giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.829
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Τίρανα με ήλιο και το τελεφερίκ του τρόμου!
Ο ήλιος έκανε για τα καλά την εμφάνιση του και δεν είχε σκοπό να φύγει τις υπόλοιπες μέρες που θα ήμασταν στην Αλβανία. Από την λίμνη, περπατήσαμε την οδό Sami Frasheri, μια μεγάλη ευθεία μέχρι τον ποταμό Λάνα. Η διαδρομή αυτή δεν είχε κανένα μεγάλο ενδιαφέρον παρά το ότι περπατούσαμε λίγο έξω από το κέντρο και βλέπαμε τους ρυθμούς της πόλης. Απλά καταστήματα ρούχων, πάμφθηνη αγορά, οπωροπωλεία και περιποιημένες πολυκατοικίες βαμμένες με τα κλασικά χρώματα Έντι Ράμα!
Η πλατεία Uillson, που την είχαμε δει και λίγη ώρα πριν
Βγαίνοντας στον ποταμό Λάνα και τη λεωφόρο Bajram Curri
Πόσο πιο ωραίο το ποτάμι υπό το φως του ήλιου. Μου άρεσε πάρα πολύ το πόσο περιποιημένο το έχουν με πολύ πράσινο και δέντρα. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από όχθες ποταμών άλλων πόλεων στην Ευρώπη.
Γέφυρα / λεωφόρος Ibrahim Rugova
Το Taiwan Center στο Parku Rinia και πίσω ο 4-ever Green Tower
Parku Rinia
Μπορεί να περάσαμε πολλές φορές από τα ίδια σημεία, όμως τα πάντα ήταν πολύ πιο ωραία υπό το φως του ήλιου. Ήταν η ευκαιρία μου λοιπόν να τα φωτογραφίσω με διαφορετικές καιρικές συνθήκες και διαφορετικό φωτισμό. Καμία σχέση με την μουντίλα και την μαυρίλα που επικρατούσε νωρίτερα.
Το Δημαρχείο στα αριστερά και το Υπουργείο μεταφορών στα δεξιά
Πλατεία Skenderbej και το άγαλμα του Σκεντέρμπεη (Gjergj Kastriotit)
Εννοείται!
Όπερα και Εθνική Βιβλιοθήκη
Ήταν ήδη νωρίς το απόγευμα και έμεινε ένα μόνο μέρος που δεν είχαμε πάει. Το άφησα τελευταίο γιατί είναι το μόνο που βρίσκεται έξω από το κέντρο των Τιράνων, 20 λεπτά μακριά με το αστικό. Η στάση για το Dajti Ekspres ή απλά τελεφερίκ είναι πίσω από το Πύργο του ρολογιού, αλλά χρειάστηκε να ρωτήσουμε τουλάχιστον 2 φορές για να εντοπίσουμε το σωστό σημείο γιατί στον δρόμο υπάρχουν αρκετά λεωφορεία και η αφετηρία που ψάχναμε εμείς ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Φυσικά ούτε λόγος για όνομα στάσης ή νούμερο αστικού. Απλά ένα ''στο μπλε λεωφορείο θα πάτε''! Εδώ τα δείχνει ωραία και οργανωμένα και αναλυτικά
http://dajtiekspres.com/v1/plan-your-trip/getting-here/
Στο αστικό γρήγορα έγινε της τρελής και ήμασταν σαν παστές σαρδέλες. Ευτυχώς καθόμασταν. Για άλλη μια φορά ο εισπράκτορας να ελίσσετε ανάμεσα στο πλήθος να κόψει εισιτήρια. Πίστευα πως η γραμμή αυτή κάνει τέρμα στο τελεφερίκ αλλά βλέποντας το gps νόμιζα πως φεύγουμε πιο μακριά και κατεβήκαμε. Ότι να ναι βέβαια γιατί γρήγορα κατάλαβα πως έκανα λάθος. Απίστευτα άκυρη η αντίδραση μου. Δεν ξέρω γιατί μπερδεύτηκα και ευτυχώς δεν είχα την κατακραυγή του Rose. Ακόμα πιο άκυρη ήταν η απόφαση να πάμε με τα πόδια στην βάση του τελεφερίκ. Σιγά είμαστε κοντά. Εδώ γελάνε. Γιατί και χαθήκαμε σε κάτι στενά και διαπιστώσαμε πως το Dajti Ekspres είναι πολύ ψηλά από το δρόμο που περπατούσαμε εμείς. Εν ολίγοις ξανά περιμέναμε στη στάση το αστικό και ευτυχώς σε 30 λεπτά περίπου ήρθε. Πάντως το λεωφορείο δεν κάνει τέρμα πάνω στο τελεφερίκ. Η διαδρομή του είναι κυκλική και και η τελευταία στάση είναι η Teleferiku, σε έναν δρόμο χωρίς όνομα! Είναι κοντά στο μουσείο BUNK'ART.
Δεν τρελαθήκαμε και από χαρά όταν είδαμε πως έχει ανηφόρα μέχρι το Dajti Ekspres αλλά εντάξει δεν ήταν μεγάλη η απόσταση, γύρω στα 5 λεπτά.
Το Dajti Ekspres, είναι η γόνδολα που μεταφέρει κόσμο στο βουνό Dajti στα 1050 μέτρα. Η ψηλότερη κορυφή του εθνικού πάρκου Ντάιτι, είναι 1613 μέτρα. Η γραμμή είναι 4670 μ. μήκος, και η διάρκεια της διαδρομής είναι γύρω στα 15 λεπτά. Το τελεφερίκ άνοιξε το 2005 ύστερα από ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιωτική χρηματοδότηση, κατασκευάστηκε από Αυστριακή εταιρεία, και ήταν μια μεγάλη επένδυση για την Αλβανία. Ήδη είναι πολύ δημοφιλές για τους κατοίκους αφού πλέον έχουν γρήγορη και προσιτή πρόσβαση στο βουνό ενώ πριν ο μοναδικός προσβάσιμος και πολύ πιο χρονοβόρος τρόπος ήταν από έναν στενό ασφαλτοστρωμένο ορεινό δρόμο.
Πάντως για Αλβανία δεν βρήκα φτηνή την τιμή αφού κοστίζει 6€ με επιστροφή δηλαδή 800 lek! Άλλες δύο φορές έχουμε ανέβει σε τέτοιου είδους γόνδολα. Μια στην Κων/πολή και μια στην Σικελία. Αλλά ήταν τόσο μικρή η διάρκεια που δεν καταλάβαμε τίποτα. Το ταξίδι με την Αλβανική γόνδολα όπως λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί είναι μια αξέχαστη εμπειρία στα Τίρανα. Ναι δεν μπορώ να πω όντως μας έμεινε αξέχαστη! Στον σταθμό και στην γόνδολα ήμασταν οι μοναδικοί. Στην αρχή ξεκινήσαμε χαλαρά. Όμορφο φυσικό περιβάλλον, δάσος, πλαγιές και ωραία θέα. Στην αντίθετη πλευρά στο κατέβασμα κάποιοι μας χαιρετούσαν! Κρίμα όμως για τις καμπίνες που ήταν γδαρμένες και χαραγμένες. Καινούριο τελεφερίκ και το έχουν ρημάξει! Δεν μπορείς να βγάλεις μια φωτογραφίας της προκοπής!
Καθώς περνούσαν όμως τα λεπτά τα οποία φαινόταν αιώνες, αρχίσαμε να ξεφυσάμε. Βλέποντας το κενό κάτω άρχισε να με πιάνει η υποψοβία και η ζαλάδα μου και κρατιόμουν από τον Rose ο οποίος ήταν πιο ψύχραιμος. Όταν όμως διαπιστώσαμε πως ο τελικός προορισμός δεν είναι το βουνό μπροστά μας αλλά το πίσω βουνό που ήταν πολύ πιο ψηλά απογοητευτήκαμε, φοβηθήκαμε και μας έπιασε πανικός. Η κλίση και το ύψος που άρχισε να παίρνει το τελεφερίκ ήταν τεράστια. Ο Rose να προβληματίζεται για τα πάντα, για την κατασκευή για την ασφάλεια, να λέει διάφορα μακάβρια κι εγώ να έχω κλειστά μάτια στην υπόλοιπη διαδρομή. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η σέλφι της στιγμής!
Κατάλαβα πως αυτό που με τρόμαζε και με ζάλισε είναι που έβλεπα το βουνό μπροστά μου και φάνταζε ατελείωτη η ανάβαση. Έτσι τα τελευταία λεπτά κάθισα από την άλλη μεριά και είχα πλάτη το βουνό. Ήταν όντως καλύτερα και όχι τόσο τρομακτικά. Όταν φτάσαμε ήταν σαν ψέμα. Επιτέλους πατήσαμε γη! Στο σημείο εκτός από το τέρμα του Dajti Ekspres υπάρχει το Dajti Tower Hotel και το εστιατόριο Ballkoni Dajtit. Φυσικά αργά το απόγευμα εκεί πάνω ήμασταν εμείς και 2-3 ακόμα άτομα. Στο ξενοδοχείο η απόλυτη ερημιά.
Όταν βγήκαμε έξω από το κτίριο, ένα σοκ το πάθαμε γιατί είχε πολύ χαμηλή θερμοκρασία και φυσούσε. Δεν ήμασταν κατάλληλα ντυμένοι και όπως ήταν φυσικό παγώσαμε. Κάναμε ένα γρήγορο γύρο περιμετρικά του ξενοδοχείου και είδαμε το τοπίο που είχε πάρει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα λόγω του ήλιου που έδυσε εκείνη τη στιγμή.
Φυσικά το καλύτερο σημείο είναι στο μπαλκόνι των Τιράνων! Γιατί έτσι ονομάζουν το βουνό Dajti λόγω της πανοραμικής θέας σε όλη την περιοχή των Τιράνων. Μπορεί λοιπόν να κρυώναμε όμως μας αποζημίωσε το ηλιοβασίλεμα που βλέπαμε και η εξαιρετική θέα!
Όταν έδυσε ο ήλιος και άρχισε να σκοτεινίαζει φύγαμε. Άλλωστε δεν είχε και κάτι άλλο να κάνουμε και επικρατούσε ερημιά. Ο Rose δεν μπορούσε να πιστέψει ότι και πάλι θα εγκλωβιστούμε στην γόνδολα και από κάτω θα έχουμε το απόλυτο κενό. Εγώ ήμουν πολύ πιο ψύχραιμος και από τα πρώτα λεπτά της κατάβασης διαπίστωσα ότι ήταν πολύ πιο light το κατέβασμα. Απέβαλα τελείως τους φόβους και απλά περίμενα να φτάσουμε. Το σουρεάλ της υπόθεσης είναι πως όσο κατεβαίναμε ακούγαμε πεντακάθαρα τα παιδιά που έπαιζαν κάτω, τις γελάδες που μούγκριζαν και τον μουεζίνη που καλούσε για προσευχή! Το κουφό ήταν πως στα μέσα της διαδρομής μέσα στο δάσος και χωρίς να υπάρχει κανένα σπίτι ή μαντρί σε εκείνο το σημείο, είδαμε ένα παλικάρι να μας χαιρετάει! Ήταν το φάντασμα της περιοχής? Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε εκεί!
Όταν κατεβήκαμε επιτέλους τελείωσε ο εφιάλτης, για τον Rose περισσότερο που δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Εγώ πάλι κλασικά τα ξεπερνάω γρήγορα και επανέρχομαι σαν να μη συνέβη τίποτα. Και στην τελική σιγά δεν πάθαμε και τίποτα. Δοκιμάσαμε τα όρια της υποφοβίας μας! Είχε πια σουρουπώσει και το δειλινό είχε δώσει ένα πολύ ωραίο χρώμα στα ανατολικά προάστια των Τιράνων.
Από την ίδια στάση πήραμε το αστικό και επιστρέψαμε στο κέντρο. Στην πλατεία Skenderbej φάγαμε 2 πίτες να στανιάρουμε από την εμπειρία του τελεφερίκ! Μια κρεατόπιτα και μια τυρόπιτα εξαιρετικές αλλά καμία σχέση η τιμή τους με τις τυρόπιτες που φάγαμε το μεσημέρι και κόστιζαν 60 lek οι δύο. Τις πήραμε 320 lek δηλαδή 2,5€. Μας έπιασαν τον κ@λ@
! Ενώ το πρόγραμμα έλεγε βραδινό φαγητό στο φημισμένο γκλαμουράτο εστιατόριο Otium καταλάβαμε πως δεν πεινάμε και δεν θα είχε νόημα να πάμε ενώ νιώθουμε σκασμένοι. Άντε εγώ να μη πεινάω, να μη πεινάει και ο Rose? Περίεργα πράγματα. Μάλλον του έκατσε βαρύ η ανάβαση στο βουνό εκτός από την κρεατόπιτα! Έτσι μετά από μια μικρή ανάπαυλα στο δωμάτιο βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στα Τίρανα.
Και επειδή δεν πεινούσαμε πήγαμε να χαλαρώσουμε από την ένταση της ημέρας σε ένα μαγαζί που είχα σημειωμένο. Το Tea Room στην λεωφόρο Gjergj Fishta κοντά στο πάρκο Rinia. Ένα απόλυτα χαλαρωτικό και ατμοσφαιρικό χώρο, όμορφο και ψαγμένο που θα μπορούσε να ήταν κάπου στο Παρίσι! Μόνο που οι τιμές δεν ήταν Παρισιού. Μια κανάτα τσάι που έβγαζε 4 φλιτζάνια κόστιζε 250 lek (1,85€). Καταχρεωθήκαμε πάλι!
Ο Rose επέμενε ότι δεν πεινάει όμως εγώ μια λιγούρα για γλυκό την είχα. Τελευταία εκκρεμότητα στα Τίρανα ήταν να πάμε στη διάσημη σοκολατερί, Cioccolatitaliani Tirana στην περιοχή blloku. Ωραίο και ευγενικό το προσωπικό με καλά αγγλικά και τέλεια η κρέπα νουτέλα μπανάνα με σος λευκής σοκολάτας με κόστος 450 lek (3,30€). Αυτή φτηνή δεν τη λες με τίποτα ειδικά για Τίρανα αλλά είναι τρελά δημοφιλής στη νεολαία της πόλης αν κρίνω από τη συνεχή κίνηση που είχε.
Έτσι λοιπόν τελείωσε η τελευταία μας βραδιά στα Τίρανα. Η αλβανική πρωτεύουσα μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις όμως από την επόμενη μέρα μας περίμεναν πιο αυθεντικές εικόνες από την Αλβανική επικράτεια. Επόμενος σταθμός το γραφικό Berat.
Ο ήλιος έκανε για τα καλά την εμφάνιση του και δεν είχε σκοπό να φύγει τις υπόλοιπες μέρες που θα ήμασταν στην Αλβανία. Από την λίμνη, περπατήσαμε την οδό Sami Frasheri, μια μεγάλη ευθεία μέχρι τον ποταμό Λάνα. Η διαδρομή αυτή δεν είχε κανένα μεγάλο ενδιαφέρον παρά το ότι περπατούσαμε λίγο έξω από το κέντρο και βλέπαμε τους ρυθμούς της πόλης. Απλά καταστήματα ρούχων, πάμφθηνη αγορά, οπωροπωλεία και περιποιημένες πολυκατοικίες βαμμένες με τα κλασικά χρώματα Έντι Ράμα!
Η πλατεία Uillson, που την είχαμε δει και λίγη ώρα πριν
Βγαίνοντας στον ποταμό Λάνα και τη λεωφόρο Bajram Curri
Πόσο πιο ωραίο το ποτάμι υπό το φως του ήλιου. Μου άρεσε πάρα πολύ το πόσο περιποιημένο το έχουν με πολύ πράσινο και δέντρα. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από όχθες ποταμών άλλων πόλεων στην Ευρώπη.
Γέφυρα / λεωφόρος Ibrahim Rugova
Το Taiwan Center στο Parku Rinia και πίσω ο 4-ever Green Tower
Parku Rinia
Μπορεί να περάσαμε πολλές φορές από τα ίδια σημεία, όμως τα πάντα ήταν πολύ πιο ωραία υπό το φως του ήλιου. Ήταν η ευκαιρία μου λοιπόν να τα φωτογραφίσω με διαφορετικές καιρικές συνθήκες και διαφορετικό φωτισμό. Καμία σχέση με την μουντίλα και την μαυρίλα που επικρατούσε νωρίτερα.
Το Δημαρχείο στα αριστερά και το Υπουργείο μεταφορών στα δεξιά
Πλατεία Skenderbej και το άγαλμα του Σκεντέρμπεη (Gjergj Kastriotit)
Εννοείται!
Όπερα και Εθνική Βιβλιοθήκη
Ήταν ήδη νωρίς το απόγευμα και έμεινε ένα μόνο μέρος που δεν είχαμε πάει. Το άφησα τελευταίο γιατί είναι το μόνο που βρίσκεται έξω από το κέντρο των Τιράνων, 20 λεπτά μακριά με το αστικό. Η στάση για το Dajti Ekspres ή απλά τελεφερίκ είναι πίσω από το Πύργο του ρολογιού, αλλά χρειάστηκε να ρωτήσουμε τουλάχιστον 2 φορές για να εντοπίσουμε το σωστό σημείο γιατί στον δρόμο υπάρχουν αρκετά λεωφορεία και η αφετηρία που ψάχναμε εμείς ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα. Φυσικά ούτε λόγος για όνομα στάσης ή νούμερο αστικού. Απλά ένα ''στο μπλε λεωφορείο θα πάτε''! Εδώ τα δείχνει ωραία και οργανωμένα και αναλυτικά
http://dajtiekspres.com/v1/plan-your-trip/getting-here/
Στο αστικό γρήγορα έγινε της τρελής και ήμασταν σαν παστές σαρδέλες. Ευτυχώς καθόμασταν. Για άλλη μια φορά ο εισπράκτορας να ελίσσετε ανάμεσα στο πλήθος να κόψει εισιτήρια. Πίστευα πως η γραμμή αυτή κάνει τέρμα στο τελεφερίκ αλλά βλέποντας το gps νόμιζα πως φεύγουμε πιο μακριά και κατεβήκαμε. Ότι να ναι βέβαια γιατί γρήγορα κατάλαβα πως έκανα λάθος. Απίστευτα άκυρη η αντίδραση μου. Δεν ξέρω γιατί μπερδεύτηκα και ευτυχώς δεν είχα την κατακραυγή του Rose. Ακόμα πιο άκυρη ήταν η απόφαση να πάμε με τα πόδια στην βάση του τελεφερίκ. Σιγά είμαστε κοντά. Εδώ γελάνε. Γιατί και χαθήκαμε σε κάτι στενά και διαπιστώσαμε πως το Dajti Ekspres είναι πολύ ψηλά από το δρόμο που περπατούσαμε εμείς. Εν ολίγοις ξανά περιμέναμε στη στάση το αστικό και ευτυχώς σε 30 λεπτά περίπου ήρθε. Πάντως το λεωφορείο δεν κάνει τέρμα πάνω στο τελεφερίκ. Η διαδρομή του είναι κυκλική και και η τελευταία στάση είναι η Teleferiku, σε έναν δρόμο χωρίς όνομα! Είναι κοντά στο μουσείο BUNK'ART.
Δεν τρελαθήκαμε και από χαρά όταν είδαμε πως έχει ανηφόρα μέχρι το Dajti Ekspres αλλά εντάξει δεν ήταν μεγάλη η απόσταση, γύρω στα 5 λεπτά.
Το Dajti Ekspres, είναι η γόνδολα που μεταφέρει κόσμο στο βουνό Dajti στα 1050 μέτρα. Η ψηλότερη κορυφή του εθνικού πάρκου Ντάιτι, είναι 1613 μέτρα. Η γραμμή είναι 4670 μ. μήκος, και η διάρκεια της διαδρομής είναι γύρω στα 15 λεπτά. Το τελεφερίκ άνοιξε το 2005 ύστερα από ιδιωτική πρωτοβουλία και ιδιωτική χρηματοδότηση, κατασκευάστηκε από Αυστριακή εταιρεία, και ήταν μια μεγάλη επένδυση για την Αλβανία. Ήδη είναι πολύ δημοφιλές για τους κατοίκους αφού πλέον έχουν γρήγορη και προσιτή πρόσβαση στο βουνό ενώ πριν ο μοναδικός προσβάσιμος και πολύ πιο χρονοβόρος τρόπος ήταν από έναν στενό ασφαλτοστρωμένο ορεινό δρόμο.
Πάντως για Αλβανία δεν βρήκα φτηνή την τιμή αφού κοστίζει 6€ με επιστροφή δηλαδή 800 lek! Άλλες δύο φορές έχουμε ανέβει σε τέτοιου είδους γόνδολα. Μια στην Κων/πολή και μια στην Σικελία. Αλλά ήταν τόσο μικρή η διάρκεια που δεν καταλάβαμε τίποτα. Το ταξίδι με την Αλβανική γόνδολα όπως λένε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί είναι μια αξέχαστη εμπειρία στα Τίρανα. Ναι δεν μπορώ να πω όντως μας έμεινε αξέχαστη! Στον σταθμό και στην γόνδολα ήμασταν οι μοναδικοί. Στην αρχή ξεκινήσαμε χαλαρά. Όμορφο φυσικό περιβάλλον, δάσος, πλαγιές και ωραία θέα. Στην αντίθετη πλευρά στο κατέβασμα κάποιοι μας χαιρετούσαν! Κρίμα όμως για τις καμπίνες που ήταν γδαρμένες και χαραγμένες. Καινούριο τελεφερίκ και το έχουν ρημάξει! Δεν μπορείς να βγάλεις μια φωτογραφίας της προκοπής!
Καθώς περνούσαν όμως τα λεπτά τα οποία φαινόταν αιώνες, αρχίσαμε να ξεφυσάμε. Βλέποντας το κενό κάτω άρχισε να με πιάνει η υποψοβία και η ζαλάδα μου και κρατιόμουν από τον Rose ο οποίος ήταν πιο ψύχραιμος. Όταν όμως διαπιστώσαμε πως ο τελικός προορισμός δεν είναι το βουνό μπροστά μας αλλά το πίσω βουνό που ήταν πολύ πιο ψηλά απογοητευτήκαμε, φοβηθήκαμε και μας έπιασε πανικός. Η κλίση και το ύψος που άρχισε να παίρνει το τελεφερίκ ήταν τεράστια. Ο Rose να προβληματίζεται για τα πάντα, για την κατασκευή για την ασφάλεια, να λέει διάφορα μακάβρια κι εγώ να έχω κλειστά μάτια στην υπόλοιπη διαδρομή. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η σέλφι της στιγμής!
Κατάλαβα πως αυτό που με τρόμαζε και με ζάλισε είναι που έβλεπα το βουνό μπροστά μου και φάνταζε ατελείωτη η ανάβαση. Έτσι τα τελευταία λεπτά κάθισα από την άλλη μεριά και είχα πλάτη το βουνό. Ήταν όντως καλύτερα και όχι τόσο τρομακτικά. Όταν φτάσαμε ήταν σαν ψέμα. Επιτέλους πατήσαμε γη! Στο σημείο εκτός από το τέρμα του Dajti Ekspres υπάρχει το Dajti Tower Hotel και το εστιατόριο Ballkoni Dajtit. Φυσικά αργά το απόγευμα εκεί πάνω ήμασταν εμείς και 2-3 ακόμα άτομα. Στο ξενοδοχείο η απόλυτη ερημιά.
Όταν βγήκαμε έξω από το κτίριο, ένα σοκ το πάθαμε γιατί είχε πολύ χαμηλή θερμοκρασία και φυσούσε. Δεν ήμασταν κατάλληλα ντυμένοι και όπως ήταν φυσικό παγώσαμε. Κάναμε ένα γρήγορο γύρο περιμετρικά του ξενοδοχείου και είδαμε το τοπίο που είχε πάρει ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα λόγω του ήλιου που έδυσε εκείνη τη στιγμή.
Φυσικά το καλύτερο σημείο είναι στο μπαλκόνι των Τιράνων! Γιατί έτσι ονομάζουν το βουνό Dajti λόγω της πανοραμικής θέας σε όλη την περιοχή των Τιράνων. Μπορεί λοιπόν να κρυώναμε όμως μας αποζημίωσε το ηλιοβασίλεμα που βλέπαμε και η εξαιρετική θέα!
Όταν έδυσε ο ήλιος και άρχισε να σκοτεινίαζει φύγαμε. Άλλωστε δεν είχε και κάτι άλλο να κάνουμε και επικρατούσε ερημιά. Ο Rose δεν μπορούσε να πιστέψει ότι και πάλι θα εγκλωβιστούμε στην γόνδολα και από κάτω θα έχουμε το απόλυτο κενό. Εγώ ήμουν πολύ πιο ψύχραιμος και από τα πρώτα λεπτά της κατάβασης διαπίστωσα ότι ήταν πολύ πιο light το κατέβασμα. Απέβαλα τελείως τους φόβους και απλά περίμενα να φτάσουμε. Το σουρεάλ της υπόθεσης είναι πως όσο κατεβαίναμε ακούγαμε πεντακάθαρα τα παιδιά που έπαιζαν κάτω, τις γελάδες που μούγκριζαν και τον μουεζίνη που καλούσε για προσευχή! Το κουφό ήταν πως στα μέσα της διαδρομής μέσα στο δάσος και χωρίς να υπάρχει κανένα σπίτι ή μαντρί σε εκείνο το σημείο, είδαμε ένα παλικάρι να μας χαιρετάει! Ήταν το φάντασμα της περιοχής? Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε εκεί!
Όταν κατεβήκαμε επιτέλους τελείωσε ο εφιάλτης, για τον Rose περισσότερο που δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Εγώ πάλι κλασικά τα ξεπερνάω γρήγορα και επανέρχομαι σαν να μη συνέβη τίποτα. Και στην τελική σιγά δεν πάθαμε και τίποτα. Δοκιμάσαμε τα όρια της υποφοβίας μας! Είχε πια σουρουπώσει και το δειλινό είχε δώσει ένα πολύ ωραίο χρώμα στα ανατολικά προάστια των Τιράνων.
Από την ίδια στάση πήραμε το αστικό και επιστρέψαμε στο κέντρο. Στην πλατεία Skenderbej φάγαμε 2 πίτες να στανιάρουμε από την εμπειρία του τελεφερίκ! Μια κρεατόπιτα και μια τυρόπιτα εξαιρετικές αλλά καμία σχέση η τιμή τους με τις τυρόπιτες που φάγαμε το μεσημέρι και κόστιζαν 60 lek οι δύο. Τις πήραμε 320 lek δηλαδή 2,5€. Μας έπιασαν τον κ@λ@
! Ενώ το πρόγραμμα έλεγε βραδινό φαγητό στο φημισμένο γκλαμουράτο εστιατόριο Otium καταλάβαμε πως δεν πεινάμε και δεν θα είχε νόημα να πάμε ενώ νιώθουμε σκασμένοι. Άντε εγώ να μη πεινάω, να μη πεινάει και ο Rose? Περίεργα πράγματα. Μάλλον του έκατσε βαρύ η ανάβαση στο βουνό εκτός από την κρεατόπιτα! Έτσι μετά από μια μικρή ανάπαυλα στο δωμάτιο βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στα Τίρανα.Και επειδή δεν πεινούσαμε πήγαμε να χαλαρώσουμε από την ένταση της ημέρας σε ένα μαγαζί που είχα σημειωμένο. Το Tea Room στην λεωφόρο Gjergj Fishta κοντά στο πάρκο Rinia. Ένα απόλυτα χαλαρωτικό και ατμοσφαιρικό χώρο, όμορφο και ψαγμένο που θα μπορούσε να ήταν κάπου στο Παρίσι! Μόνο που οι τιμές δεν ήταν Παρισιού. Μια κανάτα τσάι που έβγαζε 4 φλιτζάνια κόστιζε 250 lek (1,85€). Καταχρεωθήκαμε πάλι!
Ο Rose επέμενε ότι δεν πεινάει όμως εγώ μια λιγούρα για γλυκό την είχα. Τελευταία εκκρεμότητα στα Τίρανα ήταν να πάμε στη διάσημη σοκολατερί, Cioccolatitaliani Tirana στην περιοχή blloku. Ωραίο και ευγενικό το προσωπικό με καλά αγγλικά και τέλεια η κρέπα νουτέλα μπανάνα με σος λευκής σοκολάτας με κόστος 450 lek (3,30€). Αυτή φτηνή δεν τη λες με τίποτα ειδικά για Τίρανα αλλά είναι τρελά δημοφιλής στη νεολαία της πόλης αν κρίνω από τη συνεχή κίνηση που είχε.
Έτσι λοιπόν τελείωσε η τελευταία μας βραδιά στα Τίρανα. Η αλβανική πρωτεύουσα μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις όμως από την επόμενη μέρα μας περίμεναν πιο αυθεντικές εικόνες από την Αλβανική επικράτεια. Επόμενος σταθμός το γραφικό Berat.
Last edited:
