soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Τι δεν μου άρεσε:
Δεν ήταν το κομφούζιο που επικρατούσε στους δρόμους των παλαιών πόλεων που έπρεπε να τους διασχίσεις για να πας στα αξιοθέατα, είτε να περιπλανηθείς στα εμπορικά καταστήματα. Αυτοκίνητα, μηχανάκια δίκυκλα και τρίκυκλα, ποδήλατα δίκυκλα και τρίκυκλα, άνθρωποι και αγελάδες, πεζοδρομία κατεστραμμένα που σε ανάγκαζαν να μπαίνεις στο δρόμο με το φόβο να σε τρακάρουν τα μηχανάκια και οι αγελάδες, (οι καημένες οι αγελάδες αυτές οι μαύρες που ο ήλιος πάνω τους έκανε την επιδερμίδα τους να μοιάζει με μέταλλο), αριστερό οδήγημα που σε μπέρδευε, ακαθαρσίες αγελάδων και κορναρίσματα, ζέστη που έφτανε τους 40 βαθμούς τον Οκτώβρη.
Δεν ήταν η ατέλειωτη σειρά από παράγκες φτιαγμένες από λαμαρίνα, πλαστικό χαρτί κι ότι άλλο υλικό μπορούσε να βρεθεί, παράλληλη σειρά με τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε από το Δελχί στην Τζαιπούρ, με τις μπουγάδες απλωμένες να στεγνώνουν, φυσιογνωμίες τσιγγάνικες να πλύνονται με το γουβαδάκι, μπροστά από τις καλύβες σωροί τα σκουπίδια και πάνω τους να σκάβουν μαύρα τεράστια γουρούνια, κατσίκες, ορνιθοειδή, σκυλιά και τη νύκτα τα ποντίκια να κάνουν πάρτι. Αυτά υπάρχουν και σε άλλες χώρες.
Δεν ήταν τα ποντίκια που επίμονα είχαν βάλει στόχο τις αποσκευές μας όταν περιμέναμε το τρένο στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού στην Άκρα.
Δεν ήταν οι κάθε λογής απατεωνίσκοι, έμποροι από καταστηματάρχες μέχρι κολιτσίδες του δρόμου να σου πουλήσουν ψεύτικα και υπερτιμημένα αναμνηστικά. Υπάρχουν κι αλλού αλλά κι έχω αρκετές εμπειρίες απ το παρελθόν.
Δεν ήταν οι ζητιάνοι, κάθε άλλο από ενοχλητικοί ήταν ιδίως αυτά τα χαριτωμένα ζητιανάκια, οι γυναικούλες με τα παιδιά ή κείνη η μαμά με το παιδάκι της αγκαλιά που σας έχω περάσει φωτό και που για μένα είναι η καλύτερη φωτό του ταξιδιού.!!Ζητιάνοι υπάρχουν παντού....
Αλλά ήταν: Οι γλοιώδεις κι ενοχλητικοί τύποι κάποιων καφέ και ξενοδοχείων που σε ακολουθούσαν στενά να σε εξυπηρετήσουν για το μπαξίσι, κατάλοιπα της Βρετανικής κυριαρχίας. Οι διάφοροι υπάλληλοι που ενώ έχεις συμφωνήσει μια τιμή περιμέναν και φιλοδώρημα. Αν μίλαγαν οι αγελάδες θα ζήταγαν κι αυτές. Κάποιος Γάλλος έγραψε και είχε δίκιο : οι Ινδοί θεωρούν τους ξένους σαν μια κινούμενη βαλίτσα γεμάτη χρήματα.
Ιδού η πρώτη γεύση λίγες ώρες μετά την άφιξη στην Ινδία. Μόλις βγήκαμε απ το αεροδρόμιο πήραμε αυτοκίνητο με οδηγό για την Τζαιπούρ 4-5 ώρες ταξίδι, Στις δύο ώρες σταματήσαμε σ ένα πάρκιν για ξεκούραση και καφέ. Χώρος κατάλληλος για τουρίστες μας είπε ο οδηγός. Δεν προλάβαμε να ανοίξουμε τις πόρτες κι αυτές άνοιξαν μόνες τους... Σε κάθε πόρτα δύο υπάλληλοι του καταστήματος ο ένας μας ανοίγε την πόρτα και ο άλλος πίσω του. Μα ποιοι είμαστε τέλος πάντων!!! στο Μεγάλη Βρετάνια βρισκόμαστε? Κάποιοι άλλοι υπάλληλοι έξω από το κατάστημα (ένα απλό ταλαιπωρημένο κτίριο ήταν) μας υποδέχτηκαν ανοίγοντας την πόρτα και μπήκαμε μέσα. 4-5 άτομα στη μέση της αίθουσας ήταν έτοιμοι να μας εξυπηρετήσουν. Μου είχαν ανάψει τα λαμπάκια και μου είχε ανάβει η πίεση. Γι αυτό τράβηξα για την τουαλέτα να ηρεμήσω. Έλα όμως που έξω απ την τουαλέτα με περίμενε ένας τύπος που κρατούσε ρολό υγείας απ το οποίο ένα κομμάτι χαρτί κρεμόταν. Σήμαινε φαντάζομαι να κόψω το χαρτί που υποτίθεται δεν το έχει πιάσει με τα χέρια του και να το πάρω. Είχα τόσο πολύ ενοχληθεί που αν είχα την ανάγκη μου θα του έλεγα έλα να μου σκουπίσεις τον πισινό και θα το έκανε ευχαρίστως φαντάζομαι. Χωρίς να δώσω σημασία μπήκα στην τουαλέτα έπλυνα το πρόσωπο μου να συνέλθω κι από το πολύωρο ταξίδι, χαρτί μέσα δεν βρήκα και βγήκα με το νερό στο πρόσωπο μου να με δροσίζει και τον υπάλληλο να επιμένει ξανά. Μια παρέα Αγγλοσαξόνων ήταν σ ένα τραπέζι πέταξα ένα γεια όπως κάνουμε στη χώρα μας, δεν απάντησαν, ξενέρωτοι, αδιάφοροι, ατομικιστές όπως στη χώρα τους. Το πρόσεξα και τις επόμενες μέρες. Δύο τσάγια Ινδίας!!! με τζίντζερ το οποίο αργότερα κατέληξε να είναι το μόνο ρόφημα μας για όλες τις επόμενες μέρες καθότι καφές τούρκικος ή αραβικός δεν υπάρχει στην Ινδία. Ένας χωροφύλακας... από πάνω μας πρόσεχε μπας και στραβοκαταπιούμε...του άφησα μερικά τσίγκινα νομίσματα και ξανά με τεμενάδες αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας. Μεγάλες υποδοχές με φρουρό ντυμένο με ινδική στολή του παρελθόντος μας περίμεναν και στο πρώτο μας ξενοδοχείο μα τουλάχιστον εκεί ήταν εξυπηρέτηση προς τους πελάτες όπως συμβαίνει σε όλα τα ξενοδοχεία κι όχι ένα σκέτο καφενείο. Λεγόταν Tridend υπάρχει και σε άλλες πόλεις, καθαρό σε όλους τους χώρους, πισίνες κλπ. Εκεί μας περίμενε ο πράκτορας του γραφείου νεαρός, καλοντυμένος, χαμογελαστός ξεχώριζε απ τον υπόλοιπο λαό που συναντήσαμε αργότερα.
Φωτό από Τζαιπούρ και από το τέμπλο των μαϊμούδων
Την καρότσα ανήκει στην καμήλα
προσπερνάμε καμήλα με καρότσα, φωτό μέσα το αυτοκίνητο
Αμέσως μετά προσπερνάμε ελέφαντα φορτωμένο
το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα ΙΧ nr 120
Δεν ήταν το κομφούζιο που επικρατούσε στους δρόμους των παλαιών πόλεων που έπρεπε να τους διασχίσεις για να πας στα αξιοθέατα, είτε να περιπλανηθείς στα εμπορικά καταστήματα. Αυτοκίνητα, μηχανάκια δίκυκλα και τρίκυκλα, ποδήλατα δίκυκλα και τρίκυκλα, άνθρωποι και αγελάδες, πεζοδρομία κατεστραμμένα που σε ανάγκαζαν να μπαίνεις στο δρόμο με το φόβο να σε τρακάρουν τα μηχανάκια και οι αγελάδες, (οι καημένες οι αγελάδες αυτές οι μαύρες που ο ήλιος πάνω τους έκανε την επιδερμίδα τους να μοιάζει με μέταλλο), αριστερό οδήγημα που σε μπέρδευε, ακαθαρσίες αγελάδων και κορναρίσματα, ζέστη που έφτανε τους 40 βαθμούς τον Οκτώβρη.
Δεν ήταν η ατέλειωτη σειρά από παράγκες φτιαγμένες από λαμαρίνα, πλαστικό χαρτί κι ότι άλλο υλικό μπορούσε να βρεθεί, παράλληλη σειρά με τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε από το Δελχί στην Τζαιπούρ, με τις μπουγάδες απλωμένες να στεγνώνουν, φυσιογνωμίες τσιγγάνικες να πλύνονται με το γουβαδάκι, μπροστά από τις καλύβες σωροί τα σκουπίδια και πάνω τους να σκάβουν μαύρα τεράστια γουρούνια, κατσίκες, ορνιθοειδή, σκυλιά και τη νύκτα τα ποντίκια να κάνουν πάρτι. Αυτά υπάρχουν και σε άλλες χώρες.
Δεν ήταν τα ποντίκια που επίμονα είχαν βάλει στόχο τις αποσκευές μας όταν περιμέναμε το τρένο στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού στην Άκρα.
Δεν ήταν οι κάθε λογής απατεωνίσκοι, έμποροι από καταστηματάρχες μέχρι κολιτσίδες του δρόμου να σου πουλήσουν ψεύτικα και υπερτιμημένα αναμνηστικά. Υπάρχουν κι αλλού αλλά κι έχω αρκετές εμπειρίες απ το παρελθόν.
Δεν ήταν οι ζητιάνοι, κάθε άλλο από ενοχλητικοί ήταν ιδίως αυτά τα χαριτωμένα ζητιανάκια, οι γυναικούλες με τα παιδιά ή κείνη η μαμά με το παιδάκι της αγκαλιά που σας έχω περάσει φωτό και που για μένα είναι η καλύτερη φωτό του ταξιδιού.!!Ζητιάνοι υπάρχουν παντού....
Αλλά ήταν: Οι γλοιώδεις κι ενοχλητικοί τύποι κάποιων καφέ και ξενοδοχείων που σε ακολουθούσαν στενά να σε εξυπηρετήσουν για το μπαξίσι, κατάλοιπα της Βρετανικής κυριαρχίας. Οι διάφοροι υπάλληλοι που ενώ έχεις συμφωνήσει μια τιμή περιμέναν και φιλοδώρημα. Αν μίλαγαν οι αγελάδες θα ζήταγαν κι αυτές. Κάποιος Γάλλος έγραψε και είχε δίκιο : οι Ινδοί θεωρούν τους ξένους σαν μια κινούμενη βαλίτσα γεμάτη χρήματα.
Ιδού η πρώτη γεύση λίγες ώρες μετά την άφιξη στην Ινδία. Μόλις βγήκαμε απ το αεροδρόμιο πήραμε αυτοκίνητο με οδηγό για την Τζαιπούρ 4-5 ώρες ταξίδι, Στις δύο ώρες σταματήσαμε σ ένα πάρκιν για ξεκούραση και καφέ. Χώρος κατάλληλος για τουρίστες μας είπε ο οδηγός. Δεν προλάβαμε να ανοίξουμε τις πόρτες κι αυτές άνοιξαν μόνες τους... Σε κάθε πόρτα δύο υπάλληλοι του καταστήματος ο ένας μας ανοίγε την πόρτα και ο άλλος πίσω του. Μα ποιοι είμαστε τέλος πάντων!!! στο Μεγάλη Βρετάνια βρισκόμαστε? Κάποιοι άλλοι υπάλληλοι έξω από το κατάστημα (ένα απλό ταλαιπωρημένο κτίριο ήταν) μας υποδέχτηκαν ανοίγοντας την πόρτα και μπήκαμε μέσα. 4-5 άτομα στη μέση της αίθουσας ήταν έτοιμοι να μας εξυπηρετήσουν. Μου είχαν ανάψει τα λαμπάκια και μου είχε ανάβει η πίεση. Γι αυτό τράβηξα για την τουαλέτα να ηρεμήσω. Έλα όμως που έξω απ την τουαλέτα με περίμενε ένας τύπος που κρατούσε ρολό υγείας απ το οποίο ένα κομμάτι χαρτί κρεμόταν. Σήμαινε φαντάζομαι να κόψω το χαρτί που υποτίθεται δεν το έχει πιάσει με τα χέρια του και να το πάρω. Είχα τόσο πολύ ενοχληθεί που αν είχα την ανάγκη μου θα του έλεγα έλα να μου σκουπίσεις τον πισινό και θα το έκανε ευχαρίστως φαντάζομαι. Χωρίς να δώσω σημασία μπήκα στην τουαλέτα έπλυνα το πρόσωπο μου να συνέλθω κι από το πολύωρο ταξίδι, χαρτί μέσα δεν βρήκα και βγήκα με το νερό στο πρόσωπο μου να με δροσίζει και τον υπάλληλο να επιμένει ξανά. Μια παρέα Αγγλοσαξόνων ήταν σ ένα τραπέζι πέταξα ένα γεια όπως κάνουμε στη χώρα μας, δεν απάντησαν, ξενέρωτοι, αδιάφοροι, ατομικιστές όπως στη χώρα τους. Το πρόσεξα και τις επόμενες μέρες. Δύο τσάγια Ινδίας!!! με τζίντζερ το οποίο αργότερα κατέληξε να είναι το μόνο ρόφημα μας για όλες τις επόμενες μέρες καθότι καφές τούρκικος ή αραβικός δεν υπάρχει στην Ινδία. Ένας χωροφύλακας... από πάνω μας πρόσεχε μπας και στραβοκαταπιούμε...του άφησα μερικά τσίγκινα νομίσματα και ξανά με τεμενάδες αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας. Μεγάλες υποδοχές με φρουρό ντυμένο με ινδική στολή του παρελθόντος μας περίμεναν και στο πρώτο μας ξενοδοχείο μα τουλάχιστον εκεί ήταν εξυπηρέτηση προς τους πελάτες όπως συμβαίνει σε όλα τα ξενοδοχεία κι όχι ένα σκέτο καφενείο. Λεγόταν Tridend υπάρχει και σε άλλες πόλεις, καθαρό σε όλους τους χώρους, πισίνες κλπ. Εκεί μας περίμενε ο πράκτορας του γραφείου νεαρός, καλοντυμένος, χαμογελαστός ξεχώριζε απ τον υπόλοιπο λαό που συναντήσαμε αργότερα.
Φωτό από Τζαιπούρ και από το τέμπλο των μαϊμούδων
Την καρότσα ανήκει στην καμήλα
προσπερνάμε καμήλα με καρότσα, φωτό μέσα το αυτοκίνητο
Αμέσως μετά προσπερνάμε ελέφαντα φορτωμένο
το παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα ΙΧ nr 120
