Επιτέλους είχα φτάσει! Είχαν περάσει 25 ώρες από τη στιγμή που χαιρέτησα τους γονείς μου! Πρίν ακόμα τελειώσουμε με τους τυπικούς ελέγχους των διαβατηρίων, μας είχε βρεί η ξεναγός, η Lorena για να μας οδηγήσει στο πουλμαν. Η πρώτη μου σκέψη καθώς μπαίναμε στο Buenos Aires...χμμμ....μα καλά ΠΩΣ πάνε όλοι έτσι??ΔΕΝ ξέρουν να οδηγούν?? Τελικά απεδήχθη πως ο οδηγός μας ο Matias ήθελε προφανώς να μας δείξει πως ξέρουν και στην Αργεντινή να οδηγούν σαν να γίνεται καταδίωξη του Αλ Καπόνε από τους αστυνομικούς με πούλμαν! Μισή ώρα αργότερα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο και εκεί σκέφτηκα πως το ? πρέπει να είναι πολύ ισχυρό νόμισμα, αφού το ξενοδοχείο που θα μέναμε, στο κέντρο της πόλης ήταν η έννοια της πολυτέλειας! Με θυρωρό, άτομο για το ασανσέρ και υπαλλήλους που πήραν και τακτοποίησαν τις βαλίτσες μας στα δωμάτια, νοιώθαμε λίγο σαν έλληνες κροίσοι με 7 γράμματα!!
Η Lorena δεν θα ήταν συνέχεια μαζί μας, αλλά η δασκάλα μας, έχοντας ζήσει στην Αργεντινή, ανέλαβε να μας δείξει και τα τουριστικά μέρη αλλά και εκείνα που είναι μόνο για τους ντόπιους. Έτσι, αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, πήγαμε με τα πόδια στο πιο διάσημο cafe του Buenos Aires, το "cafe Tortoni". Η ώρα ήταν 9 το πρωί και το καφέ μόλις είχε ανοίξει.Μπαίνοντας μέσα, πέρασα σε μια άλλη εποχή! Όλη η ιστορία του Buenos Aires και του tango αποτυπωμένη σε κάθε γωνιά! Τα 150 χρόνια ύπαρξης εκείνου του χώρου σε έκαναν να νομίζεις πως έβλεπες τον Carlos Gardel παρέα με τον Frederico Garcia Lorca (στέκι και των δυο όσο έμεναν στην Αργεντινή), να πίνουν μάτε και να τρώνε media lunas. Ζήλεψα κι εγώ που τους είδα και ζήτησα από τον σερβιτόρο, να μου φέρει κι εμένα από εκείνα τα ψωμάκια σε σχήμα μισοφέγγαρο που μοιάζουν με κρουασάν. Με media lunas και καυτή σοκολάτα ξεκίνησε η πρώτη μου ημέρα στο Buenos Aires!
Το αστείο με αυτή την πόλη είναι πως δε γίνεται να ανηφορίσεις ή να κατηφορίσεις για να πας κάπου. Είναι όλα ευθεία! Έτσι, τελειώνοντας το πρωινό μας, πήραμε κι εμείς την ευθεία διασχίζοντας την Avenida de Mayo με κατεύθυνση την 9ης Ιουλίου, τη μεγαλύτερη οδό στον κόσμο, με 9 λωρίδες κυκλοφορίας και 35χλμ μήκος (αν θυμάμαι καλά). Στο κέντρο αυτής της οδού δεσπόζει ο Οβελίσκος, σύμβολο του Buenos Aires. Την πλατεία γύρω από τον Οβαλίσκο, οι portenios (όπως αποκαλούνται οι ντόπιοι), τη χρησιμοποιουν ως σημείο αναφοράς στους πανηγυρισμούς τους για κάποιο ευχάριστο γεγονός πχ. νίκη στο ποδόσφαιρο! Ύστερα από αυτή την πρώτη βόλτα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο που μας περίμεναν τα τεράστια κρεββάτια και η 42' τηλεόραση!
Το βρδάκι πήγαμε σε μια παραδοσιακή αργεντινικη ταβέρνα για φαγητό. Το κρέας που είδα εκεί μαζεμένο, δεν το έχω ξαναδεί!! Μαγειρεμένο και ψημένο με κάθε τρόπο, το σερβίριζαν σε τεράστιες μερίδες! Η κάθε μερίδα είχε κομμάτια απ΄όλα τα μέρη του ζώου: πνευμόνια, συκώτι, γλώσσα, εγκέφαλος,έντερα, πέος και όρχεις! Από τους τελευταίους, δοκίμασα λιγάκι...Το φαγητό που περίσσεψε, το μάζεψαν προσεκτικά η δασκάλα μου και ο σερβιτόρος και το πήγαν στους άστεγους.
Αμέσως μετά το φαγητό, πήγαμε σε μια συναυλία. Γινόταν σε μια αποθήκη έτσι διαμορφωμένη ώστε να χωρούν τραπεζάκια, καρέκλες και δεκάδες όρθιοι. Μόλις φτάσαμε εμείς, ο χώρος ήταν ήδη κατάμεστος από φοιτητές κυρίως. Λόγω της νομοθεσίας για την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, παρόλο που είχε πολύ κόσμο, η ατμόσφαιρα δεν ήταν αποπνικτική. Για δυο ώρες ακούσαμε την Typica orcestra di Fernando Fierro να διασκευάζει παλιά γνωστά tango σε ροκ και εναλλακτικά ακούσματα. Ήταν υπέροχοι!
Η πρώτη ημέρα στην πρωτεύουσα του Tango μόλις είχε τελειώσει.
Η Lorena δεν θα ήταν συνέχεια μαζί μας, αλλά η δασκάλα μας, έχοντας ζήσει στην Αργεντινή, ανέλαβε να μας δείξει και τα τουριστικά μέρη αλλά και εκείνα που είναι μόνο για τους ντόπιους. Έτσι, αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, πήγαμε με τα πόδια στο πιο διάσημο cafe του Buenos Aires, το "cafe Tortoni". Η ώρα ήταν 9 το πρωί και το καφέ μόλις είχε ανοίξει.Μπαίνοντας μέσα, πέρασα σε μια άλλη εποχή! Όλη η ιστορία του Buenos Aires και του tango αποτυπωμένη σε κάθε γωνιά! Τα 150 χρόνια ύπαρξης εκείνου του χώρου σε έκαναν να νομίζεις πως έβλεπες τον Carlos Gardel παρέα με τον Frederico Garcia Lorca (στέκι και των δυο όσο έμεναν στην Αργεντινή), να πίνουν μάτε και να τρώνε media lunas. Ζήλεψα κι εγώ που τους είδα και ζήτησα από τον σερβιτόρο, να μου φέρει κι εμένα από εκείνα τα ψωμάκια σε σχήμα μισοφέγγαρο που μοιάζουν με κρουασάν. Με media lunas και καυτή σοκολάτα ξεκίνησε η πρώτη μου ημέρα στο Buenos Aires!
Το αστείο με αυτή την πόλη είναι πως δε γίνεται να ανηφορίσεις ή να κατηφορίσεις για να πας κάπου. Είναι όλα ευθεία! Έτσι, τελειώνοντας το πρωινό μας, πήραμε κι εμείς την ευθεία διασχίζοντας την Avenida de Mayo με κατεύθυνση την 9ης Ιουλίου, τη μεγαλύτερη οδό στον κόσμο, με 9 λωρίδες κυκλοφορίας και 35χλμ μήκος (αν θυμάμαι καλά). Στο κέντρο αυτής της οδού δεσπόζει ο Οβελίσκος, σύμβολο του Buenos Aires. Την πλατεία γύρω από τον Οβαλίσκο, οι portenios (όπως αποκαλούνται οι ντόπιοι), τη χρησιμοποιουν ως σημείο αναφοράς στους πανηγυρισμούς τους για κάποιο ευχάριστο γεγονός πχ. νίκη στο ποδόσφαιρο! Ύστερα από αυτή την πρώτη βόλτα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο που μας περίμεναν τα τεράστια κρεββάτια και η 42' τηλεόραση!
Το βρδάκι πήγαμε σε μια παραδοσιακή αργεντινικη ταβέρνα για φαγητό. Το κρέας που είδα εκεί μαζεμένο, δεν το έχω ξαναδεί!! Μαγειρεμένο και ψημένο με κάθε τρόπο, το σερβίριζαν σε τεράστιες μερίδες! Η κάθε μερίδα είχε κομμάτια απ΄όλα τα μέρη του ζώου: πνευμόνια, συκώτι, γλώσσα, εγκέφαλος,έντερα, πέος και όρχεις! Από τους τελευταίους, δοκίμασα λιγάκι...Το φαγητό που περίσσεψε, το μάζεψαν προσεκτικά η δασκάλα μου και ο σερβιτόρος και το πήγαν στους άστεγους.
Αμέσως μετά το φαγητό, πήγαμε σε μια συναυλία. Γινόταν σε μια αποθήκη έτσι διαμορφωμένη ώστε να χωρούν τραπεζάκια, καρέκλες και δεκάδες όρθιοι. Μόλις φτάσαμε εμείς, ο χώρος ήταν ήδη κατάμεστος από φοιτητές κυρίως. Λόγω της νομοθεσίας για την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, παρόλο που είχε πολύ κόσμο, η ατμόσφαιρα δεν ήταν αποπνικτική. Για δυο ώρες ακούσαμε την Typica orcestra di Fernando Fierro να διασκευάζει παλιά γνωστά tango σε ροκ και εναλλακτικά ακούσματα. Ήταν υπέροχοι!
Η πρώτη ημέρα στην πρωτεύουσα του Tango μόλις είχε τελειώσει.
Επρεπε να μου περιγραψειs τον τρομο τηs πτησηs?
