Το ταξίδι έγινε Αύγουστο...μες στο καταχείμωνο! Έφυγα από το σπίτι μου ντυμένη με τζιν παντελόνι, κάλτσες και μποτάκια.Το θερμόμετρο άγγιζε τους 40 βαθμούς Κελσίου! Η βαλίτσα δε, γεμάτη κασκόλ και μάλλινα! Συνολικά ήμασταν 17 άτομα, εξ αυτών οι 14 πηγαίναμε για το tango, οι υπόλοιποι για τουρισμό. Η διάθεση μες στο βαν που μας οδηγούσε στο αεροδρόμιο, ανεβασμένη! Εγώ ήμουν κάπως μουδιασμένη...Δεν είχα ξαναπάει ταξίδι με αεροπλάνο και ένιωθα προσμονή μεν αλλά και ανησυχία. Είχα πάει πολλά ταξίδια μέχρι τότε, αλλά όλα οδικώς! Κανείς δεν το ήξερε αυτό όμως τότε. Όταν άλλωστε λες πως έχεις πάει στο Παρίσι, δε φαντάζεται κανείς πως ταξίδευες τρεις ολόκληρες ημέρες και διέσχισες τη μισή Ευρώπη!! Τις ανησυχίες μου δεν τις είχα μοιραστεί με κανέναν διότι ντρεπόμουν, να πώ και την αλήθεια. Τώρα βέβαια βλέπω πως δεν ήταν απαραίτητο! Στην παρέα είχαμε τρεις επαγγελματίες πιλότους, μια κόρη πιλότου, μια πρωην ξεναγό και αλλους πολυταξιδεμμένους..΄Ένιωθα πως θα με κορόιδευαν... Φτάσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο όπου γύρισα όλα τα μαγαζιά ψωνίζοντας ψιλοπράγματα για να ξεχαστώ. Στις 17,30 το αεροπλάνο θα έφευγε απο Αθήνα για προορισμό το Μιλάνο και ύστερα για Αργεντινή. Έφτασε λοιπόν και η ώρα, πήρα μια μεγάλη ανάσα, μπήκα στη φυσσούνα, και έκατσα με άνεση αεροσυνοδού στη θέση μου. Και το αεροπλάνο άρχισε να ανεβαίνει...Ενθουσιάστηκα! Καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και έβγαζα φωτογραφίες τη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου για να τη δείξω μετά στους δικούς μου "Μαμά απο εδώ φαίνεται το σπίτι μας!"
και σκέφτηκα "Το έχω, τώρα! Δεν είναι τίποτα τελικά, τι απογείωση μου έλεγαν!Μια χαρά όλα!"
Και μετά φτάσαμε πάνω απο την Αδριατική. Και μας έβαλαν όλους κάτω, μας έδεσαν, δέθηκαν και οι συνοδοί και ενημέρωσαν πως θα έχουμε κάποιες αναταράξεις (κάτι που άκουσα πολλές φορές αργότερα!) Αυτό ήταν! Όλο το κουράγιο μου με εγκατέλειψε! Χλώμιασα, ίδρωσα και τα χέρια μου έγιναν άσπρα στις αρθρώσεις έτσι όπως κρατούσα τα χερούλια της καρέκλας! Όλοι οι άλλοι δίπλα μου...χαλαροί!!!! Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκαν.Μια αιωνιότητα μετά, προσγειωθήκαμε στο Μιλάνο, όπου ήμουν αποφασισμένη να γυρίσω πίσω στην Πάτρα! Άλλωστε είχα κάνει τη διαδρομή Ανκόνα -Μιλάνο οδικώς κανα δυο φορές! Ήξερα! Εκεί φυσικά είχαν αρχίσει να ψιλιάζονται και οι υπόλοιποι πως είχα κατατρομάξει! Η κολλητη μου, αφού ήταν η μόνη που είχε καταλάβει για τα καλά τι είχα πάθει (πήγα να της σπάσω τα δάχτυλα κατά τη διάρκεια της διαδρομής απο το σφίξιμο), αφού με παρηγόρησε και με ηρέμησε, μου είπε τη μαγική φράση που απο τότε με κάνει δυνατή όχι μόνο στα ταξίδια αλλά και σε άλλες στιγμές της ζωής μου. "Ο φόβος δεν μπορεί να σε κάνει να χάσεις κάτι που περιμένεις με τόση προσμονή!'Εχει πολλές ομορφιές ο πλανήτης και αν δεν έρθείς τώρα, δεν θα δεις καμιά".Κάτι στα λόγια της που τα ήξερα ήδη μέσα μου, μου έδωσε κουράγιο να φτάσω μέχρι τη θύρα της επιβίβασης. Εκεί είχαν στήσει σε μια γωνία φτιαγμένο απο lego έναν μεγαααλο Χάρι Πόττερ, με τη σκούπα του, έτοιμο να πετάξει. Ο Χάρι είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, έτσι το είδαν σαν σημάδι.Και μπήκα.
Για καλή μου τύχη καθόμουν δίπλα από έναν απο τους πιλότους, ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης (εκτός απο τις ώρες που ροχάλιζε) με ενημέρωνε για τις ενέργειες που γίνονταν στο αεροπλάνο. Επίσης με καθησύχασε πως σε περίπτωση δυσχέρειας θα πήγαινε να βοηθήσει! Εκ των υστέρων, θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, απλώς προσπαθούσε να με καθησυχάσει! 17 ώρες καθαρή πτήση μες στη νύχτα, είδα όλες τις ταινίες, άκουσα όλα τα τραγούδια, ακόμα και όπερα και έπαιξα με 2 καλόγριες, 3 κινέζους και έναν αμερικανό Trivial μέχρι που πονεσαν τα χέρια μου! Φυσικά δεν κατάφερα να κοιμηθώ ούτε ενα λεπτό! Ήταν 6,30 το πρωί όταν είδα να προβάλλουν τα πρώτα φώτα της πόλης. Το αεροπλάνο έσβησε τις μηχανές του και άρχισε να χάνει ύψος σιγά σιγά. (πληροφορίες του φίλου μου του πιλότου αυτές). Μεσα στην καμπίνα δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος, όλοι είχαν ξυπνήσει και είχαν κολλησει στα παράθυρα. Η περιέργεια με έκανε κι εμένα να γυρίσω να ρίξω μια ματιά έξω, και το είδα! Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μια πόλη χρυσή, τεράστια, με τα φώτα να τρεμοπαίζουν και τους δρόμους να διακρίνονται καθαρά. Ένα κομμάτι χρυσού μέσα στο απόλυτο σκοτάδι! Μόλις οι ρόδες του αρεοπλάνου πάτησαν το έδαφος, οι πρώτες αχτίνες του ηλίου ξεπρόβαλαν δειλά. Η θερμοκρασία ήταν -2 βαθμοι Κελσίου.
και σκέφτηκα "Το έχω, τώρα! Δεν είναι τίποτα τελικά, τι απογείωση μου έλεγαν!Μια χαρά όλα!" Και μετά φτάσαμε πάνω απο την Αδριατική. Και μας έβαλαν όλους κάτω, μας έδεσαν, δέθηκαν και οι συνοδοί και ενημέρωσαν πως θα έχουμε κάποιες αναταράξεις (κάτι που άκουσα πολλές φορές αργότερα!) Αυτό ήταν! Όλο το κουράγιο μου με εγκατέλειψε! Χλώμιασα, ίδρωσα και τα χέρια μου έγιναν άσπρα στις αρθρώσεις έτσι όπως κρατούσα τα χερούλια της καρέκλας! Όλοι οι άλλοι δίπλα μου...χαλαροί!!!! Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκαν.Μια αιωνιότητα μετά, προσγειωθήκαμε στο Μιλάνο, όπου ήμουν αποφασισμένη να γυρίσω πίσω στην Πάτρα! Άλλωστε είχα κάνει τη διαδρομή Ανκόνα -Μιλάνο οδικώς κανα δυο φορές! Ήξερα! Εκεί φυσικά είχαν αρχίσει να ψιλιάζονται και οι υπόλοιποι πως είχα κατατρομάξει! Η κολλητη μου, αφού ήταν η μόνη που είχε καταλάβει για τα καλά τι είχα πάθει (πήγα να της σπάσω τα δάχτυλα κατά τη διάρκεια της διαδρομής απο το σφίξιμο), αφού με παρηγόρησε και με ηρέμησε, μου είπε τη μαγική φράση που απο τότε με κάνει δυνατή όχι μόνο στα ταξίδια αλλά και σε άλλες στιγμές της ζωής μου. "Ο φόβος δεν μπορεί να σε κάνει να χάσεις κάτι που περιμένεις με τόση προσμονή!'Εχει πολλές ομορφιές ο πλανήτης και αν δεν έρθείς τώρα, δεν θα δεις καμιά".Κάτι στα λόγια της που τα ήξερα ήδη μέσα μου, μου έδωσε κουράγιο να φτάσω μέχρι τη θύρα της επιβίβασης. Εκεί είχαν στήσει σε μια γωνία φτιαγμένο απο lego έναν μεγαααλο Χάρι Πόττερ, με τη σκούπα του, έτοιμο να πετάξει. Ο Χάρι είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, έτσι το είδαν σαν σημάδι.Και μπήκα.
Για καλή μου τύχη καθόμουν δίπλα από έναν απο τους πιλότους, ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια της πτήσης (εκτός απο τις ώρες που ροχάλιζε) με ενημέρωνε για τις ενέργειες που γίνονταν στο αεροπλάνο. Επίσης με καθησύχασε πως σε περίπτωση δυσχέρειας θα πήγαινε να βοηθήσει! Εκ των υστέρων, θεωρώ πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, απλώς προσπαθούσε να με καθησυχάσει! 17 ώρες καθαρή πτήση μες στη νύχτα, είδα όλες τις ταινίες, άκουσα όλα τα τραγούδια, ακόμα και όπερα και έπαιξα με 2 καλόγριες, 3 κινέζους και έναν αμερικανό Trivial μέχρι που πονεσαν τα χέρια μου! Φυσικά δεν κατάφερα να κοιμηθώ ούτε ενα λεπτό! Ήταν 6,30 το πρωί όταν είδα να προβάλλουν τα πρώτα φώτα της πόλης. Το αεροπλάνο έσβησε τις μηχανές του και άρχισε να χάνει ύψος σιγά σιγά. (πληροφορίες του φίλου μου του πιλότου αυτές). Μεσα στην καμπίνα δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος, όλοι είχαν ξυπνήσει και είχαν κολλησει στα παράθυρα. Η περιέργεια με έκανε κι εμένα να γυρίσω να ρίξω μια ματιά έξω, και το είδα! Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μια πόλη χρυσή, τεράστια, με τα φώτα να τρεμοπαίζουν και τους δρόμους να διακρίνονται καθαρά. Ένα κομμάτι χρυσού μέσα στο απόλυτο σκοτάδι! Μόλις οι ρόδες του αρεοπλάνου πάτησαν το έδαφος, οι πρώτες αχτίνες του ηλίου ξεπρόβαλαν δειλά. Η θερμοκρασία ήταν -2 βαθμοι Κελσίου.
Επρεπε να μου περιγραψειs τον τρομο τηs πτησηs?
