psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.057
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός εκδρομών
- 1a. Επιστροφή στα Βαλκάνια
- 1b. Στις ομορφιές της Σλοβενίας
- 1c. Βαλκανικές γεύσεις, κάστρα & μπύρες
- 1d. Ljubljana κιόλας τέλος
- 1e. Επιστροφή στο Ζάγκρεμπ
- 2a. Φύγαμε για Χαϊδελβέργη!
- 2b. Στο κάστρο και τις ομορφιές της πόλης
- 2c. Απ’ το δρόμο των φιλοσόφων ως τα μπαρ
- 2d. Επιστροφή στη Νυρεμβέργη
- 2e. Στο Κάστρο και την παλιά πόλη
- 2f. Wurst και πίσω στη Σαλονίκη
- Συμπεράσματα & αποτίμηση
1a. Επιστροφή στα Βαλκάνια
Σάββατο μεσημέρι με καλούτσικο σχετικά καιρό στις 29 του Απρίλη. Πηγαίνω να πάρω τον Κ. προκειμένου ν’ αναχωρήσουμε γι’ αεροδρόμιο, παίρνουμε καφέ και με δυσκολία απαρνούμαστε γνωστό τσιπουράδικο της Χαριλάου που βρισκόταν στο διπλανό κατάστημα.
Δυο ώρες μετά φορτωνόμαστε στο αεροσκάφος της Lauda το οποίο αναχωρεί δίχως την παραμικρή καθυστέρηση:
Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά κι όλα έχουν αλλάξει...
Ανακαινισμένο αεροδρόμιο και μηδαμινός έλεγχος σε ταυτότητες/διαβατήρια, με αποτέλεσμα στο τέταρτο να έχουμε αγοράσει εισιτήρια και να περιμένουμε ήδη στην γνωστή στάση, το γνωστό λεωφορείο (290) για το κέντρο της πόλης:
Αχ και πως περνάνε 2 ώρες στο Ζάγκρεμπ; Πρόβλημα!
Όχι για μένα, που πήγα για άλλη μια φοράδιψασμένος διαβασμένος. 30 μέτρα διανύσαμε απ’ τη στάση και μπήκαμε κατευθείαν στη μπυραρία Pivnica Budweiser με τον πολύ ωραίο χώρο και τα ποτήρια του λίτρου σε χαμηλή τιμή. Ωραία πράγματα:
Αγνοώντας το ψιλόβροχο περπατήσαμε το ενάμισι χιλιόμετρο που μας χώριζε από τον σταθμό των λεωφορείων της πόλης, αφού τσακίσαμε κι ένα μπουρέκ στη διαδρομή. Το άνετο Flixbus αναχώρησε στην ώρα του μ’ εμάς να μη μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το σύστημα έδινε τη διαδρομή στις δύο ώρες και 30 λεπτά, απορία που μας λύθηκε στο πρώτο μισάωρο.
Μια πρώτη στάση για έλεγχο ταυτοτήτων από τους Σλοβένους συνοριοφύλακες, αλλά κυριότερα στάση μισής και παραπάνω ώρας σ’ ένα κλασσικό κατάστημα φαγητού/καφέ/τουαλέτας, πιθανώς για να φάνε και να κάνουν διάλειμμα οι οδηγοί, προερχόμενοι από μεγαλύτερο ταξίδι.
Λίγο πριν τις 11 το βράδυ είχαμε φτάσει στον κεντρικό σταθμό τρένων της Λιουμπλιάνας, μ’ εμάς να κατηφορίζουμε από το παρκάκι απέναντι για να πάμε προς το hostel. Η εικόνα ενός ταρίφα που πήγαινε με ανοικτή πόρτα προκειμένου να προλάβει να κατέβει ο σουρωμένος πιτσιρικάς πελάτης του, δεν άλλαξε καθόλου την ωραία εντύπωση που μας έκανε η πόλη από τις πρώτες κιόλας στιγμές:
Φτάσαμε στο Hostel, κάναμε μόνοι μας check in παραλαμβάνοντας το δωμάτιο με προδιαγραφές κελιού φυλακών Δομοκού όπου έπρεπε να περάσεις μέσα απ’ την τουαλέτα για να πας στον κυρίως χώρο (!), αλλάξαμε μια μπλούζα και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Η περίφημη γέφυρα «Zmajski» με τους δράκους – σύμβολο της πόλης ήταν όντως πάρα πολύ κοντά μας:
Εξίσου κοντά μας όμως ήταν και η Harat's pub στην οποία χωθήκαμε χωρίς να το πολυσυζητήσουμε:
Ωραίος κόσμος, κυρίως τουρίστες, με τις τιμές των βαρελιών να κυμαίνονται κατά 25% περίπου κάτω απ’ αυτές της Ελλάδος. Δοκιμάσαμε 2 και αναχωρήσαμε γι’ άλλα, στα όμορφα και σχεδόν ερημικά στενάκια του κέντρου:
Σταθήκαμε για νυχτερινές φωτογραφίες στο στενό της Stritarjeva που ‘χει φόντο το κάστρο της πόλης:
Αλλά και στην πλατεία «Prešernov» με τις διάσημες τρεις γέφυρες και την εκκλησία Frančiškanska cerkev Marijinega oznanjenja με το κοκκινωπό χρώμα να ξεχωρίζει:
Δεν ήταν πολύ αργά, ωστόσο στις περισσότερες pub που επιχειρήσαμε φάγαμε άκυρο μιας και είχαν ήδη μπει σε διαδικασία κλεισίματος, κάτι που μας κόστισε, ιδιαίτερα στην υπόγα της Patrick's. Ευτυχώς η Harat’s κρατούσε ακόμη, με δυνατή μέταλ μουσική εκτός των άλλων κάνοντας μας να το πάμε σχεδόν μέχρι κλείσιμο.
Η επόμενη μέρα θα μας επιφύλασσε τα καλύτερα.
Σάββατο μεσημέρι με καλούτσικο σχετικά καιρό στις 29 του Απρίλη. Πηγαίνω να πάρω τον Κ. προκειμένου ν’ αναχωρήσουμε γι’ αεροδρόμιο, παίρνουμε καφέ και με δυσκολία απαρνούμαστε γνωστό τσιπουράδικο της Χαριλάου που βρισκόταν στο διπλανό κατάστημα.
Δυο ώρες μετά φορτωνόμαστε στο αεροσκάφος της Lauda το οποίο αναχωρεί δίχως την παραμικρή καθυστέρηση:
Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά κι όλα έχουν αλλάξει...
Ανακαινισμένο αεροδρόμιο και μηδαμινός έλεγχος σε ταυτότητες/διαβατήρια, με αποτέλεσμα στο τέταρτο να έχουμε αγοράσει εισιτήρια και να περιμένουμε ήδη στην γνωστή στάση, το γνωστό λεωφορείο (290) για το κέντρο της πόλης:
Αχ και πως περνάνε 2 ώρες στο Ζάγκρεμπ; Πρόβλημα!
Όχι για μένα, που πήγα για άλλη μια φορά
Αγνοώντας το ψιλόβροχο περπατήσαμε το ενάμισι χιλιόμετρο που μας χώριζε από τον σταθμό των λεωφορείων της πόλης, αφού τσακίσαμε κι ένα μπουρέκ στη διαδρομή. Το άνετο Flixbus αναχώρησε στην ώρα του μ’ εμάς να μη μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το σύστημα έδινε τη διαδρομή στις δύο ώρες και 30 λεπτά, απορία που μας λύθηκε στο πρώτο μισάωρο.
Μια πρώτη στάση για έλεγχο ταυτοτήτων από τους Σλοβένους συνοριοφύλακες, αλλά κυριότερα στάση μισής και παραπάνω ώρας σ’ ένα κλασσικό κατάστημα φαγητού/καφέ/τουαλέτας, πιθανώς για να φάνε και να κάνουν διάλειμμα οι οδηγοί, προερχόμενοι από μεγαλύτερο ταξίδι.
Λίγο πριν τις 11 το βράδυ είχαμε φτάσει στον κεντρικό σταθμό τρένων της Λιουμπλιάνας, μ’ εμάς να κατηφορίζουμε από το παρκάκι απέναντι για να πάμε προς το hostel. Η εικόνα ενός ταρίφα που πήγαινε με ανοικτή πόρτα προκειμένου να προλάβει να κατέβει ο σουρωμένος πιτσιρικάς πελάτης του, δεν άλλαξε καθόλου την ωραία εντύπωση που μας έκανε η πόλη από τις πρώτες κιόλας στιγμές:
Φτάσαμε στο Hostel, κάναμε μόνοι μας check in παραλαμβάνοντας το δωμάτιο με προδιαγραφές κελιού φυλακών Δομοκού όπου έπρεπε να περάσεις μέσα απ’ την τουαλέτα για να πας στον κυρίως χώρο (!), αλλάξαμε μια μπλούζα και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Η περίφημη γέφυρα «Zmajski» με τους δράκους – σύμβολο της πόλης ήταν όντως πάρα πολύ κοντά μας:
Εξίσου κοντά μας όμως ήταν και η Harat's pub στην οποία χωθήκαμε χωρίς να το πολυσυζητήσουμε:
Ωραίος κόσμος, κυρίως τουρίστες, με τις τιμές των βαρελιών να κυμαίνονται κατά 25% περίπου κάτω απ’ αυτές της Ελλάδος. Δοκιμάσαμε 2 και αναχωρήσαμε γι’ άλλα, στα όμορφα και σχεδόν ερημικά στενάκια του κέντρου:
Σταθήκαμε για νυχτερινές φωτογραφίες στο στενό της Stritarjeva που ‘χει φόντο το κάστρο της πόλης:
Αλλά και στην πλατεία «Prešernov» με τις διάσημες τρεις γέφυρες και την εκκλησία Frančiškanska cerkev Marijinega oznanjenja με το κοκκινωπό χρώμα να ξεχωρίζει:
Δεν ήταν πολύ αργά, ωστόσο στις περισσότερες pub που επιχειρήσαμε φάγαμε άκυρο μιας και είχαν ήδη μπει σε διαδικασία κλεισίματος, κάτι που μας κόστισε, ιδιαίτερα στην υπόγα της Patrick's. Ευτυχώς η Harat’s κρατούσε ακόμη, με δυνατή μέταλ μουσική εκτός των άλλων κάνοντας μας να το πάμε σχεδόν μέχρι κλείσιμο.
Η επόμενη μέρα θα μας επιφύλασσε τα καλύτερα.
Last edited:
