gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
Κεφάλαιο 6
Skansen. Επιστροφή στο κέντρο. Opera. Νυχτερινή έξοδος.
Όπως προαναφέρθηκε, το μουσείο Skansen θεωρείται το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, πρόκειται για μια εντυπωσιακή Σουηδία σε μινιατούρα, ιδρύθηκε το έτος 1891, από τον Artur Hazelius, ώστε να μπορεί να βλέπει ο επισκέπτης, το πως ζούσαν οι Σουηδοί τα παλιότερα χρόνια.
Από την κύρια είσοδο, ανέβηκα με την αυτόματη σκάλα και βρέθηκα στη Σουηδία του 19ου αιώνα.
Σήμερα, στο Skansen, υπάρχουν περίπου 150 παραδοσιακά σπίτια, καταστήματα εποχής και άλλα εκθέματα απ' όλη τη Σουηδία.
Τα καταστήματα ήταν διαφόρων ειδών, από φούρνους έως κατασκευή υαλικών, ξύλινων κατασκευών κλπ. Αυτά τα μαγαζιά πουλούσαν παραδοσιακά προϊόντα. Ένα από τα παραδοσιακά προϊόντα της Σουηδίας ήταν και το φυσητό γυαλί, που προ ετών είχα παρακολουθήσει επίδειξη κατασκευής στο εργοστάσιο της Κosta Boda, στη νοτιοδυτική Σουηδία, φιλοξενούμενος για άλλο ζήτημα. Η επίδειξη της παραγωγής υαλικών είναι μια από τις συνήθεις τουριστικές ατραξιόν της Σουηδίας, οπότε για λόγους ευγένειας, παρακολούθησα μία ακόμα, σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Skansen.
Συνέχισα τον περίπατο στο μουσείο, παρατηρώντας τις στέγες των προηγούμενων αιώνων,
τα σοκάκια με τα σπιτάκια και τα μικρά καταστήματα,
με τους κατοίκους με τις παραδοσιακές στολές,
στον φούρνο υπήρχε ουρά,
συνέχισα να προχωρώ και κάποια στιγμή σταμάτησα σε ένα υπαίθριο καφέ για να πιω μια μπύρα και ένα τοπικό απόσταγμα,
ποτά τα οποία παίρνεις από το εσωτερικό του μπαρ.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, έφτανε άλλωστε και η ώρα να κλείσει το μουσείο, οπότε όταν σηκώθηκα από το υπαίθριο καφέ, παρατήρησα ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι αποχωρούσαν από το μουσείο.
Συνέχισα τον περίπατο πιο βιαστικά, υπήρχαν ακόμα σημεία με δραστηριότητες, όπως η επεξεργασία ξύλου, ενώ στο βάθος διακρινόταν η εκκλησία Seglora,
η οποία έχει μεταφερθεί στο Skansen, το έτος 1918, συνέχισα το βιαστικό περπάτημα γιατί ο κόσμος είχε αραιώσει,
περνώντας από το θεατράκι
και φτάνοντας προς τη θέση που θα κατέβαινα με τις αυτόματες κυλιόμενες σκάλες, απόλαυσα για λίγο τη θέα προς τα κάτω προς την είσοδο του μουσείου, προς το μεγάλο λούνα παρκ Γκρόνα Λουντ και προς τα απέναντι νησάκια. Η θέα μάλιστα έφτανε και έως το Ericsson Globe Arena.
Όταν βγήκα από το Skansen, σκέφτηκα ότι δεν ήταν σκόπιμο να ξαναπερπατήσω, στην αντίθετη βέβαια κατεύθυνση, όλη τη λεωφόρο Djurgårdsvägen, δηλαδή τον κεντρικό δρόμο του νησιού. Έτσι έψαξα να βρω ταξί. Αλλά δεν υπήρχε πουθενά ταξί. Η ώρα ήταν περασμένη, το μουσείο Skansen έκλεινε, αφού ήμουν από τους τελευταίους επισκέπτες και ταξί δεν υπήρχαν. Έχοντας επιλέξει ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και έχοντας χρησιμοποιήσει, μόνο, μια φορά ταξί, την προηγούμενη νύχτα από το Sodermalm, δεν είχα προβλέψει να έχω εισιτήριο ή κάρτα ΜΜΜ, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λόγος για το μέγεθος της Στοκχόλμης. Άλλωστε είμαι του περπατήματος. Έτσι καταλαβαίνω την πόλη, όταν βέβαια είναι σε ανθρώπινη κλίμακα όπως η Στοκχόλμη.
Κοίταξα μήπως βρω κιόσκι το οποίο να πουλά εισιτήρια ΜΜΜ. Πουθενά κιόσκι. Ενώ είχα αποφασίσει να περπατήσω τα δύο περίπου χιλιόμετρα έως τη γέφυρα Djurgårdsbron, εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα λεωφορείο να έρχεται προς τον τερματικό σταθμό. Τρέχω και ρωτώ τον οδηγό που μπορώ να βγάλω εισιτήριο για το λεωφορείο. Μου απάντησε ευγενικά, ότι δεν μπορώ να βρω εισιτήριο, αλλά ότι μπορώ να μπω στο λεωφορείο και να με κατεβάσει όπου θέλω. Τον ευχαρίστησα και ανέβηκα στο λεωφορείο. Ανοίγω αμέσως τις εφαρμογές στο κινητό (here, maps.me κλπ), ελέγχω το νούμερο του λεωφορείου, ήταν το 67 με τελικό προορισμό τη Solna, βόρεια της Στοκχόλμης. Αποφάσισα να κατέβω μετά τη γέφυρα Djurgårdsbron, ώστε να κάνω μια μικρή βόλτα στο ανατολικό τμήμα του Östermalm. Το λεωφορείο πέρασε το Nordiska museet,
τη γέφυρα Djurgårdsbron και έκανε μια στάση επί της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen του Östermalm, κοντά στην εκκλησία Oscarskyrkan.
Ευχαρίστησα τον οδηγό και κατέβηκα από το λεωφορείο. Παρατήρησα την εκκλησία.
Η εκκλησία Oscarskyrkan (πήρε το όνομά της από τον βασιλιά Όσκαρ Β ο οποίος έβαλε το θεμέλιο της εκκλησίας επί αντιβασιλείας του), είναι νεογοτθικής αρχιτεκτονικής, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Gustaf Hermansson και άνοιξε το έτος 1903. Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen προς βορρά (για την ακρίβεια βόρειο-βορειοδυτικά),
πέρασα από το Ιστορικό Μουσείο της Σουηδίας, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1934 και σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Bengt Romare και Γκιόργκ Σέρμαν. Η είσοδος στο Ιστορικό Μουσείο της Σουηδίας, είναι δωρεάν, μπήκα για λίγο μέσα στο μουσείο, ένα μεγάλο τμήμα του οποίου είναι αφιερωμένο στην περίοδο των Vikings. Δεν είχα πολύ ώρα, άλλωστε το μουσείο έκλεινε, βγήκα έξω, συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen προς βορρά και έφτασα έως την πλατεία Karlaplan, η οποία είχε σχεδιαστεί ως θέση σύγκλισης των λεωφόρων του νέου πολεοδομικού σχεδίου της Στοκχόλμης, αλλά τελικά κατέληξε να είναι η θέση σύγκλισης των δύο λεωφόρων του Östermalm και συγκεκριμένα της λεωφόρου Narvavägen και της λεωφόρου Karlavägen, στην αρχή της οποίας είχα περπατήσει το πρωί, μετά το πάρκο Humlegården.
Η πλατεία Karlaplan, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1890 και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Lindhagen, με το πρότυπο της Place de l' Etoile του Παρισιού. Ο μεγάλος δραματουργός August Strindberg, έζησε στην Karlaplan, από το έτος 1901 έως το έτος 1908, όπου και μετακόμισε στον, επί του πεζόδρομου Drottninggatan 85, μπλε πύργο (Bla Tornet) και το τότε διαμέρισμά του έχει σήμερα μετατραπεί σε μουσείο, το Strindbergsmuseet, το οποίο είχα επισκεφτεί την προηγούμενη ημέρα, όπως έχω ήδη αναφέρει. Η πλατεία Karlaplan, η οποία κατά τον Α παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε για καλλιέργεια λαχανικών, σήμερα είναι από τις πιο ακριβές περιοχές για κατοικία στη Στοκχόλμη, μαζί με την πλατεία Stureplan και τις λεωφόρους Narvavägen και Karlavägen, οι οποίες συγκλίνουν στην πλατεία Karlaplan, όπως έχει προαναφερθεί. Περπάτησα για λίγο κατά μήκος της λεωφόρου Karlavägen, με δυτική κατεύθυνση προς Stureplan, αλλά επειδή δεν ήθελα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο, έκανα μεταβολή και επέστρεψα στην πλατεία Karlaplan.
Αφού έκλεισα τον κύκλο του Östermalm, άρχισα να επιστρέφω προς νότο (για την ακρίβεια νότια-νοτιοανατολικά) και συγκεκριμένα προς την παραλιακή λεωφόρο Strandvägen.
Περπάτησα ακόμα μια φορά κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strandvägen, με αντίθετη κατεύθυνση από τη μεσημεριανή, κινούμενος προς το Berzelii park και προς το βασιλικό δραματικό θέατρο. Αυτός ο παραλιακός περίπατος ήταν μια βόλτα που μου άρεσε πολύ στη Στοκχόλμη, αφού έχει θέα και στα απέναντι νησάκια και στην ηπειρωτική πόλη.
Όταν έφτασα στο Berzelii park, θαύμασα ακόμα μια φορά το βασιλικό δραματικό θέατρο και στη συνέχεια ακολούθησα την οδό Arsenalsgatan και έφτασα στο πάρκο Kungsträdgården, πάρκο το οποίο είναι ο κήπος των ανακτόρων (Kungsträdgården, σημαίνει King's garden).
Το πάρκο Kungsträdgården, είναι από τους δημοφιλείς χώρους συναντήσεων στη Στοκχόλμη. Στο πάρκο πραγματοποιούνται συναυλίες και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα όπου είχα βρεθεί δυο - τρεις φορές είχα δει ότι τμήμα του χώρου είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο.
Στη δυτική πλευρά του πάρκου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (St. Jacobs Kyrka).
Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου άρχισε να κατασκευάζεται τη δεκαετία του 1580, αλλά ολοκληρώθηκε το έτος 1643.
Το πάρκο Kungsträdgården, έχει πρόσωπο στη θάλασσα και απέναντι διακρίνεται το βασιλικό παλάτι (The Royal Palace), σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ξεκουράστηκα για λίγο σε ένα παγκάκι παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας το παλάτι.
Έστριψα το βλέμμα μου προς τα αριστερά. Μπροστά στην παραλιακή λεωφόρο Södra Blasieholmshamnen, διέκρινα το περίφημο ξενοδοχείο Grand Hotel, στο οποίο έχουν γυριστεί σκηνές από πολλές γνωστές κινηματογραφικές ταινίες.
Θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πρόσφατα "The Hundred Year-Old Man Who Climbed Out ofthe Window and Disappeared" του Σουηδού σκηνοθέτη Felix Herngren, όπου μια σκηνή διαδραματιζόταν στο ξενοδοχείο και άλλη μία στoν παραλιακό πεζοδρόμιο και γέλασα. Μου άρεσε αυτή η ταινία.
Όταν ξεκουράστηκα σηκώθηκα από το παγκάκι και προχώρησα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strömgatan, διερχόμενος μπροστά από τη νότια όψη της όπερας φτάνοντας μέχρι την πλατεία Gustav Adolfs torg, η οποία είναι μπροστά από τη βασιλική όπερα και απέναντι από το νησί του Κοινοβουλίου. Το δυτικό τμήμα της πλατείας Gustav Adolfs, καλύπτεται από το κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών της Σουηδίας. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Gustav Adolfs (1594-1632), θεωρούμενου ως ιδρυτή της σουηδικής υπερδύναμης.
Από την πλατεία Gustav Adolfs διακρίνεται και το παλάτι. Το ανατολικό τμήμα της πλατείας Gustav Adolfs, καλύπτεται από την πρόσοψη της Royal Swedish Opera.
Η βασιλική όπερα της Σουηδίας, είναι η εθνική σκηνή της χώρας για την όπερα και το μπαλέτο και άνοιξε στη σημερινή της μορφή, στις 19-09-1898. Το κτίριο της όπερας σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Axel Anderberg (1860-1937). Αφού παρατήρησα την πλατεία, την όπερα και τα γύρω επιβλητικά κτίρια, προχώρησα προς τα δυτικά έως τον πεζόδρομο Drottninggatan και κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο μου για ένα σύντομο ντους και λίγη ξεκούραση.
Ήταν Κυριακή βράδυ και είχα αποφασίσει να κατέβω για φαγητό στο ισόγειο του ξενοδοχείου, στο υπέροχο bar-restaurant Belgobaren. Μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση η άριστη ποιότητα του πρωινού, αλλά και οι αγαπημένες βελγικές μπύρες που είχα πιει και την προηγούμενη νύχτα. Μετά από σύντομη ξεκούραση κατεβαίνω από το δωμάτιό μου, λέω στο Belgobaren, ότι θα επιστρέψω αργότερα για φαγητό, μου απαντούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα κράτησης θέσης, λόγω Κυριακής και ότι απλώς ότι η κουζίνα κλείνει τα μεσάνυχτα, οπότε βρίσκω την ευκαιρία να εξορμήσω στην ευρύτερη περιοχή.
Βγήκα και ακολούθησα αρχικά τη λεωφόρο Vasagatan, με βόρεια κατεύθυνση,
στη συνέχεια έστριψα ανατολικά στην οδό Kungsgatan, παρατηρώντας ότι σε όλη τη Στοκχόλμη υπήρχαν παντού θέατρα,
έκανα μια μεγάλη βόλτα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, στη συνέχεια αφού διέσχισα πάλι τη λεωφόρο Vasagatan κατευθύνθηκα δυτικά, πέρασα από το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Στοκχόλμης το Ahlens city, πέρασα από την εκκλησία της Αγίας Κλάρας
και αφού έφτασα στην κεντρική πλατεία Sergels,
όπου στην ευρύτερη περιοχή κατασκευάζονται έργα, κάποια στιγμή, μέσω του κεντρικού πεζόδρομου Drottninggatan,
επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου και στο Belgobaren. Παρήγγειλα τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος, δηλαδή μύδια συνοδευόμενα με τηγανιτές πατάτες και μαγιονέζα.
Προφανώς το φαγητό το συνόδευσα με μπλε Chimay, από βαρέλι.
Καθαρά βέλγικο φαγητό.
Μου έκανε εντύπωση, ότι ενώ στο πρωινό τα κηροπήγια ήταν κανονικά από φυσητό γυαλί, το βράδυ στο Belgobaren, είχαν αντικατασταθεί από μπουκάλια βέλγικης μπίρας.
Μου άρεσε αυτή η αλλαγή. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος της μπίρας, όπως και των λοιπών αλκοολούχων ποτών, στη Σουηδία εξαρτάται από το βαθμό του αλκοόλ. Για παράδειγμα η μπλε Chimay (9%), είναι πιο ακριβή από την κόκκινη Chimay (7%).
Το φαγητό ήταν υπέροχο και οι μπίρες οι οποίες επέλεξα ήταν εξαιρετικές.
Όταν το Belgobaren έτεινε προς κλείσιμο, ακολούθησα τη γνωστή πορεία. Βγήκα από το ξενοδοχείο, στην οδό Bryggargatan, έστριψα δεξιά (βόρεια) και προχώρησα κατά μήκος της λεωφόρου Vasagatan, στη συνέχεια έστριψα αριστερά (δυτικά) στη λεωφόρο Kungsgatan και βρέθηκα για ακόμα μια φορά στο jazz bar Fasching. Μπήκα μέσα στο bar.
Ήταν Κυριακή βράδυ και ζωντανή μουσική δεν υπήρχε. Άλλωστε και η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη. Όμως εκεί ήπια μερικά ποτήρια εξαιρετικού Ardbeg Single Malt Whisky,
ακούγοντας jazz.
Άλλη μια νύχτα, στην οποία γράφτηκε ο ομορφότερος επίλογος της ημέρας, μιας ημέρας αφιερωμένης σε μια πόλη με υψηλή ποιότητα ζωής.
Skansen. Επιστροφή στο κέντρο. Opera. Νυχτερινή έξοδος.
Όπως προαναφέρθηκε, το μουσείο Skansen θεωρείται το μεγαλύτερο υπαίθριο μουσείο του κόσμου, πρόκειται για μια εντυπωσιακή Σουηδία σε μινιατούρα, ιδρύθηκε το έτος 1891, από τον Artur Hazelius, ώστε να μπορεί να βλέπει ο επισκέπτης, το πως ζούσαν οι Σουηδοί τα παλιότερα χρόνια.
Από την κύρια είσοδο, ανέβηκα με την αυτόματη σκάλα και βρέθηκα στη Σουηδία του 19ου αιώνα.
Σήμερα, στο Skansen, υπάρχουν περίπου 150 παραδοσιακά σπίτια, καταστήματα εποχής και άλλα εκθέματα απ' όλη τη Σουηδία.
Τα καταστήματα ήταν διαφόρων ειδών, από φούρνους έως κατασκευή υαλικών, ξύλινων κατασκευών κλπ. Αυτά τα μαγαζιά πουλούσαν παραδοσιακά προϊόντα. Ένα από τα παραδοσιακά προϊόντα της Σουηδίας ήταν και το φυσητό γυαλί, που προ ετών είχα παρακολουθήσει επίδειξη κατασκευής στο εργοστάσιο της Κosta Boda, στη νοτιοδυτική Σουηδία, φιλοξενούμενος για άλλο ζήτημα. Η επίδειξη της παραγωγής υαλικών είναι μια από τις συνήθεις τουριστικές ατραξιόν της Σουηδίας, οπότε για λόγους ευγένειας, παρακολούθησα μία ακόμα, σε ένα μικρό μαγαζάκι στο Skansen.
Συνέχισα τον περίπατο στο μουσείο, παρατηρώντας τις στέγες των προηγούμενων αιώνων,
τα σοκάκια με τα σπιτάκια και τα μικρά καταστήματα,
με τους κατοίκους με τις παραδοσιακές στολές,
στον φούρνο υπήρχε ουρά,
συνέχισα να προχωρώ και κάποια στιγμή σταμάτησα σε ένα υπαίθριο καφέ για να πιω μια μπύρα και ένα τοπικό απόσταγμα,
ποτά τα οποία παίρνεις από το εσωτερικό του μπαρ.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, έφτανε άλλωστε και η ώρα να κλείσει το μουσείο, οπότε όταν σηκώθηκα από το υπαίθριο καφέ, παρατήρησα ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι αποχωρούσαν από το μουσείο.
Συνέχισα τον περίπατο πιο βιαστικά, υπήρχαν ακόμα σημεία με δραστηριότητες, όπως η επεξεργασία ξύλου, ενώ στο βάθος διακρινόταν η εκκλησία Seglora,
η οποία έχει μεταφερθεί στο Skansen, το έτος 1918, συνέχισα το βιαστικό περπάτημα γιατί ο κόσμος είχε αραιώσει,
περνώντας από το θεατράκι
και φτάνοντας προς τη θέση που θα κατέβαινα με τις αυτόματες κυλιόμενες σκάλες, απόλαυσα για λίγο τη θέα προς τα κάτω προς την είσοδο του μουσείου, προς το μεγάλο λούνα παρκ Γκρόνα Λουντ και προς τα απέναντι νησάκια. Η θέα μάλιστα έφτανε και έως το Ericsson Globe Arena.
Όταν βγήκα από το Skansen, σκέφτηκα ότι δεν ήταν σκόπιμο να ξαναπερπατήσω, στην αντίθετη βέβαια κατεύθυνση, όλη τη λεωφόρο Djurgårdsvägen, δηλαδή τον κεντρικό δρόμο του νησιού. Έτσι έψαξα να βρω ταξί. Αλλά δεν υπήρχε πουθενά ταξί. Η ώρα ήταν περασμένη, το μουσείο Skansen έκλεινε, αφού ήμουν από τους τελευταίους επισκέπτες και ταξί δεν υπήρχαν. Έχοντας επιλέξει ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και έχοντας χρησιμοποιήσει, μόνο, μια φορά ταξί, την προηγούμενη νύχτα από το Sodermalm, δεν είχα προβλέψει να έχω εισιτήριο ή κάρτα ΜΜΜ, θεωρώντας ότι δεν υπάρχει λόγος για το μέγεθος της Στοκχόλμης. Άλλωστε είμαι του περπατήματος. Έτσι καταλαβαίνω την πόλη, όταν βέβαια είναι σε ανθρώπινη κλίμακα όπως η Στοκχόλμη.
Κοίταξα μήπως βρω κιόσκι το οποίο να πουλά εισιτήρια ΜΜΜ. Πουθενά κιόσκι. Ενώ είχα αποφασίσει να περπατήσω τα δύο περίπου χιλιόμετρα έως τη γέφυρα Djurgårdsbron, εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα λεωφορείο να έρχεται προς τον τερματικό σταθμό. Τρέχω και ρωτώ τον οδηγό που μπορώ να βγάλω εισιτήριο για το λεωφορείο. Μου απάντησε ευγενικά, ότι δεν μπορώ να βρω εισιτήριο, αλλά ότι μπορώ να μπω στο λεωφορείο και να με κατεβάσει όπου θέλω. Τον ευχαρίστησα και ανέβηκα στο λεωφορείο. Ανοίγω αμέσως τις εφαρμογές στο κινητό (here, maps.me κλπ), ελέγχω το νούμερο του λεωφορείου, ήταν το 67 με τελικό προορισμό τη Solna, βόρεια της Στοκχόλμης. Αποφάσισα να κατέβω μετά τη γέφυρα Djurgårdsbron, ώστε να κάνω μια μικρή βόλτα στο ανατολικό τμήμα του Östermalm. Το λεωφορείο πέρασε το Nordiska museet,
τη γέφυρα Djurgårdsbron και έκανε μια στάση επί της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen του Östermalm, κοντά στην εκκλησία Oscarskyrkan.
Ευχαρίστησα τον οδηγό και κατέβηκα από το λεωφορείο. Παρατήρησα την εκκλησία.
Η εκκλησία Oscarskyrkan (πήρε το όνομά της από τον βασιλιά Όσκαρ Β ο οποίος έβαλε το θεμέλιο της εκκλησίας επί αντιβασιλείας του), είναι νεογοτθικής αρχιτεκτονικής, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Gustaf Hermansson και άνοιξε το έτος 1903. Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen προς βορρά (για την ακρίβεια βόρειο-βορειοδυτικά),
πέρασα από το Ιστορικό Μουσείο της Σουηδίας, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1934 και σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Bengt Romare και Γκιόργκ Σέρμαν. Η είσοδος στο Ιστορικό Μουσείο της Σουηδίας, είναι δωρεάν, μπήκα για λίγο μέσα στο μουσείο, ένα μεγάλο τμήμα του οποίου είναι αφιερωμένο στην περίοδο των Vikings. Δεν είχα πολύ ώρα, άλλωστε το μουσείο έκλεινε, βγήκα έξω, συνέχισα να προχωρώ κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου Narvavägen προς βορρά και έφτασα έως την πλατεία Karlaplan, η οποία είχε σχεδιαστεί ως θέση σύγκλισης των λεωφόρων του νέου πολεοδομικού σχεδίου της Στοκχόλμης, αλλά τελικά κατέληξε να είναι η θέση σύγκλισης των δύο λεωφόρων του Östermalm και συγκεκριμένα της λεωφόρου Narvavägen και της λεωφόρου Karlavägen, στην αρχή της οποίας είχα περπατήσει το πρωί, μετά το πάρκο Humlegården.
Η πλατεία Karlaplan, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1890 και σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Lindhagen, με το πρότυπο της Place de l' Etoile του Παρισιού. Ο μεγάλος δραματουργός August Strindberg, έζησε στην Karlaplan, από το έτος 1901 έως το έτος 1908, όπου και μετακόμισε στον, επί του πεζόδρομου Drottninggatan 85, μπλε πύργο (Bla Tornet) και το τότε διαμέρισμά του έχει σήμερα μετατραπεί σε μουσείο, το Strindbergsmuseet, το οποίο είχα επισκεφτεί την προηγούμενη ημέρα, όπως έχω ήδη αναφέρει. Η πλατεία Karlaplan, η οποία κατά τον Α παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε για καλλιέργεια λαχανικών, σήμερα είναι από τις πιο ακριβές περιοχές για κατοικία στη Στοκχόλμη, μαζί με την πλατεία Stureplan και τις λεωφόρους Narvavägen και Karlavägen, οι οποίες συγκλίνουν στην πλατεία Karlaplan, όπως έχει προαναφερθεί. Περπάτησα για λίγο κατά μήκος της λεωφόρου Karlavägen, με δυτική κατεύθυνση προς Stureplan, αλλά επειδή δεν ήθελα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο, έκανα μεταβολή και επέστρεψα στην πλατεία Karlaplan.
Αφού έκλεισα τον κύκλο του Östermalm, άρχισα να επιστρέφω προς νότο (για την ακρίβεια νότια-νοτιοανατολικά) και συγκεκριμένα προς την παραλιακή λεωφόρο Strandvägen.
Περπάτησα ακόμα μια φορά κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strandvägen, με αντίθετη κατεύθυνση από τη μεσημεριανή, κινούμενος προς το Berzelii park και προς το βασιλικό δραματικό θέατρο. Αυτός ο παραλιακός περίπατος ήταν μια βόλτα που μου άρεσε πολύ στη Στοκχόλμη, αφού έχει θέα και στα απέναντι νησάκια και στην ηπειρωτική πόλη.
Όταν έφτασα στο Berzelii park, θαύμασα ακόμα μια φορά το βασιλικό δραματικό θέατρο και στη συνέχεια ακολούθησα την οδό Arsenalsgatan και έφτασα στο πάρκο Kungsträdgården, πάρκο το οποίο είναι ο κήπος των ανακτόρων (Kungsträdgården, σημαίνει King's garden).
Το πάρκο Kungsträdgården, είναι από τους δημοφιλείς χώρους συναντήσεων στη Στοκχόλμη. Στο πάρκο πραγματοποιούνται συναυλίες και λοιπές πολιτιστικές εκδηλώσεις το καλοκαίρι, ενώ τον χειμώνα όπου είχα βρεθεί δυο - τρεις φορές είχα δει ότι τμήμα του χώρου είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο.
Στη δυτική πλευρά του πάρκου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου (St. Jacobs Kyrka).
Η εκκλησία του Αγίου Ιακώβου άρχισε να κατασκευάζεται τη δεκαετία του 1580, αλλά ολοκληρώθηκε το έτος 1643.
Το πάρκο Kungsträdgården, έχει πρόσωπο στη θάλασσα και απέναντι διακρίνεται το βασιλικό παλάτι (The Royal Palace), σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ξεκουράστηκα για λίγο σε ένα παγκάκι παρατηρώντας και φωτογραφίζοντας το παλάτι.
Έστριψα το βλέμμα μου προς τα αριστερά. Μπροστά στην παραλιακή λεωφόρο Södra Blasieholmshamnen, διέκρινα το περίφημο ξενοδοχείο Grand Hotel, στο οποίο έχουν γυριστεί σκηνές από πολλές γνωστές κινηματογραφικές ταινίες.
Θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει πρόσφατα "The Hundred Year-Old Man Who Climbed Out ofthe Window and Disappeared" του Σουηδού σκηνοθέτη Felix Herngren, όπου μια σκηνή διαδραματιζόταν στο ξενοδοχείο και άλλη μία στoν παραλιακό πεζοδρόμιο και γέλασα. Μου άρεσε αυτή η ταινία.
Όταν ξεκουράστηκα σηκώθηκα από το παγκάκι και προχώρησα κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Strömgatan, διερχόμενος μπροστά από τη νότια όψη της όπερας φτάνοντας μέχρι την πλατεία Gustav Adolfs torg, η οποία είναι μπροστά από τη βασιλική όπερα και απέναντι από το νησί του Κοινοβουλίου. Το δυτικό τμήμα της πλατείας Gustav Adolfs, καλύπτεται από το κτίριο του Υπουργείου Εξωτερικών της Σουηδίας. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Gustav Adolfs (1594-1632), θεωρούμενου ως ιδρυτή της σουηδικής υπερδύναμης.
Από την πλατεία Gustav Adolfs διακρίνεται και το παλάτι. Το ανατολικό τμήμα της πλατείας Gustav Adolfs, καλύπτεται από την πρόσοψη της Royal Swedish Opera.
Η βασιλική όπερα της Σουηδίας, είναι η εθνική σκηνή της χώρας για την όπερα και το μπαλέτο και άνοιξε στη σημερινή της μορφή, στις 19-09-1898. Το κτίριο της όπερας σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Axel Anderberg (1860-1937). Αφού παρατήρησα την πλατεία, την όπερα και τα γύρω επιβλητικά κτίρια, προχώρησα προς τα δυτικά έως τον πεζόδρομο Drottninggatan και κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο μου για ένα σύντομο ντους και λίγη ξεκούραση.
Ήταν Κυριακή βράδυ και είχα αποφασίσει να κατέβω για φαγητό στο ισόγειο του ξενοδοχείου, στο υπέροχο bar-restaurant Belgobaren. Μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση η άριστη ποιότητα του πρωινού, αλλά και οι αγαπημένες βελγικές μπύρες που είχα πιει και την προηγούμενη νύχτα. Μετά από σύντομη ξεκούραση κατεβαίνω από το δωμάτιό μου, λέω στο Belgobaren, ότι θα επιστρέψω αργότερα για φαγητό, μου απαντούν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα κράτησης θέσης, λόγω Κυριακής και ότι απλώς ότι η κουζίνα κλείνει τα μεσάνυχτα, οπότε βρίσκω την ευκαιρία να εξορμήσω στην ευρύτερη περιοχή.
Βγήκα και ακολούθησα αρχικά τη λεωφόρο Vasagatan, με βόρεια κατεύθυνση,
στη συνέχεια έστριψα ανατολικά στην οδό Kungsgatan, παρατηρώντας ότι σε όλη τη Στοκχόλμη υπήρχαν παντού θέατρα,
έκανα μια μεγάλη βόλτα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, στη συνέχεια αφού διέσχισα πάλι τη λεωφόρο Vasagatan κατευθύνθηκα δυτικά, πέρασα από το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Στοκχόλμης το Ahlens city, πέρασα από την εκκλησία της Αγίας Κλάρας
και αφού έφτασα στην κεντρική πλατεία Sergels,
όπου στην ευρύτερη περιοχή κατασκευάζονται έργα, κάποια στιγμή, μέσω του κεντρικού πεζόδρομου Drottninggatan,
επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου και στο Belgobaren. Παρήγγειλα τη σπεσιαλιτέ του καταστήματος, δηλαδή μύδια συνοδευόμενα με τηγανιτές πατάτες και μαγιονέζα.
Προφανώς το φαγητό το συνόδευσα με μπλε Chimay, από βαρέλι.
Καθαρά βέλγικο φαγητό.
Μου έκανε εντύπωση, ότι ενώ στο πρωινό τα κηροπήγια ήταν κανονικά από φυσητό γυαλί, το βράδυ στο Belgobaren, είχαν αντικατασταθεί από μπουκάλια βέλγικης μπίρας.
Μου άρεσε αυτή η αλλαγή. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι το κόστος της μπίρας, όπως και των λοιπών αλκοολούχων ποτών, στη Σουηδία εξαρτάται από το βαθμό του αλκοόλ. Για παράδειγμα η μπλε Chimay (9%), είναι πιο ακριβή από την κόκκινη Chimay (7%).
Το φαγητό ήταν υπέροχο και οι μπίρες οι οποίες επέλεξα ήταν εξαιρετικές.
Όταν το Belgobaren έτεινε προς κλείσιμο, ακολούθησα τη γνωστή πορεία. Βγήκα από το ξενοδοχείο, στην οδό Bryggargatan, έστριψα δεξιά (βόρεια) και προχώρησα κατά μήκος της λεωφόρου Vasagatan, στη συνέχεια έστριψα αριστερά (δυτικά) στη λεωφόρο Kungsgatan και βρέθηκα για ακόμα μια φορά στο jazz bar Fasching. Μπήκα μέσα στο bar.
Ήταν Κυριακή βράδυ και ζωντανή μουσική δεν υπήρχε. Άλλωστε και η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη. Όμως εκεί ήπια μερικά ποτήρια εξαιρετικού Ardbeg Single Malt Whisky,
ακούγοντας jazz.
Άλλη μια νύχτα, στην οποία γράφτηκε ο ομορφότερος επίλογος της ημέρας, μιας ημέρας αφιερωμένης σε μια πόλη με υψηλή ποιότητα ζωής.
