Γκάνα Μπενίν Τόγκο Στη Δυτική Αφρική του βουντού και του δουλεμπορίου

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ. ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΠΕΝΙΝ

Για πολλούς λόγους, το Μπενίν είναι η τέλεια εισαγωγή στην Δυτική Αφρική. Είναι μια γη με παρθένες, γεμάτες φοίνικες παραλίες, άφθονη άγρια ζωή και φιλόξενους κατοίκους, ενώ αντίθετα με τις περισσότερες χώρες της Δυτικής Αφρικής έχει αρκετά καλές υποδομές. Την ονομασία του την πήρε σχετικά πρόσφατα, το 1975, από τον ομώνυμο κολπίσκο, ενώ στους παλιότερους είναι γνωστό σαν Δαχομέη, τόπο γέννησης του βουντού και συνώνυμο με το δουλεμπόριο. Η Δαχομέη υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναχώρησης για πάνω από οκτώ εκατομμύρια ανθρώπους που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ήπειρο σαν σκλάβοι για σχεδόν τρεις αιώνες. Το σύγχρονο Μπενίν διαποτίζεται από την κληρονομιά του βουντού και της δουλείας, και κάθε διαδρομή στη χώρα αυτή μοιάζει να καθοδηγείται από τα πνεύματα του βουντού και τα φετίχ, και από τα φαντάσματα των σκλάβων που έχουν φύγει.

Αλλά το βουντού, η κρατική θρησκεία που περιβάλλεται από μύθους και παρανοήσεις, είναι λιγότερο το να κολλάς καρφίτσες σε κούκλες και περισσότερο το να ενσωματώνεις Θεούς και πνεύματα, με υπέροχα κοστούμια, αποπλανητικές κωδωνοκρουσίες και ξέφρενους χορούς. Είναι οι ιεροί ναοί των πυθώνων και τα μαγεμένα δάση που προστατεύουν βασιλιάδες που έχουν εξαφανιστεί. Και κατά μήκος της Ακτής των Σκλάβων, η Πόρτα της Μη Επιστροφής σημειώνει το τραγικό σημείο αποβίβασης για τους Αφρικανούς που μπάρκαραν για την Αμερική. Σε όλο το Μπενίν, η κουλτούρα και η αρχιτεκτονική έχουν επηρεασθεί από το σκοτεινότερο παρελθόν του: απίστευτα πήλινα φρούρια και ξεθωριασμένα Αφρο-Βραζιλιάνικα κτίρια κατασκευασμένα από απελευθερωμένους σκλάβους που επέστρεφαν στην πατρική γη. Σπουδαίοι καλλιτέχνες δημιούργησαν θαυμάσια δημόσια γλυπτά και υπέροχα κτίρια που συμπληρώνουν τα κομψά ξύλινα πανδοχεία της ήσυχης πρωτεύουσας Porto Novo και της Ouidah, της καρδιάς του βουντού αλλά και του δουλεμπορίου στη χώρα. Μικρό σε μέγεθος, αλλά όχι σε σπουδαιότητα, το Μπενίν είναι γεμάτο από ενδιαφέροντα θεάματα για τον επισκέπτη, χάρις στην κοινή θρησκεία και ιστορία που συνδέουν στενά την χώρα αυτή και τον λαό της.

Η πρώτη μας στάση μετά το φυλάκιο των συνόρων είναι ένα καστρόσπιτο Somba. Οι Somba είναι η ονομασία της φυλής των Batammariba στο Μπενίν, της ίδιας που συναντήσαμε στο Τόγκο όπου αποκαλούνται Tamberma. Και εδώ είναι φημισμένοι για το ξεχωριστό τους στυλ κατασκευής σπιτιών που ονομάζονται Tata Somba. Αυτά τα σπίτια με σχήμα πύργου ενσωμάτωσαν τα παραδοσιακά πνευματικά τους πιστεύω, και τον σκοπό τους να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και την ζωή των ζώων από τους φυσικούς και υπερφυσικούς κινδύνους. Λέγεται ότι αυτά τα σπίτια μπορεί να έχουν αναπτυχθεί σαν μέσον αντίστασης στις νυχτερινές επιδρομές κατά την διάρκεια της περιόδου που οι σκλαβοκυνηγοί στη Δυτική Αφρική περιπλανιόντουσαν για να απαγάγουν τα θύματά τους για πώληση. Οι κάτοικοι του σπιτιού που επισκεπτόμαστε είναι πολύ πιο εξελιγμένοι από το Τόγκο, μια γυναίκα ράβει στην ραπτομηχανή και μια άλλη μας ξεναγεί στο εσωτερικό του σπιτιού. Συνεχίζουμε την διαδρομή μας για το Natitingou, την πόλη που θα διανυκτερεύσουμε. Στο δρόμο περνάμε από μικρά χωριά και συναντάμε και μικρά τζαμιά αλλά και χριστιανικές εκκλησίες, μιάς και στο βόρειο Μπενίν και οι δύο θρησκείες είναι διαδεδομένες εξ ίσου, με μεγάλη θρησκευτική ανεκτικότητα μεταξύ των πιστών.

Τα καστρόσπιτα Somba των Batammariba και η διαδρομή μας προς την Natitingou

Προτού πάμε στο ξενοδοχείο επισκεπτόμαστε το το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας και Λαογραφίας της Natitingou, που στεγάζεται μέσα σε ένα παλιό Γαλλικό αποικιακό σπίτι κτισμένο το 1915. Βρίσκουμε την φύλακα, μια βαριεστημένη παχουλή μαύρη που μισοκοιμάται στο κάθισμά της. Ο Μπεν της ζητάει να μας ξεναγήσει, οπότε αναγκάζεται να σηκωθεί και να μας οδηγήσει στα δωμάτια του μουσείου. Η καλύτερη αίθουσα είναι αυτή με τις μάσκες, θαυμάσια ξυλόγλυπτα αριστουργήματα που προέρχονται από τις φυλές των Bariba, των Somba, των Peuhl, των Waaba, και των Lok Pa. Ο λαός των Bariba είναι συνιδρυτής του βασιλείου Borgu, αυτού που βρίσκεται σήμερα το νοτιοανατολικό Μπενίν και την κεντροδυτική Νιγηρία. Υπάρχουν πιθανόν ένα εκατομύριο Bariba, 70% από τους οποίους είναι στο Μπενίν, όπου είναι η τέταρτη μεγαλύτερη εθνική ομάδα και αποτελούν περίπου το 1/11 του πληθυσμού. Η γεωργία είναι η κυρίαρχη απασχόληση για τους Bariba και είναι κυρίως Ισλαμιστές, αν και μερικές κοινότητες Bariba έχουν τις δικές τους αυτόχθονες δοξασίες. Η φυλή των Peuhl ή Fula είναι μια από τις μεγαλύτερες εθνικές ομάδες στην Σαχέλ και την Δυτική Αφρική, ευρέως διασκορπισμένη σε όλη την περιοχή. Ένα σημαντικό ποσοστό των Peuhl είναι κτηνοτρόφοι, και οι υπόλοιποι είναι αγρότες, καλλιτέχνες, έμποροι και ευγενείς. Πάνω από το 60% των Peuhl είναι Μουσουλμάνοι. Η φυλή Lokpa του Μπενίν, στενά συσχετιζόμενη με τους Kabye που ζουν στο βόρειο Τόγκο, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εθνική ομάδα στην περιοχή, πρωταρχικά αφοσιωμένη στην καλλιέργεια προς επιβίωση. Τέλος, οι Waaba είναι ένας λαός της Δυτικής Αφρικής που ζει στην περιοχή της Atacora, στα βόρεια του Μπενίν. Αναγνωρίζονται από τις αρχαίες τελετουργικές ουλές που έχουν στα πρόσωπά τους, λεπτές λωρίδες που διαγραμμίζουν το πρόσωπο από τα μάτια μέχρι το πηγούνι. Η Natitingou είναι η παλιότερη πόλη Waaba γνωστή στους ιστορικούς.

O Μπεν αρχίζει να χαριεντίζεται με την βαριεστημένη φύλακα, η οποία δείχνει να ανταποκρίνεται. Δυστυχώς δεν επιτρέπονται φωτογραφίες στο μουσείο, αλλά με μεγάλη προφύλαξη καταφέρνω να βγάλω μερικές. Η ξενάγηση τελειώνει και επισκεπτόμαστε τα γειτονικά μαγαζιά με σουβενίρ, όπου ψωνίζουμε κάποια αναμνηστικά. Εγώ αγοράζω κυρίως μάσκες, για να εμπλουτίσω την αρκετά καλή συλλογή μου. Ευτυχώς έχω αρκετό χώρο στη βαλίτσα επειδή είχα και κάποια τρόφιμα για ώρα ανάγκης, τα οποία φυσικά δεν θα τα έχω στην επιστροφή, ενώ στην χειρότερη περίπτωση, το εισιτήριό μου προβλέπει και δεύτερη βαλίτσα, και θα μπορούσα να αγοράσω μια μεγάλη τσάντα (ελπίζω όμως να μην χρειαστεί). Ο Μπεν αποχαιρετάει προσωρινά την φύλακα, λέγοντάς της με νόημα ότι θα μας αφήσει στο ξενοδοχείο και θα έρθει να την πάρει από την δουλειά.

Το Εθνικό Μουσείο Εθνογραφίας και Λαογραφίας της Natitingou και τα γύρω μαγαζιά με σουβενίρ

Φθάνουμε στο ξενοδοχείο το οποίο είναι ωραιότατο, με μια πισίνα στο κέντρο και όμορφα κτίρια γύρω γύρω. Δεν θα περίμενες ότι υπάρχει τέτοιο σε μια πόλη του βόρειου Μπενίν. Έχουμε όλοι μονόκλινα και δίνουμε ραντεβού σε λίγο για να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Το δωμάτιο αν και θεωρητικά μονόκλινο έχει ένα μεγάλο δίκλινο κρεβάτι και ένα μονό. Σκέπτομαι να ξαπλώσω για λίγο στο μονό για να μην χαλάσω το στρώσιμο του μεγάλου κρεβατιού αλλά το στρώμα υποχωρεί και βρίσκομαι στο πάτωμα! Ευτυχώς δεν παθαίνω τίποτα, αλλά απορώ, μιάς και το βάρος μου είναι κανονικό και με την διατροφή μας στη Δυτική Αφρική είναι απίθανο να πήραμε παραπάνω κιλά. Ειδοποιώ την ρεσέψιον και έρχεται ένας υπάλληλος, ο οποίος στερεώνει πρόχειρα το στρώμα και φεύγει γεμάτος ικανοποίηση, έτοιμη παγίδα για τον επόμενο ανύποπτο πελάτη που θα ξαπλώσει! Το δεύτερο μείον του ξενοδοχείου, είναι ότι το wifi είναι ανύπαρκτο, πρέπει να πας κοντά στην ρεσέψιον για να βρεις ένα αδύνατο σήμα.

Βγαίνουμε στην πόλη που είναι όμορφη, τυπική Αφρικανική πόλη, με το κοκκινόχωμα, τα μαγαζιά και κανα δυό υπαίθριες αγορές που λειτουργούν ακόμη, αν και είναι αργά το απόγευμα. Κάνουμε έναν αρκετά μεγάλο περίπατο, η πόλη μας φαίνεται αρκετά ασφαλής, αλλά καλού κακού φροντίζουμε να μην απομακρυνθούμε από το κέντρο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο όπου έχουμε ένα ωραίο δείπνο με ψητό κοτόπουλο – σε πολλά μέρη στον βορρά έχουν μόνο κοτόπουλο, γεγονός όχι ιδιαίτερα ευχάριστο για τον ένα φίλο της παρέας μας που δεν το τρώει και αρκείται στις τηγανητές πατάτες.

Το ξενοδοχείο μας στην Natitingou

Το άλλο πρωί φεύγουμε πολύ νωρίς γιατί έχουμε μεγάλη διαδρομή για την Αbomey, την παλιά πρωτεύουσα του Βασιλείου της Δαχομέης, αφού θα πρέπει να διασχίζουμε το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Πιο βόρεια από την Natitingou υπάρχει το γνωστό Εθνικό Πάρκο W, γύρω από μια καμπή του ποταμού Νίγηρα, μεταξύ των τριών χωρών Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο και Νίγηρα. Αποφασίσαμε όμως, να μην το επισκεφθούμε, επειδή έχουμε επισκεφθεί πολλά πάρκα στην Ανατολική και Νότια Αφρική, που είναι πολύ πιο φημισμένα για την άγρια ζωή που φιλοξενούν. Λέμε στον Μπεν περιπαιχτικά ότι τον βρίσκουμε κουρασμένο μετά τη χθεσινή νύχτα και χαμογελάει πλατιά δίχως άλλες λεπτομέρειες. Ο δρόμος είναι γενικά καλός, αλλά για μεγάλα διαστήματα είναι άσχημος χωματόδρομος. Περνάμε μικρά χωριά και πάγκους με υπαίθριους πωλητές που εμπορεύονται γλυκοπατάτες. Όσο πλησιάζουμε προς το κεντρικό τμήμα της χώρας, το τοπίο αλλάζει τελείως. Η ξερή σαβάνα μετατρέπεται σε πράσινο τροπικό τοπίο, με πολλά νερά και βλάστηση στη διαδρομή μας.

Η διαδρομή μας προς την Αbomey

Περίπου στα δύο τρίτα της απόστασης που θα διανύσουμε φθάνουμε στο ονομαστό φετίχ Dankoli. Τα φετίχ και τα ιερά αφθονούν κατά μήκος των δρόμων του Μπενίν, αλλά κανένα δεν είναι τόσο φημισμένο και ισχυρό όσο το φετίχ Dankoli. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το σπουδαιότερο και ισχυρότερο φετίχ της Αφρικής και αποτελεί πολύ δημοφιλή τόπο προσκυνήματος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έρχονται εδώ από τις γειτονικές χώρες όπως το Τόγκο, τη Νιγηρία και τη Γκάνα, αλλά επίσης και από μακρινές χώρες όπως η Βραζιλία και η Καραϊβική. Χιλιάδες μικρά ξύλα σπρώχνονται μέσα στο φετίχ σαν μάρτυρες των αναρίθμητων προσευχών που γίνονται στον τοπικό θεό από τους πιο έμπειρους πιστούς, ώστε να ικανοποιήσουν τις καθημερινές τους ανάγκες: μια καλή σοδειά, έναν ευτυχισμένο γάμο, έναν εύκολο τοκετό, μια επιτυχία στο σχολείο, κλπ. Όταν οι προσευχές τους εισακουσθούν, γυρίζουν ξανά για να θυσιάσουν ότι είχαν υποσχεθεί στο φετίχ, είτε αυτό είναι κατσίκα, είτε κοτόπουλο ή αγελάδα, σύμφωνα με την φύση της προσευχής. Ίχνη από αίμα, αλκοόλ από φοίνικα και φοινικέλαιο στο φετίχ αποδεικνύουν ότι σε πολλούς πιστούς, οι προσευχές τους εισακούσθηκαν. Κατά τύχη, όταν φθάνουμε στο Dankoli, είναι η ώρα που μερικοί άνδρες ετοιμάζονται για μια θυσία. Είναι ένα μικρό κατσικάκι που έχει καταλάβει τι το περιμένει και γογγύζει απελπισμένα. Οι πιστοί ρίχνουν και μερικά χρήματα στον βωμό και ο ένας από αυτούς πραγματοποιεί την σφαγή. Ο οργανωτής της θυσίας μας πλησιάζει και μας λέει να μην βγάζουμε φωτογραφίες, ευτυχώς όμως πρόλαβα να βγάλω μερικές. Το θέαμα πάντως είναι εξαιρετικά δυσάρεστο.

Η θυσία στο φετίχ Dankoli

Φθάνουμε στην Abomey, η οποία υπήρξε η πρώην πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου της Δαχομέης και ένα πολύβουο κέντρο δουλεμπορίου. Στιγμιότυπα από τον τρόπο ζωής της μεγάλης βασιλικής δυναστείας είναι ακόμη ορατά στα μεγαλοπρεπή παλάτια της Abomey, στους τάφους των μοναρχών που έχουν προ πολλού αποβιώσει και στο μουσείο που φιλοξενεί εκτεταμένες συλλογές. Τα αρχαία παλάτια έχουν την διάκριση να έχουν κηρυχθεί Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Η Abomey ιδρύθηκε από τους Fon γύρω στο 1625 και είδε το βασίλειό της και τα παλάτια της να ευημερούν, χάρις στον πλούτο που προέρχονταν από το δουλεμπόριο. Οι Fon είναι η μεγαλύτερη εθνική ομάδα στο Μπενίν, με ένα καλά αναπτυγμένο πολυθεϊστικό θρησκευτικό σύστημα, συνδεδεμένο με το βασίλειο της Δαχομέης. Οι Βασιλείς της Δαχομέης ήταν δεσποτικοί και αιμοσταγείς ηγεμόνες που πραγματοποιούσαν τελετές με ανθρωποθυσίες, ξεκίνησαν μια μακρά σειρά πολέμων και ήταν ανάμεσα στους κυρίαρχους ηγέτες στο σκλαβοπάζαρο στη Δυτική Αφρική. Ειδικά, με τους εξοπλισμούς τους, άρπαζαν άνδρες και γυναίκες από άλλες εθνικές ομάδες και τους αντάλλασσαν με τους Ευρωπαίους για όπλα, αλλά ανταποδοτικά και για Δυτικά βιομηχανικά αντικείμενα.

Φθάνουμε στον χώρο του Ιστορικού Μουσείου της Abomey και ο Μπεν κανονίζει την είσοδό μας. Ο τοπικός ξεναγός μας εξηγεί λίγα πράγματα για τον χώρο αυτό. Από το 1625 μέχρι το 1900, 12 βασιλείς διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο, επικεφαλής του δυναμικού Βασίλειου της Δαχομέης. Με την εξαίρεση του Βασιλιά Akaba, ο οποίος είχε την δική του ξεχωριστή περίφρακτη εγκατάσταση, όλοι είχαν κτίσει τα παλάτια τους μέσα στην ίδια περιοχή περιφραγμένη από τείχη άχυρου και πηλού, σε συνέχεια των προηγούμενων παλατιών όσον αφορά την χρήση του χώρου και των υλικών. Τα βασιλικά παλάτια της Abomey είναι μια μοναδική υπενθύμιση αυτού του εξαφανισμένου βασιλείου. Σήμερα, τα παλάτια δεν κατοικούνται πλέον, αλλά αυτά του Βασιλιά Ghézo και του Βασιλιά Glélé φιλοξενούν το Ιστορικό Μουσείο της Abomey, το οποίο απεικονίζει την ιστορία του βασιλείου και τον συμβολισμό του μέσω μιάς επιθυμίας για ανεξαρτησία, αντίσταση και μάχη κατά της αποικιοκρατικής κατοχής. Ξεκινάμε την επίσκεψη και περνάμε σε έναν μεγάλο υπαίθριο χώρο, γύρω από τον οποίο υπάρχουν διάφορα κτίρια. Και εδώ απαγορεύεται η φωτογραφία, αλλά μαθημένα πια τα βουνά από τα χιόνια, βγάζω αρκετές. Στα κτίρια των Βασιλικών Παλατιών υπάρχουν πολύχρωμα ανάγλυφα που λειτούργησαν σαν βιβλίο καταγραφής των σημαντικών γεγονότων στην εξέλιξη του λαού των Fon και της αυτοκρατορίας τους, αναφέροντας τις στρατιωτικές νίκες και ισχύ κάθε βασιλιά και καταγράφοντας τους μύθους, τα έθιμα και τα τελετουργικά του λαού των Fon.

Σε μια αίθουσα βλέπουμε τον θρόνο του Ghezo, στηριγμένο στα κρανία τεσσάρων εχθρών. Ο Ghezo υπήρξε Βασιλιάς της Δαχομέης από το 1818 μέχρι το 1858. Ο Ghezo κυβέρνησε στο βασίλειο κατά την διάρκεια μιας ταραγμένης περιόδου, που σημαδεύτηκε από σημαντική εγχώρια διαφωνία και πίεση από τους Βρετανούς για το τέλος του δουλεμπορίου, συνδυασμένου με Βρετανικό μπλοκάρισμα των λιμανιών της Δαχομέης. Kατά διαστήματα συμφωνούσε με τον τερματισμό του δουλεμπορίου, αλλά μετά το ξαναξεκινούσε, μέχρι που τελικά δολοφονήθηκε το 1858. Βλέπουμε πολλές ταπετσαρίες που χρησίμευαν για να καταγράψουν και να εξυμνήσουν την ισχύ του βασιλείου, να δείξουν πολεμικές σκηνές και να απεικονίσουν τρομακτικές σκηνές αποκεφαλισμένων ανδρών. Στον περίβολο των κιτρίων εκτίθενται πολλά Ολλανδικά, Αγγλικά και Πορτογαλικά κανόνια στοιχημένα γύρω από τα περιμετρικά τείχη. Αυτά υπήρξαν τα περισσότερο πολύτιμα εμπορεύματα για τους Fon, στην ανταλλαγή με σκλάβους: κάθε ένα άξιζε 21 κορίτσια ή 15 άνδρες που πουλιόντουσαν στους Δυτικούς σαν σκλάβοι.

Το Βασίλειο της Δαχομέης ήταν ξακουστό και για τις ανθρωποθυσίες του. Εκατοντάδες αιχμάλωτοι θυσιαζόντουσαν σε ετήσιες τελετές βουντού. Επίσης, τον θάνατο ενός βασιλιά τον ακολουθούσε μεγάλη σφαγή αιχμαλώτων, αναφέρεται μάλιστα ότι σε κάποια τέτοια τελετή θυσιάστηκαν 4.000 άνθρωποι. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Βασιλείου της Δαχομέης ήταν το γυναικείο στρατιωτικό σώμα των Αμαζόνων. Οι Αμαζόνες της Δαχομέης ήταν μιά αποκλειστικά γυναικεία στρατιωτική ομάδα Fon, η οποία λειτούργησε μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα στο Βασίλειο της Δαχομέης. Προστατεύοντας τον βασιλιά τους στα αιματηρότερα από τα πεδία μαχών, αναδύθηκαν σαν μια ελίτ μαχητική δύναμη στο Βασίλειο. Περιγράφονταν σαν αδιάφθορες, ορκισμένες παρθένες, που είχαν σαν σήμα κατατεθέν τους τον ταχύ αποκεφαλισμό. Στην ακμή τους, αποτελούσαν περίπου το ένα τρίτο του συνόλου του στρατού της Δαχομέης. Ήταν δύναμη 6.000, αλλά σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά αρχεία, κρίνονταν μόνιμα σαν ανώτερες των αρρένων στρατιωτών σε αποτελεσματικότητα και θάρρος. Οι αμαζόνες δεν επιτρέπονταν να παντρεύονται ή να έχουν παιδιά ενώ υπηρετούσαν σαν στρατιώτες και εθεωρούντο ότι είναι παντρεμένες με τον Βασιλιά με όρκο αγνότητας, αφοσιωμένες μόνον στο σχεδόν ιερό κύρος τους σαν πολεμίστριες ελίτ. Οι πολεμίστριες διαλύθηκαν όταν το βασίλειο έγινε Γαλλικό προτεκτοράτο. Η προφορική παράδοση λέει ότι μερικές επιζήσασες αμαζόνες παρέμειναν μετά μυστικά στην Abomey, όπου κρυφά δολοφόνησαν έναν αριθμό Γάλλων αξιωματικών.

Η είσοδός μας στην Abomey

Στα αρχαία παλάτια της Δαχομέης

Φεύγουμε από το Συγκρότημα των Παλατιών και του Μουσείου γεμάτοι έντονες εντυπώσεις από το άγριο και πανίσχυρο αυτό βασίλειο και την τόσο ταραγμένη ιστορία της Αφρικής. Το ξενοδοχείο είναι ωραιότατο, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δεν έχουν κρατήσει για όλους δωμάτια! Φυσικά λέμε στον Μπεν να μας βρει άλλο. Μετά από αρκετή διαδρομή μας πηγαίνει σε ένα μικρό ξενοδοχείο, που έχει όλα κιόλα τέσσερα δωμάτια σε ένα ισόγειο με μικρό κήπο περιφραγμένο, και περιέργως, με πολύ καλό wifi. Κάνουμε ένα ωραίο δείπνο με, τι άλλο, κοτόπουλο, και καθόμαστε μέχρι αργά πίνοντας μπύρα και συζητώντας, επειδή το περιβάλλον είναι πολύ ωραίο. Το πρωί παίρνουμε ένα υπέροχο πρωινό με αυγά και εξαιρετικά τροπικά φρούτα και ξεκινάμε για το Μπενίν του Ατλαντικού.

Το ξενοδοχείο μας στην Αbomey

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

χιλια ευχαριστω για αυτη την ιστορια και ταξιδι..

 

[Vito]

Τι ωραία που με αφορμή την ιστορία κάποιου συμφορουμίτη ξυπνάνε και οι δικές μας αναμνήσεις από το δικό μας αντίστοιχο ταξίδι.. Να σαι καλά, ευχαριστώ!.

Μια χαρά τα λες @dbalats για το Togo. Ισχύει ότι το κέντρο του δεν έχει τόσο ιδιαίτερα πράγματα / μέρη να δεις. Ωστόσο το Atakpame καθώς και η ευρύτερη περιοχή του Kpalime έχουν ένα ενδιαφέρον.

Σίγουρα το χιτακι στη χώρα είναι η φυλή Taberma αλλά κατ εμέ το διαμαντάκι στη χώρα είναι άλλο και αυτό είναι τέρμα βόρεια κοντά στα σύνορα με Μπουργκίνα Φάσο. Είναι το Dapaong και η ευρύτερη περιοχή του. Εκεί θα βρεις το πολυεθνικό παζάρι με Τογκολέζους, Γκανέζους και ΜπουργκινοΦασέους (χαχα) καθως και παρα έξω στη μέση του πουθενα θα βρεις Πετρογλυφικά και σε άλλο σήμειο το εκπληκτικό χωριό Νοκ (αρχαιολογικος χώρος), καλά κρυμμένο μέσα σε σπηλιες σε ενα καθετο βράχο και μπροστα ενας απίστευτος γκρεμος , στο οποίο η γειτονική φυλή κρυβόταν από τους δουλέμπορους και τις αλλες εχθρικες φυλές τον 18ο αιώνα. Εκπληκτικο μέρος!

Περιμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[dbalats]

χιλια ευχαριστω για αυτη την ιστορια και ταξιδι..

Να είσαι καλά.

 

[dbalats]

Τι ωραία που με αφορμή την ιστορία κάποιου συμφορουμίτη ξυπνάνε και οι δικές μας αναμνήσεις από το δικό μας αντίστοιχο ταξίδι.. Να σαι καλά, ευχαριστώ!.

Μια χαρά τα λες @dbalats για το Togo. Ισχύει ότι το κέντρο του δεν έχει τόσο ιδιαίτερα πράγματα / μέρη να δεις. Ωστόσο το Atakpame καθώς και η ευρύτερη περιοχή του Kpalime έχουν ένα ενδιαφέρον.

Σίγουρα το χιτακι στη χώρα είναι η φυλή Taberma αλλά κατ εμέ το διαμαντάκι στη χώρα είναι άλλο και αυτό είναι τέρμα βόρεια κοντά στα σύνορα με Μπουργκίνα Φάσο. Είναι το Dapaong και η ευρήτερη περιοχή του. Εκεί θα βρεις το πολυεθνικό παζάρι με Τογκολέζους, Γκανέζους και ΜπουργκινοΦασέους (χαχα) καθως και παρα έξω στη μέση του πουθενα θα βρεις Πετρογλυφικά και σε άλλο σήμειο το εκπληκτικό χωριό Νοκ (αρχαιολογικος χώρος), καλά κρυμμένο μέσα σε σπηλιες σε ενα καθετο βράχο και μπροστα ενας απίστευτος γκρεμος , στο οποίο η γειτονική φυλή κρυβόταν από τους δουλέμπορους και τις αλλες εχθρικες φυλές τον 18ο αιώνα. Εκπληκτικο μέρος!

Περιμένουμε τη συνέχεια!!!

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια. Δυστυχώς, όπως ξέρεις η κατάσταση στην Δυτική Αφρική είναι πολύ ρευστή. Την εποχή που ταξιδέψαμε η περιοχή στα βόρεια σύνορα του Τόγκο δεν εθεωρείτο ασφαλής, λόγω ταραχών στην Μπουρκίνα Φάσο και συχνή είσοδο τρομοκρατών στο Τόγκο και το Μπενίν (ακόμη και με απαγωγές τουριστών), οπότε δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε. Από τις τρεις χώρες που περιγράφω, το Τόγκο είναι αυτή που γνωρίσαμε λιγότερο, ενώ τις άλλες δύο τις εξερευνήσαμε αρκετά καλά.

 

[Vito]

Σε ευχαριστώ για τα σχόλια. Δυστυχώς, όπως ξέρεις η κατάσταση στην Δυτική Αφρική είναι πολύ ρευστή. Την εποχή που ταξιδέψαμε η περιοχή στα βόρεια σύνορα του Τόγκο δεν εθεωρείτο ασφαλής, λόγω ταραχών στην Μπουρκίνα Φάσο και συχνή είσοδο τρομοκρατών στο Τόγκο και το Μπενίν (ακόμη και με απαγωγές τουριστών), οπότε δεν μπορέσαμε να την επισκεφθούμε. Από τις τρεις χώρες που περιγράφω, το Τόγκο είναι αυτή που γνωρίσαμε λιγότερο, ενώ τις άλλες δύο τις εξερευνήσαμε αρκετά καλά.

E, ναι , η αληθεια ειναι ότι τα πράγματα είναι κάπως ρευστά εκεί πάνω.
Ανυπομονούμε για τη συνέχεια! Περιμένω ειδικά την Γκάνα που δεν την έχω επισκεφτεί!

 

[Thalassaki]

Πολύ ενδιαφέρουσα η ταξιδιωτική σου ιστορία για τρεις χώρες που δύσκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί και σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους δημοφιλέστερους Αφρικανικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Τέτοιες μοναδικές και δύσβατες ταξιδιωτικές εμπειρίες είναι που αξίζουν σίγουρα να καταγράφονται και να παραμένουν ως παρακαταθήκη στο forum για κάθε ενδιαφερόμενο.
Προσωπικά τέτοιου είδους ταξίδια έξω από τα τετριμμένα, που ίσως δεν καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω, είναι που μου κεντρίζουν άμεσα το ενδιαφέρον και με κάνουν να περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[dbalats]

Πολύ ενδιαφέρουσα η ταξιδιωτική σου ιστορία για τρεις χώρες που δύσκολα μπορεί κάποιος να βρεθεί και σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα στους δημοφιλέστερους Αφρικανικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Τέτοιες μοναδικές και δύσβατες ταξιδιωτικές εμπειρίες είναι που αξίζουν σίγουρα να καταγράφονται και να παραμένουν ως παρακαταθήκη στο forum για κάθε ενδιαφερόμενο.
Προσωπικά τέτοιου είδους ταξίδια έξω από τα τετριμμένα, που ίσως δεν καταφέρω ποτέ να πραγματοποιήσω, είναι που μου κεντρίζουν άμεσα το ενδιαφέρον και με κάνουν να περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

Σε ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά, τέτοια ταξίδια σε βγάζουν από την "comfort zone", αλλά αποτελούν μοναδικές εμπειρίες.

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ. ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΚΚΡΑ

Προσγειωθήκαμε στο Διεθνές Αεροδρόμιο Κοtoka της Άκκρα αργά το βράδυ και κατευθυνθήκαμε στο Immigration με μιά ελαφριά ανησυχία για την εγκυρότητα της βίζας. Η ζέστη υποφερτή, μιάς και το ταξίδι μας έγινε την περίοδο του δικού μας χειμώνα, εποχή ξηρασίας για την χώρα και με ανεκτές θερμοκρασίες. Η υπάλληλος πήρε το διαβατήριό μου και άρχισε να το κοιτάζει προσεκτικά, επί ώρα. Ξαφνικά σηκώθηκε και πήγε σε ένα γραφείο στο βάθος, προφανώς στον προϊστάμενό της. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια, κάτι δυσάρεστο συμβαίνει εδώ σκέπτομαι. Μετά από λίγα λεπτά γυρίζει και μου λέει ότι λυπάται αλλά δεν μπορεί να μου δώσει την 3μηνη διάρκεια που γράφει η βίζα, αλλά θα μου χορηγήσει βίζα μόνο για 2 μήνες! Δεν πειράζει της λέω εγώ γενναιόδωρα, μου αρκεί και αυτή η δίμηνη για το ταξίδι μου, ενώ η καρδιά μου πηγαίνει στην θέση της. Γρήγορα περνούν και οι φίλοι μου και πηγαίνουμε να πάρουμε τις αποσκευές μας. Ευτυχώς όλα εντάξει και μάλιστα στην έξοδο βρίσκουμε τον οδηγό μας, που λέγεται Μπεν, να μας περιμένει. Τα Αγγλικά του είναι πολύ καλά, άλλωστε η Γκάνα είναι από τις λίγες χώρες της Δυτικής Αφρικής όπου κύρια γλώσσα είναι τα Αγγλικά και όχι τα Γαλλικά. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, που φαίνεται αρκετά συμπαθητικό, δίχως να καθυστερήσουμε αφού δεν έχει κίνηση, μιάς και είναι πολύ αργά. Έχουμε φάει στο αεροπλάνο και πέφτουμε κατ’ευθείαν για ύπνο, καταπονημένοι μετά από μια ολόκληρη ημέρα στα αεροπλάνα και τα αεροδρόμια.

Το επόμενο πρωί, ξεκούραστοι και μετά από ένα υποφερτό πρωινό στο ξενοδοχείο μας, ξεκινάμε με τον Μπεν για την εξερεύνηση της Άκκρα. Η Άκκρα, η καρδιά της Γκάνας που πάλλεται και ιστορική της πρωτεύουσα, μπορεί στην αρχή να φαίνεται κάπως απογοητευτική επειδή δίνει την αίσθηση μιας σύγχρονης πόλης δίχως να διαθέτει κάποια σημαντικά ιστορικά αξιοθέατα, σιγά σιγά όμως, αρχίζει να σου αρέσει. Από το χάραμα της αποικιοκρατικής εποχής, ο πληθυσμός της μεγάλωσε από λίγες χιλιάδες σε μερικά εκατομμύρια, έτσι που τώρα κατατάσσεται στην 11η θέση στον κατάλογο των μεγαλύτερων μητροπολιτικών περιοχών της Αφρικής. Και ενώ τα τουριστικά αξιοθέατα είναι λιγοστά, οι καυτοί, κολλώδεις δρόμοι της πρωτεύουσας είναι αρωματισμένοι με ιδρώτα, αναθυμιάσεις και μπαγιάτικα μαγειρικά λάδια. Τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο, πολύχρωμες φορεσιές, καροτσάκια με πραμάτειες, γυναίκες κουβαλώντας στο κεφάλι τους ότι μπορείς να φανταστείς με άριστη ισορροπία. Μια πόλη ίσως κουραστική, χαοτική κατά τόπους, αλλά μια πόλη που σου δίνει το αίσθημα ασφάλειας και χαλάρωσης, όπως λίγες μεγάλες πόλεις στην Αφρική.

Διακόσμηση του ξενοδοχείου μας στην Άκκρα

Στο κέντρο της Άκκρα

To ξενοδοχείο μας βρίσκεται στον περιφερειακό δακτύλιο, στο βόρειο τμήμα της πόλης. Η σειρά της επίσκεψης στα αξιοθέατα θα καθοριστεί από την κυκλοφορία, όπως μας λέει ο Μπεν. Για αυτό, μιας και είναι νωρίς, διασχίζουμε όλο το κέντρο όπου υπάρχουν πολλά κρατικά και κυβερνητικά κτίρια, για να φτάσουμε στις παλιές συνοικίες της Usshertown και της Jamestown. Η εικόνα είναι μιας τυπικής Αφρικανικής πόλης, με μερικά σύγχρονα τεράστια κτίρια να εναλλάσσονται με παραγκοειδείς κατασκευές. Εντύπωση μας κάνει το Κεντρικό Ταχυδρομείο. Στην Άκκρα δεν γίνεται κρατική παράδοση γραμμάτων κατ’ οίκον, παρά μόνον από ιδιωτικές εταιρείες, και έξω από το κτίριο του ταχυδρομείου υπάρχουν αμέτρητα γραμματοκιβώτια, όπου οι κάτοικοι πηγαίνουν μόνοι τους για την παραλαβή των γραμμάτων τους.

Το Κεντρικό Ταχυδρομείο και τα γραμματοκιβώτια

Σε λίγο φθάνουμε στην Jamestown, τον πρώτο σταθμό στην περιήγησή μας, μια περιοχή που διαθέτει στα σίγουρα μια ξεθωριασμένη ομορφιά. Η Jamestown ξεκίνησε σαν μια κοινότητα ψαράδων που προέρχονταν από το Βρεττανικό Φρούριο James του 17ου αιώνα, και συγχωνεύθηκε με την Accra, καθώς η πόλη μεγάλωσε. Τις ημέρες αυτές, η Jamestown είναι μια από τις φτωχότερες γειτονιές στην Accra – γεμάτη από όμορφα ανακατωμένα αποικιακά κτίρια, παραγκόσπιτα και καλύβες από κυματιστές λαμαρίνες – αλλά η ζωντάνια της διατηρείται και έχει γίνει κάτι σαν πολιτιστικός κόμβος. Σταματάμε για να πάρουμε έναν τοπικό οδηγό, έναν ογκώδη Γκανέζο, επαγγελματία πυγμάχο, και σε λίγο καταλαβαίνουμε το γιατί.

Σταματάμε στο Παλάτι Ngleshie Mantse, το οποίο υπήρξε επίσημα η αυλή του Κυβερνήτη, που του έδινε καλύτερη θέαση στις εμπορικές δραστηριότητες που διεξάγονταν στο Φρούριο της Jamestown. Χρησίμευε επίσης, σαν χώρος στάθμευσης για τα κάρα με άλογα που έφερναν σκλάβους και άλλα εξαγώγιμα αγαθά από την ενδοχώρα και όπου έστελναν επίσης, εισαγόμενα αντικείμενα από την Ευρώπη. Μην φανταστείτε κανένα παλάτι με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, είναι ένα παλάτι τύπου Αφρικής, ένα απλό μεγάλο κτίριο του οποίου το εξωτερικό διακοσμείται από τυμπανιστές και κανόνια. Στη μια πλευρά του βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του Ga Mantse, του παραδοσιακού βασιλέα στο Κράτος Ga της Νότιας Γκάνας, όπου κατοικεί ο λαός των Ga-Dangme. Στην Γκάνα υπάρχουν πάνω από 100 φυλετικές ομάδες, με κυριότερες τους Akan (47.5%), τους Mole-Dangbon (16.5%), τους Ewe (14%) και τους Ga-Dangme (7.5%) σαν μεγαλύτερα γκρουπ. Έδρα των Ashanti είναι το Kumasi στο κέντρο της χώρας, οι Mole-Dangbon κατοικούν στα βόρεια της χώρας και οι Ewe προέρχονται από το γειτονικό Τόγκο και κατοικούν σε όλα τα παράλια. Οι Ga-Dangme ζουν σε μια σχετικά μικρή περιοχή, την Μείζονα Άκκρα της Γκάνας (Greater Accra of Ghana), γύρω από την πρωτεύουσα δηλαδή.

Το Παλάτι Ngleshie Mantse στη Jamestown

Απέναντι από το παλάτι βρίσκεται ο Φάρος της Jamestown, ένας ξεχωριστός ερυθρόλευκος φάρος με γραμμώσεις που τον κάνουν να μοιάζει με καραμέλα. Αρχικά κατασκευάσθηκε από τους Βρετανούς το 1871, αλλά αντικαταστάθηκε από το μοντέρνο αυτό 28 μέτρων ύψους κτίριο στα 1930. Λίγο πιο εκεί συναντούμε το Φρούριο James, απέναντι από τον φάρο. Κατασκευασμένο από τους Βρετανούς το 1673 στη θέση ενός παλαιότερου Πορτογαλικού οικήματος, το Φρούριο James χρησίμευσε σαν φυλακή, από την αποικιακή εποχή μέχρι και το 2008. Έχουμε φτάσει πια στο Ψαρολίμανο της Jamestown, πολύ γραφικό και όμορφο, όπως το έχουμε δει σε αμέτρητες φωτογραφίες. Πολλές ψαρόβαρκες είναι αραγμένες ενώ ντόπιοι ψαράδες επισκευάζουν τα δίχτυα τους. Η περιοχή δεν φαίνεται ιδιαίτερα ασφαλής, αλλά όσοι βλέπουν τον γίγαντα συνοδό μας, διστάζουν να μας πλησιάσουν. Τραβάμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίζουμε την περιπλάνηση της περιοχής.

Ο Φάρος της Jamestown

Στη Jamestown

Το Φρούριο James

Στο Ψαρολίμανο της Jamestown

Ο ξεναγός μας στη Jamestown προπονείται για λίγο με ένα σάκκο του μποξ!

Φεύγουμε από την γραφική, περιθωριακή Jamestown, έναν τόπο ταπεινό, αλλά με ανθρώπους που χαμογελούν, αγωνίζονται και ελπίζουν για το μέλλον. Συνεχίζουμε, στις πιο καλές πια περιοχές της πόλης, με πρώτη στάση στο Μαυσωλείο Kwame Nkrumah, το τελευταίο κοιμητήριο του πρώτου Προέδρου της Γκάνας, Δρ. Kwame Nkrumah. Είναι αφιερωμένο σε αυτόν για την εξαιρετική του καμπάνια για την απελευθέρωση της Γκάνας από την αποικιοκρατική διακυβέρνηση των Άγγλων, στις 6 Μαϊου του 1957, τότε που η χώρα ονομάζονταν ακόμη Χρυσή Ακτή. Ο Nkrumah υπήρξε ηγέτης του Παναφρικανισμού και μεγάλη πολιτική προσωπικότητα της Αφρικής, που εξορίσθηκε στην Γουϊνέα το 1966, όπου και έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Το Μαυσωλείο είναι όμορφο και λιτό, ενώ μπροστά του υπάρχει ένας κεντρικός διάδρομος, που πλαισιώνεται από δύο ορθογώνιες διακοσμητικές λίμνες, κάθε μιά από τις οποίες περιέχει επτά μισόγυμνα καθιστά αγαλματάκια αυλητών, που φαίνονται να καλοσωρίζουν την άφιξη παγκοσμίων ηγετών και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων. Μπροστά από το Μαυσωλείο βρίσκεται ένα μπρούτζινο άγαλμα του Δρ. Nkrumah, ενώ στο πλάϊ του μνημείου υπάρχουν δίπλα-δίπλα η μπρούτζινη κεφαλή και το σώμα του αρχικού αγάλματος του Δρ. Nkrumah, το οποίο βρίσκονταν εμπρός από την Παλαιά Βουλή της Accra, βανδαλισμένο κατά την διάρκεια του Στρατιωτικού και Αστυνομικού Πραξικοπήματος της 24ης Φεβρουαρίου, 1956. Το άγαλμα αυτό βρέθηκε και εγκαταστάθηκε στο Πάρκο στις 11 Ιουνίου 2007 (το σώμα), και στις 28 Μαϊου 2009 (το κεφάλι). Πίσω από το Μαυσωλείο υπάρχει ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στον πολιτικό αυτό άνδρα.

Στο Μαυσωλείο Kwame Nkrumah, Άκκρα

Λίγο πιο πέρα βρίσκεται η Πλατεία Ανεξαρτησίας ή Πλατεία του Μαύρου Αστέρα, μια δημόσια πλατεία στην Accra, που οριοθετείται από το Αθλητικό Στάδιο της Accra και το Kwame Nkrumah Memorial Park. Η πλατεία φιλοξενεί τους ετήσιους εορτασμούς ανεξαρτησίας, καθώς και άλλα εθνικά γεγονότα, και αποτελεί σήμερα την έδρα για όλες τις αστικές και στρατιωτικές παρελάσεις στην Γκάνα. Συμπληρώθηκε το έτος 1961, το οποίο συνέπεσε με την επίσημη επίσκεψη της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ στη Γκάνα, από τον Δρ. Kwame Nkrumah. Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται η Πύλη του Μαύρου Αστέρα, ένα επιβλητικό μνημείο στην κορυφή του οποίου φέρεται το Μαύρο Άστρο της Αφρικής, το πεντακόρυφο αστέρι που συμβολίζει την Αφρική γενικότερα και την Γκάνα ειδικότερα. Το μνημείο έχει την μεγάλη επιγραφή “1957 μ.Χ.” (Ημερομηνία Ανεξαρτησίας από την Βρετανία) και “Ελευθερία και Δικαιοσύνη”. Είναι αργά το απόγευμα όταν γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας, και μετά από μια σύντομη ξεκούραση βγαίνουμε για την καλή περιοχή της Άκκρα, την Osu, όπου μια δελεαστική κοσμοπολίτικη επιλογή από μπαρ, ρεστωράν και άλλους κοινωνικούς χώρους σε βοηθάει για ένα ευχάριστο βράδυ. Δεν θα σας γράψω για το φαγητό στο ταξίδι αυτό, εκτός αν θυμηθώ κάτι ιδιαίτερο, τα πιάτα της Δυτικής Αφρικής δεν είναι από τα highlight της.

Η Πύλη του Μαύρου Αστέρα, Άκκρα

Πλατεία του Μαύρου Αστέρα, Άκκρα

 

[dbalats]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΣΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ

Το επόμενο πρωί ξεκινάμε νωρίς για την Elmina Coast, αλλά θα σταματήσουμε πριν στην Makola, την μεγαλύτερη υπαίθρια αγορά στην Άκκρα. Η Makola είναι μια απέραντη, χαοτική υπαίθρια αγορά, που χαρακτηρίζεται από πάγκους που πουλούν το κάθε τι, υφάσματα, CD, χάντρες, σουβενίρ. Πολλούς από τους πάγκους αυτούς τους διαχειρίζονται ισχυρές, ανεξάρτητες Αφρικανές κυρίες, με θαυμάσια διαδήματα και μια αίσθηση πρακτικής επιχειρηματικότητας. Το αυτοκίνητο περνάει σιγά σιγά, μέσα από τον κεντρικό δρόμο της αγοράς, σταματώντας κάθε τόσο, ενώ βλέπουμε περιποιημένες Γκανέζες ντυμένες άψογα και με εξαιρετική κομψότητα, αχθοφόρους και γυναίκες να κουβαλούν με τον γνωστό τρόπο τεράστια φορτία στην πλάτη τους, πολύχρωμους πάγκους με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Είναι γνωστές σκηνές για όσους έχουν ξαναεπισκεφθεί αγορές της Αφρικής, αλλά δεν παύουμε να τις απολαμβάνουμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Για να διασχίσουμε την τεράστια αυτή αγορά θα κάνουμε και 2-3 ώρες, αλλά μετά ανοίγει ο δρόμος και βγαίνουμε πια από την πόλη.

Υπαίθρια Αγορά Makola, Άκκρα

Άγαλμα του Nii Tackie Tawiah III που ήταν ο Ga Mantse – ο παραδοσιακός βασιλιάς στο Κράτος Ga, μια βασιλεία στην Περιοχή της Μείζονος Άκκρα στη Γκάνα, από το 2006 μέχρι τον θάνατό του το 2012. Το άγαλμα ευρίσκεται σε έναν αναμνηστικό κήπο στο κέντρο του πάρκου Rawlings στην Αγορά Makola της Άκκρα.

Πολυκατάστημα Makola, Άκκρα. Πρόκειται για ένα κτίριο σαν αποθήκη γεμισμένο μέχρι το ταβάνι με μπατίκ, για το οποίο η Γκάνα φημίζεται.

Λίγα χιλιόμετρα μετά την Άκκρα και φθάνουμε σε μιά μικρή πόλη, την Kasoa, όπου σταματάμε σε ένα εργαστήριο φερέτρων. Οι οπαδοί του παράξενου θα αγαπήσουν τα εργαστήρια φερέτρων φαντασίας στη Γκάνα. Η παράδοση της ταφής των αγαπημένων σε ένα φέρετρο αναμνηστικό ξεκίνησε από τους ανθρώπους Ga της περιοχής, αλλά από τότε εξαπλώθηκε σε όλη την χώρα. Τα φέρετρα παραγγέλνονται και δημιουργούνται στη σειρά, και μπορεί να κατασκευασθούν σε οποιοδήποτε σχήμα – από εξωτικά ψάρια μέχρι φρούτα, σπιτικά αντικείμενα ή θρησκευτικές εικόνες. Τα φέρετρα που προορίζονται για ταφή κατασκευάζονται από ελαφρύ ξύλο, όπως το wawa ή Nyame Dua (Alstonia boonei). Φέρετρα που προορίζονται για εξαγωγή κατασκευάζονται από σκληρότερα ξύλα, όπως ofram (Terminalia superba) ή Αφρικανικό μαόνι (Khaya ivorensis). Είναι εκπληκτικό το πως ένα θλιβερό γεγονός αντιμετωπίζεται στη χώρα αυτή, αλλά και στη Δυτική Αφρική γενικότερα, συχνά σαν αφορμή εορτασμού, μουσικής και χορού.

Παραδοσιακό εργαστήριο φερέτρων φαντασίας στην Kasoa

Συνεχίζουμε την πορεία μας σε έναν δρόμο καλοστρωμένο, παράλληλο και λίγο μέσα από την παραλία, με αρκετή κίνηση. Σε κάθε στοπ, συνήθως κάποιο χωριό ή διόδια, διάφοροι μικροπωλητές τρέχουν προς το τζιπ προσφέροντας φαγητά, αναψυκτικά, μικροαντικείμενα. Πρόκειται κυρίως για νεαρές κοπέλες, μερικές από τις οποίες κουβαλάνε μεγάλη ποσότητα από τις πραμάτειες τους στο κεφάλι, με εξαιρετική ισορροπία. Κοντά στην Cape Coast κάνουμε μια σύντομη στάση στο Φρούριο Amsterdam, το οποίο χρονολογείται από το 1631 και υπήρξε το πρώτο που κτίσθηκε από τους Βρετανούς στην Χρυσή Ακτή, σαν Φρούριο Cormantin. Καταλήφθηκε από τον ναύαρχο Michiel de Ruyter της Ολλανδικής Εταιρείας της Δυτικής Ινδίας το 1665, και στη συνέχεια αποτέλεσε τμήμα της Ολλανδικής Χρυσής Ακτής, μέχρι που το φρούριο ανταλλάχθηκε με τους Άγγλους το 1868. Το Φρούριο βρίσκεται στο Abandze , στα βορειο-ανατολικά της Cape Coast, στην Περιοχή Mfantseman της Κεντρικής Περιοχής της Γκάνας. Το αρχικό φρούριο καταστράφηκε σε μια επίθεση των κατοίκων του Anomabu το 1811, για να ανακαινισθεί αρκετά πρόσφατα, το 1951. Οι σκλάβοι που κρατούνταν στο Φρούριο Amsterdam, οι οποίοι πωλούνταν κυρίως στις φυτείες της Καραϊβικής, έγιναν γνωστοί σαν Cormantins, ένα όνομα που φέρεται ότι ταξίδεψε στις Δυτικές Ινδίες. Μεταξύ των προβεβλημένων Αφρο-Αμερικανών που έχουν ιχνηλατήσει τις ρίζες τους στην περιοχή αυτή, συμπεριλαμβάνεται και ο μεγάλος μουσικός Louis Armstrong.

Η διαδρομή προς την Elmina Coast

Το Φρούριο Amsterdam στην Cape Coast

Δεν χρονοτριβούμε ιδιαίτερα, για να προφτάσουμε να περιηγηθούμε με μεγαλύτερη άνεση χρόνου το Κάστρο της Elmina. Η Ατλαντική ακτή της Γκάνας παρουσιάζει μια σειρά από φρούρια και κάστρα του 17ου αιώνα. Η Elmina είναι η έδρα ενός από τα σημαντικότερα ιστορικά ορόσημα της Γκάνας, του Κάστρου του Αγίου Γεωργίου (ή Κάστρο Elmina). Η δυνατή ομορφιά των κατάλευκων τοίχων του κάστρου αυτού έρχεται σε αντίθεση με την σκοτεινή του ιστορία. Κτισμένο από τους Πορτογάλους το 1482, καταλήφθηκε από τους Ολλανδούς 150 χρόνια αργότερα. Η τοποθεσία χρησίμευσε σαν το αρχηγείο της Ολλανδικής Εταιρείας της Δυτικής Ινδίας, για πάνω από δύο αιώνες. Μετέπειτα, το εμπόριο των σκλάβων αντικατάστησε τις εξαγωγές χρυσού. Συνεχίσθηκε η χρήση του σαν κέντρο σκλάβων μέχρι το 1814, οπότε οι Ολλανδοί κατήργησαν το σκλαβοπάζαρο. Εκτιμάται ότι οι Ολλανδοί εμπορευόντουσαν περίπου 30.000 σκλάβους κάθε χρόνο στην Elmina, μέχρι την κατάργηση του δουλεμπορίου. Το 1872 το κάστρο της Elmina πέρασε σε Βρετανικά χέρια, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε πλέον σαν κέντρο εμπορίου. Μετά την ανεξαρτησία της Γκάνας, από το 1957 η Elmina χρησιμοποιήθηκε σαν σχολείο και σαν πολιτικό κέντρο στρατολόγησης.
Το Κάστρο Elmina είναι το παλιότερο Ευρωπαϊκό κτίσμα, νότια της Σαχάρας και έχει συγκαταλεγεί από την UNESCO στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα μουσείο γεμάτο πληροφορίες για την ιστορία της Γκάνας, το σκλαβοπάζαρο και την τοπική κουλτούρα. Δεν θα γράψω λεπτομέρειες, μπορείτε να τις βρείτε σε προηγούμενη ιστορία του kal spiros, θα αναφέρω μόνο τα άσχημα συναισθήματα που σου εκδηλώνονται, σε έναν τόπο όπου χιλιάδες αθώες ψυχές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους για να υπηρετήσουν σαν δούλοι σε μέρη μακρινά. Τα στοιχεία που βλέπουμε στο μικρό μουσείο και η εξιστόρηση από τον ξεναγό μας είναι ανατριχιαστικά και θλιβερά. Σε αντιδιαστολή, η μικρή βόλτα στα μπαλκόνια του πύργου, με την υπέροχη θέα στη Λιμνοθάλασσα της Ελμίνας, τις ψαρόβαρκες και τον Ατλαντικό Ωκεανό είναι υπέροχη και λυτρωτική.

Το Κάστρο Elmina

Η θέα από το Κάστρο Elmina

Πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο μας, ένα ωραιότατο μικρό ξενοδοχείο επάνω στον κόλπο της Ελμίνας με θέα στις ψαρόβαρκες που μπαινοβγαίνουν στον Ατλαντικό. Είναι αργά το απόγευμα και την ώρα αυτή, φεύγουν οι ψαρόβαρκες μέσα από τον κολπίσκο, για την ολονύχτια εργασία στον Κόλπο της Γουϊνέας. Οι ψαράδες χρησιμοποιούν τον κολπίσκο αυτό, ο οποίος είναι προστατευμένος από τους ανέμους και τα ρεύματα, για να αγκυροβολούν τα πλοία τους, ενώ στο τέλος του καναλιού βρίσκεται και η ψαραγορά. Οι ψαρόβαρκες είναι ατέλειωτες, κάθε μία βαμμένη με τα χαρακτηριστικά σύμβολα της εταιρείας της και με τα εθνικά χρώματα κάποιας χώρας. Βλέπουμε ακόμη και μια ψαρόβαρκα με τα χρώματα της Ελληνικής σημαίας. Ρωτάμε γιατί γίνεται αυτό και η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός, απλώς τυχαίνει οι ιδιοκτήτες να συμπαθούν κάποια χώρα ή ακόμη και την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας αυτής! Οι βάρκες περνούν η μία μετά την άλλη, ατέλειωτες, με πολλούς θεατές στις διπλανές ακτές και στο γείσο της γέφυρας να παρακολουθούν την παρέλαση αυτή. Είναι σαν μια ιερή τελετή ζωής και θανάτου, όλοι γνωρίζουν ότι οι ζωές των ανθρώπων αυτών είναι ένα παιγνίδι κορώνα γράμματα κάθε νύχτα, κόντρα στα κύματα και τα μπουρίνια του Ατλαντικού. Είναι μια ζωή θλιβερή, το μεροκάματο του τρόμου, με πενιχρές αμοιβές επειδή σπάνια οι ψαριές είναι καλές, λυπητερή υπενθύμιση του τι σημαίνει να είσαι φτωχός σε μια φτωχή χώρα.

Οι ψαρόβαρκες της Elmina αναχωρούν για το νυχτερινό ψάρεμα στον Ατλαντικό

Ευχαριστημένοι μεν από τις πρωτόγνωρες εμπειρίες, αλλά κατά βάθος στενοχωρημένοι από τις παραστάσεις αυτές, παίρνουμε το δείπνο μας στο ξενοδοχείο, κάποιο είδος ψαριού (νομίζω μπαρακούντα). Έχει σκοτεινιάσει και η ατμόσφαιρα είναι ειδυλλιακή, αλλά το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουμε νωρίς για να δούμε την επιστροφή των ψαράδων. Έτσι και γίνεται, ευτυχώς ο καιρός είναι καλός και όλοι οι ψαράδες επιστρέφουν σώοι και ευχαριστημένοι, ενώ στις ψαρόβαρκες είναι απλωμένα τα ρούχα τους που τα έχουν πλύνει και τα έχουν κρεμάσει για στέγνωμα. Διάφοροι έμποροι πλησιάζουν στις βάρκες και αγοράζουν τα ψάρια για την ψαραγορά. Κάνουμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης και επισκεπτόμαστε την ψαραγορά και μια Εκκλησία Μεθοδιστών, την Bethel. Mετά, ξεκινάμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Kumasi, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γκάνας μετά την Άκκρα, στο κέντρο της χώρας και ιστορική έδρα του Μεγάλου Βασιλείου των Ashanti.

Οι ψαρόβαρκες επιστρέφουν το επόμενο πρωί και αρχίζει η αγοραπωλησία των ψαριών.

Στην Ψαραγορά της Elmina

Η Eκκλησία των Μεθοδιστών Bethel στην Elmina

 

[Yorgos]

Μπράβο, πολύ περιεκτική και καλογραμμένη ιστορία.

 

[fotast]

Πολύ ωραίες φωτογραφίες(όπως και στις άλλες ιστορίες σου) και ουσιαστικά κείμενα.Συγχαρητήρια.