evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.673
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Αβάνα
Ανέβηκα σε Coco Taxi μέχρι το μουσείο του Havana Club. Πλάκα είχε και θα ήταν καλύτερο αν δεν το είχα δαγκώσει και λίγο γιατί ήμουν ντυμένη ελαφριά αλλά τέλος πάντων.
Συμπαθητικό το μουσείο, μας έκαναν ξενάγηση όλη την ιστορία για το πως γινόταν η παρασκευή του ρουμιού από το ζαχαροκάλαμο μέχρι το....στην υγειά μας!
'Εχουν αναπαραστήσει πως ήταν παλιά το εργοστάσιο παραγωγής και έχουν ένα τρενάκι που τρέχει γύρω γύρω και σφυρίζει.
Διαβάθμιση από το ρούμι. Από αριστερά προς δεξιά το χειρότερο προς το καλύτερο
Το Maximo παράγεται σε περιορισμένο αριθμό μπουκαλιών και το μπουκάλι του είναι από γυαλί Murano-στοιχίζει δε γύρω στα 2.500 δολάρια
Στο τέλος της ξενάγησης μας περίμεναν αυτά για να δοκιμάσουμε τα ρούμια διαφορετικής ποιότητας και παλαιότητας!!
Εγώ ήπια μια γουλιά από το καθένα και το τελευταίο το έκανε πατέντα ο μπάρμαν, ρούμι χωρίς πάγο με προσθήκη τόνικ . Πολύ μας άρεσε έτσι γιατί είχαμε λιγώσει με τα μοχίτο και τις γλυκατζούρες, τα πήραμε στο χέρι και βγήκαμε στον κήπο. Ανάψαμε και τις πουράκλες και....έξω ντέρτια και καημοί
Κάναμε ξανά μανά βόλτες στην παλιά πόλη και ψάξαμε μερικά μαγαζιά με σουβενίρ να ψωνίσουμε τα δωράκια μας...
Μπήκαμε μέσα και στον Καθολικό Ναό Inglesia y Convento de la Merced
Φάγαμε κάπου εκεί και στο δρόμο πέσαμε στο έτερο ρούμι ανταγωνιστή...
Edificio di Bacardi
και λήξαμε τη μέρα ξανά στο Floridita
Να κι ο φίλος μας ο Έρνεστ!
Δυό τρείς παρέες είμασταν όλοι ξένοι και τελικά αρχίσαμε να κάνουμε παρέα αναμεταξύ μας.
Ο κουμπάρος μας που εκτός από γκέι.... προσανατολισμό είναι και εντελώς γκέι (χαρούμενος) ως προσωπικότητα, τραβάει τους πάντες επάνω του! Με τη μία όμως.
'Ετσι γνώριζε κόσμο και μέσω αυτού πιάναμε και μείς την κουβέντα.
Υποθέτω πως αυτό το εκπέμπεις. ο άλλος το αντιλαμβάνεται και κάπως έτσι κοινωνικοποιείσαι πιο εύκολα από τους υπόλοιπους.
Εγώ είμαι σε μια μέση οδό. Μιλάω εύκολα με κόσμο όταν είμαι χαλαρή, όπως σε διακοπές ταξίδια και τα ρέστα κ σχεδόν καθόλου όταν είμαι στην κοσμάρα μου και ο νους μου ταξιδεύει (από μόνος του)
Λήξαμε τη βραδιά εκεί για να γυρίσουμε σπίτι και να αποθεραπευτούμε.
Η επόμενη ήταν η τελευταία ολόκληρη μέρα και θέλαμε να έχουμε δυνάμεις.
Ωστόσο η γαστρεντερίτιδα δεν έλεγε να υποχωρήσει. Δεν ήταν τραγική, αλλά αρκετά ενοχλητική ώστε να το έχεις στο νου σου. Δεν είμασταν και σε φάση να κάνουμε τη σωστή διατροφή βέβαια.
Τα χαράματα ξύπνησα πάλι με ενόχληση και βγαίνοντας στο σαλόνι πέτυχα το αγόρι μας...τον κουμπάρο ντε! να επιστρέφει από ολονύχτιο πάρτυ!
και είχε και όρεξη να μου πει τα νέα γιατί δε φτάνει που έβρισκε ότι πάρτυ υπήρχε στην πόλη...είχε και κατακτήσεις βεβαίως βεβαίως ...έτσι είναι η ζωή. 'Αλλους τους ανεβάζει και τους στέλνει τα βέλη του έρωτα κ άλλους τους καταριέται να παλεύουν με τις αποχετεύσεις της κουβανικής πρωτεύουσας
Το πρωί είχαμε να ασχοληθούμε με τα του Pcr. Εμείς δηλαδή. Ο ζωηρούλης είχε να μας λέει για τον Αλεχάντρο...που ήταν και σκηνοθέτης! Ή σκηνογράφος. Μπορεί και τα δύο θα σας γελάσω.
Αυτό που του λέγαμε ήταν βρήκες που βρήκες χάθηκε να έχει ένα πιο χρήσιμο επάγγελμα;;
Ταρίφας ας πούμε!
Είχαμε μαζέψει τα τηλέφωνα από όσους ταρίφες μας άρεσαν αλλά τη στιγμή που θέλαμε ταξί δεν το σήκωνε κανείς.
Μακράν η πιο επιτυχημένη ατάκα του ταξιδιού ήταν όταν ο Μήτσος (ο άντρας της κολλητός μου) είπε με αφορμή τις περιπέτειες του κουμπάρου....τελικά ρε παιδιά η Κούβα είναι straight friendly
Από χαβαλέ πάντως, άλλο τίποτα...
Πήγαμε για το τεστ μεσημεράκι σύμφωνα με το ραντεβού που είχαμε κλείσει. Κάναμε και το σταυρό μας , μας είπαν τα αποτελέσματα 1 το μεσημέρι. 5.30 το απόγευμα ήταν η πτήση.....τόσο καλά!
Η αγωνία χτυπούσε κόκκινο.
Η μέρα κύλησε άσκοπα. Ξεκουραστήκαμε αρκετά και κάναμε βολτίτσες στο Βεδάδο, το βράδυ τη βγάλαμε στο μπαράκι κοντά στο σπίτι μας. Το οποίο στεγαζόταν σε ένα υπέροχο αποικιακό κτίσμα και αισθητικά ήταν ένα από τα καλύτερα που έχω δει.
Φεύγοντας πέσαμε και στην κοπέλα του Γιώργου που είχε έρθει εκείνες τις μέρες κι αυτή για να δει τη μητέρα της . Συστηθήκαμε, πολύ γλυκό κορίτσι χαιρόμαστε για τον συμφορουμίτη μας
'Ηπιαμε τα τελευταία ρούμια, γελάσαμε, χαρήκαμε και διαπιστώσαμε πως παρότι δε μας βρήκαν και ολίγες ανατροπές, ωστόσο συνεννοηθήκαμε άψογα , δεν υπήρξαν ΚΑΘΟΛΟΥ εντάσεις-πολύ πολύ σημαντικό και παρότι η παρέα ήταν αρκετά ετερόκλητη ωστόσο το βρήκαμε στα περισσότερα θέματα χωρίς να έχουμε δυσαρέσκειες και τα ρέστα.
Εγώ ήμουν διπλά χαρούμενη διότι με την κολλητή μου έχω ταξιδέψει αρκετά και γνωριζόμαστε αλλά ήταν η πρώτη φορά που είμασταν με τον άντρα της σε τέτοιο ταξίδι (είναι και νιόπαντρα τα παιδιά) και ήταν ευχάριστη έκπληξη το πόσο καλά δέναμε σε όλα. Win win.
Το επόμενο πρωί αφού ετοιμάσαμε πράγματα εγώ είχα κανονίσει να πάω μεσημεράκι να πάρω τ αποτελέσματα για όλους.
Ξεκίνησα νωρίτερα για να πάω μια βόλτα στο νεοσύστατο μουσείο του Φιδέλ Κάστρο που ήταν κανά 5λεπτο μακριά από το σπίτι.
Τελευταίες εικόνες από Βεδάδο
Το Μουσείο του Φιδέλ ως νεοσύστατο δεν είχαν δικαιολογία να το κλείσουν οπότε και παρέμενε ανοιχτό και μάλιστα δωρεάν.
'Εμπαινες μόνο με συνοδεία ξεναγού η οποία ήταν μάλιστα στα Ισπανικά (λογικά υπάρχει άλλη ώρα και στα αγγλικά) και καθότι τα ισπανικά μου δεν είναι σε επίπεδο Proficiency (ούτε καν) δεν καταλάβαινα τα πάντα. Καταλάβαινα αρκετά όμως για να διαπιστώσω και έμπρακτα ότι πέρα από προσωπικά αντικείμενα και λάφυρα η όλη ιστορία ήταν απλά μια ωδή στην προπαγανδιστική πολιτική του καθεστώτος και ο υπέρτατος ηγέτης Φιδέλ που έσωσε τον κουβανικό λαό από τα μύρια δεινά και όμοιός του δεν θα ματαυπάρξει.
Σε κάποια φάση διαφήμιζε τις χώρες τις οποίες είχε επισκεφτεί ο Φιδέλ και ρώτησε εμένα (ως ξένη) από που είμαι.
Στην Ελλάδα βέβαια δεν είχε έρθει ποτέ (χαχα το αντίθετο θα μου προκαλούσε έκπληξη) και ως κοντινότερη χώρα βρήκε την Πολωνία και άρχισε να λέει, ορίστε μέχρι και στην Πολωνία που είναι κοντά στην Ελλάδα έχει περιοδεύσει ο αρχηγός μας
Ε δεν είπα τίποτα να μη της το χαλάσω....
Μετά από αυτό προλάβαινα μια επίσκεψη και στο σπίτι της Βασίλισσας της Ζάχαρης που έχει μετατραπεί σε μουσείο τέχνης λόγω των έργων τέχνης που φιλοξενεί το κτίριο. Κοντά ήταν και είπα να το δω και αυτό.
'Ομορφο ήταν αλλά σε 15 λεπτά το είχα δει όλο
Μετά το μουσείο είχα να περπατήσω κανά 2 χιλιόμετρα ως το ιατρείο για να παραλάβω τα αποτελέσματα του τεστ.
Με έπιασε λίγο η...τρέλα μέχρι να φτάσω, αναρωτιόμουν αν άραγε θα το πληρώναμε πολύ ακριβά που αποφασίσαμε να πάμε κόντρα στη φωνή της λογικής...
Και ήταν μια όμορφη βόλτα αλλά να πω ότι την απόλαυσα;
'Εφτασα λίγο νωρίτερα από τη 1 και τα αποτελέσματα ήταν ήδη έτοιμα. 'Ολα αρνητικά! Γιούπιιιιι!!!! Φεύγουμε!!!!
Κοντοστάθηκα να πάρω τηλέφωνο τα παιδιά να πάψουν να αγωνιούν και έβλεπα όσους ξένους επίσης έβγαιναν με τα αποτελέσματα στο χέρι να αναστενάζουν με ανακούφιση!
Ευτυχώς δεν πέτυχα κανέναν να κλαίει....
Γύρισα σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα , είχαμε κλείσει ταξί για το αεροδρόμιο με ξεφτίλα τιμή πλέον (που είχαμε μάθει πια τα πράγματα) ,1000 πέσο λιγότερο από 14 ευρώ....
Οι τέσσερις βέβαια. Ο πέμπτος της παρέας θα έμενε μερικές μέρες ακόμη στην Αβάνα και θα συνέχιζε μετά για Κολομβία όπου ήδη πρέπει να οδεύει προς Μεντεγίν.
Περάσαμε έλεγχο αμέσως, είδαν το πολυπόθητο τεστ, τα plf για Ιταλία, (αφού επιστρέφαμε πάλι τράνζιτ με τον ίδιο τρόπο) και χωρίς κανένα έλεγχο από πλευράς κουβανών για πούρα κλπ περάσαμε στο gate.
Και πάλι κωλόφαρδη, μου έτυχε θέση στο διάδρομο αλλά με κοντινούς συνταξιδιώτες αυτούς!
Το καταλάβατε ε;; ΚΙΝΕΖΟΙ!!!! Οι οποίοι δε φτάνει που μας μετέδωσαν τον ιό, ταξιδεύουν λες και πάνε σε βιολογικό πόλεμο και στις 10 ώρες της πτήσης, ΔΕΝ ΗΠΙΑΝ, ΔΕΝ ΕΦΑΓΑΝ και ΔΕΝ πήγαν καν τουαλέτα!!!!
Μα είναι άνθρωποι αυτοί ή ρομπότ;
Φτάσαμε χαράματα Παρίσι και είχαμε περίπου ένα 5ωρο μέχρι την επόμενη πτήση για Ρώμη.
Το οποίο έγινε χαλαρά 3ωρο αφού στο Charles de Gaulle μας έσκισαν στους ελέγχους.
Μέχρι άδειασμα το σακίδιο (ευτυχώς τα βαλιτσάκια είχαν φύγει τράνζιτ) , ξανά μανά όλο το χαρτομάνι και δεν είχαμε βγει καν από το τράνζιτ! δεν ξέρω γιατί τέτοια εμμονή οι Γάλλοι.
Απογευματάκι φτάσαμε στη Ρώμη και απολαύσαμε την χαλαρότητα των Ιταλών, έβγαινες από το αεροδρόμιο ανενόχλητος χωρίς καμία εμπλοκή. Πήραμε το Shuttle από Fiumicino για Termini και σε 45 - 50 λεπτά είμασταν στην πόλη.
Η κούραση είχε συσσωρευτεί, κομμάτια νιώθαμε αλλά η άτιμη η Ρώμη είναι θελκτική και δύσκολα αντιστέκεσαι στα καλέσματά της.
Είχα κλείσει ένα βολικό ξενοδοχείο κοντά στο Τέρμινι γιατί η πτήση της Ryanair για Θεσσαλονίκη ήταν πάλι...γαλατάδικη κι έπρεπε μέσα στη μαύρη νύχτα να πάμε στο άλλο αεροδρόμιο.
Ξεκουραστήκαμε για ένα διωράκι να γεμίσουμε μπαταρίες και ξαναβγήκαμε.
'Οση κούραση κι αν είχα αυτό το θέαμα μου έδινε κουράγια.
Και αυτό βέβαια! 'Οχι πως είχε περάσει η γαστρεντερίτιδα αλλά σκεφτόμουν θα τα φάω όλα και θα πάω να...πεθάνω σπίτι μου!
και μετά ήπια και αυτό....Γιατί Ιταλία χωρίς Aperol μισές δουλειές
'Ολα έκλειναν ιδανικά και ήμουν πολύ χαρούμενη που ο απολογισμός είχε σαφέστατα πολύ θετικό πρόσημο (ο απολογισμός μόνο και όχι τα pcr) .
Ο ανάδρομος Ερμής όμως δεν είχε ακόμα πει την τελευταία του κουβέντα...
Το βράδυ πριν πάμε στο ξενοδοχείο για ύπνο βρήκαμε το πρωινό λεωφορείο και είδαμε τη διαδρομή από το ξενοδοχείο ήταν βαριά 10 λεπτά....
Φύγαμε στις 4.10 τα χαράματα για να διαπιστώσουμε πως το Termini ήταν κλειστό και για να φτάσουμε στο λεωφορείο έπρεπε να κάνουμε όλο το γύρο και όχι να περάσουμε από μέσα όπως είχαμε υπολογίσει. Το λεωφορείο έφευγε στις 4,30 και ένας πλήρης γύρος ήθελε το λιγότερο 20λεπτά!
Πανικός!!!!
'Αφησα στους άλλους τις αποσκευές μου και πάτησα κατοστάρι να προλάβω ότι μπορούσα να προλάβω....
'Ολα αυτά αγουροξυπνημένη χωρίς καφέ....
'Εφτασα στο λεωφορείο και 04.28 και του λέω έρχονται και οι άλλοι δώσε μας 5 λεπτά.
Ανένδοτος αυτός. Και μισή λέει φεύγω ας ερχόσασταν στην ώρα σας. Θεό τον έκανα, τίποτα, μουλαρωμένος.
Ευτυχώς την ώρα που έκλεινε την πόρτα για να με ξεφορτωθεί έστριβαν οι άλλοι από τη γωνία και αποκτήσαμε οπτική επαφή οπότε γκρίνιαξε μεν , ωστόσο περίμενε και φύγαμε στην ώρα μας , όχι τίποτε άλλο αλλά δεν υπήρχε δείγμα ταξί τριγύρω εκείνη την ώρα.
Με την ψυχή στο στόμα αλλά φτάσαμε έγκαιρα και η πτήση για Θεσσαλονίκη πέταξε στην ώρα της με το πολύ 20 άτομα μέσα όλα κι όλα...
Και φτάνουμε στο Μακεδονία και όπως ξεκίνησα την ιστορία....20άτομα τα έστειλαν όλα για rapid test και εγώ βρέθηκα με μια αχνή-πλην όμως γραμμή, θετική!
Μου έκαναν και 2ο και βγήκε το ίδιο. Πήραν και δείγμα για Pcr (συλλογή θα τα κάνω) και μου έδωσαν την εναλλακτική να μείνω σε ξενοδοχείο καραντίνας ώστε να μην κολλήσω την κόρη μου που δουλεύει από το σπίτι.
Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Ψέμματα θα πω...Μέχρι που χασκογελούσα θα έλεγα και εσείς με όσα διαβάζετε μπορείτε να καταλάβετε πόσο ανακουφισμένη ένιωθα που όλο αυτό γινόταν στο -πιο κατάλληλο δεν γίνεται- σημείο! Το λες και σατανικό....
Οι άνθρωποι εκεί βέβαια δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως γίνεται να χαίρεται κάποιος που μόλις του λένε ότι έχει κόβιντ. Που νά ξεραν τι ζόρι είχα τραβήξει.....
Πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο καραντίνας όπου όλα ήταν μια χαρά ,και 3 ολόκληρες μέρες μετά με ειδοποίησαν πως τελικά το pcr μου ήταν αρνητικό και ήμουν ελεύθερη να φύγω!
Και πως θα αποκαθιστούσαν το αποτέλεσμα στο gov.gr
Πράγμα το οποίο δεν έγινε ποτέ., με ...ξέχασαν να φαίνομαι θετική και οσονούπω θα έχω και πιστοποιητικό νόσησης. Και ανοησίας μην πω....
Εδώ τελειώνει η εκτενής μου εξιστόρηση κι ευχαριστώ όλους όσους πέρα από τις όμορφες φωτό ξοδεύουν χρόνο να διαβάζουν και τα φλύαρα κείμενα.
Χρωστάω ένα κεφάλαιο ακόμη με τον Επίλογο, τις σκέψεις και τα συμπεράσματα για όσα είδαμε και διαβάσαμε καθώς και τα οικονομικά στοιχεία που ξέρω ότι ενδιαφέρουν αρκετούς.
Φωτογραφίες τέλος, πρώτη μου φορά έβγαλα πάνω από 700, όλες με κινητό και ήταν τόσο ωραίες που δυσκολεύτηκα να διαλέξω!
Φταίει η Κούβα.....
Ανέβηκα σε Coco Taxi μέχρι το μουσείο του Havana Club. Πλάκα είχε και θα ήταν καλύτερο αν δεν το είχα δαγκώσει και λίγο γιατί ήμουν ντυμένη ελαφριά αλλά τέλος πάντων.
Συμπαθητικό το μουσείο, μας έκαναν ξενάγηση όλη την ιστορία για το πως γινόταν η παρασκευή του ρουμιού από το ζαχαροκάλαμο μέχρι το....στην υγειά μας!
'Εχουν αναπαραστήσει πως ήταν παλιά το εργοστάσιο παραγωγής και έχουν ένα τρενάκι που τρέχει γύρω γύρω και σφυρίζει.
Διαβάθμιση από το ρούμι. Από αριστερά προς δεξιά το χειρότερο προς το καλύτερο
Το Maximo παράγεται σε περιορισμένο αριθμό μπουκαλιών και το μπουκάλι του είναι από γυαλί Murano-στοιχίζει δε γύρω στα 2.500 δολάρια
Στο τέλος της ξενάγησης μας περίμεναν αυτά για να δοκιμάσουμε τα ρούμια διαφορετικής ποιότητας και παλαιότητας!!
Εγώ ήπια μια γουλιά από το καθένα και το τελευταίο το έκανε πατέντα ο μπάρμαν, ρούμι χωρίς πάγο με προσθήκη τόνικ . Πολύ μας άρεσε έτσι γιατί είχαμε λιγώσει με τα μοχίτο και τις γλυκατζούρες, τα πήραμε στο χέρι και βγήκαμε στον κήπο. Ανάψαμε και τις πουράκλες και....έξω ντέρτια και καημοί
Κάναμε ξανά μανά βόλτες στην παλιά πόλη και ψάξαμε μερικά μαγαζιά με σουβενίρ να ψωνίσουμε τα δωράκια μας...
Μπήκαμε μέσα και στον Καθολικό Ναό Inglesia y Convento de la Merced
Φάγαμε κάπου εκεί και στο δρόμο πέσαμε στο έτερο ρούμι ανταγωνιστή...
Edificio di Bacardi
και λήξαμε τη μέρα ξανά στο Floridita
Να κι ο φίλος μας ο Έρνεστ!
Δυό τρείς παρέες είμασταν όλοι ξένοι και τελικά αρχίσαμε να κάνουμε παρέα αναμεταξύ μας.
Ο κουμπάρος μας που εκτός από γκέι.... προσανατολισμό είναι και εντελώς γκέι (χαρούμενος) ως προσωπικότητα, τραβάει τους πάντες επάνω του! Με τη μία όμως.
'Ετσι γνώριζε κόσμο και μέσω αυτού πιάναμε και μείς την κουβέντα.
Υποθέτω πως αυτό το εκπέμπεις. ο άλλος το αντιλαμβάνεται και κάπως έτσι κοινωνικοποιείσαι πιο εύκολα από τους υπόλοιπους.
Εγώ είμαι σε μια μέση οδό. Μιλάω εύκολα με κόσμο όταν είμαι χαλαρή, όπως σε διακοπές ταξίδια και τα ρέστα κ σχεδόν καθόλου όταν είμαι στην κοσμάρα μου και ο νους μου ταξιδεύει (από μόνος του)
Λήξαμε τη βραδιά εκεί για να γυρίσουμε σπίτι και να αποθεραπευτούμε.
Η επόμενη ήταν η τελευταία ολόκληρη μέρα και θέλαμε να έχουμε δυνάμεις.
Ωστόσο η γαστρεντερίτιδα δεν έλεγε να υποχωρήσει. Δεν ήταν τραγική, αλλά αρκετά ενοχλητική ώστε να το έχεις στο νου σου. Δεν είμασταν και σε φάση να κάνουμε τη σωστή διατροφή βέβαια.
Τα χαράματα ξύπνησα πάλι με ενόχληση και βγαίνοντας στο σαλόνι πέτυχα το αγόρι μας...τον κουμπάρο ντε! να επιστρέφει από ολονύχτιο πάρτυ!
και είχε και όρεξη να μου πει τα νέα γιατί δε φτάνει που έβρισκε ότι πάρτυ υπήρχε στην πόλη...είχε και κατακτήσεις βεβαίως βεβαίως ...έτσι είναι η ζωή. 'Αλλους τους ανεβάζει και τους στέλνει τα βέλη του έρωτα κ άλλους τους καταριέται να παλεύουν με τις αποχετεύσεις της κουβανικής πρωτεύουσας
Το πρωί είχαμε να ασχοληθούμε με τα του Pcr. Εμείς δηλαδή. Ο ζωηρούλης είχε να μας λέει για τον Αλεχάντρο...που ήταν και σκηνοθέτης! Ή σκηνογράφος. Μπορεί και τα δύο θα σας γελάσω.
Αυτό που του λέγαμε ήταν βρήκες που βρήκες χάθηκε να έχει ένα πιο χρήσιμο επάγγελμα;;
Ταρίφας ας πούμε!
Είχαμε μαζέψει τα τηλέφωνα από όσους ταρίφες μας άρεσαν αλλά τη στιγμή που θέλαμε ταξί δεν το σήκωνε κανείς.
Μακράν η πιο επιτυχημένη ατάκα του ταξιδιού ήταν όταν ο Μήτσος (ο άντρας της κολλητός μου) είπε με αφορμή τις περιπέτειες του κουμπάρου....τελικά ρε παιδιά η Κούβα είναι straight friendly
Από χαβαλέ πάντως, άλλο τίποτα...
Πήγαμε για το τεστ μεσημεράκι σύμφωνα με το ραντεβού που είχαμε κλείσει. Κάναμε και το σταυρό μας , μας είπαν τα αποτελέσματα 1 το μεσημέρι. 5.30 το απόγευμα ήταν η πτήση.....τόσο καλά!
Η αγωνία χτυπούσε κόκκινο.
Η μέρα κύλησε άσκοπα. Ξεκουραστήκαμε αρκετά και κάναμε βολτίτσες στο Βεδάδο, το βράδυ τη βγάλαμε στο μπαράκι κοντά στο σπίτι μας. Το οποίο στεγαζόταν σε ένα υπέροχο αποικιακό κτίσμα και αισθητικά ήταν ένα από τα καλύτερα που έχω δει.
Φεύγοντας πέσαμε και στην κοπέλα του Γιώργου που είχε έρθει εκείνες τις μέρες κι αυτή για να δει τη μητέρα της . Συστηθήκαμε, πολύ γλυκό κορίτσι χαιρόμαστε για τον συμφορουμίτη μας
'Ηπιαμε τα τελευταία ρούμια, γελάσαμε, χαρήκαμε και διαπιστώσαμε πως παρότι δε μας βρήκαν και ολίγες ανατροπές, ωστόσο συνεννοηθήκαμε άψογα , δεν υπήρξαν ΚΑΘΟΛΟΥ εντάσεις-πολύ πολύ σημαντικό και παρότι η παρέα ήταν αρκετά ετερόκλητη ωστόσο το βρήκαμε στα περισσότερα θέματα χωρίς να έχουμε δυσαρέσκειες και τα ρέστα.
Εγώ ήμουν διπλά χαρούμενη διότι με την κολλητή μου έχω ταξιδέψει αρκετά και γνωριζόμαστε αλλά ήταν η πρώτη φορά που είμασταν με τον άντρα της σε τέτοιο ταξίδι (είναι και νιόπαντρα τα παιδιά) και ήταν ευχάριστη έκπληξη το πόσο καλά δέναμε σε όλα. Win win.
Το επόμενο πρωί αφού ετοιμάσαμε πράγματα εγώ είχα κανονίσει να πάω μεσημεράκι να πάρω τ αποτελέσματα για όλους.
Ξεκίνησα νωρίτερα για να πάω μια βόλτα στο νεοσύστατο μουσείο του Φιδέλ Κάστρο που ήταν κανά 5λεπτο μακριά από το σπίτι.
Τελευταίες εικόνες από Βεδάδο
Το Μουσείο του Φιδέλ ως νεοσύστατο δεν είχαν δικαιολογία να το κλείσουν οπότε και παρέμενε ανοιχτό και μάλιστα δωρεάν.
'Εμπαινες μόνο με συνοδεία ξεναγού η οποία ήταν μάλιστα στα Ισπανικά (λογικά υπάρχει άλλη ώρα και στα αγγλικά) και καθότι τα ισπανικά μου δεν είναι σε επίπεδο Proficiency (ούτε καν) δεν καταλάβαινα τα πάντα. Καταλάβαινα αρκετά όμως για να διαπιστώσω και έμπρακτα ότι πέρα από προσωπικά αντικείμενα και λάφυρα η όλη ιστορία ήταν απλά μια ωδή στην προπαγανδιστική πολιτική του καθεστώτος και ο υπέρτατος ηγέτης Φιδέλ που έσωσε τον κουβανικό λαό από τα μύρια δεινά και όμοιός του δεν θα ματαυπάρξει.
Σε κάποια φάση διαφήμιζε τις χώρες τις οποίες είχε επισκεφτεί ο Φιδέλ και ρώτησε εμένα (ως ξένη) από που είμαι.
Στην Ελλάδα βέβαια δεν είχε έρθει ποτέ (χαχα το αντίθετο θα μου προκαλούσε έκπληξη) και ως κοντινότερη χώρα βρήκε την Πολωνία και άρχισε να λέει, ορίστε μέχρι και στην Πολωνία που είναι κοντά στην Ελλάδα έχει περιοδεύσει ο αρχηγός μας
Ε δεν είπα τίποτα να μη της το χαλάσω....Μετά από αυτό προλάβαινα μια επίσκεψη και στο σπίτι της Βασίλισσας της Ζάχαρης που έχει μετατραπεί σε μουσείο τέχνης λόγω των έργων τέχνης που φιλοξενεί το κτίριο. Κοντά ήταν και είπα να το δω και αυτό.
'Ομορφο ήταν αλλά σε 15 λεπτά το είχα δει όλο
Μετά το μουσείο είχα να περπατήσω κανά 2 χιλιόμετρα ως το ιατρείο για να παραλάβω τα αποτελέσματα του τεστ.
Με έπιασε λίγο η...τρέλα μέχρι να φτάσω, αναρωτιόμουν αν άραγε θα το πληρώναμε πολύ ακριβά που αποφασίσαμε να πάμε κόντρα στη φωνή της λογικής...
Και ήταν μια όμορφη βόλτα αλλά να πω ότι την απόλαυσα;
'Εφτασα λίγο νωρίτερα από τη 1 και τα αποτελέσματα ήταν ήδη έτοιμα. 'Ολα αρνητικά! Γιούπιιιιι!!!! Φεύγουμε!!!!
Κοντοστάθηκα να πάρω τηλέφωνο τα παιδιά να πάψουν να αγωνιούν και έβλεπα όσους ξένους επίσης έβγαιναν με τα αποτελέσματα στο χέρι να αναστενάζουν με ανακούφιση!
Ευτυχώς δεν πέτυχα κανέναν να κλαίει....
Γύρισα σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσα , είχαμε κλείσει ταξί για το αεροδρόμιο με ξεφτίλα τιμή πλέον (που είχαμε μάθει πια τα πράγματα) ,1000 πέσο λιγότερο από 14 ευρώ....
Οι τέσσερις βέβαια. Ο πέμπτος της παρέας θα έμενε μερικές μέρες ακόμη στην Αβάνα και θα συνέχιζε μετά για Κολομβία όπου ήδη πρέπει να οδεύει προς Μεντεγίν.
Περάσαμε έλεγχο αμέσως, είδαν το πολυπόθητο τεστ, τα plf για Ιταλία, (αφού επιστρέφαμε πάλι τράνζιτ με τον ίδιο τρόπο) και χωρίς κανένα έλεγχο από πλευράς κουβανών για πούρα κλπ περάσαμε στο gate.
Και πάλι κωλόφαρδη, μου έτυχε θέση στο διάδρομο αλλά με κοντινούς συνταξιδιώτες αυτούς!
Το καταλάβατε ε;; ΚΙΝΕΖΟΙ!!!! Οι οποίοι δε φτάνει που μας μετέδωσαν τον ιό, ταξιδεύουν λες και πάνε σε βιολογικό πόλεμο και στις 10 ώρες της πτήσης, ΔΕΝ ΗΠΙΑΝ, ΔΕΝ ΕΦΑΓΑΝ και ΔΕΝ πήγαν καν τουαλέτα!!!!
Μα είναι άνθρωποι αυτοί ή ρομπότ;
Φτάσαμε χαράματα Παρίσι και είχαμε περίπου ένα 5ωρο μέχρι την επόμενη πτήση για Ρώμη.
Το οποίο έγινε χαλαρά 3ωρο αφού στο Charles de Gaulle μας έσκισαν στους ελέγχους.
Μέχρι άδειασμα το σακίδιο (ευτυχώς τα βαλιτσάκια είχαν φύγει τράνζιτ) , ξανά μανά όλο το χαρτομάνι και δεν είχαμε βγει καν από το τράνζιτ! δεν ξέρω γιατί τέτοια εμμονή οι Γάλλοι.
Απογευματάκι φτάσαμε στη Ρώμη και απολαύσαμε την χαλαρότητα των Ιταλών, έβγαινες από το αεροδρόμιο ανενόχλητος χωρίς καμία εμπλοκή. Πήραμε το Shuttle από Fiumicino για Termini και σε 45 - 50 λεπτά είμασταν στην πόλη.
Η κούραση είχε συσσωρευτεί, κομμάτια νιώθαμε αλλά η άτιμη η Ρώμη είναι θελκτική και δύσκολα αντιστέκεσαι στα καλέσματά της.
Είχα κλείσει ένα βολικό ξενοδοχείο κοντά στο Τέρμινι γιατί η πτήση της Ryanair για Θεσσαλονίκη ήταν πάλι...γαλατάδικη κι έπρεπε μέσα στη μαύρη νύχτα να πάμε στο άλλο αεροδρόμιο.
Ξεκουραστήκαμε για ένα διωράκι να γεμίσουμε μπαταρίες και ξαναβγήκαμε.
'Οση κούραση κι αν είχα αυτό το θέαμα μου έδινε κουράγια.
Και αυτό βέβαια! 'Οχι πως είχε περάσει η γαστρεντερίτιδα αλλά σκεφτόμουν θα τα φάω όλα και θα πάω να...πεθάνω σπίτι μου!
και μετά ήπια και αυτό....Γιατί Ιταλία χωρίς Aperol μισές δουλειές
'Ολα έκλειναν ιδανικά και ήμουν πολύ χαρούμενη που ο απολογισμός είχε σαφέστατα πολύ θετικό πρόσημο (ο απολογισμός μόνο και όχι τα pcr) .
Ο ανάδρομος Ερμής όμως δεν είχε ακόμα πει την τελευταία του κουβέντα...
Το βράδυ πριν πάμε στο ξενοδοχείο για ύπνο βρήκαμε το πρωινό λεωφορείο και είδαμε τη διαδρομή από το ξενοδοχείο ήταν βαριά 10 λεπτά....
Φύγαμε στις 4.10 τα χαράματα για να διαπιστώσουμε πως το Termini ήταν κλειστό και για να φτάσουμε στο λεωφορείο έπρεπε να κάνουμε όλο το γύρο και όχι να περάσουμε από μέσα όπως είχαμε υπολογίσει. Το λεωφορείο έφευγε στις 4,30 και ένας πλήρης γύρος ήθελε το λιγότερο 20λεπτά!
Πανικός!!!!
'Αφησα στους άλλους τις αποσκευές μου και πάτησα κατοστάρι να προλάβω ότι μπορούσα να προλάβω....
'Ολα αυτά αγουροξυπνημένη χωρίς καφέ....
'Εφτασα στο λεωφορείο και 04.28 και του λέω έρχονται και οι άλλοι δώσε μας 5 λεπτά.
Ανένδοτος αυτός. Και μισή λέει φεύγω ας ερχόσασταν στην ώρα σας. Θεό τον έκανα, τίποτα, μουλαρωμένος.
Ευτυχώς την ώρα που έκλεινε την πόρτα για να με ξεφορτωθεί έστριβαν οι άλλοι από τη γωνία και αποκτήσαμε οπτική επαφή οπότε γκρίνιαξε μεν , ωστόσο περίμενε και φύγαμε στην ώρα μας , όχι τίποτε άλλο αλλά δεν υπήρχε δείγμα ταξί τριγύρω εκείνη την ώρα.
Με την ψυχή στο στόμα αλλά φτάσαμε έγκαιρα και η πτήση για Θεσσαλονίκη πέταξε στην ώρα της με το πολύ 20 άτομα μέσα όλα κι όλα...
Και φτάνουμε στο Μακεδονία και όπως ξεκίνησα την ιστορία....20άτομα τα έστειλαν όλα για rapid test και εγώ βρέθηκα με μια αχνή-πλην όμως γραμμή, θετική!
Μου έκαναν και 2ο και βγήκε το ίδιο. Πήραν και δείγμα για Pcr (συλλογή θα τα κάνω) και μου έδωσαν την εναλλακτική να μείνω σε ξενοδοχείο καραντίνας ώστε να μην κολλήσω την κόρη μου που δουλεύει από το σπίτι.
Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Ψέμματα θα πω...Μέχρι που χασκογελούσα θα έλεγα και εσείς με όσα διαβάζετε μπορείτε να καταλάβετε πόσο ανακουφισμένη ένιωθα που όλο αυτό γινόταν στο -πιο κατάλληλο δεν γίνεται- σημείο! Το λες και σατανικό....
Οι άνθρωποι εκεί βέβαια δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως γίνεται να χαίρεται κάποιος που μόλις του λένε ότι έχει κόβιντ. Που νά ξεραν τι ζόρι είχα τραβήξει.....
Πήρα το δρόμο για το ξενοδοχείο καραντίνας όπου όλα ήταν μια χαρά ,και 3 ολόκληρες μέρες μετά με ειδοποίησαν πως τελικά το pcr μου ήταν αρνητικό και ήμουν ελεύθερη να φύγω!
Και πως θα αποκαθιστούσαν το αποτέλεσμα στο gov.gr
Πράγμα το οποίο δεν έγινε ποτέ., με ...ξέχασαν να φαίνομαι θετική και οσονούπω θα έχω και πιστοποιητικό νόσησης. Και ανοησίας μην πω....
Εδώ τελειώνει η εκτενής μου εξιστόρηση κι ευχαριστώ όλους όσους πέρα από τις όμορφες φωτό ξοδεύουν χρόνο να διαβάζουν και τα φλύαρα κείμενα.
Χρωστάω ένα κεφάλαιο ακόμη με τον Επίλογο, τις σκέψεις και τα συμπεράσματα για όσα είδαμε και διαβάσαμε καθώς και τα οικονομικά στοιχεία που ξέρω ότι ενδιαφέρουν αρκετούς.
Φωτογραφίες τέλος, πρώτη μου φορά έβγαλα πάνω από 700, όλες με κινητό και ήταν τόσο ωραίες που δυσκολεύτηκα να διαλέξω!
Φταίει η Κούβα.....
Last edited:
