giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Αργυρόκαστρο: Το κάστρο και το φεστιβάλ φιλίας!
Αν και το κάστρο φαίνεται ψηλά και η διαδρομή δύσκολη, διαπίστωσα ότι είναι πολύ πιο εύκολη απ’ ότι νόμιζα. Λίγα σκαλιά υπόθεση μόνο, στον δεντρόφυτο λόφο. Είχα σκάσει από τη δίψα και δεν είχα νερό. Ευτυχώς εκεί στα σκαλάκια ένα καλός κυριούλης πουλούσε μπουκαλάκια νερό, φρούτα και σαλιγκάρια! Με ρώτησε από πού είμαι και όταν του είπα Greece ξαφνιάστηκε. Hellas μου λέει? Φάνηκε να συγκινήθηκε και άνοιξε με έκπληξη τα μάτια του. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Πάντως ελληνικά δεν ήξερε. Μου έδωσε και δώρο ένα φρούτο άγνωστου ταυτότητας. Τον ευχαρίστησα και ανηφόρισα για το κάστρο.
Το Mantho Cafe λίγο πριν τον δρόμο που οδηγεί στο κάστρο
Στην είσοδο πλήρωσα 200 lek και μπήκα στο εσωτερικό του. Μέσα στο κάστρο βρίσκονται το Μουσείο Όπλων με λάφυρα πολέμου όπως πυροβόλα και διάφορα άλλα αναμνηστικά της αντίστασης των Κομμουνιστών ενάντια στην γερμανική κατοχή και το νέο Μουσείο Αργυροκάστρου που έχουν ξεχωριστό εισιτήριο. Εγώ όμως είχα σκοπό να δω όλο το κάστρο εξωτερικά, τα τείχη του, τους πύργους, τον πύργο του ρολογιού τον προαύλιο χώρο και να απολαύσω από διαφορετικά σημεία τη θέα. Μπαίνοντας στον διάδρομο είναι μια σειρά από πυροβόλα.
Το κάστρο του Αργυροκάστρου δεσπόζει πάνω από την πόλη και είναι το μεγαλύτερο κάστρο στην Αλβανία και ένα από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια. Το φρούριο ανεγέρθηκε από τους δεσπότες της Ηπείρου υπό Βυζαντινή αιγίδα τον 12ο αιώνα. Τον 15ο αιώνα το κάστρο ήταν ο πυρήνας του Αργυροκάστρου, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της να ζει εντός των τοιχών. Το 1670 υπήρχαν 200 σπίτια μέσα στο κάστρο. Κατά την Οθωμανική περίοδο το κάστρο σταδιακά διευρύνθηκε και βελτιώθηκε μέχρις ότου ο Αλή Πασάς του Τεπελενίου έδωσε το σημερινό του σχήμα, προσθέτοντας τον Πύργο του ρολογιού και μια μεγάλη επέκταση για ενίσχυση των οχυρώσεων στη δυτική του πλευρά το 1812, καθιστώντας το το δεύτερο μεγαλύτερο κάστρο στα Βαλκάνια.
Η θέα προς την παλιά πόλη απλά καταπληκτική!
Αυτό είναι ένα αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, ως φόρος τιμής στην πάλη του Κομμουνιστικού καθεστώτος ενάντια στις "ιμπεριαλιστικές" δυτικές δυνάμεις! Το αεροπλάνο στρατιωτικής εκπαίδευσης των ΗΠΑ, αναγκάστηκε να προσγειωθεί κοντά στα Τίρανα το 1957 επειδή αντιμετώπιζε τεχνικά προβλήματα. Ο πιλότος επέστρεψε στις ΗΠΑ σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά το αεροπλάνο το οποίο οι κομμουνιστές διατήρησαν, ήταν τελικά ένα αεροπλάνο κατασκόπων, το οποίο το έφεραν στο κάστρο ως ένα τρόπαιο του ψυχρού πολέμου.
Οι τελευταίες προσθήκες έγιναν τον 20ο αιώνα από την Κυβέρνηση του Βασιλιά Ζογ όπου επέκτεινε τις φυλακές του κάστρου το 1932. Οι φυλακές φιλοξένησαν πολιτικούς κρατουμένους κατά την περίοδο του κομμουνισμού έως το 1968.
Στο κέντρο του μεγάλου προαύλιου χώρου είναι η σκηνή που λαμβάνει χώρα το Εθνικό Λαογραφικό Φεστιβάλ (Festivali Folklorik Kombetar), που ξεκίνησε το 1968 και διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η συγκεκριμένη σκηνή φτιάχτηκε στη δεκαετία του 1980 και εκτός από το Εθνικό Φολκλορικό Φεστιβάλ, χρησιμοποιείται από τον Δήμο στις δημόσιες αργίες για μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις.
Το πιο ξακουστό αξιοθέατο του κάστρου και ένα από τα ορόσημα του Αργυροκάστρου, έμελε να το δω με σκαλωσιές δυστυχώς. Ο πύργος του ρολογιού ανεγέρθηκε από τον Αλή Πασά του Τεπελενίου τον 19ο αιώνα και έγινε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης. Ο Πύργος αποκαταστάθηκε στη δεκαετία του 1980 και το τρέχον ρολόι εγκαταστάθηκε στη δεκαετία του 1990. Τώρα περνάει ακόμα ένα ρεκτιφιέ και σε λίγο καιρό θα είναι και πάλι στα καλύτερα του.
Στο κάστρο τριγυρνούσαν λίγα άτομα. Απόλαυσα τη μοναξιά μου και τη βόλτα μου εκεί και φωτογράφισα από διάφορα σημεία την πανοραμική θέα της περιοχής.
Ο ήλιος άρχιζε να κατεβαίνει και φώτιζε μόνο τα γύρω βουνά. Η πόλη στη σκιά των βουνών αρχοντική και γοητευτική είχε κερδίσει τον θαυμασμό μου. Σίγουρα εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τον Rose αλλά η μοναξιά και η ηρεμία ήταν μια μεγάλη ψυχική ανάταση για μένα. Πλέον στο τεράστιο κάστρο είχαμε μείνει 3-4 άτομα.
Είπα να απομακρυνθώ από την κεντρική αυλή και να εξερευνήσω τα τείχη και τους πύργους
Εγώ μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου και με το πάσο μου να τριγυρνούσα σε κάθε σημείο του κάστρου, είχα ξεχάσει όμως πως έχει ωράριο και κάποια στιγμή θα κλείνει. Δεν θα ήταν ωραίο να μείνω εγκλωβισμένος και ξεχασμένος μέσα στο φρούριο! Πράγματι το κάστρο έχει χειμερινό ωράριο 09:00 με 17:00 ενώ η ώρα είχε πάει 17:30. Τάχιστα πήρα το δρόμο της επιστροφής περνώντας ξανά από τη μικρή αυλή λίγο πριν την είσοδο στο εσωτερικό του που οδηγεί στην έξοδο.
Ήμουν ο τελευταίος που αποχώρησε και ο υπάλληλος ετοιμάστηκε να κλειδώσει την πόρτα και να αποχωρήσει. Σίγουρα από μέσα του θα είπε ''άντε επιτέλους''! Ήταν εξαιρετική η περιήγηση στο κάστρο και την ευχαριστήθηκα όσο ήθελα. Εννοείται θα ήθελα την παρέα του Rose αλλά για να είμαι ειλικρινής χρειαζόμουν την ηρεμία και την αίσθηση ελευθερίας. Κατηφόρισα το δρόμο …
…και πολύ γρήγορα έφτασα στη παλιά πόλη και στο κατάλυμα μας.
Το Rose τον είδα μια χαρά ανανεωμένο και ξεκούραστο. Ορεξάτο για βόλτα.
Αφού λοιπόν πήρα μια ανάσα, λίγη ώρα μετά βγήκαμε στο βραδινό Αργυρόκαστρο.
Ο κεντρικός πεζόδρομος, Gjin Zenebisi είχε την κίνηση του και φαινόταν πως όλοι κατευθύνονταν προς το φεστιβάλ. Θα ήθελα όμως αυτόν τον πεζόδρομο πιο ζωηρό και με περισσότερες επιλογές. Δεν έχει μια ταβέρνα της προκοπής, δεν έχει κάποιο ωραίο καφέ ούτε καν ένα φασφουντάδικο ρε παιδί μου να φάμε έναν γύρο. Μόνο κάτι απλά καφενεία, μαγαζιά με σουβενίρ, μια ταβέρνα της κακιάς ώρας και 2-3 μίνι μάρκετ. Έχει και ένα ζαχαροπλαστείο-καφέ και είπαμε να το προτιμήσουμε για να φάμε κανένα γλυκό. Το μαγαζί ονομάζεται GLIKO Snack Bar & Pastisserie. Στον επάνω όροφο που είναι ο χώρος για να καθίσεις ήταν γεμάτος πιτσιρικαρία. Ωραίο μαγαζί πάντως. Πήραμε μια ωραιότατη βάφλα με παγωτό και ένα παραδοσιακό γλυκό σαν κέικ βουτηγμένο στο γάλα με καραμέλα από πάνω. Μέτριο. Κόστος 250 lek (1,85€)! Όταν μου το είπε ο ιδιοκτήτης που γνώριζε ελληνικά, του είπα αυθόρμητα ''μόνο?'' Μα τι ωραίες τιμές.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς την πλατεία Cerciz Topulli για την γιορτή της πόλης το Festa e Miqesise Gjirokaster (Birra ELBAR) που θα πει φεστιβάλ φιλίας με χορηγό την μπύρα ELBAR. Δεν βρήκα πληροφορίες για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Μόνο ότι γίνεται αρχές Οκτώβρη και κάθε μέρα έχει τραγουδιστές και μουσικούς. Και δεν κατάλαβα αν το ArgjiroFest και στο Festa e Miqesise Gjirokaster είναι η ίδια γιορτή γιατί είδα και κοινές ημερομηνίες. Όπως και να έχει είναι μια γιορτή για την πόλη με άφθονη μπύρα και πολύ κέφι. Σαν στήσιμο θα έλεγα ότι είναι πολύ ανώτερο από τα δικά μας πανηγύρια, με μοναστηριακά τραπεζοκαθίσματα, σταντ, με μια όμορφη μικρή σκηνή και με ξύλινα περίπτερα-ψησταριές. Πιο πολύ θα έλεγα ότι μου έμοιασε με χριστουγεννιάτικη αγορά κεντρικής Ευρώπης!
Όσο περνούσε η ώρα η προσέλευση του κόσμου ήταν πιο μεγάλη. Καθίσαμε κι εμείς σε ένα τραπέζι και ένα παιδί ήρθε και μας ρώτησε αν θέλουμε να πιούμε κάτι. Βασικά δεν θέλαμε τίποτα αλλά πήραμε 2 μπύρες με το ζόρι προς 200 lek το ποτήρι. Προφανώς όσοι ήταν όρθιοι μπορούσαν να σταθούν και στο τζάμπα χωρίς να πάρουν τίποτα. Εφόσον όμως καθίσεις σε τραπέζι σου παίρνουν παραγγελία. Πήραμε που πήραμε μπύρες να μη τη συνοδέψουμε με κανένα μεζέ? Έτσι πήγε ο Rose σε μια από τις καντίνες και έφερε μερικά ψητά να φάμε. Όμως η τιμή των 100 lek (0,75€) για το καθένα δεν μου φάνηκε φτηνή για Αλβανία αν σκεφτούμε πως στην Ελλάδα σε αντίστοιχες εκδηλώσεις αλλά και στα σουβλατζίδικα, το κομμάτι κοστίζει γύρω στα 1 με 1,20.
Στη σκηνή ανέβηκαν τοπικοί παράγοντες και στην τεράστια γιγαντοοθόνη έδειχνε κάτι με την Εθνική Αλβανίας στο ποδόσφαιρο πολλές δεκαετίες πριν. Μάλιστα ανέφεραν και ένα ελληνικό όνομα παίκτη προφανώς βορειοηπειρώτη. Πρέπει να πω πως η ομιλία στο Αργυρόκαστρο μου φάνηκε απίστευτα έντονη με τη γνώριμη προφορά του ‘’ρ’’ σε σημείο να κοιταζόμαστε με τον Rose και να χαμογελάμε. Στη σκηνή ανέβηκε ένας θείος που είπε κάποια παραδοσιακά τραγούδια, μετά ένα παιδάκι που έκανε ντουέτο μαζί του και είπε μάλλον ένα τραγούδι για την πόλη αφού άκουγα συνέχεια τη λέξη Gjirokastra. Τα τραγούδια κράτησαν λίγο. Αυτό ήταν? Μετά κατάλαβα το γιατί οι εκδηλώσεις κράτησαν λίγο. Είχε αρχίσει ο αγώνας της Εθνικής Αλβανία με την Ιταλία για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2018, οπότε η σημερινή ημέρα του φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο σ’ αυτό.
Είδαμε κι εμείς λίγο τον αγώνα, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμα μας το Mele Guesthouse.
Όταν φτάσαμε, βρήκαμε την μεγάλη εξώπορτα κλειδωμένη. Ορίστε? Τι κουφό είναι αυτό. Ξέχασαν πως έχουν ένοικους και την κλείδωσαν. Με ψυχραιμία και αποφασίστηκα προσπαθούσαμε να την σπρώξουμε και να την ανοίξουμε στην περίπτωση που η πόρτα απλά έχει κάποιο θέμα και θέλει δύναμη να ανοίξει. Τίποτα. Στην ξύλινη πόρτα υπήρχε και ένα σκοινί που τραβώντας το καταλάβαμε πως ανοίγει κάποιον σύρτη από μέσα. Μάταιες οι προσπάθειές μας. Μάλιστα από τη δύναμη ο Rose έκοψε το σχοινί. Φωνάζαμε hello, παρακαλώ ανοίξτε μας αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ήμουν έτοιμος να πάρω τηλέφωνο τον Edmund αλλά θέλαμε να εξαντλήσουμε κάθε προσπάθεια. Φώτιζα την αυλή με τον φακό του κινητού μου να δω τον τοίχο πόσο ψηλός είναι ώστε να τον πηδήξουμε αλλά εκτός από γελοίο μάλλον θα ήταν και επικίνδυνο. Ξανά εμείς να σπρώχνουμε την πόρτα σαν τρελοί και αγανακτισμένοι και να μην ανοίγει. Καλά σοβαρολογούμε, με ποια λογική κλείδωσαν την πόρτα?
Κι ενώ ήμουν με το κινητό στο χέρι να πάρω τον Edmund ακούσαμε από το εσωτερικό της αυλής θόρυβο και άνοιξε το φως. Επιτέλους. Μας άνοιξαν μια θεία και ο άντρας της.
Πρώτα μπήκε ο Rose και τους λέει στα αγγλικά:
-Συγνώμη, αλλά μένουμε εδώ και η πόρτα ήταν κλειστή!
Μπαίνω κι εγώ μέσα στην αυλή, και με το που την κοιτάω, κάτι δεν μου κολλούσε και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μένω με το στόμα ανοιχτό! Πριν προλάβω να πω κάτι, με κοιτάει ο Rose και μου λέει το θεϊκό:
-Καλά ρε σε λάθος σπίτι μπήκαμε?
Περιττό να πω πως θέλαμε να μας καταπιεί η γη. Η θεία ακούγοντας μας, μας μίλησε ελληνικά και μας ρώτησε σε ποιο κατάλυμα μένουμε. Κατ’ αρχήν ζητήσαμε χίλιες συγνώμες για την αναστάτωση. Πόσο καλή γυναίκα όμως. Ήταν χαλαρή και μας είπε πως δεν πειράζει καθόλου. Έβλεπε η γυναίκα με τον άντρα τον αγώνα ποδοσφαίρου και δυο τρελοί τουρίστες στα καλά καθούμενα θελαν να εισβάλουν στο σπίτι της από βλακεία τους! Η γυναίκα ήταν τόσο ευγενική και φιλική που ντραπήκαμε ακόμα περισσότερο. Βέβαια δεν θα θέλαμε να πέφταμε σε αγροίκους. Άλλος μπορεί από το φόβο του να έβγαινε με καραμπίνα! Τους καληνυχτίσαμε και σε 10 μέτρα πιο πάνω φτάσαμε στο πραγματικό Mele Guesthouse!
Κατ’ αρχήν το δικό μας σπίτι δεν είχε καν ξύλινη αυλόπορτα αλλά σιδερένια και δεν ήταν πάνω στο δρόμο αλλά σε διάδρομο. Δεν το θυμόμασταν καθόλου. Τι επιμονή ήταν αυτή ντε και καλά να παραβιάσουμε την ξένη πόρτα. Τραγελαφικό. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Rose κατηγόρησε εμένα για το λάθος λες κι αυτός θυμόταν το σωστό σπίτι. Λίγα λεπτά μετά απλά μας έπιασε νευρικό γέλιο για το σκηνικό που έγινε λίγο πριν. Καλά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν παραβιάζαμε και πηδούσαμε τον τοίχο της αυλής. Το σίγουρο ήταν πως αυτή η κωμικοτραγική φάση μας έφτιαξε τρελά τη διάθεση και μας χάρισε στιγμές γέλιου. Πήγαμε στο δωμάτιο μας και ξεκουραστήκαμε ώστε να είμαστε φρέσκοι και ξεκούραστοι για την αυριανή μας εκδρομή.
Αν και το κάστρο φαίνεται ψηλά και η διαδρομή δύσκολη, διαπίστωσα ότι είναι πολύ πιο εύκολη απ’ ότι νόμιζα. Λίγα σκαλιά υπόθεση μόνο, στον δεντρόφυτο λόφο. Είχα σκάσει από τη δίψα και δεν είχα νερό. Ευτυχώς εκεί στα σκαλάκια ένα καλός κυριούλης πουλούσε μπουκαλάκια νερό, φρούτα και σαλιγκάρια! Με ρώτησε από πού είμαι και όταν του είπα Greece ξαφνιάστηκε. Hellas μου λέει? Φάνηκε να συγκινήθηκε και άνοιξε με έκπληξη τα μάτια του. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Πάντως ελληνικά δεν ήξερε. Μου έδωσε και δώρο ένα φρούτο άγνωστου ταυτότητας. Τον ευχαρίστησα και ανηφόρισα για το κάστρο.
Το Mantho Cafe λίγο πριν τον δρόμο που οδηγεί στο κάστρο
Στην είσοδο πλήρωσα 200 lek και μπήκα στο εσωτερικό του. Μέσα στο κάστρο βρίσκονται το Μουσείο Όπλων με λάφυρα πολέμου όπως πυροβόλα και διάφορα άλλα αναμνηστικά της αντίστασης των Κομμουνιστών ενάντια στην γερμανική κατοχή και το νέο Μουσείο Αργυροκάστρου που έχουν ξεχωριστό εισιτήριο. Εγώ όμως είχα σκοπό να δω όλο το κάστρο εξωτερικά, τα τείχη του, τους πύργους, τον πύργο του ρολογιού τον προαύλιο χώρο και να απολαύσω από διαφορετικά σημεία τη θέα. Μπαίνοντας στον διάδρομο είναι μια σειρά από πυροβόλα.
Το κάστρο του Αργυροκάστρου δεσπόζει πάνω από την πόλη και είναι το μεγαλύτερο κάστρο στην Αλβανία και ένα από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια. Το φρούριο ανεγέρθηκε από τους δεσπότες της Ηπείρου υπό Βυζαντινή αιγίδα τον 12ο αιώνα. Τον 15ο αιώνα το κάστρο ήταν ο πυρήνας του Αργυροκάστρου, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της να ζει εντός των τοιχών. Το 1670 υπήρχαν 200 σπίτια μέσα στο κάστρο. Κατά την Οθωμανική περίοδο το κάστρο σταδιακά διευρύνθηκε και βελτιώθηκε μέχρις ότου ο Αλή Πασάς του Τεπελενίου έδωσε το σημερινό του σχήμα, προσθέτοντας τον Πύργο του ρολογιού και μια μεγάλη επέκταση για ενίσχυση των οχυρώσεων στη δυτική του πλευρά το 1812, καθιστώντας το το δεύτερο μεγαλύτερο κάστρο στα Βαλκάνια.
Η θέα προς την παλιά πόλη απλά καταπληκτική!
Αυτό είναι ένα αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, ως φόρος τιμής στην πάλη του Κομμουνιστικού καθεστώτος ενάντια στις "ιμπεριαλιστικές" δυτικές δυνάμεις! Το αεροπλάνο στρατιωτικής εκπαίδευσης των ΗΠΑ, αναγκάστηκε να προσγειωθεί κοντά στα Τίρανα το 1957 επειδή αντιμετώπιζε τεχνικά προβλήματα. Ο πιλότος επέστρεψε στις ΗΠΑ σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά το αεροπλάνο το οποίο οι κομμουνιστές διατήρησαν, ήταν τελικά ένα αεροπλάνο κατασκόπων, το οποίο το έφεραν στο κάστρο ως ένα τρόπαιο του ψυχρού πολέμου.
Οι τελευταίες προσθήκες έγιναν τον 20ο αιώνα από την Κυβέρνηση του Βασιλιά Ζογ όπου επέκτεινε τις φυλακές του κάστρου το 1932. Οι φυλακές φιλοξένησαν πολιτικούς κρατουμένους κατά την περίοδο του κομμουνισμού έως το 1968.
Στο κέντρο του μεγάλου προαύλιου χώρου είναι η σκηνή που λαμβάνει χώρα το Εθνικό Λαογραφικό Φεστιβάλ (Festivali Folklorik Kombetar), που ξεκίνησε το 1968 και διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια. Η συγκεκριμένη σκηνή φτιάχτηκε στη δεκαετία του 1980 και εκτός από το Εθνικό Φολκλορικό Φεστιβάλ, χρησιμοποιείται από τον Δήμο στις δημόσιες αργίες για μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις.
Το πιο ξακουστό αξιοθέατο του κάστρου και ένα από τα ορόσημα του Αργυροκάστρου, έμελε να το δω με σκαλωσιές δυστυχώς. Ο πύργος του ρολογιού ανεγέρθηκε από τον Αλή Πασά του Τεπελενίου τον 19ο αιώνα και έγινε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης. Ο Πύργος αποκαταστάθηκε στη δεκαετία του 1980 και το τρέχον ρολόι εγκαταστάθηκε στη δεκαετία του 1990. Τώρα περνάει ακόμα ένα ρεκτιφιέ και σε λίγο καιρό θα είναι και πάλι στα καλύτερα του.
Στο κάστρο τριγυρνούσαν λίγα άτομα. Απόλαυσα τη μοναξιά μου και τη βόλτα μου εκεί και φωτογράφισα από διάφορα σημεία την πανοραμική θέα της περιοχής.
Ο ήλιος άρχιζε να κατεβαίνει και φώτιζε μόνο τα γύρω βουνά. Η πόλη στη σκιά των βουνών αρχοντική και γοητευτική είχε κερδίσει τον θαυμασμό μου. Σίγουρα εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τον Rose αλλά η μοναξιά και η ηρεμία ήταν μια μεγάλη ψυχική ανάταση για μένα. Πλέον στο τεράστιο κάστρο είχαμε μείνει 3-4 άτομα.
Είπα να απομακρυνθώ από την κεντρική αυλή και να εξερευνήσω τα τείχη και τους πύργους
Εγώ μπορεί να ήμουν στην κοσμάρα μου και με το πάσο μου να τριγυρνούσα σε κάθε σημείο του κάστρου, είχα ξεχάσει όμως πως έχει ωράριο και κάποια στιγμή θα κλείνει. Δεν θα ήταν ωραίο να μείνω εγκλωβισμένος και ξεχασμένος μέσα στο φρούριο! Πράγματι το κάστρο έχει χειμερινό ωράριο 09:00 με 17:00 ενώ η ώρα είχε πάει 17:30. Τάχιστα πήρα το δρόμο της επιστροφής περνώντας ξανά από τη μικρή αυλή λίγο πριν την είσοδο στο εσωτερικό του που οδηγεί στην έξοδο.
Ήμουν ο τελευταίος που αποχώρησε και ο υπάλληλος ετοιμάστηκε να κλειδώσει την πόρτα και να αποχωρήσει. Σίγουρα από μέσα του θα είπε ''άντε επιτέλους''! Ήταν εξαιρετική η περιήγηση στο κάστρο και την ευχαριστήθηκα όσο ήθελα. Εννοείται θα ήθελα την παρέα του Rose αλλά για να είμαι ειλικρινής χρειαζόμουν την ηρεμία και την αίσθηση ελευθερίας. Κατηφόρισα το δρόμο …
…και πολύ γρήγορα έφτασα στη παλιά πόλη και στο κατάλυμα μας.
Το Rose τον είδα μια χαρά ανανεωμένο και ξεκούραστο. Ορεξάτο για βόλτα.
Αφού λοιπόν πήρα μια ανάσα, λίγη ώρα μετά βγήκαμε στο βραδινό Αργυρόκαστρο.
Ο κεντρικός πεζόδρομος, Gjin Zenebisi είχε την κίνηση του και φαινόταν πως όλοι κατευθύνονταν προς το φεστιβάλ. Θα ήθελα όμως αυτόν τον πεζόδρομο πιο ζωηρό και με περισσότερες επιλογές. Δεν έχει μια ταβέρνα της προκοπής, δεν έχει κάποιο ωραίο καφέ ούτε καν ένα φασφουντάδικο ρε παιδί μου να φάμε έναν γύρο. Μόνο κάτι απλά καφενεία, μαγαζιά με σουβενίρ, μια ταβέρνα της κακιάς ώρας και 2-3 μίνι μάρκετ. Έχει και ένα ζαχαροπλαστείο-καφέ και είπαμε να το προτιμήσουμε για να φάμε κανένα γλυκό. Το μαγαζί ονομάζεται GLIKO Snack Bar & Pastisserie. Στον επάνω όροφο που είναι ο χώρος για να καθίσεις ήταν γεμάτος πιτσιρικαρία. Ωραίο μαγαζί πάντως. Πήραμε μια ωραιότατη βάφλα με παγωτό και ένα παραδοσιακό γλυκό σαν κέικ βουτηγμένο στο γάλα με καραμέλα από πάνω. Μέτριο. Κόστος 250 lek (1,85€)! Όταν μου το είπε ο ιδιοκτήτης που γνώριζε ελληνικά, του είπα αυθόρμητα ''μόνο?'' Μα τι ωραίες τιμές.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε προς την πλατεία Cerciz Topulli για την γιορτή της πόλης το Festa e Miqesise Gjirokaster (Birra ELBAR) που θα πει φεστιβάλ φιλίας με χορηγό την μπύρα ELBAR. Δεν βρήκα πληροφορίες για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Μόνο ότι γίνεται αρχές Οκτώβρη και κάθε μέρα έχει τραγουδιστές και μουσικούς. Και δεν κατάλαβα αν το ArgjiroFest και στο Festa e Miqesise Gjirokaster είναι η ίδια γιορτή γιατί είδα και κοινές ημερομηνίες. Όπως και να έχει είναι μια γιορτή για την πόλη με άφθονη μπύρα και πολύ κέφι. Σαν στήσιμο θα έλεγα ότι είναι πολύ ανώτερο από τα δικά μας πανηγύρια, με μοναστηριακά τραπεζοκαθίσματα, σταντ, με μια όμορφη μικρή σκηνή και με ξύλινα περίπτερα-ψησταριές. Πιο πολύ θα έλεγα ότι μου έμοιασε με χριστουγεννιάτικη αγορά κεντρικής Ευρώπης!
Όσο περνούσε η ώρα η προσέλευση του κόσμου ήταν πιο μεγάλη. Καθίσαμε κι εμείς σε ένα τραπέζι και ένα παιδί ήρθε και μας ρώτησε αν θέλουμε να πιούμε κάτι. Βασικά δεν θέλαμε τίποτα αλλά πήραμε 2 μπύρες με το ζόρι προς 200 lek το ποτήρι. Προφανώς όσοι ήταν όρθιοι μπορούσαν να σταθούν και στο τζάμπα χωρίς να πάρουν τίποτα. Εφόσον όμως καθίσεις σε τραπέζι σου παίρνουν παραγγελία. Πήραμε που πήραμε μπύρες να μη τη συνοδέψουμε με κανένα μεζέ? Έτσι πήγε ο Rose σε μια από τις καντίνες και έφερε μερικά ψητά να φάμε. Όμως η τιμή των 100 lek (0,75€) για το καθένα δεν μου φάνηκε φτηνή για Αλβανία αν σκεφτούμε πως στην Ελλάδα σε αντίστοιχες εκδηλώσεις αλλά και στα σουβλατζίδικα, το κομμάτι κοστίζει γύρω στα 1 με 1,20.
Στη σκηνή ανέβηκαν τοπικοί παράγοντες και στην τεράστια γιγαντοοθόνη έδειχνε κάτι με την Εθνική Αλβανίας στο ποδόσφαιρο πολλές δεκαετίες πριν. Μάλιστα ανέφεραν και ένα ελληνικό όνομα παίκτη προφανώς βορειοηπειρώτη. Πρέπει να πω πως η ομιλία στο Αργυρόκαστρο μου φάνηκε απίστευτα έντονη με τη γνώριμη προφορά του ‘’ρ’’ σε σημείο να κοιταζόμαστε με τον Rose και να χαμογελάμε. Στη σκηνή ανέβηκε ένας θείος που είπε κάποια παραδοσιακά τραγούδια, μετά ένα παιδάκι που έκανε ντουέτο μαζί του και είπε μάλλον ένα τραγούδι για την πόλη αφού άκουγα συνέχεια τη λέξη Gjirokastra. Τα τραγούδια κράτησαν λίγο. Αυτό ήταν? Μετά κατάλαβα το γιατί οι εκδηλώσεις κράτησαν λίγο. Είχε αρχίσει ο αγώνας της Εθνικής Αλβανία με την Ιταλία για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2018, οπότε η σημερινή ημέρα του φεστιβάλ ήταν αφιερωμένο σ’ αυτό.
Είδαμε κι εμείς λίγο τον αγώνα, και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κατάλυμα μας το Mele Guesthouse.
Όταν φτάσαμε, βρήκαμε την μεγάλη εξώπορτα κλειδωμένη. Ορίστε? Τι κουφό είναι αυτό. Ξέχασαν πως έχουν ένοικους και την κλείδωσαν. Με ψυχραιμία και αποφασίστηκα προσπαθούσαμε να την σπρώξουμε και να την ανοίξουμε στην περίπτωση που η πόρτα απλά έχει κάποιο θέμα και θέλει δύναμη να ανοίξει. Τίποτα. Στην ξύλινη πόρτα υπήρχε και ένα σκοινί που τραβώντας το καταλάβαμε πως ανοίγει κάποιον σύρτη από μέσα. Μάταιες οι προσπάθειές μας. Μάλιστα από τη δύναμη ο Rose έκοψε το σχοινί. Φωνάζαμε hello, παρακαλώ ανοίξτε μας αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ήμουν έτοιμος να πάρω τηλέφωνο τον Edmund αλλά θέλαμε να εξαντλήσουμε κάθε προσπάθεια. Φώτιζα την αυλή με τον φακό του κινητού μου να δω τον τοίχο πόσο ψηλός είναι ώστε να τον πηδήξουμε αλλά εκτός από γελοίο μάλλον θα ήταν και επικίνδυνο. Ξανά εμείς να σπρώχνουμε την πόρτα σαν τρελοί και αγανακτισμένοι και να μην ανοίγει. Καλά σοβαρολογούμε, με ποια λογική κλείδωσαν την πόρτα?
Κι ενώ ήμουν με το κινητό στο χέρι να πάρω τον Edmund ακούσαμε από το εσωτερικό της αυλής θόρυβο και άνοιξε το φως. Επιτέλους. Μας άνοιξαν μια θεία και ο άντρας της.
Πρώτα μπήκε ο Rose και τους λέει στα αγγλικά:
-Συγνώμη, αλλά μένουμε εδώ και η πόρτα ήταν κλειστή!
Μπαίνω κι εγώ μέσα στην αυλή, και με το που την κοιτάω, κάτι δεν μου κολλούσε και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μένω με το στόμα ανοιχτό! Πριν προλάβω να πω κάτι, με κοιτάει ο Rose και μου λέει το θεϊκό:
-Καλά ρε σε λάθος σπίτι μπήκαμε?
Περιττό να πω πως θέλαμε να μας καταπιεί η γη. Η θεία ακούγοντας μας, μας μίλησε ελληνικά και μας ρώτησε σε ποιο κατάλυμα μένουμε. Κατ’ αρχήν ζητήσαμε χίλιες συγνώμες για την αναστάτωση. Πόσο καλή γυναίκα όμως. Ήταν χαλαρή και μας είπε πως δεν πειράζει καθόλου. Έβλεπε η γυναίκα με τον άντρα τον αγώνα ποδοσφαίρου και δυο τρελοί τουρίστες στα καλά καθούμενα θελαν να εισβάλουν στο σπίτι της από βλακεία τους! Η γυναίκα ήταν τόσο ευγενική και φιλική που ντραπήκαμε ακόμα περισσότερο. Βέβαια δεν θα θέλαμε να πέφταμε σε αγροίκους. Άλλος μπορεί από το φόβο του να έβγαινε με καραμπίνα! Τους καληνυχτίσαμε και σε 10 μέτρα πιο πάνω φτάσαμε στο πραγματικό Mele Guesthouse!
Κατ’ αρχήν το δικό μας σπίτι δεν είχε καν ξύλινη αυλόπορτα αλλά σιδερένια και δεν ήταν πάνω στο δρόμο αλλά σε διάδρομο. Δεν το θυμόμασταν καθόλου. Τι επιμονή ήταν αυτή ντε και καλά να παραβιάσουμε την ξένη πόρτα. Τραγελαφικό. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Rose κατηγόρησε εμένα για το λάθος λες κι αυτός θυμόταν το σωστό σπίτι. Λίγα λεπτά μετά απλά μας έπιασε νευρικό γέλιο για το σκηνικό που έγινε λίγο πριν. Καλά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν παραβιάζαμε και πηδούσαμε τον τοίχο της αυλής. Το σίγουρο ήταν πως αυτή η κωμικοτραγική φάση μας έφτιαξε τρελά τη διάθεση και μας χάρισε στιγμές γέλιου. Πήγαμε στο δωμάτιο μας και ξεκουραστήκαμε ώστε να είμαστε φρέσκοι και ξεκούραστοι για την αυριανή μας εκδρομή.
Last edited:
.
