Σαν να σε πρόσμενα κυρά…Εύβοια! Οδοιπορικό, Ιούλιος 2020

[Sassenach77]

17 Ιουλίου 2020 – Κερασιά, Παραλία Ελληνικών, Παπάδες, ‘κρυφό’ Σαρακήνικο

Το πρωί πριν ξεκινήσουμε για τη παραλία των Ελληνικών, κατεβήκαμε στη παραλία της Αγίας Άννας για να πάρουμε καφέ και πρωινό από κάποιο φούρνο.

Κερασιά
Πρώτη στάση για σήμερα ήταν στο χωριό Κερασιά. Είναι ένα ορεινό χωριό, γνωστό για το απολιθωμένο δάσος, το οποίο προέρχεται από το ίδιο γεωλογικό φαινόμενο που δημιούργησε και το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου. Στο χωριό υπάρχει και μουσείο απολιθωμάτων και αυτό πηγαίναμε να δούμε.

Το μουσείο βρίσκεται κοντά στη κεντρική πλατεία του χωριού, αλλά ήταν κλειστό, παρόλο που έπρεπε να είναι ανοιχτό, σύμφωνα με το ωράριο που αναγράφονταν έξω από αυτό! Δίπλα από τις αναγραφόμενες ώρες, είχε και ένα τηλέφωνο. Όταν κάλεσα το σήκωσε μια κυρία, η οποία μας πληροφόρησε ότι δεν είχε αυτή πλέον τα κλειδιά του μουσείου. Σε ερώτηση μου ποιος έχει τα κλειδιά, μου απάντησε ότι τα έχει ο πρόεδρος του χωριού. Και που μπορούμε να βρούμε τον πρόεδρο;…Μας είπε ότι είναι πυροσβέστης και μάλλον θα έχει υπηρεσία τώρα…

Σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη παραλία των Ελληνικών γελούσαμε με το συμβάν αυτό και κάναμε σενάρια για το πώς έφυγαν τα κλειδιά του μουσείου από τα χέρια της κυρίας και πήγαν στα χέρια του προέδρου-πυροσβέστη που έχει υπηρεσία όταν το μουσείο πρέπει να είναι ανοιχτό…

Παραλία Αγ.Νικολάου Ελληνικών
Όταν φτάσαμε στη παραλία είχε κόσμο, αλλά ευτυχώς δεν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον. Στήσαμε τη προίκα μας, έβαλα γυαλιά κολύμβησης και βούρ για το νησάκι! Η παραλία έχει σήμανση έως και το νησάκι, οπότε δεν υπήρχαν ρεύματα και επιτρεπόταν το κολύμπι ως εκεί. Η διαδρομή ήταν ωραία και γυμνάστηκα κιόλας.

Όταν έφτασα, διαπίστωσα ότι η εκκλησία είναι κλειστή. Έκανα βόλτα στο νησάκι, ξεκουράστηκα και μετά πήρα το δρόμο του γυρισμού.

Στη παραλία μείναμε μέχρι να πεινάσουμε και μετά κινήσαμε πάλι για το ‘Μαϊστράλι’ όπου φάγαμε το μαγειρευτό φαγάκι μας (είχε μπόλικη ποικιλία σε μαγειρευτά), ήπιαμε τη μπύρα μας και απολαύσαμε την όμορφη θέα. Εκεί κλείσαμε και το επόμενο κατάλυμα μας, στη Κύμη, για τα επόμενα 3 βράδια.

Δασικό χωριό στη θέση ‘Παπάδες-Κρύα Βρύση’
Στην επιστροφή μας κάναμε μία στάση στη θέση Παπάδες για να δούμε το Δασικό Χωριό. Είχαμε δει σχετική σήμανση πάνω στο κεντρικό δρόμο. Όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε ότι ήταν κλειστά, δυστυχώς…

‘Κρυφή’ παραλία Σαρακήνικο
Όταν φτάσαμε στην παραλία Αγίας Άννας ήταν νωρίς το απόγευμα. Η παραλία της Αγίας Άννας είναι μία τεράστια παραλία σε μήκος, οργανωμένη σε πολλά σημεία της και μια παραλία από αυτές που δεν μου αρέσουν καθόλου, γιατί έχουν πολύ κόσμο και βαβούρα.

Βέβαια δεν είχε τόσο πολύ κόσμο όταν πήγαμε. Φαντάζομαι ότι υπο ‘νορμάλ’ συνθήκες έχει πολύ περισσότερο κόσμο. Παρόλα αυτά προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε τη τύχη μας σε μία πιο μικρή παραλία, το λεγόμενο ‘κρυφό’ Σαρακήνικο. Αριστερά από τη παραλία της Αγίας Άννας υπάρχει ένα μονοπάτι που οδηγεί σε έναν μικρό κολπίσκο.

Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στη παραλία. Υπήρχε μία σκηνή, ευτυχώς λίγο μακριά από τη παραλία, με έναν τύπο που δεν σταμάτησε να πίνει μπύρες, ακόμα και όταν φύγαμε. Ευτυχώς ήταν ήσυχος. Είναι μία μικρή άγρια παραλία με όμορφο τοπίο και ησυχία! Θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι ολομόναχη εκεί…ήταν όλα τα λεφτά.-

Μείναμε όλο το απόγευμα εκεί, μέχρι αργά το σούρουπο. Δεν μου φεύγονταν…

***
Πριν γυρίσουμε στο δωμάτιο περάσαμε από ένα μινι μάρκετ για να πάρουμε κάποια πράγματα που χρειαζόμασταν. Το βράδυ πάλι μείναμε στο δωμάτιο με μπύρες και μουσικούλα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

12 Ιουλίου 2020 – Καμμένα Βούρλα και άφιξη στη Χαλκίδα

Το εγερτήριο έγινε νωρίς, καθώς έπονταν φόρτωμα του Κίτσου (το αυτοκίνητο του bro) πριν την αναχώρηση. Είχαμε καταφέρει με τον συνταξιδιώτη μου (με λίγο παραπάνω δυσκολία αυτή τη φορά) να ταιριάξουμε τις άδειες μας και έτσι το πρωινό αυτό, μας βρήκε να ετοιμάζουμε τη προίκα μας στον Κίτσο για αναχώρηση! Όταν ταξιδεύουμε οδικώς με τον αγαπημένο συνταξιδιώτη μου, πάντα οδηγώ εγώ πρώτη. Μου δίνει, λοιπόν, το κλειδί, ταιριαζόμαστε και ξεκινάμε. Πρώτη στάση για καφέ στο χέρι από τη γειτονιά, καθώς η πρωινή οδήγηση γίνεται πιο απολαυστική έτσι. Μετά απο λίγη ώρα είχαμε αφήσει πίσω μας τη Θεσσαλονίκη. Όλες οι επόμενες στάσεις έγιναν σε διόδια εκτός από μία, αυτή στα Καμμένα Βούρλα.

Καμμένα Βούρλα
Από τη δεκαετία του ’30, και μετά την ανακάλυψη των ευεργετικών επιδράσεων των ιαματικών νερών της περιοχής, τα Καμμένα Βούρλα αξιοποιήθηκαν σαν λουτρόπολη και σε αυτήν έρεαν οι μεσοαστοί της Αθήνας και της ευρύτερης περιοχής. Τις δεκαετίες ’60 και ’70 καθιερώθηκε ως "η ριβιέρα της Στερεάς" και έγινε το νούμερο ένα παραθεριστικό κέντρο. Σήμερα όλη αυτή η αίγλη έχει χαθεί και η περιοχή προσελκύει κόσμο από τις γύρω περιοχές για λουτρά ή το καθημερινό του μπάνιο, αλλά και κόσμο που θέλει να μεταβεί απέναντι στα Λιχαδονήσια.

Πάρκαρα και άφησα τον αδερφό μου να βρει που θα καθίσουμε στη παραλία. Εγώ πήρα τη φωτογραφική και έκανα μια μικρή βόλτα, καθώς στα Καμμένα Βούρλα δεν είχα πάει ποτέ. Σε αυτές τις διακοπές ήταν ευκαιρία να τα δω, αλλά και να ικανοποιηθεί ο αδερφός μου που δεν νοεί καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα χωρίς καθημερινό μπάνιο στη θάλασσα.

Η εκκλησία του Αγ.Παντελεήμονα βρίσκεται μπροστά στον κεντρικό δρόμο του οικισμού και στο πλάι της υψώνεται το βουνό Κνημίδα. Το αρχιτεκτονικό της στιλ σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σε νησί.

Λίγα μέτρα πιο πέρα βρισκόταν ένα κτίριο που πριν λίγες μέρες το είχα δει σε φωτογραφία και έψαχνα να βρω που είναι. Κανένας δεν είχε πει τότε ότι πρόκειται για το ξενοδοχείο ‘Ράδιον’ που έχει πρωταγωνιστήσει σε παλιές ελληνικές ταινίες και το οποίο αποτέλεσε σύμβολο της καλής κοινωνίας εκείνη την εποχή. Αυτό που αντιπροσώπευε έχει παρέλθει πλέον και την θέση του έχει πάρει ένα ‘κουφάρι’…

Έκανα μια μικρή βόλτα τριγύρω προσπαθώντας να αναβιώσω στις σκέψεις μου αυτήν την παλιά αίγλη, καθώς έφερνα εικόνες στο νου μου από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Έβλεπα πεσμένους σοβάδες, σπασμένα παράθυρα, ρημαγμένους τοίχους και δέντρα να ξεφυτρώνουν μέσα από τα μπετά του κτιρίου (!) Για άλλη μια φορά είχα μπροστά μου τη πλήρη εγκατάλειψη…
Συνέχισα τη βόλτα μου στον οικισμό. Μου θύμισε την Ασπροβάλτα στη Θεσσαλονίκη. Λουόμενους να περπατούν με το μαγιό, αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται, μαγαζιά που πωλούν τα πάντα και κατά μήκος της κεντρικής οδού η παραλία. Αυτά.

Έψαξα να βρω τον αδερφό μου. Είχε στρωθεί κάτω από ένα δέντρο, είχε ανοίξει τις καρέκλες που είχαμε πάρει μαζί μας, είχε κολυμπήσει, έτρωγε και είχε την εικόνα ευτυχισμένου ανθρώπου. Μπήκα και εγώ στη θάλασσα και διαπίστωσα ότι και αυτή είναι σαν της Ασπροβάλτας, γεμάτη φύκια, θολή και ζεστή, δηλαδή χάλια.
Ρεμβάσαμε για καμιά ώρα στη σκιά, χαζεύοντας τριγύρω και σχολιάζοντας την ιστορία της περιοχής και συνεχίσαμε προς Χαλκίδα.

Χαλκίδα
Με το που φτάσαμε Χαλκίδα πήγαμε πρώτα στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση. Μείναμε στο Κεντρικόν για ένα βράδυ με 39,20€ χωρίς πρωινό. Τα καταλύματα έως και την Αιδηψό ( δηλαδή τα 3 πρώτα) τα είχαμε κλείσει από πριν, ενώ τα υπόλοιπα καθ΄οδόν σαν το παλιό καλό καιρό, όταν μέναμε όπου βρούμε και αν βρούμε! Το αυτοκίνητο το αφήσαμε σε πάρκινγκ που βρίσκονταν απέναντι από το ξενοδοχείο με 10€/24ωρο γιατί δεν είχαμε σκοπό να το χρησιμοποιήσουμε μέχρι να φύγουμε την επόμενη μέρα.
Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας παραλιακά για να δούμε τα νεοκλασικά κτίρια της πόλης, αλλά και γιατί εκεί συγκεντρώνεται η ζωή της.

Περάσαμε το δημαρχείο, το οποίο στεγάζεται στο Μέγαρο Κότσικα. Ανεβήκαμε μετά στον παράλληλο δρόμο από τον παραλιακό για να δούμε και την άλλη πλευρά του κτιρίου

Συνεχίσαμε σε αυτόν τον δρόμο για να συναντήσουμε τον ναό του Αγ.Νικολάου. Μπροστά από αυτόν είχε και ένα μικρό παρκάκι

Περπατήσαμε στο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, ο οποίος εκείνη την ώρα ήταν έρημος

Βγήκαμε ξανά στη παραλιακή και χαζεύαμε τους λουόμενους. Μου έκανε εντύπωση που κάνουν μπάνιο μέσα στη πόλη. Και μόνο με την ιδέα ότι η θάλασσα είναι δίπλα σε πόλη εμένα με αποτρέπει να μπω…

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την οικία Μάλλιου, το λεγόμενο ‘Κόκκινο Σπίτι’.

Το Κόκκινο Σπίτι χτίστηκε το 1884 από το Κωνσταντίνο Φλέγγα στη θέση παλαιού οθωμανικού τεκέ και αγοράστηκε από τον έμπορο Βασίλειο Μάλλιο το 1890. Αξιοπερίεργος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσαρμόστηκε το οίκημα στο βράχο που βρέχεται από τρεις πλευρές με θάλασσα.

Το 1916 ο βασιλιάς Πέτρος της Σερβίας με την ακολουθία του, έμεινε σε αυτό 6 μήνες, βρισκόμενος στην Ελλάδα λόγω καταλήψεως του κράτους του από τους Γερμανούς.
Κατά την αναχώρησή του κατέβαλε σεβαστό χρηματικό ποσό στο Βασίλειο Μάλλιο, ο οποίος το δώρισε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου. Στη διάρκεια της Κατοχής στεγάστηκε εδώ η γερμανική διοίκηση. Η οικογένεια Μάλλιου δώρησε το Κόκκινο Σπίτι στο δήμο Χαλκιδέων και σήμερα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια της πόλης και φιλοξενεί την Εστία Γνώσης της Χαλκίδας.
Εμείς το βρήκαμε κλειστό, δυστυχώς. Θα ήθελα πάρα πολύ να το δω και εσωτερικά!

Απέναντι από το Κόκκινο σπίτι βρίσκεται ένα ακόμα νεοκλασικό οίκημα, το ονομαζόμενο ‘Σπίτι με τα Αγάλματα’. Χτίστηκε το 1891 και ανήκε στην οικογένεια Μάλλιου επίσης. Είναι ένα διώροφο κτίσμα και έχει πάρει το όνομα του από τα αγάλματα που κοσμούν την οροφή του, δύο με γυναικεία μορφή και δυο με αντρική, αν και κάποια από αυτά είναι λειψά…

Στις αρχές του ’80 αγοράστηκε από τον δήμο Χαλκιδέων, ενώ στις αρχές του ’90 άρχισε η αναπαλαίωση του, η οποία κράτησε περίπου 6 χρόνια. Σήμερα το αρχοντικό έχει παραχωρηθεί από τον δήμο στο Λύκειο Ελληνίδων και στην εταιρία Ευβοϊκών σπουδών. Το εσωτερικό του αποτελεί μουσειακό χώρο επισκέψιμο, αλλά εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα στολίδι στην παραλία της πόλης, αν δεν υπήρχαν κάποιοι κάφροι να εκφράσουν τις ‘ανησυχίες’ τους πάνω του…

Το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος που είχα βάλει στο μάτι ήταν από την άλλη πλευρά της γέφυρας του Ευρίπου και βρίσκονταν εκεί που ήταν παλιά οι μουσουλμανικές συνοικίες της περιοχής τον 17ο αιώνα, οι οποίες ήταν 11 στο σύνολο, και σύμφωνα με τον περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή, υπήρχαν ισάριθμα τεμένη σε αυτές. Καθώς προχωρούσαμε, σε ένα στενό πλακόστρωτο δρομάκι μου κέντρισε κάτι το ενδιαφέρον και έστριψα κατευθείαν. Ανάμεσα στα νεόχτιστα οικήματα υπήρχε ένα που διέφερε…πολύ!

Βρεθήκαμε μπροστά σε μία Οθωμανική οικία! Ήταν έκπληξη, καθώς είχα διαβάσει ότι η αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης, που ανήκε σε εκείνη την εποχή, έχει σχεδόν χαθεί…Μετά την έκπληξη και τη χαρά ακολούθησε η απογοήτευση, καθώς το κτίριο είναι αφημένο στη τύχη του…Παρόλα αυτά ήταν εκεί , πανέμορφο, με όλη την ιστορία που κουβαλάει πάνω του!

Μόλις βγήκαμε από το στενό, στα αριστερά υπήρχε μία πλατεία, στην μία πλευρά της οποίας δέσποζε το αξιοθέατο που είχαμε πάει να δούμε, το Τζαμί του Εμίρ Ζαδέ.

Πιθανολογείται πως κτίστηκε από τον κατακτητή Μωάμεθ αμέσως μετά την άφιξη των Τούρκων στην Εύβοια τον 15ο αιώνα. Το τζαμί αποτελείται από μία μόνο αίθουσα που διαιρείται σε δύο πατώματα και η οποία εδώ και πολλά χρόνια, σύμφωνα με τον Δήμο Χαλκιδέων, προορίζεται για μουσείο μεσαιωνικής τέχνης. Το ωράριο λειτουργίας είναι Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή από τις 10:00 έως τις 14:00. Την μέρα την είχαμε πετύχει, ήταν Κυριακή, αλλά όχι και την ώρα, καθώς κόντευε 20:00. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω τι ισχύει τελικά.

Στην διπλανή μεριά της πλατείας σώζεται μια τούρκικη κρήνη αραβικού τύπου με επιγραφές που αποτελούν δεήσεις και προσευχές.

Δίπλα από το τζαμί υπάρχει μία σιδερένια πόρτα και πίσω από αυτήν βρίσκεται μπόλικο αρχαιολογικό υλικό, που υποδεικνύει την ύπαρξη παλαιοχριστιανικού ναού, στην θέση του οποίου χτίστηκε πιθανότατα ο ναός του Αγίου Μάρκου κατά την ενετική περίοδο και πάνω σε αυτόν αργότερα το τζαμί. Όλα αυτά τα ευρήματα είναι έξω από το τζαμί σε ράφια, σε τελάρα και παλέτες ή στο δάπεδο τελείως εκτεθειμένα.

Είχε έρθει η ώρα για καφεδάκι. Τον λαχταρούσα όλο το απόγευμα. Καθίσαμε σε ένα μαγαζί δίπλα στη γέφυρα του Ευρίπου, παραγγείλαμε και χαζεύαμε τη περατζάδα συζητώντας για όσα είχαμε δει. Ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόμουν στη Χαλκίδα. Την πρώτη φορά, η οποία ήταν προ 15ετίας, είχαμε κάνει στάση μόνο για φαγητό και βόλτα καθώς έπρεπε να συνεχίσουμε για Αθήνα. Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την επίσκεψη είναι η γέφυρα του Ευρίπου και που έψαχνα να δω τα ‘τρελά’ νερά της πόλης…το λαμπιόνι που κοιτούσα εκείνη τη στιγμή στη γέφυρα δεν το θυμόμουν, αλλά ήταν θεϊκό

Πήγαμε μετά να φάμε κάτι πρόχειρο στο ‘Λαός και Καλαμάκι’, που ήταν κοντά και μαζί με το φαγητό πήραμε και μία μεγάλη μπύρα, για την οποία είχαμε κάτι ‘αψιμαχίες’ με το bro. Έκανα το λάθος και τον άφησα να μοιράσει τη μπύρα στα ποτήρια. Μετά ήπιε από το ποτήρι που είχε διαλέξει για τον εαυτό του και στο τέλος πρόσεξε ότι κάτι δεν είχε κάνει σωστά…

…την επόμενη μπύρα τη μοίρασα εγώ κατά τον ίδιο ‘δίκαιο’ τρόπο, χωρίς ίχνος αντίρρησης!

Η βόλτα της χώνεψης μας οδήγησε στο Κόκκινο Σπίτι, δίπλα από το οποίο υπάρχουν σκαλιά που οδηγούν χαμηλά στη προβλήτα, και πιο συγκεκριμένα στο Café Bar Stavento. Ήπιαμε άλλη μία μπύρα με θέα τη νυχτερινή Χαλκίδα και μετά ύπνος για ξεκούραση.

 

[GKCAPO]

Εξαιρετική περιγραφή. Συγχαρητήρια!

αν δεν υπήρχαν κάποιοι κάφροι να εκφράσουν τις ‘ανησυχίες’ τους πάνω του…

και πάλι συγχαρητήρια

 

[barkour]

Υπερπαραγωγη μυριζομαι

 

[Sassenach77]

Υπερπαραγωγη μυριζομαι

Με πρωταγωνιστή τον Κίτσο! Παλικάρι ήταν, για άλλη μία φορά....

Εξαιρετική περιγραφή. Συγχαρητήρια!

και πάλι συγχαρητήρια

Χαίρομαι που συμφωνούμε, γιατί συμβαίνει κατα κόρον και κανείς δεν κάνει τίποτα...

 

[Sam-chal]

Πολύ ωραία περιγραφή! Λεπτομέρειες που πολλοί ντόπιοι αγνοούν!
Θα περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια!

 

[GKCAPO]

Χαίρομαι που συμφωνούμε, γιατί συμβαίνει κατα κόρον και κανείς δεν κάνει τίποτα...

Απαπαπαπα, ποιος τολμά ν' αντιμετωπίσει δραστικά "τα παιδιά", με σύλληψη επί τόπου και αυτόφωρο....Η "τέχνη" κι η "ελευθερία έκφρασης", έχουν ασυλία.

 

[Sassenach77]

13 Ιουλίου 2020 – Χαλκίδα και η μετάβαση στη Λίμνη

Χαλκίδα
Σήμερα θα ξεκινούσαμε τη μέρα μας με το Αρχαιολογικό Μουσείο Χαλκίδας, το οποίο στεγάζεται σε κτίριο των αρχών του 20ου αι. και έχει ευρήματα από όλη την Εύβοια. Το κόστος είναι 3€/άτομο. Για να μπεις στο μουσείο περνάς από μια αυλή, στην οποία περιέχονται ψηφίσματα, επιτύμβια μνημεία και ρωμαϊκά γλυπτά. Η συνολική εικόνα του αυλόγυρου είναι απογοητευτική, καθώς τα ευρήματα είναι τοποθετημένα άναρχα και πρόχειρα. Μία αποθήκη που επικοινωνεί με την αυλή ήταν ξεκλείδωτη και ο καθένας μπορούσε να μπει να δει και γιατί όχι, να πάρει και κάποιο ‘ενθύμιο’…

Πριν μπούμε μέσα στο μουσείο φορέσαμε μάσκα που δεν μας υπέδειξε κανένας να κάνουμε... Το εσωτερικό ας πούμε ότι ήταν ‘συμμαζεμένο’και μου θύμισε έντονα το αρχαιολογικό μουσείο της Οδησσού, με τα ευρήματα να βρίσκονται σε παμπάλαιες προθήκες που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την αξία των ευρημάτων που φιλοξενούν!

Τα εκθέματα του Μουσείου τοποθετούνται χρονολογικά από την Παλαιολιθική μέχρι και την Ύστερη Ρωμαϊκή Εποχή. Η έκθεση του Μουσείου διαθέτει συλλογές με ευρήματα από τον οικισμό και το νεκροταφείο της Μάνικας (2800 - 1900 π.Χ.), μυκηναϊκή κεραμική και ειδώλια, συλλογή Οικονόμου με ευβοϊκή, βοιωτική κεραμική και κοροπλαστική, συλλογή κλασικών και ελληνιστικών νομισμάτων από τη Χαλκίδα, Ερέτρια και την Κάρυστο, ρωμαϊκά αναθηματικά γλυπτά από τη Χαλκίδα και την Αιδηψό, επιτύμβια μνημεία από τη Χαλκίδα, τη νέα Λάμψακο και τιμητικά ψηφίσματα.

Καθισμένο γυναικείο άγαλμα του 4ου αι. π.Χ

Μαρμάρινη επιτύμβια στήλη με παράσταση νέου και σκύλου (β' τέταρτο 4ου αι. π.Χ.)

Αναθηματική στήλη με παράσταση Πλούτωνα και Διονύσου (μέσα του 4ου αι. π.Χ.)

Κυκλαδική Τέχνη

***
Μετά το μουσείο πήγαμε να πάρουμε καφέ και κάναμε μία μικρή βόλτα στη πόλη. Ήταν Δευτέρα πρωί και η αγορά ήταν ανοιχτή.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε τη προίκα μας και μετά το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ. Το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος ήθελε αυτοκίνητο.

***
Το Κάστρο Καράμπαμπα είναι το μόνο που απέμεινε από τις οχυρώσεις της μεσαιωνικής πόλης. Είναι χτισμένο στο λόφο της βοιωτικής ακτής, που ονομάζεται Φούρκα. Η θέση του είναι στρατηγική, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας.

Η θέση του Κάστρου ταυτίζεται από μερικούς μελετητές με την αρχαία πόλη Κάνηθο, καθώς σώζονται σποραδικά ίχνη κτισμάτων και τάφων, στην επιφάνεια του εδάφους. Ο λόφος πιθανότατα οχυρώθηκε για πρώτη φορά κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είχε οχύρωση στους Βυζαντινούς χρόνους και κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας και τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας.

Το φρούριο που σώζεται σήμερα οικοδομήθηκε από τους Τούρκους το 1684, με σκοπό την προστασία της Χαλκίδας από τους Βενετούς. Σχεδιάστηκε από τον Βενετό Gerolimo Galopo και η αρχιτεκτονική του είναι περισσότερο Ευρωπαϊκή και λιγότερο Τουρκική. Το φρούριο πολιορκήθηκε ανεπιτυχώς από τον Μοροζίνι το 1688 και οι Τούρκοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την κυριότητά του έως την απελευθέρωση της Ελλάδας. Κατά την Ελληνική Επανάσταση, οι Έλληνες δεν μπόρεσαν, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες, να καταλάβουν την Χαλκίδα η οποία παραδόθηκε αμαχητί από τους Τούρκους μόνο μετά τη συνθήκη του 1833.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Χαλκίδα παρέμεινε απόρθητη χάρη στα δύο κάστρα της: του Καράμπαμπα και το πιο ισχυρό κάστρο της Χαλκίδας, απέναντι. Δυστυχώς, το κάστρο της Χαλκίδας κατεδαφίστηκε από έναν ‘δραστήριο’ δήμαρχο το 1885, επί πρωθυπουργίας Τρικούπη, και η Χαλκίδα έχασε την ευκαιρία να είναι μια από τις πιο γραφικές πόλεις της Ελλάδας…

Οι ώρες λειτουργίας του κάστρου είναι Τρίτη, Πέμπτη, Κυριακή από 08:30 εως 15:30. Δεν το βρήκαμε ακριβώς κλειστό. Υπήρχαν κάποιοι που έκαναν εργασίες. Σουλουπώθηκα, έφτιαξα μαλλί και κίνησα προς την είσοδο. Ζήτησα να μπω για να ρίξω μια ματιά και με άφησαν. Για όλα φταίει το μαλλί!

Έκανα μια μικρή βόλτα μέσα στο κάστρο, για να μην καταχραστώ την ευγένεια των ανθρώπων και δημιουργήσω πρόβλημα, οπότε δεν πλησίασα στα τείχη, από τα οποία έχεις πανοραμική θέα της πόλης, ούτε μπήκα στη μικρή εκκλησία του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται στο εσωτερικό. Μετά το γυρισμό έμαθα από μια συνάδερφο μου, που έχει καταγωγή από Εύβοια, ότι μέσα στο κάστρο έχει και μουσείο! Όχι ότι θα μπορούσα εκείνη την ώρα να το δω…

Απέναντι και έξω από την είσοδο του κάστρου βρίσκεται ο τάφος του λογοτέχνη Γιάννη Σκαρίμπα, η γραφή του οποίου υπήρξε ιδιότυπη, πρωτοποριακή, με ανατρεπτικό αναρχικό πνεύμα. Ο Σκαρίμπας γεννήθηκε στη Παρνασσίδα, την ιστορική περιοχή της Φωκίδας. Το 1919 προσλήφθηκε τελωνειακός στη Χαλκίδα, όπου παντρεύτηκε και έμεινε μόνιμα. Αγάπησε τη Χαλκίδα, η οποία πρωταγωνιστεί στα έργα του.

Και η Χαλκίδα πανοραμικά από το λόφο και έξω από το κάστρο.

***
Πριν αφήσουμε τη Χαλκίδα είχαμε να δούμε δυο πράγματα ακόμα, που βρίσκονταν στο δρόμο μας. Πρώτη στάση η παλιά σιδηροβιομηχανία Δάριγκ.

Δεν θέλαμε να δούμε το ‘κουφάρι’ του εργοστασίου, αλλά τη παλαίστρα με τα ψηφιδωτά δάπεδα από τα χρόνια της ρωμαϊκής κατάκτησης, που βρίσκεται δίπλα από το εργοστάσιο. Δυστυχώς ήταν κλειστά και δεν είδα το χώρο από κοντά, αλλά αρκέστηκα σε κάποιες φώτο από έξω…

Συνεχίζοντας με το αυτοκίνητο για το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος, που ήταν στο δρόμο μας, κάναμε μία μικρή στάση πρώτα για φωτογραφία στο κτίριο που στεγάζει το νέο αρχαιολογικό μουσείο ‘Αρέθουσα’ της Χαλκίδας.

Το νέο αυτό αρχαιολογικό μουσείο στεγάζεται στο παλιό εργοστάσιο οινοπνευματοποιίας με την επωνυμία ‘Αρέθουσα Α.Ε.’, ένα βιομηχανικό κτήριο των αρχών του 20ού αιώνα που σταμάτησε να λειτουργεί οριστικά το 1980. Αποτελεί κηρυγμένο μνημείο πολιτισμικής κληρονομιάς και τεκμήριο της σημαντικής βιομηχανικής δραστηριότητας της πόλης κατά τον προηγούμενο αιώνα. Είναι χάρμα οφθαλμών! Άνοιξε το 2016 ως μουσειακός χώρος. Η μόνιμη έκθεση του μουσείου αναφέρεται στο παρελθόν της Εύβοιας και της Σκύρου από την απώτατη προϊστορία έως τη δημιουργία του Νέου Ελληνικού Κράτους. Σήμερα είναι κλειστό εκτός από τη Κυριακή (και δεν ήταν Κυριακή, δυστυχώς για μας) λόγω εργασιών και δεν μπορέσαμε να το δούμε. Εύχομαι να φιλοξενήσει κι όλα αυτά τα ευρήματα που βρίσκονται σκόρπια σε αυλές και τζαμιά…

Αφού ικανοποίησα τις φωτογραφικές μου ορέξεις, συνεχίσαμε για το δεύτερο σημείο, που είναι το ρωμαϊκό υδραγωγείο της πόλης. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα έργα που κατασκευάστηκε επι Ρωμαϊκής κυριαρχίας και με το οποίο κατέστη εφικτή η μεταφορά νερού από το βουνό για την υδροδότηση της πόλης.

Διαδρομή προς Λίμνη
H διαδρομή που ακολουθήσαμε φεύγοντας από Χαλκίδα προς βόρεια Εύβοια ήταν αρχικά από την κύρια οδική αρτηρία που συνδέει τη Χαλκίδα με το Προκόπι. Περάσαμε τη Νέα Αρτάκη και τα Ψαχνά και συνεχίσαμε έως το Προκόπι μέσα από μία διαδρομή ορεινή, γεμάτο πράσινο!

Φτάνοντας στο Προκόπι στρίψαμε αριστερά προς Δαφνούσα και Τρούπι. Ο δρόμος έγινε στενός και υπήρχαν σημεία χωματόδρομου, αλλά η πορεία μέσα στο δάσος πολύ όμορφη! Περάσαμε από παλιά λατομεία με τις λίμνες τους που έχουν δημιουργηθεί με τη πάροδο των χρόνων. Κάναμε διάφορες στάσεις σε όλη αυτή τη διαδρομή και μετά συνεχίσαμε περνώντας τα Καλύβια, το Σπαθάρι, έως τη Στροφυλιά. Εκεί στρίψαμε αριστερά και φτάσαμε στη Λίμνη.

Λίμνη
Η εικόνα που αντικρίζεις λίγο πριν μπεις στο χωριό σε προϊδεάζει για την ομορφιά του οικισμού!

Η Λίμνη είναι αναμφίβολα το γραφικότερο χωριό της Βόρειας Εύβοιας ή τουλάχιστον όσων χωριών είδα εγώ σε αυτή τη περιοχή κατά τη διάρκεια του οδικού μας και το πρώτο χωριό της Εύβοιας που μπήκε στη καρδιά μου! Είναι αμφιθεατρικά χτισμένη κοντά στο αρχαίο οικισμό Ελύμνιον, και κατά το Σοφοκλή εδώ συναντήθηκε για πρώτη φορά ο Δίας με την Ήρα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Λίμνης έχουν αιγαιοπελαγίτικη καταγωγή, καθώς τον 16ο αιώνα πολλοί αιγαιοπελαγίτες καπεταναίοι μετοίκησαν στην περιοχή αυτή.

Είχαμε κλείσει δωμάτιο για ένα βράδυ στο Merso Luxury Apartments με 50€/βραδιά χωρίς πρωινό, το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό του χωριού. Έχουν ανακαινίσει τον πρώτο όροφο (δωμάτια) και το υπόγειο (χώρος υποδοχής και υπηρεσίας), ενώ στο δεύτερο όροφο φαίνεται πως ήταν αρχικά το κτίριο. Ήταν προσεγμένο και πανέμορφο και με έκανε να ανυπομονώ να δω και το υπόλοιπο χωριό!

Τακτοποιηθήκαμε (λέμε τώρα) στα γρήγορα και ξεκινήσαμε για την περιήγηση μας στη γύρω περιοχή. Το χωριό έπρεπε να περιμένει καθώς ήταν μεσημέρι και πεινούσαμε. Κατευθυνθήκαμε προς Κατούνια, καθώς είχα μια πρόταση για φαγητό και αξιοθέατο στη περιοχή και ήθελα να τα τιμήσω αφού είχα την δυνατότητα.
Πήραμε τον παραλιακό δρόμο που δεν είναι και ο καλύτερος δρόμος που υπάρχει...αλλά ήταν ο πιο σύντομος και σε λίγη ώρα είχαμε φτάσει στη ταβέρνα ‘Άστρο’, η οποία βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στη βλάστηση!

Είναι ένα ιδανικό μέρος για φαγητό σε μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα! Είχε μαγειρευτό φαγάκι. Πήραμε ιμάμ και κοκινιστό, μία σαλάτα, δύο συνοδευτικά και 1 μεγάλη μπύρα, σύνολο 25,5€

Αφού ικανοποιήσαμε τα στομάχια μας, έπρεπε να ικανοποιήσουμε και τους οφθαλμούς μας. Σειρά είχε η Μονή Αγ.Νικολάου Γαλατάκη. Συνεχίσαμε από το δρόμο που είχαμε πάρει για να βρούμε την ταβέρνα και σε λίγα χλμ ήμασταν στην μονή.

Μονή Αγ.Νικολάου Γαλατάκη

Πρόκειται για μία ιστορική μονή η οποία βρίσκεται στις παρυφές του όρους Κανδήλι, με υπέροχη θέα στην γύρω περιοχή!

Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή το όνομα ‘Γαλατάκη’ προέρχεται πιθανότατα από τον πρώτο κτήτορα της μονής μετά τον 10ο αιώνα, ο οποίος ήταν ναυτικός από το Γαλατά της Κωνσταντινούπολης και είναι πιθανό να ονομαζόταν Γαλατάκης. Αυτός ο ναυτικός, λοιπόν, εβρισκόμενος σε τρικυμία κοντά στη περιοχή επικαλέστηκε τον Αγ.Νικόλαο και η θάλασσα κόπασε, οπότε βγήκε στη στεριά σώος και έγινε μοναχός στη μονή. Αυτό που ξεχωρίζει στη μονή αρχιτεκτονικά είναι ο πύργος που χρησίμευε για την άμυνα της μονής.

Το 1946 η μονή μετατράπηκε σε γυναικεία και έχει συνολικά 6 μοναχές. Επίσης διαθέτει πολλά ιερά λείψανα, κειμήλια, εικόνες, χειρόγραφα και βιβλία ανεκτίμητης αξίας. Το ωράριο λειτουργίας της είναι καθημερινά από 09:00-12:00 και από 17:00-20:00 και η ώρα ήταν 15:00…Αυτό που βλέπαμε εξωτερικά ήταν πολύ όμορφο και ο bro πρότεινε να ξανάρθουμε το απόγευμα. Η πρόταση απορρίφθηκε πανηγυρικά καθώς θέλαμε να περπατήσουμε τη Λίμνη για να την δούμε και το ‘δελφίνι’ δεν είχε κάνει μπάνιο ακόμα σήμερα…Οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Προσπεράσαμε τη Λίμνη και κατευθυνθήκαμε βόρεια για να βρούμε ένα μέρος για μπάνιο. Μου είχε γίνει πρόταση, επίσης εδώ στο φόρουμ, για το beach bar Κοχύλι και τελικά αποδείχτηκε καλή επιλογή για καφεδάκι, μπάνιο και ήρεμη μουσική, χωρίς πολλά ‘πανηγύρια’ τα οποία δεν μπορώ καθόλου. Ο κόσμος ήταν λιγοστός.

Λίμνη
Γυρίσαμε στο δωμάτιο, να αλλάξουμε και να σενιαριστούμε, καθώς μας περίμενε βόλτα στα υπέροχα στενά δρομάκια της Λίμνης με τα παραδοσιακά της σπίτια!

Όλα είναι πολύ όμορφα, καθαρά και περιποιημένα! Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια μικρή πλατεία. Εκεί υπήρχε μία μικρή υπόγεια εκκλησία. Πρόκειται για τη Παναγίτσα-Ζωοδόχο Πηγή που οικοδομήθηκε το 1851 από τον πλοίαρχο Λυμπέριο Μαναρίτσα και τη σύζυγό του Ελένη, τη ‘θρυλική’ ονειρομάντισσα Μαναρίτσαινα, που θεωρήθηκε στην εποχή της προφήτισσα για τα όσα διέδιδε, παραμένοντας ολοζώντανη στις μνήμες της Λίμνης με το όνομα ‘γριά Λένη’ και ‘άγια Λένη’ έχοντας ταυτιστεί λαϊκά με τη λατρεία της Παναγίας.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό, στρίβοντας σε όποιο στενό βρίσκαμε και μας γέμιζε το μάτι

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε ένα σημείο που είχα δει σε μία φωτογραφία, λίγες μέρες πριν το ταξίδι, και έψαχνα να βρω που είναι! Μιλώ για τον κεντρικό ναό του χωριού τη ‘Παναγία Λιμνιά’ (έτσι λέγεται αν δεν κάνω λάθος), με το μαρμάρινο καμπαναριό της σε ιωνικό, αιγαιοπελαγίτικο στιλ, σμιλεμένο από Τήνιο γλύπτη.

Μετά την εκκλησία και για λίγη ώρα ακόμα συνεχίσαμε να περπατάμε στα στενά του χωριού, ώσπου κάποια στιγμή στρίψαμε προς τη θάλασσα καθώς είχε αρχίσει να σουρουπώνει.

Η καρδιά της Λίμνης χτυπά στην παραλιακή της ζώνη. Δεν έχει καθόλου νυχτερινή ζωή το χωριό. Έχει όμως αρκετές επιλογές για φαγητό και είναι πολύ όμορφα για βόλτα. Έχοντας θέα τον Ευβοϊκό κόλπο και την αμφιθεατρική Λίμνη, κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι να τσιμπήσουμε λίγο και να πιούμε μια μπύρα, καθώς το ηλιοβασίλεμα έδινε τη θέση του στην βαθιά νύχτα για ξεκούραση.

 

[alvadi]

Πολυ ωραία περιγραφή, αρκετές λεπτομέρειες και υπέροχες φωτογραφίες. Ευχαριστούμε και περιμένουμε τη συνέχεια.

Σημειωση: Την επόμενη φορά αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε τα Κ.Βούρλα για στάση μόνο για καφέ κλπ.. για μπανιο πάμε στο Ασπρονέρι , για το επίπεδο του Μαλιακού υπέροχη (μη το ξεχνάς αυτό είσαι στον Μαλιακό)

 

[Sassenach77]

Σημειωση: Την επόμενη φορά αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε τα Κ.Βούρλα για στάση μόνο για καφέ κλπ.. για μπανιο πάμε στο Ασπρονέρι , για το επίπεδο του Μαλιακού υπέροχη

Αυτό που με ενδιέφερε εμένα στα Καμμένα Βούρλα ήταν να δω το μέρος για την ιστορία του!
Ο αδερφός μου, θάλασσα να ναι κι ότι να ναι...που έμοιασε δεν ξέρω
Ευχαριστώ για το tip, μπήκε και σελιδοδείκτης

 

[Sassenach77]

14 Ιουλίου 2020 – Ροβιές, Δρυμώνας, Λουτρά Αιδηψού

Το πρωί υπήρχε έντονη κινητικότητα στη Λίμνη. Η αγορά της ήταν ανοιχτή και ο κόσμος έκανε τις δουλειές του. Αλλά και εμείς κάναμε τη δική μας, ψάχνοντας για καφέ και πρωινό. Βρέθηκαν γρήγορα αυτά τα δύο και σε λίγη ώρα ήμασταν στον δρόμο για Ροβιές.

Ροβιές
Οι Ροβιές είναι ένα χωριό που συνδυάζει βουνό με θάλασσα. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται ο ναός του Αγ.Δημητρίου και δίπλα από το ναό δεσπόζει ο μεσαιωνικός πύργος, ως μάρτυρας των αλλοτινών χρόνων…

Ο πύργος πρέπει να κτίστηκε στην αρχή της Φραγκοκρατίας. Αρχικά ήταν παρατηρητήριο για προστασία από τους πειρατές. Στη συνέχεια αξιοποιήθηκε από τους Ενετούς και μετέπειτα από τους Τούρκους. Η Εύβοια καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς το 1470 και οι Ροβιές έγιναν έδρα δήμου. Ο πύργος έγινε η κατοικία του Τούρκου τσιφλικά. Το 1832 οι Ροβιές πουλήθηκαν από τον Τούρκο ιδιοκτήτη στον Έλληνα τσιφλικά Απόστολο Δούμα.

Ο Δούμας επισκεύασε τον πύργο για να θυμίζει περισσότερο αρχοντικό του 19ου αιώνα και κατασκεύασε τις προεκτάσεις χαμηλότερα από τον κυρίως πύργο. Το 1930 ο τότε ιδιοκτήτης Αντώνης Παπαδόπουλος έκανε επίσης σημαντικές αλλαγές με τσιμεντένιες προσθήκες μετά από ένα σεισμό που κατέστρεψε μέρος του πύργου.

Όλες αυτές οι φροντίδες κατά τη μακραίωνη ιστορία του, διέσωσαν τον πύργο, αλλά αλλοίωσαν τη μορφή του σε βαθμό που ελάχιστη σχέση έχει με τον αρχικό φράγκικο πύργο.

Στην αυλή του πύργου υπάρχει ένα μνημείο αγνώστου προελεύσεως, πάνω στο οποίο υπάρχει χαραγμένη μία φράση, που ο καθένας μπορεί να τη συνεχίσει κατά το δοκούν. Οπότε...

Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντα
Φεύγοντας από Ροβιές πήραμε το δρόμο που οδηγεί στους καταρράκτες του Δρυμώνα μέσω της Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντα. Ο δρόμος ορεινός, αλλά πολύ καλός. Σε λίγη ώρα ήμασταν έξω από τη μονή.

Στην είσοδο διαβάσαμε ότι πρέπει να εισέλθουμε με κατάλληλη ενδυμασία και έλεγε ποια είναι αυτή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι άντρες έπρεπε να φοράνε μακρύ παντελόνι…Ο bro μόλις το διάβασε αποθαρρύνθηκε και δεν ήθελε να μπει. Εγώ πήγα στο αυτοκίνητο, φόρεσα μία μπλούζα που να καλύπτει καλύτερα το πάνω μέρος του θώρακά μου, έβαλα στην είσοδο και τη γνωστή ποδιά για να καλύψω τα πόδια, μη τυχόν και σκανδαλίσω τον κόσμο, και μπήκα.

Πολύ κοντά στο χωριό Δρυμώνας, στο όρος Ξηρόν βρίσκεται η Μονή του οσίου Δαυίδ του Γέροντα, αφιερωμένη στη μνήμη της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Το έτος της πρώτης οικοδόμησης της Μονής δεν είναι ακριβώς γνωστό. Το βέβαιο είναι ότι προϋπήρχε του 1500, αφού ο όσιος Δαυίδ (που έζησε γύρω στο 1550) δημιούργησε την Μονή πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού. Λογικά ο προϋπάρχων αυτός ναός καταστράφηκε από τους Τούρκους μετά την κατάληψη της Εύβοιας το 1470. Το 1824 οι Τούρκοι καταστρέφουν με φωτιά και το νέο ναό για να εκδικηθούν τη συμμετοχή των μοναχών στον ξεσηκωμό του 1821. Η νέα ανοικοδόμηση έγινε το 1877.

Στο ναό του Μοναστηριού φυλάσσονται τα οστά του οσίου Δαυίδ του Γέροντος. Τις τελευταίες δεκαετίες η Μονή έγινε πανελλήνια γνωστή για τις Θείες ικανότητες ενός χαρισματικού μοναχού, που έζησε σ΄αυτή και που για πολλά χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ο ηγούμενος της.
Πρόκειται για τον Γέροντα Ιάκωβο στον οποίο αποδίδονται πλήθος ενεργειών προς ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου.

Στην αρχή έβγαζα διστακτικά φωτογραφίες. Κάνοντας το γύρο του μοναστηριού, αντιλήφθηκα ότι δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση των εσωτερικών χώρων μόνο, οπότε ξεθάρρεψα, καθώς το μοναστήρι είναι πολύ περιποιημένο και όμορφο αρχιτεκτονικά!

Μπήκα και σε κάποιους εσωτερικούς χώρους και στο παλιό ναό που φυλάσσονται τα λείψανα και μετά βγήκα. Έτσι όπως είχα σκάσει με τόσο ρουχισμό, καθώς δεν τα πάω και πολύ καλά με τη ζέστη, είχε έρθει η ώρα για μπλούμ!

Καταρράκτες Δρυμώνα
Συνεχίσαμε στον δρόμο που είχαμε πάρει για τη μονή και ανεβήκαμε ψηλότερα στο βουνό. Μετά από λίγα χλμ φτάσαμε στο προορισμό μας

Πήραμε πετσέτα, φορέσαμε σανδάλι πεζοπορίας και ξεκινήσαμε. Κατεβήκαμε τα σκαλιά, μέχρι τη παιδική χαρά που υπήρχε εκεί. Ξενέρωσα φοβερά με το σκουπιδαριό που είδα…Πόσο δύσκολο είναι να μην πετάξεις άλλα σκουπίδια σε ένα ήδη γεμάτο κάδο και να τα πάρεις μαζί σου ώστε να τα ρίξεις σε έναν άλλο άδειο κάδο;;;....πολύ μάλλον!...

Λίγο πιο πέρα υπήρχε ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε ένα ‘μπαλκόνι’, με πέτρινο παγκάκι και υπέροχη θέα προς το βουνό!

Συνεχίσαμε στο μονοπάτι για να βρούμε τον καταρράκτη. Συναντήσαμε μια λιμνούλα την οποία προσπεράσαμε. Κατά μήκος όλου του μονοπατιού υπήρχαν σημάνσεις με τα είδη χλωρίδας που υπάρχουν στην περιοχή!

Μετά τη μονή και καθώς ανεβαίναμε πιο ψηλά στο βουνό η πτώση της θερμοκρασίας ήταν αισθητή. Ειδικά όταν περπατούσαμε στο μονοπάτι είχα ήδη ξεχάσει ότι διανύαμε μια κατά τ’ άλλα ζεστή μέρα! Σε λίγα μέτρα είχαμε φτάσει στο πολυπόθητο σημείο ενδιαφέροντος…

Ο καταρράκτης δεν είχε πολύ νερό, αλλά ήταν το τελευταίο που μας απασχολούσε. Η βάθρα που σχηματίζεται μπροστά του ήταν ονειρική και μας καλούσε για βουτιά, όπως όταν ήμασταν μικρά παιδιά και τρέχαμε το καλοκαίρι να βουτήξουμε στο ποτάμι, έτσι και τώρα ορμήσαμε στο δροσερό νερό σαν μην έχει περάσει ούτε μία μέρα…Δροσίστηκε το κορμί μου και ευφράνθηκε η ψυχή μου.-

Μετά το δροσερό μπάνιο μας, πήραμε το μονοπάτι, όχι γυρνώντας στη κατεύθυνση που είχαμε έρθει, αλλά συνεχίζοντας για να δούμε που θα μας βγάλει. Υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια για πεζοπορίες στο βουνό και μετά από κάποια μέτρα συναντήσαμε και το κέντρο πληροφόρησης που μάλλον λειτουργεί και ως αναψυκτήριο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αλλά ήταν κλειστό.

Μετά από αυτό το σημείο, το μονοπάτι σε έβγαζε στο δρόμο, αλλά λίγο πιο ψηλά από το σημείο που είχαμε παρκάρει. Κατηφορίσαμε με τα πόδια ως το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε τη πορεία μας καθώς είχαμε λυσσάξει από τη πείνα!...

Ήλια
Το χωριό Ήλια το διαλέξαμε για στάση φαγητού. Είχα διαβάσει ότι η παραλία του είναι ιδανική και για χειμερινό μπάνιο καθώς τα νερά της είναι ζεστά…Δεν ξέρω τι εννοούν οι ποιητές, αλλά αυτό δεν με δελέαζε καθόλου εμένα για να μπω στη θάλασσα εκεί! Είχα διαβάσει και για γραφικότητα του χωριού, αλλά στα σημεία που κινηθήκαμε, κυρίως παραλιακά, δεν είδα καμία γραφικότητα, ούτε περνώντας το χωριό για να φτάσουμε στη παραλία. Απεναντίας μου φάνηκε κάργα τουριστικό. Μάλιστα εκεί είδαμε και τους περισσότερους ξένους μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είναι ιδανικό μέρος για αυτούς που αναζητούν να έχουν σε ακτίνα 100 μέτρων διαμονή, φαγητό και μπάνιο μαζί.

Διαλέξαμε να κάτσουμε στη ταβέρνα ‘Αγγελος’. Ήταν νόστιμα και σε λογικές τιμές. Για δύο πιάτα, μια σαλάτα και μια μεγάλη μπύρα πληρώσαμε 22,30€.

Λουτρά Αιδηψού
Τελευταία στάση για σήμερα ήταν η Αιδηψός. Θα μέναμε 2 βράδια στα Λουτρά Αιδηψού για να δούμε τη γύρω περιοχή. Είχαμε κλείσει δωμάτιο στο Anagnostou Apartments με 24,50€/βραδιά με πρωινό. Το πρωινό μας το έφερναν στο δωμάτιο και κατά την άφιξη μας, μας ρώτησαν τι θα θέλαμε να πιούμε το πρωί ή τι τρώμε γενικώς. Σε γενικές γραμμές μας τα έφεραν. Τις δύο αυτές μέρες δεν μπήκε κανένας στο δωμάτιο μας. Φρόντιζα να βάζω σημάδια για να το καταλάβω. Με τέτοια τιμή είχα μια αγωνία για το τι θα συναντήσω από θέμα καθαριότητας, αλλά το κατάλυμα ήταν αξιοπρεπέστατο σε όλα!

Ήταν νωρίς το απόγευμα και το δελφίνι ήθελε μπάνιο και στη θάλασσα, εγώ ήθελα να πιω καφέ, οπότε αλλάξαμε και ξεκινήσαμε να βρούμε παραλία. Κάτσαμε στη παραλία του Αγ. Νικολάου στην Αιδηψό. Δεν είχε πολύ κόσμο, οπότε εγώ στρώθηκα με το βιβλίο και το καφέ μου στο διάβασμα και το δελφίνι με τη μάσκα στη θάλασσα.

Το βράδυ βγήκαμε για αναγνωριστική βόλτα και ποτό. Είχε περισσότερο κόσμο απ’ ότι το απόγευμα, που νομίζαμε ότι δεν θα δούμε άνθρωπο…Περάσαμε από το ξενοδοχείο Αίγλη που στέκει σαν φάντασμα μπροστά στο κεντρικό παραλιακό δρόμο. Το Αίγλη χτίστηκε το 1931. Ήταν το πρώτο κτίριο στην Αιδηψό στο οποίο χρησιμοποιήθηκε μπετόν στο σκελετό. Πέτρα υπήρχε στην τοιχοποιία. Τα υλικά έρχονταν με καράβι από τη Χαλκίδα. Η κατασκευή του κράτησε ένα μόνο χρόνο, ρεκόρ για τα δεδομένα της εποχής. Πλήθος επωνύμων ανθρώπων της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών έχουν μείνει στο Αίγλη. Έχουν γυριστεί επίσης αρκετές ταινίες στους χώρους του ξενοδοχείου κατά το παρελθόν.

Κάτσαμε για ποτό σε ένα όμορφο μαγαζί με ωραία μουσική και χαζεύαμε τη περατζάδα μέχρι να χαλαρώσουμε τελείως και να πάμε για ύπνο.

 

[Sassenach77]

15 Ιουλίου 2020 – Λουτρά Αιδηψού & Λιχαδονήσια

Το πρωί το δελφίνι μου ανακοίνωσε ότι πονάει το πόδι του γιατί είχε πατήσει αχινό! Τώρα για το πώς και γιατί το ανέφερε την επόμενη μέρα και όχι την ώρα που τον πάτησε να μην το αναλύσω…Τον έστειλα να πάρει μία καρφίτσα από τη ρεσεψιόν μέχρι να ντυθώ και μετά από αρκετές μικρές ‘εγχειρήσεις’ που έκανα και πολλά ‘αχ και βαχ’ ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση χωρίς αγκάθια!
Η σημερινή μέρα είχε μπόλικη παραλία και θάλασσα. Την οδήγηση την ανέλαβα σήμερα όλη εγώ. Σκοπός μας ήταν να περάσουμε το πρωινό μας εως νωρίς το απόγευμα στα Λιχαδονήσια. Γυρνώντας λέγαμε να κάνουμε τουρ στη χερσόνησο και να περάσουμε από τα χωριά της.

Λιχαδονήσια
Ο αχινός μας καθυστέρησε το πρωί οπότε, χωρίς καμία στάση πήγαμε κατευθείαν Κάβο. Το καραβάκι ήταν έτοιμο για αναχώρηση. Το εισιτήριο είναι 7€/άτομο και κάνουν ένα μικρό τουρ στη περιοχή για να δεις ένα ναυάγιο που υπάρχει εκεί, φώκιες και γενικά τη περιοχή. Βγάλαμε τα εισιτήρια μας και επιβιβαστήκαμε για αναχώρηση. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο, καθόμασταν άνετα και είχαμε και χώρο για φωτογραφίες.

Καθώς ξεμακραίναμε βλέπαμε τη μύτη της χερσονήσου, που είναι το δυτικότερο σημείο του νησιού.

Tα Λιχαδονήσια είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής ενέργειας. Αναδύθηκαν μετά από μεγάλο σεισμό πριν χιλιάδες χρόνια γεγονός που γίνεται αντιληπτό από τα μαύρα πετρώματα στις ακτές . Πριν γίνει το τεκτονικό καταβύθισμα του Μαλιακού, τα Λιχαδονήσια ήταν ενωμένα με την χερσόνησο της Λιχάδα. Τα μεγαλύτερα από τα νησάκια αυτά είναι η Στρογγυλή και η Μονολιά με την ομώνυμη παραλία, η Μικρή Στρογγυλή, το Στενό, η Βάγια και μερικά ακόμα μικρότερα που ονομάζονται Ποντικονήσια.
Η περιήγηση μας ξεκίνησε με τη νησίδα Μονολιά που είναι κατάφυτη από ελαιόδεντρα και όχι μόνο. Είδαμε το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη, στο οποίο γίνονται γάμοι και βαπτίσεις και δίπλα τα ερειπωμένα σπίτια των ψαράδων, καθώς το νησί τα παλαιότερα χρόνια κατοικούνταν. Σήμερα όμως είναι ακατοίκητο όπως και όλα τα υπόλοιπα, τα οποία αποτελούν προστατευμένοι οικολογικοί χώροι.

Το πιο ευχάριστο από όλα στη περιοχή είναι η παρουσία μιας χαριτωμένης οικογένειας από φώκιες Μονάχους-Μονάχους, οι οποίες εδώ και μερικά χρόνια έχουν επιλέξει τα Λιχαδονήσια ως μόνιμη κατοικία τους, προφανώς γιατί έχουν βρει τροφή και καθαρά νερά. Οι εμφανίσεις τους είναι συχνές μας είπαν και όντως τις είδαμε, όταν κάποια στιγμή σταμάτησε το σκάφος και περιμέναμε για λίγα λεπτά. Το όλο σκηνικό με πήγε ένα χρόνο πίσω, όταν ένα άλλο σκάφος σταματούσε για να κάνει ησυχία και να δούμε κάποια άλλα θηλαστικά…Ο συνδυασμός των αναμνήσεων με την τωρινή εμφάνιση των ζώων ήταν όμορφος!

Η περιήγηση συνεχίστηκε με το ναυάγιο στα δυτικά του νησιού, το οποίο γίνεται αντιληπτό χωρίς καταδυτικό εξοπλισμό, καθώς είναι προσαραγμένο μόλις στα 6 μέτρα. Έκανα προσπάθειες να καταλάβω τι βλέπω, καθώς αντιλαμβανόμουν ότι κάτι υπάρχει στο βυθό αλλά δεν μπορούσα να του δώσω σχήμα…Αργότερα στο ίντερνετ είδα ότι είναι καλύτερα εμφανές από ψηλά.

Στη Μονολιά, βρίσκεται η ομώνυμη οργανωμένη παραλία. Το καραβάκι μας άφησε σε ένα σημείο, μακριά από τους λουόμενους και περπατώντας πάνω στα ηφαιστειογενή πετρώματα φτάσαμε στη παραλία.

Υπάρχουν ομπρέλες με ξαπλώστρες, μπαρ που μπορείς να προμηθευτείς ροφήματα και φαγητό, πάγκοι και τραπέζια για φαγητό και ευτυχώς μουσική σε νορμάλ επίπεδα. Όταν φτάσαμε δεν υπήρχε ούτε μία ομπρέλα με ξαπλώστρες άδεια. Βρήκαμε έξτρα ξαπλώστρες και τις βάλαμε στον ίσκιο μιας μεγάλης ομπρέλας που είχε από κάτω ξύλινο πάγκο και κάτσαμε εκεί. Τελικά είχαμε καλύτερη δροσιά εκεί και καλύτερη απόσταση από τον κόσμο, καθώς η παραλία ήταν γεμάτη. Ήταν η μοναδική παραλία που συναντούσαμε τόσο κόσμο.

Πήγαμε να πάρουμε καφέ και αράξαμε. Όταν μπήκα στην παραλία διαπίστωσα ότι πρέπει να περπατήσω αρκετά μέτρα για να βρέξω το μαγιό και άλλα τόσα για να πω ότι δεν πατώ. Και φυσικά ήταν ζεστή η θάλασσα…με λίγα λόγια η παραλία στη Μονολιά είναι απο αυτές που δεν μου αρέσουν καθόλου! Είναι ιδανική για παιδιά και δεν επιτρέπεται να κολυμπάς έξω από τα όρια των σημαδούρων, καθώς υπάρχουν πολλά ρεύματα και είναι επικίνδυνα. Αλλά δεν ήταν ιδανική για μένα, που αρκέστηκα στο να βραχώ απλά και να βγω, χωρίς να δροσιστώ…Ξενέρα…

Μου είχαν πει ότι τα Λιχαδονήσια θεωρούνται η Τζαμάικα της Ελλάδας και είχα διαβάσει επίσης ότι τα αποκαλούν Μικρές Σεϋχέλες. Αν είναι έτσι η Καραϊβική ή οι Σεϋχέλες από θέμα θάλασσας δεν θέλω να πάω. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν με είχε αγγίξει καμία παραλία…το μοναδικό μπάνιο που είχα ευχαριστηθεί ήταν στον Δρυμώνα!
Ούτε ένα δίωρο δεν κάτσαμε και αποφασίσαμε να φύγουμε. Πήγαμε στο σημείο που μας είχε αφήσει το καραβάκι και σε λίγη ώρα είχαμε επιστρέψει. Πριν φύγουμε θέλαμε να κάνουμε μία βόλτα μέχρι την δυτικότερη άκρη της χερσονήσου. Στην πορεία μας βλέπαμε τροχόσπιτα δίπλα στην ακτή, τα οποία φαίνονταν να είναι μόνιμα εγκατεστημένα και το όλο σκηνικό θύμιζε κάπινγκ, μόνο που υπήρχε σήμανση για το αντίθετο, την οποία όοοοολοι αγνοούσαν επιδεικτικά…

Άγιος Γεώργιος
Είχε μεσημεριάσει και είπαμε πρώτα να φάμε και μετά, ανάλογα με τις ορέξεις μας, θα κινούμασταν. Μπήκαμε στον Αγ. Γεωργίο προς εύρεση ταβέρνας. Διασχίσαμε όλο το χωριό, το οποίο δεν είχε σχεδόν καθόλου κινητικότητα.

Συναντήσαμε μόνο δυο ή τρεις ανοιχτές ταβέρνες, εκ των οποίων η μία είχε δυο τρία τραπέζια γεμάτα. Πάρκαρα και πήγαμε να κάτσουμε. Ήταν η ταβέρνα ‘Αύρα’, δίπλα στη θάλασσα, με ωραίο αεράκι. Πήραμε κοντοσούβλι, σαλάτα, συνοδευτικό και μπύρα. Πληρώσαμε 29,5€ και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με το φαγητό, γιατί μου φάνηκε στεγνό.

Porto Pefko
Μετά το φαγητό γλαρώσαμε…θέλαμε και οι δύο μία παραλία για ξάπλα! Φεύγοντας από τον Αγ.Γεώργιο κατευθυνθήκαμε για Γρεγολίμανο αρχικά. Εκεί δεν είδαμε να κουνιέται τίποτα…η ακτή του φαινόταν έρημη και πιο κάτω το Club Med δεν είχε τίποτα, όσο μπορούσαμε να δούμε βέβαια. Δεν κάναμε καν τον κόπο να κατέβουμε. Συνεχίσαμε για Γιάλτρα. Μόλις φτάσαμε εκεί, θυμήθηκα ότι δεν πήγαμε στη Λιχάδα! Νωρίς το είχα θυμηθεί…και βαριόμουν να γυρίσω, οπότε συνεχίσαμε.

Σταματήσαμε στο Porto Pefko γιατί μας γέμισε το μάτι και γιατί δεν ήταν έρημο, είχε λίγο κόσμο. Είναι στην είσοδο της χερσονήσου. Ευτύχως τα beach bar στην Εύβοια έπαιζαν μουσική σε μία νορμαλ ένταση και μπορούσες να κοιμηθείς, να διαβάσεις και γενικώς να ηρεμήσεις. Πληρώσαμε 2€ για την ομπρέλα και τις ξαπλώστρες και ότι άλλο πήραμε να πιούμε.

Η παραλία εκεί ήταν αρκετά καλή, με χοντρή άμμο, και βάθαινε γρήγορα. Την ώρα που κολυμπούσα, πρόσεξα ότι από ένα σημείο και μετά ο βυθός ‘μαύριζε’ και μου έδινε την εντύπωση ότι έχει φύκια κάτω. Δεν είχα τα γυαλιά κολύμβησης μαζί μου, οπότε την απορία μου την έλυσε ο bro με τη μάσκα του. Έχει γκρεμό, μου λέει, από εκεί και πέρα και μου δείχνει το σημείο της θάλασσας που μαυρίζει και συνεχίζει να είναι μαύρο μέχρι πέρα μακριά… Του παίρνω τη μάσκα και βουτάω. Τι να δω…ο βυθός σταματούσε απότομα και μετά το χάος!!! Ήταν εκπληκτικό και συνάμα τρομακτικό…

Όταν γυρίσαμε το έψαξα λίγο. Εδώ αν δείτε τη φώτο φαίνεται από ψηλά πως βαθαίνει απότομα η παραλία στο Porto Pefko.

Λουτρά Αιδηψού
Γυρίσαμε νωρίς σήμερα στο δωμάτιο για ανασυγκρότηση, γιατί θέλαμε να κάνουμε βόλτα και στην Αιδηψό για να δούμε τη λουτρόπολη με το φως της μέρας.

Οι ιαματικές ιδιότητες των θερμών πηγών της Αιδηψού είναι γνωστές από την αρχαιότητα και σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ηρακλής, πριν από κάθε άθλο του, λουζόταν στις πηγές της πόλης για να προετοιμάσει το σώμα του.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας πρώτα από το ξενοδοχείο ‘Ηράκλειον’. Χτισμένο το 1901, από την οικογένεια Μάλλιου, στην οποία ανήκει και το ‘Κόκκινο Σπίτι’ στη Χαλκίδα, είναι ένα από τα παλαιότερα ξενοδοχεία της λουτρόπολης. Πολλές μεγάλες προσωπικότητες έχουν μείνει σε αυτό το ξενοδοχείο, όπως ο Κωστής Παλαμάς. Διάβασα ότι υπάρχει προοπτική ανακαίνισης και επαναλειτουργίας του, αλλά εγώ δεν είδα κανένα τέτοιο σημάδι…

Ακριβώς κάτω από το 'Ηράκλειον' υπάρχει ένα ακόμα ξενοδοχείο το ‘Στάδιον’. Μικρότερο σε μέγεθος και σχετικά λιτό σε διακόσμηση. Χτισμένο δίπλα στη βραχώδη ακτή, πάνω από τη θάλασσα, μαζί με το ‘Ηράκλειον’ μαρτυρούν την ύπαρξη αλλοτινών χρόνων…

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας περάσαμε και από το ‘Κασταλία’. Τη δεκαετία του ’20 ανεγέρθη το ξενοδοχείο αυτό, το οποίο αργότερα λειτούργησε ως Κέντρο Λουτροθεραπείας Αναπήρων Πολέμου. Το κτίριο αυτό σήμερα είναι παραδομένο ολοκληρωτικά στη φθορά του χρόνου και το ‘κουφάρι’ του αποτελεί θλιβερό θέαμα…

Πήραμε το δρόμο προς τη παραλία. Δίπλα από τα σημερινά δημόσια λουτρά υπάρχει άλλο ένα ερείπιο, που κάποτε στέγαζε το Δημοτικό Κέντρο Λουτροθεραπείας της Αιδηψού.

Παρά τα έντονα σημάδια εγκατάλειψης το κτίριο διατηρεί ακόμα και σήμερα τη παλιά γοητεία του. Στο πανέμορφο αυτό κτίριο χρησιμοποιούνταν τα ιαματικά νερά μιας αρχαίας φυσικής πηγής, που της δόθηκε το όνομα ‘Πηγή της βασιλίσσης Όλγας’. Μπροστά από την είσοδο του υπάρχουν τα απομεινάρια ενός συντριβανιού, ένας αυλόγυρος απεριποίητος και σε αυτόν ‘πεταμένα’ αρχαιολογικά ευρήματα που κάποιοι θεωρούν ότι έτσι θα καλύψουν την ασχήμια της εγκατάλειψης…

Κατηφορίσαμε κι άλλο προς τη παραλία και πιο συγκεκριμένα προς το ‘Αι θέρμαι του Σύλλα’ ή όπως είναι γνωστό σε όλους σήμερα ‘Thermae Sylla Spa & Wellness Hotel’.

Το Σύλλα είναι ένα από τα παλαιότερα ξενοδοχεία της Αιδηψού. Ανεγέρθη το 1898 με την ονομασία ‘Αι θέρμαι του Σύλλα’, το οποίο όνομα προέρχεται από τον ρωμαίο στρατηγό Σύλλα, που είχε έρθει εδώ για να θεραπεύσει τη ποδάγρα του και πιθανόν θεραπεύτηκε καθώς έχτισε θέρμες στη πόλη ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Μετά από 120 χρόνια παραμένει σε λειτουργία και μάλιστα ως 5αστερο πολυτελέστατο ξενοδοχείο και ένα από τα καλύτερα εξειδικευμένα κέντρα λουτροθεραπείας στην Ελλάδα.

Μετά από όλη αυτή την ερήμωση και εγκατάλειψη το Σύλλα φάνταζε παλάτι στα μάτια μου. Όλη αυτή η πολυτέλεια δεν βοηθούσε καθόλου όμως ώστε να διώξει την απογοήτευση που μου δημιούργησε η εγκατάλειψη που υπάρχει σε πολλά ιστορικά και μη κτίρια της λουτρόπολης. Δεν ήξερα τι να περιμένω στη Αιδηψό λόγω κορονοϊού και όντως ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο, όπως το Σύλλα, ήταν επτασφράγιστο, σίγουρα όμως δεν περίμενα να συναντήσω τόση εγκατάλειψη και αδιαφορία για μία από τις σημαντικότερες λουτροπόλεις της Ελλάδας…

Συνεχίσαμε παραλιακά τη βόλτα μας. Βλέπαμε τα νεοκλασικά κτίρια και τον λιγοστό κόσμο που είχε αρχίσει να βγαίνει για τη βόλτα του, καθώς η ζέστη είχε πέσει και το σούρουπο είχε την τιμητική του.

Η Αιδηψός μου άφησε μια γλυκόπικρη ανάμνηση…