gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
Κεφάλαιο 5
Περπατώντας ανατολικά και στη συνέχεια νότια. Östermalm, Θέατρο και Djurgården.
Ξυπνάω, ήταν Κυριακή πρωί και μετά το άριστο πρωινό στο ξενοδοχείο μου, είχα αποφασίσει να περπατήσω ανατολικά και στη συνέχεια νότια ώστε να βρεθώ στο νησί Djurgården. Είχα ήδη παρατηρήσει, ότι η πόλη διαθέτει πάρα πολλά θέατρα. Όμως το κορυφαίο όλων είναι το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο. Έτσι κατέληξα σε μια διαδρομή, όπου κατ' αρχή θα προχωρούσα ανατολικά προς την περιοχή Östermalm.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και κάνοντας τη συνηθισμένη διαδρομή λίγων μέτρων έφτασα στον κεντρικό πεζόδρομο της Στοκχόλμης, Drottninggatan, όπου κυκλοφορούσε πολύς κόσμος.
Αυτό ήταν πολύ λογικό, αφού ήταν Κυριακή πρωί. Ήταν και μέσα Μάη. Βέβαια με σκανδιναβικό καιρό. Όπως και άλλες φορές, κατευθύνθηκα έως την πρώτη διασταύρωση βόρεια-βορειοδυτικά όπου και έστριψα δεξιά (ανατολικά-βορειοανατολικά) και βρέθηκα στην πλατεία Hötorget, στο κέντρο της Στοκχόλμης. Εκείνη την ημέρα (Κυριακή) επικρατούσε η αγορά κυρίως λουλουδιών και πινάκων. Αφού παρατήρησα για ακόμα μια φορά το Βασιλικό μέγαρο Μουσικής (Blue Stockholm Concert Hall) και το άγαλμα του Ορφέα, προχώρησα προς τη βόρεια πλευρά της πλατείας, δηλαδή προς την κεντρική οδό Kungsgatan. Αυτή τη φορά κατευθύνθηκα ανατολικά, πέρασα από την κεντρική διασταύρωση των λεωφόρων του Normalm, Sveavägen και Kungsgatan,
συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της λεωφόρου Kungsgatan, με ανατολική κατεύθυνση προς Östermalm. Η κεντρική διασταύρωση των λεωφόρων του Normalm, Sveavägen και Kungsgatan, βρίσκεται δύο τετράγωνα νοτιότερα από τη διασταύρωση της λεωφόρου Sveavägen με την οδό Olof Palmes gata, δηλαδή με τη θέση της δολοφονίας του του Όλαφ Πάλμε.
Η λεωφόρος Kungsgatan, είναι μια όμορφη οδός και διέρχεται κάτω από δύο γέφυρες - αψίδες, οι οποίες της προσδίδουν μια αριστοκρατική υφή.
Περνώντας από τις γέφυρες και παρ' όλο ότι ο στόχος μου ήταν άλλος, δεν άντεξα να μην ανέβω τις σκάλες. Έτσι έφτασα στο πάρκο και στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, με το κοιμητήριο. Η εκκλησία είναι νεογοτθικής αρχιτεκτονικής, άνοιξε το έτος 1890 και μετά από μικρή περιπλάνηση, επέστρεψα στη λεωφόρο Kungsgatan, αφού εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει ένα πολύ ελαφρύ ψιλόβροχο, το μόνο που αντιμετώπισα στο ταξίδι αυτό στη Σουηδία. Το ψιλόβροχο. δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, αφού μου έδωσε την ευκαιρία να πιω την πρώτη μπίρα της ημέρας σε ένα μπαράκι, στη θέση όπου η λεωφόρος Kungsgatan συνδέεται με την κεντρική λεωφόρο Sturegatan της περιοχής Östermalm και συγκεκριμένα στη Stureplan.
Η πλατεία Stureplan βρίσκεται μεταξύ Norrmalm και Östermalm, συνδέει τις μεγάλες λεωφόρους Kungsgatan, Birger Jarlsgatan και Sturegatan και εκεί βρίσκονται μερικά από τα πιο διάσημα και ακριβά μπαρ και εστιατόρια της πόλης. Τα περισσότερα κτίρια της περιοχής έχουν ανακατασκευαστεί τη δεκαετία του 1980. Τα κτίρια φιλοξενούν οίκους μόδας, τράπεζες και λοιπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Όπως προαναφέρθηκε, είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Το ψιλόβροχο κράτησε για ελάχιστη ώρα, οπότε προχώρησα προς το πάρκο Humlegården του Östermalm, ενώ μέσα στο πάρκο Humlegården βρίσκεται και η National Library of Sweden.
Στη συνέχεια, αφού διέσχισα το πάρκο και έφτασα στην κεντρική λεωφόρο Karlavägen του Östermalm, επέστρεψα στη λεωφόρο Birger Jarlsgatan, ώστε να κατευθυνθώ στο κυριότερο αξιοθέατο της περιοχής Östermalm. Το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο. The Royal Dramatic Theatre.
Το βασιλικό δραματικό θέατρο αποτελεί την κοιτίδα του "σουηδικού δράματος" που κατά πολλούς θεωρείται διαφορετικό θεατρικό είδος και του οποίου η ιστορία του ανάγεται από το έτος 1788. Το σημερινό κτίριο του θεάτρου κατασκευάστηκε το έτος 1908, από τον διάσημο αρχιτέκτονα Fredrik Lilljekvist, στη συνέχεια οι καλλιτέχνες Carl Milles και Carl Larson προσέθεσαν μία εικαστική παρέμβαση, ενώ για τον εξαίσιο εσωτερικό διάκοσμο υπεύθυνος είναι ο Prince Eugen. Η δραματική σχολή που στεγάζεται και λειτουργεί στο θέατρο εκπαίδευσε πολλούς ηθοποιούς αλλά και σκηνοθέτες που αργότερα μεγαλούργησαν σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μερικοί από αυτούς είναι ο Ingmar Bergman, o Alf Sjoberg, η Creta Garbo, η Ingrid Bergman και πολλοί άλλοι. Ο Ingmar Bergman είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Ή μάλλον από τους πολύ αγαπημένους μου. Ήμουν ευτυχής γιατί ένας από τους δρόμους, πλησίον του Βασιλικού Δραματικού Θεάτρου, έχει ονοματιστεί Ingmar Bergmans gata.
Μάλιστα πριν από πολλά (πάρα πολλά) χρόνια, τότε που ήμουν φοιτητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ήμουν στην πολιτιστική ομάδα, είχαμε αποφασίσει να προβάλλουμε ταινίες μεγάλων σκηνοθετών. Είναι προφανές ότι η πρώτη ταινία που είχαμε επιλέξει ήταν η "Έβδομη Σφραγίδα". Η σκηνή του ιππότη που παίζει σκάκι με τον θάνατο είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις κορυφαίες σκηνές του κινηματογράφου. Αλλά και μια άλλη σκηνή προς το τέλος της ταινίας, όπου είναι μπροστά ο Χάρος και οι άλλοι ακολουθούν, με έχει στοιχειώσει. Πριν από μερικά χρόνια αυτή τη σκηνή την είχα δει στον ύπνο μου. Στο μεσημεριανό ύπνο, μετά τη δουλειά. Μόνο που τότε είχα δει στον ύπνο μου αυτή τη σκηνή του μεγάλου Μπέργκμαν, σε παραλλαγή. Πάλι ο Χάρος ήταν μπροστά και πίσω ακολουθούσαν αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται στην ταινία. Με μια, για εμένα, μεγάλη διαφορά. Στο τέλος αυτής της σειράς, προτελευταίος ήταν ο πατέρας μου και τελευταίος εγώ. Τότε θυμάμαι ότι ξύπνησα ανήσυχος και ιδρωμένος. Σπάνια ιδρώνω. Μπήκα κάτω από το ντους, συνήλθα, πήρα το αυτοκίνητο και έφτασα γρήγορα στο σπίτι του πατέρα μου. Τον είδα ακμαιότατο. Ήταν ο προτελευταίος που τράβαγε το σχοινί του Χάρου. Εγώ ήμουν ο τελευταίος. Αυτό είχα δει τότε στο όνειρό μου. Μέσα στην εβδομάδα έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια Το όνειρο όμως μένει ζωντανό. Ευτυχώς, ο Χάρος δεν έχει φτάσει στον τελευταίο της αλυσίδας του ονείρου. Ευτυχώς, εγώ ζω ακόμα. Δεν έχω, όμως, καταφέρει στο να καταλήξω στο εάν η έβδομη σφραγίδα είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Πιθανώς να είναι, πιθανώς όχι. Το ερώτημα περί καλύτερης ταινίας μένει και θα μείνει για πάντα αναπάντητο.
Από το 1967 η σχολή στο βασιλικό δραματικό θέατρο λειτουργεί σαν ξεχωριστό ίδρυμα και συνεχίζει ακατάπαυστα το επιτυχημένο έργο της. Στην περίοδο αυτή το βασιλικό δραματικό θέατρο, διαθέτει οχτώ σκηνές και καθημερινά φιλοξενεί διάφορες παραστάσεις καλύπτοντας τα γούστα των απαιτητικότερων φίλων του θεάτρου. Μάλιστα θεωρείται ένα από τα πιο ενεργά θέατρα σε παγκόσμιο επίπεδο με περισσότερες από 1000 παραστάσεις ετησίως. Πολλές παραστάσεις γίνονται στην αγγλική γλώσσα, οπότε είναι εύκολη η παρακολούθηση της παράστασης.
Αφού έφτασα μπροστά από το μεγαλοπρεπές κτίριο,
μπήκα μέσα. Ήταν Κυριακή μεσημέρι, κάποιες πρωινές παραστάσεις είχαν ολοκληρωθεί, κυκλοφορούσε αρκετός, κόσμος στο κτίριο,
ενώ οι ηθοποιοί με τα ρούχα της παράστασης πωλούσαν προγράμματα και υπέγραφαν αυτόγραφα.
Μου άρεσε πολύ η θεατρική ατμόσφαιρα, κάποια στιγμή βγαίνω έξω από το κτίριο, ρίχνω μια ματιά προς την προκυμαία και προς την παραλιακή λεωφόρο Strandvägen,
και στο απέναντι πάρκο το Berzelii park.
Διασχίζω τον κεντρικό δρόμο και περνάω απέναντι στο Berzelii park, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο βασιλικό δραματικό θέατρο, είναι ένα μικρό πάρκο το οποίο λειτούργησε στις 13-07-1858 και οφείλει το όνομά του στον Σουηδό χημικό Jons Jacob Berzelius. Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στο πάρκο
και παρατήρησα μερικές φορές ακόμα το κτίριο του βασιλικού δραματικού θεάτρου,
προχώρησα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strandvägen,
προς το νησί Djurgården και παρατηρώντας από μακριά το μεγάλο λούνα παρκ του νησιού.
Σταμάτησα για λίγο σε μια αποβάθρα και παρατήρησα από ένα παγκάκι το μουσείο Vasa και το παιδικό μουσείο Junibacken στο νησί Djurgården.
Αφού ξεκουράστηκα στην αποβάθρα, επανήλθα στην παραλιακή λεωφόρο Strandvägen,
όπου προχώρησα κατά μήκος αυτής, έως τη γέφυρα Djurgårdsbron,
η οποία συνδέει το Östermalm με το νησί Djurgården.
Το νησί Djurgården, εκτός από το μεγάλο λούνα παρκ Γκρόνα Λουντ, το οποίο διακρίνεται από πολλά σημεία της πόλης, διαθέτει αρκετά αξιοθέατα, όπως:
Το μουσείο Skansen. Το μουσείο Skansen θεωρείται το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, πρόκειται για μια εντυπωσιακή μινιατούρα της Σουηδίας, ιδρύθηκε το έτος 1891, από τον Artur Hazelius, ώστε να μπορεί να βλέπει ο επισκέπτης, το πως ζούσαν οι Σουηδοί τα παλιότερα χρόνια. Σήμερα υπάρχουν περίπου 150 παραδοσιακά σπίτια, καταστήματα εποχής και άλλα εκθέματα απ' όλη τη Σουηδία. Το Skansen διαθέτει και αξιόλογο ενυδρείο.
Το Nordiska museet. Το Σκανδιναβικό μουσείο, ιδρύθηκε το έτος 1873, επίσης από τον Artur Hazelius και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στεγασμένος χώρος στη Σουηδία. Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Isak Gustaf Clason και το μουσείο αυτό αφορά στη σουηδική πολιτιστική ιστορία, από το έτος 1520 μέχρι σήμερα. Το κτίριο στην τελική του μορφή ολοκληρώθηκε το έτος 1907.
Το Vasa Museum. Ναυτικό μουσείο το οποίο άνοιξε το έτος 1990, με κύριο έκθεμα το πλοίο Vasa, που ανασύρθηκε από το αρχιπέλαγος, ύστερα από τρεις αιώνες. Το μουσείο αυτό δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες από οποιοδήποτε άλλο μουσείο σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία.
Το μουσείο Junibacken. Το μουσείο Junibacken, βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, κοντά στην είσοδο και δυτικά αυτής από τη γέφυρα Djurgårdsbron, είναι παιδικό μουσείο και συγκεκριμένα το μουσείο της Πίπης Φακιδομύτης.
Το μουσείο των Abba, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 2013 και απευθύνεται στους λάτρεις του συγκροτήματος και τους νοσταλγούς της ντίσκο.
Το κεντρικό και ανατολικό τμήμα του νησιού Djurgården, καλύπτεται από τους βασιλικούς κήπους (Royal Djurgården), αλλά και από λοιπά - κατά την άποψή μου - μικρότερης σημασίας κτίρια και μουσεία, όπως το Μουσείο Τέχνης του πρίγκιπα Ευγένιου (στο νότιο τμήμα), αλλά και τη Thielska Galleriet, το ανατολικό άκρο του νησιού.
Όπως έφτανα στη γέφυρα Djurgårdsbron, διακρινόταν το επιβλητικό κτίριο του μουσείου Nordiska.
Από τα παραπάνω αξιοθέατα, απέκλεισα, αρχικά προφανώς, το μουσείο Junibacken και τελικά, λόγω χρόνου αποφάσισα να επισκεφτώ μόνο το μουσείο Skansen.
Έτσι μπαίνοντας στο νησί από τη γέφυρα Djurgårdsbron, έριξα μια ματιά προς το Östermalm,
παρέκαμψα τη δυτική είσοδο προς τους βασιλικούς κήπους,
παρέκαμψα το δρομάκι που οδηγούσε προς το μουσείο Junibacken, θαύμασα εξωτερικά την αρχιτεκτονική του Nordiska museet,
αλλά το παρέκαμψα κι αυτό, όπως παρέκαμψα και τη δυτική είσοδο του μουσείου Skansen,
κατόπιν συμβουλής μιας αστυνομικίνας. Έτσι συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του νησιού, λεωφόρο Djurgårdsvägen,
έφτασα στο μουσείο των Abba,
πέρασα από την αίθουσα συναυλιών Cirkus
και προχώρησα προς την κεντρική είσοδο του μουσείου Skansen. Έβγαλα εισιτήριο και μπήκα μέσα στο θεωρούμενο μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου.
Περπατώντας ανατολικά και στη συνέχεια νότια. Östermalm, Θέατρο και Djurgården.
Ξυπνάω, ήταν Κυριακή πρωί και μετά το άριστο πρωινό στο ξενοδοχείο μου, είχα αποφασίσει να περπατήσω ανατολικά και στη συνέχεια νότια ώστε να βρεθώ στο νησί Djurgården. Είχα ήδη παρατηρήσει, ότι η πόλη διαθέτει πάρα πολλά θέατρα. Όμως το κορυφαίο όλων είναι το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο. Έτσι κατέληξα σε μια διαδρομή, όπου κατ' αρχή θα προχωρούσα ανατολικά προς την περιοχή Östermalm.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και κάνοντας τη συνηθισμένη διαδρομή λίγων μέτρων έφτασα στον κεντρικό πεζόδρομο της Στοκχόλμης, Drottninggatan, όπου κυκλοφορούσε πολύς κόσμος.
Αυτό ήταν πολύ λογικό, αφού ήταν Κυριακή πρωί. Ήταν και μέσα Μάη. Βέβαια με σκανδιναβικό καιρό. Όπως και άλλες φορές, κατευθύνθηκα έως την πρώτη διασταύρωση βόρεια-βορειοδυτικά όπου και έστριψα δεξιά (ανατολικά-βορειοανατολικά) και βρέθηκα στην πλατεία Hötorget, στο κέντρο της Στοκχόλμης. Εκείνη την ημέρα (Κυριακή) επικρατούσε η αγορά κυρίως λουλουδιών και πινάκων. Αφού παρατήρησα για ακόμα μια φορά το Βασιλικό μέγαρο Μουσικής (Blue Stockholm Concert Hall) και το άγαλμα του Ορφέα, προχώρησα προς τη βόρεια πλευρά της πλατείας, δηλαδή προς την κεντρική οδό Kungsgatan. Αυτή τη φορά κατευθύνθηκα ανατολικά, πέρασα από την κεντρική διασταύρωση των λεωφόρων του Normalm, Sveavägen και Kungsgatan,
συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της λεωφόρου Kungsgatan, με ανατολική κατεύθυνση προς Östermalm. Η κεντρική διασταύρωση των λεωφόρων του Normalm, Sveavägen και Kungsgatan, βρίσκεται δύο τετράγωνα νοτιότερα από τη διασταύρωση της λεωφόρου Sveavägen με την οδό Olof Palmes gata, δηλαδή με τη θέση της δολοφονίας του του Όλαφ Πάλμε.
Η λεωφόρος Kungsgatan, είναι μια όμορφη οδός και διέρχεται κάτω από δύο γέφυρες - αψίδες, οι οποίες της προσδίδουν μια αριστοκρατική υφή.
Περνώντας από τις γέφυρες και παρ' όλο ότι ο στόχος μου ήταν άλλος, δεν άντεξα να μην ανέβω τις σκάλες. Έτσι έφτασα στο πάρκο και στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, με το κοιμητήριο. Η εκκλησία είναι νεογοτθικής αρχιτεκτονικής, άνοιξε το έτος 1890 και μετά από μικρή περιπλάνηση, επέστρεψα στη λεωφόρο Kungsgatan, αφού εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει ένα πολύ ελαφρύ ψιλόβροχο, το μόνο που αντιμετώπισα στο ταξίδι αυτό στη Σουηδία. Το ψιλόβροχο. δεν είναι κατ' ανάγκη κακό, αφού μου έδωσε την ευκαιρία να πιω την πρώτη μπίρα της ημέρας σε ένα μπαράκι, στη θέση όπου η λεωφόρος Kungsgatan συνδέεται με την κεντρική λεωφόρο Sturegatan της περιοχής Östermalm και συγκεκριμένα στη Stureplan.
Η πλατεία Stureplan βρίσκεται μεταξύ Norrmalm και Östermalm, συνδέει τις μεγάλες λεωφόρους Kungsgatan, Birger Jarlsgatan και Sturegatan και εκεί βρίσκονται μερικά από τα πιο διάσημα και ακριβά μπαρ και εστιατόρια της πόλης. Τα περισσότερα κτίρια της περιοχής έχουν ανακατασκευαστεί τη δεκαετία του 1980. Τα κτίρια φιλοξενούν οίκους μόδας, τράπεζες και λοιπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Όπως προαναφέρθηκε, είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Το ψιλόβροχο κράτησε για ελάχιστη ώρα, οπότε προχώρησα προς το πάρκο Humlegården του Östermalm, ενώ μέσα στο πάρκο Humlegården βρίσκεται και η National Library of Sweden.
Στη συνέχεια, αφού διέσχισα το πάρκο και έφτασα στην κεντρική λεωφόρο Karlavägen του Östermalm, επέστρεψα στη λεωφόρο Birger Jarlsgatan, ώστε να κατευθυνθώ στο κυριότερο αξιοθέατο της περιοχής Östermalm. Το Βασιλικό Δραματικό Θέατρο. The Royal Dramatic Theatre.
Το βασιλικό δραματικό θέατρο αποτελεί την κοιτίδα του "σουηδικού δράματος" που κατά πολλούς θεωρείται διαφορετικό θεατρικό είδος και του οποίου η ιστορία του ανάγεται από το έτος 1788. Το σημερινό κτίριο του θεάτρου κατασκευάστηκε το έτος 1908, από τον διάσημο αρχιτέκτονα Fredrik Lilljekvist, στη συνέχεια οι καλλιτέχνες Carl Milles και Carl Larson προσέθεσαν μία εικαστική παρέμβαση, ενώ για τον εξαίσιο εσωτερικό διάκοσμο υπεύθυνος είναι ο Prince Eugen. Η δραματική σχολή που στεγάζεται και λειτουργεί στο θέατρο εκπαίδευσε πολλούς ηθοποιούς αλλά και σκηνοθέτες που αργότερα μεγαλούργησαν σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μερικοί από αυτούς είναι ο Ingmar Bergman, o Alf Sjoberg, η Creta Garbo, η Ingrid Bergman και πολλοί άλλοι. Ο Ingmar Bergman είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Ή μάλλον από τους πολύ αγαπημένους μου. Ήμουν ευτυχής γιατί ένας από τους δρόμους, πλησίον του Βασιλικού Δραματικού Θεάτρου, έχει ονοματιστεί Ingmar Bergmans gata.
Μάλιστα πριν από πολλά (πάρα πολλά) χρόνια, τότε που ήμουν φοιτητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και ήμουν στην πολιτιστική ομάδα, είχαμε αποφασίσει να προβάλλουμε ταινίες μεγάλων σκηνοθετών. Είναι προφανές ότι η πρώτη ταινία που είχαμε επιλέξει ήταν η "Έβδομη Σφραγίδα". Η σκηνή του ιππότη που παίζει σκάκι με τον θάνατο είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις κορυφαίες σκηνές του κινηματογράφου. Αλλά και μια άλλη σκηνή προς το τέλος της ταινίας, όπου είναι μπροστά ο Χάρος και οι άλλοι ακολουθούν, με έχει στοιχειώσει. Πριν από μερικά χρόνια αυτή τη σκηνή την είχα δει στον ύπνο μου. Στο μεσημεριανό ύπνο, μετά τη δουλειά. Μόνο που τότε είχα δει στον ύπνο μου αυτή τη σκηνή του μεγάλου Μπέργκμαν, σε παραλλαγή. Πάλι ο Χάρος ήταν μπροστά και πίσω ακολουθούσαν αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται στην ταινία. Με μια, για εμένα, μεγάλη διαφορά. Στο τέλος αυτής της σειράς, προτελευταίος ήταν ο πατέρας μου και τελευταίος εγώ. Τότε θυμάμαι ότι ξύπνησα ανήσυχος και ιδρωμένος. Σπάνια ιδρώνω. Μπήκα κάτω από το ντους, συνήλθα, πήρα το αυτοκίνητο και έφτασα γρήγορα στο σπίτι του πατέρα μου. Τον είδα ακμαιότατο. Ήταν ο προτελευταίος που τράβαγε το σχοινί του Χάρου. Εγώ ήμουν ο τελευταίος. Αυτό είχα δει τότε στο όνειρό μου. Μέσα στην εβδομάδα έχασα τον αγαπημένο μου πατέρα. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια Το όνειρο όμως μένει ζωντανό. Ευτυχώς, ο Χάρος δεν έχει φτάσει στον τελευταίο της αλυσίδας του ονείρου. Ευτυχώς, εγώ ζω ακόμα. Δεν έχω, όμως, καταφέρει στο να καταλήξω στο εάν η έβδομη σφραγίδα είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Πιθανώς να είναι, πιθανώς όχι. Το ερώτημα περί καλύτερης ταινίας μένει και θα μείνει για πάντα αναπάντητο.
Από το 1967 η σχολή στο βασιλικό δραματικό θέατρο λειτουργεί σαν ξεχωριστό ίδρυμα και συνεχίζει ακατάπαυστα το επιτυχημένο έργο της. Στην περίοδο αυτή το βασιλικό δραματικό θέατρο, διαθέτει οχτώ σκηνές και καθημερινά φιλοξενεί διάφορες παραστάσεις καλύπτοντας τα γούστα των απαιτητικότερων φίλων του θεάτρου. Μάλιστα θεωρείται ένα από τα πιο ενεργά θέατρα σε παγκόσμιο επίπεδο με περισσότερες από 1000 παραστάσεις ετησίως. Πολλές παραστάσεις γίνονται στην αγγλική γλώσσα, οπότε είναι εύκολη η παρακολούθηση της παράστασης.
Αφού έφτασα μπροστά από το μεγαλοπρεπές κτίριο,
μπήκα μέσα. Ήταν Κυριακή μεσημέρι, κάποιες πρωινές παραστάσεις είχαν ολοκληρωθεί, κυκλοφορούσε αρκετός, κόσμος στο κτίριο,
ενώ οι ηθοποιοί με τα ρούχα της παράστασης πωλούσαν προγράμματα και υπέγραφαν αυτόγραφα.
Μου άρεσε πολύ η θεατρική ατμόσφαιρα, κάποια στιγμή βγαίνω έξω από το κτίριο, ρίχνω μια ματιά προς την προκυμαία και προς την παραλιακή λεωφόρο Strandvägen,
και στο απέναντι πάρκο το Berzelii park.
Διασχίζω τον κεντρικό δρόμο και περνάω απέναντι στο Berzelii park, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο βασιλικό δραματικό θέατρο, είναι ένα μικρό πάρκο το οποίο λειτούργησε στις 13-07-1858 και οφείλει το όνομά του στον Σουηδό χημικό Jons Jacob Berzelius. Αφού έκανα μια μικρή βόλτα στο πάρκο
και παρατήρησα μερικές φορές ακόμα το κτίριο του βασιλικού δραματικού θεάτρου,
προχώρησα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strandvägen,
προς το νησί Djurgården και παρατηρώντας από μακριά το μεγάλο λούνα παρκ του νησιού.
Σταμάτησα για λίγο σε μια αποβάθρα και παρατήρησα από ένα παγκάκι το μουσείο Vasa και το παιδικό μουσείο Junibacken στο νησί Djurgården.
Αφού ξεκουράστηκα στην αποβάθρα, επανήλθα στην παραλιακή λεωφόρο Strandvägen,
όπου προχώρησα κατά μήκος αυτής, έως τη γέφυρα Djurgårdsbron,
η οποία συνδέει το Östermalm με το νησί Djurgården.
Το νησί Djurgården, εκτός από το μεγάλο λούνα παρκ Γκρόνα Λουντ, το οποίο διακρίνεται από πολλά σημεία της πόλης, διαθέτει αρκετά αξιοθέατα, όπως:
Το μουσείο Skansen. Το μουσείο Skansen θεωρείται το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, πρόκειται για μια εντυπωσιακή μινιατούρα της Σουηδίας, ιδρύθηκε το έτος 1891, από τον Artur Hazelius, ώστε να μπορεί να βλέπει ο επισκέπτης, το πως ζούσαν οι Σουηδοί τα παλιότερα χρόνια. Σήμερα υπάρχουν περίπου 150 παραδοσιακά σπίτια, καταστήματα εποχής και άλλα εκθέματα απ' όλη τη Σουηδία. Το Skansen διαθέτει και αξιόλογο ενυδρείο.
Το Nordiska museet. Το Σκανδιναβικό μουσείο, ιδρύθηκε το έτος 1873, επίσης από τον Artur Hazelius και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στεγασμένος χώρος στη Σουηδία. Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Isak Gustaf Clason και το μουσείο αυτό αφορά στη σουηδική πολιτιστική ιστορία, από το έτος 1520 μέχρι σήμερα. Το κτίριο στην τελική του μορφή ολοκληρώθηκε το έτος 1907.
Το Vasa Museum. Ναυτικό μουσείο το οποίο άνοιξε το έτος 1990, με κύριο έκθεμα το πλοίο Vasa, που ανασύρθηκε από το αρχιπέλαγος, ύστερα από τρεις αιώνες. Το μουσείο αυτό δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες από οποιοδήποτε άλλο μουσείο σε ολόκληρη τη Σκανδιναβία.
Το μουσείο Junibacken. Το μουσείο Junibacken, βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, κοντά στην είσοδο και δυτικά αυτής από τη γέφυρα Djurgårdsbron, είναι παιδικό μουσείο και συγκεκριμένα το μουσείο της Πίπης Φακιδομύτης.
Το μουσείο των Abba, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 2013 και απευθύνεται στους λάτρεις του συγκροτήματος και τους νοσταλγούς της ντίσκο.
Το κεντρικό και ανατολικό τμήμα του νησιού Djurgården, καλύπτεται από τους βασιλικούς κήπους (Royal Djurgården), αλλά και από λοιπά - κατά την άποψή μου - μικρότερης σημασίας κτίρια και μουσεία, όπως το Μουσείο Τέχνης του πρίγκιπα Ευγένιου (στο νότιο τμήμα), αλλά και τη Thielska Galleriet, το ανατολικό άκρο του νησιού.
Όπως έφτανα στη γέφυρα Djurgårdsbron, διακρινόταν το επιβλητικό κτίριο του μουσείου Nordiska.
Από τα παραπάνω αξιοθέατα, απέκλεισα, αρχικά προφανώς, το μουσείο Junibacken και τελικά, λόγω χρόνου αποφάσισα να επισκεφτώ μόνο το μουσείο Skansen.
Έτσι μπαίνοντας στο νησί από τη γέφυρα Djurgårdsbron, έριξα μια ματιά προς το Östermalm,
παρέκαμψα τη δυτική είσοδο προς τους βασιλικούς κήπους,
παρέκαμψα το δρομάκι που οδηγούσε προς το μουσείο Junibacken, θαύμασα εξωτερικά την αρχιτεκτονική του Nordiska museet,
αλλά το παρέκαμψα κι αυτό, όπως παρέκαμψα και τη δυτική είσοδο του μουσείου Skansen,
κατόπιν συμβουλής μιας αστυνομικίνας. Έτσι συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος του κεντρικού δρόμου του νησιού, λεωφόρο Djurgårdsvägen,
έφτασα στο μουσείο των Abba,
πέρασα από την αίθουσα συναυλιών Cirkus
και προχώρησα προς την κεντρική είσοδο του μουσείου Skansen. Έβγαλα εισιτήριο και μπήκα μέσα στο θεωρούμενο μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου.
