giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Η διαδρομή και η άφιξη στο Αργυρόκαστρο!
Η μέρα ξεκίνησε στις 06:45 έτσι!
Κατεβήκαμε στη μεγάλη πολυτελή αλλά ''κρύα'' αίθουσα του εστιατορίου νωρίς νωρίς γιατί δεν ξέραμε τι ώρα έχει λεωφορείο για Αργυρόκαστρο. Όσο πιο νωρίς πηγαίναμε στον σταθμό τόσο καλύτερα. Στο ξενοδοχείο επικρατούσε η απόλυτη ησυχία που νομίζαμε ότι μας ξέχασαν. Τελικά εμφανίστηκε ο υπάλληλος που ξεκίνησε να μας σερβίρει το πρωινό μας. Ένα αξιοπρεπέστατο, νόστιμο και φρέσκο πρωινό με μια αρκετά καλή ποικιλία.
Για να πληρώσουμε έπρεπε να ζητήσουμε να φωνάξουν τη ρεσεψιονίστ που ήταν εξαφανισμένη από το πόστο της. Μπορεί και να την ξύπνησαν! Όταν της ζήτησα να μου δώσει και μια απόδειξη έτσι για το τυπικό, μου έδωσε ένα χαρτί που είναι επίσημο όσο είναι μια χαρτοπετσέτα! Τέλος πάντων.
Πήγαμε στη στάση και ευτυχώς το αστικό ήρθε πολύ γρήγορα. Πάλι είχε πολύ κόσμο αλλά όχι τον χαμό που επικρατούσε την προηγούμενη ημέρα στην άφιξή μας στο Μπεράτ. Στον σταθμό ήμασταν στις 8:10. Ήμασταν λίγο στα χαμένα κατά την αναζήτηση του λεωφορείου για Αργυρόκαστρο. Συννενόηση δεν μπορούσαμε να κάνουμε και άκρη δεν βγάλαμε. Ο εισπράκτορας του αστικού που γνώριζε ελληνικά βλέποντας μας προβληματισμένους ήρθε και μας ρώτησε που θέλουμε να πάμε. Πάει, ρωτάει και μας λέει πως το λεωφορείο για Αργυρόκαστρο έφυγε πριν 10 λεπτά στις 8:00, και πως το επόμενο και τελευταίο είναι στις 14:00! Ψυχρολουσία. Με λίγα λόγια το site https://gjirafa.com/Autobus γράφει ότι να ναι γιατί αναφέρει πως υπάρχει δρομολόγιο και στις 9:00 και στις 11:00. Άκρη δεν μπορείς να βγάλεις αν τα δρομολόγια που γράφει είναι με τα κλασικά μεγάλα πούλμαν ή τα μίνι bus που στην Αλβανία τα λένε furgon. Στον σταθμό του Μπεράτ πάντως μόνο furgons βλέπαμε. Και τώρα? Μέχρι στιγμής όλα μας ήρθαν βολικά χωρίς απρόοπτα. Τώρα μας έτυχε η αναποδιά?
Ο εισπράκτορας του αστικού, που δεν είχε καμία υποχρέωση να μας βοηθήσει, εξακολουθούσε να είναι εκεί και να ψάχνει για λύση συζητώντας με έναν οδηγό μίνι bus. Λύση βρέθηκε. Το furgon (που άγνωστο ποιόν τελικό προορισμό είχε), θα μας κατέβαζε στην κωμόπολη του Levan μετά το Φιέρ, και από εκεί σε κοντινή στάση θα περιμέναμε άλλο furgon, ερχόμενο από Τίρανα που πηγαίνει Αργυρόκαστρο. Και ο θεός βοηθός! Τα furgon είναι συνήθως 20 θέσεων και ξεκινούν όταν γεμίσουν κόσμο. Η αναχώρησή μας ήταν στις 08:30.
Σε όλη τη διαδρομή ήμασταν λίγο στην τσίτα γιατί δεν ξέραμε κατά που πέφτει αυτό το Levan και σε πόση ώρα θα είμαστε εκεί. Θα θυμηθεί ο οδηγός να μας ενημερώσει ή το έχει ξεχάσει ήδη? Με το maps.me βρήκα το Levan και το στίγμα για το που βρισκόμαστε οπότε λίγο ηρέμησα. Αφού περάσαμε μέσα από την πόλη του Φιέρ, ήμασταν σε ετοιμότητα γιατί θα κατεβαίναμε λίγη ώρα μετά. Τελικά ο οδηγός δεν μας ξέχασε. Μας έκανε σήμα να κατέβουμε και με νοηματική μας έδειξε ένα σημείο στον απέναντι δρόμο, για να περιμένουμε το άλλο μίνι bus που θα ερχόταν σε λίγη ώρα. Έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον! Τον πληρώσαμε και συνέχισε το δρόμο του. Το σύστημα των furgon έτσι λειτουργεί. Πληρώνεις όταν κατεβαίνεις και δεν παίρνεις κανένα εισιτήριο στα χέρια σου!
Στην στάση περιμέναμε καμιά 5-6 άτομα. Με το που κάναμε την εμφάνιση μας, μας προσέγγισε ένας που σε πολύ καλά αγγλικά μας είπε πως μπορεί να μας πάει στο Αργυρόκαστρο με το αυτοκίνητό του γρήγορα και σε πολύ καλύτερη τιμή από ταξί. Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και ευγενικά αρνηθήκαμε. Μετά από λίγο ακόμα ένας ''συνάδελφός'' του μας έκανε την ίδια πρόταση αλλά αυτή τη φορά σε πολύ καλά ελληνικά. Μας είπε πως θα μας πάει με 1000 lek το άτομο (7,50€). Στην αρχή δεν καταλάβαμε καν ότι οι άνθρωποι κάνουν παράνομα το ταξί. Δεν ήταν κακή προσφορά αν αναλογιστούμε πως το κόστος για Αργυρόκαστρο με το μίνι bus ήταν 400 lek. Το σκεφτήκαμε λιγάκι αλλά πάλι αρνηθήκαμε. Του είπαμε πως σε λίγο θα έρθει το λεωφορείο και δεν μας πειράζει να φτάσουμε λίγο πιο αργά. Δεν μας πίεσε καθόλου. Μάλιστα συζητήσαμε και λιγάκι μαζί του για το πόσο ωραία μας φάνηκε η Αλβανία και αυτός μας είπε ''ωραία για τουρισμό, όχι για να ζεις''.
Μετά από κάνα 10λεπτο έφτασε το μίνι bus που είχε τελικό προορισμό το Αργυρόκαστρο. Ήταν τίγκα γεμάτο και προς στιγμήν νόμιζα πως δεν θα χωράμε. Αλλά όπως λέει και ο λαός ''χίλιοι καλοί χωράνε''! Εγώ κύριος, κάθισα στην πρώτη θέση, και ο Rose κάθισε δίπλα στον οδηγό στη θέση του συνοδηγού που σηκώθηκε, και κάθισε δίπλα στον Rose σε ένα σκαμπό στριμωγμένος δίπλα στην πόρτα! Σουρεάλ καταστάσεις αλλά πολύ αυθεντικές και ωραίες. Τελικά τίποτα δεν πήγε στραβά και θα φτάναμε στο Αργυρόκαστρο πιο νωρίς απ’ ότι υπολογίσαμε.
Ο οδηγός ήταν ένας πολύ εύθυμος τύπος, και ω τι σύμπτωση ήξερε καλούτσικα ελληνικά! Πλέον χάσαμε τον αριθμό των ανθρώπων που γνωρίσαμε και ήξεραν ελληνικά. Είχε τέλειο καιρό και το οδικό δίκτυο σ’ αυτό το κομμάτι ήταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Η διαδρομή είχε ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφη αφού ο δρόμος SH4 και E853 για αρκετή ώρα περνούσε δίπλα από τον ποταμό Viosa και το τοπίο μαζί με τα χαμηλά βουνά και τα χωράφια ήταν πολύ εντυπωσιακό.
Περίπου 1,5 ώρα πριν φτάσουμε κάναμε μια 20λεπτη στάση σε ένα καφενείο πάνω στο δρόμο. Ορισμένοι επιβάτες κατέβηκαν στο Τεπελένι, που απέχει 30 λεπτά από το Αργυρόκαστρο. Ήμασταν στην τελική ευθεία για την άφιξή μας. Στο Τεπελένι στην κεντρική πλατεία δεσπόζει το μνημείο του Ali Pashe Tepelena, του γνωστού και στους Έλληνες ως Αλή Πασά των Ιωαννίνων!
Γύρω στις 12 το μεσημέρι φτάσαμε επιτέλους στον σταθμό λεωφορείων του Αργυρόκαστρου ο οποίος βρίσκεται αρκετά μακριά με τα πόδια από την παλιά πόλη που φαινόταν ψηλά στην πλαγιά του βουνού. Εμείς βέβαια το πήραμε ποδαράτο, περπατώντας στη νέα πόλη του Αργυροκάστρου στην κεντρική Bulevardi 18 Shtatori. Η πόλη είχε κίνηση και μου φάνηκε πολύ οικεία σαν να είναι ελληνική. Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι είδαμε στον κεντρικό δρόμο τα υποκαταστήματα ελληνικών τραπεζών! Ίσως γιατί απλά βρισκόμασταν στην πρωτεύουσα της Βορείου Ηπείρου! Γρήγορα διαπιστώσαμε πως δεν στέκει να ανηφορίσουμε με τις βαλίτσες στην παλιά πόλη. Ακριβώς στο σημείο που αρχίζει ο ανηφορικός πλακόστρωτος δρόμος Rruga Doktor Vasil Laboviti, υπάρχει πιάτσα ταξί. Πήραμε ένα αλλά ο ταξιτζής δεν κατάλαβε που θέλουμε να πάμε, άσχετα αν του έδειχνα το όνομα του καταλύματος και την οδό στο κινητό μου. Και επειδή είχαμε συνεννόηση μπουζούκι του είπαμε να κατέβουμε στο κεντρικό σημείο της παλιάς πόλης.
Το Αργυρόκαστρο δεν είναι τόσο εύκολο και ξεκάθαρο όπως το Μπεράτ. Εγώ τουλάχιστον δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ και μπερδεύτηκα ακόμα και με το maps.me. Στον χάρτη φαίνονταν ένα συνονθύλευμα δρόμων με ανηφόρες, κατηφόρες και με τις βαλίτσες στους άβολους δρόμους αρχίσαμε να δυσανασχετούμε με την αναζήτηση του καταλύματος μας. Κατά το ψάξιμο μας ένας κάτοικος ακούγοντας μας να μιλάμε, μας μίλησε ελληνικά και μας ρώτησε ποιο κατάλυμα ψάχνουμε. Επειδή γνώριζε τον ιδιοκτήτη, τον πήρε τηλέφωνο και τον ενημέρωσε να έρθει να μας παραλάβει. Μετά από λίγο ήρθε ο ιδιοκτήτης ο Edmund και μας πήγε σπίτι του. Ανεβήκαμε κάτι ανηφόρες, κόψαμε δρόμο περνώντας από το προαύλιο ενός γυμνάσιου και κοιταζόμασταν με τον Rose για το πόσο μακριά και απόμερα είναι. Τελικά δεν ήταν τόσο πολύπλοκο όσο φαινόταν. Γιατί αργότερα διαπιστώσαμε πως από τους κεντρικούς δρόμους Rruga Pertef Kokona και Rruga Ismail Kadare ήμασταν μόνο 10 λεπτά από το κέντρο της παλιάς πόλης.
Το Guesthouse που μείναμε ήταν το https://www.booking.com/hotel/al/me...d=339530;sid=16379189b6d6df4aa3d50b8c0cefa9a8 και ήταν η πρώτη φορά που μείναμε στο σπίτι ενός ντόπιου. Με το που περάσαμε το κατώφλι της πόρτας και μπαίνοντας στην περιποιημένη αυλή νιώσαμε πολύ οικεία. Σαν να ήρθαμε στο σπίτι ενός ξαδέρφου μας που θα μας φιλοξενήσει.
Το ότι θα μείνουμε στο σπίτι κάποιου, το καταλάβαμε καλά όταν ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε ευγενικά να μη μπαίνουμε με τα παπούτσια μέσα αλλά να τα αφήνουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού. Το σπίτι του Edmund είναι ένα απλό όμορφο σπιτικό με ένα μεγάλο σαλόνι μπαίνοντας από την κεντρική πόρτα και διαθέτει δύο υπνοδωμάτια για φιλοξενία. Πάντως πρέπει να είναι πολύ μεγάλο και να έχει και άλλα δωμάτια που δεν είχαμε πρόσβαση γιατί δεν είδαμε τα άλλα μέλη της οικογένειας του παρά μονάχα ελάχιστα την γυναίκα του και έναν παππού στην αυλή. Ο Edmund είναι ένας ευγενικός οικογενειάρχης γύρω στα 30-35 χρόνων και μιλάει άριστα την ελληνική γλώσσα χωρίς την κλασική αλβανική προφορά, όπως επίσης μιλάει και τέλεια αγγλικά όπως τον ακούσαμε να συνομιλεί με τους δύο άλλους ένοικους που ήταν ένα νεαρό ζευγάρι γερμανών. Είχε πλάκα που ο Edmund, μάλλον ξεχνούσε κάποιες φορές ότι είμαστε Έλληνες και μας μιλούσε στα αγγλικά κι εμείς απαντούσαμε στα Ελληνικά!
Μας είπε πως έβαλε τα δωμάτια στην booking 2 μήνες πριν και έχει καλή κίνηση από επισκέπτες. Εκτός από αυτό έχει το κυλικείο του γυμνασίου, απέναντι από το σπίτι του. Μια χαρά δηλαδή. Το δωμάτιο μας ήταν παραδοσιακό, με 2πλό και μονό κρεβάτι, δικό του μπάνιο και με μια καταπληκτική θέα από το μεγάλο μπαλκόνι του. Όλο το Αργυρόκαστρο πιάτο!
Η φιλοξενία του Edmund ήταν ζεστή, φιλική και διακριτική. Διόρθωσε στη στιγμή κάποια μικροπροβληματάκια όπως να αλλάξει μια λάμπα που κάηκε και να διορθώσει το καζανάκι που είχε ένα θέμα. Λάθος μας που δεν του αναφέραμε ότι το κλιματιστικό δεν έβγαζε ζέστη και πραγματικά το βράδυ είχαμε κρυώσει. Ήταν το μοναδικό πρόβλημα που είχαμε με το δωμάτιο και έπρεπε να του το πούμε. Ευτυχώς η ντουλάπα είχε κουβέρτες και παπλώματα. Το δωμάτιο για 2 διανυκτερεύσεις μαζί με πρωινό κόστισε 50€ και ήταν το καλύτερο από τα τρία που μείναμε στην Αλβανία. Γιατί εκτός από τις πολυτέλειες σημαντικότερο όλων είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου και να ζεις μια πιο αυθεντική εμπειρία φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός ντόπιου. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζούνε σε τουριστικά μέρη και μπορούν να εκμεταλλευτούν με αυτόν τον τρόπο την επισκεψιμότητα στον τόπο τους και να βγάζουν έξτρα χρήματα, νοικιάζοντας το σπίτι ή το δωμάτιο τους.
Ο Edmund μας ρώτησε αν θέλουμε να ρωτήσουμε κάτι ή αν έχουμε απορίες για το που θα πάμε και τι θα δούμε στο Αργυρόκαστρο. Ο Rose, δείχνοντας εμένα του είπε χαρακτηριστικά ''ευχαριστούμε, αλλά όλα τα ξέρει αυτός. Είναι ταξιδιωτικός οδηγός από μόνος του''!
Ήμασταν πια πανέτοιμοι να βγούμε για να γνωρίσουμε το Gjirokaster!
Λέγοντας το πάντα με τη σωστή αλβανική προφορά!
Η μέρα ξεκίνησε στις 06:45 έτσι!
Κατεβήκαμε στη μεγάλη πολυτελή αλλά ''κρύα'' αίθουσα του εστιατορίου νωρίς νωρίς γιατί δεν ξέραμε τι ώρα έχει λεωφορείο για Αργυρόκαστρο. Όσο πιο νωρίς πηγαίναμε στον σταθμό τόσο καλύτερα. Στο ξενοδοχείο επικρατούσε η απόλυτη ησυχία που νομίζαμε ότι μας ξέχασαν. Τελικά εμφανίστηκε ο υπάλληλος που ξεκίνησε να μας σερβίρει το πρωινό μας. Ένα αξιοπρεπέστατο, νόστιμο και φρέσκο πρωινό με μια αρκετά καλή ποικιλία.
Για να πληρώσουμε έπρεπε να ζητήσουμε να φωνάξουν τη ρεσεψιονίστ που ήταν εξαφανισμένη από το πόστο της. Μπορεί και να την ξύπνησαν! Όταν της ζήτησα να μου δώσει και μια απόδειξη έτσι για το τυπικό, μου έδωσε ένα χαρτί που είναι επίσημο όσο είναι μια χαρτοπετσέτα! Τέλος πάντων.
Πήγαμε στη στάση και ευτυχώς το αστικό ήρθε πολύ γρήγορα. Πάλι είχε πολύ κόσμο αλλά όχι τον χαμό που επικρατούσε την προηγούμενη ημέρα στην άφιξή μας στο Μπεράτ. Στον σταθμό ήμασταν στις 8:10. Ήμασταν λίγο στα χαμένα κατά την αναζήτηση του λεωφορείου για Αργυρόκαστρο. Συννενόηση δεν μπορούσαμε να κάνουμε και άκρη δεν βγάλαμε. Ο εισπράκτορας του αστικού που γνώριζε ελληνικά βλέποντας μας προβληματισμένους ήρθε και μας ρώτησε που θέλουμε να πάμε. Πάει, ρωτάει και μας λέει πως το λεωφορείο για Αργυρόκαστρο έφυγε πριν 10 λεπτά στις 8:00, και πως το επόμενο και τελευταίο είναι στις 14:00! Ψυχρολουσία. Με λίγα λόγια το site https://gjirafa.com/Autobus γράφει ότι να ναι γιατί αναφέρει πως υπάρχει δρομολόγιο και στις 9:00 και στις 11:00. Άκρη δεν μπορείς να βγάλεις αν τα δρομολόγια που γράφει είναι με τα κλασικά μεγάλα πούλμαν ή τα μίνι bus που στην Αλβανία τα λένε furgon. Στον σταθμό του Μπεράτ πάντως μόνο furgons βλέπαμε. Και τώρα? Μέχρι στιγμής όλα μας ήρθαν βολικά χωρίς απρόοπτα. Τώρα μας έτυχε η αναποδιά?
Ο εισπράκτορας του αστικού, που δεν είχε καμία υποχρέωση να μας βοηθήσει, εξακολουθούσε να είναι εκεί και να ψάχνει για λύση συζητώντας με έναν οδηγό μίνι bus. Λύση βρέθηκε. Το furgon (που άγνωστο ποιόν τελικό προορισμό είχε), θα μας κατέβαζε στην κωμόπολη του Levan μετά το Φιέρ, και από εκεί σε κοντινή στάση θα περιμέναμε άλλο furgon, ερχόμενο από Τίρανα που πηγαίνει Αργυρόκαστρο. Και ο θεός βοηθός! Τα furgon είναι συνήθως 20 θέσεων και ξεκινούν όταν γεμίσουν κόσμο. Η αναχώρησή μας ήταν στις 08:30.
Σε όλη τη διαδρομή ήμασταν λίγο στην τσίτα γιατί δεν ξέραμε κατά που πέφτει αυτό το Levan και σε πόση ώρα θα είμαστε εκεί. Θα θυμηθεί ο οδηγός να μας ενημερώσει ή το έχει ξεχάσει ήδη? Με το maps.me βρήκα το Levan και το στίγμα για το που βρισκόμαστε οπότε λίγο ηρέμησα. Αφού περάσαμε μέσα από την πόλη του Φιέρ, ήμασταν σε ετοιμότητα γιατί θα κατεβαίναμε λίγη ώρα μετά. Τελικά ο οδηγός δεν μας ξέχασε. Μας έκανε σήμα να κατέβουμε και με νοηματική μας έδειξε ένα σημείο στον απέναντι δρόμο, για να περιμένουμε το άλλο μίνι bus που θα ερχόταν σε λίγη ώρα. Έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον! Τον πληρώσαμε και συνέχισε το δρόμο του. Το σύστημα των furgon έτσι λειτουργεί. Πληρώνεις όταν κατεβαίνεις και δεν παίρνεις κανένα εισιτήριο στα χέρια σου!
Στην στάση περιμέναμε καμιά 5-6 άτομα. Με το που κάναμε την εμφάνιση μας, μας προσέγγισε ένας που σε πολύ καλά αγγλικά μας είπε πως μπορεί να μας πάει στο Αργυρόκαστρο με το αυτοκίνητό του γρήγορα και σε πολύ καλύτερη τιμή από ταξί. Δεν δώσαμε και πολύ σημασία και ευγενικά αρνηθήκαμε. Μετά από λίγο ακόμα ένας ''συνάδελφός'' του μας έκανε την ίδια πρόταση αλλά αυτή τη φορά σε πολύ καλά ελληνικά. Μας είπε πως θα μας πάει με 1000 lek το άτομο (7,50€). Στην αρχή δεν καταλάβαμε καν ότι οι άνθρωποι κάνουν παράνομα το ταξί. Δεν ήταν κακή προσφορά αν αναλογιστούμε πως το κόστος για Αργυρόκαστρο με το μίνι bus ήταν 400 lek. Το σκεφτήκαμε λιγάκι αλλά πάλι αρνηθήκαμε. Του είπαμε πως σε λίγο θα έρθει το λεωφορείο και δεν μας πειράζει να φτάσουμε λίγο πιο αργά. Δεν μας πίεσε καθόλου. Μάλιστα συζητήσαμε και λιγάκι μαζί του για το πόσο ωραία μας φάνηκε η Αλβανία και αυτός μας είπε ''ωραία για τουρισμό, όχι για να ζεις''.
Μετά από κάνα 10λεπτο έφτασε το μίνι bus που είχε τελικό προορισμό το Αργυρόκαστρο. Ήταν τίγκα γεμάτο και προς στιγμήν νόμιζα πως δεν θα χωράμε. Αλλά όπως λέει και ο λαός ''χίλιοι καλοί χωράνε''! Εγώ κύριος, κάθισα στην πρώτη θέση, και ο Rose κάθισε δίπλα στον οδηγό στη θέση του συνοδηγού που σηκώθηκε, και κάθισε δίπλα στον Rose σε ένα σκαμπό στριμωγμένος δίπλα στην πόρτα! Σουρεάλ καταστάσεις αλλά πολύ αυθεντικές και ωραίες. Τελικά τίποτα δεν πήγε στραβά και θα φτάναμε στο Αργυρόκαστρο πιο νωρίς απ’ ότι υπολογίσαμε.
Ο οδηγός ήταν ένας πολύ εύθυμος τύπος, και ω τι σύμπτωση ήξερε καλούτσικα ελληνικά! Πλέον χάσαμε τον αριθμό των ανθρώπων που γνωρίσαμε και ήξεραν ελληνικά. Είχε τέλειο καιρό και το οδικό δίκτυο σ’ αυτό το κομμάτι ήταν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Η διαδρομή είχε ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφη αφού ο δρόμος SH4 και E853 για αρκετή ώρα περνούσε δίπλα από τον ποταμό Viosa και το τοπίο μαζί με τα χαμηλά βουνά και τα χωράφια ήταν πολύ εντυπωσιακό.
Περίπου 1,5 ώρα πριν φτάσουμε κάναμε μια 20λεπτη στάση σε ένα καφενείο πάνω στο δρόμο. Ορισμένοι επιβάτες κατέβηκαν στο Τεπελένι, που απέχει 30 λεπτά από το Αργυρόκαστρο. Ήμασταν στην τελική ευθεία για την άφιξή μας. Στο Τεπελένι στην κεντρική πλατεία δεσπόζει το μνημείο του Ali Pashe Tepelena, του γνωστού και στους Έλληνες ως Αλή Πασά των Ιωαννίνων!
Γύρω στις 12 το μεσημέρι φτάσαμε επιτέλους στον σταθμό λεωφορείων του Αργυρόκαστρου ο οποίος βρίσκεται αρκετά μακριά με τα πόδια από την παλιά πόλη που φαινόταν ψηλά στην πλαγιά του βουνού. Εμείς βέβαια το πήραμε ποδαράτο, περπατώντας στη νέα πόλη του Αργυροκάστρου στην κεντρική Bulevardi 18 Shtatori. Η πόλη είχε κίνηση και μου φάνηκε πολύ οικεία σαν να είναι ελληνική. Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι είδαμε στον κεντρικό δρόμο τα υποκαταστήματα ελληνικών τραπεζών! Ίσως γιατί απλά βρισκόμασταν στην πρωτεύουσα της Βορείου Ηπείρου! Γρήγορα διαπιστώσαμε πως δεν στέκει να ανηφορίσουμε με τις βαλίτσες στην παλιά πόλη. Ακριβώς στο σημείο που αρχίζει ο ανηφορικός πλακόστρωτος δρόμος Rruga Doktor Vasil Laboviti, υπάρχει πιάτσα ταξί. Πήραμε ένα αλλά ο ταξιτζής δεν κατάλαβε που θέλουμε να πάμε, άσχετα αν του έδειχνα το όνομα του καταλύματος και την οδό στο κινητό μου. Και επειδή είχαμε συνεννόηση μπουζούκι του είπαμε να κατέβουμε στο κεντρικό σημείο της παλιάς πόλης.
Το Αργυρόκαστρο δεν είναι τόσο εύκολο και ξεκάθαρο όπως το Μπεράτ. Εγώ τουλάχιστον δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ και μπερδεύτηκα ακόμα και με το maps.me. Στον χάρτη φαίνονταν ένα συνονθύλευμα δρόμων με ανηφόρες, κατηφόρες και με τις βαλίτσες στους άβολους δρόμους αρχίσαμε να δυσανασχετούμε με την αναζήτηση του καταλύματος μας. Κατά το ψάξιμο μας ένας κάτοικος ακούγοντας μας να μιλάμε, μας μίλησε ελληνικά και μας ρώτησε ποιο κατάλυμα ψάχνουμε. Επειδή γνώριζε τον ιδιοκτήτη, τον πήρε τηλέφωνο και τον ενημέρωσε να έρθει να μας παραλάβει. Μετά από λίγο ήρθε ο ιδιοκτήτης ο Edmund και μας πήγε σπίτι του. Ανεβήκαμε κάτι ανηφόρες, κόψαμε δρόμο περνώντας από το προαύλιο ενός γυμνάσιου και κοιταζόμασταν με τον Rose για το πόσο μακριά και απόμερα είναι. Τελικά δεν ήταν τόσο πολύπλοκο όσο φαινόταν. Γιατί αργότερα διαπιστώσαμε πως από τους κεντρικούς δρόμους Rruga Pertef Kokona και Rruga Ismail Kadare ήμασταν μόνο 10 λεπτά από το κέντρο της παλιάς πόλης.
Το Guesthouse που μείναμε ήταν το https://www.booking.com/hotel/al/me...d=339530;sid=16379189b6d6df4aa3d50b8c0cefa9a8 και ήταν η πρώτη φορά που μείναμε στο σπίτι ενός ντόπιου. Με το που περάσαμε το κατώφλι της πόρτας και μπαίνοντας στην περιποιημένη αυλή νιώσαμε πολύ οικεία. Σαν να ήρθαμε στο σπίτι ενός ξαδέρφου μας που θα μας φιλοξενήσει.
Το ότι θα μείνουμε στο σπίτι κάποιου, το καταλάβαμε καλά όταν ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε ευγενικά να μη μπαίνουμε με τα παπούτσια μέσα αλλά να τα αφήνουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού. Το σπίτι του Edmund είναι ένα απλό όμορφο σπιτικό με ένα μεγάλο σαλόνι μπαίνοντας από την κεντρική πόρτα και διαθέτει δύο υπνοδωμάτια για φιλοξενία. Πάντως πρέπει να είναι πολύ μεγάλο και να έχει και άλλα δωμάτια που δεν είχαμε πρόσβαση γιατί δεν είδαμε τα άλλα μέλη της οικογένειας του παρά μονάχα ελάχιστα την γυναίκα του και έναν παππού στην αυλή. Ο Edmund είναι ένας ευγενικός οικογενειάρχης γύρω στα 30-35 χρόνων και μιλάει άριστα την ελληνική γλώσσα χωρίς την κλασική αλβανική προφορά, όπως επίσης μιλάει και τέλεια αγγλικά όπως τον ακούσαμε να συνομιλεί με τους δύο άλλους ένοικους που ήταν ένα νεαρό ζευγάρι γερμανών. Είχε πλάκα που ο Edmund, μάλλον ξεχνούσε κάποιες φορές ότι είμαστε Έλληνες και μας μιλούσε στα αγγλικά κι εμείς απαντούσαμε στα Ελληνικά!
Μας είπε πως έβαλε τα δωμάτια στην booking 2 μήνες πριν και έχει καλή κίνηση από επισκέπτες. Εκτός από αυτό έχει το κυλικείο του γυμνασίου, απέναντι από το σπίτι του. Μια χαρά δηλαδή. Το δωμάτιο μας ήταν παραδοσιακό, με 2πλό και μονό κρεβάτι, δικό του μπάνιο και με μια καταπληκτική θέα από το μεγάλο μπαλκόνι του. Όλο το Αργυρόκαστρο πιάτο!
Η φιλοξενία του Edmund ήταν ζεστή, φιλική και διακριτική. Διόρθωσε στη στιγμή κάποια μικροπροβληματάκια όπως να αλλάξει μια λάμπα που κάηκε και να διορθώσει το καζανάκι που είχε ένα θέμα. Λάθος μας που δεν του αναφέραμε ότι το κλιματιστικό δεν έβγαζε ζέστη και πραγματικά το βράδυ είχαμε κρυώσει. Ήταν το μοναδικό πρόβλημα που είχαμε με το δωμάτιο και έπρεπε να του το πούμε. Ευτυχώς η ντουλάπα είχε κουβέρτες και παπλώματα. Το δωμάτιο για 2 διανυκτερεύσεις μαζί με πρωινό κόστισε 50€ και ήταν το καλύτερο από τα τρία που μείναμε στην Αλβανία. Γιατί εκτός από τις πολυτέλειες σημαντικότερο όλων είναι να νιώθεις σαν στο σπίτι σου και να ζεις μια πιο αυθεντική εμπειρία φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός ντόπιου. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι που ζούνε σε τουριστικά μέρη και μπορούν να εκμεταλλευτούν με αυτόν τον τρόπο την επισκεψιμότητα στον τόπο τους και να βγάζουν έξτρα χρήματα, νοικιάζοντας το σπίτι ή το δωμάτιο τους.
Ο Edmund μας ρώτησε αν θέλουμε να ρωτήσουμε κάτι ή αν έχουμε απορίες για το που θα πάμε και τι θα δούμε στο Αργυρόκαστρο. Ο Rose, δείχνοντας εμένα του είπε χαρακτηριστικά ''ευχαριστούμε, αλλά όλα τα ξέρει αυτός. Είναι ταξιδιωτικός οδηγός από μόνος του''!
Ήμασταν πια πανέτοιμοι να βγούμε για να γνωρίσουμε το Gjirokaster!
Λέγοντας το πάντα με τη σωστή αλβανική προφορά!
Last edited:
