Ταϊλάνδη Ταϋλάνδη? Όχι! όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!

[dim kyr]

Ας μιλήσουμε και λίγο τώρα για το σκηνικό που θα εκτυλιχθούν οι πρότελευταίες σκηνές του δράματος. Το νησί είναι σε έκταση το δευτερο μεγαλύτερο της Ταυλάνδης. Στην ουσία είναι ένα κομμάτι ζούγκλας στο κέντρο του και γύρω γύρω υπάρχουν τα χωριά και η οικιστική ανάπτυξη, η οποία όμως καταλαμβανει χώρο μόνο εκατέρωθεν από τις δύο
πλευρές ενός και μόνου κεντρικού δρόμου που διατρέχει κατά μηκός το νησί. Η οικονομία του βασίζεται στην αλιεία και στον τουρισμό. Είναι και διάσημο για τα κρασιά του, ενώ όντας κοντά στην Καμπότζη οργανώνονται και εκδρομές 2ημερες ή 3ημερες. Τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες να πλασαριστεί ως το νεο Πουκετ, ενώ οικοδομική έξαρση
έχει δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, μόλυνση και σκόνη. Ειναι κρίμα να
καταστρέφονται τέτοια ωραία παρθένα μέρη αλλά.....
Το βανάκι αφήνει το πρώτο ζευγάρι σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο λιμάνι. Μετά από λίγο φθάνουν στο επόμενο ξενοδοχείο και ως εκ θαύματος κατεβαίνουν όλοι. Αρχίζουν να αναρωτιούνται οι φίλοι μας "Καλά.. το
δικό μας ξενοδοχείο δεν το διάλεξε κανείς? Μα γιατί? Φαινόταν τόσο ωραίο στις φωτογραφίες που μας έδειξε η κοπέλα στο γραφείο! Προφανώς είναι θέμα γούστου. Είναι κακόγουστοι!" Και με την ολοκλήρωση των πιο πάνω αντικειμενικών σκέψεων φτάνουν στο σαράι. Αγαπητοί αναγνώστες αν πιστεύετε μετά από τόση εξιστόρηση ότι θα κάναν τις σωστές επιλογές και το ξεν/ειο που θα επέλεγαν θα ήτο και καλό, προφανώς δεν προσέχετε. Συγκεντρωθείτε λοιπόν λίγο και ακούστε.
Κατεβαίνουν και το πρώτο πράγμα που πιάνει το μάτι τους είναι κάτι κακόγουστα γύψινα δελφίνια, τρομακτικών διαστάσεων Γκοτζίλα στην επίσης κιτσάτη είσοδο. Πάει καλά, μονολογούν, αλλά τι? μηπως θα
κοιμηθούμε στην είσοδο? Πάμε μέσα. Πλησιάζουν την ρεσεψιόν και δίνουν τα ονόματά τους. Η ματιά περιφέρεται αγριεμένη, εγκλωβισμένη μέσα στον χώρο. Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης. Ελβετός, γύρω στα 65 με μια τόσο μεγάλη κοιλιά κήτους που εξείχε προκλητικά από το μπλουζάκι που φορούσε, το οποίο όμως από κανονική μπλούζα του είχε μετατραπεί σε μπουστάκι και στην ουσία δεν κάλυπτε και πολλά. Θεοβρώμικος με
λιγδιασμένο σόρτς και σαγιονάρα βουτηγμένη στα καθαρά νερά του Γαγγη, πονηρό και ταυτόχρονα λάγνο βλέμμα , αξύριστος με κάτι μούσια επίσης ρυπαρά που αποκάλυπταν τις διατροφικές (ή διαστροφικές) του συνήθειες, νύχια απεριποίητα, 500 κιλά τρίχα στο στέρνο το οποίο το φούσκωνε αλλαζονικά και υπερήφανα, με άλλα λόγια εμφανισιακά, βέβαιος υποψήφιος για την θέση του διευθυντή στο Banyan Tree!! Τους καλωσορίζει με ένα γλειώδη ψευτοεπίσημο τρόπο λες και διεύθυνε κανά πεντάστερο και όχι την καλύβα του Μπαρμπα Θωμά, και μετά με τρόπους μη οικείους προς εαυτόν και εικόνα, τους δείχνει να περάσουν στα ενδώτερα να τους εξηγήσει για το νησί. Κουρασμένοι και
βρεγμένοι δεν θέλουν πολλά πολλά, αλλά τι να κάνουν? Τον ακολουθούν. Τους βάζει και κάθονται σε ένα τρύπιο ψευτοδερμάτινο καναπέ, σκισμένο και πενταβρώμικο που έτριζε και τους προκαλούσε αμηχανία, ασορτί με ένα γυάλινο τραπέζι, με απομεινάρια τροφών
και ψίχουλα πάνω του, με στραβά πόδια που από την μία μεριά στηρίζεται από ένα τούβλο και αρχίζει τα μπλα μπλά. Ηθελε βέβαια να πουλήσει εκδρομές. Φωνάζει μια κοπέλιτσα 17 χρονών ίσως και μικρότερη και τους προσφέρει τσάι, μέσα στο οποίο κολυμπούν διάφορα κολοβακτηρίδια και στα πλαινά του φλυτζανιού ίχνη από κραγιόν!
Σε κάποια στιγμή η κοπέλίτσα έρχεται και σκύβει στο αυτί του λέγοντάς του κάτι. Αυτός τους ζητά συγγνώμη με ύφος ξεπεσμένου λόρδου και φεύγει για λίγο. Ποιός ξέρει? Κάτι θα του έτυχε. Προφανώς κάποιος πελάτης του, πήδηξε από το μπαλκόνι και τσακίστηκε στα βράχια μην αντέχοντας την επιλογή ξενοδοχείου. Πιθανόν.
Οι φίλοι μας μένοντας μόνοι βρίσκουν την ευκαιρία να σχολιάσουν ποικιλοτρόπως το βδέληγμα.
-Καλέ, που ήρθαμε? Στο Hostel του Ταραντίνο? Τι ακριβώς είναι τούτο?
-Οκ δεν φαίνεται και πολύ καλό, αλλά περίμενε μπορεί το δωμάτιο να είναι super δεν θυμάσαι τις φωτογραφίες από το γραφείο?
Ο καλός, αθώος, αισιόδοξος Γκιούλιβερ, προφανώς ή ήθελε να πιστέψει και ο ίδιος ότι αυτό το βδέλυγμα θα έχει καλά δωμάτια ή έχει άγνοια περί της φωτογραφικής αποπλάνησης. Θυμάστε όταν μεσουρανούσαν οι γάμοι
στο εξωτερικό με Ελληνίδες, που την νύφη την διάλεγες με φωτογραφία, και ενώ είχε επιλεγεί μούσα όταν κατέφθανε με το πλοίο στο λιμάνι στην Αυστραλία ή στην Αμερική αποδεικνυόταν αρχαιολογικό μουσείο και μάλιστα με εκθέματα πρώτων προιστορικών χρόνων ? Εεε κάτι τέτοιο. Δεν είναι τυχαίο ότι η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη μπορεί κάλλιστα όχι μόνο να σου φανερώσει την αλήθεια, αλλά και να σε παραπλανήσει.
Με θετική σκέψη, ελπίδα και καθόλου ρεαλισμό για να μπορέσουν να ερμηνεύσουν τα φανερά σημάδια, αποφασίζουν να δουν το δωμάτιο. Ερχεται και ο ιδιοκτήτης ΄σερνωντας τις σαγιονάρες του , τους δίνει το κλειδί και τους λέει να παν να το βρουν μόνοι τους στην πτέρυγα Α, στο δεύτερο όροφο, νούμερο κάτι κλπ κλπ. Σιγά μην τους συνόδευε κιόλας. Για να πάνε στο δωμάτιο πρέπει να βγούν πρώτα έξω στον δρόμο. Ειναι τέτοιο το άψογο της αρχιτεκτονικής του και έξω από τα καθιερώμένα πρότυπα, που πρωτοτυπεί,δηλαδή αλλού η ρεσεψιόν, αλλού τα δωμάτια. Εστω! Παίρνουν τα μπαγάζια, βγαίνουν στον δρόμο και ψάχνουν να το βρούν. Μετά από 7-8 ώρες βρίσκουν το Κόχινορ των ξενοδοχείων.
Εξωτερικά το κτίριο είναι εξ ολοκλήρου φτιαγμένο από βότσαλα. Πιο κιτς δεν γίνεται. Και να το προσπαθήσεις δηλαδή τέτοιο αποτέλεσμα δεν το πετυχαίνεις!
Ανεβαίνουν τα εξαιρετικά απότομα και γλυστερά σκαλοπάτια, βάζουν το κλειδί στην πόρτα και ανοίγουν...... Ω Θεέ μου!!, ήταν η πρώτη λέξη που βγήκε αυθόρμητα από τα χείλη τους..........και ακόμα δεν είχαν μπει μέσα.......
​

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Rosa]

Ώπα, ν' αρχίσουν τα στοιχήματα!!!

Αυτή vs. Αυτοί!!!!!!!!!!!!!!!

Κάνω την αρχή και ποντάρω στο γνωστό ζευγάρι......εδώ Μαρόκα και Νεπάλια και Ινδίες δεν τους βάλανε κάτω, θα τους βάλει μια 'πτωχή' Ταϋλάνδη??? Αναμένω συνέχεια κολλημένη στην οθόνη μου!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Τι εγινε; Πέσατε σε πραξικοπήματα και ηφαιστεια; τσουναμι και σεισμους; απεργιες και επαναστάσεις; Ξεσηκωθηκαν η ηρεμοι και υπομονετικοι βουδιστες και σας πηραν στο κατόπιν;

 

[dim kyr]

Η απάντησή μου σε εσάς τις αποπάνω δίδεται εντός 5 λεπτών που ποστάρω την συνέχεια

 

[latina]

ταυλανδη??τελεια!!
αντε να δουμε την συνεχεια!!!!!

 

[dim kyr]

H dim μπήκε βιαστική και φορτωμένη σαν μουλάρι μέσα στον αερολιμένα των Αθηνών, συνοδευόμενη από τον καλό της Γκιούλιβερ. Ειχαν αποφασίσει από κοινού -σχεδόν-, να μεταβούν στην Ταυλάνδη για να περάσουν ιδανικές διακοπές τις επόμενες 18 ημέρες. Ο μήνας ήταν Αυγουστος και η ζέστη αρκετή, αλλά τα κλιματιστικά του αεροδρομίου δημιουργούσαν την κατάλληλη θερμοκρασία. Το γκισέ είχε ανοίξει και έτσι δεν καθυστέρησαν καθόλου. Γρήγορο chek in, καφέδες και τσιγάρο. Η dim είναι ενθουσιασμένη και δεν το κρύβει, απόδειξη αυτού οι 45 φορές που πήγε τουαλέττα. Ο Γκιούλιβερ σοβαρός, μετρημένος την περίμενε στωικά, χωρίς να την ρωτά χαζά όπως πολλοί άντρες που πέφτουν στην παγίδα και το κάνουν "πάλι? μα πριν 5 λεπτά πήγες! Καλά τι σε έχει πιάσει?". Τόσα χρόνια που την ήξερε , είχε μάθει για το αλλοπρόσαλο του χαρακτήρα της, τις εμμονές της του στυλ "μην ξεχάσεις την τσάντα, τα διαβατήρια τα πήρες?, που είναι τα εισιτήρια?" και φυσικά την συχνοουρία της, η οποία τις περισσότερες φορές οφειλόταν στην κατανάλωση άφθονης μπύρας. Ο Γκιούλιβερ επίσης γνώριζε και το πόσο κακομαθημένη και απαιτητική ήταν και έτσι δεν της έφερνε αντιρρίσεις. Είναι ένας έξυπνος άνθρωπος και ως γνωστό οι έξυπνοι άνθρωποι παραμένουν σιωπηλοί.
Μετά από ολιγόωρη στάση στο Μπαχρέιν φτάνουν στο παλιό τώρα πια αεροδρόμιο της Μπανγκοκ. Χαιρετούν τους φίλους τους και δίνουν ραντεβού στην πόλη της ηδονής Πατάγια μετά από μια εβδομάδα. Ο Γκιούλιβερ παίρνει ένα καρότσι και βάζει πάνω τις αποσκευές και την Dim, έτσι για μια βόλτα. Το αεροδρόμιο ούτως ή άλλως είναι άδειο και η Dim δεν είναι υπέρβαρη ευτυχώς για τον Γκιούλιβερ αλλά και για το καρότσι. Τώρα απλά πρέπει να βρούν το Τέρμιναλ για να πάρουν το επόμενο αεροπλάνο που θα τους οδηγήσει στον προορισμό τους. Εχουν κλείσει εισιτήρια με μια εταιρεία χαμηλού κόστους που ο Γκιούλιβερ συνηθίζει να τις αποκαλεί 50 -50. Δηλαδή 50% πιθανότητες να πάνε όλα καλά και 50% πιθανότητες να πέσει το αερόπλανο. Σε μερικές εταιρείες όμως αυτό το ποσοστό αλλάζει και μπορεί να γίνει άνετα 60-40 ή ακόμα και 70-30, εννοείται πάντα εις βάρος σου. Επίσης λέει ότι πριν μπείς σε αυτού του είδους τα αεροπλάνα των παραπάνω εταιρειών, καλό θα είναι να βάζεις στο στόμα σου το διαβατήριό σου και να το δαγκώνεις σφιχτά για να μπορέσουν οι αρχές να σε αναγνωρίσουν όταν το κουφάρι σου θα έχει πια καεί. Αισιόδοξο αγόρι. Το αεροδρόμιο όμως είναι μεγάλο , τεράστιο και το τέρμιναλ που ψάχνουν πολύ μακριά. Μέχρι να το καταλάβουν χάνουν πολύτιμη για αυτούς ώρα. Η πτήση είναι σε 1 ώρα και αυτοί βολοδέρνουν πάνω κατω, προσπαθόντας να βρούν το άτιμο τέρμιναλ.Πλησίασαν πολλούς υπαλλήλους και όλοι τους έδειχναν προς τα έξω. Μα αυτοί δεν θέλαν να βγούν έξω, αφού το αεροδρόμιο διάολε ήταν εδώ τι να κάνουν έξω? Και πάλι πάνω και πάλι κάτω, η ώρα πέρναγε και είχε μείνει πλέον μισή ώρα μέχρι να κλείσει το γκισέ. Απελπισμένοι, κουρασμένοι άυπνοι και αγχωμένοι βγαίνουν έξω και ρωτούν ένα ταξιτζή (?). Αυτός τους δείχνει ένα πουλμανάκι και τους λέει ανεβείτε, ανεβείτε. Και ανεβαίνουν. Φτάνουν μετά από ένα λεπτό στο τέρμιναλ, κόσμος πολύς, ουρές ατελείωτες, παιδιά να κλαίνε, υπάλληλοι να περιφέρονται άσκοπα... και οι ήρωές μας να στέκουν στο τέλος της ουράς που έφθανε περί τα 20 μέτρα. Με περισσή υπομονή δέχονται στωικά την αναμονή αλλά και την καθυστέρηση της μίας ώρας που είχε η πτήση τους.Οταν μπαίνουν στο αεροπλάνο το οποίο επαναλαμβάνω ήταν low cost εταιρείας, δεν υπάρχουν αριθμισμένες θέσεις, όπου θέλει ο καθένας κάθεται. Ετσι λαβαίνουν χώρα απίστευτες σκηνές με το που ανοίγει η πύλη. Μανάδες σπρώχνουν τα παιδιά τους, τουρίστες κυρίως δυτικοί περνάν πάνω από γιαγιάδες και παπούδες, γυναίκες ποδοπατούνται, άντρες τσακώνονται, ολοι για μια θέση στον ήλιο. Οταν μπαίνουν μέσα βρίσκουν και κάθονται δίπλα από ένα μεσήλικα Ταυλανδό, ο οποίος μέχρι να τροχιοδρομίσει το αεροπλάνο έχει κοιμηθεί. Ο πιλότος φουλάρει τις μηχανές για την απογείωση και η δύστηχη Dim τρομοκρατείται. Οχι βέβαια γιατί φοβάται τα αεροπλάνα. Η αιτία είναι ο διπλανός συνεπιβάτης , ο οποίος έχοντας προφανώς καθαρή τη συνείδηση, ο απλός υπνάκος που είχε πάρει, μετατρέπεται σε βαθύ λήθαργο συνοδευόμενος από ροχαλητά με τόσα ντεσιμπέλ που καλύπτουν ακόμα και τις 2 μηχανές του αεροπλάνου. Συν τοις άλλοις έχει να αντιμετωπίσει και τις χερούκλες του, που ονειρευόμενος, τις τινάζει ποικιλοτρόπως και προς το μέρος της με όλη του την δύναμη.Ωραία! σκέφτεται, "ή αυτός δεν θα κατέβει ζωντανός από το αεροπλάνο όταν φτάσουμε ή εγώ θα γεμίσω καρούμπαλα, και θα υποστώ ρήξη τυμπάνου, αλλη λύση δεν βλέπω να υπάρχει". Αφού όμως συμβιβάζεται με την ιδέα ότι για 2 ώρες περίπου θα μετατραπεί σε σάκο του μπόξ, αισθάνεται αμέσως καλύτερα. Το θέμα είναι να παίρνεις τα πράγματα όπως είναι, θα προσπαθήσει να αποφεύγει τις απότομες εκτινάξεις του διπλανού και θα αποφεύγει όπως μπορεί τις σφαλιάρες του, άλλωστε σκέφτεται με το πρακτικό της μυαλό, έχει και την καλή του πλευρά το πράγμα, είναι ένας τρόπος να διατηρείται σε εγρήγορση ωστε αν γίνει το μοιραίο να προλάβει να πιάσει και να δαγκώσει έγκαιρα το διαβατήριο όπως της έχει υποδείξει ο σοφός Γκιούλιβερ, ώστε να αναγνωριστεί έστω το κουφάρι. Δεν γνώριζε τότε ότι ο εν λόγω Ταυλανδός της πρόσφερε μεγάλη εκδούλευση κουφαίνοντας της μόνιμα. Αν το ήξερε θα τον ευγνωμονούσε. Οταν επιτέλους φθάνουν, και επαναλαμβάνεται η σκηνή με το ποιός θα βγεί πρώτος από το αεροπλάνο, στέκονται στην ειδική ταινία για να παραλάβουν τις αποσκευές. Ειναι και οι δύο άυπνοι, στο πόδι 24 ώρες, νηστικοί, κουρασμένοι, και -μην ξεχνάμε τα ροχαλητά-, θεόκουφοι. Επιπροσθέτως η Dim έχει γεμίσει καρούμπαλα όπως είχε προβλέψει. Η ταινία παρουσιάζει κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα και έτσι αναγκαστικά περιμένουν. Κατά την διάρκεια της αναμονής πέφτει το μάτι τους σε κάποια προσπέκτους από το Υπουργείο Τουρισμού της χώρας που αναφέρουν περίπου 23 ασθένειες που αφορούν την περιοχή και συνιστούν την προσοχή των επισκεπτών. Δεν είναι και οι καλύτερες συστάσεις για πρώτη γνωριμία με την πόλη. Μετά από αρκετή ώρα η ταινία επισκευάζεται και οι αποσκευές καταφθάνουν. Βγαίνουν από το αεροδρόμιο και κάθονται σε ένα παγκάκι σαν ζητιανάκια να κάνουν και αυτοί ένα τσιγάρο , καθώς έχουν να καπνίσουν πολλές ώρες και τους έχει λήψει. Το κάπνισμα ήταν και θα είναι το μεγάλο τους πάθος.
Οταν ξεχαρμάνιασαν βαδίζουν λίγο , βρίσκουν ένα τουκ-τουκ και του λένε το ξενοδοχείο τους για να τους μεταφέρει.Πράγμα που έγινε. Το ξενοδοχείο έχει επιλεχθεί και κλειστεί από την Dim ένα μήνα περίπου πριν. Ο Γκιούλιβερ μισοκοιμόταν, ενώ η Dim έψαχνε για την ανεύρεση του τέλειου όπως έλεγε ξενοδοχείου. Κάποια στιγμή πέφτει το μάτι της σε ένα συγκεκριμένο που από 100 ευρώ, το είχαν βάλει προσφορά στα 30! Το θεώρησε ευκαιρία και γυρίζοντας προς τον μισοκοιμισμένο Γκιούλιβερ του κάνει την εξής ερώτηση "Είναι δυνατόν ένα ξενοδοχείο της τάξης των 100 ευρώ να δίδεται μόνο 30?" και παίρνει την απάντηση "όχι, κάποιο πρόβλημα θα έχει, μην το κλείσεις". Αλλά η Dim είχε άλλη γνώμη και..... το έκλεισε, σίγουρη ότι έπραξε το σωστό. Κακομοίρα Dim, δεν συνήθιζε ποτέ να διαβάζει τα ψιλά γράμματα, αν το έκανε θα διάβαζε πολύ καθαρά στο σαιτ ότι αυτήν την περίοδο φτιαχνόταν ένα spa στο ξενοδοχείο που τελούσε υπό ανακαίνιση και ειδοποιούσε τους πελάτες για τυχόν ενοχλήσεις που θα μπορούσαν να υποστούν λόγω αυτής. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε υπερβολικό θόρυβο από κάθε είδους εργαλεία όπως κρουστικά δράπανα, τροχούς, μπετονιέρες, σφυριά κλπ καθώς και από περιφερόμενους ημίγυμνους ιδρωμένους εργάτες που λυμαίνονταν το ξενοδοχείο και τους χώρους του, ως θεατές, αλλά και όντας οι ίδιοι θεάματα........

 

[stellina]

απολαυστική περιγραφή!ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[ευαγγελια]

Χααχχαχαχα dim το 'χεις με τρέλα!!!
Αναμενουμε την συνεχεια... Μην αργεις!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Τουλάχιστον φθάσατε ως εκει!!!

 

[Lalibela]

 

[Evmenis]

εγω συμπασχω με τον Γκιούλιβερ

 

[dim kyr]

εγω συμπασχω με τον Γκιούλιβερ

Εμ βέβαια, άντρας δεν είσαι? κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει Εγώ συμπάσχω με την άμοιρη Dim.