Πέρα από την κλασική Enigma των 3 γραναζιών, υπήρχε και μια των 4, που αποτελούσε την εξέλιξή της.

Η κλασική Enigma των 3 γραναζιών (πάνω), ο τρόπος λειτουργίας της (μέση) και η εξελιγμένη έκδοσή της με τα 4 γρανάζια (κάτω)​

Από τα υπόλοιπα εκθέματα, ιδιαίτερα γνώριμα ήταν τα... σαγόνια του Σαγόνια, αντιπάλου του James Bond, καθώς και μια ανατριχιαστικά αληθοφανής μάσκα σαν αυτές που χρησιμοποιούσε ο Tom Cruise στα Mission Impossible (ήταν πραγματικά λες και έβλεπες ανθρώπινο κεφάλι, δεν μπορώ να μεταφέρω την αίσθηση απλά με τη φωτογραφία ).

Τα σαγόνια... του Σαγόνια (πάνω) και μια απίστευτα αληθοφανής μάσκα (κάτω)​

Το μουσείο πραγματικά ήταν πολύ ενδιαφέρον και κάθε φαν του James Bond μπορούσε να περάσει ώρες και ώρες σε αυτό. Εμείς τελικά προλάβαμε να δούμε μόνο τον ένα από τους 2 ορόφους, παρότι καθίσαμε 4+ ώρες, μέχρι τις 6:30 που έκλεινε.


Βγαίνοντας από το μουσείο, αντικρίσαμε πρώτη φορά πάνω από τα κτήρια την κορυφή του μνημείου του Washington.

Η κορυφή του Μνημείου του Washington, από το International Spy Museum​

Έτσι, είπαμε να πάμε προς το Mall, που ουσιαστικά αποτελεί το κεντρικό πάρκο της πόλης. Η περιοχή του Mall περικλείει ένα τεράστιο ορθογώνιο πάρκο (παίρνει περίπου 45 λεπτά για να το διασχίσεις από άκρη σε άκρη), που συνδέει το Καπιτώλιο με το μνημείο του Washington και εν συνεχεία με το μνημείο του Lincoln.


Το κτήριο με τη σημαία που φαίνεται στην φωτογραφία είναι το Smithsonian Castle, και προς αυτό θα κατευθυνόμασταν. Σήμερα, το γοτθικού ρυθμού κτήριο στεγάζει το κέντρο πληροφοριών του ινστιτούτου Smithsonian, τον τάφο του ίδιου του James Smithson, ενώ στη νότια πλευρά υπάρχουν δύο μικροί κήποι. Ο Smithson ήταν Βρετανός αριστοκράτης και χημικός, Γαλλικής καταγωγής. Παρότι δεν είχε επισκεφθεί ποτέ τις ΗΠΑ, επέλεξε στη διαθήκη του να δωρίσει την περιουσία του (λίγο πάνω από 500.000$ το 1829 που απεβίωσε) στην πόλη της Ουάσινγκτον, με σκοπό την δημιουργία ενός ιδρύματος για "τη διάδοση της ανθρώπινης γνώσης". Καθώς δεν άφησε απογόνους, τα χρήματα όντως πέρασαν στην πόλη, και το 1855 ανεγέρθηκε το Smithsonian Castle. Πριν την δημιουργία των υπόλοιπων παραρτημάτων στην Ουάσινγκτον, εδώ στεγαζόταν η αρχική συλλογή του ινστιτούτου.

Η μπροστινή (πάνω) και πίσω όψη (κάτω) του Smithsonian Castle​

Μπροστά από το Smithsonian Castle, εκτείνεται το Mall. Σε αυτό υπάρχουν πολλές καντίνες, οπότε σταματήσαμε για ένα χοτ-ντογκ και για να ξεκουραστούμε λίγο.

Έχοντας δει πανέμορφες φωτογραφίες με το μνημείο του Lincoln φωταγωγημένο το βράδυ, είπαμε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί, βλέποντας στο μεταξύ και τα υπόλοιπα μνημεία του Mall.

Το πρώτο μνημείο που συναντήσαμε, ήταν ο οβελίσκος του μνημείου του Washington. Ο συγκεκριμένος οβελίσκος, ύψους 170 μέτρων, ξεκίνησε να χτίζεται το 1848. Η έλλειψη χρημάτων λίγα χρόνια μετά, οδήγησε στην διακοπή των εργασιών. Η κατασκευή συνεχίστηκε περίπου 25 χρόνια μετά, με τον (αρχικά ημιτελή) οβελίσκο να ολοκληρώνεται το 1884. Οι δύο φάσεις της κατασκευής είναι ευδιάκριτες κατά τη διάρκεια της μέρας, όπου φαίνονται οι δύο διαφορετικοί τόνοι στο χρώμα του μαρμάρου περίπου στο ύψος των 45 μέτρων. Περιμετρικά του μνημείου βρίσκονται 50 σημαίες, αντιπροσωπεύοντας τις 50 πολιτείες της χώρας.

Το Μνημείο του Washington (τα διαφορετικά χρώματα στο μάρμαρο φαίνονται καθαρά στην φωτογραφία που τραβήξαμε την επόμενη ημέρα)​

Συνεχίζοντας προς το μνημείο του Lincoln, σταματήσαμε στο μνημείο του Β’ΠΠ. Το μνημείο, μετά από πολλές καθυστερήσεις λόγω γραφειοκρατίας, ολοκληρώθηκε το 2004. Γι αυτό ίσως να μην υπάρχει σε παλαιότερες φωτογραφίες, τουλάχιστον στη μορφή που είναι σήμερα.

Στο κέντρο υπάρχει μια οβάλ λιμνούλα (Rainbow Pool) με δύο σιντριβάνια. Τριγύρω υπάρχουν 56 κολώνες με τα ονόματα όχι μόνο των τότε πολιτειών, αλλά και άλλων εδαφών που υπάγονταν στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Για παράδειγμα η Χαβάη (έγινε πολιτεία το ’59), η District of Columbia (ακόμη και σήμερα δεν είναι πολιτεία), το Γκουάμ (αποτελεί μη ενσωματωμένη περιοχή των ΗΠΑ) και οι Φιλιππίνες (ανεξαρτητοποιήθηκαν μετά τον πόλεμο).

Δίπλα από ένα μικρό καταρράκτη, υπάρχει ένας τοίχος (Freedom Wall) με 4.000 αστέρια, προς τιμήν των 400.000 νεκρών που είχε η χώρα στον Β’ΠΠ. Επίσης υπάρχουν αποφθέγματα διαφόρων πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών των Συμμάχων.

Το συντριβάνι του Μνημείου του Β'ΠΠ​

Συνεχίζοντας κατά μήκος της Reflecting Pool, κατευθυνθήκαμε προς το μνημείο του Lincoln. Σίγουρα είναι το πιο όμορφα φωταγωγημένο μνημείο στο Mall. Επίσης, είναι και το πιο αγαπημένο των κατοίκων και των επισκεπτών (Αμερικάνων και μη), καθώς όσες φορές το επισκεφθήκαμε ήταν γεμάτο κόσμο. Το μνημείο, που είναι κατασκευασμένο από μάρμαρο, αποτελείται από ένα κτίσμα νέο-κλασικού ρυθμού. Τριγύρω υπάρχουν 36 κολώνες δωρικού ρυθμού, η καθεμία από τις οποίες συμβολίζει την κάθε μία από τις 36 πολιτείες της χώρας την εποχή που δολοφονήθηκε ο Lincoln (1865). Πάνω από κάθε κολώνα, είναι χαραγμένο το όνομα της κάθε πολιτείας. Στο εσωτερικό, υπάρχει ένα τεράστιο άγαλμα του προέδρου.

Το Μνημείο του Lincoln είναι το πιο όμορφα φωταγωγημένο στο Mall, και το δημοφιλέστερο για τους ντόπιους και τους επισκέπτες

Η όμορφη βραδινή θέα, προς τη Reflecting Pool και το Μνημείο του Washington, από τα σκαλοπάτια του Μνημείου του Lincoln​

Αφού καθίσαμε για φαγητό σε ένα φαστφουντάδικο κοντά στο σπίτι και κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, γυρίσαμε σπίτι για ύπνο.


Την πρώτη μέρα πήραμε μια γεύση από την πόλη που θα μέναμε. Το International Spy Museum είναι must για τους φαν του James Bond. Από την άλλη, το Mall αποτελεί ξεκάθαρα την καρδιά της πόλης. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος για να κάνεις τη βόλτα σου, ενώ τριγύρω του βρίσκονται διασκορπισμένα σχεδόν όλα τα ορόσημα της πόλης. Σήμερα το είδαμε με την κίνηση το βράδυ, ενώ αύριο θα το εξερευνούσαμε εκτενέστερα υπό το φως της μέρας.


Ημέρα 2: Λευκός Οίκος & Old Post Office & Ford’s Theatre & The Mall & Tidal Basin

Τη δεύτερη μέρα μας στην πόλη, θα βλέπαμε δύο από τα ιστορικότερα κτήρια της πόλης και θα εξερευνούσαμε λίγο εκτενέστερα το Mall, επεκτείνοντας την βόλτα μας και στην Tidal Basin. Επίσης, θα γινόταν ξεκάθαρη πλέον η σχέση της πόλης με τους αξιαγάπητους σκίουρους!

Έτσι λοιπόν, μετά το πρωινό, ξεκινήσαμε για να δούμε την περιοχή γύρω από τον Λευκό Οίκο. Βόρεια ακριβώς από τον Λευκό Οίκο, βρίσκεται η Lafayette Square. Η πλατεία ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Μαρκήσιου Ντε Λαφαγιέτ (Marie-Joseph Paul Yves Roch Gilbert du Motier de La Fayette), ο οποίος όντας προσωπικός φίλος με τον Washington και τον Jefferson, πολέμησε στο πλευρό των εξεγερμένων Αμερικάνων και διακρίθηκε κατά την Αμερικάνικη Επανάσταση. Περιμετρικά της πλατείας, υπάρχουν όμορφα κτήρια του 19ου αιώνα.

Γύρω από την πλατεία LaFayette βρίσκονται όμορφα κτήρια του προ-περασμένου αιώνα​

Στο κέντρο της πλατείας Lafayette, βρίσκεται ένα άγαλμα του... Προέδρου Andrew Jackson (1829-37). Στις τέσσερις γωνίες της πλατείας βρίσκονται και άλλα αγάλματα αγωνιστών της επανάστασης, μεταξύ αυτών και εκείνο το ίδιου του Lafayette.

Το άγαλμα του Jackson, στο κέντρο της πλατείας LaFayette​

Στην πλατεία είδαμε αμέτρητους σκίουρους: να τρώνε βελανίδια, να κυνηγιούνται, να σκαρφαλώνουν στα δέντρα!

Τα παιδιά στη LaFayette κυνηγούσαν τα σκιουράκια, ενώ οι μεγάλοι φωτογράφιζαν το Λευκό Οίκο​

Απέναντι από την πλατεία Lafayette βρίσκεται ο Λευκός Οίκος, το αντίστοιχο του δικού μας Προεδρικού Μεγάρου. Το κτήριο, που αποτελεί επίσημη κατοικία του εκάστοτε Προέδρου, ξεκίνησε να κατασκευάζεται επί προεδρίας Washington, ενώ ο πρώτος Πρόεδρος που έμεινε εκεί ήταν ο διάδοχός του, John Adams (1797-1801). Το κτήριο, πυρπολήθηκε από τους Βρετανούς το 1814, κατά τη διάρκεια του (σχετικά άγνωστου και μεταγενέστερου της Αμερικανικής Επανάστασης) πολέμου του 1812-5, μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας. Το κτήριο, που αρχικά ονομαζόταν Executive Mansion (πώς μεταφράζεται τώρα αυτό "Επιτελική/Εκτελεστική Έπαυλη" ), επισκευάστηκε και ξανακατοικήθηκε το 1817 από τον Πρόεδρο James Monroe (1817-25).

Κατά κανόνα, οι επισκέψεις επιτρέπονται μόνο στο παρακείμενο Κέντρο Επισκεπτών. Για να ξεναγηθεί κανείς στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου, απαιτείται πρόσκληση είτε από κάποιο μέλος του Κογκρέσου είτε από κάποια ξένη πρεσβεία. Οι περισσότεροι από εμάς, δηλαδή, τον βλέπουμε από έξω.

Από την πλευρά της πλατείας Lafayette, πέρα από τον κλειστό δρόμο, υπήρχαν παραπετάσματα που εμπόδιζαν τη θέα. Πιθανόν λόγω των συχνών συγκεντρώσεων που πραγματοποιούνται στη συγκεκριμένη πλατεία. Έτσι λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς το Mall, όπου και θα βλέπαμε το κτήριο ανεμπόδιστα.

Το κτήριο του Λευκού Οίκου​

Φεύγοντας από τον Λευκό Οίκο, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για το Old Post Office. Ο ουρανοξύστης αυτός αποτελεί τον παλαιότερο (1899) στην Ουάσινγκτον, με τον πύργο του ρολογιού στην κορυφή να βρίσκεται σε ύψος 85 μέτρων. Αρχικά, και μέχρι το 1934, στέγαζε τα γραφεία των Αμερικάνικων Ταχυδρομείων, ενώ γλίτωσε δύο φορές την κατεδάφιση: μια εν μέσω της οικονομικής κρίσης του '30 και μια την δεκαετία του '60, όταν και εγκαταλείφθηκε από τους τελευταίες κρατικές υπηρεσίες που στεγάζονταν εκεί.

Αφότου κάναμε 2-3 γύρες κοντά στην τοποθεσία που είχαμε σημειώσει στον χάρτη, ρωτήσαμε έναν υπάλληλο ξενοδοχείου εκεί και μας ενημέρωσε ότι το συγκεκριμένο κτήριο στεγάζει πλέον το Trump International Hotel (το ξενοδοχείο στο οποίο δούλευε, δηλαδή ).

Το Old Post Office αποτελεί τον παλαιότερο ουρανοξύστη της πόλης, ενώ σήμερα στεγάζει το ξενοδοχείο του Τραμπ​

Έτσι, ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο που βρίσκεται πάνω από το ρολόι, για να θαυμάσουμε τη θέα της πόλης.

Η θέα από την κορυφή του Old Post Office, προς τη μεριά του Καπιτωλίου (πάνω) και του Μνημείου του Lincoln (κάτω)​

Από εκεί ψηλά, τράβηξε την προσοχή μας μια πλατεία στα βορειοδυτικά. Από το επίπεδο του δρόμου, η πλατεία φαινόταν όπως όλες οι άλλες. Όμως από ψηλά, έβλεπες τις γραμμές να είναι ευθυγραμμισμένες με τους δρόμους της πόλης. Στην πραγματικότητα, όντως αποτελεί μια μινιατούρα του ρυμοτομικού σχεδίου, κάτι που το προσέχεις εύκολα από ψηλά. Η πλατεία αυτή ονομάζεται Freedom Plaza.

Η Freedon Plaza από ψηλά, με τις γραμμές να ταυτίζονται με το πλέγμα των οδών της πόλης​

Έξω από το κτήριο, υπάρχει το άγαλμα του Franklin. Ο Benjamin Franklin, πέρα από επιστήμονας (είναι γνωστή η συμμετοχή του στο πείραμα με τον χαρταετό υπό βροχή), ήταν ένας εκ των συντακτών της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.

Το άγαλμα του Franklin, μπροστά από την είσοδο του Old Post Office​

Αφήνοντας προσωρινά την περιοχή του Mall, κατευθυνθήκαμε προς το ιστορικό Ford’s Theater. Το θέατρο αυτό χτίστηκε το 1863 από τον παραγωγό/σκηνοθέτη John Ford (απλή συνωνυμία με τον Henry της γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας) και υπήρξε ο τόπος της δολοφονίας του Προέδρου Lincoln.

Η δολοφονία έγινε στις 14/4/1865, κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης, στην οποία θα παρευρισκόταν και ο Lincoln. Ο δράστης ήταν ο ηθοποιός John Booth, υπέρμαχος της, πρόσφατα ηττημένης στον εμφύλιο, Συνομοσπονδίας.

Αν και η δολοφονία του Lincoln είναι το περισσότερο γνωστό περιστατικό εκείνης της μέρας, υπήρξαν και άλλοι δύο στόχοι. Ο ένας ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών, William Seward, καθώς και ο Αντιπρόεδρος (και μετέπειτα Πρόεδρος) Andrew Johnson. Ο μεν Seward τραυματίστηκε, ενώ ο δολοφόνος του Johnson τελικά δεν ενεπλάκη στη συνομωσία.

Το Ford's Theater, στο οποίο δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Lincoln​

Κουρασμένοι από το περπάτημα, αποφασίσαμε να διακόψουμε για το μεσημέρι τη βόλτα μας, και καθίσαμε για μεσημεριανό σε ένα Ελληνικό εστιατόριο, κοντά στο θέατρο.


Το απόγευμα, κατηφορίσαμε προς το Mall. Αφενός θέλαμε να το δούμε και με το φως της μέρας, αφετέρου σκοπεύαμε να προχωρήσουμε και στην Tidal Basin που δεν την είχαμε δει χθες.

Έτσι, κατευθυνθήκαμε αρχικά προς το μνημείο του Washington και το μνημείο του Β’ΠΠ.

Το Μνημείο του Washington, όπου λίγο κάτω από το 1/3 του ύψους του, φαίνεται το σημείο που είχαν σταματήσει οι εργασίες ανέγερσής του

Το Μνημείο του Β'ΠΠ, όπως το βλέπαμε σήμερα υπό το φως της μέρας

Η θέα του Μνημείου του Washington, από αυτό του Β'ΠΠ​

Από εκεί, περπατώντας πλάι στην Reflecting Pool, φτάσαμε στο μνημείο του Lincoln. Τη διαδρομή αυτή, κατά μήκος της λιμνούλας, την κάναμε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Με τις θερμοκρασίες του Οκτώβρη, η απογευματινή βόλτα εκεί είναι πολύ ευχάριστη, γι αυτό κάθε φορά που περνούσαμε βλέπαμε κόσμο να περπατάει εκεί. Όπως και το προηγούμενο βράδυ, το μνημείο του Lincoln τραβούσε τους περισσότερους επισκέπτες.

Η Reflecting Pool και το Μνημείο του Lincoln (πάνω και μέση) και η θέα προς το Μνημείο του Washington (κάτω)​

Αφού καθίσαμε λίγο για ξεκούραση στα σκαλοπάτια του μνημείου του Lincoln, ξεκινήσαμε για να δούμε την Tidal Basin. Πρώτα, περάσαμε από το μνημείο του πολέμου της Κορέας, το οποίο εγκαινιάστηκε στις 27/7/1995, ανήμερα της 42ης επετείου της ανακωχής του πολέμου. Το μνημείο αυτό αποτελείται από 19 αγάλματα, κατασκευασμένα από μέταλλο. Τα αγάλματα αυτά δείχνουν μια περίπολο να κατευθύνεται, συμβολικά, προς τον χώρο της σημαίας. Πίσω από τα αγάλματα, υπάρχει ένας τοίχος από γρανίτη, πάνω στον οποίο είναι χαραγμένες οι φιγούρες 2.500 πραγματικών βετεράνων του πολέμου.

Τα αγάλματα της περιπόλου, στο Μνημείο του Πολέμου της Κορέας​

Φτάνοντας στην Tidal Basin, συναντήσαμε το μνημείο του Martin Luther King Jr. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, ήταν το πιο συγκινητικό και ελπιδοφόρο στο Mall. Το μνημείο αυτό εγκαινιάστηκε μόλις το 2011, για να τιμήσει έναν από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της χώρας. Ο King υπήρξε, όπως και ο Gandhi τον οποίο είχε ως πρότυπο, υπέρμαχος της ειρηνικής διαμαρτυρίας για την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ισότητας. Δολοφονήθηκε στις 4/4/1968 σε ηλικία 39 ετών (ο Πρόεδρος Kennedy είχε δολοφονηθεί λιγότερο από 5 χρόνια πριν), ενώ βρισκόταν στο Μέμφις του Τενεσί.

Το μνημείο απεικονίζει τον King να ξεπροβάλλει μέσα από ένα πέτρινο τοίχος, ενώ στο πλάι του αγάλματος είναι χαραγμένη η φράση "Out of the mountain of despair, a stone of hope" (από το βουνό της απελπισίας, ξεπροβάλλει μια πέτρα ελπίδας).

Το Μνημείο του Martin Luther King Jr.​

Πίσω από το άγαλμα, χαραγμένα πάνω σε πλάκες από γρανίτη, υπάρχουν διάφορα αποσπάσματα από ομιλίες που είχε δώσει ο King.

Δύο από τα συγκινητικότερα αποφθέγματά του King​

Πέρα από το μνημείο του King, εκτείνεται η Tidal Basin. Στο βάθος αριστερά, πάνω από τα δέντρα φαινόταν η κορυφή του μνημείου του Washington. Στα δεξιά, ξεκινούσε ένα παραλίμνιο μονοπάτι, το οποίο κατέληγε στο πιο απομακρυσμένο μνημείο, αυτό του Jefferson.

Πανοραμική φωτογραφία της Tidal Basin​

Αφού καθίσαμε αρκετή ώρα στο μνημείο του King, αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τη σημερινή μας περιήγηση στο μνημείο του Franklin Roosevelt. Το μνημείο αυτό βρίσκεται πλάι στην Tidal Basin και είναι το προ τελευταίο, πριν από αυτό του Jefferson.

Ο Franklin Roosevelt, που ξεκίνησε από Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, εκλέχθηκε πρώτη φορά Πρόεδρος το 1933, λίγο μετά το κραχ του '29. Είναι ο μόνος Πρόεδρος που ξέφυγε από το άτυπο (πλέον νομίζω είναι δεσμευτικό από το Σύνταγμα) προηγούμενο των 2 θητειών, που είχε καθιερώσει ο George Washington, υπηρετώντας συνολικά 4 θητείες. Πέθανε λίγο πριν τη λήξη του Β'ΠΠ, στις 12/4/1945, μια βδομάδα μετά την παράδοση της Γερμανίας.

Ο ίδιος ο Roosevelt, από το 1921, υπέφερε από παράλυση στα κάτω άκρα. Αν και αυτό αρχικά είχε αποδοθεί λανθασμένα στον ιό της πολιομυελίτιδας, στην πραγματικότητα υπέφερε από το σύνδρομο Guillain-Barré.

Ο Roosevelt έμεινε στην ιστορία ως ο Πρόεδρος που εφάρμοσε το "New Deal", ένα πρόγραμμα δημοσίων έργων, προκειμένου να μειώσει την ανεργία που έπληττε την χώρα στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης.

Ο χώρος του μνημείου είναι χωρισμένος στα 4, όπου η κάθε περιοχή είναι αφιερωμένη σε μία θητεία του Roosevelt. Δυστυχώς την περίοδο που πήγαμε, μεγάλο μέρος του μνημείου βρισκόταν σε φάση αναστήλωσης.

Η είσοδος του Μνημείου του Roosevelt (πάνω) και η περιοχή που είναι αφιερωμένη στην πρώτη θητεία του, με τους άπορους να περιμένουν στη σειρά για το συσσίτιο (κάτω)

Μπρούτζινα αγάλματα του F. Roosevelt, στο Franklin Roosevelt Memorial​

Από το μνημείο του Roosevelt, πέρα από την Tidal Basin, φαινόταν φωταγωγημένο το μνημείο του Washington. Από την άλλη πλευρά, φαινόταν το μνημείο του Jefferson, που θα το επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα.

Η θέα πέρα από τη Tidal Basin, προς το κέντρο της πόλης (πάνω) και προς το Μνημείο του Jefferson (κάτω)​

Καθώς πλέον είχε βραδιάσει, σταματήσαμε τη βόλτα μας εκεί, και ξεκινήσαμε να γυρνάμε προς το Mall. Πριν φτάσουμε στη Reflecting Pool, σταματήσαμε στο μνημείο του Α’ΠΠ. Το κυκλικό μνημείο με τους 12 κίονες Δωρικού ρυθμού, κατασκευάστηκε το 1931. Είναι αφιερωμένο στους 25.000 πολίτες της πόλης που υπηρέτησαν στον Α’ΠΠ. Όταν το επισκεφθήκαμε, κατά τις 8 το βράδυ ήμασταν μόνοι μας στο μνημείο, αν και γενικά παραμένει ένα από τα πιο άγνωστα μνημεία του Mall.

Το εσωτερικό του σχετικά άγνωστου Μνημείου του Α'ΠΠ​

Πριν φύγουμε από το Mall, καθίσαμε ξανά στα σκαλοπάτια του μνημείου του Lincoln. Όπως πάντα, ήταν γεμάτο κόσμο.

Παρά την κούραση της μέρας, ανεβήκαμε σε μια πιτσαρία που είχαμε δει λίγο πιο πέρα από τον Λευκό Οίκο για βραδινό. Τελικά τις πήραμε στο χέρι και καθίσαμε στην Farragut Square, πάνω από την πλατεία Lafayette. Το καλό ήταν ότι από εκεί το μετρό πήγαινε κατευθείαν στο σπίτι μας.


Η μέρα ήταν γεμάτη και με πολύ περπάτημα. Τα αξιοθέατα που συνδυάσαμε σήμερα είναι η τέλεια αφορμή για κάποιον να εμβαθύνει στην ιστορία της χώρας, κυρίως για την περίοδο πριν τον Β'ΠΠ, οπότε και οι ΗΠΑ έγιναν η υπερδύναμη που είναι σήμερα...

 

[Nikos1986]

7. Ουάσινγκτον (Μέρος 2)

Ημέρα 3: National Museum of American History & The Mall

Από σήμερα θα ξεκινούσαμε να βλέπουμε τα μουσεία Smithsonians. Μιας και αυτά κλείνουν στις 5, θα μας έμενε χρόνος το απόγευμα να περπατούσαμε λίγο στο Mall, φτάνοντας αυτή τη φορά μέχρι το πιο απομακρυσμένο μνημείο, αυτό του Jefferson.

Όπως μάθαμε από την πρώτη μας επίσκεψη, τα Smithsonians είναι αχανή. Καλό είναι είτε κάποιος να πάει από το πρωί για να προλάβει να τα γυρίσει μέσα σε μια μέρα, είτε να επικεντρωθεί σε κάποια μόνο από τα εκθέματα τους. Είναι αξιοσημείωτο ότι όλα τα Smithsonians (τόσο τα μουσεία όσο και ο ζωολογικός κήπος) είναι δωρεάν. Η μόνη καθυστέρηση είναι στον έλεγχο στην είσοδο, που είναι στυλ αεροδρομίου. Όμως, με εξαίρεση το παράρτημα του National Air & Space Museum στο Mall (εκεί ήταν άλλος ο λόγος), δεν καθυστερήσαμε πάνω από 5-10 λεπτά σε κάποιον έλεγχο.

Σήμερα λοιπόν, είπαμε να βουτήξουμε στα βαθιά, επιλέγοντας το National Museum of American History. Το μουσείο αυτό, όπως και σχεδόν όλα τα Smithsonians, βρίσκονται στο Mall, μεταξύ του μνημείου του Washington και του Καπιτώλιου.

Το κτήριο του Μουσείου Αμερικάνικης Ιστορίας​

Το μουσείο αυτό, στην πράξη, είναι ένα πολύ-μουσείο. Δεν περιορίζεται σε μεμονωμένα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα (π.χ. Ινδιάνοι / Αποικίες / Επανάσταση / Εμφύλιος / Ποτοαπαγόρευση / Κραχ / Παγκόσμιοι Πόλεμοι). Φυσικά υπάρχουν πάμπολλα σχετικά εκθέματα, αλλά εξετάζει επίσης και άλλες πτυχές της "Αμερικάνικης Κουλτούρας". Από την αγάπη τους υπερ-ήρωες, τα ταξίδια με αυτοκίνητο, ακόμα και τα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ. Εννοείται ότι το μουσείο επικεντρώνεται κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως υπάρχουν και μερικά εκθέματα και από το εξωτερικό.

Αμέσως αφότου μπήκαμε, μετά τον έλεγχο, μας περίμενε το Batmobile!

Το αυτοκίνητο του Batman​

Ξεκινήσαμε την βόλτα μας στο μουσείο με διάφορα εκθέματα σχετικά με τα κόμιξ και τους σουπερ-ήρωες.

Χαρακτηριστικοί Αμερικάνικοι υπερήρωες: η Wonder Woman, οι X-Men, ο Captain America, ο Batman και ο Superman​

Στη συνέχεια αρχίσαμε να βλέπουμε το τμήμα του μουσείου που είναι αφιερωμένο στις μεταφορές. Το τμήμα αυτό ήταν τεράστιο και περάσαμε αρκετή ώρα εκεί.

Ένα από τα πρώτα εκθέματα ήταν μια ατμομηχανή. Επίσης, υπήρχαν πάρα πολλά μοντέλα πλοίων: από ατμόπλοια μέχρι το Mauretania και τα σημερινά τεράστια φορτηγά πλοία.

Η ατμομηχανή (πάνω), το μοντέλο ενός ατμόπλοιου σαν αυτά που διέσχιζαν το Μισισιπί τον 19ο αιώνα μεταφέροντας ανθρώπους και βαμβάκι (μέση) και το μοντέλο του Mauretania (κάτω)

Το σωσίβιο ενός από τους επιζήσαντες από το ναυάγιο του Τιτανικού

Μοντέλα σημερινών φορτηγών πλοίων​

Ειδική αναφορά γινόταν στη σχέση των Αμερικανών με το αυτοκίνητο και στην εξέλιξή του, από ένα απλό μέσο για τις αστικές μετακινήσεις στα μεγάλα road trips.

Πέρα από τα αυτοκίνητα (μέση), περιγράφονταν οι δυσκολίες της διάσχισης της χώρας στις αρχές του 20ου αιώνα (πάνω), ενώ υπήρχε και το σχεδιάγραμμα του γνωστότερου road trip, του Route 66 από το Σικάγο στο Λος Άντζελες (κάτω)​

Ένα άλλο μεγάλο τμήμα, στο οποίο περάσαμε αρκετή ώρα, ήταν αφιερωμένο σε διάφορες επιστήμες και εφευρέσεις. Ιδιαίτερη αναφορά γινόταν στον ηλεκτρισμό και στη "μάχη" συνεχούς - εναλλασσόμενου ρεύματος.

Διάφοροι λαμπτήρες που είχε εφεύρει ο Thomas Edison

Η λειτουργία του μετασχηματιστή (πάνω) και μια μπαταρία παρόμοια με αυτή που είχε κατασκευάσει ο Alessandro Volta το 1800 (κάτω)​

Υπήρχε επίσης αναφορά και στην εφεύρεση του βηματοδότη, από τον Earl Bakken, το 1957.

Η εξέλιξη στους βηματοδότες, από τα τέλη του '50 έως το '11​

Σε μια άλλη αίθουσα γινόταν αναφορά σε διάφορες περιοχές των ΗΠΑ όπου έχουν αναπτυχθεί ραγδαία διάφορες βιομηχανίες. Μεταξύ αυτών, η κοιλάδα Santa Clara κοντά στο Σαν Φρανσίσκο (πλέον γνωστή ως "Silicon Valley"), απ’όπου και ξεκίνησαν πολλές εταιρίες υπολογιστών.

Η Silicon Valley (πάνω) αποτέλεσε τη γεννέτειρα πολλών εταιρειών - κολοσσών στους υπολογιστές, ενώ το ποντίκι (κάτω) κατασκευάστηκε στο Ινστιτούτο Ερευνών του Stanford​

Ένα άλλο τμήμα του μουσείου, ήταν αφιερωμένο στο οικονομικό σύστημα. Γινόταν ιδιαίτερη αναφορά στο κραχ του ’29, στην ποτοαπαγόρευση και στην άνοδο των γκάνγκστερς εκείνη την περίοδο.

Το κραχ του '29 (πάνω) και η ποτοαπαγόρευση (μέση) συνέβαλλαν στην εξάπλωση των γκάνγκστερς, όπως ο Αλ Καπόνε (κάτω)

Η προσπάθεια του Roosevelt για την αντιμετώπιση της ύφεσης στις αρχές του '30, μέσω του New Deal​

Από τα εκθέματα εκεί, μου έκανε εντύπωση ένα χαρτονόμισμα της Συνομοσπονδίας από το 1778 και ένα χαρτονόμισμα 100.000$ από το 1934.

Ένα χαρτονόμισμα 40$ από τα χρόνια της Συνομοσπονδίας (μέση) και ένα των 100.000$ από τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης (πάνω)​

Ένα από τα ελάχιστα εκθέματα εκτός ΗΠΑ, ήταν ένα stone money από το νησί Yap της Ομοσπονδίας της Μικρονησίας (οι ντόπιοι το ονομάζουν "Rai"). Σήμερα το δολάριο ΗΠΑ έχει αντικαταστήσει τα τεράστια πέτρινα "νομίσματα" στις εκεί καθημερινές συναλλαγές. Όμως τα rai συνεχίζουν να αποτελούν σύμβολο κύρους για τους ντόπιους, αν και χρησιμοποιούνται πλέον κυρίως σε τελετές.

Το Rai αποτελεί σύμβολο κύρους στο Yap της Μικρονησίας, αν και δεν χρησιμοποιείται στις καθημερινές συναλλαγές (το δολάριο ΗΠΑ αποτελεί το εκεί εθνικό νόμισμα)​

Στον χρόνο που μας απέμενε μέχρι να κλείσει το μουσείο, θα βλέπαμε την πτέρυγα για τις μάχες. Υπήρχαν εκθέματα από την εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης, όπως μουσκέτα, κανόνια, καθώς και τμήμα από ένα διάτρητο από τις σφαίρες δέντρο.

Ένα κανόνι (πάνω) και ένας κορμός δέντρου διάτρητος από τις σφαίρες (κάτω), από την εποχή της Επανάστασης​

Όσον αφορά την επανάσταση, γινόταν ιδιαίτερη αναφορά στη μάχη του Yorktown (πραγματοποιήθηκε το 1781 και ήταν η τελευταία μεγάλη μάχη της επανάστασης). Επίσης, υπήρχε ένα μεγάλο άγαλμα του Washington, προφανώς εμπνευσμένο από τα αρχαία Ελληνικά αγάλματα, καθώς και ένας από τα πρώτα εθνόσημα της χώρας.

Το άγαλμα του George Washington (πάνω) και το εθνόσημο (κάτω)​

Μεταξύ των εκθεμάτων για την Αμερικάνικη Επανάσταση, υπήρχε και ένα αντίγραφο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, με το πρωτότυπο να βρίσκεται στο κτήριο των National Archives.

Πέρα από την Αμερικάνικη Επανάσταση, αναλυόταν η τακτική πολέμου των Βορείων και των Νοτίων κατά τον εμφύλιο που ακολούθησε.

Ένα άλλο σημαντικό έκθεμα για την ιστορία της χώρας, ήταν η Star-Spangled Banner, με διαστάσεις 9x10 μέτρα. Η σημαία αυτή, που είναι η μοναδική επίσημη σημαία της χώρας με 15 ρίγες, υψώθηκε στο κάστρο McHenry κοντά στη Βαλτιμόρη κατά τον πόλεμο του 1812 με την Αγγλία. Λέγεται ότι η θέα της σημαίας ενέπνευσε τον Francis Scott Key να γράψει τους στίχους του Αμερικάνικου Εθνικού Ύμνου. Λόγω της φθοράς, απαγορευόταν η φωτογράφηση, αν και το σημείο που ήταν τοποθετημένη έτσι κι αλλιώς την καθιστούσε αδύνατη.

Η σημαία που κυμάτιζε στο κάστρο McHenry, λέγεται ότι ενέπνευσε τον Francis Scott Key να γράψει τον Εθνικό Ύμνο [πηγή: americanhistory.si.edu]​

Στη συνέχεια, υπήρχαν εκθέματα όπως πολυβόλα και μάσκες αερίων από τον Α’ΠΠ.

Τα πολυβόλα (πάνω) και οι μάσκες αερίων (κάτω) ήταν χαρακτηριστικά εκθέματα στην αίθουσα για τον Α'ΠΠ​

Μεγάλη αναφορά γινόταν και στον Β’ΠΠ. Πέρα από τα διάφορα όπλα εκείνης της περιόδου, υπήρχε και μια τεράστια φωτογραφία της Χιροσίμα, μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας.

Μπαζούκα και αντιαρματικές νάρκες (πάνω), τουφέκια (μέση), όλμοι και φλογοβόλα (κάτω) από τον Β'ΠΠ

Φωτογραφία της ισοπεδωμένης Χιροσίμα, μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας​

Καθώς το μουσείο σε λίγο θα έκλεινε, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Λίγο μετά τις αίθουσες των Παγκοσμίων Πολέμων, βρισκόταν η αίθουσα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου μεταξύ άλλων υπήρχε ένα ελικόπτερο Huey.

Το ελικόπτερο Huey, χαρακτηριστικό του πολέμου του Βιετνάμ​

Η αλήθεια είναι ότι το μουσείο, πέρα από εξαιρετικά ενδιαφέρον, ήταν και τεράστιο. Υπήρξαν αίθουσες που δεν προλάβαμε να πάμε, όμως και πάλι μπορούσες να περάσεις ώρες στα εκθέματα που είδαμε.


Όπως και την πρώτη μέρα, καθίσαμε για μεσημεριανό (παρότι είχε περάσει τις 5...) σε μια από τις καντίνες μπροστά από το μουσείο για χοτ-ντογκ και πατάτες. Στο υπόλοιπο της μέρας, θα συνεχίζαμε τη βόλτα στην όχθη της Tidal Basin, φτάνοντας μέχρι το τέρμα, στο μνημείο του Jefferson.


Φτάνοντας στο μνημείο του Martin Luther King Jr, μας λύθηκε η απορία γιατί την ονόμασαν Tidal Basin (Παλιρροιακή Λεκάνη ). Η συγκεκριμένη τεχνητή δεξαμενή, κατασκευάστηκε με σκοπό την προσωρινή αποθήκευση νερού κατά την πλημμυρίδα από τον ποταμό Potomac, που διαρρέει την Ουάσινγκτον, και την διοχέτευσή του κατά την άμπωτη στο Washington Channel, που καταλήγει στον ποταμό Anacostia.

Την προηγούμενη μέρα είχαμε φτάσει την ώρα της άμπωτης. Όμως σήμερα ήμασταν εκεί την ώρα της πλημμυρίδας. Μεγάλα τμήματα από το μονοπάτι που περνούσε μπροστά από το μνημείο του Franklin Roosevelt ήταν πλημμυρισμένα και δεν μπορούσες να τα διασχίσεις.

Το μονοπάτι που είχαμε διασχίσει χθες στην άμπωτη, σήμερα είχε πλημμυρίσει με τα νερά της Tidal Basin​

Έτσι, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ένα γειτονικό μονοπάτι, που περιέτρεχε κι αυτό την Tidal Basin για να κάνουμε τον γύρο.

Πλησιάζοντας το μνημείο του Jefferson, περάσαμε από την Ohio Bridge. Σε αυτό το σημείο είχαμε ωραία θέα, τόσο προς την πλευρά της Ουάσινγκτον, όσο και στην απέναντι όχθη του Potomac.

Η θέα προς την πόλη (πάνω και μέση) και στο ηλιοβασίλεμα (κάτω) από τη γέφυρα Ohio​

Διασχίζοντας την Ohio Bridge, βρεθήκαμε στο μνημείο του George Mason. Ο George Mason ήταν ένας από τους ανθρώπους πίσω από την Χάρτα των Δικαιωμάτων (Bill of Rights). Για τον Mason, το πρώτο Σύνταγμα του 1787, ενώ έθετε τα θεμέλια για τη δομή της κυβέρνησης (εκτελεστικό / νομοθετικό / δικαστικό σώμα) και τις εξουσίες που θα είχε το κάθε σώμα, δεν καθόριζε ρητά αντίστοιχα δικαιώματα για τους πολίτες, ενώ αντίθετα νομιμοποιούσε τη δουλεία και το δουλεμπόριο. Η Χάρτα των Δικαιωμάτων τελικά προστέθηκε στο Σύνταγμα το 1791, με τη μορφή 10 τροπολογιών (amendments).

Το άγαλμα του George Mason​

Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς το πιο απομακρυσμένο μνημείο, το μνημείο του Jefferson. Ο Thomas Jefferson, πέρα από Πρόεδρος (1801-1809), ήταν φιλόσοφος, αρχιτέκτονας, ενώ επιπλέον ήταν από τους κύριους συντάκτες της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Ακόμα, όντας διπλωμάτης στο Παρίσι, κατάφερε να εξασφαλίσει την Γαλλική στήριξη στον Αμερικανικό αγώνα για την Ανεξαρτησία, ενώ ήταν και από τους κύριους συνεργάτες του La Fayette.

Το μνημείο μοιάζει κάπως με το Πάνθεον της Ρώμης. Η κύρια διαφορά είναι ότι ο θόλος περιβάλλεται από κίονες Ιονικού ρυθμού. Αν και όταν το επισκεφθήκαμε γίνονταν εργασίες συντήρησης, το ίδιο το μνημείο ήταν αυτό που μου άρεσε περισσότερο.
Κάτω από τον θόλο βρίσκεται το άγαλμα του Jefferson, ύψους 6 μέτρων. Επειδή το μνημείο κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ (1943), το άγαλμα αρχικά ήταν κατασκευασμένο από γύψο, καθώς τα μέταλλα όπως ο μπρούτζος χρησιμοποιούνταν για τις ανάγκες των πολεμικών επιχειρήσεων. Το μπρούτζινο άγαλμα που βρίσκεται σήμερα εκεί, τοποθετήθηκε το 1947. Το ίδιο το άγαλμα κοιτάζει προς το Λευκό Οίκο, ενώ τριγύρω του βρίσκονται χαραγμένα αποσπάσματα από διάφορα γραπτά του Jefferson.

Το άγαλμα του Jefferson (πάνω και μέση) και ένα από τα αποσπάσματα που είναι χαραγμένα στους τοίχους του μνημείου (κάτω)​

Ενώ το μνημείο είναι το πιο απομακρυσμένο, παραμένει και αυτό ιδιαίτερα δημοφιλές. Συνέχεια ερχόντουσαν γκρουπς, είτε με παιδιά είτε με ενήλικες (πίσω από το μνημείο υπήρχαν πολλά λεωφορεία), και οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στο μοναδικό διάλειμμα 1-2 λεπτών που δεν γινόταν χαμός γύρω από το άγαλμα. Πάντως το μνημείο αυτό ήταν εκείνο που μου άρεσε περισσότερο, ενώ οι ιδέες του Jefferson παρέμεναν πολύ μπροστά από την εποχή του.


Και η σημερινή ήταν μια γεμάτη μέρα. Το Μουσείο Αμερικάνικης Ιστορίας ήταν τεράστιο με πάρα πολλά εκθέματα. Από την άλλη, το μνημείο του Mason δεν το ήξερα καν πριν πάμε, δεν το είχα σημειώσει σε κάποιον οδηγό ενώ προετοιμάζαμε το ταξίδι μας. Απλά το είδαμε τυχαία, φτάνοντας στο τέλος της γέφυρας Ohio. Όσον αφορά αυτό του Jefferson, πραγματικά με εντυπωσίασε. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα λόγια που είχε χαραγμένα στους τοίχους: ιδιαίτερα ο παραλληλισμός του ότι "μια κοινωνία με απαρχαιωμένους θεσμούς είναι σαν έναν ενήλικα που συνεχίζει να φοράει τα ίδια ρούχα που του έκαναν όταν ήταν παιδί"...

 

[va5ilis]

Πολυ ωραια η περιγραφη σου για την Washington DC.

"μια κοινωνία με απαρχαιωμένους θεσμούς είναι σαν έναν ενήλικα που συνεχίζει να φοράει τα ίδια ρούχα που του έκαναν όταν ήταν παιδί"...

Αγαπαμε τα φωτεινα μυαλα σαν του Jefferson.

 

[Smaragda53]

6. Ουάσινγκτον (Μέρος 1)

Στην Ουάσινγκτον θα είχαμε συνολικά 9 γεμάτες μέρες. Το βράδυ της 9ης μέρας θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο, με το οποίο θα αναχωρούσαμε το πρωί της 10ης μέρας για το road trip.

Ημέρα 1: International Spy Museum & The Mall

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε αργά, κατά τις 11. Μετά το πρωινό, καθώς είχε περάσει κάπως η ώρα, διαλέξαμε να επισκεφθούμε το International Spy Museum, το οποίο έκλεινε 1,5 ώρα αργότερα από τα Smithsonians.

Αν και ταλαιπωρηθήκαμε λίγο το προηγούμενο βράδυ για να βρούμε το σπίτι, λατρέψαμε τη γειτονιά από την πρώτη μέρα μας εκεί. Το σπίτι ήταν σε ένα πολύ ήσυχο δρόμο, με πολλά σπίτια μονοκατοικίες.

View attachment 335036

View attachment 335037
Η γειτονία, στο προάστιο Arlington, όπου βρισκόταν το σπίτι που διαμέναμε​

Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο, περάσαμε δίπλα από ένα γηπεδάκι. Καθώς περπατούσαμε, ακούγαμε σαν να πέφτουν καρποί από κάτι βελανιδιές στο πεζοδρόμιο. Εν τέλει, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η Ουάσινγκτον είναι γεμάτη με σκίουρους! Τα ζωάκια τα συναντούσαμε καθημερινά. Όσο ήμασταν εκεί, τα είδαμε 2-3 φορές από το παράθυρο του υπνοδωματίου να κάνουν βόλτα στην αυλή, ενώ τα βλέπαμε και σε πάρα πολλά πάρκα, ακόμα και στο κέντρο της πόλης. Ειδικά η πλατεία Lafayette, πίσω ακριβώς από τον Λευκό Οίκο, είχε ένα σωρό!

View attachment 335038

View attachment 335039
Η Ουάσινγκτον είναι γεμάτη με σκίουρους, που δεν περιμέναμε να συναντήσουμε. Οι φωτογραφίες είναι από την κεντρική πλατεία Lafayette (πάνω) και μπροστά από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (κάτω)​

Κλείνοντας την παρένθεση, στο International Spy Museum φτάσαμε κατά τις 2. Το μουσείο αυτό, όπως λέει και το όνομά του, είναι αφιερωμένο στην κατασκοπία. Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν και πολλές αναφορές στον James Bond.

View attachment 335040
Η πρόσοψη του International Spy Museum​

Στο συγκεκριμένο μουσείο ακολουθείται ένα πρωτότυπο "τελετουργικό" για τους επισκέπτες. Από το γκισέ των εισιτηρίων ξεκινούν γκρουπς, όπου ο "ξεναγός" σου δίνει μια κάρτα μυστικού πράκτορα. Την κάρτα αυτή, την περνάς από μια οθόνη και σου εμφανίζει το προφίλ του ανθρώπου που θα υποδύεσαι. Του στυλ "από πού είσαι", "ονόματα συγγενών", "αγαπημένο σπορ" κλπ. Λίγο αργότερα, σε μια άλλη αίθουσα, κάνεις ένα τεστ για το πόσες από αυτές τις πληροφορίες κατάφερες να αποστηθίσεις. Η πρωτοτυπία αυτή είχε πλάκα, κυρίως αν έβλεπες τις αντιδράσεις των μικρών παιδιών που είχαν έρθει με τους γονείς. Στη συνέχεια, ξεκινάς να περιηγείσαι κανονικά στους χώρους του μουσείου.

Καθώς όταν βγάλαμε τα εισιτήρια θα ξεκινούσε ένα από τα γκρουπ, δεν προλάβαμε να φωτογραφίσουμε μια Aston Martin DB5 (σαν αυτή που είχε ο James Bond στην ταινία Goldfinger) που ήταν δίπλα από το γκισέ των εισιτηρίων.

Στο μουσείο, πέρα από τα κλασικά εκθέματα που περιμένει να δει κανείς, υπάρχουν και βίντεο που παίζουν συνέχεια, για τη ζωή διαφόρων πραγματικών κατασκόπων. Από αυτά περισσότερο εντύπωση μου έκαναν ένα για τη ζωή ενός πράκτορα που είχε εισχωρήσει στην Αλ Κάιντα, καθώς και ένα για τη ζωή της Μάτα Χάρι.

Τα εκθέματα του μουσείου ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα, και η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβεις.

View attachment 335056

View attachment 335058
Κιτ για αποστολή μηνυμάτων με αόρατο μελάνι (πάνω) και συσκευή ανίχνευσης κοριών (κάτω) που χρησιμοποιούνταν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο​

Στο μουσείο γινόταν ιδιαίτερη αναφορά στον Charles Fraser-Smith, που φημολογείται ότι ήταν αυτός από τον οποίο εμπνεύστηκε ο Ian Fleming τον χαρακτήρα του Q. Μεταξύ των πολλών γκάτζετς, υπήρχαν κούφια μολύβια τα οποία περιείχαν ολόκληρους χάρτες, στυλό-δακρυγόνα, αναπτήρες-ασύρματοι κλπ. Ό,τι βλέπεις στις ταινίες του James Bond, δηλαδή.

View attachment 335061

View attachment 335062
Ο Charles Fraser-Smith που πιθανότατα ήταν ο πραγματικός Q (πάνω) και διάφορα γκάτζετς του, όπως μανικετόκουμπο με πυξίδα, στυλό-δακρυγόνο και ασύρματος τσέπης (κάτω)​

Επίσης, υπήρχε η μηχανή Enigma που χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς στον Β’ΠΠ για να επικοινωνούν μυστικά. Φυσικά, σκιαγραφούταν και ο ρόλος του Alan Turing, που βοήθησε τους Συμμάχους να αποκρυπτογραφήσουν τα μηνύματα που έστελναν οι Γερμανοί με την Enigma. Πέρα από την κλασική Enigma των 3 γραναζιών, υπήρχε και μια των 4, που αποτελούσε την εξέλιξή της.

View attachment 335063

View attachment 335064

View attachment 335065
Η κλασική Enigma των 3 γραναζιών (πάνω), ο τρόπος λειτουργίας της (μέση) και η εξελιγμένη έκδοσή της με τα 4 γρανάζια (κάτω)​

Από τα υπόλοιπα εκθέματα, ιδιαίτερα γνώριμα ήταν τα... σαγόνια του Σαγόνια, αντιπάλου του James Bond, καθώς και μια ανατριχιαστικά αληθοφανής μάσκα σαν αυτές που χρησιμοποιούσε ο Tom Cruise στα Mission Impossible (ήταν πραγματικά λες και έβλεπες ανθρώπινο κεφάλι, δεν μπορώ να μεταφέρω την αίσθηση απλά με τη φωτογραφία ).

View attachment 335066

View attachment 335067
Τα σαγόνια... του Σαγόνια (πάνω) και μια απίστευτα αληθοφανής μάσκα (κάτω)​

Το μουσείο πραγματικά ήταν πολύ ενδιαφέρον και κάθε φαν του James Bond μπορούσε να περάσει ώρες και ώρες σε αυτό. Εμείς τελικά προλάβαμε να δούμε μόνο τον ένα από τους 2 ορόφους, παρότι καθίσαμε 4+ ώρες, μέχρι τις 6:30 που έκλεινε.


Βγαίνοντας από το μουσείο, αντικρίσαμε πρώτη φορά πάνω από τα κτήρια την κορυφή του μνημείου του Washington.

View attachment 335068
Η κορυφή του Μνημείου του Washington, από το International Spy Museum​

Έτσι, είπαμε να πάμε προς το Mall, που ουσιαστικά αποτελεί το κεντρικό πάρκο της πόλης. Η περιοχή του Mall περικλείει ένα τεράστιο ορθογώνιο πάρκο (παίρνει περίπου 45 λεπτά για να το διασχίσεις από άκρη σε άκρη), που συνδέει το Καπιτώλιο με το μνημείο του Washington και εν συνεχεία με το μνημείο του Lincoln.


Το κτήριο με τη σημαία που φαίνεται στην φωτογραφία είναι το Smithsonian Castle, και προς αυτό θα κατευθυνόμασταν. Σήμερα, το γοτθικού ρυθμού κτήριο στεγάζει το κέντρο πληροφοριών του ινστιτούτου Smithsonian, τον τάφο του ίδιου του James Smithson, ενώ στη νότια πλευρά υπάρχουν δύο μικροί κήποι. Ο Smithson ήταν Βρετανός αριστοκράτης και χημικός, Γαλλικής καταγωγής. Παρότι δεν είχε επισκεφθεί ποτέ τις ΗΠΑ, επέλεξε στη διαθήκη του να δωρίσει την περιουσία του (λίγο πάνω από 500.000$ το 1829 που απεβίωσε) στην πόλη της Ουάσινγκτον, με σκοπό την δημιουργία ενός ιδρύματος για "τη διάδοση της ανθρώπινης γνώσης". Καθώς δεν άφησε απογόνους, τα χρήματα όντως πέρασαν στην πόλη, και το 1855 ανεγέρθηκε το Smithsonian Castle. Πριν την δημιουργία των υπόλοιπων παραρτημάτων στην Ουάσινγκτον, εδώ στεγαζόταν η αρχική συλλογή του ινστιτούτου.

View attachment 335069

View attachment 335070
Η μπροστινή (πάνω) και πίσω όψη (κάτω) του Smithsonian Castle​

Μπροστά από το Smithsonian Castle, εκτείνεται το Mall. Σε αυτό υπάρχουν πολλές καντίνες, οπότε σταματήσαμε για ένα χοτ-ντογκ και για να ξεκουραστούμε λίγο.

Έχοντας δει πανέμορφες φωτογραφίες με το μνημείο του Lincoln φωταγωγημένο το βράδυ, είπαμε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί, βλέποντας στο μεταξύ και τα υπόλοιπα μνημεία του Mall.

Το πρώτο μνημείο που συναντήσαμε, ήταν ο οβελίσκος του μνημείου του Washington. Ο συγκεκριμένος οβελίσκος, ύψους 170 μέτρων, ξεκίνησε να χτίζεται το 1848. Η έλλειψη χρημάτων λίγα χρόνια μετά, οδήγησε στην διακοπή των εργασιών. Η κατασκευή συνεχίστηκε περίπου 25 χρόνια μετά, με τον (αρχικά ημιτελή) οβελίσκο να ολοκληρώνεται το 1884. Οι δύο φάσεις της κατασκευής είναι ευδιάκριτες κατά τη διάρκεια της μέρας, όπου φαίνονται οι δύο διαφορετικοί τόνοι στο χρώμα του μαρμάρου περίπου στο ύψος των 45 μέτρων. Περιμετρικά του μνημείου βρίσκονται 50 σημαίες, αντιπροσωπεύοντας τις 50 πολιτείες της χώρας.

View attachment 335071
Το Μνημείο του Washington (τα διαφορετικά χρώματα στο μάρμαρο φαίνονται καθαρά στην φωτογραφία που τραβήξαμε την επόμενη ημέρα)​

Συνεχίζοντας προς το μνημείο του Lincoln, σταματήσαμε στο μνημείο του Β’ΠΠ. Το μνημείο, μετά από πολλές καθυστερήσεις λόγω γραφειοκρατίας, ολοκληρώθηκε το 2004. Γι αυτό ίσως να μην υπάρχει σε παλαιότερες φωτογραφίες, τουλάχιστον στη μορφή που είναι σήμερα.

Στο κέντρο υπάρχει μια οβάλ λιμνούλα (Rainbow Pool) με δύο σιντριβάνια. Τριγύρω υπάρχουν 56 κολώνες με τα ονόματα όχι μόνο των τότε πολιτειών, αλλά και άλλων εδαφών που υπάγονταν στις ΗΠΑ εκείνη την εποχή. Για παράδειγμα η Χαβάη (έγινε πολιτεία το ’59), η District of Columbia (ακόμη και σήμερα δεν είναι πολιτεία), το Γκουάμ (αποτελεί μη ενσωματωμένη περιοχή των ΗΠΑ) και οι Φιλιππίνες (ανεξαρτητοποιήθηκαν μετά τον πόλεμο).

Δίπλα από ένα μικρό καταρράκτη, υπάρχει ένας τοίχος (Freedom Wall) με 4.000 αστέρια, προς τιμήν των 400.000 νεκρών που είχε η χώρα στον Β’ΠΠ. Επίσης υπάρχουν αποφθέγματα διαφόρων πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών των Συμμάχων.

View attachment 335072
Το συντριβάνι του Μνημείου του Β'ΠΠ​

Συνεχίζοντας κατά μήκος της Reflecting Pool, κατευθυνθήκαμε προς το μνημείο του Lincoln. Σίγουρα είναι το πιο όμορφα φωταγωγημένο μνημείο στο Mall. Επίσης, είναι και το πιο αγαπημένο των κατοίκων και των επισκεπτών (Αμερικάνων και μη), καθώς όσες φορές το επισκεφθήκαμε ήταν γεμάτο κόσμο. Το μνημείο, που είναι κατασκευασμένο από μάρμαρο, αποτελείται από ένα κτίσμα νέο-κλασικού ρυθμού. Τριγύρω υπάρχουν 36 κολώνες δωρικού ρυθμού, η καθεμία από τις οποίες συμβολίζει την κάθε μία από τις 36 πολιτείες της χώρας την εποχή που δολοφονήθηκε ο Lincoln (1865). Πάνω από κάθε κολώνα, είναι χαραγμένο το όνομα της κάθε πολιτείας. Στο εσωτερικό, υπάρχει ένα τεράστιο άγαλμα του προέδρου.

View attachment 335073

View attachment 335074

View attachment 335075
Το Μνημείο του Lincoln είναι το πιο όμορφα φωταγωγημένο στο Mall, και το δημοφιλέστερο για τους ντόπιους και τους επισκέπτες

View attachment 335076
Η όμορφη βραδινή θέα, προς τη Reflecting Pool και το Μνημείο του Washington, από τα σκαλοπάτια του Μνημείου του Lincoln​

Αφού καθίσαμε για φαγητό σε ένα φαστφουντάδικο κοντά στο σπίτι και κάναμε και τα απαραίτητα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, γυρίσαμε σπίτι για ύπνο.


Την πρώτη μέρα πήραμε μια γεύση από την πόλη που θα μέναμε. Το International Spy Museum είναι must για τους φαν του James Bond. Από την άλλη, το Mall αποτελεί ξεκάθαρα την καρδιά της πόλης. Είναι ένα πολύ όμορφο μέρος για να κάνεις τη βόλτα σου, ενώ τριγύρω του βρίσκονται διασκορπισμένα σχεδόν όλα τα ορόσημα της πόλης. Σήμερα το είδαμε με την κίνηση το βράδυ, ενώ αύριο θα το εξερευνούσαμε εκτενέστερα υπό το φως της μέρας.


Ημέρα 2: Λευκός Οίκος & Old Post Office & Ford’s Theatre & The Mall & Tidal Basin

Τη δεύτερη μέρα μας στην πόλη, θα βλέπαμε δύο από τα ιστορικότερα κτήρια της πόλης και θα εξερευνούσαμε λίγο εκτενέστερα το Mall, επεκτείνοντας την βόλτα μας και στην Tidal Basin. Επίσης, θα γινόταν ξεκάθαρη πλέον η σχέση της πόλης με τους αξιαγάπητους σκίουρους!

Έτσι λοιπόν, μετά το πρωινό, ξεκινήσαμε για να δούμε την περιοχή γύρω από τον Λευκό Οίκο. Βόρεια ακριβώς από τον Λευκό Οίκο, βρίσκεται η Lafayette Square. Η πλατεία ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Μαρκήσιου Ντε Λαφαγιέτ (Marie-Joseph Paul Yves Roch Gilbert du Motier de La Fayette), ο οποίος όντας προσωπικός φίλος με τον Washington και τον Jefferson, πολέμησε στο πλευρό των εξεγερμένων Αμερικάνων και διακρίθηκε κατά την Αμερικάνικη Επανάσταση. Περιμετρικά της πλατείας, υπάρχουν όμορφα κτήρια του 19ου αιώνα.

View attachment 335276
Γύρω από την πλατεία LaFayette βρίσκονται όμορφα κτήρια του προ-περασμένου αιώνα​

Στο κέντρο της πλατείας Lafayette, βρίσκεται ένα άγαλμα του... Προέδρου Andrew Jackson (1829-37). Στις τέσσερις γωνίες της πλατείας βρίσκονται και άλλα αγάλματα αγωνιστών της επανάστασης, μεταξύ αυτών και εκείνο το ίδιου του Lafayette.

View attachment 335277
Το άγαλμα του Jackson, στο κέντρο της πλατείας LaFayette​

Στην πλατεία είδαμε αμέτρητους σκίουρους: να τρώνε βελανίδια, να κυνηγιούνται, να σκαρφαλώνουν στα δέντρα!

View attachment 335278
Τα παιδιά στη LaFayette κυνηγούσαν τα σκιουράκια, ενώ οι μεγάλοι φωτογράφιζαν το Λευκό Οίκο​

Απέναντι από την πλατεία Lafayette βρίσκεται ο Λευκός Οίκος, το αντίστοιχο του δικού μας Προεδρικού Μεγάρου. Το κτήριο, που αποτελεί επίσημη κατοικία του εκάστοτε Προέδρου, ξεκίνησε να κατασκευάζεται επί προεδρίας Washington, ενώ ο πρώτος Πρόεδρος που έμεινε εκεί ήταν ο διάδοχός του, John Adams (1797-1801). Το κτήριο, πυρπολήθηκε από τους Βρετανούς το 1814, κατά τη διάρκεια του (σχετικά άγνωστου και μεταγενέστερου της Αμερικανικής Επανάστασης) πολέμου του 1812-5, μεταξύ ΗΠΑ και Αγγλίας. Το κτήριο, που αρχικά ονομαζόταν Executive Mansion (πώς μεταφράζεται τώρα αυτό "Επιτελική/Εκτελεστική Έπαυλη" ), επισκευάστηκε και ξανακατοικήθηκε το 1817 από τον Πρόεδρο James Monroe (1817-25).

Κατά κανόνα, οι επισκέψεις επιτρέπονται μόνο στο παρακείμενο Κέντρο Επισκεπτών. Για να ξεναγηθεί κανείς στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου, απαιτείται πρόσκληση είτε από κάποιο μέλος του Κογκρέσου είτε από κάποια ξένη πρεσβεία. Οι περισσότεροι από εμάς, δηλαδή, τον βλέπουμε από έξω.

Από την πλευρά της πλατείας Lafayette, πέρα από τον κλειστό δρόμο, υπήρχαν παραπετάσματα που εμπόδιζαν τη θέα. Πιθανόν λόγω των συχνών συγκεντρώσεων που πραγματοποιούνται στη συγκεκριμένη πλατεία. Έτσι λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς το Mall, όπου και θα βλέπαμε το κτήριο ανεμπόδιστα.

View attachment 335279
Το κτήριο του Λευκού Οίκου​

Φεύγοντας από τον Λευκό Οίκο, ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για το Old Post Office. Ο ουρανοξύστης αυτός αποτελεί τον παλαιότερο (1899) στην Ουάσινγκτον, με τον πύργο του ρολογιού στην κορυφή να βρίσκεται σε ύψος 85 μέτρων. Αρχικά, και μέχρι το 1934, στέγαζε τα γραφεία των Αμερικάνικων Ταχυδρομείων, ενώ γλίτωσε δύο φορές την κατεδάφιση: μια εν μέσω της οικονομικής κρίσης του '30 και μια την δεκαετία του '60, όταν και εγκαταλείφθηκε από τους τελευταίες κρατικές υπηρεσίες που στεγάζονταν εκεί.

Αφότου κάναμε 2-3 γύρες κοντά στην τοποθεσία που είχαμε σημειώσει στον χάρτη, ρωτήσαμε έναν υπάλληλο ξενοδοχείου εκεί και μας ενημέρωσε ότι το συγκεκριμένο κτήριο στεγάζει πλέον το Trump International Hotel (το ξενοδοχείο στο οποίο δούλευε, δηλαδή ).

View attachment 335310
Το Old Post Office αποτελεί τον παλαιότερο ουρανοξύστη της πόλης, ενώ σήμερα στεγάζει το ξενοδοχείο του Τραμπ​

Έτσι, ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο που βρίσκεται πάνω από το ρολόι, για να θαυμάσουμε τη θέα της πόλης.

View attachment 335282

View attachment 335283
Η θέα από την κορυφή του Old Post Office, προς τη μεριά του Καπιτωλίου (πάνω) και του Μνημείου του Lincoln (κάτω)​

Από εκεί ψηλά, τράβηξε την προσοχή μας μια πλατεία στα βορειοδυτικά. Από το επίπεδο του δρόμου, η πλατεία φαινόταν όπως όλες οι άλλες. Όμως από ψηλά, έβλεπες τις γραμμές να είναι ευθυγραμμισμένες με τους δρόμους της πόλης. Στην πραγματικότητα, όντως αποτελεί μια μινιατούρα του ρυμοτομικού σχεδίου, κάτι που το προσέχεις εύκολα από ψηλά. Η πλατεία αυτή ονομάζεται Freedom Plaza.

View attachment 335284
Η Freedon Plaza από ψηλά, με τις γραμμές να ταυτίζονται με το πλέγμα των οδών της πόλης​

Έξω από το κτήριο, υπάρχει το άγαλμα του Franklin. Ο Benjamin Franklin, πέρα από επιστήμονας (είναι γνωστή η συμμετοχή του στο πείραμα με τον χαρταετό υπό βροχή), ήταν ένας εκ των συντακτών της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας.

View attachment 335285
Το άγαλμα του Franklin, μπροστά από την είσοδο του Old Post Office​

Αφήνοντας προσωρινά την περιοχή του Mall, κατευθυνθήκαμε προς το ιστορικό Ford’s Theater. Το θέατρο αυτό χτίστηκε το 1863 από τον παραγωγό/σκηνοθέτη John Ford (απλή συνωνυμία με τον Henry της γνωστής αυτοκινητοβιομηχανίας) και υπήρξε ο τόπος της δολοφονίας του Προέδρου Lincoln.

Η δολοφονία έγινε στις 14/4/1865, κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης, στην οποία θα παρευρισκόταν και ο Lincoln. Ο δράστης ήταν ο ηθοποιός John Booth, υπέρμαχος της, πρόσφατα ηττημένης στον εμφύλιο, Συνομοσπονδίας.

Αν και η δολοφονία του Lincoln είναι το περισσότερο γνωστό περιστατικό εκείνης της μέρας, υπήρξαν και άλλοι δύο στόχοι. Ο ένας ήταν ο Υπουργός Εξωτερικών, William Seward, καθώς και ο Αντιπρόεδρος (και μετέπειτα Πρόεδρος) Andrew Johnson. Ο μεν Seward τραυματίστηκε, ενώ ο δολοφόνος του Johnson τελικά δεν ενεπλάκη στη συνομωσία.

View attachment 335286
Το Ford's Theater, στο οποίο δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Lincoln​

Κουρασμένοι από το περπάτημα, αποφασίσαμε να διακόψουμε για το μεσημέρι τη βόλτα μας, και καθίσαμε για μεσημεριανό σε ένα Ελληνικό εστιατόριο, κοντά στο θέατρο.


Το απόγευμα, κατηφορίσαμε προς το Mall. Αφενός θέλαμε να το δούμε και με το φως της μέρας, αφετέρου σκοπεύαμε να προχωρήσουμε και στην Tidal Basin που δεν την είχαμε δει χθες.

Έτσι, κατευθυνθήκαμε αρχικά προς το μνημείο του Washington και το μνημείο του Β’ΠΠ.

View attachment 335287
Το Μνημείο του Washington, όπου λίγο κάτω από το 1/3 του ύψους του, φαίνεται το σημείο που είχαν σταματήσει οι εργασίες ανέγερσής του

View attachment 335288

View attachment 335289

View attachment 335290
Το Μνημείο του Β'ΠΠ, όπως το βλέπαμε σήμερα υπό το φως της μέρας

View attachment 335291
Η θέα του Μνημείου του Washington, από αυτό του Β'ΠΠ​

Από εκεί, περπατώντας πλάι στην Reflecting Pool, φτάσαμε στο μνημείο του Lincoln. Τη διαδρομή αυτή, κατά μήκος της λιμνούλας, την κάναμε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Με τις θερμοκρασίες του Οκτώβρη, η απογευματινή βόλτα εκεί είναι πολύ ευχάριστη, γι αυτό κάθε φορά που περνούσαμε βλέπαμε κόσμο να περπατάει εκεί. Όπως και το προηγούμενο βράδυ, το μνημείο του Lincoln τραβούσε τους περισσότερους επισκέπτες.

View attachment 335292

View attachment 335293

View attachment 335294
Η Reflecting Pool και το Μνημείο του Lincoln (πάνω και μέση) και η θέα προς το Μνημείο του Washington (κάτω)​

Αφού καθίσαμε λίγο για ξεκούραση στα σκαλοπάτια του μνημείου του Lincoln, ξεκινήσαμε για να δούμε την Tidal Basin. Πρώτα, περάσαμε από το μνημείο του πολέμου της Κορέας, το οποίο εγκαινιάστηκε στις 27/7/1995, ανήμερα της 42ης επετείου της ανακωχής του πολέμου. Το μνημείο αυτό αποτελείται από 19 αγάλματα, κατασκευασμένα από μέταλλο. Τα αγάλματα αυτά δείχνουν μια περίπολο να κατευθύνεται, συμβολικά, προς τον χώρο της σημαίας. Πίσω από τα αγάλματα, υπάρχει ένας τοίχος από γρανίτη, πάνω στον οποίο είναι χαραγμένες οι φιγούρες 2.500 πραγματικών βετεράνων του πολέμου.

View attachment 335295

View attachment 335296

View attachment 335297
Τα αγάλματα της περιπόλου, στο Μνημείο του Πολέμου της Κορέας​

Φτάνοντας στην Tidal Basin, συναντήσαμε το μνημείο του Martin Luther King Jr. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, ήταν το πιο συγκινητικό και ελπιδοφόρο στο Mall. Το μνημείο αυτό εγκαινιάστηκε μόλις το 2011, για να τιμήσει έναν από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της χώρας. Ο King υπήρξε, όπως και ο Gandhi τον οποίο είχε ως πρότυπο, υπέρμαχος της ειρηνικής διαμαρτυρίας για την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ισότητας. Δολοφονήθηκε στις 4/4/1968 σε ηλικία 39 ετών (ο Πρόεδρος Kennedy είχε δολοφονηθεί λιγότερο από 5 χρόνια πριν), ενώ βρισκόταν στο Μέμφις του Τενεσί.

Το μνημείο απεικονίζει τον King να ξεπροβάλλει μέσα από ένα πέτρινο τοίχος, ενώ στο πλάι του αγάλματος είναι χαραγμένη η φράση "Out of the mountain of despair, a stone of hope" (από το βουνό της απελπισίας, ξεπροβάλλει μια πέτρα ελπίδας).

View attachment 335298
Το Μνημείο του Martin Luther King Jr.​

Πίσω από το άγαλμα, χαραγμένα πάνω σε πλάκες από γρανίτη, υπάρχουν διάφορα αποσπάσματα από ομιλίες που είχε δώσει ο King.

View attachment 335299

View attachment 335300
Δύο από τα συγκινητικότερα αποφθέγματά του King​

Πέρα από το μνημείο του King, εκτείνεται η Tidal Basin. Στο βάθος αριστερά, πάνω από τα δέντρα φαινόταν η κορυφή του μνημείου του Washington. Στα δεξιά, ξεκινούσε ένα παραλίμνιο μονοπάτι, το οποίο κατέληγε στο πιο απομακρυσμένο μνημείο, αυτό του Jefferson.

View attachment 335301
Πανοραμική φωτογραφία της Tidal Basin​

Αφού καθίσαμε αρκετή ώρα στο μνημείο του King, αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τη σημερινή μας περιήγηση στο μνημείο του Franklin Roosevelt. Το μνημείο αυτό βρίσκεται πλάι στην Tidal Basin και είναι το προ τελευταίο, πριν από αυτό του Jefferson.

Ο Franklin Roosevelt, που ξεκίνησε από Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, εκλέχθηκε πρώτη φορά Πρόεδρος το 1933, λίγο μετά το κραχ του '29. Είναι ο μόνος Πρόεδρος που ξέφυγε από το άτυπο (πλέον νομίζω είναι δεσμευτικό από το Σύνταγμα) προηγούμενο των 2 θητειών, που είχε καθιερώσει ο George Washington, υπηρετώντας συνολικά 4 θητείες. Πέθανε λίγο πριν τη λήξη του Β'ΠΠ, στις 12/4/1945, μια βδομάδα μετά την παράδοση της Γερμανίας.

Ο ίδιος ο Roosevelt, από το 1921, υπέφερε από παράλυση στα κάτω άκρα. Αν και αυτό αρχικά είχε αποδοθεί λανθασμένα στον ιό της πολιομυελίτιδας, στην πραγματικότητα υπέφερε από το σύνδρομο Guillain-Barré.

Ο Roosevelt έμεινε στην ιστορία ως ο Πρόεδρος που εφάρμοσε το "New Deal", ένα πρόγραμμα δημοσίων έργων, προκειμένου να μειώσει την ανεργία που έπληττε την χώρα στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης.

Ο χώρος του μνημείου είναι χωρισμένος στα 4, όπου η κάθε περιοχή είναι αφιερωμένη σε μία θητεία του Roosevelt. Δυστυχώς την περίοδο που πήγαμε, μεγάλο μέρος του μνημείου βρισκόταν σε φάση αναστήλωσης.

View attachment 335302

View attachment 335303
Η είσοδος του Μνημείου του Roosevelt (πάνω) και η περιοχή που είναι αφιερωμένη στην πρώτη θητεία του, με τους άπορους να περιμένουν στη σειρά για το συσσίτιο (κάτω)

View attachment 335304

View attachment 335305
Μπρούτζινα αγάλματα του F. Roosevelt, στο Franklin Roosevelt Memorial​

Από το μνημείο του Roosevelt, πέρα από την Tidal Basin, φαινόταν φωταγωγημένο το μνημείο του Washington. Από την άλλη πλευρά, φαινόταν το μνημείο του Jefferson, που θα το επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα.

View attachment 335306

View attachment 335307
Η θέα πέρα από τη Tidal Basin, προς το κέντρο της πόλης (πάνω) και προς το Μνημείο του Jefferson (κάτω)​

Καθώς πλέον είχε βραδιάσει, σταματήσαμε τη βόλτα μας εκεί, και ξεκινήσαμε να γυρνάμε προς το Mall. Πριν φτάσουμε στη Reflecting Pool, σταματήσαμε στο μνημείο του Α’ΠΠ. Το κυκλικό μνημείο με τους 12 κίονες Δωρικού ρυθμού, κατασκευάστηκε το 1931. Είναι αφιερωμένο στους 25.000 πολίτες της πόλης που υπηρέτησαν στον Α’ΠΠ. Όταν το επισκεφθήκαμε, κατά τις 8 το βράδυ ήμασταν μόνοι μας στο μνημείο, αν και γενικά παραμένει ένα από τα πιο άγνωστα μνημεία του Mall.

View attachment 335308

View attachment 335309
Το εσωτερικό του σχετικά άγνωστου Μνημείου του Α'ΠΠ​

Πριν φύγουμε από το Mall, καθίσαμε ξανά στα σκαλοπάτια του μνημείου του Lincoln. Όπως πάντα, ήταν γεμάτο κόσμο.

Παρά την κούραση της μέρας, ανεβήκαμε σε μια πιτσαρία που είχαμε δει λίγο πιο πέρα από τον Λευκό Οίκο για βραδινό. Τελικά τις πήραμε στο χέρι και καθίσαμε στην Farragut Square, πάνω από την πλατεία Lafayette. Το καλό ήταν ότι από εκεί το μετρό πήγαινε κατευθείαν στο σπίτι μας.


Η μέρα ήταν γεμάτη και με πολύ περπάτημα. Τα αξιοθέατα που συνδυάσαμε σήμερα είναι η τέλεια αφορμή για κάποιον να εμβαθύνει στην ιστορία της χώρας, κυρίως για την περίοδο πριν τον Β'ΠΠ, οπότε και οι ΗΠΑ έγιναν η υπερδύναμη που είναι σήμερα...

πότε είπατε ότι πήγατε? που να φανταζόσασταν τι θα γινόταν!

 

[Nikos1986]

Πολυ ωραια η περιγραφη σου για την Washington DC.

Αγαπαμε τα φωτεινα μυαλα σαν του Jefferson.

Βασίλη, σε ευχαριστώ για τα σχόλια. Αυτή την άποψη για τον Τζέφερσον έχω κι εγώ. Από όλα τα αποφθέγματα πολιτικών/στρατιωτικών κλπ σε μνημεία τους στην DC, αυτή η φράση του μου έχει μείνει περισσότερο χαραγμένη στο μυαλό.

πότε είπατε ότι πήγατε? που να φανταζόσασταν τι θα γινόταν!

Σμαράγδα, είχαμε πάει τον Οκτώβρη του '19. Δεν ξέρω αν εννοείς τον Κορονοϊό ή τα επεισόδια στο Καπιτώλιο. Αλλά μιας και μου δίνεις πάσα, να αναφερθώ για λίγο και στα δύο.

Με τον Κορονοϊό ήμασταν πολύ τυχεροί, καθώς αρχικά το ταξίδι λέγαμε να το κάνουμε το Πάσχα του '20, πάνω στην έξαρση δηλαδή. Τελικά, μου προέκυψε καινούρια δουλειά αρχές καλοκαιριού του '19, οπότε αναγκαστικά το καλοκαίρι θα το περνούσα στην Αθήνα. Έτσι είπαμε να επισπεύσουμε το ταξίδι για το φθινόπωρο, μιας και το επόμενο Πάσχα φαινόταν πολύ μακριά. Αν πηγαίναμε για Πάσχα, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, θα μέναμε με τα εισιτήρια στα χέρια...

Όσον αφορά το Καπιτώλιο, ήταν κρίμα αυτό που έγινε. Όμως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Από τη πρώτη μέρα που βγήκαμε στο Mall, μου έκαναν εντύπωση οι πολλοί πλανόδιοι που πωλούσαν προεκλογικές φανέλες του Τραμπ, του στυλ "ξανακάνε μεγάλη την Αμερική". Ακόμη περισσότερη εντύπωση μου έκανε ότι έβλεπες πολύ κόσμο να τις φοράει και να κάνει βόλτες, όταν τα ΜΜΕ σου έλεγαν ότι η δημοτικότητά του εκεί ήταν ξέρω γω σαν της Μέρκελ στην Ελλάδα. Θα μου πεις ότι ίσως να ήταν κάτοικοι της Ουάσινγκτον, όπου το μόνο δικαίωμα ψήφου που έχουν, είναι αυτό για τον Δήμαρχο (ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που απασχολεί τους πολίτες εκεί, και που θα μπορούσα να έγραφα στην εισαγωγή το πώς έγινε έτσι). Αλλά πολλοί μου έδιναν την εντύπωση ότι είχαν έρθει για διακοπές, όπως και εμείς. Ακόμα, στο ίδιο το Καπιτώλιο που επισκεφθήκαμε την 5η μέρα, η (εμφανής τουλάχιστον εξωτερική) αστυνόμευσή του ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, σε σχέση π.χ. με τον Λευκό Οίκο.

 

[psilos3]

ίσως να ήταν κάτοικοι της Ουάσινγκτον, όπου το μόνο δικαίωμα ψήφου που έχουν, είναι αυτό για τον Δήμαρχο

Τι εννοείς, οτι δεν έχουν δικαίωμα ψήφου για τις εκλογές προέδρου; Πως γίνεται αυτό;

 

[jimkGR]

Για πρόεδρο μπορούν να ψηφίσουν, για αντιπροσώπους στο House και Senate δεν μπορούν.