Bahari
Member
- Μηνύματα
- 1.848
- Likes
- 1.484
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Μετά από περίπου 25-30 λεπτά φτάνουμε στο σταθμό Kobanya-Kispest που είναι το τέρμα του λεωφορείου και η αφετηρία της γραμμής 3 (μπλε) του μετρό. Με το που κατεβαίνουμε από το λεωφορείο πάμε στο εκδοτήριο εισιτηρίων να βγάλουμε την κάρτα απεριορίστων διαδρομών για επτά ημέρες. Να σημειώσω εδώ ότι το εισιτήριο που είχαμε βγάλει στο λεωφορείο δεν ίσχυε για το μετρό. Στη Βουδαπέστη χρησιμοποιούν το ίδιο εισιτήριο σε όλα τα μεταφορικά μέσα, δεν υπάρχει δηλαδή διαφορετικό εισιτήριο για το μετρό, το τραμ, το λεωφορείο κλπ, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα με το ίδιο εισιτήριο να αλλάξεις μεταφορικό μέσο. Μπορείς όμως να αλλάξεις γραμμή μετρό. Τώρα αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις για παράδειγμα λεωφορείο και μετά μετρό υπάρχει ένα transfer ticket. Επίσης, ενώ ένα εισιτήριο κοστίζει 300 φιορίνια, εάν το πάρεις από τον οδηγό θα σου κοστίσει 400, ενώ αν πάρεις δεσμίδα με 10 εισιτήρια θα σου κοστίσει λίγο φθηνότερα από το αν τα αγόραζες ένα-ένα. Τέλος πάντων το όλο θέμα με τα εισιτήρια είναι λίγο μπερδεμένο και πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός και κατατοπισμένος γιατί υπάρχουν ελεγκτές με το που μπαίνεις και βγαίνεις από το μετρό. Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά εισιτήρια, δρομολόγια κλπ, πληκτρολογήστε: [URL="http://www.bkv.hu/english/home/index.html"]Bkv Zrt.[/URL
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο]Κατευθυνόμαστε προς την εβραϊκή συνοικία με σκοπό να δούμε τη Συναγωγή ([URL="http://dohany-zsinagoga.hu/page15/page18/page18.html"]The Great Synagogue in Dohany Street[/URL
- Κεφάλαιο 10ο
Μετά από περίπου 2 ώρες ξεκινάμε και πάλι, ανανεωμένες μετά από το μεσημεριανό μας ύπνο, χωρίς να έχουμε καταστρώσει κάποιο πολύ συγκεκριμένο σχέδιο δράσης… Αποφασίζουμε να περιπλανηθούμε λιγάκι στην περιοχή Terezvaros, να δούμε εξωτερικά τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου και αργότερα να πάμε κάπου για φαγητό. Κατεβαίνουμε λοιπόν στη (στάση μετρό) Vorosmarty utca και προσπαθούμε να διασχίσουμε το δρόμο (παντού γίνονται έργα, όλη η Βουδαπέστη είναι σκαμμένη αυτή την περίοδο). Περνάμε έξω από το σπίτι όπου ο Franz Liszt περνούσε τους χειμώνες του και κατευθυνόμαστε προς την Ακαδημία Μουσικής Ferenc Liszt, ένα κτίριο στην είσοδο του οποίου δεσπόζει ένα άγαλμα του διάσημου συνθέτη και πιανίστα. Η Ακαδημία ιδρύθηκε από τον ίδιο τον Liszt και πολλοί διάσημοι και διεθνώς αναγνωρισμένοι μουσικοί σπούδασαν και σπουδάζουν σε αυτή. Στη συνέχεια περνάμε έξω από την Όπερα, ένα κτίριο του 1884, και καταλήγουμε στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Είναι πολύ όμορφα φωταγωγημένη κι έτσι αρχίζω να επιδίδομαι στο αγαπημένο μου σπορ… 
Βγάζω φωτογραφίες τον Άγιο Στέφανο από μακριά, από κοντά, από το πλάι, από το στενάκι λίγο παραπέρα, από τον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στην πίσω πλευρά… «Καλά τι βγάζεις τόση ώρα;», «Άντε ακόμα δεν τελείωσες;» «Εδώ θα κάτσουμε απόψε;» μου λέει η αδερφή μου. «Τώρα καλέ, τελείωσα» της απαντώ, αλλά ωστόσο βγάζω καμιά δεκαριά φωτογραφίες ακόμα μήπως και κάποια από τις προηγούμενες δεν την πέτυχα 
Ε, δε μπορεί, κάπου ανάμεσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες θα βρίσκεται και η ΤΕΛΕΙΑ φωτογραφία. Όποιος δεν έχει το μικρόβιο δε μπορεί να καταλάβει τον καημό του φωτογράφου…
Περπατάμε προς τη Nyugati ter με σκοπό να εντοπίσουμε μια πιτσαρία που μας πρότεινε ένας φίλος ο οποίος πριν περίπου 3-4 χρόνια έμεινε στη Βουδαπέστη για μερικούς μήνες. Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε «Καλά, ήρθατε να φάτε σε πιτσαρία στη Βουδαπέστη;». Εμ, τι να κάνουμε, εγώ δε βάζω στο στόμα μου το κρέας, τι άλλο να φάμε;;; Τέλος πάντων, περπατώντας και έχοντας δει ένα πολύ-πολύ μικρό τμήμα της πόλης αρχίζουμε να ανταλλάσσουμε απόψεις για το τι εντυπώσεις μας έχει αφήσει μέχρι τώρα η Βουδαπέστη. Συμφωνούμε στο ότι δε μας έχει εντυπωσιάσει και στο ότι μας έχει βγάλει μια μιζέρια και μια μελαγχολία. Παντού αισθάνεσαι τη φτώχια και την παρακμή… Υπάρχουν πολύ όμορφα κτίρια των αρχών του 20ου αιώνα που όμως είναι εγκαταλελειμμένα και τώρα πια, μετά το ταξίδι μου εκεί, έχω την εντύπωση ότι μόνο τα σημεία στα οποία βρίσκονται τα αξιοθέατα είναι πιο προσεγμένα. Όλα τα υπόλοιπα είναι αφημένα στην τύχη τους… Ένας φίλος μου έλεγε τις προάλλες ότι η Ουγγαρία και η Λετονία είναι οι χώρες που βρίσκονται στη δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι άνθρωποι όλες τις μέρες που μείναμε στη Βουδαπέστη μας φάνηκαν πολύ φιλικοί, ευγενικοί και πρόθυμοι, αν και τις περισσότερες φορές οι συνεννοήσεις γίνονταν στη νοηματική. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα αγέλαστα και απόμακρα πρόσωπα τους, το μεγάλο ποσοστό αστέγων (από τις 5 το απόγευμα και μετά έβλεπες πάρα πολλούς με ένα χαρτόνι στο χέρι να ψάχνουν κάποιο λίγο πιο απόμερο σημείο στο μετρό για να κοιμηθούν) και το ότι μετά τις 6 το απόγευμα οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι.
Συζητώντας φτάσαμε στη Nyugati ter και αφού περπατήσαμε λίγο στην περιοχή αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Η απίστευτη ποικιλία αλλαντικών μας άνοιξε την όρεξη και σκεφτήκαμε ότι δε θα ήταν άσχημα να δοκιμάσουμε κάποια από αυτά… Μμμμμμ, βλέποντάς τα μας έτρεχαν τα σάλια… Εμ, να μη δοκιμάσουμε το περίφημο σαλάμι Ουγγαρίας στην Ουγγαρία; Έτσι το επόμενο βράδυ θα τρώγαμε στο δωμάτιο τα σαλαμάκια μας, τα τυράκια μας (πικάντικα και με μπόλικη καυτερή πιπερίτσα μέσα) και τα ψωμάκια μας. Βέβαια δε θα έλειπαν και οι μπυρίτσες! Αυτό που μας έκανε εντύπωση στο σούπερ μάρκετ ήταν ότι αμέσως μετά τα ταμεία υπήρχε ένας χώρος, ένας μεγάλος πάγκος θα λέγαμε, όπου όλοι ακουμπούσαν το καλάθι με τα ψώνια που είχαν κάνει και τοποθετούσαν τα πράγματα που είχαν αγοράσει μέσα σε τσάντες που είχαν φέρει από το σπίτι τους. Κανείς μα κανείς (εκτός από εμάς που δεν είχαμε προνοήσει) δεν είχε αγοράσει σακούλα από την ταμία. Καλό και οικολογικό!!!
Βγαίνουμε από το σούπερ μάρκετ και αρχίζουμε να ψάχνουμε για την πιτσαρία. Αν και δεν ήμασταν σίγουρες για το ποια και πού ακριβώς ήταν η πιτσαρία που μας είχαν προτείνει είπαμε να μπούμε στη γωνιακή (Okay Italia, λέγεται) ακριβώς απέναντι από το μετρό μια και υπήρχαν και πολλοί ντόπιοι μέσα. Τελικά είχε πολύ καλό σέρβις, πολύ μεγάλες μερίδες και καλό φαγητό σε λογικές τιμές (περίπου 10 ευρώ το άτομο). Πήραμε μια τεραστίων διαστάσεων πίτσα που είχε ένα πολύ ωραίο και τραγανό ζυμαράκι και μια επίσης τεράστια τονοσαλάτα. Επιπλέον μας έφεραν ένα καλαθάκι με πολλών ειδών πεντανόστιμα ψωμάκια και φυσικά εμφιαλωμένο νεράκι το οποίο μας το σέρβιραν με καλαμάκι! Θα νόμιζαν φαίνεται ότι το πήραμε για αναψυκτικό!!! Έτσι περίπου τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Βουδαπέστη με ανάμικτα συναισθήματα ως προς την πόλη και με την προσμονή να δούμε την επόμενη μέρα κάτι που θα μας ενθουσιάσει και θα μας κάνει να θέλουμε να την επισκεφτούμε ξανά στο μέλλον (δεν ξέρω, ίσως τελικά να φταίει το ότι οι περισσότεροι περιγράφουν τη Βουδαπέστη σαν ιδιαίτερα εντυπωσιακή πόλη και περίμενα κι εγώ να δω κάτι ανάλογο).
Βγάζω φωτογραφίες τον Άγιο Στέφανο από μακριά, από κοντά, από το πλάι, από το στενάκι λίγο παραπέρα, από τον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στην πίσω πλευρά… «Καλά τι βγάζεις τόση ώρα;», «Άντε ακόμα δεν τελείωσες;» «Εδώ θα κάτσουμε απόψε;» μου λέει η αδερφή μου. «Τώρα καλέ, τελείωσα» της απαντώ, αλλά ωστόσο βγάζω καμιά δεκαριά φωτογραφίες ακόμα μήπως και κάποια από τις προηγούμενες δεν την πέτυχα Ε, δε μπορεί, κάπου ανάμεσα σε όλες αυτές τις φωτογραφίες θα βρίσκεται και η ΤΕΛΕΙΑ φωτογραφία. Όποιος δεν έχει το μικρόβιο δε μπορεί να καταλάβει τον καημό του φωτογράφου… Περπατάμε προς τη Nyugati ter με σκοπό να εντοπίσουμε μια πιτσαρία που μας πρότεινε ένας φίλος ο οποίος πριν περίπου 3-4 χρόνια έμεινε στη Βουδαπέστη για μερικούς μήνες. Τώρα βέβαια θα αναρωτιέστε «Καλά, ήρθατε να φάτε σε πιτσαρία στη Βουδαπέστη;». Εμ, τι να κάνουμε, εγώ δε βάζω στο στόμα μου το κρέας, τι άλλο να φάμε;;; Τέλος πάντων, περπατώντας και έχοντας δει ένα πολύ-πολύ μικρό τμήμα της πόλης αρχίζουμε να ανταλλάσσουμε απόψεις για το τι εντυπώσεις μας έχει αφήσει μέχρι τώρα η Βουδαπέστη. Συμφωνούμε στο ότι δε μας έχει εντυπωσιάσει και στο ότι μας έχει βγάλει μια μιζέρια και μια μελαγχολία. Παντού αισθάνεσαι τη φτώχια και την παρακμή… Υπάρχουν πολύ όμορφα κτίρια των αρχών του 20ου αιώνα που όμως είναι εγκαταλελειμμένα και τώρα πια, μετά το ταξίδι μου εκεί, έχω την εντύπωση ότι μόνο τα σημεία στα οποία βρίσκονται τα αξιοθέατα είναι πιο προσεγμένα. Όλα τα υπόλοιπα είναι αφημένα στην τύχη τους…
Ένας φίλος μου έλεγε τις προάλλες ότι η Ουγγαρία και η Λετονία είναι οι χώρες που βρίσκονται στη δυσμενέστερη οικονομική κατάσταση από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.Οι άνθρωποι όλες τις μέρες που μείναμε στη Βουδαπέστη μας φάνηκαν πολύ φιλικοί, ευγενικοί και πρόθυμοι, αν και τις περισσότερες φορές οι συνεννοήσεις γίνονταν στη νοηματική. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα αγέλαστα και απόμακρα πρόσωπα τους, το μεγάλο ποσοστό αστέγων (από τις 5 το απόγευμα και μετά έβλεπες πάρα πολλούς με ένα χαρτόνι στο χέρι να ψάχνουν κάποιο λίγο πιο απόμερο σημείο στο μετρό για να κοιμηθούν) και το ότι μετά τις 6 το απόγευμα οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι.
Συζητώντας φτάσαμε στη Nyugati ter και αφού περπατήσαμε λίγο στην περιοχή αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Η απίστευτη ποικιλία αλλαντικών μας άνοιξε την όρεξη και σκεφτήκαμε ότι δε θα ήταν άσχημα να δοκιμάσουμε κάποια από αυτά… Μμμμμμ, βλέποντάς τα μας έτρεχαν τα σάλια… Εμ, να μη δοκιμάσουμε το περίφημο σαλάμι Ουγγαρίας στην Ουγγαρία; Έτσι το επόμενο βράδυ θα τρώγαμε στο δωμάτιο τα σαλαμάκια μας, τα τυράκια μας (πικάντικα και με μπόλικη καυτερή πιπερίτσα μέσα) και τα ψωμάκια μας. Βέβαια δε θα έλειπαν και οι μπυρίτσες!
Αυτό που μας έκανε εντύπωση στο σούπερ μάρκετ ήταν ότι αμέσως μετά τα ταμεία υπήρχε ένας χώρος, ένας μεγάλος πάγκος θα λέγαμε, όπου όλοι ακουμπούσαν το καλάθι με τα ψώνια που είχαν κάνει και τοποθετούσαν τα πράγματα που είχαν αγοράσει μέσα σε τσάντες που είχαν φέρει από το σπίτι τους. Κανείς μα κανείς (εκτός από εμάς που δεν είχαμε προνοήσει) δεν είχε αγοράσει σακούλα από την ταμία. Καλό και οικολογικό!!!Βγαίνουμε από το σούπερ μάρκετ και αρχίζουμε να ψάχνουμε για την πιτσαρία. Αν και δεν ήμασταν σίγουρες για το ποια και πού ακριβώς ήταν η πιτσαρία που μας είχαν προτείνει είπαμε να μπούμε στη γωνιακή (Okay Italia, λέγεται) ακριβώς απέναντι από το μετρό μια και υπήρχαν και πολλοί ντόπιοι μέσα. Τελικά είχε πολύ καλό σέρβις, πολύ μεγάλες μερίδες και καλό φαγητό σε λογικές τιμές (περίπου 10 ευρώ το άτομο). Πήραμε μια τεραστίων διαστάσεων πίτσα που είχε ένα πολύ ωραίο και τραγανό ζυμαράκι και μια επίσης τεράστια τονοσαλάτα. Επιπλέον μας έφεραν ένα καλαθάκι με πολλών ειδών πεντανόστιμα ψωμάκια και φυσικά εμφιαλωμένο νεράκι το οποίο μας το σέρβιραν με καλαμάκι! Θα νόμιζαν φαίνεται ότι το πήραμε για αναψυκτικό!!! Έτσι περίπου τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Βουδαπέστη με ανάμικτα συναισθήματα ως προς την πόλη και με την προσμονή να δούμε την επόμενη μέρα κάτι που θα μας ενθουσιάσει και θα μας κάνει να θέλουμε να την επισκεφτούμε ξανά στο μέλλον (δεν ξέρω, ίσως τελικά να φταίει το ότι οι περισσότεροι περιγράφουν τη Βουδαπέστη σαν ιδιαίτερα εντυπωσιακή πόλη και περίμενα κι εγώ να δω κάτι ανάλογο).
