soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.698
- Likes
- 6.299
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Συνεχίζω με διάφορα ξεχασμένα περιστατικά, πληροφορίες χρήσιμες και άχρηστες, πιστευτά και απίστευτα, αληθινά και παραμύθια. Αλλά και τα παραμύθια σε κάποια γεγονότα βασίζονται. Εξ άλλου, στα παραμύθια που μας έλεγαν οι γιαγιάδες και οι μανάδες μας, οι μεν βεζίρηδες οι βασιλιάδες και οι μαχαραγιάδες ήταν από την Ινδία , οι δε μάγοι και σοφοί από την Περσία. Το ίδιο και στα παραμύθια της Χαλιμάς και το μοναδικό βιβλίο του Συντίπα-στενός συγγενής της Χαλιμάς- με το τίτλο «Οι πανουργίες και οι μηχανογραφίες των γυναικών». Ινδία, Περσία και κάπου - κάπου το Κασμίρ. Έμπαινε βέβαια στην υπόθεση και η παραμυθένια Βαγδάτη που διασκέδασε τα παιδάκια, αλλά όταν μεγάλωσαν ζήλεψαν το θησαυρό του Αλή Μπαμπά και σκάβοντας να τον βρουν την κατέστρεψαν.
Ινδία και Περσία που κατάφερα να τις δω μέσα σε λιγότερο από 12 μήνες, πράγμα που πριν τρία χρόνια δεν θα το πίστευα. Κι αυτό κυρίες και κύριοι εξ αίτιας της παρέας σας… Κι όταν το λέω σε κάποιους εξωσχολικούς…. μένουν με το στόμα ανοικτό. Η σύγκριση λοιπόν του ταξιδιού στην Περσία με αυτό στη Ινδία ερχόντουσαν εύκολα.
H κυριότερη ήταν οι οδηγοί μας. Γελαστός ωραίος ευχάριστος ο οδηγός στην Περσία, μουτρωμένος, αμίλητος, σαν να κάνει αγγαρεία στην Ινδία. Έκανε και κάποια λάθη στο πρόγραμμα, δεν κρατούσε αντίγραφο του κι όταν το καταλάβαμε σε μια περίπτωση ήταν αργά.
Θα έχετε προσέξει ότι δε σας έγραψα για την Άκρα εκτός μιας φωτογραφίας που έχω περάσει στην αρχή της ιστορίας. Ο λόγος είναι ότι όλοι, κι αυτοί που δεν έχουν πάει ξέρουν για το Taj Mahal το σύμβολο της συζυγικής αγάπης…
Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο στις δέκα το πρωί που πήγαμε. Αρκετές κινεζούλες χαζοχαρούμενες μάθανε κι αυτές να ντύνονται και να φωτογραφίζουν σαν τις Γιαπωνέζες. .. Όταν τις πρωτογνώρισα ήταν ακόμα με τη χοντρή μπλε Μαοϊκή φόρμα κλειστή μέχρι το λαιμό, κι όταν πέρναγα από τις γειτονιές με τις σοβιετικού ρυθμού πολυκατοικίες βγαίνανε από τα παράθυρα και με βλέπανε σαν Αρειανό. Μα τι περίεργες στάσεις έπαιρναν μπροστά στη μηχανή!! Σήκωναν το χέρι ψηλά με τα τρία δάκτυλα ενωμένα σαν να θέλανε να πετάξουν.
Ας πούμε όμως για ένα δυσάρεστο περιστατικό που μας έλαχε στην Άκρα αλλά ευτυχώς έληξε σύντομα. Φτάσαμε γύρω στις πέντε και μισή το απόγευμα, μετά από μία διαδρομή που άρχισε από την Pushkar στις 0830 με ενδιάμεσου σταθμούς στο Abaneri με το πηγάδι και τα σκαλάκια, και στο Fatehpur Sikri με το ιστορικό παλάτι του 16ου αιώνα. Κι ενώ στη διαδρομή δεν είχα κάποιο πρόβλημα, βγαίνοντας από το αμάξι μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο δεν μπορούσα να ισορροπήσω. Με μια κυλιόμενη καρέκλα με πήγαν στο δωμάτιο ! Το θερμόμετρο έγραψε 40-41. Απόρησα γιατί δεν αισθανόμουν πυρετό. Ίσως λόγω της ζέστης. Γιατί λίγο να ανέβη στον καθένα μας το καταλαβαίνουμε. Με ξύπνησαν, ο γιατρός στο δωμάτιο μου μαζί με δύο νοσοκόμους να μου πάρουν αίμα. Ο γιατρός έμαθα εκ των υστέρων ότι είπε να με πάνε στο νοσοκομείο. Η γυναίκα μου δεν δέχτηκε ευτυχώς. Καλοντυμένος ο γιατρός, με χαρακτηριστικά Ινδού δηλαδή φουσκωμένα μαγουλάκια, ελαφρά γεμάτος αλλά χωρίς ένα χαμόγελο παρηγοριάς, με κοίταζε με τόση σοβαρότητα που πήγε η καρδιά μου στην Κούλουρη… Σκέτη απογοήτευση ήταν. Τι άρπαξα στη Ινδία και θα μου χαλάσει το πρόγραμμα; - Τα αξιοθέατα έχεις στο μυαλό σου ή την υγεία σου; - Τα αξιοθέατα ανεξαρτήτου κατάστασης. Την στεναχώρησα. Έκανε τις συνήθεις εξετάσεις, πίεση, γλώσσα κλπ πήραν το αίμα έφεραν τις εξετάσεις πολύ γρήγορα ήταν όλες καλές. Κάθε τρεις ώρες με το ξυπνητήρι ρυθμισμένο , τρομοκρατημένη και ανήσυχη, μου έδινε γλυκόζη με νερό και κάποια χαπάκια μέχρι που ξημέρωσε.
Το πρωί αισθανόμουν καλλίτερα, ο πυρετός ήταν στα φυσιολογικά του όρια. Σηκώθηκα, πήραμε πρωινό, αναβάλαμε την επίσκεψη των οκτώ στο Taj Mahal και την κάναμε στις δέκα. Ακυρώσαμε την επίσκεψη στο φρούριο της Άκρα, ξανά ξεκούραση γιατί το απόγευμα μας περίμενε η ταλαιπωρία του νυχτερινού τρένου για το Βαρανάσι. Πληρώσαμε στη ρεσεψιόν 55 ευρώ για το γιατρό και τις εξετάσεις, πήρα αποδείξει και παραστατικά, τηλεφώνησα στην ασφάλεια που έκανα πριν φύγω, τους τα έστειλα μετά που ήρθα στη Ελλάδα όλα με επισύναψη, όμως δεν μου έδωσα ούτε ένα ευρουλάκι. Όπως είπαν θα έπρεπε να έξοδα να ήταν πάνω από 100 ευρώ. Η ασφάλεια ήταν της Montial. Όλες οι ασφάλειες κάποιο κόλλημα βρίσουν για το συμφέρον τους. Η γνωμάτευση του γιατρού δεν έγραφε τα αίτια. Η γιατρός μας όταν επέστρεψα σπίτι μου είπε ότι ήταν αφυδάτωση, κι ότι αντί δύο λίτρα νερό την ημέρα που είναι το κανονικό έπρεπε να πίνω άλλα δύο. Μα ποια δύο λίτρα κανονικό; Εγώ δεν πίνω ούτε το ένα όση ζέστη κι αν κάνει!!
Ένα χαστουκάκι… ήταν. Τι πρώτες μέρες του ταξιδιού είχαμε κάποιες προειδοποιήσεις …Το πνεύμα των Ινδικών θεοτήτων φαίνεται πως είναι ισχυρό. Αν φας και αυτά τα ζαχαρωτά που μοιράζουν στους ναούς!!! Γιατί πως αλλιώς ερμηνεύεται η εξαφάνιση από το λαιμό μου του ξύλινου σταυρού δώρο του Πατριάρχη Ιεροσολύμων πριν τέσσερα χρόνια που από τότε τον φορούσα συνεχώς; Ότι τον ξέχασες στο δωμάτιο του ξενοδοχείο έτσι έπρεπε να γίνει.
Από την πρώτη μέρα, κολυμπήσαμε αμέσως στα βαθιά νερά… Εννοώ αυτή την μυθιστορηματική άφιξη στη Jaipur όταν από μέσα από το αυτοκίνητο, αργά προχωρούσαμε να μπούμε στην πόλη έχοντας δίπλα μας μια ατέλειωτη σειρά των εξαθλιωμένων έξω από τα καλυβόσπιτα φτιαγμένα από κάθε λογής πρόχειρου υλικού. Μαύρα τεράστια γουρούνια να βόσκουν στους σωρούς των σκουπιδιών. Κι όταν περνούσαμε μια γέφυρα που κάτω της υπήρχαν διόδια, έμοιαζε με την πύλη της Κόλασης του Δάντη. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη είσοδος στην Ινδία. Εκεί άξιζε μια στάση, δήθεν για ξεκούραση, για φωτογράφιση διακριτική πριν σε αντιληφθούν όλοι εκείνοι οι μισόγυμνοι, μαυριδεροί και εξαθλιωμένοι αραγμένοι έξω από τις καλύβες τους.
Εκεί ήταν η μοναδική φορά, που προσπεράσαμε τρεις οδοιπόρους με ροζ κελεμπίες. Μας είπε ο οδηγός ότι ήταν Σανιάνσιν . Ινδουιστές που ζούσαν κανονική ζωή μέχρι που σε κάποια ηλικία 70 ή 75, εγκαταλείπουν οικογένεια, φίλους, συγγενείς, όλη την περιουσία τους, σταματούν να καταπίνουν φάρμακα και να επεκτείνουν με τεχνικά μέσα τη ζωή τους, ντύνονται με τον μανδύα, ένα κουτάκι για ελεημοσύνη , χάνονται μέσα στα δάση και αφιερώνουν την υπόλοιπη ζωή τους στην επικοινωνία με το Θεό. Κι αν τύχη και τους τσιμπήσει κόμπρα και πεθάνουν, το θεωρούν σαν τον καλύτερο θάνατο γιατί η κόμπρα θεωρείται ιερό ζώο.
Από τις πρώτε μέρες στις περιπλανήσεις μας στα μαγαζιά, προσπαθούσαμε χωρίς αποτέλεσμα να βρούμε αυτά τα διαχρονικά ινδικά φορέματα που πωλούνται και στην Ελλάδα. Σε καμία πόλη δεν τα βρήκαμε. Στην Περσία στο πρώτο που μπήκαμε βρήκαμε αμέσως. Made in India. Προμηθευτήκαμε βέβαια μπαχαρικά που είναι καλλίτερα απ την Ελλάδα, δεν έχουν πολύ επεξεργαστεί διατηρούν τη φυσική τους ιδιότητα μάλιστα σε ορισμένα είχαν και τις ίνες τους. MESWAK είναι η μάρκα μιας οδοντόπαστας με απίθανη γεύση. Τα 200ml κόστιζαν 45-55 ρουπίες. Όμως ξεχάσαμε να πάρουμε ποσότητα πριν φύγουμε. Έψαξα στα e shops την είδα 8 λίρες Αγγλίας και σε κάποιο άλλο 12 δολάρια. Γιατί τόσο ακριβή ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω. Γενικά οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες και άλλα όμοια είδη, είναι στο 1/10 της τιμής απ ότι στην Ελλάδα για να μην τα στερούνται οι πολύ φτωχοί Ινδοί.
Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στην Ινδία. Υπήρξαν πριν δεκαετίες η συγγενική προς την Ινδία Κεϋλάνη και η Γκόα που τότε την λέγανε και Μαρμαγκόα. Μόλις βγήκα στο κεντρικό δρόμο της, είδα μια Εκκλησία γοτθικού ρυθμού σαν αυτές που έχει η Λισσαβόνα. Τσατίστηκα και δεν ξαναβγήκα έξω… Πήγα όμως σε μια περιοχή μιας ώρας με το λεωφορείο, τουριστική με ξένους μου είπαν, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα. Ήταν ένας πολύ φαρδύ δρόμος με νησίδα πρασίνου στη μέση, αγάλματα, σιντριβάνια και κατέληγε στη θάλασσα . Όμως ούτε ξένοι κυκλοφορούσαν και οι ντόπιο ήταν ελάχιστοι. Είχε πολλά καταστήματα με ξύλινα αναμνηστικά φτιαγμένα στο χέρι. Από πάνω μου στον τοίχο, εδώ που σας γράφω, υπάρχουν τρεις σανίδες σκαλισμένες πάνω τους με συμπλήρωμα ελεφαντόδοντου, τρεις πίνακες από την Γκόα που δείχνουν λυγερές χορεύτριες ξέστηθες Ινδές Τόσες δεκαετίες πέρασαν χωρίς να υποστούν αλλοίωση. Στις πόλεις όμως του Ρατζαστάν δεν έπεσε στην αντίληψη μου αναμνηστικά από ξύλο.
Ενώ η πτήση από Αθήνα ήταν όλη τη νύχτα, η πτήση της επιστροφή μας ήταν όλη τη μέρα. Στις 1015 η αναχώρηση και στις 1915 η άφιξη μετά από μια στάση στη Ντόχα. Πετάμε πάνω από τα πρώτα παλιά μου λημέρια…. Περσικός κόλπος. Ζέστη σαν κόλαση και να είσαι μέσα στη λαμαρίνα χωρίς κλιματισμό αλλά μόνο μια υποψία δροσερού αέρα κι ένας ανεμιστήρας. Το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν. Το Μπαχρέιν. Κουβέιτ δις με τις παράγκες να πουλάνε χρυσό ακόμα και σε πλάκες. Αφορολόγητα γιαπωνέζικα είδη. Ρολόγια ραδιοφωνάκια τρανζίστορ τότε που κάνανε την εμφάνιση τους κ.α Πιο πέρα η Βασόρα ένας διάπλου του Τίγρη και Ευφράτη μαγεία μέσα στο ποτάμι ανάμεσα από απέραντες εκτάσεις από φοινικόδεντρα. Κάτω μας η έρημος της Σαουδικής Αραβίας μια ατέλειωτη νέκρα, εκτός από κάποιες νησίδες από γκαζόν και μια υποψία δεξαμενών νερού. Η Τζέντα από το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι. Κι εδώ χρυσάφι κι αφορολόγητα. Όλες κουκουλωμένες με μαύρα μόλις τα μάτια διακρίνονταν. Κελεμπία παντού. Η πόλη του Σουέζ με τα ταβερνάκια τεράστιες γαρίδες και μπύρα. Σουέζ-αεροδρόμιο Καίρου με αυτοκίνητο στη έρημο με τις καμήλες. Αλεξάνδρεια για ένα μήνα…Η πρώτη μου παραγγελία κουστουμιού σε ράφτη με τα δικά μου χρήματα.!!! Γαλλική μόδα βεβαίως απ τους τότε διαχειριστές…. της διώρυγας. Κι εδώ τεράστια καβούρια με μπύρα σε μεγάλα πράσινα μπουκάλια. Ποδόσφαιρο με τους Έλληνες της Αλεξάνδρειας και δύο φορές σε αστυνομικό τμήμα για διευκρινήσεις. Ενοχλητικοί στους δρόμους αρκετοί. Μπαξίσι παντού.
Ιδού και η άκρη της Κρήτης χωρίς στάση για να κατεβούμε Το πλοίο όμως για το Ηράκλειο κυριολεκτικά περίμενε να μπούμε μέσα και μετά έφυγε. Ένα καλό δείπνο στη λουστραρισμένη τραπεζαρία του, και μετά πέσαμε ξεροί στα κρεβάτια της καμπίνας.
Η πόλη μας μέχρι να τη συνηθίσουμε φαινόταν έρημη σαν να την είχαν εγκαταλείψει οι κάτοικοι της. Ήταν το πρώτο δίδαγμα της πολύβουης Ινδίας.
Αυτοί που έχουν πει: Η Ινδία θα σου φερθεί σκληρά στο πρώτο σου ταξίδι αλλά αργότερα θα σε ξανακαλέσει, έχουν δίκιο.
Τέλος
Ινδία και Περσία που κατάφερα να τις δω μέσα σε λιγότερο από 12 μήνες, πράγμα που πριν τρία χρόνια δεν θα το πίστευα. Κι αυτό κυρίες και κύριοι εξ αίτιας της παρέας σας… Κι όταν το λέω σε κάποιους εξωσχολικούς…. μένουν με το στόμα ανοικτό. Η σύγκριση λοιπόν του ταξιδιού στην Περσία με αυτό στη Ινδία ερχόντουσαν εύκολα.
H κυριότερη ήταν οι οδηγοί μας. Γελαστός ωραίος ευχάριστος ο οδηγός στην Περσία, μουτρωμένος, αμίλητος, σαν να κάνει αγγαρεία στην Ινδία. Έκανε και κάποια λάθη στο πρόγραμμα, δεν κρατούσε αντίγραφο του κι όταν το καταλάβαμε σε μια περίπτωση ήταν αργά.
Θα έχετε προσέξει ότι δε σας έγραψα για την Άκρα εκτός μιας φωτογραφίας που έχω περάσει στην αρχή της ιστορίας. Ο λόγος είναι ότι όλοι, κι αυτοί που δεν έχουν πάει ξέρουν για το Taj Mahal το σύμβολο της συζυγικής αγάπης…
Δεν είχε πάρα πολύ κόσμο στις δέκα το πρωί που πήγαμε. Αρκετές κινεζούλες χαζοχαρούμενες μάθανε κι αυτές να ντύνονται και να φωτογραφίζουν σαν τις Γιαπωνέζες. .. Όταν τις πρωτογνώρισα ήταν ακόμα με τη χοντρή μπλε Μαοϊκή φόρμα κλειστή μέχρι το λαιμό, κι όταν πέρναγα από τις γειτονιές με τις σοβιετικού ρυθμού πολυκατοικίες βγαίνανε από τα παράθυρα και με βλέπανε σαν Αρειανό. Μα τι περίεργες στάσεις έπαιρναν μπροστά στη μηχανή!! Σήκωναν το χέρι ψηλά με τα τρία δάκτυλα ενωμένα σαν να θέλανε να πετάξουν.
Ας πούμε όμως για ένα δυσάρεστο περιστατικό που μας έλαχε στην Άκρα αλλά ευτυχώς έληξε σύντομα. Φτάσαμε γύρω στις πέντε και μισή το απόγευμα, μετά από μία διαδρομή που άρχισε από την Pushkar στις 0830 με ενδιάμεσου σταθμούς στο Abaneri με το πηγάδι και τα σκαλάκια, και στο Fatehpur Sikri με το ιστορικό παλάτι του 16ου αιώνα. Κι ενώ στη διαδρομή δεν είχα κάποιο πρόβλημα, βγαίνοντας από το αμάξι μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο δεν μπορούσα να ισορροπήσω. Με μια κυλιόμενη καρέκλα με πήγαν στο δωμάτιο ! Το θερμόμετρο έγραψε 40-41. Απόρησα γιατί δεν αισθανόμουν πυρετό. Ίσως λόγω της ζέστης. Γιατί λίγο να ανέβη στον καθένα μας το καταλαβαίνουμε. Με ξύπνησαν, ο γιατρός στο δωμάτιο μου μαζί με δύο νοσοκόμους να μου πάρουν αίμα. Ο γιατρός έμαθα εκ των υστέρων ότι είπε να με πάνε στο νοσοκομείο. Η γυναίκα μου δεν δέχτηκε ευτυχώς. Καλοντυμένος ο γιατρός, με χαρακτηριστικά Ινδού δηλαδή φουσκωμένα μαγουλάκια, ελαφρά γεμάτος αλλά χωρίς ένα χαμόγελο παρηγοριάς, με κοίταζε με τόση σοβαρότητα που πήγε η καρδιά μου στην Κούλουρη… Σκέτη απογοήτευση ήταν. Τι άρπαξα στη Ινδία και θα μου χαλάσει το πρόγραμμα; - Τα αξιοθέατα έχεις στο μυαλό σου ή την υγεία σου; - Τα αξιοθέατα ανεξαρτήτου κατάστασης. Την στεναχώρησα. Έκανε τις συνήθεις εξετάσεις, πίεση, γλώσσα κλπ πήραν το αίμα έφεραν τις εξετάσεις πολύ γρήγορα ήταν όλες καλές. Κάθε τρεις ώρες με το ξυπνητήρι ρυθμισμένο , τρομοκρατημένη και ανήσυχη, μου έδινε γλυκόζη με νερό και κάποια χαπάκια μέχρι που ξημέρωσε.
Το πρωί αισθανόμουν καλλίτερα, ο πυρετός ήταν στα φυσιολογικά του όρια. Σηκώθηκα, πήραμε πρωινό, αναβάλαμε την επίσκεψη των οκτώ στο Taj Mahal και την κάναμε στις δέκα. Ακυρώσαμε την επίσκεψη στο φρούριο της Άκρα, ξανά ξεκούραση γιατί το απόγευμα μας περίμενε η ταλαιπωρία του νυχτερινού τρένου για το Βαρανάσι. Πληρώσαμε στη ρεσεψιόν 55 ευρώ για το γιατρό και τις εξετάσεις, πήρα αποδείξει και παραστατικά, τηλεφώνησα στην ασφάλεια που έκανα πριν φύγω, τους τα έστειλα μετά που ήρθα στη Ελλάδα όλα με επισύναψη, όμως δεν μου έδωσα ούτε ένα ευρουλάκι. Όπως είπαν θα έπρεπε να έξοδα να ήταν πάνω από 100 ευρώ. Η ασφάλεια ήταν της Montial. Όλες οι ασφάλειες κάποιο κόλλημα βρίσουν για το συμφέρον τους. Η γνωμάτευση του γιατρού δεν έγραφε τα αίτια. Η γιατρός μας όταν επέστρεψα σπίτι μου είπε ότι ήταν αφυδάτωση, κι ότι αντί δύο λίτρα νερό την ημέρα που είναι το κανονικό έπρεπε να πίνω άλλα δύο. Μα ποια δύο λίτρα κανονικό; Εγώ δεν πίνω ούτε το ένα όση ζέστη κι αν κάνει!!
Ένα χαστουκάκι… ήταν. Τι πρώτες μέρες του ταξιδιού είχαμε κάποιες προειδοποιήσεις …Το πνεύμα των Ινδικών θεοτήτων φαίνεται πως είναι ισχυρό. Αν φας και αυτά τα ζαχαρωτά που μοιράζουν στους ναούς!!! Γιατί πως αλλιώς ερμηνεύεται η εξαφάνιση από το λαιμό μου του ξύλινου σταυρού δώρο του Πατριάρχη Ιεροσολύμων πριν τέσσερα χρόνια που από τότε τον φορούσα συνεχώς; Ότι τον ξέχασες στο δωμάτιο του ξενοδοχείο έτσι έπρεπε να γίνει.
Από την πρώτη μέρα, κολυμπήσαμε αμέσως στα βαθιά νερά… Εννοώ αυτή την μυθιστορηματική άφιξη στη Jaipur όταν από μέσα από το αυτοκίνητο, αργά προχωρούσαμε να μπούμε στην πόλη έχοντας δίπλα μας μια ατέλειωτη σειρά των εξαθλιωμένων έξω από τα καλυβόσπιτα φτιαγμένα από κάθε λογής πρόχειρου υλικού. Μαύρα τεράστια γουρούνια να βόσκουν στους σωρούς των σκουπιδιών. Κι όταν περνούσαμε μια γέφυρα που κάτω της υπήρχαν διόδια, έμοιαζε με την πύλη της Κόλασης του Δάντη. Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη είσοδος στην Ινδία. Εκεί άξιζε μια στάση, δήθεν για ξεκούραση, για φωτογράφιση διακριτική πριν σε αντιληφθούν όλοι εκείνοι οι μισόγυμνοι, μαυριδεροί και εξαθλιωμένοι αραγμένοι έξω από τις καλύβες τους.
Εκεί ήταν η μοναδική φορά, που προσπεράσαμε τρεις οδοιπόρους με ροζ κελεμπίες. Μας είπε ο οδηγός ότι ήταν Σανιάνσιν . Ινδουιστές που ζούσαν κανονική ζωή μέχρι που σε κάποια ηλικία 70 ή 75, εγκαταλείπουν οικογένεια, φίλους, συγγενείς, όλη την περιουσία τους, σταματούν να καταπίνουν φάρμακα και να επεκτείνουν με τεχνικά μέσα τη ζωή τους, ντύνονται με τον μανδύα, ένα κουτάκι για ελεημοσύνη , χάνονται μέσα στα δάση και αφιερώνουν την υπόλοιπη ζωή τους στην επικοινωνία με το Θεό. Κι αν τύχη και τους τσιμπήσει κόμπρα και πεθάνουν, το θεωρούν σαν τον καλύτερο θάνατο γιατί η κόμπρα θεωρείται ιερό ζώο.
Από τις πρώτε μέρες στις περιπλανήσεις μας στα μαγαζιά, προσπαθούσαμε χωρίς αποτέλεσμα να βρούμε αυτά τα διαχρονικά ινδικά φορέματα που πωλούνται και στην Ελλάδα. Σε καμία πόλη δεν τα βρήκαμε. Στην Περσία στο πρώτο που μπήκαμε βρήκαμε αμέσως. Made in India. Προμηθευτήκαμε βέβαια μπαχαρικά που είναι καλλίτερα απ την Ελλάδα, δεν έχουν πολύ επεξεργαστεί διατηρούν τη φυσική τους ιδιότητα μάλιστα σε ορισμένα είχαν και τις ίνες τους. MESWAK είναι η μάρκα μιας οδοντόπαστας με απίθανη γεύση. Τα 200ml κόστιζαν 45-55 ρουπίες. Όμως ξεχάσαμε να πάρουμε ποσότητα πριν φύγουμε. Έψαξα στα e shops την είδα 8 λίρες Αγγλίας και σε κάποιο άλλο 12 δολάρια. Γιατί τόσο ακριβή ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω. Γενικά οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες και άλλα όμοια είδη, είναι στο 1/10 της τιμής απ ότι στην Ελλάδα για να μην τα στερούνται οι πολύ φτωχοί Ινδοί.
Δεν ήταν η πρώτη μου φορά στην Ινδία. Υπήρξαν πριν δεκαετίες η συγγενική προς την Ινδία Κεϋλάνη και η Γκόα που τότε την λέγανε και Μαρμαγκόα. Μόλις βγήκα στο κεντρικό δρόμο της, είδα μια Εκκλησία γοτθικού ρυθμού σαν αυτές που έχει η Λισσαβόνα. Τσατίστηκα και δεν ξαναβγήκα έξω… Πήγα όμως σε μια περιοχή μιας ώρας με το λεωφορείο, τουριστική με ξένους μου είπαν, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα. Ήταν ένας πολύ φαρδύ δρόμος με νησίδα πρασίνου στη μέση, αγάλματα, σιντριβάνια και κατέληγε στη θάλασσα . Όμως ούτε ξένοι κυκλοφορούσαν και οι ντόπιο ήταν ελάχιστοι. Είχε πολλά καταστήματα με ξύλινα αναμνηστικά φτιαγμένα στο χέρι. Από πάνω μου στον τοίχο, εδώ που σας γράφω, υπάρχουν τρεις σανίδες σκαλισμένες πάνω τους με συμπλήρωμα ελεφαντόδοντου, τρεις πίνακες από την Γκόα που δείχνουν λυγερές χορεύτριες ξέστηθες Ινδές Τόσες δεκαετίες πέρασαν χωρίς να υποστούν αλλοίωση. Στις πόλεις όμως του Ρατζαστάν δεν έπεσε στην αντίληψη μου αναμνηστικά από ξύλο.
Ενώ η πτήση από Αθήνα ήταν όλη τη νύχτα, η πτήση της επιστροφή μας ήταν όλη τη μέρα. Στις 1015 η αναχώρηση και στις 1915 η άφιξη μετά από μια στάση στη Ντόχα. Πετάμε πάνω από τα πρώτα παλιά μου λημέρια…. Περσικός κόλπος. Ζέστη σαν κόλαση και να είσαι μέσα στη λαμαρίνα χωρίς κλιματισμό αλλά μόνο μια υποψία δροσερού αέρα κι ένας ανεμιστήρας. Το Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν. Το Μπαχρέιν. Κουβέιτ δις με τις παράγκες να πουλάνε χρυσό ακόμα και σε πλάκες. Αφορολόγητα γιαπωνέζικα είδη. Ρολόγια ραδιοφωνάκια τρανζίστορ τότε που κάνανε την εμφάνιση τους κ.α Πιο πέρα η Βασόρα ένας διάπλου του Τίγρη και Ευφράτη μαγεία μέσα στο ποτάμι ανάμεσα από απέραντες εκτάσεις από φοινικόδεντρα. Κάτω μας η έρημος της Σαουδικής Αραβίας μια ατέλειωτη νέκρα, εκτός από κάποιες νησίδες από γκαζόν και μια υποψία δεξαμενών νερού. Η Τζέντα από το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι. Κι εδώ χρυσάφι κι αφορολόγητα. Όλες κουκουλωμένες με μαύρα μόλις τα μάτια διακρίνονταν. Κελεμπία παντού. Η πόλη του Σουέζ με τα ταβερνάκια τεράστιες γαρίδες και μπύρα. Σουέζ-αεροδρόμιο Καίρου με αυτοκίνητο στη έρημο με τις καμήλες. Αλεξάνδρεια για ένα μήνα…Η πρώτη μου παραγγελία κουστουμιού σε ράφτη με τα δικά μου χρήματα.!!! Γαλλική μόδα βεβαίως απ τους τότε διαχειριστές…. της διώρυγας. Κι εδώ τεράστια καβούρια με μπύρα σε μεγάλα πράσινα μπουκάλια. Ποδόσφαιρο με τους Έλληνες της Αλεξάνδρειας και δύο φορές σε αστυνομικό τμήμα για διευκρινήσεις. Ενοχλητικοί στους δρόμους αρκετοί. Μπαξίσι παντού.
Ιδού και η άκρη της Κρήτης χωρίς στάση για να κατεβούμε Το πλοίο όμως για το Ηράκλειο κυριολεκτικά περίμενε να μπούμε μέσα και μετά έφυγε. Ένα καλό δείπνο στη λουστραρισμένη τραπεζαρία του, και μετά πέσαμε ξεροί στα κρεβάτια της καμπίνας.
Η πόλη μας μέχρι να τη συνηθίσουμε φαινόταν έρημη σαν να την είχαν εγκαταλείψει οι κάτοικοι της. Ήταν το πρώτο δίδαγμα της πολύβουης Ινδίας.
Αυτοί που έχουν πει: Η Ινδία θα σου φερθεί σκληρά στο πρώτο σου ταξίδι αλλά αργότερα θα σε ξανακαλέσει, έχουν δίκιο.
Τέλος
