Η τρίτη ημέρα μου στην πρωτεύουσα του tango, κι εγώ ήμουν ήδη έτοιμη για βόλτες και περιπέτειες! Εφόσον η επίσημη ξενάγηση είχε γίνει, όλα τα υπόλοιπα πρωινά έμεναν έτοιμα να τα γεμίσω με τις μικρές μου περιπέτειες.
Πέρα και πάνω απ’ όλα, σε ένα ταξίδι, δεν είναι ο τόπος που θα πας, αλλά οι άνθρωποι που θα σε συντροφεύουν. Είχα αποφασίσει να πάω σχεδόν μόνη μου σε αυτό το ταξίδι, αλλά σε καμία φωτογραφία δεν έμεινα μόνη μου (εκτός από εκείνες που κλωτσούσα τους υπόλοιπους να βγουν απ’ το πλάνο, για να λάμψω μόνο εγώ!). Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, κατεβαίνοντας στο lobby του ξενοδοχείου, ήταν όλοι εκεί και με περίμενα. Η Κωνστάστια με το πάντοτε προσεγμένο της ντύσιμο, που με ανέχτηκε για 10 ολόκληρες ημέρες στο ίδιο δωμάτιο (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου μιλάει ακόμα…!), ο Στέφανος με την Άννα, το πιο intellectual ζευγάρι που γνώρισα ποτέ μου (παιδιά, πάντα ευχαρίστησή μου να βγαίνουμε μαζί και να μου μιλάτε για τον συναρπαστικό τρόπο που βλέπετε τη ζωή!), ο Χόρχε Νο1 και ο Χόρχε Νο2, φίλοι μεταξύ τους με έκαναν κι εμένα φίλη τους, ο Ανδρέας και η Ακριβή, το απίθανο ζευγάρι με το ατελείωτο γέλιο, ο Σωτήρης με το πηγαίο ειρωνικό του χιούμορ, ο Αλέξανδρος, ο Σάκης, η Λητώ, ο Παναγιώτης, η Λουίζα, η Αναστασία. Ο super tangero dancer. ο δάσκαλός μας ο Βασίλης που μας επέβλεπε και μας νοιαζόταν σαν να ήμασταν μαθητές σε πενταήμερη εκδρομή (αν και τώρα που το σκέφτομαι, ήμασταν μαθητές -του- σε 10ήμερη εκδρομή…!) και τέλος η Ειρήνη, η δασκάλα μας, πίσω απ’ όλους, να μας μυεί σε μια νέα κουλτούρα κρατώντας, τις πάντοτε απαραίτητες ισορροπίες. Ήταν λοιπόν όλοι εκεί και με περίμεναν να φύγουμε για άλλη μια υπέροχη ημέρα στο Buenos Aires…
Έξι από μας αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας στάση στο Εθνικό Μουσείο. Το Museo Nacional de Bellas Artes (MNBA) ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη αφού για ώρες περπατώντας συνάντησα παλιούς γνώριμους, όλους μαζεμένους σε έναν χώρο. Picasso, Θεοτοκόπουλο, Monet, Paul Klee,Manet, Rembrant Modigliani, Pissarro, Polloc, Renoir, Toulouse Lotrec, Van Gogh και πάρα πολλούς άλλους που μου διαφεύγουν δυστυχώς αυτή τη στιγμή. Ψέματα δεν θα πω και ντρέπομαι, αλλά δεν περίμενα να βρω τέτοια ποικιλία σε μια χώρα με τόσο ταραγμένη οικονομική και πολιτική κατάσταση, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα και το ΜΝΒΑ μπήκε στα πρώτα στις προτιμήσεις μου μουσεία απ΄ όσα έχω επισκεφτεί ( και έχω επισκεφτεί πολλααααα….).
Φεύγοντας, κατακουρασμένοι από το μουσείο, για να ξεκουραστούμε, αντί του συνηθισμένου καφέ, πήγαμε στο τεράστιο μεταλλικό Λουλούδι στη Recoleta. Σήμα κατατεθέν για την πόλη, το λουλούδι ανοίγει τα πέταλά του με την πρώτη αχτίδα του ηλίου και το δειλινό τα μαζεύει σαν ζωντανός οργανισμός. Τοποθετημένο πάνω σε μια τεράστια δεξαμενή νερού, σε μια μεγάλη έκταση γεμάτη αληθινά λουλούδια γύρω, ήταν ότι έπρεπε για ‘μας Η ηλιόλουστη ημέρα δε, μας επέτρεψε να καθήσουμε κάτω από ένα δέντρο και να ξεκουραστούμε γιατί η ημέρα δεν είχε καν αρχίσει.
Οι διαδρομές μας μεταξύ των διαφόρων περιοχών, γίνονταν κατά το πλείστον με τα πόδια, αλλά σε μια αχανή πόλη όπως το Buenos Aires αυτό μερικές φορές ήταν αδύνατον και έτσι με 4-5 pesos –περίπου 1,5? - παίρναμε ένα ταξί και κάναμε τις μετακινήσεις μας. Το επόμενο ταξί που πήραμε μας πήγε στον Ιαπωνικό κήπο, έναν από τους πολλούς κήπους της πόλης. Ειλικρινά, δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο ιδιαίτερο και όμορφο σε όλα τα μέρη που έχω ταξιδέψει. Απλώς μπαίνεις στην είσοδο και βρίσκεσαι μεμιάς στην Ιαπωνία! Θεωρείται το μεγαλύτερο ιαπωνικό πάρκο παγκοσμίως εκτός από εκείνα που βρίσκονται στην Ιαπωνία. Μια μεγάλη έκταση γεμάτη χαμηλά δεντράκια σαν τεράστια μπονσάι (μην περιμένετε καλύτερη περιγραφή των δέντρων, μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα!), ποταμάκια να διασχίζουν το πάρκο με κάτι ψαρούκλες ΝΑ, μικροί καταρράχτες, διάφορα είδη λουλουδιών που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου και φυσικά πολλά γεφυράκια και αίθρια που περίμενες να ξεπεταχτεί κανένας σαμουράι από μέσα! Θυμάμαι, σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα πρέπει να μοιάζει ο κήπος της Εδέμ…
Ξεκούραστοι και γεμάτοι ενέργεια πλέον, φύγαμε από τον Ιαπωνικό παράδεισο…εεε κήπο και πήγαμε 1.246 τετράγωνα πιο πέρα με τα πόδια, μέχρι το Palermo Soho για καφέ. Η απαραίτητη μηλόπιτα – manzana και ένα ζεστό τσάι μας έκαναν να θρονιαστούμε στο μικρό καφέ περίπου 3 ώρες, μέχρι που νύχτωσε για τα καλά και αρχίσαμε να πεινάμε. Το Palermo Hollywood ακριβώς δίπλα (542 τετράγωνα δίπλα δηλαδή), μας προσέφερε μια μεγάλη ποικιλία από υπέροχα σικ εστιατόρια. Σε αντίθεση εμείς επιλέξαμε μια μπυραρία που προσέφερε και πίτσα και αντί για σικ εκείνη την ημέρα γίναμε λίγο …χικ!
Με πολύ καλή διάθεση πήγαμε ύστερα στην Αρμένικη milonga αλλά από κάποια στιγμή έχω αρχίσει να μην έχω ξεκάθαρες εικόνες στο μυαλό μου γιατί είχε αρχίσει να με καταβάλλει η κούραση της ημέρας και η νύστα ήταν μεγαααλή (ανάλογο χασμουρητό). Δεν κατάφερα να χορέψω ούτε ένα αρμένικο tango γιατί δε με κρατούσαν ιδιαίτερα τα πόδια μου. Ευτυχώς (για μένα κυρίως) η αρμένικη milonga δεν έγινε αρμένικη βίζιτα και έτσι γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο (μάλλον δηλαδή πρέπει να έγινε έτσι, γιατί μπορεί κατά τη διάρκεια να με πήρε ο ύπνος και να μη το θυμάμαι…)
Πέρα και πάνω απ’ όλα, σε ένα ταξίδι, δεν είναι ο τόπος που θα πας, αλλά οι άνθρωποι που θα σε συντροφεύουν. Είχα αποφασίσει να πάω σχεδόν μόνη μου σε αυτό το ταξίδι, αλλά σε καμία φωτογραφία δεν έμεινα μόνη μου (εκτός από εκείνες που κλωτσούσα τους υπόλοιπους να βγουν απ’ το πλάνο, για να λάμψω μόνο εγώ!). Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, κατεβαίνοντας στο lobby του ξενοδοχείου, ήταν όλοι εκεί και με περίμενα. Η Κωνστάστια με το πάντοτε προσεγμένο της ντύσιμο, που με ανέχτηκε για 10 ολόκληρες ημέρες στο ίδιο δωμάτιο (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου μιλάει ακόμα…!), ο Στέφανος με την Άννα, το πιο intellectual ζευγάρι που γνώρισα ποτέ μου (παιδιά, πάντα ευχαρίστησή μου να βγαίνουμε μαζί και να μου μιλάτε για τον συναρπαστικό τρόπο που βλέπετε τη ζωή!), ο Χόρχε Νο1 και ο Χόρχε Νο2, φίλοι μεταξύ τους με έκαναν κι εμένα φίλη τους, ο Ανδρέας και η Ακριβή, το απίθανο ζευγάρι με το ατελείωτο γέλιο, ο Σωτήρης με το πηγαίο ειρωνικό του χιούμορ, ο Αλέξανδρος, ο Σάκης, η Λητώ, ο Παναγιώτης, η Λουίζα, η Αναστασία. Ο super tangero dancer. ο δάσκαλός μας ο Βασίλης που μας επέβλεπε και μας νοιαζόταν σαν να ήμασταν μαθητές σε πενταήμερη εκδρομή (αν και τώρα που το σκέφτομαι, ήμασταν μαθητές -του- σε 10ήμερη εκδρομή…!) και τέλος η Ειρήνη, η δασκάλα μας, πίσω απ’ όλους, να μας μυεί σε μια νέα κουλτούρα κρατώντας, τις πάντοτε απαραίτητες ισορροπίες. Ήταν λοιπόν όλοι εκεί και με περίμεναν να φύγουμε για άλλη μια υπέροχη ημέρα στο Buenos Aires…
Έξι από μας αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας στάση στο Εθνικό Μουσείο. Το Museo Nacional de Bellas Artes (MNBA) ήταν πραγματικά μια αποκάλυψη αφού για ώρες περπατώντας συνάντησα παλιούς γνώριμους, όλους μαζεμένους σε έναν χώρο. Picasso, Θεοτοκόπουλο, Monet, Paul Klee,Manet, Rembrant Modigliani, Pissarro, Polloc, Renoir, Toulouse Lotrec, Van Gogh και πάρα πολλούς άλλους που μου διαφεύγουν δυστυχώς αυτή τη στιγμή. Ψέματα δεν θα πω και ντρέπομαι, αλλά δεν περίμενα να βρω τέτοια ποικιλία σε μια χώρα με τόσο ταραγμένη οικονομική και πολιτική κατάσταση, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα και το ΜΝΒΑ μπήκε στα πρώτα στις προτιμήσεις μου μουσεία απ΄ όσα έχω επισκεφτεί ( και έχω επισκεφτεί πολλααααα….).
Φεύγοντας, κατακουρασμένοι από το μουσείο, για να ξεκουραστούμε, αντί του συνηθισμένου καφέ, πήγαμε στο τεράστιο μεταλλικό Λουλούδι στη Recoleta. Σήμα κατατεθέν για την πόλη, το λουλούδι ανοίγει τα πέταλά του με την πρώτη αχτίδα του ηλίου και το δειλινό τα μαζεύει σαν ζωντανός οργανισμός. Τοποθετημένο πάνω σε μια τεράστια δεξαμενή νερού, σε μια μεγάλη έκταση γεμάτη αληθινά λουλούδια γύρω, ήταν ότι έπρεπε για ‘μας Η ηλιόλουστη ημέρα δε, μας επέτρεψε να καθήσουμε κάτω από ένα δέντρο και να ξεκουραστούμε γιατί η ημέρα δεν είχε καν αρχίσει.
Οι διαδρομές μας μεταξύ των διαφόρων περιοχών, γίνονταν κατά το πλείστον με τα πόδια, αλλά σε μια αχανή πόλη όπως το Buenos Aires αυτό μερικές φορές ήταν αδύνατον και έτσι με 4-5 pesos –περίπου 1,5? - παίρναμε ένα ταξί και κάναμε τις μετακινήσεις μας. Το επόμενο ταξί που πήραμε μας πήγε στον Ιαπωνικό κήπο, έναν από τους πολλούς κήπους της πόλης. Ειλικρινά, δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο ιδιαίτερο και όμορφο σε όλα τα μέρη που έχω ταξιδέψει. Απλώς μπαίνεις στην είσοδο και βρίσκεσαι μεμιάς στην Ιαπωνία! Θεωρείται το μεγαλύτερο ιαπωνικό πάρκο παγκοσμίως εκτός από εκείνα που βρίσκονται στην Ιαπωνία. Μια μεγάλη έκταση γεμάτη χαμηλά δεντράκια σαν τεράστια μπονσάι (μην περιμένετε καλύτερη περιγραφή των δέντρων, μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα!), ποταμάκια να διασχίζουν το πάρκο με κάτι ψαρούκλες ΝΑ, μικροί καταρράχτες, διάφορα είδη λουλουδιών που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου και φυσικά πολλά γεφυράκια και αίθρια που περίμενες να ξεπεταχτεί κανένας σαμουράι από μέσα! Θυμάμαι, σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα πρέπει να μοιάζει ο κήπος της Εδέμ…
Ξεκούραστοι και γεμάτοι ενέργεια πλέον, φύγαμε από τον Ιαπωνικό παράδεισο…εεε κήπο και πήγαμε 1.246 τετράγωνα πιο πέρα με τα πόδια, μέχρι το Palermo Soho για καφέ. Η απαραίτητη μηλόπιτα – manzana και ένα ζεστό τσάι μας έκαναν να θρονιαστούμε στο μικρό καφέ περίπου 3 ώρες, μέχρι που νύχτωσε για τα καλά και αρχίσαμε να πεινάμε. Το Palermo Hollywood ακριβώς δίπλα (542 τετράγωνα δίπλα δηλαδή), μας προσέφερε μια μεγάλη ποικιλία από υπέροχα σικ εστιατόρια. Σε αντίθεση εμείς επιλέξαμε μια μπυραρία που προσέφερε και πίτσα και αντί για σικ εκείνη την ημέρα γίναμε λίγο …χικ!
Με πολύ καλή διάθεση πήγαμε ύστερα στην Αρμένικη milonga αλλά από κάποια στιγμή έχω αρχίσει να μην έχω ξεκάθαρες εικόνες στο μυαλό μου γιατί είχε αρχίσει να με καταβάλλει η κούραση της ημέρας και η νύστα ήταν μεγαααλή (ανάλογο χασμουρητό). Δεν κατάφερα να χορέψω ούτε ένα αρμένικο tango γιατί δε με κρατούσαν ιδιαίτερα τα πόδια μου. Ευτυχώς (για μένα κυρίως) η αρμένικη milonga δεν έγινε αρμένικη βίζιτα και έτσι γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο (μάλλον δηλαδή πρέπει να έγινε έτσι, γιατί μπορεί κατά τη διάρκεια να με πήρε ο ύπνος και να μη το θυμάμαι…)
Επρεπε να μου περιγραψειs τον τρομο τηs πτησηs?
