psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.334
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός εκδρομών
- 1a. Επιστροφή στα Βαλκάνια
- 1b. Στις ομορφιές της Σλοβενίας
- 1c. Βαλκανικές γεύσεις, κάστρα & μπύρες
- 1d. Ljubljana κιόλας τέλος
- 1e. Επιστροφή στο Ζάγκρεμπ
- 2a. Φύγαμε για Χαϊδελβέργη!
- 2b. Στο κάστρο και τις ομορφιές της πόλης
- 2c. Απ’ το δρόμο των φιλοσόφων ως τα μπαρ
- 2d. Επιστροφή στη Νυρεμβέργη
- 2e. Στο Κάστρο και την παλιά πόλη
- 2f. Wurst και πίσω στη Σαλονίκη
- Συμπεράσματα & αποτίμηση
2a. Φύγαμε για Χαϊδελβέργη!
Το αγαπημένο μου τριήμερο είχε φτάσει και μ’ έβρισκε πάλι στα σκαλιά του αεροπλάνου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Κάθε χρονιά και μια εξαιρετική εν τέλει εκδρομή. Βελιγράδι, Νάξος, Μπρατισλάβα, Κρακοβία, Φολέγανδρος, Εδιμβούργο και πολλά άλλα στην καλύτερη έναρξη του καλοκαιριού!
Η πτήση απαιτούσε βέβαια αρκετά πρωινό ξύπνημα ωστόσο όλα κύλησαν ιδανικά, με αποτέλεσμα μετά από δυόμιση ώρες να έχω βγάλει και το εισιτήριο για το μετρό της Νυρεμβέργης που βρίσκεται ακριβώς στην έξοδο του αεροδρομίου και είναι πολύ βολικό, μιας και κάθε δέκα λεπτά αναχωρούσε για το κέντρο:
Η διαδρομή διάρκειας ενός τετάρτου με έβγαλε απέναντι από τον κεντρικό σταθμό Hbf με τα αρκετά καταστήματα εστίασης στα οποία βρήκα ευκαιρία να τσιμπήσω και κάτι μιας και υπήρχε χρόνος. Μπερδεύτηκα λίγο μέχρι να βρω την αφετηρία του flixbus μιας και ήταν κρυμμένη κατά κάποιο τρόπο, όπου ένα μισάωρο αργότερα αναχώρησα με προορισμό τη Χαϊδελβέργη:
Το flixbus ήταν γι’ ακόμα ένα ταξίδι παραπάνω από συνεπέστατο, μ’ εμένα να μπερδεύομαι για άλλη μια φορά στον προσανατολισμό και να καταλήγω εν τέλει να διασχίζω τη γέφυρα «Ernst-Walz» που περνάει πάνω από τον ποταμό Neckar ο οποίος βρέχει την πόλη:
Το μονό γηπεδάκι στην όχθη με το αλυσιδωτό διχτάκι ήταν βγαλμένο από μπασκετικό όνειρο, τόσο που σκέφτηκα προς στιγμή να κατέβω για ένα γρήγορο, ωστόσο η διαγράμμιση των Γερμανών φανερώνει την μάλλον κακή τους σχέση με το σπορ:
Δεν άργησα να φτάσω στην κατάφυτη και ήσυχη γειτονιά όπου βρισκόταν το Airbnb που θα με φιλοξενούσε τις επόμενες δύο ημέρες. Το βρήκα εύκολα, παράλαβα το δωμάτιο από την ευγενέστατη σπιτονοικοκυρά και κατατοπίστηκα:
Χρόνος για καθυστέρηση δεν υπήρχε όσο κι αν ήμουν κουρασμένος και θα το ήθελα. Προείχε η γνωριμία με την πόλη που ‘χα άχτι, αρχής γενομένης από το πασίγνωστο πάρκο της με το όνομα «Neckarwiese» το οποίο εκτείνεται στην όχθη του ποταμού:
Σάββατο μεσημέρι με 25 βαθμούς κι όπως καταλαβαίνετε ένας λαός που είναι έτσι κι αλλιώς του έξω είχε κατακλείσει το πάρκο, παίζοντας, κάνοντας ηλιοθεραπεία, πικ-νικ, ψήνοντας κι αρκετά περισσότερο πίνοντας:
Έκανα ένα θαυμάσιο περίπατο περνώντας όλη την έκταση του πάρκου, μέχρι που βρήκα τη γέφυρα «Theodor Heuss» με σκοπό να περάσω απέναντι:
Από το σημείο εκείνο περίπου ξεκινούσε και το κέντρο της πόλης, με τις απανωτές ομορφιές της να διαδέχονται η μία την άλλη:
Ο πεζόδρομος Hauptstraße είναι ένας από τους πιο γνωστούς δρόμους της παλιάς πόλης και είναι αδύνατο να μη βρεθείτε σ’ αυτόν, μαζί με αρκετές εκατοντάδες κόσμου. Όλα αυτά την ώρα που περνούσα κάτω από την εκκλησία «TeDrei - Junge», μία από τις πολλές και ωραίες της περιοχής:
Υπήρχε από μέρους μου βέβαια σοβαρός σκοπός, πιο συγκεκριμένα ποδοσφαιρικός, οπότε μόνο τυχαία δεν είχα βρεθεί εκείνη την ώρα στην περιοχή. Λίγο πριν ο διαιτητής στο Wembley σφυρίξει σέντρα του αρχαιότερου τη τάξει ποδοσφαιρικού θεσμού, χώθηκα με το ζόρι σ’ ένα σταντ της κατάμεστης ιρλανδικής «The Dubliner Hotel and Irish Pub» προκειμένου να παρακολουθήσω τον μεγάλο τελικό ανάμεσα στις ομάδες του Manchester, με σαφέστατη προτίμηση τα τελευταία χρόνια σ’ αυτή με τα μπλε. Ήταν μια ευκαιρία εκτός των άλλων για τις πρώτες μπυρίτσες καλωσορίσματος στη Γερμανία, μιας και ως εκείνη την ώρα δεν είχα προλάβει:
Ήπια, είδα τη νίκη της MC, έπιασα κουβέντα και μ’ έναν βετεράνο οπαδό των Citizens ενόψει του επερχόμενου τελικού champions league κι αναχώρησα για τη συνέχεια. Ξαναβγήκα στον πεζόδρομο βλέποντας τον κόσμο να ‘χει πυκνώσει αρκετά για κάποιο λόγο:
Τα περισσότερα καταστήματα εστίασης ήταν ασφυκτικά γεμάτα με τα εκλεκτά πιάτα και τις Γερμανικές μπύρες να πηγαινοέρχονται μπροστά στα μάτια μου. Έκανα μια γύρα και κατέβηκα στην Untere Str. όπου μεταξύ άλλων βρίσκονται αρκετά από τα μπαρ της πόλης:
Τι καλύτερο σε μια ηλιόλουστη μέρα με θαυμάσιο καιρό και εξαιρετική περαντζάδα από ένα ζοφερό σκοτεινό μπαρ με ροκιές και παραδοσιακές μπύρες; Σίγουρα τίποτα καλύτερο από τη μπάρα της Sonder Bar (Pinte):
Ξαναβγήκα στην επιφάνεια λίγο πριν το σούρουπο, ψάχνοντας μεταξύ άλλων και κάτι να τσιμπήσω στο χέρι. Περίμενα να ‘χει χαλαρώσει λίγο η κατάσταση ωστόσο παραδόξως μόνο αυτό δε συνέβη.
Για το λόγο αυτόν κατευθύνθηκα προς την πανέμορφη χαρακτηριστική γέφυρα Alte Brücke κατασκευής του 1788 από κόκκινο ψαμμίτη, διαπιστώνοντας ότι η αστυνομία είχε κλείσει την πρόσβαση για κάποιο λόγο:
Έτσι γύρισα προς τα πίσω στην πλατεία «Heidelberger Marktplatz» που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το κάστρο της πόλης, επενδύοντας σε μια κρέπα για να σταματήσει λίγο την πείνα μου,
την οποία κάθισα να την φάω δίπλα στη γέφυρα διαπιστώνοντας ότι η κοσμοσυρροή στην πόλη είχε προφανώς κάποιο λόγο, μιας και η απέναντι όχθη είχε μετατραπεί τρόπον τινά σε κερκίδα:
Με μια μπύρα στο χέρι και έναν ξαφνικό πονοκέφαλο προχώρησα το δρόμο της επιστροφής, βλέποντας τον κόσμο να προσπαθεί να πιάσει όσο καλύτερη θέση γίνεται, είτε στα μαγαζιά της όχθης είτε στα διερχόμενα πλοιάρια:
Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο Google διαπίστωσα ότι η συγκεκριμένη νύχτα (3 Ιούνη) λάμβανε χώρα μια πολύ σημαντική εκδήλωση αναπαράστασης της μεγάλης πυρκαγιάς της Χαϊδελβέργης κατά τον τριακονταετή πόλεμο, η οποία κατάστρεψε το κάστρο και την τότε πόλη. Ένα show με φωτιές και φώτα το οποίο καταλήγει σε ρίψη πυροτεχνημάτων με λίγα λόγια, που ανάγκαζε σχεδόν κάθε πολίτη και επισκέπτη να προσπαθεί να βρει την καλύτερη θέση γι’ αυτό, ιδιαίτερα πάνω στη γέφυρα Theodor Heuss που είχε πλέον πεζοδρομηθεί και το τμήμα του πάρκου κάτω απ’ αυτή:
Ήθελα πάρα πολύ να περιμένω να νυχτώσει προκειμένου να ζήσω κι εγώ αυτή την εμπειρία, ωστόσο η κούραση αλλά κυρίως ο πονοκέφαλος με ανάγκασαν να επιστρέψω στο διαμέρισμα γύρω στις 22:30, μετά από μια στάση στο super market της γειτονιάς, όπου οι νεολαία της πόλης άδειαζε την κάβα με ταχείς ρυθμούς.
Τηρουμένων αναλογιών ήμουν ευχαριστημένος από την πρώτη μέρα της εκδρομής..
Το αγαπημένο μου τριήμερο είχε φτάσει και μ’ έβρισκε πάλι στα σκαλιά του αεροπλάνου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Κάθε χρονιά και μια εξαιρετική εν τέλει εκδρομή. Βελιγράδι, Νάξος, Μπρατισλάβα, Κρακοβία, Φολέγανδρος, Εδιμβούργο και πολλά άλλα στην καλύτερη έναρξη του καλοκαιριού!
Η πτήση απαιτούσε βέβαια αρκετά πρωινό ξύπνημα ωστόσο όλα κύλησαν ιδανικά, με αποτέλεσμα μετά από δυόμιση ώρες να έχω βγάλει και το εισιτήριο για το μετρό της Νυρεμβέργης που βρίσκεται ακριβώς στην έξοδο του αεροδρομίου και είναι πολύ βολικό, μιας και κάθε δέκα λεπτά αναχωρούσε για το κέντρο:
Η διαδρομή διάρκειας ενός τετάρτου με έβγαλε απέναντι από τον κεντρικό σταθμό Hbf με τα αρκετά καταστήματα εστίασης στα οποία βρήκα ευκαιρία να τσιμπήσω και κάτι μιας και υπήρχε χρόνος. Μπερδεύτηκα λίγο μέχρι να βρω την αφετηρία του flixbus μιας και ήταν κρυμμένη κατά κάποιο τρόπο, όπου ένα μισάωρο αργότερα αναχώρησα με προορισμό τη Χαϊδελβέργη:
Το flixbus ήταν γι’ ακόμα ένα ταξίδι παραπάνω από συνεπέστατο, μ’ εμένα να μπερδεύομαι για άλλη μια φορά στον προσανατολισμό και να καταλήγω εν τέλει να διασχίζω τη γέφυρα «Ernst-Walz» που περνάει πάνω από τον ποταμό Neckar ο οποίος βρέχει την πόλη:
Το μονό γηπεδάκι στην όχθη με το αλυσιδωτό διχτάκι ήταν βγαλμένο από μπασκετικό όνειρο, τόσο που σκέφτηκα προς στιγμή να κατέβω για ένα γρήγορο, ωστόσο η διαγράμμιση των Γερμανών φανερώνει την μάλλον κακή τους σχέση με το σπορ:
Δεν άργησα να φτάσω στην κατάφυτη και ήσυχη γειτονιά όπου βρισκόταν το Airbnb που θα με φιλοξενούσε τις επόμενες δύο ημέρες. Το βρήκα εύκολα, παράλαβα το δωμάτιο από την ευγενέστατη σπιτονοικοκυρά και κατατοπίστηκα:
Χρόνος για καθυστέρηση δεν υπήρχε όσο κι αν ήμουν κουρασμένος και θα το ήθελα. Προείχε η γνωριμία με την πόλη που ‘χα άχτι, αρχής γενομένης από το πασίγνωστο πάρκο της με το όνομα «Neckarwiese» το οποίο εκτείνεται στην όχθη του ποταμού:
Σάββατο μεσημέρι με 25 βαθμούς κι όπως καταλαβαίνετε ένας λαός που είναι έτσι κι αλλιώς του έξω είχε κατακλείσει το πάρκο, παίζοντας, κάνοντας ηλιοθεραπεία, πικ-νικ, ψήνοντας κι αρκετά περισσότερο πίνοντας:
Έκανα ένα θαυμάσιο περίπατο περνώντας όλη την έκταση του πάρκου, μέχρι που βρήκα τη γέφυρα «Theodor Heuss» με σκοπό να περάσω απέναντι:
Από το σημείο εκείνο περίπου ξεκινούσε και το κέντρο της πόλης, με τις απανωτές ομορφιές της να διαδέχονται η μία την άλλη:
Ο πεζόδρομος Hauptstraße είναι ένας από τους πιο γνωστούς δρόμους της παλιάς πόλης και είναι αδύνατο να μη βρεθείτε σ’ αυτόν, μαζί με αρκετές εκατοντάδες κόσμου. Όλα αυτά την ώρα που περνούσα κάτω από την εκκλησία «TeDrei - Junge», μία από τις πολλές και ωραίες της περιοχής:
Υπήρχε από μέρους μου βέβαια σοβαρός σκοπός, πιο συγκεκριμένα ποδοσφαιρικός, οπότε μόνο τυχαία δεν είχα βρεθεί εκείνη την ώρα στην περιοχή. Λίγο πριν ο διαιτητής στο Wembley σφυρίξει σέντρα του αρχαιότερου τη τάξει ποδοσφαιρικού θεσμού, χώθηκα με το ζόρι σ’ ένα σταντ της κατάμεστης ιρλανδικής «The Dubliner Hotel and Irish Pub» προκειμένου να παρακολουθήσω τον μεγάλο τελικό ανάμεσα στις ομάδες του Manchester, με σαφέστατη προτίμηση τα τελευταία χρόνια σ’ αυτή με τα μπλε. Ήταν μια ευκαιρία εκτός των άλλων για τις πρώτες μπυρίτσες καλωσορίσματος στη Γερμανία, μιας και ως εκείνη την ώρα δεν είχα προλάβει:
Ήπια, είδα τη νίκη της MC, έπιασα κουβέντα και μ’ έναν βετεράνο οπαδό των Citizens ενόψει του επερχόμενου τελικού champions league κι αναχώρησα για τη συνέχεια. Ξαναβγήκα στον πεζόδρομο βλέποντας τον κόσμο να ‘χει πυκνώσει αρκετά για κάποιο λόγο:
Τα περισσότερα καταστήματα εστίασης ήταν ασφυκτικά γεμάτα με τα εκλεκτά πιάτα και τις Γερμανικές μπύρες να πηγαινοέρχονται μπροστά στα μάτια μου. Έκανα μια γύρα και κατέβηκα στην Untere Str. όπου μεταξύ άλλων βρίσκονται αρκετά από τα μπαρ της πόλης:
Τι καλύτερο σε μια ηλιόλουστη μέρα με θαυμάσιο καιρό και εξαιρετική περαντζάδα από ένα ζοφερό σκοτεινό μπαρ με ροκιές και παραδοσιακές μπύρες; Σίγουρα τίποτα καλύτερο από τη μπάρα της Sonder Bar (Pinte):
Ξαναβγήκα στην επιφάνεια λίγο πριν το σούρουπο, ψάχνοντας μεταξύ άλλων και κάτι να τσιμπήσω στο χέρι. Περίμενα να ‘χει χαλαρώσει λίγο η κατάσταση ωστόσο παραδόξως μόνο αυτό δε συνέβη.
Για το λόγο αυτόν κατευθύνθηκα προς την πανέμορφη χαρακτηριστική γέφυρα Alte Brücke κατασκευής του 1788 από κόκκινο ψαμμίτη, διαπιστώνοντας ότι η αστυνομία είχε κλείσει την πρόσβαση για κάποιο λόγο:
Έτσι γύρισα προς τα πίσω στην πλατεία «Heidelberger Marktplatz» που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το κάστρο της πόλης, επενδύοντας σε μια κρέπα για να σταματήσει λίγο την πείνα μου,
την οποία κάθισα να την φάω δίπλα στη γέφυρα διαπιστώνοντας ότι η κοσμοσυρροή στην πόλη είχε προφανώς κάποιο λόγο, μιας και η απέναντι όχθη είχε μετατραπεί τρόπον τινά σε κερκίδα:
Με μια μπύρα στο χέρι και έναν ξαφνικό πονοκέφαλο προχώρησα το δρόμο της επιστροφής, βλέποντας τον κόσμο να προσπαθεί να πιάσει όσο καλύτερη θέση γίνεται, είτε στα μαγαζιά της όχθης είτε στα διερχόμενα πλοιάρια:
Με μια πρόχειρη αναζήτηση στο Google διαπίστωσα ότι η συγκεκριμένη νύχτα (3 Ιούνη) λάμβανε χώρα μια πολύ σημαντική εκδήλωση αναπαράστασης της μεγάλης πυρκαγιάς της Χαϊδελβέργης κατά τον τριακονταετή πόλεμο, η οποία κατάστρεψε το κάστρο και την τότε πόλη. Ένα show με φωτιές και φώτα το οποίο καταλήγει σε ρίψη πυροτεχνημάτων με λίγα λόγια, που ανάγκαζε σχεδόν κάθε πολίτη και επισκέπτη να προσπαθεί να βρει την καλύτερη θέση γι’ αυτό, ιδιαίτερα πάνω στη γέφυρα Theodor Heuss που είχε πλέον πεζοδρομηθεί και το τμήμα του πάρκου κάτω απ’ αυτή:
Ήθελα πάρα πολύ να περιμένω να νυχτώσει προκειμένου να ζήσω κι εγώ αυτή την εμπειρία, ωστόσο η κούραση αλλά κυρίως ο πονοκέφαλος με ανάγκασαν να επιστρέψω στο διαμέρισμα γύρω στις 22:30, μετά από μια στάση στο super market της γειτονιάς, όπου οι νεολαία της πόλης άδειαζε την κάβα με ταχείς ρυθμούς.
Τηρουμένων αναλογιών ήμουν ευχαριστημένος από την πρώτη μέρα της εκδρομής..
